Κοινωνική πολιτική και επιδόματα στο ελάχιστο

Του Δημήτρη Γρηγορόπουλου

Η έκπτωση των κοινωνικών παρεμβάσεων του κράτους καθώς η κρίση βαθαίνει

Καθώς οι αλλεπάλληλοι σπασμοί της καπιταλιστικής κρίσης βυθίζουν μεγάλα τμήματα των εργαζομένων και του λαού στη φτώχεια και στην ακραία ένδεια, η πολιτική του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος αποδεικνύεται εξαιρετικά φτωχή και περιορισμένη για να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της κρίσης. Στην πραγματικότητα, επιχειρεί να στηρίξει στοιχειωδώς τα πιο εξαθλιωμένα στρώματα.

Μετά τη διεθνή κρίση του 2008, ιδίως σε κοινωνίες όπως η ελληνική, με διαρθρωτικά οικονομικά προβλήματα, όπως η αποβιομηχάνιση, η υπερενίσχυση του τριτογενούς τομέα –και ιδίως του ευαίσθητου σε κρίσεις τουρισμού– και η ανταγωνιστική αποδυνάμωση μετά την ένταξη στην ΕΕ, επήλθε η συρρίκνωση ενός ούτως ή άλλως ισχνού κράτους πρόνοιας. Η επιβολή εκτεταμένης λιτότητας που μείωσε κατά 25% το ΑΕΠ και η εκτίναξη του δημόσιου χρέους σε δυσθεώρητα ύψη, οδήγησε στη συρρίκνωση των κοινωνικών δικαιωμάτων και στον υπεραυταρχισμό ενός κράτους έκτακτης ανάγκης. Η έκρηξη της υγειονομικής και αναπόφευκτα και οικονομικής κρίσης του κορονοϊού στα αποκαΐδια της προηγηθείσας μακρόχρονης κρίσης απειλεί με πρωτοφανή οικονομική και κοινωνική συντριβή τα λαϊκά στρώματα.

Ουραγός στην Κοινωνική Δικαιοσύνη η Ελλάδα

Στην τελευταία θέση της Ευρώπης των 28 κρατών μελών στο πεδίο της Κοινωνικής Δικαιοσύνης τοποθετεί την Ελλάδα η ετήσια έκθεση του Bertelsmann Stiftung, θέση την οποία διατηρεί σταθερά κατά τα τελευταία χρόνια. Στις πρώτες θέσεις χώρες όπως η Δανία, η Σουηδία και η Φινλανδία.

Σύμφωνα με την έκθεση Social Justice Index 2017, παρατηρείται μία «τάση» αλλαγής της πορείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης μετά από επτά και πλέον χρόνια κρίσης, γεγονός που προς το παρόν δεν έχει ιδιαίτερο αντίκτυπο στην Ελλάδα.

Σύμφωνα με τα στοιχεία, η αγορά εργασίας στις 26 από τις 28 χώρες της Ένωσης κάνει βήματα προόδου, καθώς ο μέσος όρος ανεργίας το περασμένο έτος βρέθηκε στο 8,7%, την ώρα που το 2013 βρισκόταν στο 11%.

Καμιά ελπίδα για την Κοινωνική Ευρώπη

OSPHOTOS/Alexandros Katsis

Της Χριστίνας Βασιλάκη
Ανταποκρίτριας του TPP στις Βρυξέλλες

Με την εφαρμογή της Οικονομικής Διακυβέρνησης αναδείχθηκαν οι Βρυξέλλες σε υπερεθνικό επόπτη των οικονομικών των κρατών μελών με εξουσίες «τιμωρού» σε περίπτωση μη συμμόρφωσης.

Κάπως έτσι η Οικονομική και Νομισματική Ένωση έγινε και Δημοσιονομική Ένωση. Τελευταία, και με μια διάθεση να διασκεδαστούν οι φωνές που μιλάνε για αποτυχία της ΕΕ στην διαχείριση της κρίσης, έπεσε η ιδέα να γίνει και Κοινωνική η Ένωση. Να ληφθούν δηλαδή μέτρα αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης. Μόνο που αυτή τη φορά είναι λίγο πιο «δημοκρατικά» τα πράγματα… Η Ευρωπαϊκή ηγεσία περιορίζεται σε προτάσεις, σ’ένα πλαίσιο «να-μην-απειληθεί-σε-καμία-περίπτωση-η-εθνική-κυριαρχία».

Το πλεονέκτημα του κοινωνικού κράτους

Του Κώστα Βεργόπουλου από τα «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» που κυκλοφορούν,

Με την εκ των άνω ακολουθούμενη υφεσιακή πολιτική, δεν επέρχεται μόνον διόγκωση της ανεργίας και συρρίκνωση των εισοδημάτων, αλλά ταυ­τόχρονα η κοινωνία εξωθείται σε αποσάθρωση, με προνο­μιακά θύματα σε αύτη την καταστροφή τους νεανικούς πληθυσμούς. Οι διαστάσεις της φτώχειας και των κοινωνικών αποκλει­σμών επεκτείνονται, με βασικό όχημα τις βίαιες περικοπές στις κοινωνικές παροχές. Στην τελευταία κατηγορία εντάσσονται οι δαπάνες για την εκπαίδευση και τη δημόσια υγεία. Με την πλώρη στη λιτότητα και στην υφεσιακή επιλογή, δεν περιορίζεται μόνον ο κοινωνικός χώρος, αλλά κυρίως καταπί­πτουν όλοι οι μηχανισμοί κοινωνικής αλλη­λεγγύης, ενώ η κοινωνική κινητικότητα των νέων μοιραία εκμηδενίζεται. Με την κατάρ­γηση του κοινωνικού κράτους και τη συρρί­κνωση της κοινωνικής πολιτικής, σημειώνει ο Αμερικανός Τζέφρεϋ Σακς, η φτώχεια, η δυστυχία και ο αναλφαβητισμός μεταβιβά­ζονται πλέον από γενιά σε γενιά. Ελάχιστοι είναι αυτοί που γλιτώνουν από την κοινωνι­κή κατάσταση των γονέων τους.