Αγαπημένη μου χώρα,
Κάποτε στις στέγες των σπιτιών σου έπαιζε μουσική ένας βιολιστής.

Τώρα στις ταράτσες των πολυκατοικιών και στις αποθήκες σου σκάνε βόμβες και δυσάρεστα νέα. Όσο όσο το ξεπούλημά σου, βιαστικό αλλά μελετημένο, στο σφυρί τα χώματα, τα νερά, η χάρη, ο ήλιος και ο αέρας σου.
Κάποτε ήσουν ο εμβληματικός τόπος μιας αισιόδοξης εποχής….
Τώρα τα άλυτα μυστήριά σου βγαίνουν σε πλειστηριασμό όπου κερδίζουν όχι οι πιο πλούσιοι, αλλά οι πιο ικανοί απατεώνες που ξέρουν να ελίσσονται σωστά.
Κάποτε σε έβρισκα παντού. Σε συναντούσα στο βλέμμα ενός περαστικού, στη δροσιά ενός πάρκου, στο αμέριμνο τεμπέλιασμα των σκυλιών, στη σελίδα 28 ενός βιβλίου. Τώρα απουσία και σιωπή.
Μια τρυφερή νοσταλγία έμεινε μόνο, που μυρίζει τη λύπη των ξεκληρισμένων ανθρώπων σου που βλέπουν πως το τέλος τους δεν αργεί.
“Να φτιάξουμε μια κιβωτό” μου είπε ένα βράδυ κάποιος παλιός εραστής σου. “Να κρύψουμε μέσα ό, τι αξίζει να σωθεί: τη γλώσσα”. More