Έντονα είναι πλέον τα σημάδια αποσύνθεσης (από κάθε άποψη) στην αγορά εργασίας, ενώ οι δυσμενείς εξελίξεις προοιωνίζονται ενα κοινωνικά ‘θερμό’ φθινόπωρο.
Οι θέσεις εργασίας χάνονται κατά χιλιάδες, το πουλόβερ των εργασιακών δικαιωμάτων ξηλώνεται σταθερά, αρχής γενομένης από τον τουριστικό κλάδο, ενώ μεγάλος αριθμός εργαζομένων των οποίων οι συμβάσεις εργασίας τέθηκαν σε αναστολή, βρίσκονται εγκλωβισμένοι στον προθάλαμο της ανεργίας.
Χαρακτηριστικό στοιχείο της κατάστασης που επικρατεί, ο πρόσφατος ξυλοδαρμός ξενοδοχοϋπαλλήλου, διότι ζήτησε αντίγραφο της σύμβασης εργασίας του! Ο εργαζόμενος, ο οποίος υπέβαλε μήνυση, δέχθηκε επίθεση από συγγενείς του εργοδότη του. More
Γιατί πηγαινοέρχεται το «Oruc Reis» νότια του Καστελόριζου
Για να αντιληφθούμε τι (και γιατί) τρέχει αυτές τις μέρες στην ανατολική Μεσόγειο με την κλιμάκωση της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης, θα πρέπει κατ’ αρχήν να έχουμε μια εικόνα των παικτών και των επιδιώξεών τους. Πριν απ’ αυτά, κάποιες πληροφορίες…
Στις 13 Ιουλίου, όπως αποκάλυψε ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου, πραγματοποιήθηκε η «μυστική» συνάντηση στο Βερολίνο των στενών συνεργατών – διπλωματικών συμβούλων του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Ερντογάν υπό την εποπτεία του διπλωματικού συμβούλου της καγκελαρίου Μέρκελ.
Την πρώτη πενταετία της κρίσης διαδέχεται η πενταετία με τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ώς τις εκλογές του περασμένου Ιουλίου: η κάμερα παρακολουθεί τους πρωταγωνιστές στο άδυτο των Βρυξελλών, στα παρασκήνια του θυελλώδους πρώτου εξαμήνου, εστιάζει στο πρόσωπο της Μάγδας Φύσσα παρά στην ίδια τη δίκη των ναζιστών, ακολουθεί πρόσφυγες που βλέπουν το όνειρό τους να τελειώνει στην Ειδομένη, πλανάρει τον Ζακ πρώτα ζωντανό κι ανέμελο και ύστερα στο πεζοδρόμιο να τον χτυπούν βάναυσα πολίτες και αστυνομικοί… Δυνατές σκηνές, έντονα συναισθήματα και μια πίκρα σαν του μετανάστη που μονολογεί «στα μέρη μας οι άνθρωποι πεθαίνουν μια φορά. Εδώ πεθαίνουν κάθε μέρα».
«Κρείσσον γαρ εισάπαξ θανείν ή τας απάσας ημέρας πάσχειν κακώς»
μτφρ. «Καλύτερα να πεθάνουμε μια φορά παρά να υποφέρουμε άσχημα όλες τις μέρες».
Το πρόβλημα με τις κρίσεις και τους -φαύλους, ομαλούς ή ανώμαλους- κύκλους τους είναι ότι τα θύματά τους, όσα τουλάχιστον παραμένουν ζωντανά, πλήττονται από το σύνδρομο της Ωραίας Κοιμωμένης. Ξυπνούν και δεν θυμούνται τίποτα. Δεν θυμούνται πώς ξεκίνησαν όλα. Ποιος τους σβούριξε τη ροπαλιά που τους έριξε ξερούς; Ποιος τους χτύπησε την παραμύθα στη φλέβα και τους βύθισε στον μεγάλο ύπνο;
Φέρ’ ειπείν: από αύριο υποτίθεται πως τελειώνουμε οριστικά με τα κάπιταλ κοντρόλ (οι κοινοί θνητοί έχουμε καθαρίσει προ έτους, αλλά ας πούμε πως έπεσε και το τελευταίο οχυρό). Η κυβέρνηση μας καλεί να ανοίξουμε σαμπάνιες. Ασφαλείς πληροφορίες αναφέρουν ότι σκέπτεται να καθιερώσει την ημερομηνία 1η Σεπτεμβρίου ως τρίτη εθνικοαπελευθερωτική επέτειο, μετά την 25η Μαρτίου και την 28η Οκτωβρίου, καθότι υπεράνω όλων πατρίς οι τράπεζες και έσχατα σύνορά της τα γκισέ, τα ATM και το e-banking. More
Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάικ Πομπέο, δήλωσε ευθέως, με φόντο τα φλεγόμενα τάνκερ, ότι η Ουάσιγκτον εκτιμά πως η Τεχεράνη ευθύνεται για τις επιθέσεις εναντίον δύο δεξαμενόπλοιων στον κόλπο του Ομάν.
Η σταδιακή κατίσχυση κλίματος ανασφάλειας στον Περσικό Κόλπο, αδιανόητη πριν από ένα χρόνο, αποτελεί εξαιρετικά ανησυχητική εξέλιξη, θυμίζοντας εποχές κατά τις οποίες η ναυσιπλοΐα στον κρίσιμο δίαυλο δοκιμαζόταν εξαιτίας πολεμικών συγκρούσεων. Η περιοχή δεν βρίσκεται σε κατάσταση ανοικτού πολέμου, αλλά οι διαδοχικές μυστηριώδεις επιθέσεις με νάρκες ή τορπίλες εναντίον δεξαμενόπλοιων υπάρχει ο κίνδυνος να αποτελέσουν πρόσχημα για τη διολίσθηση σε σύρραξη. More
Η κρίση μιλάει δύο γλώσσες, τη γλώσσα των από πάνω και τη γλώσσα των από κάτω. Η πρώτη είναι η γλώσσα των στελεχών της κυβέρνησης, που μιλούν θριαμβευτικά για την έξοδο στις αγορές ή την κατάργηση του υποκατώτατου μισθού. Σαν να υπάρχουν δύο πραγματικότητες, δύο παράλληλοι κόσμοι.
Ο κόσμος της κορδωμένης αυταρέσκειας από τη μια από και ο βουβός κόσμος των κάτω.
Πριν δέκα χρόνια, λίγο μετά τη χρεοκοπία της Lehman Brothers, είχα διαβάσει σε ένα αμερικανικό περιοδικό ένα σενάριο για τη ζωή στα χρόνια της κρίσης. Ο συντάκτης του οραματιζόταν έρημους δρόμους στις πόλεις και κλειστά παράθυρα, όμως πίσω από τα τζάμια θα αχνόφεγγαν οι ανταύγειες της ανοιγμένης τηλεόρασης. More
Το τελευταίο διάστημα και με αφορμή το προσφυγικό ζήτημα, γίναμε μάρτυρες της οργανωμένης επανάκαμψης του χρυσαυγίτικου λόγου και δράσης στη δημόσια σφαίρα. Ταυτόχρονα, επανεμφανίστηκε στη δημόσια συζήτηση μια προβληματική που είχε υποχωρήσει (έως και εξαφανιστεί) μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τη σύλληψη και παραπομπή σε δίκη της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής. Πρόκειται για την άποψη που εκφράστηκε πάλι πρόσφατα από συμπολιτευόμενο βουλευτή, ο οποίος υποστήριξε σε συνέντευξή του, ότι οι ψηφοφόροι της ΧΑ «δεν έχουν σχέση με το ρατσισμό και τον φασισμό», αλλά είναι «απλοί άνθρωποι» που έχουν «παρασυρθεί» στην υποστήριξη του φασισμού», καθώς «αγωνιούν για να βρουν μία λύση επιβίωσης».[1] Η άποψη αυτή εκφράστηκε εν πολλοίς και από άλλους συμπολιτευόμενους πολιτικούς που προσπάθησαν να εξηγήσουν την κυβερνητική απόπειρα προσέγγισης των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής μέσω της συμπερίληψής της στην «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» που αποκαλείται «εθνικά θέματα», κατά την πρόσφατη κοινή επίσκεψη μελών της κυβέρνησης και βουλευτών της Χρυσής Αυγής στο Καστελόριζο.
Οι υποστηρικτές αυτής της άποψης επανενεργοποίησαν ένα, εδώ και καιρό, απαξιωμένο στη δημόσια συζήτηση, εξηγητικό-ερμηνευτικό σχήμα για την ενίσχυση του φασισμού στο πλαίσιο της κρίσης. Το σχήμα αυτό είχε εμφανιστεί κατά τη φάση του σοκ που προκάλεσε η είσοδος της ΧΑ στη Βουλή και, για ένα διάστημα, είχε επικρατήσει στον δημόσιο λόγο γύρω από τα αίτια και το νόημα της εκλογικής ενίσχυσης του φασισμού στην Ελλάδα της κρίσης. Είχε όμως σταδιακά εγκαταλειφθεί, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Πρόκειται για την απόπειρα εξήγησης και ερμηνείας της λαϊκής ψήφου στο ναζιστικό κόμμα μέσα από την επίκληση της οργής και της απελπισίας των πολιτών μπροστά στις καταστροφικές, για την κοινωνία, πολιτικέςλιτότητας. More
Από εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ, 21/11/2016: Αριστερά ο καθηγητής ιστορίας Μαρκ Μαζάουερ. Δεξιά ο τούρκος συγγραφέας Ορχάν Παμούκ
Το εθνικό κράτος κάνει την επιστροφή του; Σίγουρα έτσι φαίνεται. Παλιομοδίτικες διακρατικές συγκρούσεις εκτυλίσσονται στην Θάλασσα της Κίνας και τα δυτικά σύνορα της Ρωσίας. Οι διακρατικές συναντήσεις χαρακτηρίζονται από ασυνήθιστες εντάσεις. Η παραδοσιακή διπλωματία είναι εκείνη που μετράει σε ζητήματα από το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν μέχρι την υπερθέρμανση του πλανήτη.
Ωστόσο η κυρίαρχη άποψη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 ήταν ότι η παγκοσμιοποίηση θα φέρει την μεταμόρφωση του πλανήτη μέσα από μη κρατικούς παράγοντες. Η λήξη του ψυχρού πολέμου προκάλεσε μια, σχεδόν μαρξιστική προσδοκία, ότι το κράτος θα ατονήσει, υπό την σκιά τής ελεύθερης ροής χρήματος και αγαθών και υπονομευόμενο από εξω-κρατικούς παράγοντες, εκ των οποίων οι τρομοκρατικές ομάδες ήταν οι πλέον προφανείς αλλά όχι οι μόνοι. Ήταν μια προσδοκία την οποία μοιραζόταν όλο το πολιτικό στερέωμα.
Στην αριστερά, οι επικριτές της παγκοσμιοποίησης των αγορών πρόβλεπαν την άνοδο της λαϊκής ισχύος. Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις θα υψώνονταν πάνω από τους ξεφτισμένους, υποτίθεται, θεσμούς του εθνικού κράτους και θα δημιουργούσαν νέες, πιο ζωηρές μορφές πολιτικής δράσης. Η τεχνολογία θα έδινε καλύτερες λύσεις σε παλιά προβλήματα, ξεπερνώντας τους αντιδραστικούς εθνικούς θεσμούς. More
Η παγκοσμιοποίηση, με την μια ή την άλλη μορφή, υπήρξε σε αρκετές περιόδους της ιστορίας της ανθρωπότητας, όμως για πρώτη φορά εμφανίζεται με τέτοια ένταση και έκταση επιδώκοντας και την οικουμενική πολιτισμική κυριαρχία. Είναι εύλογο ότι αυτή η τάση πολιτισμικής ομογενοποίησης συναντά αντιστάσεις από τις τοπικές πολιτισμικές παραδόσεις. Οι νέοι και ιδιαίτερα οι έφηβοι, βρίσκονται συχνά, ως μήλο της έριδας, ανάμεσα στη σύγκρουση αυτή.
Στον βαθμό που η ταυτότητα στους εφήβους συναρτάται με τις αξίες που θα υιοθετήσουν και τις επιλογές που θα κάνουν όσον αφορά στο πεδίο της εργασίας και το πεδίο των σχέσεων –πεδία στα οποία η ισχύς της παγκοσμιοποιητικής κουλτούρας είναι έντονη και συχνότατα σε αντίθεση με τις τοπικές παραδόσεις– η ταυτοτική σύγχυση είναι το πιο πιθανόν να συμβεί. Έτσι κι αλλιώς, οι έφηβοι δεν είναι ούτε παιδιά, ούτε ενήλικες και άρα βρίσκονται σε ένα «μετέωρο», το οποίο η διαπολιτισμική σύγκρουση φαίνεται και να επιτείνει και να προεκτείνει, ιδιαίτερα μάλιστα καθώς οι έφηβοι είναι ο κινητήριος μοχλός της παγκοσμιοποίησης. More
Αριθμός χωρών με σοβαρή τραπεζική κρίση από το 1800 ως σήμερα (δείγμα 70 χωρών) (*).
Πριν ενάμισυ αιώνα, ο Κάρολος Μαρξ με τον Φρειδερίκο Ένγκελς κατέδειξαν με απόλυτη σαφήνεια την περιοδικότητα των κρίσεων στον καπιταλισμό, καταγράφοντας μια μεγάλη κρίση κάθε 25 χρόνια και μια μικρότερη στο ενδιάμεσο. Δεν επρόκειτο για θεωρία αλλά για διαπίστωση, την οποία η ιστορία βάλθηκε να επιβεβαιώνει από τότε μέχρι την δεκαετία του 1970. Από το 1971, όταν ο Νίξον αποσύνδεσε το πολιτειακό δολλάριο από τον “κανόνα του χρυσού”, βάζοντας ταφόπλακα στο Μπρέττον Γουντς, οι καπιταλιστικές κρίσεις εμφανίζονται όλο και συχνότερα.
Πράγματι, στα σαράντα χρόνια που ακολούθησαν, γίναμε μάρτυρες δυο μεγάλων πετρελαιικών κρίσεων κατά την δεκαετία του 1970, την χρεωκοπία πολλών χωρών τής Λατινικής Αμερικής κατά την δεκαετία του 1980, την κατάρρευση του χρηματιστηρίου του Τόκυο το 1990, την τραπεζική κρίση των σκανδιναβικών χωρών το 1991, την μεξικανική κρίση το 1994, την κρίση των “ασιατικών τίγρεων” το 1997, την ρωσσική χρεωκοπία του 1998, την κρίση από την πολιτειακή φούσκα τού διαδικτύου (φούσκα dot com) το 2000 και την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που προκλήθηκε από το σκάσιμο της φούσκας των στεγαστικών στις ΗΠΑ το 2007. More
Όταν, με το ξημέρωμα της δεκαετίας του ’90, ο νεοφιλελευθερισμός του Φρήντμαν σηκώθηκε ξανά απ το κιβούρι του και αναφώνησε, «καλωσορίσατε στην κόλαση», λίγοι τον πήραν στα σοβαρά.
Οι πολλοί τσαλαβουτούσαν, με χαρά, στη δανεική ευημερία.
Ήταν η εποχή που οι τράπεζες μόστραραν τη «φιλόπτωχη» τους μούρη, με διακοποδάνεια, φρουτοδάνεια, πλαστικές κάρτες απεριόριστης καταναλωτικής αυτοϊκανοποίησης και λοιπές «καλόκαρδες» παροχές. Τα χρηματιστήρια έκλειναν το μάτι σε αφελείς και οικειοθελώς λοβοτομημένους, πλασάροντας το μότο, «τα λεφτά δεν θέλουν κόπο, θέλουν τρόπο». Τότε πολλοί πίστεψαν πως η τζογαδορία στα χρηματιστήρια αντικατέστησε πια τις κοινωνικές επαναστάσεις. Τι καλά, είπαν, ας μεταπηδήσουμε σε άλλη κοινωνική τάξη, τζογάροντας το πενιχρό κακομοίρικο κομπόδεμα. Αμ δε!
Το γυαλιστερό περιτύλιγμα έκλεινε μέσα του την εργασιακή πολτοποίηση και τη μαζική φτωχοποίηση, με πάταγο.
Ηταν η εποχή που η Οκτωβριανή επανάσταση είχε κιόλας γίνει η γλυκιά ανάμνηση της Ιστορίας, καθώς ο «υπαρκτός» που την είχε ήδη μεταποιήσει, γινόταν ανύπαρκτος. More
Περισσότερο χαοτικός και επικίνδυνος ο κόσμος, δεκαέξι χρόνια μετά
Συμπληρώθηκαν 16 χρόνια από τις 11 Σεπτέμβρη του 2001. Δεκαέξι χρόνια από την πιο μεγάλη και αιματηρή τρομοκρατική επίθεση που γνώρισε ο κόσμος μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Τα πιο σημαντικά στοιχεία, όσο αφορά τον σχεδιασμό, την εκτέλεση και τις δυνάμεις που οργάνωσαν ή ήξεραν για εκείνο το χτύπημα, παραμένουν άγνωστα για την κοινή γνώμη. Και θα παραμείνουν άγνωστα για καιρό ακόμα.
Το βέβαιο είναι ότι η ανθρωπότητα πλήρωσε τίμημα πολύ βαρύτερο από εκείνο των αθώων θυμάτων της Νέας Υόρκης. Δύο μακρόχρονοι πόλεμοι σε Αφγανιστάν και Ιράκ, ήταν το άμεσο αποτέλεσμα της αντίδρασης των ΗΠΑ. Εκατομμύρια τα θύματα των πολεμικών μετώπων και της ανατίναξης ολόκληρων χωρών με πρόσχημα την αντιμετώπιση της «ασύμμετρης απειλής» της ισλαμικής τρομοκρατίας, την οποία είχαν εκθρέψει οι υποτιθέμενοι διώκτες της. Σε τρισεκατομμύρια δολάρια ανέρχονται οι πολεμικές δαπάνες που καρπώθηκαν μια χούφτα πολυεθνικές του στρατιωτικού συμπλέγματος. Η πιο επιθετική μορφή του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού προωθήθηκε σε παγκόσμια κλίμακα, ολοκληρώνοντας την καταστροφή σε μεγάλες περιοχές του πλανήτη, ακόμα και στις περιφέρειες των ίδιων των ιμπεριαλιστικών κέντρων και μητροπόλεων. Οι δημοκρατικές ελευθερίες συρρικνώθηκαν στον υπέρτατο βαθμό. Η παγκόσμια κρίση του 2008 συνεχίζεται και απειλεί με νέες υποτροπές. Όλα πιστοποιούν τις ολέθριες συνέπειες των όσων ακολούθησαν, για τους λαούς και τους εργαζόμενους του Κόσμου. Την ίδια στιγμή, το πολυετές βούλιαγμα των ΗΠΑ στο πεδίο των μετώπων οδήγησε σε επέκταση του πολέμου. Η καταστροφή της Λιβύης πρώτα και η, σε εξέλιξη, σύγκρουση στη Συρία, ήταν το άμεσο αποτέλεσμα των αιματηρών πολεμικών συγκρούσεων που εγκαινιάστηκαν μετά τις 11/9. More
Τα διάφορα κατά καιρούς εκπαιδευτικά “μέτρα” της φαιορόζ κυβέρνησης τα 2 και κάτι χρόνια της βασιλείας της, είναι ολοφάνερα μουχλιασμένες αναβιώσεις διάφορων “αριστερών μεταρρυθμίσεων” του παρελθόντος· που τότε ήταν από προβληματικές έως ύποπτες και τώρα πια, στην επανάληψή τους, απλά γελοίες. Είναι τέτοιο στοιχείο η αναβίωση της “συνδιοίκησης”… Ίσως όχι το πιο καίριο, οπωσδήποτε όμως χαρακτηριστικό.
Για να είμαστε ειλικρινείς: δεν περιμέναμε τίποτα καλύτερο. Η διαχείριση μιας κρίσης εσωτερικής, διαρκούς και δομικής, όπως είναι η κρίση του παραδοσιακού μαζικού, φορντικού συστήματος εκπαίδευσης, στο τελευταίο που θα περίμενε είναι άνθρωποι που έχουν καθηλωθεί ιδεολογικά στα μέσα του 20ου αιώνα. Η συνέλευση του game over έχει πει όσα δεν τολμούν να διανοηθούν 1000 από τέτοιου είδους «αναμορφωτές»!!! Πρακτικά, όσο και να μασκαρεύουν τα μέτρα τους, οι πολιτικές βιτρίνες αυτό που προσπαθούν εδώ και χρόνια είναι να κρατάνε υπό έλεγχο το μαζικό parking ανέργων που λέγεται εκπαίδευση. Και σ’ αυτή τη δουλειά έχουν την πολύτιμη υποστήριξη της φυλακής που λέγεται «οικογένεια». More
Πριν λίγες μέρες, η Unicef έδωσε στην δημοσιότητα την έκθεση της ελληνικής επιτροπής της για το 2017, με τίτλο “Η κατάσταση των παιδιών στην Ελλάδα“. Μπορεί η φωτογραφία του εξωφύλλου, με τα παιδιά από ένα γυμνάσιο της Τούμπας, να τραβάει αρχικά το βλέμμα αλλά αμέσως μετά το μάτι δεν μπορεί να μη καρφωθεί στον υπότιτλο της έκθεσης: “Τα παιδιά της κρίσης”…
Η μόλις 26 σελίδων έκθεση περιλαμβάνει αρκετές κοινοτοπίες αλλά και αρκετά ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις, στις οποίες αξίζει να σταθούμε. Για παράδειγμα, στην σελίδα 5 διαβάζουμε:
Τα εμπειρικά στοιχεία καταδεικνύουν την δραματική επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης των παιδιών στην Ελλάδα. Την περίοδο της κρίσης πλήττεται περισσότερο η ευημερία των οικογενειών με παιδιά σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό της χώρας. Η βίωση της φτώχειας κατά την παιδική ηλικία οδηγεί σε συσσώρευση μειονεκτημάτων που θα επηρεάσουν αρνητικά τα μελλοντικά τους επιτεύγματα κατά την ενήλικη ζωή, συμβάλλοντας έτσι στην αναπαραγωγή της φτώχειας και των ανισοτήτων. Το γεγονός αυτό θα έχει σημαντικές επιπτώσεις και στην οικονομία της χώρας μέσω της επίδρασης στα ποιοτικά χαρακτηριστικά του εργατικού της δυναμικού.
Στο πρώτο μέρος τους οι δηλώσεις του καταραμένου Thomsen ανήκουν, λοιπόν, στην κατηγορία «ένα ωραίο κουνελάκι με μεγάλα αυτιά».
Όμως οι νεοφιλελεύθεροι, απ’ την εποχή του Milton Friedman ως τώρα, δεν είναι ηλίθιοι! Θέλουν το «εργατικό κόστος» για ένα μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης οπουδήποτε, να είναι όσο χαμηλότερογίνεται· αλλά δεν θέλουν να πεθαίνει ο κόσμος στους δρόμους από πείνα. Έχουν ένα στοιχειώδες πολιτικό κριτήριο… More
Το τελευταίο διάστημα και με αφορμή το προσφυγικό ζήτημα, γίναμε μάρτυρες της οργανωμένης επανάκαμψης του χρυσαυγίτικου λόγου και δράσης στη δημόσια σφαίρα. Ταυτόχρονα, επανεμφανίστηκε στη δημόσια συζήτηση μια προβληματική που είχε υποχωρήσει (έως και εξαφανιστεί) μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τη σύλληψη και παραπομπή σε δίκη της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής. Πρόκειται για την άποψη που εκφράστηκε πάλι πρόσφατα από συμπολιτευόμενο βουλευτή, ο οποίος υποστήριξε σε συνέντευξή του, ότι οι ψηφοφόροι της ΧΑ «δεν έχουν σχέση με το ρατσισμό και τον φασισμό», αλλά είναι «απλοί άνθρωποι» που έχουν «παρασυρθεί» στην υποστήριξη του φασισμού», καθώς «αγωνιούν για να βρουν μία λύση επιβίωσης».[1] Η άποψη αυτή εκφράστηκε εν πολλοίς και από άλλους συμπολιτευόμενους πολιτικούς που προσπάθησαν να εξηγήσουν την κυβερνητική απόπειρα προσέγγισης των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής μέσω της συμπερίληψής της στην «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» που αποκαλείται «εθνικά θέματα», κατά την πρόσφατη κοινή επίσκεψη μελών της κυβέρνησης και βουλευτών της Χρυσής Αυγής στο Καστελόριζο.
Οι υποστηρικτές αυτής της άποψης επανενεργοποίησαν ένα, εδώ και καιρό, απαξιωμένο στη δημόσια συζήτηση, εξηγητικό-ερμηνευτικό σχήμα για την ενίσχυση του φασισμού στο πλαίσιο της κρίσης. Το σχήμα αυτό είχε εμφανιστεί κατά τη φάση του σοκ που προκάλεσε η είσοδος της ΧΑ στη Βουλή και, για ένα διάστημα, είχε επικρατήσει στον δημόσιο λόγο γύρω από τα αίτια και το νόημα της εκλογικής ενίσχυσης του φασισμού στην Ελλάδα της κρίσης. Είχε όμως σταδιακά εγκαταλειφθεί, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Πρόκειται για την απόπειρα εξήγησης και ερμηνείας της λαϊκής ψήφου στο ναζιστικό κόμμα μέσα από την επίκληση της οργής και της απελπισίας των πολιτών μπροστά στις καταστροφικές, για την κοινωνία, πολιτικές λιτότητας. More
(Άρθρο που εκδόθηκε στην Ιταλία από την scenarieconomici.it το Νοέμβριο του 2016 και από άλλες ανεξάρτητες ιστοσελίδες)
Η 4η Οκτωβρίου 2009, φαίνεται μια μέρα όπως όλες οι άλλες, μία νίκη όπως πολλές άλλες: ο νιοστός Παπανδρέου, διαδέχεται τον νιοστό Καραμανλή. Δύο οικογένειες, πολλαπλές δεκαετίες ενός έθνους: Ελλάδα. Και η ήπειρος στα Βόρεια της Κρήτης, δε θα είναι ποτέ πια η ίδια: Ευρώπη, η Φοινίκη πριγκίπισσα, αγαπημένη και λατρεμένη από τον Δία.
Πάνω από 2.555 μέρες «κρίσης», από το «κρίνω». «Διαχωρίζοντας» την ήρα από το στάρι.«Διαλέγοντας», «αποφασίζοντας». Και στις 8 Οκτωβρίου, η κυβέρνηση Παπανδρέου καταγγέλλει ότι ο προϋπολογισμός έχει παραποιηθεί: το δημοσιονομικό έλλειμμα είναι, στην πραγματικότητα, το διπλάσιο από αυτό που είχε προβλεφθεί από την κυβέρνηση Καραμανλή: το 12,7% ως ποσοστό του ΑΕΠ, όταν το Ευρωπαϊκό όριο είναι στο 3%. Στο τέλος του έτους, αναθεωρείται προς τα πάνω: 15,7% βρίσκοντας την εθνική οικονομία ήδη σε ύφεση. Η βόμβα έχει πυροδοτηθεί. Το λίκνο της Σκέψης, της Γλώσσας και της Δημοκρατίας και καθρέφτης της Δύσης καταλήγει στο στόχαστρο των οίκων αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας, πλέον όμηρος των μεγάλων διεθνών τραπεζών. More
Πάντα συνέβαινε αλλά τις ημέρες των γιορτών το κακό παράγινε: μπλέκω με μια παρέα για να πιω έναν καφέ ή ένα κρασί και θεωρείται περίπου αυτονόητο ότι πρέπει να απαντήσω σε ερωτήματα του τύπου “πού θα πάει αυτή η κατάσταση;”, “τί βλέπεις να γίνεται;” και τα τοιαύτα. Ομολογώ ότι μου έχουν λείψει οι καλές εποχές, τότε που η κουβέντα στις παρέες στρεφόταν στο ποδόσφαιρο ή, έστω, στα ξενοπηδήματα των καλλιτεχνών. Εκεί όπου κάποτε μια κουβέντα για την Παναχαϊκή μπορούσε να προκαλέσει σύρραξη, τώρα βλέπεις κατεβασμένα κεφάλια σκεφτικών ανθρώπων. Κι αν κάπου ξεφύγει κανένας θερμοκέφαλος, οι υπόλοιποι τον κοιτάζουν λες και είναι εξωγήινος…
Εφέτος, λοιπόν, έχοντας κουραστεί με τα ίδια και τα ίδια, μου ήρθε η ιδέα να αντιπαραθέσω σε όλα αυτά τα ερωτήματα τις δικές μου ερωτήσεις. Αποδείχτηκε ότι ήταν μια καλή επιλογή: από την μια απέφυγα την υποχρέωση των βαθειών αναλύσεων κι από την άλλη έβαλα τους συνομιλητές μου στην δύσκολη θέση να πρέπει εκείνοι να δώσουν απαντήσεις. Ιδού ένα τυχαίο δείγμα τέτοιων ερωτήσεων: More
Ο νεόπτωχος που του επιβλήθηκε να βλέπει μπροστά του το «μη-μέλλον», καταλήγει «αόρατος», απρόβλεπτος, πολιτικά αχαρτογράφητος, να γυρίζει την πλάτη σε όλο το πολιτικό σύστημα, να είναι ο «Κανένας»
Την 23η Απριλίου του 2010 ο ΓΑΠ, με φόντο το Καστελόριζο, εγκαινίαζε με επίσημο τρόπο την εγκαθίδρυση ενός νέου καθεστώτος για την Ελλάδα. Ενός καθεστώτος που έφερνε εκ βάθρων αλλαγές στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας, αν και οι αλλαγές και ανακατατάξεις στην κοινωνία είχαν ξεκινήσει μερικά χρόνια νωρίτερα. Ήταν η περίοδός που άνοιγε ένας νέος κύκλος για την παγκόσμια οικονομική κρίση, ενώ στην Ελλάδα σταματούσε η περίοδος της «ανάπτυξης» και της εφόδου στα Βαλκάνια. Τότε ξεκινούσε η αλλαγή της κοινωνικής διάρθρωσης και η μεσαία τάξη θα έδινε σιγά-σιγά τη θέση της στη «γενιά των 700 ευρώ».
Τα 6 χρόνια μνημονίου επιτάχυναν τη διαδικασία που ξεκίνησε 10 χρόνια πριν. Μετά από το κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ πολιτικού προσωπικού και κοινωνίας, διαρρήχθηκε και ο ίδιος ο κοινωνικός ιστός, με τη γενιά των 700 ευρώ να αποτελεί μακρινό παρελθόν και να φαντάζει πολύ ευνοημένη μπροστά στις νέες συνθήκες. Σήμερα, τη θέση της έχει πάρει η γενιά που απασχολείται – ο όρος εργασία τείνει να εξαλειφθεί – λίγες μέρες ή και ώρες τη βδομάδα και αμείβεται με 100-200 ευρώ το μήνα. Χαρακτηριστικό της κατάστασης που επικρατεί στις εργασιακές σχέσεις αποτελεί ο δείκτης μόνιμης – ελαστικής εργασίας, με την ελαστική και ημιμόνιμη να έχει ξεπεράσει και επισήμως το 50% για το 2016. Επίσης, η ανεργία έχει εκτιναχθεί και βρίσκεται σταθερά πάνω από το 30%. Για να εκτιμηθεί όμως στο σύνολό της η απορρύθμιση της εργασίας πρέπει να συμπεριλάβουμε και τους εμπόρους, ελεύθερους επαγγελματίες κλπ που αδυνατούν να κλείσουν τα βιβλία τους και να καταγραφούν στα μητρώα του ΟΑΕΔ, αλλά και όσους βρίσκονται απλήρωτοι, σε επίσχεση εργασίας ή πληρώνονται σταθερά έναντι και έχουν να λαμβάνουν. More
Το τέλος της παγκοσμιοποίησης είναι πλέον ορατό. Δεν πρόκειται για διαπίστωση της στήλης αλλά για το συμπέρασμα μελέτης της Deutsche Bank(!). Οι στρατηγικοί αναλυτές της, Jim Reid, Nick Burns και Sukanto Chanda ισχυρίζονται ότι «φαίνεται πως πλησιάζουμε στο τέλος μίας ολόκληρης οικονομικής περιόδου. Συχνά, αυτές οι περίοδοι αρχίζουν και τελειώνουν σε μακρά κύματα. Τα τελευταία τριάντα χρόνια ένας τέλειος συνδυασμός παραγόντων -η επανένταξη της Κίνας στην παγκόσμια οικονομία τη δεκαετία του ΄70, η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και, σε κάποιο βαθμό, η οικονομική φιλελευθεροποίηση της Ινδίας- προσέθεσαν περισσότερους από ένα δισεκατομμύριο εργάτες στην παγκόσμια αγορά εργασίας». Οι παραπάνω εξελίξεις συνέπεσαν, σύμφωνα με τη Deutsche Bank, «με μία γενική έκρηξη του παγκόσμιου εργατικού πληθυσμού τόσο σε απόλυτους αριθμούς όσο και σε σχέση με το συνολικό πληθυσμό» και με μία τεράστια δημογραφική αλλαγή σε παγκόσμιο επίπεδο, σε συνδυασμό με την υψηλή κερδοφορία και την αύξηση των καταναλωτικών δαπανών των εργατών, τροφοδότησαν την ανάπτυξη και αύξησαν την παραγωγικότητα. Αλλά αυτή η περίοδος των «baby-boomers» στις αναπτυγμένες οικονομίες έχει τελειώσει και η επέκταση του εργατικού δυναμικού στις αναδυόμενες οικονομίες επιβραδύνεται. More
Τα τελευταία 7 χρόνια η Ελλάδα βιώνει μια πρωτοφανή και παρατεταμένη οικονομική κρίση η οποία έχει επηρεάσει όλους τους τομείς της ζωής μας. Κυρίως έχει επηρεάσει την Δημόσια υγεία με επιπτώσεις στους δείκτες, τόσο της νοσηρότητας όσο και της θνητότητας, με επιπτώσεις και την σωματική αλλά και την ψυχική υγεία του πληθυσμού. Οι παράγοντες που καθόρισαν αυτές τις επιπτώσεις στην δημόσια υγεία είναι πολύ συγκεκριμένοι και έχουν άμεση σχέση με τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν από το 2010 και μετά.
Πρώτος παράγοντας και πολύ καθοριστικός ήταν και είναι η μεγάλη μείωση των δαπανών, κυρίως της δημόσιας υγείας, μια μείωση που οδήγησε με την σειρά της στις τραγικές ελλείψεις που διαπιστώνουμε κάθε μέρα στις δημόσιες δομές υγείας. Σε φάρμακα, σε νοσοκομειακά υλικά κτλ. Ελλείψεις που έχουν άμεσο αρνητικό αντίκτυπο στην ποιότητα των παρεχόμενων ιατρικών υπηρεσιών κάτι που παρατηρούμε καθημερινά πλέον στα νοσοκομεία. More
Την αποφασιστικότητα των πιστωτών να πάρουν όλα όσα ζητούν τώρα επιβάλλοντας τον τέλειο εξευτελισμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ εξέφρασε η δήλωση του προέδρου του Γιούρογκρουπ, Γερούν Ντέιζελμπλουμ, ότι «δεν υπάρχει προθεσμία για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης». Με άλλα λόγια, αν κάποιος πιέζεται χρονικά αυτός είναι η ελληνική κυβέρνηση και μόνον που πρέπει μέσα στον Ιούλιο να καταβάλει 3,5 δισ. ευρώ στην ΕΚΤ και το ΔΝΤ, ξέροντας μάλιστα ότι τον Ιούνιο οι διαπραγματεύσεις θα διακοπούν λόγω του βρετανικού δημοψηφίσματος. Προσθέτοντας δε ότι «η Ελλάδα έχει να λάβει δύσκολες αποφάσεις» υπογράμμισε στο κυβερνητικό επιτελείο ότι αν θέλουν να κλείσει σύντομα η αξιολόγηση θα πρέπει να συμφωνήσουν και να ψηφίσουν μέτρα ύψους 3% του ΑΕΠ που εγγυημένα και όχι κατ’ ευχήν οδηγούν στο στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος ύψους 3,5% του ΑΕΠ το 2018. Πιέζουν δε ξέροντας ότι η κυβέρνηση παρά τους ενδοιασμούς της για το πολιτικό κόστος που θα καταβάλει στο τέλος θα ψηφίσει με χέρια και πόδια ό,τι ακριβώς της ζητήσουν. Όπως ακριβώς έκανε και το καλοκαίρι του 2015. Γιατί λοιπόν οι πιστωτές να μη ζητούν ολοένα και πιο σκληρά μέτρα λιτότητας, ξέροντας ότι απέναντι τους έχουν ασπόνδυλα μαλάκια; More
Δεύτερο μεγάλο πλήγμα δέχεται ο πολιτισμός της χώρας λίγα μόλις 24ωρα μετά το κλείσιμο του ιστορικού βιβλιοπωλείου «Εστία» καθώς η εταιρεία Τηλέτυπος Α.Ε., που φέρει το διακριτικό τίτλο Mega Channel, βρίσκεται σε δυσχερή οικονομική θέση κι απειλείται με λουκέτο.
Για την ιστορικότητα του θέματος, αξίζει να αναφέρω ότι ο τηλεοπτικός σταθμός Μega άρχισε να εκπέμπει στις 20 Νοεμβρίου του 1989 κι αποτελεί την πρώτη κατάληψη δημόσιων συχνοτήτων στην Ελλάδα, γνωστή κι ως Βίλα Mega, με συντονιστές τους γνωστούς-άγνωστους αναρχικούς Μπόμπολα, Βαρδινογιάννη, Ψυχάρη κι Αλαφούζο. More
Έχουμε φτάσει στο 2007 και όλα δείχνουν πως πλησιάζει η μεγαλύτερη χρηματοοικονομική καταιγίδα που γνώρισε ο κόσμος μετά το 1929. Όχι πως μέσα σ’ αυτά τα 80 χρόνια υπήρξε νηνεμία, μα τούτη την φορά απειλείται η κεντρική κολώνα τού καπιταλιστικού συστήματος: το τραπεζικό του σύστημα. Από τον Φεβρουάριο, οι τράπεζες των ΗΠΑ αρχίζουν να μπαίνουν η μια μετά την άλλη στην εντατική, με το κράτος να προσπαθεί να αποτρέψει την καταστροφή. Μόνο που οι κινήσεις τού κράτους γίνονται σε κινούμενη άμμο: όσο περισσότερο προσπαθεί, τόσο ταχύτερα το σύστημα βουλιάζει.
Πρώτο θύμα της καταστροφής είναι ο επενδυτικός κολοσσός Bear Stearns, η μετοχή του οποίου είχε φτάσει τα 150 δολλάρια τον Μάρτιο του 2007: δώδεκα μήνες αργότερα, με την παρέμβαση της Fed και του υπουργείου οικονομικών των ΗΠΑ, η JPMorgan εξαγοράζει την Bear Stearns με 2 δολλάρια την μετοχή. More
Η σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του, τους άλλους, το ευρύτερο περιβάλλον, είναι μία δύσκολη υπόθεση που καθορίζεται από τους υλικούς όρους, τις συνθήκες μέσα στις οποίες ζει και εξελίσσεται. Σαφώς, η σχέση αυτή είναι μία σχέση αλληλεπίδρασης, μία δυναμική διαδικασία αλληλοκαθορισμού.
Στον καπιταλισμό, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι μία ακραία μορφή βίας, προκύπτει από τις σχέσεις παραγωγής και αλλοτριώνοντας οδηγεί στην ρήξη των κοινωνικών σχέσεων.
Σε αυτό το πλαίσιο, μία σειρά προβλημάτων στιγματίζουν την καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων. Ανεργία, σχολική διαρροή, εμπορευματοποίηση των ανθρωπίνων σχέσεων, οικονομική και πολιτιστική φτώχεια, βία, ασθένειες, πόλεμοι…, είναι μερικά από αυτά. More
ΤΑΙΠΕΔ ..Το μεγαλο ξεπουλημα - Καντε κλικ και ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ
Iδιωτικοποιήσεις – Στρώνοντας το δρόμο με Μύθους
Iδιωτικοποιήσεις : Στρώνοντας το δρόμο με Μύθους - ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ
ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΜΕΙ ΞΑΣΤΕΡΙΑ
Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΕΛΛΑΔΑ ! ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ
Ελληνικό: επένδυση ή κάτι άλλο;
Μικρός Οδηγός Δικαιωμάτων Ανέργων
Χρήσιμος μικρός οδηγός δικαιωμάτων ανέργων - Κάντε κλικ στην εικόνα
Τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη και άλλα κείμενα
Αντιγράψτε τον σύνδεσμο για να διαβάσετε τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη από το Σπουδαστήριο του Νέου Ελληνισμού.
http://www.snhell.gr/testimonies/writer.asp?id=102
Ελεύθερη Λαική Αντιστασιακή Συσπείρωση 