Οι πρόσφυγες χαλάνε το Ελληνικό. Ο Λάτσης το απολυμαίνει

Πρόσφατα, το πανελλήνιο συγκινήθηκε με το σκίτσο-μνημείο νεοναζισμού του Ηλία Μακρή για τους πρόσφυγες που «χαλάνε το Ελληνικό». Ως γνωστόν, από τα μέσα του 2014, η έκταση του πρώην αεροδρομίου έχει παραχωρηθεί στην Lamda Development του Ομίλου Λάτση. Πριν λίγες ημέρες, στην δημοσιότητα δόθηκαν δύο οικονομικά πορίσματα και μία έκθεση για την ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού. Στην Καθημερινή όμως δεν έχουν βρει ακόμα ούτε χρόνο για να την διαβάσουν, ούτε χώρο για να αφιερώσουν ένα σχόλιο, ή έστω ένα σκίτσο. Άλλωστε, για αυτή τη σαπίλα δεν είναι υπεύθυνοι οι μετανάστες για να τους νοιάζει. Εγώ πάντως, βρήκα και χρόνο και χώρο.

Αρχικά βέβαια, καλό θα είναι όταν μιλάμε για το Ελληνικό να ξέρουμε σε τι αναφερόμαστε. Μπορεί να σε κουράσω λίγο, όμως πίστεψέ με, αξίζει τον κόπο.

Με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχουνε ειδήσεις

Στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ο υπουργός Παιδείας δεν έχει πάρει πτυχίο. Σιγά, εδώ το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη έχει αναλάβει ένας στρατιωτικός. Αλλά και τι έγινε, εδώ η μισή κυβέρνηση αποτελείται από στελέχη βγαλμένα κατευθείαν από το ΠΑΣΟΚ. Όμως και πάλι, ποιος συγκινείται; Εδώ συνεργάζεται με μία ομάδα συντηριτικών, ακροδεξιών και εθνικοφρόνων. Αλλά τι να περιμένει κανείς; Εδώ ψήφισε μνημόνιο.

Οι παλιότεροι έλεγαν πως τον Αύγουστο δεν υπάρχουνε ειδήσεις.

Το καλοκαίρι που πέρασε ο Αύγουστος ήταν γεμάτος ειδήσεις. Και μνημόνια είχε. Και εκλογές είχε. Και διασπάσεις. Και καταστολή. Και τα όλα του.

Έλα-έλα, ήρεμα παιδιά

Συνήθως, όταν μία ταινία βγαίνει στην κυκλοφορία, οι συντελεστές της δημιουργούν ένα τρέιλερ, με σκοπό να προβάλουν τα δυνατά σημεία της για να προσεγγίσουν κοινό. Παρακολουθόντας την τριήμερη διαδικασία ψήφου εμπιστοσύνης, και έχοντας δει την πρώτη ταινία και ποιοι θα πρωταγωνιστήσουν στη δεύτερη, είναι εύκολο να προβλέψεις την πλοκή της. Όπως αυτή που θα ακολουθήσει για τη νέα σύνθεση της Βουλής.

Σε μία Βουλή όπου τις θέσεις αγωνιστών του ΣΥΡΙΖΑ έχουν καταλάβει αρκετοί επαγγελματίες “Ναισ’ολάκηδες”, πάνω από εκατό βουλευτές του ξοφλημένου ΠΑΣΟΚ και της ετοιμοθάνατης Νέας Δημοκρατίας, δέκα νεοφιλελέρες του Ποταμιού, άλλοι τόσοι Καμμένοι, εννιά λεβεντομαλάκες και ένα τσούρμο νεοναζί, καταλληλότερος Πρόεδρος της Βουλής από τον Βούτση δεν θα μπορούσε να βρεθεί.

Είμαστε ο κάθε ψίθυρος του Συντάγματος

Αυτά που ακούστηκαν από το στόμα του Αλέξη Τσίπρα το απόγευμα της Δευτέρας, αναμφισβήτητα δεν είχαν καμία σχέση με τα όσα περιελάμβαναν οι προγραμματικές δηλώσεις του περασμένου Φεβρουαρίου. Μάλιστα, θα ήταν απολύτως εύστοχο εάν ο νέος κειμενογράφος του πρωθυπουργού είχε αντίστοιχη έμπνευση με του προηγούμενου, και τον έβαζε να πει πως «είμαστε η κάθε λέξη του τρίτου μνημονίου».

Επιτρέψτε μου. Η παραπάνω παρότρυνση δεν εκπορεύεται από κάποια μνησικακία (ή… μνημονιοκακία) και κανενός είδους ειρωνεία.

Είναι απλώς απόλυτη αλήθεια, ή έστω μέρος της, πως μετά τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, η πλειοψηφία των μελών της κυβέρνησης και συνολικότερα της σύνθεσης του ελληνικού κοινοβουλίου δηλώνουν πίστη και υπακοή στα όσα οι δανειστές επέβαλαν το βράδυ της 12ης Ιουλίου.

The Σόιμπλε Show

Οδεύουμε σε μία εκλογική διαδικασία στην οποία καλούμαστε να διαλέξουμε ποιος θα είναι εκείνος που θα μας εφαρμόσει καλύτερα το τρίτο μνημόνιο. Ποιος θα πάρει την συμφωνία της 12ης Ιουλίου και θα την κάνει πραγματικότητα πιο αποτελεσματικά. Από τις εκλογές του Ιανουαρίου που έφεραν την «Πρώτη φορά Αριστερά» στην εξουσία, μέχρι και την υπογραφή του μνημονίου στις 12 Ιουλίου, η Ευρώπη αποκάλυψε στους πάντες το πραγματικό πρόσωπό της. Και αυτό ήταν το πρόσωπο του Σόιμπλε.

Φαίνεται πως στη Γερμανία, μεταξύ των χαρτοφυλακίων που αναλαμβάνει ο κάθε υπουργός της κυβέρνησης, παραλαμβάνει και αυτό κάποιας χώρας. Δεν χωρά αμφιβολία πως το χαρτοφυλάκιο της Ελλάδας βρίσκεται στην κατοχή του Βόλφγκανγκ.

Στις 12 Ιουλίου, ο Τσίπρας διαπραγματεύτηκε, λογομάχησε, στριμώχθηκε, ταλαιπωρήθηκε, βασανίστηκε, εκβιάστηκε, απειλήθηκε για να δεχθεί το Σχέδιο του Σόιμπλε.

Ο Δραγασάκης ήθελε το μνημόνιο του Σόιμπλε

Μετά την τρομερή αποκάλυψη του Βήματος πως «Ο Λαφαζάνης ήθελε το Grexit του Σόιμπλε», και αφού κανένα από τα συστημικά ή αντισυστημικά (πάλαι ποτέ) μέσα δεν το κάνουν, σήμερα προχωράω σε μία μεγάλη αποκάλυψη.

Κανάλια, εφημερίδες αλλά και… σύντροφοι φροντίζουν να μάθουμε πως όσοι θέλουν απεγκλωβισμό από το μνημόνιο, υποστηρίζουν το σχέδιο του Σόιμπλε. Ο Λαφαζάνης είναι γι’ αυτούς ο πρωτεργάτης, ηγούμενος της Αριστερής Πλατφόρμας. Τα στοιχεία είναι αμείλικτα και ο συλλογισμός απλός.

Οι παλιοί τον θυμούνται, ας τον μάθουν και οι νέοι.

Ο μπαλούρδος είναι όργανο. Το μπουζούκι είναι όργανο. Άρα, ο μπαλούρδος είναι μπουζούκι.

Ανατριχιάζει η ολιγαρχία με την επιθετική άμυνα Τσίπρα

Από την δαιμονοποίηση της πιθανότητας η ελληνική κυβέρνηση να ετοίμαζε σχέδιο αντιμετώπισης έκτακτης ανάγκης, περάσαμε στη φάση όπου δημοσιοποιούνται όλα. Την ώρα που οι δανειστές έχουν πάρει σβάρνα τα υπουργεία και «διαπραγματεύονται» με την κυβέρνηση, εμείς καίμε τις γέφυρες διαφυγής. Το τρίτο μνημόνιο είναι ήδη εδώ.

Το γεγονός πως το σχέδιο Βαρουφάκη, αυτό που διέρρευσε από τις συνομιλίες του με κάτι γεράκια της αγοράς, ασχολείται κυρίως με την βελτίωση της ρευστότητας και της γραφειοκρατίας των χρεών, είναι τελικά το λιγότερο σημαντικό.

Δεν είναι λίγοι αυτοί άλλωστε, που υποστηρίζουν πως το εν λόγω σχέδιο θα ήταν ευεργετικό ακόμα και εάν ετίθετο σήμερα σε εφαρμογή. Με ευρώ. Σήμερα που δεν είναι έκτακτες οι συνθήκες, που όλα πάνε μια χαρά.

Δεν κατεβαίνω με το Ποτάμι, διαψεύδει ο διάβολος

Σάλος προκλήθηκε από την δήλωση του Σταύρου Θεοδωράκη πως σκοπεύει να συνεργαστεί ακόμα και με τον διάβολο για να γίνει κυβέρνηση. Ο διάβολος αρνήθηκε οργισμένος κάθε συνεργασία με το Ποτάμι, ομολόγησε όμως πως εξετάζει προτάσεις για άλλον πολιτικό σχηματισμό.

«Το Ποτάμι θα συμμαχήσει με τον διάβολο αυτή τη στιγμή για να σωθεί η χώρα» δήλωσε ο επικεφαλής του Ποταμιού σε ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσσαλονίκης, σε μια προσπάθεια να δείξει πόσο αποφασισμένα είναι τα αφεντικά του να μην αφήσουν τη χώρα σε ησυχία.

Βέβαια, αμέσως μετά συμπλήρωσε πως «αυτό δεν σημαίνει ότι στις εκλογές θα συνταχθεί, είτε πίσω είτε μαζί, με το παλιό πολιτικό σύστημα», δήλωση που έριξε τον Βενιζέλο σε βαθιά κατάθλιψη.

Η συνέλευση των ποντικών (στο στομάχι του γάτου)

Στη συνέλευση των ποντικών των Κατσιμιχαίων, τα ποντίκια αναζητούν έναν τρόπο να γλιτώσουν από του γάτου τον αιώνιο βραχνά. Ένας ποντικός προτείνει λοιπόν να πλησιάσουν την ώρα που κοιμάται και να του δέσουνε κουδούνα στην ουρά. Στις εκλογές του Ιανουαρίου, μετά από μια συνεδρίαση που κράτησε αιώνες, η πλειοψηφία του ελληνικού λαού αποφάσισε να στείλει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα γι’ αυτήν τη δουλειά. Ήταν η απάντησή μας στον γάτο.

Ενώ στη συνέλευση των ποντικών του μύθου του Αισώπου δεν βρέθηκε κανένας για να την κρεμάσει, εδώ σήκωσε το χέρι του ο Αλέξης. Και από κάτω ζητωκραυγάσαμε όλοι.

Το σκεπτικό ήταν πως δεν θα μπορούσε να ξεστρατίσει, γιατί ο κόσμος θα πίεζε τους βουλευτές του κ αυτοί τον Αλέξη.

Ο Σταύρος θέλει να ηρεμίσουμε

Η γιορτή της Δημοκρατίας, τα 41α γενέθλιά της από την πτώση της Χούντας, γιορτάστηκε με τον τρόπο που της αξίζει στις εποχές που ζει. Ένα κλειστό παρεάκι, οι πολιτικοί αρχηγοί, έφαγαν λαβράκια με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας του Ευρώ. Την ίδια μέρα, η εκδήλωση του Ελληνικού Κοινοβουλίου, του σπιτιού αυτής της Δημοκρατίας, χαρακτηρίστηκε ως «της Ζωής» και δεν παρέστη κανένας. Ούτε καν ο Πρόεδρος εκείνης που γιόρταζε.

Νωρίτερα, σε χαλαρό κλίμα, το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών συγκλήθηκε ξανά, με αφορμή την επέτειο αυτή τη φορά. Η διαφορά με εκείνη την συνάντηση της επόμενης του δημοψηφίσματος, είναι πως στις 24 Ιουλίου δεν εκδόθηκε κανένα κοινό ανακοινωθέν.

Η φόρμουλα της τρόικα και το σχέδιο Τσίπρα

Σε βαθύ προβληματισμό είχαν πέσει οι γνωστοί κύκλοι του υπουργείου Οικονομικών μετά την υπογραφή της συμφωνίας. Το γεγονός πως η συμφωνία επαναφέρει την τρόικα έχει ως αποτέλεσμα να μην ξέρουν ούτε πως να την αποκαλούν στο εξής, ούτε πως να την κυκλοφορούν.

Το Μπράσελ Γκρουπ ήταν μια κάποια λύσις. Κάτι στα ξενοδοχεία, κάτι στα Παρίσια. Καλά ήταν όπου δεν τους έπαιρνε μάτι ο λαός.

Η τρόικα πάλι, όχι. Πλέον η τρόικα, επιστρέφει στα αγαπημένα της υπουργεία και οι υπάλληλοι ήδη ετοιμάζονται για την υποδοχή της.

Το πραξικόπημα σου πάει πολύ

Τα ξημερώματα της προηγούμενης Κυριακής προς Δευτέρα, μπήκαν οι βάσεις για την ολοκλήρωση μιας μακράς, πεντάμηνης διαδικασίας. Ο πρωθυπουργός της χώρας, με την συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου υπογεγραμμένη, τις τράπεζες στεγνές και κλειστές, την οικονομία παραπαίουσα και το εγχώριο πολιτικομιντιακό σύστημα να ωθεί την κατάσταση στα άκρα, αποδέχεται μία συμφωνία που διαλύει και την τελευταία ελπίδα για αποδοχή των λαϊκών αιτημάτων. Ο πλανήτης βοά: Αυτό είναι πραξικόπημα!

Παρά τους υψηλούς τόνους που χρησιμοποίησε ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ τις επόμενες ημέρες, το παγκόσμιο κύμα αγανάκτησης με τις πολιτικές της Γερμανίας παρέμεινε ορφανό.

Είναι η Δημοκρατία, ηλίθιε, στα χέρια οικονομικών δολοφόνων

Ο Τσίπρας από εκεί που ήταν η κάθε λέξη του Συντάγματος, μετά από πέντε μήνες διαπραγματεύσεων και είκοσι ώρες τελικών εκβιασμών, γονάτισε εμπρός στα πόδια των εκβιαστών. Η Ζωή, που όλως τυχαίως ενοχλούσε την τρόικα εσωτερικού εδώ και πέντε μήνες και μόνο που ανάσαινε, αναμένεται να αποκεφαλιστεί από το προεδρείο της Βουλής για να περάσει η συμφωνία των εκβιαστών. Νέα Δημοκρατία, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ, κανάλια και εφημερίδες, ενώ εδώ και μήνες πολεμούσαν την κυβέρνηση της Αριστεράς, σήμερα προσκυνάνε τον Αλέξη και τους σώφρονες Συριζαίους. Το «Όχι» του λαού στις προτάσεις της τρόικα κατά 60%, σήμερα γίνεται «Ναι» κατά 100%.

Δεν έριξαν τίποτα στο νερό του Αλέξη, δεν έφτασε η υπομονή της τρόικας εσωτερικού στο απροχώρητο με τη Ζωή, δεν αγάπησαν ξαφνικά τον ΣΥΡΙΖΑ οι ξοφλημένοι νταβαντζήδες της πολιτικής και των μίντια, δεν παραχαράχτηκε απλώς η ετυμηγορία του λαού.

Ούτε να το σκέφτεστε. Τώρα αρχίζουμε

Για να έχουμε κάποια κατανόηση των μεγεθών. Πριν 2 χρόνια περίπου πουλήθηκε ο ΟΠΑΠ (μια τεράστια κερδοφόρα μηχανή που βγάζει λεφτά) για 0,65 δις. Καταλαβαίνουμε τι σημαίνει 50 δις ιδιωτικοποιήσεις έτσι;

Σημαίνει ότι δε θα μείνει παραλία για παραλία, λιμάνι για λιμάνι, αεροδρόμιο για αεροδρόμιο, ΔΕΗ, νερό, ενέργεια, ο,τιδήποτε δημόσιο.

Αλλά δόξα τω θεώ, μείναμε στο ευρώ.

Σύνταξη στα 67, ή στα 62 με 40 χρόνια ενσήμων. Ποιος κολλάει ένσημα από τα 22 του; πόσοι κολλάνε ένσημα γενικά;

Μην ξεγράφετε τη Ζωή

Μετά την παρέμβαση της Προέδρου της Βουλής τα ξημερώματα του Σαββάτου, οι επιθέσεις στο πρόσωπό της εντάθηκαν από κάθε μεριά του κοινοβουλίου. Τόσο από το καταρρέον καθεστώς των προηγούμενων δεκαετιών που απειλείται ευθέως, όσο και από τους συντρόφους της που πιστεύουν πως η στάση της τους κρέμασε. Σόρυ που σας χαλάω τη σούπα, αλλά δεν είναι έτσι. Και καλά θα κάνουμε να το καταλάβουμε πρώτα εμείς, γιατί η πολύ παρέα εντός βουλής με τους ΝεοΠοταμοΠασόκους τυφλώνει πολλούς βουλευτές.

Η παρέμβαση της Ζωής Κωνσταντοπούλου θα μείνει στην ιστορία για μία σειρά από λόγους. Αλλά ο σημαντικότερος είναι ένας.

Θυσία πάση θυσία;

Όποιος άκουσε τον Γιούνκερ το βράδυ της Τρίτης δεν χρειάζεται να ακούσει τους υπόλοιπους. Δηλαδή, ίσως να άξιζε να άκουγε τον Ολάντ που μίλησε ξεκάθαρα μόνο για λύση, με αγωνία και χωρίς εκφοβισμούς. Αλλά ο Γάλλος ξέρει καλά πως η καμπάνα χτυπάει δυνατά επάνω από το κεφάλι του, η κρίση έχει βάλει πλώρη για τη χώρα του.

«Έχουμε προετοιμάσει λεπτομερώς το σενάριο Grexit. Έχουμε σχέδιο για παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας. Έχουμε σενάριο για να βοηθήσουμε την Ελλάδα να παραμείνει στην Ευρωζώνη».

Όσα ποτηράκια και να είχε κατεβάσει ο Λουξεμβούργιος, ήξερε πολύ καλά τι έλεγε.

Το νου σου Αλέξη

Το «Όχι» της Κυριακής ήταν βροντερό και συσπείρωσε τους έξι στους δέκα πολίτες αυτής της χώρας. Όσους ψήφισαν τουλάχιστον. Όμως όσοι είπαν «Όχι» μπορεί να συσπειρώθηκαν, όχι όμως και τα «Όχι» τους. Αυτό είναι ξεκάθαρο, μόλις μία ημέρα μετά τα αποτελέσματα και του πανηγυρισμούς που ξεσήκωσε το δημοψήφισμα.

Αρχικά, «Όχι» ήταν  αυτό που καταψηφίζει την συγκεκριμένη συμφωνία. «Όχι» και αυτό που καταψηφίζει άλλες συμφωνίες με αντίστοιχους όρους. «Όχι» αυτό που δεν θέλει καμία συμφωνία, ή αλλιώς, έξοδο από το κοινό νόμισμα. «Όχι» και αυτό που δεν θέλει κανέναν συμβιβασμό με τους εκβιαστές και τα αιμοδιψή γεράκια του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και ονειρεύεται την κατάρρευση του δουλεμπορικού συστήματός τους.

Μια σειρά από «Όχι», που για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες κατάφεραν να μετατρέψουν σε ένα συμπαγές σώμα την ευρεία πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας.

Μαύρη πέτρα

Η διαδήλωση που έπνιξε την πλατεία Συντάγματος το βράδυ της Παρασκευής ήταν απλώς το κερασάκι στην τούρτα. Το τσουνάμι αυτό ερχότανε εδώ και χρόνια. Όσοι το παρακολουθούσαμε να κάνει τα παιδικά του βήματα στις πλατείες όλα αυτά τα χρόνια περιμέναμε πως και πως να πει την πρώτη του λέξη. Την είπε. «ΌΧΙ».

Ο δρόμος το βράδυ της Παρασκευής τα είχε όλα. Είχε τον κόσμο να έχει πλέον πλήρη συνείδηση για το πρόσωπο και τα όπλα του εχθρού.

Δεν γιουχαΐστηκε μόνο το πολιτικό προσωπικό που τα τελευταία πέντε χρόνια βαράει καθημερινά μεροκάματα για τα μάτια των δανειστών.

Ο άγραφος κώδικας του υπουργού ΠΡΟΠΟ

Στο άκουσμα της υπουργοποίησης του Γιάννη Πανούση στη θέση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη πολλοί πάγωσαν. Ο Δημαρίτης βρέθηκε σε κυβερνητικό θώκο δημιουργώντας ποικίλες συζητήσεις. Κι όμως, ήμουν από αυτούς που υποστήριξαν πως ο Πανούσης είναι μία από τις ελάχιστες επιλογές που θα είχε ο Τσίπρας για να τεθεί επικεφαλής αυτής της αστυνομίας. Μπορείτε να μετρήσετε πολλούς συριζαίους που να είναι σε θέση να την αναλάβουν και να της επιβληθούν επιτυχώς;

Σήμερα, τρεις μήνες μετά, αντί να επιβληθεί ο υπουργός στο υπουργείο του μοιάζει να έχει συμβεί το αντίθετο.

Άνοιξε η αντιμεταναστευτική περίοδος

Οι προσδοκίες όλων ευοδώθηκαν και η Ανάσταση συντελέστηκε για ακόμα μία φορά όπως αναμενόταν. Ακριβώς μέσα σε αυτό το κλίμα κατάνυξης και συναδέλφωσης, τα τηλεοπτικά κανάλια παρέδωσαν μαθήματα ανθρωπιάς αλλά και δεοντολογίας.  Πενήντα μετανάστες από ‘δω, εκατό από κει, διακόσιοι παραπέρα. Όλη η Ελλάδα γέμισε μετανάστες στα δελτία των ειδήσεων τη Δευτέρα του Πάσχα.

Η συγκίνηση που προσέφερε η ανθρωπιά και η αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετώπισαν οι κάτοικοι της Γαύδου τους περίπου 150 μετανάστες από την Αφρική που βρέθηκαν στο νησί τους δεν μπορούσε να περάσει αναπάντητη από τους ασβούς της ενημέρωσης.

(Υπέρ)Έκθεση ιδεών

Είναι γεγονός πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην εξουσία με τη φόρα μίας δύναμης που εδώ και χρόνια δεχόταν συνεχείς επιθέσεις από κέντρα και παράκεντρα εξουσίας. Προφανώς, υπήρχε τεράστια ανάγκη πλέον, και με τη βούλα της εξουσίας, να κοινωνήσει από πρώτο χέρι τις προθέσεις και τα σχέδιά της για την διακυβέρνηση της χώρας.

Έτσι, υπουργοί, αναπληρωτές, υφυπουργοί, στελέχη και μέλη πλημύρισαν τα τηλεοπτικά πλατό. Για πρώτη φορά, οι απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ ακούγονται με προσοχή από τα μέσα ενημέρωσης. Εάν μπορούσαν ας έκαναν κι αλλιώς.

Σήμερα όμως συμπληρώνονται οι πρώτες σαράντα ημέρες της νέας κυβέρνησης. Παράλληλα, θα μπορούσαμε να πούμε πως γιορτάζουμε και τα… σαράντα της Νέας Δημοκρατίας και του Αντώνη Σαμαρά.

Με λεν’ Ευρώπη (με θυμάσαι ρε… Ελλάδα;)

Η στάση με την οποία οι εταίροι «υποστηρίζουν» την συμφωνία για παράταση που επετεύχθη στο τέλος του περασμένου μήνα, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρερμηνείες. Τόσο οι θεσμικοί Ευρωπαίοι, όσο και οι παραθεσμικοί, Ευρωπαίοι και μη. Όλοι στοχεύουν στην παγίδευση της χώρας σε ένα νέο πρόγραμμα, μέσω του οποίου όμως θα καταφέρουν, επιτέλους, όσα δεν κατάφεραν να αρπάξουν με τα δύο προηγούμενα.

Μόνο μερικές από τις δηλώσεις των «συμμάχων» μας από τας Ευρώπας, οι πιο πρόσφατες και πιο… περιεκτικές, αρκούν για να καταλάβει κανείς το πνεύμα που γίνονται οι όποιες διαπραγματεύσεις στο εσωτερικό ΑΥΤΗΣ της Ένωσης.

Άνοιξη μέσα στο καταχείμωνο

Η εμφατική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ερμηνεύεται με διάφορους τρόπους, όμως ένα γεγονός δεν επιδέχεται ερμηνείας. Το εκλογικό σώμα του έδωσε την εντολή να οδηγήσει τη χώρα σε άλλο μονοπάτι. Έξω από τα αδιέξοδα των προηγούμενων κυβερνήσεων και μέσα στο πνεύμα της ισότητας και της αλληλεγγύης που έχει ανάγκη τόσο η Ελλάδα, όσο και η Ευρώπη. Αυτή είναι η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και με αυτό θα πρέπει να πορεύεται.

Ο σχηματισμός κυβέρνησης με τον Καμμένο δεν συμβολίζει τίποτε άλλο παρά αυτό. Τα όσα προτάσσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης αποτελούν τη βάση για την επόμενη ημέρα. Η ουσιαστική διαπραγμάτευση για την ελάφρυνση του χρέους και του ρυθμού αποπληρωμής του αποτελούν τα θεμέλια.