Δύσκολοι καιροί για τις Ανεξάρτητες Αρχές

Του Κωνσταντίνου Γιαννακόπουλου

Οι πρόσφατες εξελίξεις στη χώρα μας γύρω από τη λειτουργία των Ανεξάρτητων Αρχών αποτελούν συμπτώματα της διάβρωσής τους από τη συνταγματική απορρύθμιση.

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα του Κωνσταντίνου Θ. Γιαννακόπουλου

Οι πρόσφατες εξελίξεις στη Χώρα μας γύρω από την οργάνωση και τη λειτουργία των Ανεξάρτητων Αρχών αποτελούν συμπτώματα της διάβρωσης των εν λόγω Αρχών από τη συνταγματική απορρύθμιση, στην οποία συνέβαλαν, ως έναν βαθμό, και οι ίδιες.

Το κράτος ως… τσιφλίκι

Του Δημήτρη Μηλάκα

Τα όσα αποκαλύπτουν οι διάλογοι που φέρεται να είχαν ο τότε αρχηγός της Πυροσβεστικής με τον αξιωματικό του Σώματος που είχε αναλάβει να συντάξει την πραγματογνωμοσύνη για τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι είναι πράγματι συγκλονιστικά. Γιατί βοηθούν να συνειδητοποιήσουμε με οδυνηρό τρόπο και για μία ακόμη φορά την υφή και την ποιότητα του ελληνικού κράτους.

Από τα όσα λέει η φωνή, που μένει να αποδειχτεί αν είναι του τότε αρχηγού της Πυροσβεστικής, διαχέεται η εντύπωση ότι το Πυροσβεστικό Σώμα δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα «τσιφλίκι», το οποίο διαχειρίζεται μια «κλίκα» προς ίδιον όφελος. Μάλιστα, γίνεται σαφές ότι η δομή της υπηρεσίας είναι τέτοια, που επιτρέπει τη διοίκησή της από την όποια κλίκα επικρατεί τη δεδομένη στιγμή, προφανώς με την ανοχή ή την αρωγή της πολιτικής εξουσίας.

Μένουμε Ευρωπαίοι: Παραμυθάκι, τέλος – Η πανδημία και ο ρόλος του χρεοκοπημένου ελληνικού κράτους

Του Δημήτρη Μηλάκα

Κάπου λίγο πριν φτάσουμε στη «δημοσιονομική κρίση», στην εποχή του «όλοι μαζί τα φάγαμε» και της δημιουργίας των ενοχών μιας ολόκληρης κοινωνίας, η οποία θα άκουγε από τους πολιτικούς ταγούς και τα λοιπά εξαπτέρυγα του συστήματος ότι είναι σπάταλη, ζει με δανεικά και πρέπει τώρα να πληρώσει, τότε λοιπόν ένας «λαοφιλής» υπουργός Υγείας είχε βάλει στόχο το ξεπούλημα του «Ευαγγελισμού» σε ένα ιδιωτικό «θεραπευτικό» κέντρο. Ήταν η εποχή που προβαλλόταν η ανάγκη της «ανακούφισης» του κράτους από βάρη που θα έπρεπε να αναλάβει ο ιδιωτικός τομέας.

Τότε η προσοδοφόρος (για τους εμπνευστές της) δουλειά του ξεπουλήματος του «Ευαγγελισμού» δεν προχώρησε. Η διαδικασία αποφλοίωσης ωστόσο του κράτους δεν σταμάτησε, αντίθετα συνεχίστηκε με ένταση σε κάθε τομέα. Η συστηματική υπονόμευση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, της δημόσιας Εκπαίδευσης και εν γένει κάθε χαρακτηριστικού του κοινωνικού κράτους συνεχίστηκε συστηματικά.

Αυτή η «λογική» της απαλλαγής του κράτους από τα βάρη του «νομιμοποιήθηκε» με τα μνημόνια «διάσωσης» και συνεχίστηκε με ένταση προκειμένου όχι μόνο να ξεπληρωθούν τα δανεικά, αλλά κατά κύριο λόγο να επέλθει η προσαρμογή στη διεθνή παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα. Αυτή της ανεξέλεγκτης κυκλοφορίας των κεφαλαίων και των αγαθών με κανόνες που κάποιο αόρατο χέρι υποτίθεται ότι θα ρύθμιζε επ’ ωφέλεια των κοινωνιών.

Για την Εκκλησία και τον εθνικό κορμό

Tων Βαγγέλη Μαρινάκη και Νίκου Χ.

Το προχθεσινό σχόλιο του προϊσταμένου των τραγοπαπάδων της χώρας, Ιερώνυμου- οι αργίες είναι για τεμπέληδες-, ήρθε μετά από την πρόσφατη μεσαιωνική πρωτοβουλία χριστιανικών ενώσεων να αναρτηθεί διαφήμιση κατά των αμβλώσεων στο Μετρό και την απόφαση της Κεραμέως για μετατροπή της αργίας των 3 Ιεραρχών σε ημέρα κατήχησης. Είναι προφανές πως η κυβέρνηση κλείνει το μάτι στο χριστεπώνυμο σμήνος και «παίζει μπάλα»  σε 2 γήπεδα. Από τη μια η αφίσα κατεβαίνει και η Ντόρα ευθυγραμμίζει με κεντρώες τοποθετήσεις,  όσο Μπογδάνοι/Κυρανάκηδες/Λοβέρδοι ασκούν κριτική από δεξιά, χαϊδεύοντας κάθε ακροδεξιό σίχαμα. Οι 2 τάσεις της ΝΔ έχουν βρεί ισορροπία και θυμίζουν Ρεπουμπλικάνους, με την χριστιανική Δεξιά να μπαίνει δυναμικά στην ατζέντα όσο η φιλελεύθερη εστιάζει στις φοροελαφρύνσεις. Win–win κατάσταση που προσπαθεί να μπετονάρει ένα 40%, αφού του δίνει περιθώριο έκφρασης σε κομματικά πλαίσια πάντα. Παρότι μια τέτοια ισορροπία πρέπει να διαχειριστεί καταστάσεις που την υπερβαίνουν-όπως στο προσφυγικό- η συνταγή ως συστατική μακροπρόθεσμης κυριαρχίας είναι σωστή στη σύλληψη της.

Ακτοπλόοι, οι κρατικοδίαιτοι καπιταλιστές της χώρας

Του Σπύρου Μαλαγκονιάρη

Η γέννηση και η άνοδος της ακτοπλοΐας στην Ελλάδα

O κόσμος της ακτοπλοΐας αποτελούσε, ανέκαθεν, μια ξεχωριστή «κάστα» ανθρώπων μέσα στη Ναυτιλία, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, μαθημένοι να επιβιώνουν στο λιμάνι, με σκληρές κόντρες, κατά διαστήματα αμείλικτους ανταγωνισμούς και συντηρώντας απροκάλυπτη διασύνδεση με το κράτος και τα όργανά του.

Κατά τον αξέχαστο καθηγητή και συγγραφέα Δημήτρη Ποταμιάνο, γόνο γνωστής εφοπλιστικής οικογένειας, η κατάσταση στην επιβατηγό ναυτιλία εξέφραζε απόλυτα «την Ελλάδα του λούμπεν καπιταλισμού», όπως είχε πει τον Δεκέμβριο του 2014 σε συνέντευξή του, και την αποτύπωνε στο πρώτο μεγάλο πεζογράφημά του «Χωρικά Υδατα» (εκδόσεις Καστανιώτη 1996).

«Τα Χωρικά Υδατα εστίαζαν στην Ελλάδα του “λούμπεν καπιταλισμού”, όρος που ανήκει στον Γιωτόπουλο, του οποίου δεν ασπάζομαι τις ιδέες και τις δράσεις, αλλά παραδέχομαι ότι αποτύπωσε με αυτή τη φράση πολύ σωστά το τι συμβαίνει στη χώρα μας, δηλαδή, ενώ δεν έχουμε καπιταλισμό, έχουμε καπιταλιστικό σύστημα που δεν βασίζεται στις αγορές αλλά στο άρμεγμα του κρατικού μηχανισμού. Μετά τον πόλεμο οι Ελληνες επιχειρηματίες είχαν στον νου πώς να τσεπώσουν τους κρατικούς πόρους, δεν είχαν επιχειρηματική πρωτοβουλία, φαντασία και δραστηριότητα», δήλωνε ο Δημήτρης Ποταμιάνος.

H Μακεδονία είναι η αρχή… (έπονται Κωνσταντινούπολη, Μ. Ασία, Πόντος κ.λπ.)

Του Περικλή Κοροβέση

Η Συμφωνία των Πρεσπών, που έλυσε ένα ασήμαντο θέμα εξωτερικής πολιτικής, έρχεται να δικαιώσει τον Καστοριάδη και τις θεωρίες του. Οι μελέτες του για την «ασημαντότητα» είναι μια ακτινογραφία της εποχής μας που εναρμονίζεται πλήρως με το βιβλίο του Γκι Ντεμπόρ «Η κοινωνία του θεάματος».

Ενα μικρό κράτος 2 εκατ. ανθρώπων, σε άθλια οικονομική κατάσταση, ουσιαστικά χωρίς στρατό και με πρόβλημα επιβίωσης, μπορεί να έχει άλλη έγνοια από την επιβίωσή του; Αποτελεί απειλή επειδή θέλει να ζήσει στα σύνορά του;

Ακόμα και όταν έπαιρνε σύμβολα της Μακεδονικής Δυναστείας, ήταν στο πλαίσιο της δημιουργίας κράτους-έθνους. Αυτά τα μορφώματα είθισται να ζητούν -και να επινοούν- τις ρίζες τους σε ένα μυθικό παρελθόν ή σε μια θεϊκή εύνοια. Ή ακόμα και προέλευση από Θεό.

Μα, πόσο θράσος πια;

Της Ζηνοβίας Σαπουνά

Θα με εντυπωσιάζει πάντα το θράσος που επιδεικνύουν πολλοί και πολλές γύρω μας. Πολύ περισσότερο με εντυπωσιάζει (και θα με εντυπωσιάζει πάντα) το πολιτικό θράσος.

«Άλλα λέω, άλλα κάνω, άλλα πιστεύω, άλλα πρεσβεύω».

Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε γίνει μάρτυρες αυτού του «δόγματος» που κατατάσσει τον πολίτη στη θέση του άβολου και χειραγωγούμενου αντικειμένου, ακόμα χειρότερα του «χαζού» που χάφτει ότι του πλασάρουν.

Είμαι η Μαίρη, κόρη φουκαρά

 

της Μαργαρίτα Ικαρίου

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν είμαι εγώ. Η Μαίρη, σκέτο. Τελεία, παύλα, τελεία. Χωρίς να απαιτείται ο προσδιορισμός «η κόρη του τάδε», η «γυναίκα του δείνα», η «μάνα εκείνου». Μα στο σχολείο, όποτε ρωτούσα κάτι τέτοια, ο δάσκαλος με πετούσε έξω και μου ζητούσε να έρθω με τον κηδεμόνα μου-ηγεμόνα μου.

Μεγάλωσα όμως. Στο έξω μου, όχι στο μέσα μου-άσχετον. Έχω και δυο παιδάκια, κοντά-κοντά στις ηλικίες, να μεγαλώσουν μαζί, όπως με συμβούλευε κι η φουκαριάρα η μάνα μου. Αυτά μεγαλώνουν μαζί κι εμένα με μετατρέπουν σε… ναζί, όταν τα βλέπω να πετάει το ένα στο άλλο τις φακές. Μαγειρεμένες…!

Δεν πήραν τα παιδιά μου στον παιδικό σταθμό κι ας είμαι εργαζόμενη. Το κακοπληρωμένο μου 4ωρο μετατρέπεται καθημερινά σε έκτακτο-τακτικό 6ωρο, ενίοτε και 8ωρο. Πληρώνομαι όλο με έναντι και κοψοχολιάζω κι από πάνω μη χάσω τη δουλειά κάθε φορά που αρρωσταίνουν τα μικρούλια και φτάνω ξέπνοη και καθυστερημένη.

ΕΜΠΟΔΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΔΙΕΙΣΔΥΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

[Το κείμενο που ακολουθεί έχει δημοσιευθεί στο περιοδικό El Libertario, Βενεζουέλα, τ. 58/Μάρτης-Απρίλης 2010.

Παρ’ ότι δεν καλύπτει όλες τις πλευρές ενός τόσο μεγάλου ζητήματος (και πως θα μπορούσε άλλωστε;), θεωρούμε πως αποτελεί μια συγκεκριμένη εικόνα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι σ’ αυτή την περιοχή, όπως συμβαίνει και σε κάθε άλλο μέρος του κόσμου άλλωστε.

Οι ιδιαιτερότητες της κάθε περιοχής δεν θα πρέπει να μας ξενίζουν, ούτε οι «λύσεις» που προτείνονται είναι κάποια πανάκεια που αντιμετωπίζει τα προβλήματα. Τέλος δεν θα πρέπει όλες αυτές οι εμπειρίες και οι πρακτικές που κατατίθενται να αντιμετωπίζονται με λογικές υπεροψίας. Έχει συμβεί, σε πολλές περιπτώσεις, άσχημα συμβάντα για τους αγωνιζόμενους ανθρώπους να προκύπτουν μετά από κινήσεις του εξουσιαστών που δεν έχουν σχέση ούτε με προηγμένες τεχνολογίες ούτε με τεράστια κινητοποίηση δυνάμεων, αλλά με τη χρήση «πρωτόγονων» μέσων.

Τέλος δεν θα πρέπει να διαφεύγει της αντίληψής μας το γνωστό ρητό: «κανείς δεν είναι τόσο ασήμαντος ώστε να μην τύχει της προσοχής της εξουσίας».]

«Είμαι πληροφοριοδότης επικίνδυνος για το σύστημα αλλά χρήσιμος για την κοινωνία»

Της Νόρας Ράλλη

Ο Ρούντολφ Ελμερ είναι από τους πρώτους «πληροφοριοδότες» (2005), όπως ονομάζονται ο «μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος». Εργαζόμενος ως Ελβετός τραπεζίτης στα Νησιά Καϊμάν, ανακάλυψε ένα τεράστιο δίκτυο φοροδιαφυγής εις βάρος όχι μόνο ιδιωτών αλλά και κρατών.

Τα αποκάλυψε μέσω των WikiLeaks και από τότε άλλαξε η ζωή του προς το χειρότερο. Η ιστορία του ανοίγει με λεπτομέρειες τον φάκελο «δημοσίου συμφέροντος», δίνοντας απαντήσεις σε πολλά.

Είμαι μάρτυρας της μεγαλύτερης κλοπής στην ιστορία του κόσμου. Γνωρίζω πολλά από τα βρόμικα κόλπα με τα οποία εξαπατώνται οι κοινωνίες και υποφέρουν εξαιτίας ενός διεφθαρμένου δικτύου πάμπλουτων ιδιωτών και πολυεθνικών εταιρειών

ΠΩΣ ΘΑ ΘΕΣΠΙΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΙ ΙΣΟΤΙΜΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ;

Ένα διαχρονικό κείμενο του Μπα Κιν από το 1921

Τη σήμερον ημέρα οι λέξεις «ελευθερία και ισότητα» είναι μέρος του λεξιλογίου του καθενός μας. Αλλά κάντε μερικές έρευνες και ρωτήστε: Τί είναι ελευθερία; και θα σας ειπωθεί «Ελευθερία σημαίνει ελευθερία της γνώμης, ελευθερία του τύπου, ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι και του συνέρχεσθαι, η ελευθερία του απορρήτου της επικοινωνίας.»

Ρωτήστε: Τί είναι ισότητα; και θα σας ειπωθεί: «Όλοι οι πολίτες να είναι ίσοι ενώπιον του νόμου, χωρίς καμία διαφορά μεταξύ του υψηλής καταγωγής και του χωριάτη». Τώρα, τέτοιοι στενοί ορισμοί δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική ελευθερία, την πραγματική ισότητα. Δεν με πιστεύετε; Διαβάστε τότε το παρακάτω.

Η καπνιά πάνω από την ελευθερία των ανθρώπων είναι το Κράτος. Από τότε που το Κράτος ήρθε στην ύπαρξη, έχουμε σταματήσει να είμαστε ελεύθεροι. Ασχέτως τι κάνουμε ή τι λέμε, το Κράτος χώνει τη μύτη του. Το μόνο που ζητάμε είναι να ζούμε με αγάπη με τα αδέλφια μας από άλλα έθνη, αλλά το Κράτος θα μας είχε πατριώτες πάση θυσία, θα μας δήλωνε στους στρατούς του και θα μας ανάγκαζε να δολοφονούμε τους γείτονές μας. Και εδώ στην Κίνα η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη: εδώ έχουμε Κινέζους να δολοφονούν άλλους Κινέζους. Για αρκετά χρόνια τώρα, στη Χουνάν και τη Σαανσί και τη Σετσουάν, «το ρεύμα του αίματος έχει φουσκώσει και τα πτώματα συσσωρεύονται».

Ζούμε την κατάρρευση της Νεωτερικότητας

Γράφει ο Lucifugo, a diavolo in corpo

[1]

Η κατάρρευση της Νεωτερικότητας είναι η αδυνατότητα της αξιακής μορφής να επαναορίσει τον κόσμο της, να επαναθεμελιώσει τις ίδιες της βασικές της κατηγορίες (αξία, χρήμα, εμπόρευμα, αφηρημένη εργασία, κράτος-έθνος). Το τρέχον γενικό πλαίσιο της κρίσης αξιοποίησης είναι, ταυτόχρονα, κρίση της δυνατότητας του κεφαλαίου να επανεκκινεί από τον εαυτό του και να ιδρύει εκ νέου τον παλιό κόσμο.

[2]

Θεμελιακό στοιχείο αυτού του αξεπέραστου καπιταλιστικού αδιεξόδου είναι η αποουσιοποίηση της εργασίας ως παραγωγικής δύναμης του κεφαλαίου και -κατ’ επέκταση- ως κοινωνικής επένδυσης. Η “εργασία”, ως σιωπηλός οικονομικός εξαναγκασμός και πραγματική αφαίρεση (Robert Kurz), έφτασε να έχει πλήρως αποδεσμευτεί από τη σταθερή προοπτική της κοινωνικής ανόδου μέσα από τις συμπληγάδες της συσσώρευσης.

H παράδοση ως παρίας του κράτους

Του Περικλή Κοροβέση

Υπάρχει μια διαδεδομένη πλάνη να θεωρούμε συστατικά στοιχεία ενός έθνους την κοινή καταγωγή και γλώσσα, όπως και την κοινή λατρεία. Αλλά αυτά δεν είναι απαραίτητα στοιχεία για τη συγκρότηση ενός έθνους. Αντίθετα, μπορεί αυτός ο ορισμός να γίνει επικίνδυνος αν ερμηνευτεί από φασίστες και αποδώσει το γνωστό τρίπτυχο «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια».

Ηδη από το 1910, οι κριτές ενός διαγωνισμού για τη λαογραφία της Μακεδονίας, οι Σπ. Λάμπρου, Δ. Πατσόπουλος και Ν. Πολίτης, κεντρικές προσωπικότητες της εποχής τους, έδιναν μια άλλη έννοια για το έθνος που δυστυχώς δεν εμπεδώθηκε. Σύμφωνα με τους συντάκτες της έκθεσης, βασικό θεμέλιο της εθνικής συνείδησης είναι τα κοινά ήθη και έθιμα, οι δοξασίες και παραδόσεις, η κοινή αντίληψη του εξωτερικού κόσμου, η εκδήλωση των συναισθημάτων και πάνω από όλα η κοινότητα των πόθων και ελπίδων.

Ελέησον με…

Του Κώστα Λουλουδάκη

Με την «δεξιάν» παράταξιν συνήθως

δεν έχει καλάς σχέσεις ο διάβολος.

Αυτός ευρίσκεται εις τα αριστερά».

Χριστοδούλου Παρασκευαΐδη, «Πόλεμος κατά του Σατανά», Αθήναι: Χρυσοπηγή 1973 (Μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος)

Τα ΜΜΕ και τα social media αντιπροσωπεύουν ένα πολύ μικρό μέρος της πανοπλίας θεσμών του αστικού συστήματος μέσω των οποίων προσπαθεί να ελέγξει την σκέψη και την συμπεριφορά των ανθρώπων ή να τους κρατήσει σε αγνοία και χωρίς μνήμη. Μια τέτοια πανοπλία είναι η Εκκλησία στην οποία υπάρχει ένα τεράστιο σύστημα κατήχησης και ελέγχου που της επιτρέπει να περιφρουρεί την κοινωνική της θέση ως μορφής κρατικής εξουσίας μετά την επιβολή του θεόπνευστου λόγου της, ο οποίος αποτελεί και νόμο του Συντάγματος.

Οι συνομιλητές το θεού, ως αυτοδιορισμένοι εκπρόσωποι του, δεν περιορίζονται στην βασική ασχολία τους, δηλαδή την προσευχή και τα παρακάλια αλλά έχουν συγκροτήσει μια ισχυρότατη κοινωνικό-επαγγελματική τάξη με πολιτικές και οικονομικές προεκτάσεις.

Τι είναι τελικά o Σύριζα σήμερα και ποιά είναι η “ιδεολογία” του;

Πόσο Πασόκ είναι ο Σύριζα;

Σύριζα και πασόκ είναι άλλης φύσης και ιστορικότητας πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα. Το πασόκ είχε μια εντελώς άλλη αφετηρία. άλλη εξέλιξη και διάρκεια, σε μια άλλη εποχή και λειτούργησε τελικά σαν μια κλασσική δεξιά σ/δ ισορροπιών-υπερ του κεφαλαίου- και της “κοινωνικής ειρήνης” μέχρι το τέλος του . Ακόμα και ο ΓΑΠ έτσι ξεκίνησε και δεν μπόρεσε να παίξει αυτό το ρόλο και έπεσε.

Ο Σύριζα είναι “διαχειριστής της πιο έσχατης ανάγκης και στιγμής” με κάθε μέσο διαθέσιμο και αδίστακτος. Υποδύθηκαν τα πάντα -νεοπασόκοι, αριστεροί, εναλλακτικοί, ακροαριστεροί και τώρα εθνικιστές και “σοβαροί ήπιοι” νεοφιλ. Με μόνο κριτήριο και οδηγό την εξουσία για να έχουν καβάτζα για πάρτη τους θεσμικούς -μέσα στο νεοφιλελερισμό- ρόλους. Λέω για όσους έμειναν και καρεκλολάγνισαν μέχρι τις εσχατίες της ύπαρξης τους.

αποφυλάκιση

Ελευθερώνονται με βούλευμα οι τρεις νεαροί αναρχικοί που πιαστήκαν στο Βελβεντό Κοζάνης καθώς αποδεδειγμένα δεν είχαν σκοπό να σκοτώσουν κανένα, βασανίστηκαν άγρια από τις διωκτικές αρχές και λαμβάνεται υπόψιν το νεαρό της ηλικίας…

Τι; Όχι;

Προφανώς ΌΧΙ. Τα κωλόπαιδα έκαναν το χειρότερο όλων. Αμφισβήτησαν το κράτος. Το κράτος, φίλε… που τώρα είναι “αριστερό”¨μεν αλλά είναι κράτος και έχει συνέχεια στην καταπίεση και τον καταναγκασμό.

Κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους και στο θάνατο

Έχω απηυδήσει. Κυριολεκτικά.

Καταλαβαίνω τα κανάλια με τους πομπώδεις τίτλους, την μουσική υπόκρουση και τους ευφημισμούς. Αλλά εμείς οι υπόλοιποι δηλαδή πως το δεχόμαστε και το αναπαράγουμε με τον ίδιο τρόπο, υποβιβάζοντας τους ίδιους τους εαυτούς μας.

Γιατί μιλάω; Μα για τον τρόπο που παρουσίασαν τα κανάλια τον θάνατο των τριών ανθρώπων στο ελικόπτερο.

(Για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, δεν μιλάω για αυτούς τους τρεις. Δεν τους ήξερα τους ανθρώπους και θεωρώ ότι η ζωή, εν γένει, είναι ιερή). Όμως…

Τσίπρας και Ιερώνυμος καθιερώνουν τη μετά θάνατον ζωή και εργασία

Φίλε πιτσιρίκο σε χαιρετώ.

Αυτές τις ημέρες με αφορμή την αντίδραση της εκκλησίας για το σύμφωνο συμβίωσης και την καύση των νεκρών, σκέφτηκα ότι το κόμμα Τσίπρα έχει την ευκαιρία για έναν ακόμη ιστορικό συμβιβασμό.

Τα πράγματα είναι απλά, αρκεί ο Τσίπρας να τολμήσει και πάλι να κάνει την υπέρβαση, είναι βλέπεις υπερβατικός τύπος, αλλά δεν του φαίνεται.

Επειδή λοιπόν η εκκλησία έχει ενοχληθεί σφόδρα αυτή την εποχή, ο Τσίπρας μπορεί να έρθει σε συμφωνία με τον Ιερώνυμο και να καθιερώσουν επίσημα και με τη βούλα του κράτους, τη μετά θάνατο ζωή αλλά και τη μετά θάνατο εργασία.

Η ΓΑΛΗΝΗ ΤΩΝ ΠΑΧΥΔΕΡΜΩΝ

Κοντά στον αρχιεπίσκοπο ο πρωθυπουργός βρίσκει γαλήνη.

Τρεις ώρες συζήτηση δεν είναι και λίγες. Ο Πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος συνέφαγαν το μεσημέρι της Τετάρτης και συζητούσαν επί τρίωρο, επιβεβαιώνοντας έτσι την θερμή και λειτουργική σχέση που έχουν οι δύο άνδρες από το 2011: «Κοντά στον Αρχιεπίσκοπο ο Πρωθυπουργός βρίσκει γαλήνη», μου έλεγε ένας εκ των στενών συνεργατών του κ. Τσίπρα. Το μενού πλούσιο (για Τετάρτη). Λευκό φρέσκο ψάρι (φαγκρί), πράσινη σαλάτα, θαλασσινά και λευκό κρασί πρόσφερε ο προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας στον Πρωθυπουργό και στον υπουργό Επικρατείας Ν. Παππάς που τον συνόδευε. Αν και ο κ. Τσίπρας είχε πει ότι θα συναντήσει τον Αρχιεπίσκοπο για να λύσουν όλα τα θέματα δεν συζητήθηκε το θέμα των θρησκευτικών και του τρόπου διδασκαλίας στα σχολεία και το θέμα της απαλλαγής των μαθητών από το μάθημα. Αποφασίστηκε όμως ότι όλα τα ζητήματα που ανακύπτουν να επιλύονται με συναίνεση και διάλογο, γιατί, όπως ειπώθηκε, προέχει το συμφέρον του λαού και κατά δεύτερον η Εκκλησία να συνεχίσει το κοινωνικό και φιλανθρωπικό της έργο με συσσίτια και άλλες δράσεις προς τις ευπαθείς ομάδες.

(http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=745940)

Πόσο παχύδερμο πρέπει να είσαι για να αναζητάς (και να βρίσκεις!) γαλήνη εν μέσω δυόμισυ εκατομμυρίων πραγματικών ανέργων (=”εγγεγραμμένων” και μή), ή ενός εκατομμυρίου “απασχολουμένων” σε συνθήκες γαλέρας, ή κάμποσων ακόμα εκατοντάδων χιλιάδων εγχωρίων ξεριζωμένων (αστέγων, νεομεταναστών κλπ.), την κατάσταση των οποίων διαιωνίζεις;

Το «δημοκρατικό κράτος» του Αλέξη Τσίπρα

Δεν υπάρχει κράτος που “θα λειτουργεί μόνο για το καλό του λαού”, το κράτος είναι πεδίο διαμάχης και εξισορρόπησης πολλών και διαφορετικών κοινωνικών δυνάμεων και συμφερόντων, εντός, πέριξ και εκτός αυτού. Τα κράτη που “λειτουργούν σωστά” σε άλλες Ευρωπαικές χώρες είναι αποτέλεσμα ενός modus vivendi και ενός σημείου εξισορόπησης μεταξύ αυτών των δυνάμεων και συμφερόντων στις κοινωνίες τους, που έχει κατακτηθεί εδώ και καιρό και δεν έχει καταρρεύσει πλήρως ακόμα όπως στην Ελλάδα.

Η επίκληση για ένα “καλύτερο δημοκρατικό κράτος προς όφελος των πολιτών” έξωθεν της κοινωνίας και των ταξικών συγκρούσεων και διεργασιών της είναι κενή ρητορεία χωρίς αληθινό ιστορικό νόημα. Η δε τεχνοκρατική φαντασίωση της “καλύτερης λειτουργικότητας” του κράτους δεν είναι τίποτα άλλο παρά η νομιμοποίηση και το raison d’etre των γραφειορκατικών τεχνοκρατικών στρωμάτων (παλιών και νέων) συνδεδεμένων με το κράτος.

Ποτέ δεν ήταν η καλύτερη λειτουργικότητα του κράτους, που είναι όντως ιστορική έννοια υπαρκτή, προιόν κάποιου τεχνοκρατικού “σοφού” μάστερ πλαν, αλλά προιόν της σύγκλισης και εξισορρόπησης των κοινωνικών συγκρούσεων και διεργασιών μέσα από την εξέλιξη της θεσμικής, πολιτισμικής και κοινωνικής ιστορίας με διαδικασίες πολυετείς.

Και φυσικά πάνω από όλα με τη μεγαλύτερη βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι ένα κράτος υπάρχει και θα υπάρχει πάντα πρωταρχικά και για τον ίδιο του εαυτό του.

Στην ουσία πλην των δημοσκοπικών και επικοινωνιακών σκοπών τους, τα σύνθηματα περί “επιτέλους υγιούς αστικού, φιλολαικού, φιλικού στους πολίτες κτλ κράτους” στον πολιτικό λόγο του “νέου και γενναίου” Σύριζα, είναι το νέο αυτοαναφορικό ιδεολόγημα μιας φρέσκιας, νέας και φιλόδοξης “τάξης” γραφειοκρατών/διαχειριστών/αξιωματούχων εντός και πέριξ του κράτους (παρόλη την ανακύκλωση σε αρκετές περιπτώσεις παλαιών προσώπων) που θέλουν να ενσωματωθούν και να ενταχθούν βαθύτερα στο Ελληνικό κράτος της μεταπολίτευσης όπως το ξέρουμε. Ως φορείς ενός “νέου ιδεολογήματος” (που δεν είναι νέο απλώς τα πρόσωπα ως ένα βαθμό άλλαξαν) και άρα νομιμοποιημένα απέναντι στα προηγούμενα γραφειοκρατικά στρώματα και στην κοινή γνώμη, που δημιουργήθηκε ως κατάσταση από τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις ιδίως στον κυβερνητικό Σύριζα.

Το Ελληνικό κράτος της μεταπολίτευσης που είναι και θα είναι το μόνο υπαρκτό κράτος σχεδόν με βεβαιότητα και για τα επόμενα χρόνια.

Ένας μήνας

5 Ιανουαρίου 2015. Περιχαρείς ψηφοφόροι παρακολουθούν τα εκλογικά αποτελέσματα μαζί με δημοσιογράφους ξένων δικτύων με τους περισσότερους απο τους πρώτους να εύχονται να μην χρειαστεί να κόψουν το κουλό τους απ’ τη ρίζα προσεχώς.

Αμέσως μετά τα αποτελέσματα και με γρήγορες κινήσεις που χαρακτηρίστηκαν «αποφασιστικές» από κάποιους και «προσχεδιασμένες -υπάρχει σχέδιο» από άλλους, σχηματίζεται κυβέρνηση με κορμό Σύριζα και στήριξη Αν.Ελ. Ένα μήνα μετά και η νέα βουλή δεν έχει ψηφίσει ούτε έναν νόμο, δεν έχει κατεβάσει ένα νομοσχέδιο.

TINA ή γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εναλλακτική

Του Athos Simonetis

Όταν στην δεκαετία του 1980 και εν μέσω ψυχρού πολέμου, η Μάργκαρετ Θάτσερ εισήγαγε στην διεθνή πολιτική ορολογία το κλειστοφοβικό σλόγκαν ΤΙΝΑ (Τhere Is No Alternative=δεν υπάρχει εναλλακτική), υπονοώντας ότι ο οικονομικός φιλελευθερισμός – ελεύθερες αγορές και ζώνες εμπορίου, καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση κοκ – είναι ο μοναδικός δρόμος ανάπτυξης για τις μοντέρνες κοινωνίας, κανένας δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι στα επόμενα 30 χρόνια το σλόγκαν αυτό θα μετατρεπόταν σε αξιωματική αλήθεια η οποία διέπει όχι μόνο δεξιούς πολιτικούς φορείς και τους πολιτικούς εκπρόσωπους της πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκρατίας αλλά πλέον φλερτάρει διακριτικά και με κομμάτια της αριστεράς. Ναι σωστά διαβάσατε. Κομμάτια της ριζοσπαστικής αριστεράς. Ο οικονομικός φιλελευθερισμός είναι μια δίνη προσαρμοσμένη στους υπάρχοντες θεσμούς διακυβέρνησης η οποία ακυρώνει ή αφομοιώνει φιλόδοξα, προοδευτικά, αριστερά, ριζοσπαστικά ή ρεφορμιστικά προγράμματα διακυβέρνησης, ιδεολογίες και όμορφες προθέσεις. Δεν έχουν περάσει άλλωστε πολλές ώρες από πχ. τις δηλώσεις Βαρουφάκη για την προθυμία της κυβέρνησης «να πληρώσει τα δάνεια με τόκο» ή την στήριξη του στην «επένδυση» της Cosco. Δεν μπορώ να ερμηνεύσω αυτές τις δηλώσεις πολύ διαφορετικά από ένα κατευναστικό κλείσιμο του ματιού προς τους εκπρόσωπους των αγορών (ας μας εξηγήσει επιτέλους κάποιος ποιες είναι αυτές οι αγορές) και λοιπών παιχτών στις διάφορες εκφάνσεις της οικονομίας της αγοράς.

Το κράτος δεν χρειάζεται πρό(σ)κληση

Του Χρήστου Σύλλα

Οχυλός της ιστορίας που κατασκευάζει ο κυρίαρχος λόγος και οι βασικοί εκφραστές του, το κράτος και το κεφάλαιο, μαγειρεύτηκε και στο φετινό Πολυτεχνείο με πολλούς τρόπους: τα «έμπειρα» καθεστωτικά μέσα τα πήγαν περίφημα στο αγαπημένο παιχνίδι της θεαματοποίησης, παιχνίδι που εσκεμμένα αποσιωπά την ιστορικότητα (1) μιας εξέγερσης καθώς στοχεύει στο να διακόψει τη μεταφορά της γνώσης και της διάθεσης για εξεγερσιακά σχέδια και επαναστατικές προοπτικές.

Ωστόσο, παρά το ότι η συγκρότηση του κρατικού λόγου ενάντια σε όσους αυτοπροσδιορίζονται ως συνεπείς αντιφρονούντες έχει αναλυθεί και αποδομηθεί, δε φαίνεται να επαρκεί ως ερμηνεία του αστυνομικού ολοκληρωτισμού και της εδραιωμένης κρατικής επίθεσης των τελευταίων χρόνων.

Τι Έμαθα στο Πρώτο μου Οχτάωρο στη Βουλή;

Της Δάφνης Πασσίση-Κοκότ

Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαΐδης

Εδώ ο κόσμος καίγεται και η Βουλή χτενίζεται (στον κουρέα της). Χθες ζήσαμε την συνεδρίαση για την ψήφο εμπιστοσύνης που προκάλεσε η ίδια η κυβέρνηση προκειμένου να αποδείξει τα αυταπόδεικτα, δηλαδή ότι χαίρει της εμπιστοσύνης των βουλευτών της. Η μοίρα (και ο αρχισυντάκτης μου) με έστειλαν να καλύψω το γεγονός όχι γιατί έχουν εμπιστοσύνη στο πολιτικό μου ένστικτο, αλλά γιατί λόγω της ικανότητας μου να καλύπτω μουσικά γεγονότα και μπάντες, θα είχα μία ευχέρεια να περιγράψω τυχόν παρατράγουδα.

Tι έχει η Βουλή; Έχει απορίες πολλές. Καταρχάς γιατί έχει κουρέα; Υποτίθεται ότι υπάρχει εκεί για να μπορούν να περιποιηθούν την κάρα τους οι βουλευτές, αλλά από τη στιγμή που δεν πατάει και κανένας το πόδι του παρά μόνο όταν μιλάει ο αρχηγός του, θα μπορούσαν να κουρευτούν στον μπαρμπέρη της γειτονιάς τους. Επίσης, γιατί έχει γραφείο Olympic Air; Ίσως σε ανάμνηση της μακαρίτισσας Ολυμπιακής, καθώς εκεί βολευόταν η μισή Ελλάδα. Επιπροσθέτως, έμαθα ότι δεν έχει catering (και ομολογουμένως είχα χαρεί αρκετά με την πιθανότητα), οι τιμές του καφενείου είναι βαπορίσιες και εάν δεν έχεις πατήσει ποτέ ξανά το πόδι σου εκεί μέσα -εδικά ως δημοσιογράφος- σε σνομπάρουν από τους χωροφύλακες μέχρι τους νεροκουβαλητές. 

Καλός και κακός επιχειρηματίας

Κάτω από το πλακάκι κάθεται το Νικολάκι, έλεγαν οι παλιοί. Έτσι και με κάθε ιδιωτικοποίηση. Όπως κάτω από το πλακάκι κάθεται το Νικολάκι, κάτω από κάθε ιδιωτικοποίηση βρίσκεται η παραδοχή ότι το κράτος είναι κακός επιχειρηματίας.

Την παραδοχή αυτή, ότι δηλαδή το κράτος είναι κακός επιχειρηματίας, δεν τολμάς να την αμφισβητήσεις. Κυκλοφορεί ως αυτονόητη και αυταπόδεικτη. Περίπου ως ισοδύναμη της παραδοχής ότι αύριο το πρωί θα βγει ο ήλιος από την Ανατολή και θα ξημερώσει. Έτσι και πεις «Μπα; Από πού κι ως πού το κράτος είναι κακός επιχειρηματίας;», μαύρο φίδι που σ’ έφαγε. Πέφτει μαζί σου το χάχανο της αρκούδας. Σ’ ακούνε και κρατάνε την κοιλιά τους από τα γέλια.