Οι εργάτες της εφοδιαστικής κινούν τον παγκόσμιο καπιταλισμό – και μπορούν να τον σταματήσουν

Tις τελευταίες δεκαετίες, ο καπιταλισμός έχει διαχωρίσει τη διαδικασία παραγωγής σε μεμονωμένα βήματα που πραγματοποιούνται σε ξεχωριστούς χώρους εργασίας διάσπαρτα σε όλο τον κόσμο. Ως αποτέλεσμα, η εφοδιαστική(logistics), τα συστήματα που οργανώνουν τη φυσική κίνηση αγαθών μέσω του χώρου και του χρόνου, έχουν γίνει από ποτέ πιο κεντρικά στον παγκόσμιο καπιταλισμό, και αυτό δίνει στους εργαζόμενους στον τομέα της εφοδιαστικής, συμπεριλαμβανομένων λιμένων, σιδηροδρόμων, φορτηγών και άλλων βιομηχανιών, τεράστια εν δυνάμει πλεονάκτημα επί της καπιταλιστικής τάξης. Κάθε προσπάθεια στρατηγικής σκέψης για την ενίσχυση της ισχύος της εργατικής τάξης πρέπει, επομένως, να καταπιαστεί με τον κλάδο και τον τρόπο λειτουργίας του.

Ο Fabian Vugrin και ο Alexander Brentler από τη γερμανική έκδοση του Jacobin μίλησαν με την Katy Fox-Hodess, κοινωνιολόγο και συνιδρύτρια του Διεθνούς Δικτύου Έρευνας Εργασίας και Εφοδιαστικής, για να συζητήσουν τις δυνατότητες.

Μείωση κατά μιάμιση εβδομάδα της άδειας και αύξηση του χρόνου εργασίας θέλουν οι Γερμανοί εργοδότες

του Μιχάλη Ψύλου

«Περισσότερες ώρες εργασίας και λιγότερες διακοπές»: Αυτή είναι εντολή των Γερμανών εργοδοτών για την μετά την πανδημία εποχή. Το εργοδοτικό Ινστιτούτο της Γερμανικής Οικονομίας (IW), που εδρεύει στην Κολωνία ,ανακοίνωσε την περασμένη Δευτέρα την πρότασή του για το πως θα ξεπεραστεί η κρίση που αφήνει πίσω του ο κορονοϊός: «Αύξηση του μέσου εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας κατά δύο ώρες και συνολικά πάνω από 10 ημέρες περισσότερη δουλειά τον χρόνο, που θα αφαιρεθεί από την άδεια διακοπών», γράφει η γερμανική εφημερίδα WAZ. «Η υπερεργασία και η αύξηση των υπερωριών έχει στόχο να αφυπνίσει το «αδρανές αναπτυξιακό δυναμικό», λένε κομψά οι Γερμανοί εργοδότες. Τα εθνικά χρέη όλων των χωρών της ΕΕ αυξήθηκαν ραγδαία λόγω των προγραμμάτων βοήθειας στην πανδημίας. Αυτό ήταν καλό για την οικονομία. Αλλά κάποιος πρέπει να πληρώσει το λογαριασμό στο τέλος της ημέρας και να εξοφλήσει το χρέος από τον κορονοϊό»,λένε οι Γερμανοί εργοδότες. Τι ζητούν; Να αυξηθεί συνολικά ο μέσος εργάσιμος χρόνος κατά 4,7 δισεκατομμύρια ώρες για τους εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης. Ταυτόχρονα, πιέζουν για μείωση του ωριαίου κόστους εργασίας που σήμερα στη Γερμανία ανέρχεται σε 36,70 ευρώ και στην υπόλοιπη Ευρώπη κυμαίνεται από 46,90 ευρώ στη Δανία έως 6,40 ευρώ στη Βουλγαρία .

Νέο «ζεστό» χρήμα στους μεγαλοξενοδόχους, ελάχιστα ψίχουλα στους εργαζόμενους

Στην πεπατημένη της ικανοποίησης των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων και όχι των αναγκών των εργαζομένων κινείται η κυβέρνηση μέσω της τροπολογίας με τίτλο «Μέτρα στήριξης του κλάδου του Τουρισμού…», που κατέθεσε σε νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης.

Για τους εργαζόμενους προβλέπεται παράταση μόνο για 1 μήνα στην ενίσχυση των εποχικά εργαζομένων στα ξενοδοχεία για τον Οκτώβρη, εξαιρώντας χιλιάδες εργαζόμενους στον Επισιτισμό, στα τουριστικά γραφεία, τους ξεναγούς. Προβλέπει δε ότι μετά οι εποχικά εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία αυτοδίκαια θα εντάσσονται στο ταμείο ανεργίας, χωρίς καταγγελία της σύμβασης από τον εργοδότη, κάτι που εντείνει την ανησυχία των εργαζομένων για το δικαίωμα επαναπρόσληψης, παίρνοντας υπόψη το αίτημα των ξενοδόχων για κατάργησή της, αφού τους δίνεται ένα ακόμα επιχείρημα που θα προβάλλουν, ότι δηλαδή δεν πιστοποιείται ύπαρξη εργασιακής σχέσης τον προηγούμενο χρόνο.

28η Οκτωβρίου: Πίσω από το “αντιφασιστικό” κάδρο

του Νίκου Μπογιόπουλου

Παρατήρηση πρώτη: To 1923 εκδηλώθηκε στο Μόναχο το λεγόμενο «πραξικόπημα της μπυραρίας». Ο Χίτλερ συνελήφθη αλλά παρότι οι νόμοι της (αστικής κοινοβουλευτικής) Δημοκρατίας της Βαϊμάρης προέβλεπαν ακόμα και την ποινή του θανάτου για το έγκλημά του, έμεινε στη φυλακή – σε υπερπολυτελές κελί – μόλις 8 μήνες, πλήρωσε 500 μάρκα πρόστιμο, και αφέθηκε ελεύθερος. Δέκα χρόνια αργότερα και αφού είχε αξιοποιήσει όλες τις νόμιμες διαδικασίες της (αστικής κοινοβουλευτικής) Δημοκρατίας της Βαιμάρης, ο Χίτλερ διορίστηκε Καγκελάριος.

Αν η ιστορική γνώση παρέχει στοιχειώδη πολιτική επίγνωση, τότε το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι: η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία κάθε άλλο παρά αποτελεί αδιαπέραστη ασφαλιστική δικλείδα απέναντι στον φασισμό.

Μήπως υπερβάλουμε;

Με δάνειο τα χρήματα του «ΣυνΕργασία» -Τα προνόμια στα αφεντικά, η αποπληρωμή του στο λαό

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενέκρινε τα μέτρα για το πρόγραμμα SURE για τα 15 κράτη – μέλη που θα λάβουν συνολικά 81,4 δις ευρώ. Τα χρήματα θα δοθούν με τη μορφή δανείου. Τόσο μεγάλη είναι η ευρωπαϊκή «αλληλεγγύη» και το …ενδιαφέρον των  κυβερνήσεων για τους εργαζόμενους. Δανείζουν τις κυβερνήσεις – δηλαδή τους λαούς – για να θωρακιστεί το κεφάλαιο μέσα στην κρίση που επισπεύθηκε με την πανδημία.

Η Ελλάδα θα λάβει ως δάνειο 2,7 δισ. ευρώ. Η εκταμίευση των χρημάτων θα ξεκινήσει σταδιακά από τον Σεπτέμβριο. Το πακέτο και για την Ελλάδα αφορά αποκλειστικά την στήριξη των επιχειρήσεων μέσω του προγράμματος «ΣυνΕργασία» (ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΕΔΩ) παρότι οι κυβερνώντες επιχειρούν να το εμφανίσουν σαν …«φιλοεργατική» ρύθμιση.

Η πανδημία επιστρέφει. Ο καπιταλισμός παρατηρεί. Εμείς;

Του Βασίλη Λιόση

Όταν ενέσκηψε η πανδημία είναι σαφές ότι οι κυβερνήσεις βρέθηκαν μπροστά σε ένα δίλημμα: ανοσία της αγέλης ή καραντίνα; Πίσω και από τα δυο ερωτήματα βρισκόταν η οικονομία και η πολιτική. Στην πρώτη περίπτωση η οικονομία έπρεπε να λειτουργήσει απρόσκοπτα με οποιοδήποτε τίμημα (εν προκειμένω χιλιάδες ανθρώπινες ζωές), στη δεύτερη περίπτωση εκτιμήθηκε πως θα αποφεύγονταν φαινόμενα κατάρρευσης του δημόσιου τομέα υγείας κάτι που θα έφερνε γενικευμένη κοινωνική δυσαρέσκεια ενώ μεσομακροπρόθεσμα θα σήμαινε επανεκκίνηση της οικονομίας σε καλύτερη βάση.

Η πανδημία επανέρχεται παρά τις προβλέψεις για ύφεσή της τους θερινούς μήνες. Η πολιτική της ανοσίας της αγέλης απέτυχε πλήρως. Αρκεί κάποιος να δει τι συμβαίνει στις ΗΠΑ και τη Βραζιλία. Με αποτυχία στέφθηκε και η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης που τόσο πολύ εκθειάστηκε από τα μπουκωμένα με ευρώ ΜΜΕ. Και στέφθηκε με αποτυχία όχι όσον αφορά τον αριθμό των κρουσμάτων και των νεκρών, αλλά τις οικονομικές επιπτώσεις στα λαϊκά στρώματα.

Η Ευρώπη του κεφαλαίου τιμά τα δικά της παιδιά

Μοιάζει ειρωνία, αλλά είναι αληθινό. Ο πρωθυπουργός «μας», μπροστά στη δυσκολία που αντιμετωπίζουν τα κόμματα της Γερμανίας να σχηματίσουν κυβέρνηση, έσπευσε να τους δώσει χείρα βοηθείας. Επικοινώνησε, έτσι, με τον επικεφαλής των σοσιαλδημοκρατών Σουλτς και του συνέστησε να ξεχάσει ό,τι έλεγε μέχρι προχθές και να συμμετάσχει σε μια νέα κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού» με τη Μέρκελ και τους χριστιανοδημοκράτες — έστω κι αν αυτό ισοδυναμεί με πολιτική αυτοκτονία.

Το σύστημα έχει εθιστεί στο δωρεάν χρήμα

Του Τζακ Ράσμους*

Μετάφραση – επιμέλεια: Νόρα Ράλλη

Καθώς οι κεντρικοί τραπεζίτες, οι υπουργοί Οικονομικών και οι υπεύθυνοι χάραξης κυβερνητικής πολιτικής βρίσκονται ήδη στην ετήσια συνάντησή τους στο Τζάκσον Χολ του Ουαϊόμινγκ (24-26 Αυγούστου 2017), το βασικό τους θέμα είναι εάν οι κύριες κεντρικές τράπεζες στη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη θα συνεχίσουν να αυξάνουν τα επιτόκια φέτος.

Αλλά και πότε οι τρεις μεγάλες κεντρικές τράπεζες (Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Τράπεζα της Αγγλίας) θα αρχίσουν να πωλούν τους ισολογισμούς των 9,8 τρισεκατομμυρίων δολαρίων που συγκέντρωσαν από την τραπεζική κρίση του 2008-09.

Ωστόσο, το πλέον θεμελιώδες ερώτημα -το οποίο δεν συζητείται ούτε από τους κεντρικούς τραπεζίτες ούτε από τους ακαδημαϊκούς- είναι: Ποιες είναι οι πιθανές συνέπειες των περαιτέρω άμεσων αυξήσεων των επιτοκίων ή/και της έναρξης των μειώσεων των ισολογισμών των κεντρικών τραπεζών;

Αναπτύσσεται η έρευνα, αλλά για το κεφάλαιο

Του ΚΩΣΤΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

Σημαντική αύξηση δημόσιων πόρων (εθνικών και ευρωπαϊκών) για την έρευνα, με σκοπό την επιχειρηματική αξιοποίηση

Σημαντική αύξηση παρουσίασαν στην Ελλάδα οι δαπάνες για την έρευνα και την ανάπτυξη (Ε&Α) τη περίοδο 2011 – 2015. (Βασικοί Δείκτες Έρευνας και Ανάπτυξης για δαπάνες και προσωπικό το 2015 στην Ελλάδα. Προκαταρκτικά Στοιχεία. Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης, Οκτ. ’16) Το 2011 οι δαπάνες για Έρευνα και Ανάπτυξη ανήλθαν στα 1.391,2 εκ. ευρώ, ενώ το 2015 στα 1.683,8 εκ. ευρώ, που αντιστοιχεί σε αύξηση της τάξεως του 17,4%. Συγκριτικά με το ΑΕΠ της χώρας, οι δαπάνες Ε&Α «εκτινάχθηκαν» από το 0,67% του ΑΕΠ το 2011 στο 0,96% το 2015, εξέλιξη στην οποία συνέβαλε σημαντικά και η δραστική μείωση που υπέστη το ΑΕΠ μετά το 2009. Στη διαμόρφωση της «έντασης Ε&Α» (δαπάνες Έρευνας και Ανάπτυξης ως % ποσοστό του ΑΕΠ) στο 0,96% ΑΕΠ το 2015, συνέβαλε κυρίως η δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά και ο ευρύτερος κρατικός τομέας, σε ποσοστό 0,63% του ΑΕΠ. Ο τομέας των επιχειρήσεων (συμπεριλαμβάνονται και οι ΔΕΚΟ) συνέβαλε σε ποσοστό 0,26% του ΑΕΠ, ενώ ο τομέας των ιδιωτικών μη κερδοσκοπικών ιδρυμάτων, μόλις στο 0,01% του ΑΕΠ το 2015.

150 χρόνια μετά το «ΚΕΦΑΛΑΙΟ» παραμένει πάντα επίκαιρο

Σταύρος Μαυρουδέας

Εκατό πενήντα χρόνια μετά την έκδοση του πρώτου του τόμου το «ΚΕΦΑΛΑΙΟ» του Κ.Μαρξ εξακολουθεί να είναι επίκαιρο δίνοντας το πλαίσιο για την ρεαλιστική κατανόηση της λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος αλλά και τις αναλυτικές προϋποθέσεις για την κομμουνιστική πολιτική. Οι τρεις τόμοι του – μαζί με αυτούς των «ΘΕΩΡΙΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ» – συγκεφαλαιώνουν τον κορμό της Μαρξιστικής Πολιτικής Οικονομίας, δηλαδή του πυρήνα της Μαρξιστικής θεωρίας. Καθοριστική συμβολή τόσο στην επεξεργασία της συνολικής ανάλυσης του όσο και στην αποκρυπτογράφηση των Μαρξικών σημειωματάριων και την έκδοση των δύο τελευταίων τόμων του είχε ο «στρατηγός» του Μαρξ, ο Φ.Ένγκελς. Πέραν των άρρηκτων θεωρητικών, πολιτικών αλλά και προσωπικών δεσμών μεταξύ τους, ήταν ο Ένγκελς αυτός που πρόσφερε την εκ των έσω γνώση της λειτουργίας της καπιταλιστικής οικονομίας αλλά και αυτός που επιτέλεσε το τιτάνειο έργο να φέρει σε εκδόσιμη μορφή τους δύο τελευταίους τόμους.

Το «ΚΕΦΑΛΑΙΟ» δίνει το γενικό πλαίσιο επιστημονικής ανάλυσης της καπιταλιστικής οικονομίας που είναι αναγκαία για την συγκρότηση του πολιτικού και ταξικού ρεύματος της απελευθέρωσης της εργασίας από την εκμετάλλευση. Εδραία πεποίθηση των κλασσικών του Μαρξισμού ήταν ότι αυτή η οικονομική λειτουργία αποτελεί την βάση πάνω στην οποία στηρίζεται όλη η υπερ-κατασκευή του καπιταλισμού. Αυτή η δυσφημισμένη από πολλούς – ιδιαίτερα μετα-μοντερνίζοντες νεο-μαρξιστές και διαστρεβλωτές της σκέψης του Α.Γκράμσι – διαλεκτική σχέση βάσης και εποικοδομήματος διατηρεί πάντα την ενάργεια της και την αναλυτική της υπεροχή έναντι των επίδοξων διαδόχων της.

Το νέο τεχνολογικό υπόδειγμα του κεφαλαίου

του Αλέξανδρου Γεωργίου

Τα τελευταία χρόνια, και υπό την ηγεσία του Μπαράκ Ομπάμα και μιας ομάδας επιχειρήσεων, οι Ηνωμένες Πολιτείες κατέστησαν πρωτοπόροι σε μια νέα στροφή του κεφαλαίου προς την τεχνολογία και την καινοτομία σε μια προσπάθεια να ξεπεραστεί η κρίση του υπάρχοντος μοντέλου καπιταλιστικής παραγωγής που ήταν φανερό ότι είχε αρχίσει να ασθμαίνει επικίνδυνα.

Η θεωρητική μελέτη και θεμελίωση ολοκληρώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όμως τώρα δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για να υλοποιηθούν

Τα χρόνια που ακολούθησαν την έκρηξη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και της κατάρρευσης του «υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού» ήταν πλούσια σε κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις, όμως ταυτόχρονα σημαδεύτηκαν από την αδυναμία ανάδυσης ενός νέου τεχνολογικού και παραγωγικού μοντέλου που θα μπορούσε να αποτελέσει την ατμομηχανή για την εκ νέου στροφή στη μεγέθυνση των καπιταλιστικών κέντρων. Τα τελευταία τρία χρόνια, ωστόσο, φαίνεται να συντελούνται σημαντικές ποιοτικές αλλαγές σε αυτό το θέμα, με κύριο οδηγό το κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών, μέσα από την ιδιαίτερη πολιτική που εφάρμοσε στον κλάδο της πληροφορικής και των νέων τεχνολογιών η διοίκηση της Μπαράκ Ομπάμα και μια ομάδα από επιχειρήσεις και επιχειρηματίες.

To Xρήμα με όνομα και διεύθυνση

Του Ηλία Καραβόλια

Στο σημερινό παγκόσμιο οικονομικό σκηνικό η ενδυνάμωση κάποιων συγκεκριμένων χρηματοπιστωτικών συμφερόντων γίνεται όλο και πιο ορατή. Τόσο οι ανταγωνισμοί σε επίπεδο τραπεζικών και χρηματιστηριακών συναλλαγών όσο και η ανακατανομή ρευστότητας και ισχύος δημιουργούν ένα πολεμικό τοπίο με θύματα –δυστυχώς- τις ανίσχυρες κοινωνικές ομάδες διεθνώς.

Οι βασικοί πυλώνες του σύγχρονου δικτύου στις παγκόσμιες ροές κεφαλαίων φαίνεται πλέον ότι έχουν χρώμα τραπεζικό αφού τόσο το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα συμφερόντων όσο και τα πετρελαϊκά και φαρμακοβιομηχανικά λόμπι είναι άμεσα εξαρτημένα από τις ροές κεφαλαίων του χρηματοπιστωτικού κλάδου. Ισχυρές βιομηχανίες και πολυεθνικές εταιρείες με κύκλους εργασιών μεγαλύτερους από το ΑΕΠ χωρών, έχουν άμεση ή έμμεση μετοχική σχέση με επενδυτικά και τραπεζικά ιδρύματα και φυσικά η τοποθέτηση των διαθεσίμων τους διεθνώς συναρτάται πλέον άμεσα από τις στρατηγικές διαχείρισης στον τραπεζικό και χρηματιστηριακό κλάδο.

Ο τριπλός πόλεμος του συστήματος εξουσίας και το πότισμα των τηλεγραφόξυλων

Του Θέμη Τζήμα

Το σύστημα ή σύμπλεγμα εξουσίας επί της χώρας, που συντίθεται από το μεγάλο κεφάλαιο με κυρίαρχο το τραπεζικό και τους χρεοκοπημένους τραπεζίτες, τον ξένο παράγοντα είτε πρόκειται για κυβερνήσεις είτε για ξένο κεφάλαιο και από ένα τμήμα της εγχώριας πολιτικής ελίτ -και- με το τρίτο μνημόνιο συνεχίζει τον τριπλό πόλεμο στον οποίο βασίζεται η κυριαρχία του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού τόσο στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς- αναλογικά βεβαίως και με τις προφανείς διαφοροποιήσεις κατά περίπτωση: πόλεμο κατά της εργασίας, πόλεμο κατά της δημοκρατίας, πόλεμο κατά της δυαδικής ιδιότητας ανθρωπιστή- πολίτη.

Πίσω από τις καταρρέουσες διακηρύξεις περί ισοδυνάμων, τις οποίες μάλιστα αποδομεί τις τελευταίες μέρες το εκ των Αμερικανών “φίλων” μας ελεγχόμενο ΔΝΤ, μέσα από τη θύελλα μέτρων που έρχονται στο επίπεδο μισθών, συντάξεων, ιδιωτικού χρέους και υπερφορολόγησης των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων την ώρα που νέες τρύπες υπέρ του μεγάλου πλούτου ανοίγουν, επιτείνεται η άμεση ή έμμεση υποτίμηση της εργασίας είτε πρόκειται για μισθωτή εργασία στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα, είτε για την προσωπική εργασία του ελεύθερου επαγγελματία.

Η ανεργία έσωσε το κεφάλαιο από την κρίση του

Το παρακάτω σύντομο, εξαιρετικά περιεκτικό και κατανοητό κείμενο του Η.Ιωακείμογλου για την ανεργία περιέχει τόση πραγματική αλήθεια όσα αληθοφανή ψέμματα πουλάει το κράτος και το κεφάλαιο καθημερινά από τα μέσα προπαγάνδας του προκειμένου να διατηρεί την κυριαρχία του. Οι άνεργοι έχουμε λοιδωρηθεί από την κυρίαρχη ιδεολογία ως τεμπέληδες, άχρηστοι, άεργοι, αποτυχημένοι και ένα σωρό άλλα. Έχουμε πιεστεί να εσωτερικεύσουμε αυτή την ”αποτυχία”, έχουμε ενοχοποιηθεί μαζικά από τα νεοφιλελεύθερα παπαγαλάκια κ.ο.κ. Κανείς όμως από όλους τους ”πετυχημένους” δεν μίλησε με τους όρους που μιλάει το κείμενο. Είτε είναι αριστερός της κυβέρνησης και μας αντιμετωπίζει ως αντικείμενο φιλανθρωπίας είτε είναι μικρός και μεγάλος κεφαλαιοκράτης που υφαρπάζει τα κέρδη του στις πλάτες της εργατικής τάξης.

GUARDIAN: Όταν ο Τσίπρας απαντάει στον Φίσερ

Του Σρέτσκο Χόρβατ

Εγκωμιαστικό για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλ. Τσίπρα είναι το άρθρο του Guardian, στο πλαίσιο αφιερώματος στην άνοδο της αριστεράς σε Ελλάδα, Ισπανία και Σλοβενία. “Αν γίνουν πρόωρες εκλογές τον Φεβρουάριο, είναι σχεδόν αδιαμφισβήτητο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα σχηματίσει κυβέρνηση” γράφει ο αρθρογράφος αναφερόμενος στο προβάδισμα 11% έναντι της Ν.Δ.

Το άρθρο με τίτλο “Τα νέα αριστερά κόμματα της Ευρώπης μπορεί να κάνουν πραγματικότητα το όνειρο του 1968”, ξεκινά με αναφορά σε μια σκηνή από την ταινία του Κ. Γαβρά “Το κεφάλαιο”.

Το δίχτυ της αράχνης

Του Κώστα Μελά*

Η δύναμη του χρηματοπιστωτικού συστήματος προέρχεται από τη θέση του ως βασικής συνιστώσας στη διαδικασία αναπαραγωγής των σχέσεων εξουσίας του πλανητικού συστήματος, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί στην σημερινή εποχή. Δηλαδή, αποτελεί τον βασικό πυλώνα πάνω στον οποίο στηρίζεται η αναπαραγωγή της εξουσίας του συστήματος της Δύσης και προεξάρχοντος των ΗΠΑ οι οποίες αποτελούν τον αναμφισβήτητο ηγέτη του συγκεκριμένου συστήματος. Η εξάπλωση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος προς Ανατολάς προκάλεσε μια σημαντική ανάπτυξη της βιομηχανικής παραγωγής στις χώρες αυτές (βιομηχανική παραγωγή με όρους σύγχρονης ψηφιακής εποχής και συγχρόνως πολλαπλά στοιχεία που θυμίζουν έντονα την εποχή της πρωταρχικής συσσώρευσης στην Αγγλία τον 18ο αιώνα).

Τι εννοούν όταν μιλάνε για ανάπτυξη και επάνοδο στις αγορές;

Του Στωικού

Χρηματιστικό κεφάλαιο, είναι η σύμφυση του βιομηχανικού με το τραπεζικό κεφάλαιο, όπου τον πρώτο ρόλο τον έχει ο χρηματιστής, επισήμανε ο Λένιν στον «Ιμπεριαλισμό».

Ίσως αυτόν τον ορισμό του χρηματιστικού κεφαλαίου και της χρηματιστικής ολιγαρχίας, θα έπρεπε να τον  προσέξουμε καλύτερα την περίοδο της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, για να είμαστε σε θέση να ερμηνεύσουμε τα μεγάλα και σύνθετα προβλήματα που την ακολουθούν..

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κατ’ αρχάς, ότι αυτό που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας, τα τελευταία επτά (7) χρόνια, (αρχής γενόμενης από το καλοκαίρι του 2007 στις ΗΠΑ), είναι κρίση υπερπαραγωγής του διεθνούς καπιταλισμού, η οποία προήλθε από την όξυνση όλων των αντιθέσεων του συστήματος.

Χρηματιστικοποίηση του Καπιταλισμού και Κρίσεις

Χρηματιστηκοποίηση του καπιταλισμού λαμβάνει χώρα όταν το υπερβάλλον κεφάλαιο από τον τομέα της παραγωγής στρέφεται για επενδύσεις στον χρηματοπιστωτικό τομέα της οικονομίας από τον οποίο επιδιώκει να εξασφαλίσει μεγαλύτερες αποδόσεις. Αυτό μπορεί να συμβεί για διάφορους λόγους όπως:

λόγω πλεονάζοντος κεφαλαίου,

λόγω υπερ-παραγωγής,

λόγω χαμηλής αγοραστικής δύναμης και ζήτησης,

λόγω πτώσης του ποσοστού κέρδους στους παραγωγικούς τομείς

λόγω απορρύθμισης του χρηματοπιστωτικού κλάδου.

Ο ”Νέος” Διεθνής Καταμερισμός Εργασίας

Του Θεόδωρου Μαριόλη

Προδημοσίευση από το υπό έκδοση (Ιούνιος 2011) βιβλίο: Ελλάδα, Ευρωπαϊκή Ένωση και Οικονομική Κρίση, Αθήνα, Matura. Οι υποσημειώσεις δηλώνονται με [.], και βρίσκονται στο τέλος του κειμένου.

Προλογικό Σημείωμα

Το παρόν κείμενο γράφτηκε το Νοέμβριο του 1999, με αφορμή την επικείμενη Διάσκεψη Υπουργών του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου στο Σιάτλ των ΗΠΑ (30 Νοεμβρίου 1999), η οποία πέρασε στην ιστορία από την άρνηση εκπροσώπων του «Νότου» να ευθυγραμμιστούν με προτάσεις των ισχυροτέρων οικονομιών του «Βορρά», την τελική αποτυχία της και, τέλος, τις σχετικά μαζικές αντιδράσεις-διαδηλώσεις που προκάλεσε, άμεσα και έμμεσα (έχει εκτιμηθεί ότι, στο Σιάτλ, ήταν της τάξης των 50 χιλιάδων ανθρώπων, και περιελάμβαναν «ακόμα και» αγρότες από την Ινδία και τις Φιλιππίνες, ενώ αυτές της Γένοβας, τον Ιούλιο του 2001, με αφορμή τη Σύνοδο Κορυφής του G8, ήταν της τάξης των 100 χιλιάδων). Δημοσιεύτηκε στα Τετράδια της Οικονομίας, 27-28/11/1999, σελ. 18, της εφημερίδας Ημερησία, και αναδημοσιεύτηκε στο Μαριόλης, Θ. και Σταμάτης, Γ. (2000) Η Εντός ΟΝΕ Εποχή, σσ. 25-40, Αθήνα, Στάχυ.

τα πέντε καθημερινά προσωπεία του ελληνικού φασισμού

Την ίδια εβδομάδα: 

Καταδίκη του δημιουργού της σελίδας του Γέροντα Παστίτσιου, για “εξύβριση των θείων”.

Αστυνομικοδικαστικό πραξικόπημα ενάντια στον αναρχικό κώστα Σακκά με κατασκευασμένη κατηγορία. Κατάρρευση του κατασκευασμένου κατηγορητηρίου στη δίκη του αναρχικού Θεοφίλου. Δάσκαλος έβαζε τα παιδιά του να χτυπούν το ένα το άλλο για τιμωρία. Το Σ.τ.Ε. αποφασίζει πως οι περικοπές στους μισθούς των ενστόλων είναι αντισυνταγματικές γιατί θίγουν τον “σκληρό πυρήνα του κράτους”.  Τραμπουκισμοί και ξυλοδαρμός τρανς στο Μετρό και στα Εξάρχεια. Οδηγός λεωφορείου δεν αφήνει άστεγο να ανέβει επειδή “θα κολλήσει το λεωφορείο ασθένειες”. Ο τραγουδιστής Πετρέλης τραγουδά “Το χαστούκι”, εξηγώντας πως μια γυναίκα “τα θέλει” και τρώει ξύλο.

Εννέα παιδιά και τρείς γυναίκες πνιγμένοι στο Αιγαίο με μάρτυρες να κάνουν λόγο για “ευθύνες του Λιμενικού”….. 

Ακύρωση του χρέους η φορολόγηση του κεφαλαίου;

Των Thomas Coutrot, Patrick Saurin και Éric Toussaint *

Με αφορμή την έκδοση δύο σημαντικών βιβλίων: «Το Χρέος, 5.000 χρόνια ιστορίας» και «Το Κεφάλαιο στον εικοστό πρώτο αιώνα»  ο ιστότοπος Mediapart οργάνωσε  μια συνάντηση των συγγραφέων τους, δηλαδή τον David Graeber και τον Thomas Piketty. Οι σχετικές συζητήσεις  είναι αναρτημένες στον ιστοτόπο της αντίστοιχης ηλεκτρονικής εφημερίδας[1].

Πώς να βγούμε από το χρέος, αυτό το κεντρικό ζήτημα που τίθεται στην εισαγωγή μας για αυτό το διάλογο βρίσκεται στο επίκεντρο της σκέψης και της δράσης μας. Αυτός είναι ο λόγος που θέλουμε να δώσουμε μια εποικοδομητική συνέχεια στις ανταλλαγές απόψεων, προτείνοντας το παρακάτω κείμενο, αποτέλεσμα ενός συλλογικού προβληματισμού που αποσαφηνίζει, σχολιάζει, θέτει ερωτήματα και κριτικάρει τις γνώμες και τα επιχειρήματα που προώθησαν οι δύο συγγραφείς.

Το «θαύμα» του φοίνικα

Μια πολιτική επιβίωσης του κεφαλαίου –

ένας παράγοντας αλλαγής του επίδικου αντικειμένου

Του Πέτρου Σταύρου

Οι οικονομίες των χωρών του νότου θα «αναγεννηθούν από τις στάχτες τους» σαν τον φοίνικα. Αυτό, λίγο πολύ, είναι το δόγμα των πολιτικών λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης. Ειδικά για την Ελλάδα, ο διπλός στόχος του πρωτογενούς δημοσιονομικού πλεονάσματος (αρκετά μεγάλο ως ποσοστό του ΑΕΠ για να πληρώνονται οι τόκοι του δημοσίου χρέους) και του πλεονασματικού ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών επιτυγχάνεται μόνο με τις εξής μακροοικονομικές συνθήκες:

“To Κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα”

Η απόφαση της Coca Cola 3Ε, της σημαντικότερης εταιρείας που έχει η μητρική σχεδόν σε όλο τον κόσμο, ασφαλώς αποτελεί ένα ακόμη μεγάλο πλήγμα για την ελληνική οικονομία. Η φυγή της για άλλες πολιτείες δείχνει ότι έχει χαθεί η εμπιστοσύνη στη χώρα μας, είτε εξαιτίας λαθών δεκαετιών είτε επειδή κάποιοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει επιχειρηματικό μέλλον στην Ελλάδα.

Είναι η δεύτερη μέσα σε 48 ώρες εταιρεία μετά τη ΦΑΓΕ που κουνάει μαντήλι και πλέον όλοι φοβούνται ότι έχει ανοίξει ο ασκός του Αιόλου. Γνωστές επιχειρήσεις έχουν εδώ και καιρό εκφράσει την επιθυμία τους να φύγουν από την Ελλάδα. Ο ένας λόγος είναι ότι οι προοπτικές της ελληνικής οικονομίας δεν είναι καλές και κυρίως η καταναλωτική εμπιστοσύνη θα βρίσκεται στο ναδίρ για χρόνια.