Του Κίμωνα Ρηγόπουλου
Η κοινή γνώμη είναι μια κατασκευή. Ο κοινός και άνυδρος τόπος που επιβάλλει η ισχύς της άρχουσας τάξης. Η «ουδέτερη» πληροφορία, αμετάφραστη, γίνεται φήμη προς χειραγώγηση και καλός αγωγός του φόβου που διαχέεται ως ο μόνος τρόπος ύπαρξης.
Το 224, που κάνει τη διαδρομή Καισαριανή-Πολύγωνο, έρχεται στη στάση μετά από 45 λεπτά. Σαρδελοποιημένοι άνθρωποι αγκομαχούν να ανεβούν και να χωρέσουν. Οι πιο πολλοί δείχνουν παραιτημένοι. Κάποια χέρια μετεωρίζονται μέχρι να βρουν χειρολαβή. Ταπεινωμένοι και συμφιλιωμένοι οι περισσότεροι με την πτώση τους. Απ’ έξω, σαν υπόμνηση ειρωνείας, μερικά ξεχασμένα στολίδια των γιορτών. Μια γυναίκα αρχίζει να ξεφωνίζει άκυρα: Φταίνε οι μετανάστες. Ένας κύριος δίπλα της την σεκοντάρει: Γι’ αυτό μας πετσόκοψαν και τις συντάξεις, για να τους έχουμε τους κηφήνες στα ώπα ώπα. Ξεθαρρεύουν και κάποιοι άλλοι. Υπερθεματίζουν: Να πάνε στον αγύριστο, στο διάολο να πάνε. Η σιωπηρή πλειοψηφία μίλησε. Βρήκε τον ένοχο για την καθυστέρηση του λεωφορείου και ψάχνει την κρεμάλα. Κάποιοι επιβάτες αδιαφορούν. Ένα κορίτσι κουνάει με απόγνωση το κεφάλι του. Δεν θα μιλήσει τελικά. Θα καταπιεί τη διαφωνία της. Κουράζει η απόδειξη του αυταπόδεικτου όταν η «κοινή γνώμη» επιβάλλεται με τη μοχθηρία της. Και τότε το αμετάδοτο δίκιο σου σε πνίγει. More