Η ελληνική «λίστα Schindler»

Του Θανάση Αλαμπάση

Το 1897, με τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, ένας ξένος, ο Εδουάρδος Λω, εξυγίανε τα δημοσιονομικά της Ελλάδας, προστάτευσε το δημόσιο συμφέρον από την κλεπτοκρατία της εποχής και οδήγησε την Ελλάδα στην πρωτοφανή ανάπτυξη των πρώτων χρόνων του 20ού αιώνα – εκείνη την ανάπτυξη που άνοιξε τον δρόμο στην πολιτική μεταρρύθμιση του 1909.

Το φως της δημοσιότητας έχουν δει, εν μέσω Κρίσης, «λίστες», όπως αυτή της  «Λαγκάρντ», του «Λίχτενσταϊν», των «400 ελλήνων με τα ακριβά ακίνητα στο Λονδίνο» κ.ά, που αποτελούν την ελληνική εκδοχή της «λίστας του Σίντλερ». Της επιλεκτικής δηλαδή διάσωσης κάποιων ελαχίστων προνομιούχων, από το Οικονομικό Ολοκαύτωμα που με αμείλικτη ένταση εξολοθρεύει τους Έλληνες τα πέντε τελευταία χρόνια. Πρόκειται δυστυχώς για την ελληνική εκδοχή των λιγοστών Εβραίων που διασώθηκαν από τον Σίντλερ [1] κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με τους εκατομμύρια υπολοίπους να οδηγούνται μαζικά σε αφανισμό…

«Σαν να μην πέρασε μια μέρα». Εν έτει 1992: Μια πρωθύστερη καταγραφή των θεμελίων της σημερινής καταστροφής

Του Γιώργου Κοντογιώργη

Ευθύς αμέσως, με την είσοδο του στην πολιτική σκηνή «…το ΠΑΣΟΚ θα επιδιώξει να καλύψει το έδαφος που προσιδιάζει σε ένα ριζοσπαστικό σοσιαλιστικό πρόταγμα». Αρχικά, θα εξαγγείλει ένα σημαντικό πακέτο κρατικοποιήσεων και «κοινωνικοποιήσεων», μια εξωτερική πολιτική άκαμπτη και συχνά ακραία, συγχρόνως δε την πλήρη διάρρηξη των δεσμών της χώρας με τη «Δύση», το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Η πολιτική αυτή τακτική οδηγούσε προφανώς στο άνοιγμα μιας μεγάλης βεντάλιας μεταξύ «Δεξιάς» και «Αριστεράς», που εμφανιζόταν ως προϋπόθεση για μια σταθερή οριοθέτηση του δικού του ζωτικού πολιτικού χώρου. Γι’ αυτό άλλωστε το περιεχόμενο του προτάγματόςτου περιλάμβανε πολυποίκιλες προσδοκίες και απευθυνόταν σε ένα ευρύτατο φάσμα του κοι­νωνικού σώματος: Στο νεφέλωμα των μη προνομιούχων αφε­νός, στις τραυματικές δοκιμασίες του ιστορικού βίου μιας με­γάλης μερίδας της κοινωνίας, από το κέντρο και την άκρα Αριστερά, και στα απωθημένα εθνικά αντανακλαστικά της ελ­ληνικής κοινωνίας, αφετέρου.

Free Bolek- Lolek

«Κι ύστερα πάλι ομοβροντία τα χαράματα
διώχνοντας απ’ τα κυπαρίσια τα σπουργίτια
τα φορτηγά αυτοκίνητα γιομάτα αγωνιστές
περνώντας για τον τόπο της εκτέλεσης
κόβοντας με τις ρόδες τους στα δυο τον ήλιο.

Εμεινε πάλι πολλή σκόνη τ’ απογεύματα
Η σκόνη που αφήνουν πίσω τους τα μαύρα φουστάνια
Των μανάδων
Καθώς περνάνε απ’ του Αβέρωφ ή απ’ του Χατζηκώστα

Ή από τα τμήματα των μεταγωγών
Οι μαύρες μανάδες με τα μαύρα φουστάνια
Με την καρδιά τους τυλιγμένη στο μαντίλι τους
Σαν ένα ξεροκόμματο ψωμί που δεν μπορεί να το μασήσει
Ούτε ο Θάνατος.»

Να προσέχετε τα κόμματα !

“O επιθεωρητής και ο δάσκαλος”, μια διδακτική ιστορία.

Κομματισμός (1)

Την περίοδο του Εθνικού διχασμού στην Κρήτη, ένας επιθεωρητής δημοτικής εκπαίδευσης ανέβαινε μ’ ένα μουλάρι σ’ ένα ορεινό και δύσβατο χωριό, για να επιθεωρήσει τον εκεί δάσκαλο. Στο δρόμο που επήγαινε συναντά έναν αγωγιάτη και τον ρωτά: «Δε μου λες, πατριώτη, ο δάσκαλος τι είναι; Βενιζελικός ή βασιλικός;». «Βενιζελικός», απαντά ο αγωγιάτης. «Α, το γαϊδούρι…» σχολίασε ο επιθεωρητής.

Ο αγωγιάτης όμως ήταν Βενιζελικός και φίλος του δασκάλου και έτρεξε να μεταφέρει στον δάσκαλο τη στιχομυθία. «Το… και το…, δάσκαλε. Σε είπε γαϊδούρι».

Γ.Κοντογιώργης : Όταν η αλλοτρίωση γίνεται συμφέρον

Η κομματοκρατία, ο φασισμός και η δημοκρατία. Μια απάντηση στην απορία της Μυρτώς

Μυρτώ: “Από την εμπειρία μου ως απλού, απλούστατου πολίτη, ο οποίος όμως συμμετέχει ή προσπαθεί να συμμετέχει τα τρία τελευταία χρόνια σε πάσης φύσεως και μορφής κινητοποιήσεις θέλω να σας πω κύριε Κοντογιώργη ότι η ιδέα της εναντίωσης στην κομματοκρατία αντιμετωπίζεται:

α) με βαθύτατη εχθρότητα, από όλο το φάσμα -από δεξιούς έως όχι απλά αριστερούς αλλά και αντιεξουσιαστές.

β) με απορία, πως μπορούμε να κυβερνηθούμε χωρίς τα κόμματα να έχουν το πρώτο ρόλο

γ) με καχυποψία, γιατί ο Έλληνας δεν μπορεί να φανταστεί θεσμούς χωρίς τον κομματικό έλεγχο και νομίζει ότι αυτό είναι παράγωγο μιας φασιστικής ιδεολογίας κοκ.

Άκρα Δεξιά

Του Δημήτρη Κ.

Στην πλειοψηφία της κοινής γνώμης επικρατεί σύγχυση και αδυναμία εξήγησης του τι εστί άκρα δεξιά και τι Εθνικισμός.. Το γεγονός αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι κατά την διάρκεια της δικτατορίας διάφοροι αποκαλούμενοι “εθνικιστές” συνεργάζοταν με το καθεστώς, ενω μεταπολιτευτικά διάφοροι πολιτικοί σχηματισμοί σκοπίμως συνέχεαν τους δύο αυτούς όρους προκειμένου να πετύχουν την περίφημη ενότητα του “εθνικού χώρου”. Κάτι τέτοιο γίνεται και στις μέρες μας από κόμματα – “κομήτες” που ξεπηδούν για ιδίον όφελος.  Όμως μπορεί στα αλήθεια να υπάρξει συνεργασία με τους ακροδεξιούς και αν όχι γιατί;

Αρχίζοντας από καθαρά πρακτικό επίπεδο εντοπίζουμε τις πρώτες ουσιώδεις διαφορές. Από την μια έχουμε μία καθαρά συντηρητική άκρο-δεξιά η οποία αποθεώνει το κράτος και τους θεσμούς του, δεχόμενη να παίζει με τους όρους του συστήματος αφενός μεν επειδή δεν έχει να αντιπροτείνει κάποιας άλλης μορφής κοινονικοπολιτική οργάνωση, αφετέρου δε διότι σε μεγάλο βαθμό δημιουργήθηκε ως βαλβίδα εκτόνωσης κοινωνικών αντιδράσεων από το ίδιο το σύστημα.

Οι άνεργοι είναι πολιτικοί πελάτες

Με 400 χιλιάδες οικογένειες χωρίς ούτε ένα εργαζόμενο μέλος, με 1,5 εκατομμύριο άνεργους, με περίπου 25% ύφεση αθροιστικά έως το τέλος του 2013, θα περίμενε κανείς ότι οι κυβερνώντες θα είχαν χάσει τον ύπνο τους υπό το βάρος της ιστορικής ευθύνης, από την έγνοια τους να περισώσουν ό,τι περισώζεται, από την αγωνία να βοηθήσουν τους άπορους συμπολίτες τους, ακόμη και από την αγωνία για την υσετροφημία τους. Δυστυχώς, δεν συμβαίνει. Οι αντιδράσεις των κυβερνώντων εκδηλώνονται σε άλλο ιστορικό χρόνο, με ρυθμούς άλλων εποχών, και όχι στον απαιτουμένο χρονισμό μιας εποχής συναγερμού.

Υπενθυμίζουμε ότι από τον νυν διοικητή Ηλία Κικίλια κατόπιν πιέσεων των επαγγελματοβιοτεχνικών ενώσεων, πληροφορηθήκαμε ότι τα 600 εκατομμύρια της έκτακτης εισφοράς αλληλεγγύης επί των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων τα κατάπιε το έλλειμμα και το χρέος, ενώ είχαν εισπραχθεί για άμεση ανακούφιση των κατεστραμμένων ελευθέρων επαγγελματιών. Η έκτακτη εισφορά ουδέποτε έφτασε στον ΟΑΕΔ.

Εδώ σε θέλω μάγκα μου…

Στη σημερινή ανάρτηση, σου προσφέρω απλόχερα την παράνοιά μου. Δώσε βάση μεγάλε, για να δεις τι κυκλοφορεί δίπλα σου!

Μπορώ να κατακρίνω την αστυνομική βία, και ταυτόχρονα τη βία της κουκούλας. Μπορώ δηλαδή να καταλάβω πότε οι μπάτσοι βαράνε στο ψαχνό (κακώς), αλλά και πώς είναι όντας μπάτσος να σε βρίζουν και να προσπαθούν να σε λαμπαδιάσουν ή να σου ανοίξουν το κεφάλι (επίσης κακώς).

Μπορώ επίσης να κατακρίνω τα πογκρόμ φασιστοειδών που σπάνε κόσμο στο ξύλο, με τον ίδιο τρόπο που κατακρίνω τους και-καλά-αντί-φασίστες που σπάνε και καίνε τα μαγαζιά του κόσμου και τους δημόσιους χώρους.

Μπορώ στα επεισόδια που συμβαίνουν σε κάθε πορεία να δω πραγματικούς ανεγκέφαλους μπαχαλάκηδες, αλλά ταυτόχρονα να γνωρίζω ότι δρουν και ασφαλίτες ως κουκουλοφόροι. Μπορώ μέσα σε μία διμοιρία των ΜΑΤ να δω έναν μεροκαματιάρη πιτσιρικά αλλά και ένα φασιστοειδές που βγάζει το άχτι του.

ΠΑΣΟΚ: «Κακό χωριό τα λίγα σπίτια»

Η Ελληνική παροιμία, «κακό χωριό τα λίγα σπίτια», αποτυπώνει, πολύ παραστατικά, το θλιβερό τέλος της πασοκικής αθλιότητας και αχρειότητας.

Πάνω στα συντρίμμια των ελπίδων και των αυταπατών που γέννησε η ίδρυση αυτού του κόμματος και αφού παραφούσκωσε από τις ακαθαρσίες της αποσύνθεσής του (ακαθαρσίες που ξάπλωσε, κατά όγκους, σε όλους τους ιστούς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής), αφού κήρυξε το δωσιλογισμό σε πολιτική αρετή του και τη νεοταξική αυθάδεια σε καθεστώς, το ΠΑΣΟΚ έφτασε στο ΤΕΛΟΣ του, πνιγμένο μέσα στα ίδια τα δυσώδη και καρκινογόνα απορρίμματά του…

Κοινωνικά το ΠΑΣΟΚ είχε πεθάνει προ πολλού…

Η πτώση της κομματικής αυτοκρατορίας

Του Σταύρου Καλεντερίδη

Στη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα θεωρείται δεδομένη η ύπαρξη πολιτικών κομμάτων σε ένα πολιτικό σύστημα εκπροσώπησης. Τα πολιτικά κόμματα λειτουργούν διαχρονικά ως πολιτικές οντότητες μέσω των οποίων οι πολίτες μπορούν να οργανωθούν βάσει κοινών πολιτικών ή/και ιδεολογικών πεποιθήσεων και να διεκδικήσουν ή να επηρεάσουν την εξουσία. Η προσφορά των πολιτικών κομμάτων στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι αδιαμφισβήτη, όπως επίσης θεωρείται αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι τα κόμματα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του σύγχρονου πολιτικού κόσμου. Αυτό βέβαια μπορεί να είναι αλήθεια στην περίπτωση ενός Ρεπουμπλικάνικου καθεστώτος, αλλά όχι ενός Δημοκρατικού. Στην περίπτωση του πρώτου, οι πολίτες εκλέγουν αντιπρόσωπους οι οποίοι αποφασίζουν για το κοινό συμφέρον. Στην δεύτερη, οι πολίτες αποφασίζουν οι ίδιοι για μείζονα θέματα που τους αφορούν και παίρνουν το μέλλον της ζωής και της χώρας στα χέρια τους. Η δεύτερη αυτή περίπτωση συνιστά το πολίτευμα της Δημοκρατίας, το οποίο συναντάται μερικώς και πολύ σπάνια στην σύγχρονη εποχή.
Η Δημοκρατία δεν είναι τα κόμματα.

“Να μας ψηφίσουν αυτοί που βολέψαμε”

Στέλεχος ΝΔ: “Να μας ψηφίσουν αυτοί που βολέψαμε”

Δείτε το βίντεο που απεικονίζει στέλεχος της ΝΔ να δίνει οδηγίες προς τους ομοϊδεάτες του. Καλεί να πείσουν όσους βόλεψε το κόμμα και να φέρουν να ψηφίσει η… μάνα και ο πατέρας τους (Vid)

Ενδεικτική για το πώς αντιμετωπίζουν ακόμα και σήμερα τα κόμματα εξουσίας τους ψηφοφόρους, είναι η συγκέντρωση στελεχών της ΝΔ στο Κιλκίς παρουσία μάλιστα του έκπτωτου Περιφερειάρχη Παναγιώτη Ψωμιάδη.