Είμαστε έτοιμοι να πολεμήσουμε τον ιό του «κοινωνικού αυτοματισμού»;

Του Διονύση Ελευθεράτου

Μέρες ομοιόμορφες, μέρες πανομοιότυπες, αυτή είναι πάνω- κάτω η ζωή στον εγκλεισμό της καραντίνας. Στο «μεγάλο κάδρο» του «δημόσιου βίου», όμως, οι αντιθέσεις και αντιφάσεις όχι μόνο δεν λείπουν, αλλά συνθέτουν κι ένα σκηνικό που δοκιμάζει σκληρότερα τα νεύρα των «κλεισμένων», κινούμενο κάπου στα όρια του επιδεικτικού καψωνιού και της βάναυσης προσβολής στη νοημοσύνη τους.

Πρώτα μάθαμε ότι το «λεφτόδεντρο», αν και ανύπαρκτο, κατάφερε να εμφανίσει… μπόλικο πράμα για τους ιδιοκτήτες ιδιωτικών θεραπευτηρίων, για τις (νέες) αποδοχές στελεχών σε ΣΤΑΣΥ, ΟΣΥ και ΟΑΣΑ και για μία καμπάνια 11 εκατομμυρίων, που εξηγεί στους κλεισμένους στο σπίτι τους πόσο αναγκαίο είναι να παραμένουν στο σπίτι τους. Αυτά, για αρχή…

Δημόσιοι υπάλληλοι: μύθοι και πραγματικότητα (3)

“200.000 χάσανε την εργασία τους. Προφανώς δεν την χάσανε όπως εγώ. Αυτοί που τη χάσανε μάλλον θα ξανα-προσληφθούν και μην πούμε για κάποιους όπως οι φύλακες σχολείων τι δουλειά κάνουνε γιατί θα καταλάβετε πόσο χαζοί είμαστε οι υπόλοιποι. Δεν την χάσανε λοιπόν απλά συνταξιοδοτήθηκαν πρόωρα. Μακάρι να ήμουν και εγώ από αυτούς τους τυχερούς.”

Με αφορμή το παραπάνω απόσπασμα από σχόλιο αναγνώστη στο προχτεσινό κείμενο, είναι ευκαιρία να πούμε δυο λόγια για τον περίφημο “κοινωνικό αυτοματισμό”.

Τερματικός σταθμός: Σαμαράς

Κυρίες και κυρίοι, καλωσήρθατε στην περιήγησή μας. Θα περιηγηθούμε στην Ελλάδα του 2014. Στην Ελλάδα που πάτησε στα πόδια της μετά από την κατάρρευση που υπέγραψε ο μέγας ΓΑΠ. Στην Ελλάδα που σώθηκε την τελευταία στιγμή από βέβαιο αφανισμό. Στην Ελλάδα του Αντώνη Σαμαρά. Που τώρα πια αποτελεί παρελθόν.

Πρώτη στάση: 2012

Τότε, ήταν η χρονιά που οι Μάγιας έλεγαν πως θα καταστραφεί ο κόσμος. Ή που το διαδίκτυο έλεγε πως οι Μάγιας λέγανε πως θα καταστραφεί ο κόσμος. Ή που τα κανάλια στην Ελλάδα λέγανε πως θα καταστραφεί ο κόσμος εάν εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Εδώ, μπορούμε να δούμε τον Αντώνη Σαμαρά σε μία άψογη κωλοτούμπα, όπου αφού πέταξε έξω τα μάτια του λεγόμενου “αντιμνημονιακού χώρου”, ανέλαβε να εκτελέσει τα συμβόλαια θανάτου των δανειστών. Πιο δίπλα βλέπουμε τον ΣΥΡΙΖΑ που απειλούσε με όπλα που ευτυχώς με την παρέμβαση Σαμαρά του πήραμε από τα χέρια, ενώ λίγο παρακάτω βλέπουμε τον Νιμπίρου που τελευταία στιγμή άλλαξε τροχιά χάρη στον Βαγγέλη Βενιζέλο και την βαρύτητά του που αποσόβησε μία σίγουρη σύγκρουση με την πλατεία Συντάγματος.

Κοινωνικέ αυτοματισμέ, άλλαξε πλευρό και ρεύμα

Οι λόγοι ύπαρξης ενός κράτους, εκτός από τις ιστορικές του καταβολές, εσωκλείονται στην παροχή και κάλυψη κάποιων βασικών αναγκών των πολιτών του. Αυτή είναι και η βασική διαφορά που έχει το κράτος με μία εταιρεία. Την εταιρεία, μαζεύτηκαν και την έστησαν μερικοί επενδυτές που θεώρησαν πως η αγορά τους προσέφερε ένα κενό που θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν και να καλύψουν. Το κράτος δεν συστήθηκε από κανέναν επενδυτή.

Το αν η ΔΕΗ ή η ΕΥΔΑΠ θα είναι κερδοφόρες, είναι κάτι που είναι επιθυμητό για την εύρυθμη λειτουργία της εταιρείας, που συστήθηκε για να καλύπτει τις ανάγκες των κατοίκων σε νερό και ενέργεια.

Το αν η διοίκηση που διαχειρίζεται τις εταιρείες κάνει κακή διαχείριση και τις ρίχνει έξω, είναι κάτι που πρέπει να ελέγχεται συνεχώς, και οι κινήσεις που γίνονται πρέπει να έχουν κατεύθυνση την διόρθωση της κατάστασης.

Η νεράιδα της Ελευθερίας

Πριν ένα χρόνο ακριβώς, περίπου το απόγευμα, έμαθα πως αποφασίστηκε να κλείσει η ΕΡΤ. Την ίδια ημέρα είχα ενημερωθεί για μία προσωπική μου υπόθεση και ήμουν ιδιαίτερα φορτισμένος. Όταν από το τηλέφωνο ένας φίλος με ενημέρωσε για το κλείσιμο που “κυκλοφορούσε” μέσα στην ημέρα, χωρίς δεύτερη σκέψη, έφυγα για το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ. Μέχρι τότε δεν είχα ξαναπατήσει το πόδι μου στο κτίριο που στεγαζόταν η κρατική τηλεόραση, παρά μόνο μια φορά όταν πήγαινα δημοτικό. Να είναι καλά η καλή μου δασκάλα που είχε την ιδέα να μας πάει επίσκεψη.

Την έβλεπα όμως πάντα. Άλλοτε συχνά, άλλοτε πιο σπάνια. Ανά περιόδους, ανάλογα και πόσο συχνά έβλεπα τηλεόραση τα τελευταία χρόνια. Μέχρι τα σημερινά, που είχα σχεδόν σταματήσει να βλέπω οτιδήποτε στην τηλεόραση (εκτός από τις ειδήσεις, βλ. επαγγελματική διαστροφή).

Υγεία : Μπάχαλο και ληστεία

«Από τις διατάξεις του προτεινόμενου νομοσχεδίου επέρχονται οικονομικές μεταβολές στους προϋπολογισμούς του ΕΟΠΥΥ, των νοσοκομείων του ΕΣΥ, των ΔΥΠε, καθώς και του κρατικού προϋπολογισμού. Τα νέα οικονομικά αποτελέσματα επί των ανωτέρω προϋπολογισμών, συνολικά, εντοπίζονται στα εξής:

1. Ετήσια δαπάνη του κρατικού προϋπολογισμού, από την ένταξη του ιατρικού/οδοντιατρικού προσωπικού του ΕΟΠΥΥ σε θέσεις κλάδου ιατρών/οδοντιάτρων του ΕΣΥ και την καταβολή των αποδοχών που προβλέπονται για τον κλάδο αυτόν. Το ύψος της δαπάνης αυτής εκτιμάται στο ποσό των 63.000.000 ευρώ περίπου, εφόσον στο νέο εργασιακό και μισθολογικό καθεστώς ενταχθεί το σύνολο των ιατρών των Μονάδων Υγείας του ΕΟΠΥΥ (5.000 περίπου). Στην περίπτωση, όμως, που ενταχθούν 3.300 ιατροί, το οικονομικό αποτέλεσμα θα είναι ουδέτερο, αφού οι αυξημένες μηνιαίες αποδοχές αυτών αντιρροπούνται από τη διακοπή της μισθοδοσίας όσων δεν αποδεχθούν τις νέες θέσεις (οι οποίες καταργούνται), ενώ σε περίπτωση ένταξης μικρότερου αριθμού ιατρών θα υπάρξει εξοικονόμηση».

Έγκλειστοι !

Να που ο ξαφνικός θάνατος μπήκε στο καθημερινό λεξιλόγιο μας -στο υποσυνείδητό μας. Έμφραγμα η ΕΡΤ, εγκεφαλικό επεισόδιο -πολλαπλό κατά πως φαίνεται-  ο ΕΟΠΥΥ, σύντομα η ΕΛΒΟ, τα ΕΑΣ ακολουθούν και ουδείς γνωρίζει πότε και πού θα καταπέσει η λαιμητόμος. Τόσοι άνθρωποι αποκεφαλισμένοι, απώλεσαν τους κόπους μιας ζωής, τα σχέδια μιας ζωής, τα όνειρα μιας ζωής.

Ο εκτελεστής δε, ως όργανο της Ιεράς Ένωσης (και Αλληλεγγύης), ακονίζει νυχθημερόν  το δολοφονικό εργαλείο του, έτοιμος να εκπληρώσει την υπέρτατη και ανώτατη αποστολή του, ικανοποιώντας τον αιμοσταγή και αιμοβόρρο διττό εαυτό του. Διττός διότι κανείς ψυχοπαθής δεν έχει έναν πραγματικό εαυτό, παρά και έναν λανθάνοντα που μηχανεύεται σχέδια, προσπαθώντας να δώσει ένα αίσθημα ολοκλήρωσης στον ανεπαρκή και ημιτελή εαυτό του.

Καρκίνος. Επιθετικός και μεταστατικός.

Έχει η ενστάλαξη κοινωνικού αυτοματισμού στο κοινωνικό σώμα όρια; Σταματά μπροστά σε κάποιο φραγμό αυτή η κυβέρνηση; Η πολιτική του θανάτου του κοινωνικού ιστού και του όποιου δημόσιου χαρακτήρα είχαν μέχρι πρόσφατα αγαθά όπως η υγεία είναι προαπαιτούμενα της εγκαθίδρυσης του πιο στυγερού καθεστώτος. Ύπουλα και μεθοδικά τα πολιτικά καρκινικά κύτταρα πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα. Ο κοινωνικός ιστός διαρρηγνύεται αποφασιστικά σαν χαθεί η αλληλεγγύη, η πίστη στον άνθρωπο και στη συλλογική δράση. Σαν νιώσεις εχθρό σου κι αντιπαλέψεις τον ίδιο τον εαυτό σου.

Πολυτέλειες

Είναι μοναδική η ελαφρότητα με την οποία οι κυβερνήσεις των τριών τελευταίων ετών -και κυρίως η σημερινή συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ- χρησιμοποιούν ως επιχείρημα της διάλυσης του κοινωνικού κράτους το γεγονός ότι δημιούργησαν πάνω από ενάμιση εκατομμύριο ανέργους στον ιδιωτικό τομέα.

Η εργασία έχει πάψει εδώ και πολύ καιρό να θεωρείται αυτονόητο. Αποτελεί πολυτέλεια και μάλιστα συνιστά, στο δικό τους μυαλό, ένα κράμα καλοπέρασης και προνομίων.

Υπουργοί και βουλευτές χρησιμοποιούν τους ανέργους -ιδίως τους νέους, επειδή αγγίζουν τις ευαίσθητες χορδές των νοικοκυραίων- για να αιτιολογήσουν το κλείσιμο και τη συγχώνευση σχολείων και νοσοκομείων.

O μαλάκας του Θησείου

Σήμερα στις 28/07/21013 και ώρα 16:48, καθώς επέστρεφα από Μαρούσι με τον Ηλεκτρικό, στο σταθμό του Θησείου, όπως συνηθίζω να κάνω όταν χρησιμοποιώ αυτό το μεταφορικό μέσο, άφησα το εισιτήριο μου πάνω σε ένα από τα μηχανήματα επικύρωσης με υπολειπόμενο χρόνο 1 ώρα ώστε κάποιος συνάνθρωπος εάν θέλει να το χρησιμοποιήσει.

Καθώς έφευγα από τον σταθμό, ακούστηκε από το γκισέ των εισιτηρίων μια φωνή η οποία μου ζητούσε με έντονο τρόπο να γυρίσω πίσω και να πάρω το εισιτήριο που άφησα, επιστρέφοντας για να δω τι συμβαίνει, ο κύριος αυτός άρχισε να με διατάζει με έντονο τρόπο να πάρω το εισιτήριο μου.

Εγώ, με τη σειρά μου, ζήτησα να μάθω τον λόγο που ο συγκεκριμένος κύριος με τόσο σθένος μου δίνει αυτή την εντολή.

Ο κοινωνικός αυτοματισμός και η ανθρώπινη βλακεία

Της Βασιλικής Σιούτη

Ένα από τα πιο αισιόδοξα σημάδια των τελευταίων ημερών είναι ότι ο περιβόητος «κοινωνικός αυτοματισμός» δεν λειτούργησε όπως προσδοκούσε η κυβέρνηση.

Νόμιζαν ότι η ΕΡΤ ότι θα ήταν μια «εύκολη δουλειά» για το Μαξίμου. «Ο κόσμος τους θεωρεί βολεμένους και κηφήνες. Η κοινωνία θα είναι μαζί σου». Κάπως έτσι συμβούλευε τον πρωθυπουργό το περιβάλλον του.

Ας αφήσουμε όμως το (κορυφαίο) ζήτημα της δημοκρατίας σχετικά με την ΕΡΤ κι ας περιοριστούμε στο θέμα της απόλυσης των 2.700 εργαζομένων. Ας δεχθούμε – ως υπόθεση εργασίας- και ότι πρόκειται για βολεμένους (που δεν είναι – μόνο οι εκλεκτοί των κυβερνήσεων ήταν). Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται όσοι ανοήτως χαίρονται επειδή «κάποιοι τεμπέληδες του δημοσίου» θ’ απολυθούν είναι ότι κάθε απόλυση εργαζομένων κάνει φτωχότερη όλη την κοινωνία. Οι μισθοί των εργαζομένων της ΕΡΤ, όπως και γενικά των δημοσίων υπαλλήλων, στην ελληνική αγορά πήγαιναν. Τα χρήματα αυτά θα λείψουν από τον καταστηματάρχη, από τον μανάβη, από τον ζαχαροπλάστη, από τον βιβλιοπώλη, από τον ταξιτζή, από τον εστιάτορα…Η εξόντωση των δημοσίων υπαλλήλων τους κάνει όλους φτωχότερους.

Οι προνομιούχες μειοψηφίες

Δεν ξέρω αν προσέξατε μια πολύ ενδιαφέρουσα αποστροφή σε όσα είπε τις τελευταίες μέρες ο πρωθύ αλλά, επειδή την θεωρώ εξαιρετικά σημαντική, επιτρέψτε μου να κάνω ειδική μνεία. Σύμφωνα με τον πρωθύ, λοιπόν, η φασαρία που γίνεται τώρα με την ΕΡΤ οφείλεται στην προσπάθεια κάποιων λίγων να διατηρήσουν τα προνόμιά τους. Ιδού ένα τυχαίο δείγμα από τα λόγια του: “Κάθε φορά που κάποιος πήγαινε κάτι να αλλάξει στην ΕΡΤ, συνασπιζόταν εναντίον του μια συντεχνία συμφερόντων (…) Δεν είχαμε ΕΡΤ, δεν είχαμε δημόσια τηλεόραση (…) Τα προνόμια και η σπατάλη τέλος (…) Ο λαός πρέπει να πιστέψει ότι έχεις και τα κότσια και την βούληση για να τα βάλεις με τους προνομιούχους και τις συντεχνίες”.

Οι «παρίες» και ο κοινωνικός αυτοματισμός

Του Χρήστου Καραγιαννίδη

Για όσους και όσες θεωρούν τη Γερμάνια του 1930 μια πολύ μακρινή ιστορική συγκυρία, το αστυνομικό τμήμα Ομονοίας αλλά και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως αυτό της Αμυγδαλέζας, στέκονται έξω από τη σπιτική τους θαλπωρή και ουρλιάζουν την απανθρωπιά της πολιτισμένης Ευρώπης

Η πρώτη αίσθηση είναι αυτή του μπουκώματος. Ίσως γιατί φαίνεται αδιανόητο να ζει άνθρωπος κάτω από  τέτοιες συνθήκες.

Ένας χώρος με ανεπαρκή φωτισμό –και δε μιλώ για φυσικό φως γιατί  στις συνθήκες που επικρατούν κάτι τέτοιο καταλήγει να ακούγεται ως παράλογο αίτημα– με κάγκελα και υπερπληθυσμό.

Ο Κοινός Εχθρός

Δεν συνηθίζω να υπερασπίζομαι τους καθηγητές. Έχω αρκετά ράμματα για τη γούνα τους. Εδώ που τα λέμε όμως, ποιος δεν έχει ράμματα πάνω στη γούνα του πια σ’ αυτή τη χώρα; Υπάρχει κανένας από μας που μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι άσπιλος, ότι δεν φταίει, ότι η γούνα του δεν έχει χαραχθεί απ’ το καμουτσίκι της Κρίσης; Υπάρχει κανένας από εμάς, που κάποιος άλλος δεν τον θεωρεί υπεύθυνο για την κρίση, που κάποιος δεν τον έχει δείξει με το δάχτυλο; Ρητορικές οι ερωτήσεις, κοιτάξτε ο ένας τον άλλον κι όλοι μαζί τον καθρέφτη και θα ξέρετε αναμφίβολα τις απαντήσεις.

Θα γράψω σε πρώτο πρόσωπο πληθυντικού, υπονοώντας την αφεντιά μου ως μέλος της εκπαιδευτικής κοινότητας. Όχι από συντεχνιακό συμφέρον. Όχι για να δρέψω δάφνες διδασκάλου, αγωνιστή ή επαναστάτη τρομάρα μου. Ο μόνος λόγος, είναι πως έχω βάλει κι εγώ το χεράκι μου σ’ αυτό το χάλι που σήμερα ονομάζεται παιδεία. Δούλεψα κάμποσα χρόνια δάσκαλος βιολογίας σε φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης, έκανα τα χαρτιά μου στην αλήστου μνήμης επετηρίδα,  υπέβαλα μερικές εγγραφές σε πίνακες αναπληρωτών, ωρομισθίων, ό,τι να ‘ναι, μέχρι που δούλεψα και μια χρονιά στην ενισχυτική διδασκαλία. Μέσα στον κατάλογο όλου εκείνου του συρφετού των ημιάνεργων πτυχιούχων, που έσερναν το τομάρι και τις ελπίδες τους, πίσω απ’ τον πολυπόθητο, όσο και τελετουργικό διορισμό στο δημόσιο σχολείο, θα βρείτε και το δικό μου ονοματάκι να φιγουράρει στο κάτω κάτω της γραφής. 

Τη Ρόδο ή το πήδημα;

Πράγματι, η απεργία είναι εκβιασμός. Δεχόμενοι, άλλωστε, πως κάθε δουλειά παρέχει μια υπηρεσία αναγκαία για το κοινωνικό σύνολο, ο εργαζόμενος όταν θίγεται έχει έναν τρόπο να πιέσει καταστάσεις:

να εκβιάσει τον εργοδότη, διαμέσου της κοινωνικής πίεσης που θα δημιουργηθεί από την διακοπή της παροχής της παρεχόμενης υπηρεσίας.

Έτσι, όσο πιο σημαντική είναι η υπηρεσία, τόσο πιο μεγάλη γίνεται η πίεση του κοινωνικού συνόλου. Η πίεση αυτή ήταν πάντοτε ο μοχλός πίεσης του εργαζομένου προς τον εργοδότη, αφού κάποια στιγμή η κοινωνία απηυδισμένη απαιτούσε από τον εργοδότη να υποχωρήσει, ικανοποιώντας κάποια αιτήματα, προκειμένου να γυρίσουν οι εργαζόμενοι στη δουλειά τους και να συνεχιστεί η παροχή της υπηρεσίας τους.

Κοινωνικός αυτοματισμός και εχθρός λαός,

Ο κοινωνικός αυτοματισμός είναι η συνήθης τακτική που εφαρμόζουν οι φορείς εξουσίας για αποπροσανατολισμό των πολιτών, οι οποίοι καθοδηγούνται μεθοδευμένα προς την αυτόματη εναντίωση σε άλλες ομάδες πολιτών που χρεώνονται την ευθύνη για το σύνολο των δεινών της πολιτείας και της κοινωνίας.

Στο περιβάλλον της οικονομικής κρίσης, ο κοινωνικός αυτοματισμός ενισχύεται περαιτέρω και αναπτύσσεται σε διάφορα επίπεδα, με αποτέλεσμα τη στοχοποίηση του ρόλου του κράτους, τη δαιμονοποίηση της κοινωνικής πολιτικής και τον ιεραρχικό διαχωρισμό των ευρωπαϊκών χωρών. Με αυτό τον τρόπο, οι πολίτες δεν εστιάζουν την προσοχή τους στα λάθη και στις ανεπάρκειες των εθνικών πολιτικών ηγεσιών, στις αδυναμίες του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος και στην ανάγκη συνολικής πολιτικής διαχείρισης της οικονομικής κρίσης, αλλά υπόκεινται στην ψευδαίσθηση των οικονομικών μέτρων λιτότητας που δήθεν θα συνετίσουν τους ασύνετους.