Eργατικό κίνημα: υπό διαρκές κοινοβουλευτικό πραξικόπημα

Του Δεσμώτη

Kατά την διάρκεια του υπερεκατονταετούς εργατικού κινήματος στην μάχη για την απελευθέρωσή του, αντιπαρατέθηκαν, συγκρούστηκαν, αναμετρήθηκαν πολλές διαφορετικές στρατηγικές, τακτικές, φιλοσοφικές θέσεις κ.ο.κ Το εργατικό κίνημα υπήρξε, ανάμεσα στα άλλα, ένα τεράστιο εργαστήρι. Ένα χωνευτήρι ιδεών, πρακτικών, πολιτισμών. Η πεμπτουσία των οραμάτων για μια άλλη, δίκαιη κοινωνία. Λίγες όμως αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό του προκάλεσαν μεγαλύτερες διαφωνίες, ρίξεις και εν τέλει τελείως διαφορετικά και πολλές φορές εχθρικά ρεύματα, όπως αυτή της χρησιμοποίησης ή όχι της κοινοβουλευτικής οδού ως μέσο επίλυσης του ‘’κοινωνικού ζητήματος’’.

Ήδη από την Α’ Διεθνή σχηματίσθηκαν τα δυο ρεύματα που θα καθόριζαν έκτοτε την ταραγμένη του πορεία. Η αντιπαράθεση στο εσωτερικό της μεταξύ εξουσιαστών σοσιαλιστών και αντιεξουσιαστών, μεταξύ κατάληψης της εξουσίας και καταστροφής της αντανακλούν όχι απλώς δύο διαφορετικές επιλογές, αλλά όπως έδειξαν οι κατευθύνσεις των επαναστατικών κινημάτων, δυο τελείως διαφορετικές και εχθρικές πολλές φορές φιλοσοφικές αντιλήψεις όχι μόνο για την τακτική, αλλά για τον κόσμο, τη ζωή, την οργάνωσή της και την πολυπόθητη αλλαγή της σε μια δίκαιη βάση.

Νομοθέτηση κατά συρροήν

H κατεπείγουσα εισαγωγή και ψήφιση πολυνομοσχεδίων, χωρίς διαβούλευση και χωρίς καν να γνωρίζουν οι βουλευτές τι ψηφίζουν, χαρακτηρίζει την εποχή της κρίσης. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να γίνει δεκτή η κατεπείγουσα ψήφιση ενός νόμου, λόγω έκτακτης ανάγκης, αλλά η κατά σύστημα και κατά συρροήν «έκτακτη» νομοθέτηση, είτε με «επείγοντα» συμπιλήματα είτε με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, προσβάλλει τον κοινοβουλευτικό χαρακτήρα του πολιτεύματος και παραβιάζει τη διάκριση των εξουσιών μετατρέποντας τους εκλεγμένους βουλευτές-νομοθέτες σε ενεργούμενα της εκτελεστικής εξουσίας.

παρέμβαση στην Ερμού: κάτω τα χέρια από το σουρεαλιστή κοινωνικό αγωνιστή Μιχάλη Λιάπη

Το κείμενο στάλθηκε με e-mail . Οι φωτογραφίες της παρέμβασης είναι από twitter

***

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΗ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΜΙΧΑΛΗ ΛΙΑΠΗ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΜΙΑ ΜΠΑΤΑΡΙΑ ΑΦΟΡΤΙΣΤΗ!

Την Τρίτη 17/12 τα μαντρόσκυλα της Τροχαίας Πόρτο Ράφτη(PR) σταματούν σε τυχαίο έλεγχο τον κοινωνικό αγωνιστή Μιχάλη Λιάπη. Ο σύντροφος Μ.Λ., αποδεικνύοντας την αυταπάρνηση με την οποία είναι δοσμένος στις αρχές της σουρεαλιστικής παράνομης άμεσης επαναστατικής δράσης, οδηγεί χωρίς δίπλωμα ένα ανασφάλιστο όχημα με πλαστές πινακίδες. Συλλαμβάνεται από τις δυνάμεις καταστολής και οδηγείται στα κελιά της δημοκρατίας, όπου παρά τις συνεχείς παραινέσεις του για ίση αντιμετώπιση ΔΕ βασανίζεται άμεσα, όπως αρμόζει σε κάθε αγωνιστή. Αντίθετα, κατά τη βίαιη προσαγωγή του σιδηρο- δέσμιος στον ανακριτή, ο ΜΛ υφίσταται στοχευμένη καταστολή καθώς η κομψή εικόνα που είχε χτίσει τόσα χρόνια υπουργός αποδομείται βάναυσα με το μαύρο φουσκωτό μπουφάν απαίσιας αισθητικής με το οποίο διαπομπεύεται στο πανελλήνιο. Από τη ντροπή του μάλιστα ο ΜΛ ξέχασε να φωνάξει το καθιερω- μένο σινιάλο αλληλεγγύης «Ζήτω η υπουργία κουφάλες!»

Τριακόσιοι είναι λίγοι, πολύ λίγοι

Είναι μάλλον βέβαιο ότι δεν το πήρατε χαμπάρι, αλλά η Δημ.Αρ. μόλις έκανε συνέδριο. Δεν σας αδικώ. Ήταν ένα συνέδριο απολύτως άνευ σημασίας. Ούτε καν προσέθεσε κάτι, έστω λιγότερο αδιάφορο, στα ούτως ή άλλως εντελώς αδιάφορα θέματα, με τα οποία απασχολήθηκαν οι σύνεδροι. Έφερε, ωστόσο, ξανά στην επιφάνεια ένα ζήτημα που ανταποκρίνεται γάντι στο κλίμα λαϊκής αποδοκιμασίας που διέρχεται ο κοινοβουλευτισμός: Τον αριθμό των βουλευτών. Δια στόματος Μανιτάκη ο οποίος ζήτησε να γίνουν λιγότεροι οι πατέρες του Έθνους, με τη διευκρίνιση ότι δεν απαιτείται καν σχετική τροποποίηση του Συντάγματος.

Αθέατοι τρομοκράτες

Του Σπύρου Μπεκιάρη

“ Ο ακήρυκτος πόλεμος εγκλεισμού της σκέψης και ελέγχου της νοητικής μας υπόστασης, με στόχο την επιβολή στις επιλογές του σύγχρονου ανθρώπου, είναι η πιο άτιμη μορφή χειραγώγησης και εκφοβισμού ”

Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος και οι εχέφρονες, κατά κύριο λόγο «επώνυμοι» πολίτες, καταδικάζουν τη βία από όπου και αν προέρχεται … Αυτή η κομψή, γενικευτική πολιτική αντίδραση, μετά από κάθε «έκνομη» δράση, που εν τάχει και αφοριστικά βαφτίζεται τρομοκρατία, από τη μία τροφοδοτεί το ηδονιστικό της τρομολαγνίας και από την άλλη λειτουργεί λυτρωτικά για τα μορφώματα του κοινοβουλευτισμού, για την αστική ιδεολογία, ακόμη και για τη δειλή σύγχρονη αριστερά, η οποία σε κάθε περίπτωση εξοβελίζει το κακό και αποποiείται ευθυνών.