Το χρήμα και τα Έθνη (α)

 

Η Ελλάδα είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, αφού υπάρχουν μακράν χειρότερα προβλήματα – όπως της Γαλλίας και της Ιταλίας, ένα υπερχρεωμένο τραπεζικό σύστημα, καθώς επίσης ένας πλανήτης στα πρόθυρα του κραχ

«Το κεντρικό κτίριο του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον έχει ένα περίπου ελλειπτικό σχήμα, ενώ στη μία πλευρά του διαδρόμου του τελευταίου ορόφου ευρίσκονται τα σύμβολα όλων των κρατών μελών του. Στην απέναντι πλευρά, βλέπει κανείς σε προθήκες τα τραπεζογραμμάτια που χρησιμοποιούνται από τις συγκεκριμένες χώρες – όπου διαπιστώνεται μία αξιοσημείωτη, σχεδόν απόκοσμη σχέση μεταξύ των Εθνών, καθώς επίσης των νομισμάτων τους.

Ως εκ τούτου, συμπεραίνει κανείς αυθόρμητα πως τα χρήματα και τα κράτη βαδίζουν μαζί, χέρι-χέρι. Ποιά είναι όμως η πραγματική σχέση μεταξύ χρήματος και Εθνών;» (Lord Mervyns King). Υπενθυμίζουμε πως η δραχμή ήταν παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα τον 4ο αιώνα προ Χριστού, όταν μεσουρανούσε και κυριαρχούσε παντού ο ελληνικός πολιτισμός, στα θεμέλια του οποίου στηρίχθηκε ο ευρωπαϊκός – όπως αργότερα το Solidus της βυζαντινής αυτοκρατορίας, ενώ μέχρι πρόσφατα η δραχμή ήταν το σημαντικότερο νόμισμα των Βαλκανίων» (πηγή).

Άνάγκη οριστικής λύσης

Απαιτείται η άμεση στάση πληρωμών εντός της Ευρωζώνης και της ΕΕ, εάν δεν μας εγκριθεί η διαγραφή τουλάχιστον του 50% του χρέους, μαζί με την εκδίωξη του ΔΝΤ – αφού διαφορετικά δεν υπάρχει κανένα μέλλον για την Ελλάδα

του Άρη Οικονόμου

Η Ελλάδα το 2010, είτε ήταν μέλος της Ευρωζώνης και της ΕΕ, είτε δεν ήταν, μετά τη δυσφήμιση της από την τότε κυβέρνηση είχε δύο μόνο επιλογές στη διάθεση της:

(α) να ζητήσει το δανεισμό της από το ΔΝΤ, έναντι των συνήθων μέτρων που επιβάλλει, αφού δεν μπορούσε πλέον να δανειστεί με βιώσιμα επιτόκια από τις αγορές,

(β) να προβεί σε στάση πληρωμών (χρεοκοπία), έτσι ώστε να διαπραγματευθεί τη διαγραφή μέρους των χρεών της με τους δανειστές – οι οποίοι τότε ήταν ιδιώτες (τράπεζες, επενδυτές κοκ.). Επειδή τώρα ήταν μέλος της νομισματικής ένωσης, η στάση πληρωμών θα μπορούσε να επιλεχθεί είτε

(1) εντός της Ευρωζώνης, όπου θα αντιμετώπιζε νομισματικά προβλήματα λόγω του ότι δεν διέθετε δική της κεντρική τράπεζα – οπότε οι εμπορικές της τράπεζες, υγιείς τότε, ήταν εξαρτημένες από την ΕΚΤ, είτε

(2) εκτός της Ευρωζώνης, έτσι ώστε να έχει τις διευκολύνσεις της αυτόνομης νομισματικής πολιτικής – όπου όμως η απαραίτητη νομική διαδικασία θα διαρκούσε, προϋπέθετε την προηγούμενη έξοδο από την ΕΕ, η υιοθέτηση της δραχμής θα απαιτούσε τουλάχιστον οκτώ μήνες κοκ.

Ρήξη ή αργός θάνατος

Επειδή είμαστε όλοι Έλληνες, οπότε στηρίζουμε συλλογικά τη νέα μας κυβέρνηση, θεωρούμε πως θα κληθεί να πάρει μία ιστορική, πολύ δύσκολη απόφαση για την πατρίδα μας – ελπίζοντας να μην μας απογοητεύσει, καταδικάζοντας μας σε σκλάβους χρέους

του Βασίλη Βιλιάρδου

«Δεν πρέπει ποτέ να αφήνει κανείς να συνεχίζεται μία ανωμαλία για να αποφύγει τον πόλεμο, επειδή δεν τον αποφεύγει τελικά, αλλά μόνο αλλάζουν οι συνθήκες, προς όφελος των αντιπάλων του» (N. Machiavelli).

Πριν από τη διεξαγωγή των εθνικών εκλογών, ο καθένας μπορούσε να εκφράσει ελεύθερα τις απόψεις του, όσον αφορά τη μελλοντική ηγεσία της Ελλάδας, τασσόμενος υπέρ του ενός κόμματος ή του άλλου – ανάλογα με τις επιθυμίες, με τις ανησυχίες, με τους φόβους, με τα πολιτικά πιστεύω ή/και με τις προβλέψεις του, σχετικά με το ποιός θα μπορούσε να χειριστεί καλύτερα το ελληνικό πρόβλημα.

Η εποχή όμως αυτή έχει περάσει και η Ελλάδα έχει πλέον μία επίσημα εκλεγμένη κυβέρνηση, η οποία εκπροσωπεί τη βούληση της πλειοψηφίας – γεγονός που σημαίνει ότι οφείλουμε όλοι να τη σεβαστούμε, ενισχύοντας τις προσπάθειες της όπου και όπως μπορούμε, αντιλαμβανόμενοι πως είμαστε όλοι Έλληνες, ανεξάρτητα από τις πολιτικές μας πεποιθήσεις.

Ονομαστική διαγραφή

«Τα παλαιά χρέη δεν καταπολεμούνται με νέα χρέη, ενώ προτάσεις όπως η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής με μειωμένα επιτόκια, τα κρυφά «κουρέματα» του χρέους δηλαδή, δεν είναι πραγματικές λύσεις – αλλά απόπειρες συγκάλυψης, οι οποίες επιτρέπουν στους πιστωτές να κρύβουν τις απώλειες στα βιβλία τους» (H.W. Sinn, πηγή).

Μία σειρά διεθνών οργανισμών, πολιτικών και επιστημόνων, συμπεριλαμβανομένου του παραπάνω Γερμανού οικονομολόγου, πολλών άλλων επίσης, επέμεναν αυθαίρετα μέχρι σήμερα στο ότι, η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων της Ελλάδας, με χαμηλότερα επιτόκια, ισοδυναμεί με τη διαγραφή χρέους – με αποτέλεσμα ορισμένοι ελάχιστοι, όπως εμείς, να τοποθετούνται στο περιθώριο, όταν ανέφεραν σταθερά πως η Ελλάδα χρειάζεται μία ονομαστική διαγραφή των χρεών της (άρθρο).

Με απλά λόγια, έχοντας χρέος της τάξης των 320 δις €, χρειάζεται να της εγκριθεί η διαγραφή του 50% – οπότε την επόμενη ημέρα το πρωί η χώρα να οφείλει 160 δις €. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί από τις αγορές, να πάψει να ευρίσκεται στον ορό της Ευρωζώνης στο διηνεκές, προκαλώντας την αντιπάθεια όλων των εταίρων της, να προσελκύσει επενδύσεις, εγχώριες και ξένες, καθώς επίσης να δρομολογήσει μία αντίστοιχη διαγραφή του ιδιωτικού χρέους – έτσι ώστε να αποκατασταθεί η πιστοληπτική ικανότητα των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, αφού θα είχε προηγηθεί αυτή του κράτους.

Η βιωσιμότητα του χρέους

Είτε συνεχίζεται η πολιτική λιτότητας, η οποία προϋποθέτει την ονομαστική διαγραφή του δημοσίου χρέους, είτε παύει να επιβάλλεται – οπότε αρκεί η ελάφρυνση του, παράλληλα με ευρωπαϊκά αναπτυξιακά μέτρα και την στήριξη της ΕΚΤ

Ενώ η Ελλάδα έχει εισέλθει ξανά σε μία προεκλογική περίοδο, ουσιαστικά για να αποφασισθεί ποιά κυβέρνηση θα υπογράφει στο μέλλον τις εντολές των δανειστών της, η Γερμανία και το ΔΝΤ «λογομαχούν», σε σχέση με το πώς θα πρέπει να αντιμετωπισθεί το δημόσιο χρέος της – όπου αρχικά το ΔΝΤ ανακοίνωσε ότι, εάν δεν μεσολαβήσει η διαγραφή ενός μέρους του, από τους Ευρωπαίους δανειστές της χώρας μας όμως και όχι από το ίδιο, δεν θα συμμετέχει στο νέο πρόγραμμα διάσωσης (86 δις €), με το ποσόν των 16 δις €.

Πτώχευση εντός ευρώ

Tου Βασίλη Βιλιάρδου

Η κυβέρνηση οφείλει να διατηρήσει την ηρεμία της, χωρίς να χάσει την αποφασιστικότητα της – επειδή μπορεί να τηρήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, διαγράφοντας ένα μέρος του χρέους, χωρίς να διακινδυνεύσει την έξοδο από την Ευρωζώνη

Οι δολοφονικοί Θεσμοί

 

Του Άρη Οικονόμου

Senior Analyst (finance & markets)

Γερμανικό ντοκιμαντέρ αποδεικνύει πως η Ελλάδα, μετά το 2010, κυβερνάται απολυταρχικά από μία ληστρική «θεσμική συμμορία», τις ενέργειες της οποίας γνωρίζει και εγκρίνει η Ευρώπη – αδιαφορώντας εντελώς για τις μεθόδους που χρησιμοποιεί

«Δεν μας άφησαν ποτέ ελεύθερους. Απλώς έβγαλαν την αλυσίδα από το λαιμό μας και την έβαλαν στους αστραγάλους μας…. Οι μεγάλες επιχειρήσεις, μας δήλωσαν ουσιαστικά ότι θα κρατήσουν τα πάντα και εμείς θα κυβερνάμε μόνο κατ’ όνομα. Μπορούσαμε δηλαδή να έχουμε την πολιτική εξουσία μετά από πολλά χρόνια αγώνων, μπορούσαμε φαινομενικά να κυβερνάμε, αλλά η πραγματική διακυβέρνηση θα βρισκόταν στα χέρια των άλλων».