Κανένα σπίτι δίχως ασφαλίτη

Μπορεί η σημερινή κυβέρνηση να αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερή, αλλά η διακυβέρνησή της έχει το θλιβερό προνόμιο να αναβιώνει σκοτεινές εποχές και μερικές από τις χειρότερες στιγμές του δεξιού παρακράτους. Τότε που χτυπούσε ξημερώματα η εξώπορτα του σπιτιού, και δεν ήταν ο γαλατάς, αλλά οι άνθρωποι της ασφάλειας.

To ακέφαλο κίνημα

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Ο κόσμος χωρίς τον Τσίπρα, οι γραβάτες στα κάγκελα, οι φόροι στους μισθωτούς και η αστυνομία προβληματισμένη

Οι Πλατείες ξεκίνησαν, με τους Αγανακτισμένους, λίγο-πολύ αυθόρμητα, χωρίς ηγεσία, με τα κόμματα, ιδίως της ιστορικής Αριστεράς, δύσπιστα έως εχθρικά. Οι Πλατείες ξεκίνησαν χωρίς τον Τσίπρα. Ο κόσμος βρίσκεται πάλι στους δρόμους και πάλι «χωρίς τον Τσίπρα». Η μεγάλη διαφορά, θα έλεγε κανείς, είναι ότι ο Τσίπρας στο μεταξύ έγινε πρωθυπουργός. Ωστόσο, η ομοιότητα με το παρελθόν είναι πιο ουσιαστική: Ο Τσίπρας έχει την πρωθυπουργία και την εξουσία που απορρέει από το αξίωμα, αλλά δεν κατάφερε να αποκτήσει ηγετικό ρόλο. Πήγε, στιγμιαία, να τον αποκτήσει αλλά τον έχασε καθώς ούτε στίγμα έδωσε, σε τι διαφέρει μια αριστερή κυβέρνηση από τις άλλες (εκτός από τη λογοδιάρροια), ούτε τη χώρα πλοήγησε μέσα και μακριά από τις μνημονιακές συμπληγάδες.

Κάποια νεώτερα απ’ το ιταλικό μέτωπο

Αμεντέο Μοντιλιάνι, «Καρυάτιδα», π. 1919

Του Μάρκου Βογιατζόγλου

Κινηματικές και πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία

Φλωρεντία, 14.1.2014. Όταν μετακόμισα στην Ιταλία, το 2011, είχα την αίσθηση πως εγκαταστάθηκα στην πλέον σκοτεινή γωνιά μιας Μεσογείου που φλεγόταν. Απ’ όπου κι αν το ’πιανε κανείς, η σύγκριση ήταν απογοητευτική: Στην Πορτογαλία κάθε μήνα πορεύονταν μισό εκατομμύριο άνθρωποι ενάντια στα μέτρα λιτότητας. Σε Ελλάδα και Ισπανία, το κίνημα των πλατειών παρέσερνε στο διάβα του όλα τα δεδομένα που ’χει κανείς για το πώς πρέπει να μοιάζει ένα μαζικό κίνημα. Σε Αίγυπτο και Τυνησία, οι λαϊκές εξεγέρσεις γκρέμιζαν δικτατορίες δεκαετιών. Ακόμα και στην Τουρκία του αυτοκράτορα Ερντογάν, η οργασμική πολιτική και πολιτιστική δραστηριότητα της νεολαίας των πόλεων θα τροφοδοτούσε, λίγα χρόνια αργότερα, το κίνημα του πάρκου Γκεζί.