Στη Δικαιοσύνη η σύμβαση για τη visa – To ΥΠΕΞ κρύβει έγγραφα σχετικά με τον διαγωνισμό

Του Δημήτρη Μηλάκα

Στη Δικαιοσύνη (προς διερεύνηση) θα οδηγηθεί, όπως όλα δείχνουν, η υπόθεση της σύμβασης για την «ανάδειξη παρόχου υπηρεσιών υποστήριξης προξενικών αρχών για τη θεώρηση ταξιδιωτικών εγγράφων» (visa). Με αυτήν την υπόθεση το «Ποντίκι» – όπως θυμούνται οι επιμελείς αναγνώστες του – ασχολήθηκε πρώτη φορά τον Δεκέμβριο του 2016, πολύ πριν αυτή η ιστορία εξελιχθεί κατ’ αρχήν σε πεδίο ενδοκυβερνητικής αντιπαράθεσης και στη συνέχεια σε πολιτική κόντρα ανάμεσα σε δύο – πρώην πια – υπουργούς της κυβέρνησης, τους Νίκο Κοτζιά και Πάνο Καμμένο.

Από τότε, τον Δεκέμβριο του 2016, το «Ποντίκι» είχε μεταφέρει πληροφορίες και καταγγελίες που είχε από πηγές του στο ΥΠΕΞ για μεθοδεύσεις στην εξέλιξη του εν λόγω διαγωνισμού με στόχο την προαποφασισμένη κατάληξή του.

Δύο χρόνια αργότερα, από τον Οκτώβριο του 2018, το «Ποντίκι» επανήλθε με τρία δημοσιεύματα περιγράφοντας σε ρεπορτάζ επακριβώς τις μεθοδεύσεις στην εξέλιξη του διαγωνισμού, καθώς και στον τρόπο με τον οποίο το ΥΠΕΞ υπέγραψε μια σύμβαση της οποίας η υλοποίηση έχει «σκοτεινές» πτυχές, καθώς:

«Ας είμαστε ρεαλιστές»…

Του Δημήτρη Μηλάκα

Ξανά – μανά «κατευνασμός» η επιλογή στα ελληνοτουρκικά

Ο ρεαλισμός, θα μπορούσε να διακρίνει κάποιος, έχει να κάνει με δύο πράγματα: Πρώτον, με τον βαθμό προσέγγισης όλων των δεδομένων που συνθέτουν την πραγματικότητα και, δεύτερον, με τον τρόπο αντίδρασης μέσα σ’ αυτήν. Η ρεαλιστική προσέγγιση είναι τελικά αντικειμενική διαδικασία αξιολόγησης δεδομένων. Η αντίδραση σε αυτά τα δεδομένα αποτελεί επιλογή. Με άλλα λόγια, η ορθή αποτίμηση της πραγματικότητας δεν συνεπάγεται και την υιοθέτηση βέλτιστων επιλογών.

Μιλώντας με παραδείγματα, θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι οι 300 του Λεωνίδα έδωσαν μια μάταιη μάχη, αφού τα ρεαλιστικά δεδομένα ήταν συντριπτικά εις βάρος τους. Αναλογικά το ίδιο ισχύει και για μια σειρά από μάχες που στην ιστορία της ανθρωπότητας κάποιοι επέλεξαν να δώσουν έστω κι αν είχαν όλες τις ρεαλιστικές δικαιολογίες για να τις αποφύγουν.

Βρήκε «λαγό» για την ΑΟΖ το αμερικανικό «win – win»;

Θα έπρεπε να είναι κανείς αφελής για να μην λαμβάνει κανείς υπόψη του πότε, πώς και πού γίνονται οι δηλώσεις που αφορούν θέματα εξωτερικής πολιτικής, που αφορούν οικονομικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα.

Ας συνδυάσουμε, λοιπόν, τις αναφορές του πρώην υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Κοτζιά, στο 4ο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, από τη μια σε σχέση με τα… κοινά συμφέροντα Ελλάδας – ΗΠΑ και από την άλλη τα περί συμμετοχής της στην «ανάπτυξη» της Τουρκίας στη Μεσόγειο.

«Παγίδα» 12 μιλίων

Του Δημήτρη Μηλάκα

Οι πληροφορίες που έχει το «Ποντίκι» σχετικά με την ετοιμότητα της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια προσθέτουν μια ακόμη παράμετρο στην ακατανόητη πρόωρη δημόσια ανακοίνωση του θέματος από τον Νίκο Κοτζιά κατά την τελετή παράδοσης – παραλαβής του υπουργείου Εξωτερικών.

Σύμφωνα με πληροφορίες, λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση έχει εδώ και τουλάχιστον έναν χρόνο δεχτεί την ισχυρή προτροπή μεγάλων διεθνών χρηματοοικονομικών κύκλων προκειμένου να προχωρήσει σε μια αποφασιστική κίνηση (επέκταση των χωρικών υδάτων, κατά κύριο λόγο νότια της Κρήτης), προκειμένου να ξεκλειδώσουν και να επιταχυνθούν οι διαδικασίες για τη δραστηριοποίηση των πετρελαϊκών εταιρειών και να κινηθούν τα τεράστια τραπεζικά κεφάλαια που απαιτούνται.

Οι εν λόγω παροτρύνσεις συνδέθηκαν με μεγάλες υποσχέσεις για την αλλαγή του κλίματος των αγορών και τη ροή επενδυτικών κεφαλαίων προς τη χώρα προς ανταμοιβή αυτής της κυβερνητικής αποφασιστικότητας.

Καραμπόλα Κοτζιά στα ελληνοτουρκικά – Ο Τσίπρας τρέχει να μαζέψει την πεπονόφλουδα

Του Δημήτρη Μηλάκα

Θέμα το οποίο η ελληνική κυβέρνηση δεν ήταν προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει αυτήν την περίοδο άνοιξε με τις δηλώσεις του, φεύγοντας από το υπουργείο Εξωτερικών, ο Νίκος Κοτζιάς. Οι τοποθετήσεις του τέως υπουργού για την υποτιθέμενη ετοιμότητα της Αθήνας να προχωρήσει με την υπογραφή προεδρικών διαταγμάτων στην επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια, όπως σημειώνουν έμπειροι διπλωμάτες, υπήρξαν ατυχείς καθώς η άκαιρη και δίχως προετοιμασία δημοσιοποίηση προθέσεων θα υποχρεώσει την κυβέρνηση να αναδιπλωθεί.

Ήδη μετά την πρώτη σύσκεψη του Αλέξη Τσίπρα με την ιδιότητα (και) του υπουργού Εξωτερικών αποφασίστηκε, ύστερα από ενδελεχή συζήτηση, ο τρόπος διαχείρισης της ζημιάς που προκάλεσε η εκτός τόπου και χρόνου ανακοίνωση του τέως υπουργού Εξωτερικών. Ο Νίκος Κοτζιάς κατά την τελετή παράδοσης – παραλαβής είχε υποστηρίξει ότι όλα είναι έτοιμα για τη σταδιακή επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Ιόνιο από τα Διαπόντια νησιά μέχρι τα Αντικύθηρα. Για την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων, σύμφωνα με όσα είχε πει ο τέως υπουργός, αρκεί μια υπογραφή στα έτοιμα προεδρικά διατάγματα από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Παραίτηση Κοτζιά: «Παράπλευρη απώλεια» ΝΑΤΟϊκών αποστολών

Tου Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Ο Τσίπρας έδειξε προτίμηση στον Πάνο Καμμένο για να εξασφαλίσει τη συνέχιση της διακυβέρνησης και να τελειώσει τη βρόμικη δουλειά

Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ (σε σύμπραξη με τον φερόμενο ως επικεφαλής των «53» Ε. Τσακαλώτο) έκανε μια κυνική επιλογή, αποδεχόμενη την παραίτηση του Ν. Κοτζιά για να διατηρήσει με τον Π. Καμμένο την κοινοβουλευτική της συνοχή. Αυτό είναι απότοκο μιας ακόμη πιο κυνικής επιλογής: Αυτής που θέλει τη χώρα «μέχρι τα μπούνια» στους αμερικανο-ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς και θα συνεχίσει να υλοποιείται με την εγγύηση του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα στη θέση (και) του υπουργού Εξωτερικών. Ας μην ξεχνάμε ότι στο περιβόητο υπουργικό συμβούλιο της προηγούμενης Δευτέρας, δεν συγκρούστηκαν απλά ο Νίκος Κοτζιάς με τον Πάνο Καμμένο. Συγκρούστηκε ο υπουργός Εξωτερικών που απολαύσαμε να τραγουδά το «We are the world, we are the children» με τους ομολόγους του στο ΝΑΤΟ, με τον υπουργό Άμυνας που ομολόγησε στην τελευταία του συνέντευξη στην ΕΡΤ πώς έχει εκπονήσει ένα σχέδιο που προβλέπει ακόμη και την ένταξη της Σερβίας στις ΝΑΤΟϊκές δομές.

Τα μυστικά κονδύλια και η «μάχη» Καμμένου – Κοτζιά

Του Δημήτρη Μηλάκα

Είναι περίεργο, όχι όμως ανεξήγητο, το ότι στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης ανάμεσα στον Πάνο Καμμένο και τον Νίκο Κοτζιά (και μάλιστα μέσα στο υπουργικό συμβούλιο) βρέθηκαν οι μυστικές δαπάνες (τα αποκαλούμενα μυστικά κονδύλια) τα οποία διαχειρίζονται «εν λευκώ» οι υπουργοί για «εθνικούς σκοπούς».

Το περίεργο είναι ότι το αντικείμενο της πολιτικής αντιπαράθεσης των δύο έχει να κάνει με τη διαφορά αντιλήψεων για την υπόθεση της ΠΓΔΜ και τις αλληλοκατηγορίες για την προσπάθεια ακύρωσης του ρόλου του ενός (του Ν. Κοτζιά) από τον άλλο (Πάνο Καμμένο). Για ποιον λόγο άραγε η κόντρα εξετράπη από το βασικό σημείο αντιπαράθεσης;

Η εξήγηση είναι απλή: Τα μυστικά κονδύλια (και η διαχείρισή τους) αποτελούν μια εύκολη στην πρόσβαση δεξαμενή λάσπης, από την οποία είναι «λερωμένοι» όσοι τα διαχειρίζονται. Με άλλα λόγια, ο καθένας απ’ όσους τα διαχειρίζονται θεωρεί ότι έχει ράμματα για τη γούνα του άλλου. Και η αλήθεια είναι ότι και έχει και μπορεί να βρει…

Οι παραιτήσεις ενίοτε γίνονται αποδεκτές

του Δημήτρη Μηλάκα

Κάποιες φορές οι παραιτήσεις, ειδικά αν υποβάλλονται κάθε τρεις και λίγο, γίνονται αποδεκτές. Αυτήν τη βασική αρχή προφανώς τη γνώριζε ο Νίκος Κοτζιάς, ο οποίος, όπως πληροφορείται το «Ποντίκι», δεν ήταν η πρώτη φορά που ρίσκαρε τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση. Αυτή τη φορά, ωστόσο, το ρίσκο δεν έπιασε και ο Αλέξης Τσίπρας «με πόνο ψυχής» έδειξε την πόρτα στον υπουργό των Εξωτερικών του…

Η τακτική των ασφυκτικών πιέσεων – μέχρι απειλής παραίτησης – του Νίκου Κοτζιά προκειμένου να περάσει τη γραμμή του ακόμη και για ήσσονος σημασίας θέματα που είχαν να κάνουν με το υπουργείο Εξωτερικών, μπορεί να αποδοθεί (και) στον εκρηκτικό του χαρακτήρα. Η απόφαση, ωστόσο, του πρωθυπουργού να κάνει δεκτή την παραίτησή του έχει να κάνει με απόλυτα ψυχρό πολιτικό υπολογισμό:

Αμερικανόδουλη πολιτική και χωρίς Κοτζιά

Του Γεράσιμου Χολέβα

Εάν ήταν ξαφνική ή όχι η παραίτηση του Νίκου Κοτζιά θα αποδειχθεί σε λίγο διάστημα από τις ίδιες τις εξελίξεις. Το σίγουρο είναι πως, με αφορμή την παραίτηση Κοτζιά και την αποδοχή της, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έκανε μια δήλωση προς όλες τις κατευθύνσεις και κυρίως προς το εξωτερικό και τους καλούς …μας «συμμάχους» στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Πέρα από την πρώτη ανάγνωση, που ήδη έχει αρχίσει να γράφεται, δηλαδή πως ο Τσίπρας επέλεξε Καμμένο αντί για Κοτζιά για να διατηρήσει την κυβέρνηση του υπάρχουν κι άλλες πλευρές στις εξελίξεις, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την παραίτηση του (πρώην πια) υπουργού Εξωτερικών. 

Η επιδείνωση στις ελληνορωσικές σχέσεις και οι χειρισμοί της κυβέρνησης Τσίπρα

Της Βασιλικής Σιούτη

«Ουδείς δικαιούται ή δύναται να παρεμβαίνει στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας» ανέφερε στην απάντηση του προς την Ρωσία το υπουργείο Εξωτερικών και αυτή θα μπορούσε να είναι η δήλωση της εβδομάδας, αν όχι και της χρονιάς, καθώς προκάλεσε πλήθος σχολίων, κυρίως σκωπτικών.

Πολλοί αναρωτήθηκαν για την σκοπιμότητα της δήλωσης αυτής, καθώς είναι γνωστές οι εξαρτήσεις της χώρας, αλλά και της κυβέρνησης.

Ο ίδιος ο Νίκος Κοτζιάς, πριν γίνει υπουργός Εξωτερικών, μιλούσε για τις παρεμβάσεις των ξένων δυνάμεων στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας (αυτές που σήμερα αρνείται ότι υπάρχουν, παρότι έχουν ενταθεί) και ειδικά για τον ρόλο της Γερμανίας και των ΗΠΑ που τότε ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε.

Η αποικία χρέους κατά Νίκο Κοτζιά, που ευλαβικά πλέον υπηρετεί …

Παρακάτω αναδημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από το Βιβλίο του Νίκου Κοτζιά Ελλάδα αποικία χρέους, ευρωπαϊκή αυτοκρατορία και γερμανική πρωτοκαθεδρία, Εκδόσεις Πατάκη, 2013. Τα όσα υποστήριζε τότε –αντιπολιτευόμενος την αποικία χρέους- σήμερα τα υπηρετεί χωρίς πολλές τσιριμόνιες.

Τα όσα υποστήριζε τότε, αποδεικνύουν ότι ξέρει καλά τι κάνει και τι υπηρετεί. Πάντως όχι μιαν ανεξάρτητη ελληνική πολιτική. Εμβαθύνει το καθεστώς της αποικίας χρέους, του δίνει άλλες διαστάσεις, κι αν ήταν (που δεν είναι) αντιπολιτευόμενος στην τωρινή κυβέρνηση θα μπορούσε να αναπτύξει επαρκώς «από την σκοπιά της θεωρίας», την αποικία-γκέτο με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, την αποικία των «νατοϊκών υδάτων» και «νήσων του Αιγαίου», της θάλασσάς «μας», του αβύθιστου αεροπλανοφόρου της Κρήτης για τις ΗΠΑ κ,λπ. κ.λπ.

Ο Νίκος Κοτζιάς στο Βερολίνο

Πιτσιρίκο, βρίσκομαι στο Βερολίνο, στο Φεστιβαλ Κινηματογράφου Hellas Filmbox Berlin.

Πέρασε πολύ κοντά μας ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, καλεσμένος του εν λόγω φεστιβάλ για να μιλήσει για την «Ελληνική κατάσταση» με μια γερμανίδα δημοσιογράφο, σε άψογα γερμανικά· χωρίς μεταφραστή εννοείται.

Το Βερολίνο προστατεύει τους… Γερμανοτσολιάδες

Του Δημήτρη Μηλάκα

Την ίδια ώρα που το Βερολίνο κουνάει το δάχτυλο και κατηγορεί την Ελλάδα για διαφθορά και ασυνέπεια, καλύπτει και προστατεύει Έλληνες μεγαλοαπατεώνες οι οποίες δούλεψαν για λογαριασμό γερμανικών συμφερόντων. Ο Χριστοφοράκος της Siemens για παράδειγμα, απολαμβάνει την Γερμανική ασυλία και με τον τρόπο αυτό το Βερολίνο, μπορεί να κρατά (και να εκβιάζει) τους ανθρώπους (στο  ελληνικό πολιτικό και υπηρεσιακό σύστημα) που βούτηξαν μέχρι το λαιμό στο γερμανικό…μέλι

Ραντεβού στον αέρα

by To Skouliki Tom

Διπλωματικός συναγερμός σήμανε την Παρασκευή στο Υπουργείο Εξωτερικών, εξαιτίας της πρωτοβουλίας της Τουρκίας να εκδώσει ΝΟΤΑΜ, με το οποίο δεσμεύει από σήμερα και μέχρι το τέλος του χρόνου μια τεράστια έκταση στο Αιγαίο για αεροπορικές ασκήσεις.

Για όσους δε γνωρίζουν, ΝΟΤΑΜ σημαίνει σημείωμα στους αεροπόρους (notice to airmen). Ραβασάκι ντε!

Το πρόσφατο ΝΟΤΑΜ που δεσμεύει περιοχή η οποία εκτείνεται από τη Σκύρο μέχρι τη Λήμνο έρχεται να προστεθεί σε παλαιότερο που δεσμεύει για ολόκληρο το 2015 δύο ακόμα περιοχές στο Βόρειο και Νοτιοανατολικό Αιγαίο, οπότε καταλαβαίνουμε ότι η μισή Ελλάδα έχει καταληφθεί από τους Τούρκους και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι.