TI ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΩΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΠΙΑ ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ – ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Αριστερή ονοματολογία και ταξική πολιτική

Είναι τραγικά ανούσιο έως βλακώδες να τσακώνονται διάφοροι για το ποιος είναι ο πιο γνήσιος αριστερός και σε ποιόν ανήκει νόμιμα ο τίτλος όταν δεν υπήρξε ποτέ (και ελπίζω να μην υπάρξει ποτέ) μια κατοχυρωμένη θεσμική κοινά αποδεκτή αρχή και στάνταρ που θα απονέμει τίτλους και βαθμίδες αναλόγως. Η ίδια η συζήτηση είναι υποθηκευμένη από τους όρους της, εφόσον ο καθένας έχει ορίσει ήδη στο μυαλό του τι σημαίνει αριστερά με βάση τις προσλαμβάνουσες, τα βιώματα και την ταξική του/της θέση (αυτό λειτουργεί πιο υποσυνείδητα και όχι μονοσήμαντα στον γαλαξία της αριστεράς). Άρα οι διαφωνίες, εφόσον δεν υπάρχει ένας κοινός τόπος ή ένας τρίτος κοινά αποδεκτός έξωθεν κριτής, θα είναι αιώνιες και κυκλικές και απλώς θα καταλήγουν σε ιστορική περιπτωσιολογία και “εντυπωσιακούς” χαρακτηρισμούς. Το μόνο αντικειμενικό και υπαρκτό κριτήριο για διαφοροποιήσεις με κάποιο νόημα είναι η ταξική πολιτική (όχι η ταξική θέση του καθένα που φυσικά δεν ταυτίζονται πλήρως αλλά μη μονοσήμαντα, κάποιες φορές και αντίθετα, με την στάση και θεωρία στην ταξική πολιτική). Νομίζω πως μόνο με τέτοιους όρους μπορεί να γίνει πια η οποιαδήποτε κριτική στην κυβέρνηση, η όποια απόπειρα μεταστροφής της ή η οποιαδήποτε παράλληλη ή μετωπική με την κυβέρνηση πολιτική απόπειρα.

Το μεγαλύτερο και χειρότερο λάθος από όλα

Αυτό που τελικά δεν θα συγχωρεθεί εύκολα (και δεν λέω για τον γαλαξία της αριστεράς αλλά πολύ ευρύτερα και με την ευρύτερη έννοια ως προς τη λέξη), δεν είναι η ταξική πολιτική που επιβάλλουν τα μνημόνια τα οποία έχουν το άλλοθι του καταναγκασμού, αλλά ο μεταμνημονιακός λόγος της κυβέρνησης στη διαχείριση του μνημονίου. Ένας λόγος που παρουσιάζει την κατάσταση εξαίρεσης (δηλ τον σε συνεχή επέλαση νεοφιλελευθερισμό) ως κάτι το αναπόφευκτο και ιστορικά μοιραίο και τις επιλογές της ως σωτηρία των πολλών και της κοινωνίας. Και αυτό γιατί έτσι κάνει ένα βαθύ διχασμό στην (θεωρητική κ πάντα ρευστή ) κοινωνική βάση της, αγνοώντας μεγάλη μερίδα της κοινωνίας που δεν είχαν τίποτα να χάσουν, παρόλο που ρητορικά τους συμπεριλαμβάνει στον απολογητικό της λόγο, όπως η πλειοψηφία των νέων, οι άνεργοι και φτωχοί, που θα τους γίνεται όλο και πιο κατανοητό συνεχώς ότι η κυβέρνηση τους πέταξε στον Καιάδα. Ακόμη η καταρρέουσα και υπό προλεταριοποίηση στη πλειοψηφία της μεσαία τάξη, ένιωσε έμμεσα από τα συμφραζόμενα του κυβερνητικού λόγου, ότι η κυβέρνηση έδρασε για την προστασία της, για αυτό και σήμερα έχουμε μια μετακίνηση πιο μετριοπαθών και συντηρητικών ανθρώπων στην κοινωνική βάση που στηρίζει την κυβέρνηση. Όμως οι πολιτικές του μνημονίου στοχεύουν και αυτούς μια και οι φορολογικές κ δημοσιονομικές πολιτικές (συνταξιοδοτικό, εργασιακά, ασφαλιστικά) στρέφονται και εναντίον τους και ειδικά οι φορολογικές πολιτικές σχεδόν αποκλειστικά σε βάρος τους. Και δεν υπάρχει κάτι χειρότερο για το μέλλον σου ως κυβέρνηση από το να δηλώνεις και να πείθεις ότι σώζεις κάποιον όταν έχεις προγράψει την συνέχιση της καταστροφής του.

Το ερώτημα δεν είναι δραχμή ή ευρώ. Ειναι μια εντελώς άλλη σχέση με την ΕΕ που θα καθορίζεται από νέες ταξικές ισορροπίες δύναμης στην Ελλάδα

H κυβέρνηση Σύριζα υπέστη μια στρατηγική ήττα και την υπέστη γιατί εξαρχής το στρατηγικό σχέδιο δεν ήταν επαρκές και ικανό να φέρει μια νίκη ή έστω ένα αποτελεσματικό κλονισμό του αντιπάλου που θα οδηγούσε σε ανασύσταση του πεδίου των δυνάμεων σε μια άλλη θέση ισορροπίας. Το πρώτο και μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι έπαιξε σε ένα πεδίο διαμορφωμένο από τον αντίπαλο χρησιμοποιώντας τα επικοινωνιακά και θεσμικά όπλα που του έδινε ο ίδιος, αναγκαστικά μέσω των κανόνων και των διατάξεων της ΕΕ. Όμως ο αντίπαλος είχε πολύ σκληρότερα και σημαντικότερα όπλα τα οποία αφορούν την ύπαρξη των ίδιων των οικονομικών δομών της Ελλαδας τις οποίες ελέγχει.

Βασικό πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση έχει εγκλωβιστεί να επιμένει να υπάρχει μέσα σε μια σχέση με την ΕΕ που είναι δομημένη πάνω σε τεράστια συμφέροντα και που υπάρχει ως τέτοια (η σχέση) μόνο για να τα εξυπηρετεί. Είναι εντελώς αφελές και τελικά επικίνδυνο να προσπαθείς να αποκαλύψεις μόνο την αθλιότητα και την βαρβαρότητα αυτής της σχέσης χωρίς να θίξεις και να κάνεις να υποχωρήσουν τα υλικά συμφέροντα στα οποία χτίζεται αυτή η σχέση και υπάρχει για αυτά και να πιστεύεις ότι έτσι θα την αλλάξεις ριζικά.

Κριτική στις θέσεις των διαχειριστών του ευρωμονόδρομου

• Το χτίσιμο μιας νέας σχέσης με την Ευρωζώνη (εναλλακτικό αληθινό σχέδιο), που προυποθέτει τουλάχιστον μεσοπρόθεσμη έξοδο από την ευρωζώνη, σαφώς και δεν σχετίζεται και ακόμα περισσότερο δεν ταυτίζεται με το σχέδιο Σόιμπλε. Μια και αυτή η νέα σχέση με την ΕΕ (εναλλακτικό σχέδιο) μπορεί μόνο να πηγάζει από μια πολιτική γνήσια ταξική εκπροσώπηση που θα υπερασπίζετε αληθινά τα συμφέροντα των πολλών και θα διαμορφώσει όρους υπέρ τους. Το ότι πιθανώς τεχνικά μπορεί να συμπίπτει σε κάποιους όρους με τα σχέδια των ξένων θα είναι αναπόφευκτο μια και μιλάμε για μια συντεταγμένη με συμφωνία απεμπλοκή και νέα σχέση. Πιστεύω πως μια τέτοιου είδους διαπραγμάτευση τελικά θα είχε αληθινό νόημα για τα συμφέροντα του λαού και μια κατάληξη επίσης με νόημα, πάντα όμως με τον απαράβατο όρο ότι αν δεν υπάρξει αληθινά επωφελής για τη χώρα συμφωνία απεμπλοκής και νέας σχέσης, η κυβέρνηση θα πρέπει να προχωρήσει μόνη της σε αυτό.