«Σάββα, παιδί μου, πέτα τον έξω»!

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Η «επέτειος» της ντροπής: Πριν από 21 χρόνια ο Οτσαλάν έπεφτε στα χέρια των Τούρκων με εμπλοκή της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – Σημίτη.

***

Στις 15 Φλεβάρη 1999, πριν ακριβώς από 21 χρόνια, ο Οτσαλάν έπεφτε στα χέρια των Τούρκων, με εμπλοκή της τότε ελληνικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον κ.Σημίτη.

Την επόμενη μέρα, κι ενώ ο ελληνικός λαός είχε σαστίσει μαθαίνοντας τι είχε συμβεί την προηγούμενη νύχτα στην ελληνική πρεσβεία στην Κένυα, τέθηκε στον τότε κυβερνητικό εκπρόσωπο μια ερώτηση που ουδέποτε είχε τεθεί μέχρι τότε σε εκπρόσωπο κυβέρνησης: «Ποιος είναι ο ορισμός που δίνει η κυβέρνησή σας στις έννοιες “φιλότιμο” και “αξιοπρέπεια”;»,ήταν η ερώτηση…

Oι ΗΠΑ δεν έχουν «φίλους»

του Δημήτρη Μηλάκα

Αν μπορεί να υπάρξει ένα ασφαλές συμπέρασμα από τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών στη Συρία, αυτό είναι πως η αμερικανική εξωτερική πολιτική δεν είναι «συμπαγής». Με πιο απλά λόγια, το ανελέητα σκληρό αμερικανικό εσωτερικό παιχνίδι υπονομεύει (και) την εξωτερική πολιτική της υπερδύναμης, η οποία (και) στην περίπτωση της Συρίας εμφανίζεται να είναι ασυνεπής ως προς τους στόχους που η ίδια είχε θέσει.

Η δημιουργία κουρδικού κράτους αποτελούσε επιθυμία της Ουάσιγκτον εδώ και δυο – τρεις δεκαετίες. Η διάλυση του Ιράκ και η διάχυση της αστάθειας στη Συρία δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την ολοκλήρωση των αμερικανικών σχεδιασμών για τη δημιουργία ενός κουρδικού προτεκτοράτου τους στην περιοχή. Στην εν λόγω προσπάθεια θα πρέπει να σημειωθεί ότι μεγάλος αρωγός και «χορηγός» των ΗΠΑ είναι το Ισραήλ.

Ο Τραμπ, ο Ερντογάν και η μεταλλαγμένη στάση της Γερμανίας στο προσφυγικό

Ο συνδυασμός Τραμπ και Ερντογάν είναι και επικίνδυνος και ανεξέλεγκτος, αν και ο δεύτερος τουλάχιστον είναι προβλέψιμος, καθώς όλοι γνωρίζουν τις επιδιώξεις του. Θα καταφέρουν να τους σταματήσουν; Αυτή θα είναι η αγωνία των επόμενων ημερών.

Της Βασιλικής Σιούτη

Απειλές, εκβιασμοί και τα πλεονεκτήματα της Τουρκίας

Δεν πρόλαβε να πανηγυρίσει, όπως θα ήθελε, για τη στήριξη των ΗΠΑ μετά την επίσκεψη Πομπέο η ελληνική κυβέρνηση και παρακολουθεί αμήχανη όσα –πολύ σημαντικά– συμβαίνουν με την Τουρκία και τα ιμπεριαλιστικά σχέδιά της στη Συρία. Ως γνωστόν, η στρατηγική της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής τα τελευταία χρόνια βασίστηκε εν πολλοίς στην απομάκρυνση της Τουρκίας από τις ΗΠΑ. Για την ακρίβεια, στην ψυχρότητα στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών, λόγω της αμερικανικής στήριξης στους Κούρδους. Οι ελληνικές κυβερνήσεις (η προηγούμενη και αυτή) πίστεψαν ότι λόγω αυτής της απομάκρυνσης θα μπορούσε η Ελλάδα να αναβαθμίσει τον ρόλο της στην περιοχή και να αντικαταστήσει σε κάποιον βαθμό την Τουρκία σε επίπεδο χρησιμότητας. Γι’ αυτό και τελευταία δίνουν «γη και ύδωρ» στις ΗΠΑ, χωρίς ωστόσο να παίρνουν κάποιο αντάλλαγμα, απλώς προσδοκώντας.

«Σάββα, παιδί μου, πέτα τον έξω»!

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Η «επέτειος» της ντροπής: Πριν από 20 χρόνια ο Οτσαλάν έπεφτε στα χέρια των Τούρκων με εμπλοκή της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ – Σημίτη.

***

Στις 15 Φλεβάρη 1999, πριν ακριβώς από 20 χρόνια, ο Οτσαλάν έπεφτε στα χέρια των Τούρκων, με εμπλοκή της τότε ελληνικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον κ.Σημίτη.

Την επόμενη μέρα, κι ενώ ο ελληνικός λαός είχε σαστίσει μαθαίνοντας τι είχε συμβεί την προηγούμενη νύχτα στην ελληνική πρεσβεία στην Κένυα, τέθηκε στον τότε κυβερνητικό εκπρόσωπο μια ερώτηση που ουδέποτε είχε τεθεί μέχρι τότε σε εκπρόσωπο κυβέρνησης: «Ποιος είναι ο ορισμός που δίνει η κυβέρνησή σας στις έννοιες “φιλότιμο” και “αξιοπρέπεια”;»,ήταν η ερώτηση…

Υπουργικό συμβούλιο στην Τουρκία σαν οικογενειακό …τραπέζι, με πρώτο πιάτο Κούρδους και Κύπρο

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Είτε ψήφισε είτε δεν ψήφισε τον Ερντογάν για πρόεδρο της Δημοκρατίας, σχεδόν ο κάθε Τούρκος θα θυμηθεί βλέποντας το νέο υπουργικό συμβούλιο που προέκυψε μετά τις εκλογές κάτι το πολύ οικείο: την οικογενειακή συνάντηση που συνηθίζεται μεσημέρια Κυριακής και εορτές…

Ο εξαιρετικά δε μικρός αριθμός των μελών του υπουργικό συμβουλίου, μόλις 16 άτομα, βοηθάει στο έπακρο τις συγκρίσεις. Κυρίως όμως είναι οι σχέσεις μεταξύ των μελών του υπουργικού συμβουλίου κι όχι ο αριθμός των μελών του, που αποπνέουν την αύρα οικογενειακής συνάθροισης. Η επιλογή του Ερντογάν να ορίσει υπουργό τον οικογενειακό του γιατρό(!) και κυρίως τον 40χρονο γαμπρό του, που αποτελεί μια εξαιρετικά  αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, αυξάνουν τα σύννεφα που συγκεντρώνονται πάνω από την τουρκική δημοκρατία, καθώς οι προεδρικές υπερεξουσίες ενισχύονται περαιτέρω από πρόσωπα – αχυρανθρώπους που εξαλείφουν οποιαδήποτε πιθανότητα δημιουργίας αντίβαρων ή έστω σημείων εξισορρόπησης της εξουσίας του Ερντογάν.

Τουρκία: Το τείχος, οι Κούρδοι και οι αυταπάτες

Του Δημήτρη Μήλακα

Αν και τα τείχη σπανίως μπόρεσαν να κρατήσουν για «πάντα» τον εχθρό «έξω», οι άνθρωποι, αναζητώντας κάπου να κλείσουν τους φόβους τους χτίζουν τείχη από αρχαιοτάτων χρόνων. Τότε, τα παλιά τα χρόνια, μπορεί να πει κανείς ότι τα εν λόγω οχυρωματικά έργα είχαν μια σημασία και έπαιζαν τον πρόσκαιρο ρόλο τους, καθώς, όταν είχε έρθει η ώρα να πέσει μια πόλη, έπεφτε έστω και αν τα τείχη της ήταν «μακρά» ή κολοσσιαία.

Στην εποχή μας τα τείχη είναι και πάλι της μόδας. Χρησιμοποιούνται κατά κύριο λόγο από τους ευημερούντες, που προσπαθούν να αναχαιτίσουν την εισβολή των πεινασμένων. Οι ΗΠΑ, για παράδειγμα, έχουν «οχυρώσει» τα σύνορά τους για να εμποδίσουν την εισβολή των Μεξικανών μεροκαματιάρηδων. Το Ισραήλ για να «μαντρώσει» στην πείνα τούς Παλαιστινίους.

Τα blowback της Τουρκίας

infowar

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες χρησιμοποιούν τον όρο blowback για να περιγράψουν επιχειρήσεις που ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο και καταλήγουν να πλήξουν αυτούς που τις πραγματοποιούν. Και η Τουρκία έχει αποδείξει πολλές φορές ότι γνωρίζει πώς να δημιουργεί τα δικά της τέρατα.

Το πραγματικό μας πρόβλημα στη Συρία είναι οι σύμμαχοί μας.
Οι Τούρκοι, οι Σαουδάραβες και τα Εμιράτα…
που έδιναν χρήματα και όπλα σε τζιχαντιστές.

Τζο Μπάιντεν, αντιπρόεδρος των ΗΠΑ

O ήχος από την πρώτη έκρηξη έκανε τα τζάμια του γραφείου μου να τρίξουν τόσο δυνατά που πίστευα ότι θα σπάσουν. Λίγα λεπτά αργότερα, ένας δεύτερος, πιο υπόκωφος κρότος μαρτυρούσε ότι μια δεύτερη έκρηξη είχε σημειωθεί σε λίγο μεγαλύτερη απόσταση. Το ημερολόγιο έγραφε 20 Νοεμβρίου του 2003 και η Κωνσταντινούπολη γνώριζε δύο από τις πιο πολύνεκρες βομβιστικές επιθέσεις της πρόσφατης ιστορίας της: 30 νεκροί και τουλάχιστον 400 τραυματίες από το διπλό τρομοκρατικό χτύπημα στο βρετανικό προξενείο και στην τράπεζα HSBC.

Κούρδοι, ένα έθνος χωρίς κράτος

Ο ιστορικός ηγέτης του PKK Αμπντουλάχ Οτσαλάν

Του Μανόλη Πλούσου

Οι Κούρδοι είναι εγκατεστημένοι εδώ και χιλιάδες χρόνια στην περιοχή που βρίσκεται ανάμεσα στον Καύκασο και τον Αραβο-περσικό κόλπο. Ο Ξενοφώντας στο έργο του «Η κάθοδος των μυρίων» είναι από τους πρώτους που περιγράφει αυτόν τον ορεσίβιο και ατίθασο πολεμικό λαό, αναφέροντας τους ως Καρδούχους. «Ο δρόμος που περνούσε μέσ” από τα βουνά και προς βορρά οδηγούσε στην χώρα των Καρδούχων. Γι” αυτούς, έλεγαν οι αιχμάλωτοι πως κατοικούσαν επάνω στα βουνά και ήταν πολεμιστές ικανοί και πως δεν υπάκουαν στις διαταγές του βασιλιά, κάποτε μάλιστα που έκανε εισβολή στη χώρα τους μια στρατιά του βασιλιά από είκοσι χιλιάδες άνδρες, κανένας δεν γύρισε πίσω, μα χάθηκαν όλοι μέσα στις κακοτοπιές της χώρας» (Βιβλίο Γ, κεφ. V, 15-16). Πολλοί σύγχρονοι εθνολόγοι τους συνδέουν με τους Μήδους, που ήταν και παραδοσιακοί εχθροί των Περσών. Η περιοχή των Κούρδων, αυτό που οι ίδιοι ονομάζουν «Κουρδιστάν», μοιράζεται μεταξύ της Τουρκίας (νοτιοανατολικές επαρχίες), του Ιράκ (βόρειες επαρχίες), του Ιράν (βορειοδυτικές επαρχίες) και της Συρίας (βορειοανατολικές επαρχίες). Τον 11^ο αιώνα η περιοχή περνάει στους Σελτζούκους και τον 14^ο αιώνα στους Οθωμανούς. Μέχρι και τον 19^ο αιώνα πάντως οι Κούρδοι απολάμβαναν σημαντικής αυτονομίας στα πλαίσια της Οθωμανικής και της Περσικής αυτοκρατορίας.

Ετερογονία των σκοπών ― Blowback

Oι συνεχιζόμενες μάχες στο Κομπάνι, μεταξύ των Κούρδων υπερασπιστών του και των υπέρτερων δυνάμεων του Ισλαμικού Κράτους, παρακολουθούνται με κομμένη την ανάσα όχι μόνο από τους απανταχού Κούρδους αλλά και από τις μακρινές χώρες της Δύσης: είναι τόσο μεγάλη η γεωπολιτική σημασία των συρράξεων και της ρευστοποίησης της ώς τώρα γνωστής γεωγραφίας.

Ο,τι ξεκίνησε ως ανοχή και επικούρηση στο τζιχαντικό αντάρτικο για ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ, έχει εξελιχθεί στον εφιάλτη του χαλιφάτου. Είναι γνωστή πλέον η πολύμορφη υποστήριξη προς τους τζιχαντιστές του συριακού μετώπου, από τα κεφάλαια της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ, από την παροχή οδών πρόσβασης και ανεφοδιασμού εκ μέρους της Τουρκίας, από την ανοχή ή και τις πληροφορίες που πρόσφεραν δυτικές δυνάμεις ― ο καθείς για το δικό του, ξεχωριστό όφελος. Μόνο την υστάτη στιγμή, με συνεννόηση των ηγετών ΗΠΑ και Ρωσίας, απευφεύχθη η στρατιωτική επέμβαση εναντίον της Συρίας, με αφορμή τα χημικά όπλα του καθεστώτος.

Η τζιχάντ πιέζει τον ερντογανισμό

Mετά την προεδρική εκλογή και την ανάδειξη του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο ανώτατο αξίωμα, έχει γραφεί ότι ο ισχυρός άνδρας της Τουρκίας κατά τα τελευταία δώδεκα χρόνια εδραιώνεται ακόμη περισσότερο, φέρνοντας πια την πολιτειακή δομή στα μέτρα των προσωπικών φιλοδοξιών του. Η απευθείας εκλογή στο προεδρικό αξίωμα έδωσε πρωτοφανή πολιτική ισχύ και κύρος στον Ερντογάν, τέτοια που του επιτρέπουν να συνεχίσει ακάθεκτος την ιδιότυπη μεταμόρφωση του τουρκικού κράτους, με ένα μείγμα αποκεμαλοποίησης και εξισλαμισμού.

Η επιλογή του, «υποτακτικού» και πάντως μη διαθέτοντος αυτόνομη πολιτική υπόσταση, Αχμέτ Νταβούτογλου για τη θέση του πρωθυπουργού είναι ενδεικτική των μακροπρόθεσμων σχεδίων του Ερντογάν. Ο μοναδικός ηγέτης μακροπρόθεσμα θα είναι ο Πρόεδρος, κατά το αμερικανικό μοντέλο, ακόμη κι αν χρειαστεί αλλαγή του ισχύοντος Συντάγματος.