Η απαγωγή του αιώνα

Αναμφίβολα, ένα από τα σημαντικότερα spoiler των αποφάσεων που φέρεται διατεθειμένη να λάβει η κυβέρνηση Τσίπρα, είναι αυτό που μιλάει για μόνιμα capital control σε μισθούς και συντάξεις. Και μόνο η διαρροή του σχεδίου, χώρισε για μία ακόμη φορά τους πολίτες σε αυτούς που προστατεύουν τη φοροδιαφυγή, και αυτούς που θέλουν να την πατάξουν. Στέλνοντας, και πάλι, την μπάλα κατευθείαν στην κερκίδα.

Το γεγονός πως ένα τέτοιο μέτρο προωθείται από μία κυβέρνηση «της Αριστεράς», οφείλει να προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερο προβληματισμό και σοβαρότερα επιχειρήματα από το «δηλαδή, να αφήσουμε τη φοροδιαφυγή να αλωνίζει;».

Τα όσα «διαρρέουν» πως σκέφτεται να κάνει η κυβέρνηση Τσίπρα, κατά έναν περίεργο τρόπο, προσομοιάζουν όλο και περισσότερο στις πιο διαδεδομένες θεωρίες συνομωσίας. Κι αυτό είναι το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα.

Τί να κάνουμε και κυρίως τί να μην κάνουμε

Του Πάνου Χριστοδούλου

Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια δεν τα πήγαινα καλά με το Λένιν και το ιδεολογικό ρεύμα του Λενινισμού ιδιαίτερα. Πέρα από τις ευθύνες που θεωρώ ότι έχει στη διάρθρωση τόσο του κόμματος όσο και του κράτους στην Σοβιετική Ένωση, η μεγαλύτερη χρησιμότητά του μου φαίνεται ότι πλέον είναι η αναπαραγωγή τσιτάτων από βιβλία του. Παρόλα αυτά, όχι το περιεχόμενο αλλά ο τίτλος ενός βιβλίου του νομίζω ότι είναι διαχρονικός και διαφωτιστικός και σε αυτή την συγκυρία.

Αναφέρομαι στο Τι να κάνουμε. Ο Λένιν αναφέρεται στον α πληθυντικό. Τι να κάνουμε εμείς. Ούτε τι να κάνω ούτε τι να κάνουν οι άλλοι στη συγκυρία. Παρόλα αυτά το σκεπτικό του άρθρου θα ξεκινήσει από το τι να μην κάνουμε τώρα:

Πρώτη φορά (χωρίς) Αριστερά

Το μνημόνιο έχει σχεδόν ψηθεί και θα μείνει στη φωτιά για λίγες ημέρες ακόμα για να πάρει χρώμα. Είτε είναι «προϊόν εκβιασμού», είτε «ελληνικής ιδιοκτησίας», όλα δείχνουν πως βρίσκεται καθ’ οδόν, με τις χειρότερες πρακτικές των τελευταίων χρόνων, μέσα στο κατακαλόκαιρο, με δαιμονοποίηση οποιασδήποτε άλλης εναλλακτικής. Αυτό που συντελείται από τον περασμένο Ιανουάριο, όντως συμβαίνει για πρώτη φορά.

Τόσα χρόνια, ούτε ένας, ούτε δύο, ούτε τρεις πρωθυπουργοί, με άλλο πρόγραμμα έχουν εκλεγεί, και άλλο καταλήγουν να εφαρμόζουν. Η ίδια ιστορία για πολλά χρόνια. Δεκαετίες ολόκληρες.

Ο Δραγασάκης ήθελε το μνημόνιο του Σόιμπλε

Μετά την τρομερή αποκάλυψη του Βήματος πως «Ο Λαφαζάνης ήθελε το Grexit του Σόιμπλε», και αφού κανένα από τα συστημικά ή αντισυστημικά (πάλαι ποτέ) μέσα δεν το κάνουν, σήμερα προχωράω σε μία μεγάλη αποκάλυψη.

Κανάλια, εφημερίδες αλλά και… σύντροφοι φροντίζουν να μάθουμε πως όσοι θέλουν απεγκλωβισμό από το μνημόνιο, υποστηρίζουν το σχέδιο του Σόιμπλε. Ο Λαφαζάνης είναι γι’ αυτούς ο πρωτεργάτης, ηγούμενος της Αριστερής Πλατφόρμας. Τα στοιχεία είναι αμείλικτα και ο συλλογισμός απλός.

Οι παλιοί τον θυμούνται, ας τον μάθουν και οι νέοι.

Ο μπαλούρδος είναι όργανο. Το μπουζούκι είναι όργανο. Άρα, ο μπαλούρδος είναι μπουζούκι.

Η συνέλευση των ποντικών (στο στομάχι του γάτου)

Στη συνέλευση των ποντικών των Κατσιμιχαίων, τα ποντίκια αναζητούν έναν τρόπο να γλιτώσουν από του γάτου τον αιώνιο βραχνά. Ένας ποντικός προτείνει λοιπόν να πλησιάσουν την ώρα που κοιμάται και να του δέσουνε κουδούνα στην ουρά. Στις εκλογές του Ιανουαρίου, μετά από μια συνεδρίαση που κράτησε αιώνες, η πλειοψηφία του ελληνικού λαού αποφάσισε να στείλει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα γι’ αυτήν τη δουλειά. Ήταν η απάντησή μας στον γάτο.

Ενώ στη συνέλευση των ποντικών του μύθου του Αισώπου δεν βρέθηκε κανένας για να την κρεμάσει, εδώ σήκωσε το χέρι του ο Αλέξης. Και από κάτω ζητωκραυγάσαμε όλοι.

Το σκεπτικό ήταν πως δεν θα μπορούσε να ξεστρατίσει, γιατί ο κόσμος θα πίεζε τους βουλευτές του κ αυτοί τον Αλέξη.

Είναι εφικτό από οικονομική σκοπιά ένα σενάριο ρήξης με τους δανειστές;,

Του Πέτρου Σταύρου

Όλα δείχνουν πως η διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης με τους δανειστές οδεύει σε μια οριστική λύση ή μια πιο συγκεκριμένη μεταβατική φάση. Ανεξάρτητα από την κατάληξή της, το βασικότερο χαρακτηριστικό αυτής της διαπραγμάτευσης ήταν ότι διεξαγόταν, όλον αυτόν τον καιρό, σε συνθήκες ωμού εκβιασμού. Αν υπάρξει λοιπόν τελική συμφωνία, και λόγω της εξαιρετικά αποτελεσματικής εκβιαστικής τακτικής των δανειστών, η συμφωνία αυτή δεν θα απέχει πολύ από έναν «επώδυνο» συμβιβασμό. Για να το πούμε αλλιώς: Αν η πολιτική των δανειστών είναι η πολιτική της υπερλιτότητας (συνεχόμενα πρωτογενή πλεονάσματα του 4,5% για σειρά ετών), η πολιτική του «επώδυνου» συμβιβασμού θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η πολιτική της ήπιας υπερλιτότητας (συνεχόμενα πρωτογενή πλεονάσματα με μέσο όρο πάνω από 2%). Τα πράγματα, λοιπόν, μπαίνουν εκβιαστικά και από τους δανειστές και από την ίδια την σφοδρότητα των μέτρων που έρχονται. Η ρήξη δεν είναι επιλογή, αλλά μάλλον αναγκαιότητα, καθώς οι δανειστές έχουν επιλέξει και αυτοί την ρήξη. Η ικανοποίηση των δικών τους συμφερόντων απαιτεί την ρήξη. Τα συμφέροντα των δικών μας εκπροσωπήσεων τι απαιτούν;

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η διαπραγμάτευση ως «ναρκοπέδιο»

 

των Πέτρου Σταύρου–Χρήστου Λάσκου

Εδώ και αρκετό καιρό η διαπραγμάτευση έχει διαμορφωθεί σε «ναρκοπέδιο». Εκτίμηση που, κατά τη γνώμη μας, δεν αλλάζει από τις τελευταίες εξελίξεις.

Η διαπραγμάτευση είναι ναρκοπέδιο. Και τη «νάρκη» δεν κινδυνεύει να την πατήσει μόνο η ελληνική πλευρά. Τη στιγμή που το συντριπτικό κομμάτι του ελληνικού χρέους το κατέχει ο επίσημος τομέας (μηχανισμοί στήριξης, κράτη μέλη, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ΔΝΤ), κάθε σοβαρή εμπλοκή στο ζήτημα της αποπληρωμής του δημιουργεί τουλάχιστον δυο ζητήματα: α) μεγάλη αναταραχή στις διεθνείς αγορές χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου μια και αυτοί που δεν θα πληρωθούν δεν είναι τυχαίοι παίχτες, αλλά η ΕΚΤ και το ΔΝΤ, δηλαδή οι κορυφαίοι θεσμοί του καπιταλισμού στις δυο πλευρές του Ατλαντικού και β) σε συνδυασμό με την πολιτική κρίση των σχέσεων ΕΕ–Μ. Βρετανίας, πιθανότατα μια σοβαρή συρρίκνωση του σχεδίου επέκτασης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Να μην πέσουμε στην παγίδα των δανειστών

 

Του Γιάννη Αλμπάνη

Η τροπή που έχει πάρει η διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης με τους «θεσμούς», δεν θα έπρεπε να αφήνει αμφιβολίες για τις προθέσεις των δανειστών. Ενώ στους δύο μήνες που ακολούθησαν από τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη η κυβέρνηση έκανε αλλεπάλληλες συμβιβαστικές προτάσεις και διαμόρφωσε μια συνεκτική λίστα μέτρων (αρκετά από τα οποία δεν περιλαμβάνονταν στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ), η άλλη πλευρά δεν μετακινήθηκε από τις θέσεις της ή τουλάχιστον δεν μετακινήθηκε τόσο όσο χρειαζόταν για να φτάσει σε εκείνη την ενδιάμεση περιοχή όπου θα μπορούσε να οικοδομηθεί ένας έντιμος συμβιβασμός. Η όποια «πρόοδος» στο ζήτημα του πλεονάσματος δεν μεταβάλλει τη γενική εικόνα. Επιπλέον, δεν πρέπει να παραπλανά ο ισχυρισμός περί «μη ολοκληρωμένου ελληνικού σχεδίου μεταρρυθμίσεων. Οι προτάσεις της ελληνικής πλευράς και λεπτομερείς είναι και κοστολογημένες. Στην πραγματικότητα, το «μη ολοκληρωμένο» σημαίνει «μη μνημονιακό».

Το Grexit είναι προτιμότερο από ένα τρίτο Μνημόνιο

 

Tου Γιάννη Αλμπάνη

Η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου στο Eurogroup αποτέλεσε την καλύτερη δυνατή επιλογή (ή τουλάχιστον τη λιγότερο κακή) μεταξύ των πραγματικών εναλλακτικών που είχε μπροστά της εκείνη τη στιγμή η νέα ελληνική κυβέρνηση. Με τη συμφωνία η κυβέρνηση μπόρεσε να ξεφύγει από την «παγίδα θανάτου» (μέσω του στραγγαλισμού του τραπεζικού συστήματος) που της είχαν στήσει οι διεθνείς κι εγχώριοι σκληροπυρηνικοί της λιτότητας. Επιπλέον, για πρώτη φορά από την έναρξη της κρίσης, σε ένα επίσημο διπλωματικό έγγραφο καταγράφηκαν στοιχεία μιας εναλλακτικής λογικής για την αντιμετώπιση της κρίσης, στον αντίποδα των αντιλήψεων με βάση τις οποίες διαμορφώθηκαν τα μνημόνια. Από την άλλη, μιας και δεν πρέπει να ωραιοποιούμε την κατάσταση, η συμφωνία της 20ης Φλεβάρη εμπεριείχε και σημαντικές παραχωρήσεις από την ελληνική πλευρά, τουλάχιστον συγκριτικά με το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ –οι ΑΝΕΛ δεν έχουν ζήτημα με τις ιδιωτικοποιήσεις…

Εν Ντράγκι Νίκα

Του Zaphod

Με τον Τσίπρα να παίρνει σβάρνα τα μοναστήρια και τα διεθνή οικονομικά φόρα, γράφτηκαν πολλά και ακούστηκαν πολλά περισσότερα. Ως συνήθως, η κριτική κατά κύριο λόγο περιορίστηκε στα του “φαίνεσθαι” και αγνόησε την ουσία των επιλογών της ηγεσίας του Σύριζα. “Φίλοι” και εχθροί συνέπεσαν στη χαβαλεδιάρικη ορολογία που έχει καταφέρει να επιβάλει η πιο φαιδρή κυβέρνηση από ιδρύσεως του Νεοελληνικού Κράτους, προκειμένου να υποβαθμίσει τον αντίπαλό της.

Η κορύφωση της αλαλούμ κριτικής ήρθε με την εμφάνιση του Τσίπρα στη ΔΕΘ. Εκεί χάθηκε εντελώς η μπάλα και ο κάθε πικραμένος, μπροστά στο ορατό ενδεχόμενο της κυβέρνησης Σύριζα, άρχισε να αραδιάζει όλα τα κλισέ που κατασκευάστηκαν την περασμένη πενταετία. Από το “λαϊκισμό” στο “λεφτά υπάρχουν” και από την “παροχολογία” στην “υποσχεσιολογία”, η Δεξιά για μία ακόμη φορά ανέδειξε το μεγαλύτερο πρόβλημά της, μαζί με τη βαθιά της προσκόλληση στην ολιγαρχία: την ανοησία.

Επόμενη στάση: αυτοδυναμία

 

των Σπύρου Νιάκα και Βαγγέλη Καραγεώργου

Επειδή τα ΜΜΕ, αλλά και η εκτελεστική γραμματεία της ΝΔ, έπαιξαν με τα νεύρα μας λέγοντάς μας ότι ο ηττημένος των ευρωεκλογών είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο νικητής η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, θα πρέπει αρχικά να παραθέσουμε στο μνημονιακό φαντασιακό τη στεγνή πραγματικότητα. Το πρώτο και βασικό αποτέλεσμα των εκλογών είναι ότι η συγκυβέρνηση και τα κόμματά της υπέστησαν μια ξεκάθαρη ήττα. Το 30% όσων τους ψήφισαν πριν 2 χρόνια, τους εγκατέλειψαν. Αν οι εκλογές ήταν βουλευτικές, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μαζί θα εξέλεγαν διψήφιο αριθμό βουλευτών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ νίκησε στις εκλογές, όχι γιατί βγήκε πρώτος. Αυτό είναι απλά μια διαπίστωση και οι απλές διαπιστώσεις αρκούν μόνο για τους δημοσιολόγους και τους έντιμους δημοσιογράφους. Για τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που είναι κρίσιμο δεν είναι οι διαπιστώσεις ούτε το να λύσουμε τον γρίφο κατά πόσον η νίκη αυτή είναι ιστορική ή «σκέτη». Η νίκη αυτή έχει σημασία στον βαθμό που θα γίνει εργαλείο στα χέρια των «από κάτω» για να αποσταθεροποιήσουν και να ανατρέψουν την κυβέρνηση και στο βαθμό που ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει τις απαραίτητες πρωτοβουλίες για αυτό. Για να ανιχνεύσουμε τις προοπτικές για το προηγούμενο, είναι ανάγκη να εμβαθύνουμε σε κάποια ερωτήματα.

NASA: Κυβέρνηση της Αριστεράς ή το Τέλος του Κόσμου

Με μία πολύ προχωρημένη έρευνά της, ο κρατικός αμερικάνικος οργανισμός που ασχολείται με την εξερεύνηση του διαστήματος, αποδεικνύει ότι οι πολιτικές λιτότητας, εξαθλίωσης και εκμετάλλευσης του ανθρωπίνου δυναμικού, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή του ανθρώπινου πολιτισμού. Ταυτόχρονα, επιβεβαιώνει πως πιο απολιτίκ από τον Θεοδωράκη δεν μπορεί να υπάρξει κανένας, αφού ακόμα και η NASA τα βάζει με τις οικονομικές ελίτ. Ο Σταύρος πάλι, όχι.

Η NASA, μέσα από την έρευνά της εμφανίζεται ιδιαίτερα προβληματισμένη με τις υπάρχουσες συνθήκες στον πλανήτη Γη, και προειδοποιεί πως αν συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο δεν θα αργήσει να έρθει η καταστροφή ολόκληρου του κόσμου μας.

Κυβέρνηση της Αριστεράς: Μια τόσο ωραία και άσκημη μέρα;

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Ομιλία στην παρουσίαση του βιβλίου Κυβέρνηση της Αριστεράς – Δρόμος για το μέλλον ή παρένθεση;

Ανεξάρτητα από τις διαφορετικές προσεγγίσεις των συγγραφέων που συνεισέφεραν στο βιβλίο Κυβέρνηση της αριστεράς, δρόμος για το μέλλον ή παρένθεση (εκδ. Τόπος) άπαντες συμφωνούμε ότι το ζητούμενο από μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν είναι η νομή της εξουσίας, ή το κυρίαρχο θέμα όπως την περιγράφει ο Σέξπηρ στο Μάκβεθ. Το ζητούμενο είναι η ουσιαστική βελτίωση των όρων ζωής του λαού. Μιλώντας συγκεκριμένα, θα αναφέρω ενδεικτικά την χορήγηση αυξήσεων σε μισθούς και συντάξεις, την πραγματοποίηση μαζικών προσλήψεων στον δημόσιο τομέα, με σταθερές μάλιστα σχέσεις εργασίας, για να μειωθεί η ανεργία και την η γενναία επιχορήγηση της παιδείας, της υγείας και της κοινωνικής ασφάλισης.

Θα πρόσθετα μάλιστα επιπλέον πως το ζητούμενο πρέπει να είναι η μείωση των ωρών εργασίας, χωρίς μείωση στους μισθούς, η αύξηση του μεριδίου των μισθών σε βάρος των κερδών, ώστε οι εργαζόμενοι να γεύονται όλο και μεγαλύτερο μερίδιο του πλούτου που παράγουν και άλλα πολλά.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΟΡΙΟ ΤΟΥ ΕΥΡΩ

Του ΘΑΝΑΣΗ ΟΡΕΙΝΟΥ

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ φέρονται διατεθειμένοι να στηρίξουν αριστερή κυβέρνηση η οποία, ανεξαρτήτως προγράμματος, θα έχει ως όριο την παραμονή της χώρας στο ευρώ!

Φυσικά και η πρόταση συνιστά τακτική εντυπώσεων και επικοινωνιακό κατασκεύασμα.