Η εμπειρία του αρχηγού, υποθήκη για τα μέλη

Του Περικλή Κοροβέση

Πέρασαν πέντε χρόνια από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ (Πρώτη φορά Αριστερά) και οι ΑΝ.ΕΛΛ. (Πρώτη φορά Ακροδεξιά) συμμάχησαν για να πάρουν την κυβερνητική εξουσία. Και κυβέρνησαν σχεδόν για μια πενταετία. Οι ΑΝ.ΕΛΛ. πλήρωσαν αυτήν την επιλογή τους, έμειναν εκτός Βουλής και είναι υπό διάλυση. Αντίθετα, ο μεγάλος εταίρος ΣΥΡΙΖΑ, για την ίδια πολιτική που διάλυσε το συνεταιράκι του, ανταμείφθηκε πλουσιοπάροχα. Καλύτερα δεν μπορούσε να πάει, σύμφωνα με τη λογική της πιάτσας.

Εγινε ο δεύτερος πόλος του δικομματικού συστήματος. Και προς το παρόν καμία πολιτική δύναμη δεν φαίνεται στον ορίζοντα που να μπορεί, έστω και δυνητικά, να απειλήσει την ηγεμονία του. Αντίθετα, οι όμοροι χώροι μεταναστεύουν μαζικά προς τον έτερο πόλο εξουσίας, χωρίς ιδιαίτερες ιδεολογικές αξιώσεις και απαιτήσεις. Μια θεσούλα, ένα οφίτσιο και ένα παραθυράκι στην τηλεόραση καλύπτουν όλα τα ιδανικά τους.

Σοσιαλδημοκράτες και ακροκεντρώοι όλοι στο ίδιο (Μ)Πούλμαν

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Μα πού να πάω, που σ’ αγαπώ τόσο πολύ

                Μα πού να πάω αφού είσαι όλη μου η ζωή

 Ο γνωστός λαϊκός τραγουδιστής Θέμης Αδαμαντίδης ήταν ένα από τα πρόσωπα-έκπληξη που παραβρέθηκαν προ λίγων ημερών στην εκδήλωση με ουσιαστικό αντικείμενο την προσέγγιση ΣΥΡΙΖΑ και κεντροαριστεράς, Με ομιλητές τον Αλέξη Τσίπρα αλλά και τον Ούντο Μπούλμαν, πρόεδρο της Προοδευτικής Συμμαχίας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου.

Κρίση και ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς

Του Γιώργου Παπαιωάννου

Εκπροσωπήσεις, οριοθετήσεις και η επίμονη πραγματικότητα

Η βαθιά κρίση του κεντροαριστερού και σοσιαλδημοκρατικού χώρου είναι κι αυτή από τα συμπτώματα της σύγχρονης φάσης της ολόπλευρης κρίσης στη Δύση. Ειδικά στην Ευρώπη, τα αδιέξοδα στα οποία οδήγησαν οι αναδιαρθρωτικές πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών, η αποδοχή των νεοφιλελεύθερων συνταγών κι από τις δύο μέχρι πρόσφατα κυρίαρχες «πολιτικές οικογένειες», οι μεγάλοι συνασπισμοί και οι ακόμα πιο μεγάλες συναινέσεις, οδήγησαν τελικά στην καταβαράθρωση των κεντροαριστερών κομμάτων. Τα οποία είδαν τις δυνάμεις τους να απομειώνονται παντού, μέχρι το σημείο σχεδόν της διάλυσης σε μια σειρά περιπτώσεις (Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα, πολλές κεντροευρωπαϊκές χώρες κ.λπ.).

Ιστορικά υπήρξε μια οριοθέτηση ανάμεσα στις δυνάμεις της συντήρησης του σημερινού συστήματος κοινωνικών σχέσεων και της προόδου της κοινωνίας προς μια άλλη κατεύθυνση. Από τις αρχές του εικοστού αιώνα, η «πρόοδος» γνώρισε έναν μεγάλο διχασμό. Στην Ευρώπη, με το προχώρημα του ψυχρού πολέμου και όσα ακολούθησαν, η σοσιαλδημοκρατία κυριάρχησε στο «στρατόπεδο» της προόδου –αν υποθέσουμε απλοποιητικά ότι υπήρχε κάτι τέτοιο. Οι «παραδοσιακές» αριστερές δυνάμεις έχασαν τη μάχη και ουσιαστικά υπάχθηκαν στη σοσιαλδημοκρατία ή οδηγήθηκαν στο περιθώριο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Έτσι, το δίπολο προόδου – συντήρησης μορφοποιήθηκε πολιτικά (προσαρμοζόμενο βέβαια και αλλοιωμένο) σε μεγάλο βαθμό στην πόλωση μεταξύ Δεξιάς και Κεντροαριστεράς ή σοσιαλδημοκρατίας.

Από το αδειανό πουκάμισο της «Αριστεράς» στο στιλβωμένο υπόδημα της «Κεντροαριστεράς»

του Γιάννη Δουλφή

Η πρώτη φορά –«ευαίσθητη», αλλά άκαμπτη– «αριστερά» με τους νέους συνοδοιπόρους της, επέβαλε με περισσή υπερηφάνεια την ιδεοληπτική της άποψη με την εκ των υστέρων νομοθέτηση μιας, υπαγορευμένης από τα ξένα ισχυρά κέντρα της Δύσης, «συμφωνίας», που μεθοδεύτηκε με αλαζονική μαεστρία εν κρυπτώ, ερήμην και παρά τη θέληση της συντριπτικής πλειονότητας του κοινωνικού σώματος, και χωρίς υπέργειες συναινέσεις του πολιτικού φάσματος. Ανάλογες διαδικασίες ακολουθήθηκαν και από την ιθύνουσα ψωροελίτ του «δεύτερου μέρους».

Και τώρα γυρίζει τη σελίδα, στρεφόμενη στην «κοινωνία» των αδαών που περιφρόνησε επιδεικτικά σερβίροντάς της τα ανακυκλωμένα υλικά της τάχα «διανομής» των ψιχίων, επιλεκτικής πάντα, του υπερπλεονάσματος της αιματηρής και μη ανταποδοτικής υπερφορολόγησης των πολιτών, παράλληλα με την επαναφορά του στιλβωμένου υποδήματος της «κεντροαριστεράς», ως νέου οράματος μετά το πουκάμισο της ιώδους αριστεράς που αποδείχθηκε αδειανό και φθαρμένο από τη μεγάλη χρήση.

Η Κεντροαριστερά ως επιλογή διάσωσης

Του Σπύρου Παναγιώτου

Η παρέμβαση Τσίπρα στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη βδομάδα χάθηκε μέσα στα δίνη της θυελλώδους συνεδρίασης του υπουργικού συμβουλίου και, κυρίως, από την μονοπώληση του ενδιαφέροντος από την παραίτηση Κοτζιά.

Το βέβαιο είναι ότι η πρωθυπουργική παρέμβαση, για όποιον επιχειρήσει να δει τα όσα κρύβονται πίσω από τα προφανή και τα ανούσια, δεν είναι καθόλου άσχετη με τα όσα ακολούθησαν.

Και σε αυτά, τα προφανή και ανούσια για τους απλούς πολίτες, συγκαταλέγονται πρώτον η επιτυχημένη προσπάθεια του πρωθυπουργού να ελέγξει πλήρως τη νέα Πολιτική Γραμματεία, περιορίζοντας την επιρροή της εσωκομματικής «αντιπολίτευσης», και δεύτερον να παρουσιάσει πέντε πυλώνες δράσεων στην λεγόμενη «μεταμνημονιακή» περίοδο που δήθεν δικαιώνουν τις κυβερνητικές προσπάθειες.

Τριπλές εκλογές τον Μάιο;

Της Βασιλικής Σιούτη

Παρότι η απόφαση για τον χρόνο των βουλευτικών εκλογών δεν έχει ληφθεί από το Μέγαρο Μαξίμου (ο Μάιος με τις τριπλές εκλογές είναι το επικρατέστερο σενάριο αυτήν τη στιγμή), όλοι σε κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με το πώς θα τις κερδίσουν.

Στο Μαξίμου, παρά τις δημοσκοπήσεις που τους φέρνουν δεύτερους με διαφορά, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι μπορούν να ανατρέψουν αυτό το αποτέλεσμα. Οι συνεργάτες του Αλέξη Τσίπρα του λένε ότι δεν μπορεί να χάσει από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Εκτιμούν ότι η αναβολή της περικοπής των συντάξεων θα βελτιώσει πολύ το κλίμα και σκοπεύουν να εξαγγείλουν μείωση του ΕΝΦΙΑ και ίσως και κάποιων φόρων, ώστε να αφαιρέσουν κάθε προεκλογικό «όπλο» από τη ΝΔ.

Η ανάλυση του Μαξίμου επιμένει ότι δεν θα βρεθούν πλειοψηφικά κοινωνικά στρώματα να στηρίξουν τη ΝΔ, γιατί στο τέλος «θα προτιμήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ», φέρνοντας ως παράδειγμα τους δημόσιους υπαλλήλους, τους οποίους θεωρούν δική τους εκλογική πελατεία. Αυτό αποτελεί περίπου πολιτικό στερεότυπο, παρότι οι δημοσκοπήσεις καταδεικνύουν ότι είναι αρκετά αβάσιμο, αφού στους δημόσιους υπαλλήλους τα ποσοστά των δύο κομμάτων είναι αρκετά κοντά.

Κεντροαριστεροί σχεδιασμοί

Του Γιώργου Παπαιωάννου

Το ταξίδι που πραγματοποίησε ο Αλ. Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη την περασμένη βδομάδα, με σκοπό να συναντήσει τον Μπουτάρη και να τον χρίσει επικεφαλής της δημοκρατικής παράταξης στην πόλη, δεν ήταν μια τυχαία κίνηση. Ασφαλώς και δεν είχε τοπικό μόνο χαρακτήρα, ούτε ήταν απλώς μια μικροκομματική ζαριά πανελλαδικής εμβέλειας, εν όψει και των δημοτικών εκλογών που πλησιάζουν. Σηματοδοτεί ευρύτερες πολιτικές στοχεύσεις, και αυτό είναι το θέμα που διερευνούν τα σημειώματα που παρουσιάζονται στις δύο αυτές σελίδες.

Κεντροαριστεροί σχεδιασμοί

Δύο δρόμοι υπάρχουν για τη χώρα, σύμφωνα με τις κυβερνητικές αφηγήσεις. Ο ένας είναι αυτός της προόδου και της κοινωνικής ευαισθησίας. Ο άλλος, αυτός της συντήρησης, του «σκότους» και της νεοφιλελεύθερης αναλγησίας. Μπορεί να φαίνεται πολύ εύκολο να αποδομήσει κανείς αυτό το σχήμα, ειδικά μετά από όσα έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, όσα υλοποιεί η κυβέρνηση Τσίπρα σε όλους τους τομείς. Παρ’ όλα αυτά, αυτό επιστρατεύεται, με κάποιο τρόπο λειτουργεί, και έχει ορισμένα αποτελέσματα. Οι ιδιαίτερες μορφές που παίρνει η πολιτική αντιπαράθεση, ο ειδικός τρόπος με τον οποίο ασκούν πολιτική τα κόμματα, έχει κάθε φορά σημασία για να ερμηνεύσει κανείς όσα συμβαίνουν. Διαφορετικά, θα διαπιστώσει απλώς ότι «όλοι ίδιοι είναι» αφού εφαρμόζουν τελικά την πολιτική που έρχεται «απ’ έξω» στα κρίσιμα θέματα. Διαπίστωση «τίμια» μεν που όμως κινδυνεύει να συσκοτίσει την κατάσταση όπως αυτή σήμερα διαμορφώνεται.

Μεταξύ καταπράσινου και …λαχανί

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Ποιό θα είναι το χρώμα της νέας ηγεσίας του φορέα της κεντροαριστεράς, βαθύ πράσινο ή λαχανί; Αυτό είναι το ερώτημα που θα κληθεί να απαντήσει η κάλπη του δεύτερου γύρου των παραταξιακών εκλογών, αφού ο πρώτος ανέδειξε ως διεκδικητές τη Φώφη Γεννηματά και τον Νίκο Ανδρουλάκη. Πρόκειται κατά κύριο λόγο, πάντως, για μάχη μηχανισμών χωρίς ουσιαστικό πολιτικό διακύβευμα, αφού τα πολιτικά δεδομένα (υποταγή στις μνημονιακές πολιτικές, πρόθεση συμπλήρωσης του αστικού σκηνικού) είναι δεδομένα και για τους δύο.

Η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία, σύμφωνα με όσα περιμένουν τα επιτελεία των δύο πόλων δεν θα είναι στα επίπεδα της προηγούμενης, που ούτως η άλλως με 210.000 επισήμως μετέχοντες δεν διεκδικεί και τις δάφνες μαζικότητας που προέβαλλαν τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Αυτό κάνει σημαντικότερους τους μηχανισμούς των υποψηφίων, όπου έχει ένα προβάδισμα η Φώφη Γεννηματά.

Πάντως, ήδη φαίνεται πώς έχουν διαμορφωθεί οι βασικές συμμαχίες. Η Φώφη Γεννηματά που πήρε 41,2% στον πρώτο γύρο δηλώνει «κληρονόμος» που παλιού, καλού και παραδοσιακού ΠΑΣΟΚ, ενώ ο Νίκος Ανδρουλάκης με 24,7% φυσικός (λόγω ηλικίας) και πολιτικός αντιπρόσωπος του εκσυγχρονισμού, πλασάροντας μάλιστα και το ηλικιακό στοιχείο ως σημαντικό απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτές τις αντιστοιχίες κινούνται και οι συμμαχίες που έχουν «στηθεί» και αναμένεται να εκφραστούν στην κάλπη.

Άντε και τον Τζήμερο

Του Διονύση Ελευθεράτου

Ο Στέφανος Μάνος εξυμνεί την κεντροαριστερά κι εμείς θυμόμαστε και …προτείνουμε

Κυριακή κι η «κεντροαριστερά» ψηφίζε για την ανάδειξη αρχηγού και ένας, τουλάχιστον, πολίτης της χώρας βρίσκει την εν λόγω διαδικασία τόσο άψογη, ώριμη και ρηξικέλευθη, ώστε τη χαρακτηρίζει στο Facebook «απόδειξη λαού που ξυπνάει». Μπα, όχι, μη σας ξεγελάει η «παλιακιά» ορολογία. Δεν πρόκειται για κανέναν βετεράνο ΠΑΣΟΚτζή που, ελλείψει άλλων ευκαιριών και λόγων, συγκινείται επειδή βλέπει υποψήφια και επικρατέστερη για την αρχηγία την κόρη του Γιώργου Γεννηματά. Ο άνθρωπος που δήλωσε εκστασιασμένος με την όλη διαδικασία κι έτοιμος να ψηφίσει κι ο ίδιος είναι ο Στέφανος Μάνος.

Ναι, ο γνωστός. Ο «γκουρού» του αμόλυντου νεοφιλελευθερισμού, ο διατελέσας και «αρχιτέκτονας» της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Ο μετέπειτα αρχηγός του «μαινόμενου ταύρου» (αν θυμάστε το κόμμα που ίδρυσε), ο οποίος κατόπιν «ημέρεψε» όσο χρειαζόταν για να βρει πολιτική στέγη και στα δυο μεγάλα κόμματα της τότε εποχής. Όλα αυτά, βεβαίως, προτού ιδρύσει τη «Δράση», προτού ποντάρει τα πολιτικά του «ρέστα» στη συνεργασία με τον Θ. Τζήμερο.

Σε υποτονικό κλίμα ο πρώτος γύρος του πράσινου στέμματος

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Υπό το βλέμμα – ίσως και την άτυπη παρέμβαση – των δύο μεγαλύτερων κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ που αποτελούν τον σύγχρονο δικομματισμό -διπολισμό θα πραγματοποιηθεί η πρώτη εκλογική αναμέτρηση για την ανάδειξη του επικεφαλής του χώρου της λεγόμενης κεντροαριστεράς. Το πρώτο ξεκαθάρισμα των 9 υποψηφίων θα δώσει ακόμη μεγαλύτερη σαφήνεια στις εξελίξεις στον χώρο. Αυτές πάντως θα κινηθούν ξεκάθαρα στην κατεύθυνση του να λειτουργήσει ό εν λόγω πολιτικός χώρος ώς ένα δεδομένο συμπλήρωμα στα σενάρια της αστικής διαχείρισης στο κοντινό μέλλον. Φυσικά για την ώρα όλοι οι υποψήφιοι κρατούν αποστάσεις από τέτοια σενάρια. Οι σχετικές διαπραγματεύσεις θα ξεκινήσουν όταν ξεκαθαρίσει περισσότερο το τοπίο.

Η Φώφη Γεννηματά, θέλησε με την συγκέντρωση που πραγματοποίησε στο γήπεδο του Σπόρτινγκ την Πέμπτη να δώσει την αίσθηση της αίγλης παλαιότερων εποχών όπου το ΠΑΣΟΚ ήταν κυρίαρχο στο αστικό πολιτικό σκηνικό. Μια πρόθεση που δεν έκρυψε κάνοντας αναφορές στην πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου όπως και στο πρόσωπό του. Υποστήριξε ότι εκφράζει την πολιτική γραμμή της κληρονομιάς του λέγοντας πως «ανοίγει ο δρόμος για να φέρουμε πίσω αυτούς που απομακρύνθηκαν. Έχουμε μια αγκαλιά ανοιχτή και τα χέρια απλωμένα για όλους όσους παραπλανήθηκαν». Προφανώς ο όρος παραπλάνηση αναφέρεται κατά κύριο λόγο στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που μετακινήθηκαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ασπόνδυλος πόλεμος της «κεντροαριστεράς»

του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Ασπόνδυλος πόλεμος παραγόντων, με στόχο μια οποιαδήποτε παρουσία στο «αύριο» της αστικής διαχείρισης. Αυτές οι λέξεις περιγράφουν την κατάσταση που επικρατεί στην κούρσα των 9 υποψηφίων για την ηγεσία του λεγόμενου χώρου της κεντροαριστεράς. Μια υπόθεση που από το τηλεοπτικό Ντιμπέιτ της προηγούμενης Δευτέρας που φιλοξένησε η ΕΡΤ, οδηγείται σε μια νέα τηλεοπτική αντιπαράθεση αύριο στον ίδιο χώρο. Το ότι η τηλεθέαση της περίφημης τηλεμαχίας είχε ποσοστά μικρότερα του 3% δεν καταδεικνύουν μόνον την ελάχιστη πολιτική απήχηση του ΠΑΣΟΚ και των συγγενών χώρων. Δείχνουν, επίσης, την προσπάθεια της κυβέρνησης να πατρονάρει την όλη διαδικασία προκειμένου να έχει μελλοντικούς συνοδοιπόρους, αν και όποτε χρειαστεί.

Η μπάλα στην εξέδρα

του Τάσου Βαρούνη

Κεντροαριστερή πολιτική, χειρισμός και δικαιώματα

Η μπάλα πετιέται στην εξέδρα όχι όταν αρνείσαι να ρουφηχτείς από ένα θέμα «αυτό καθεαυτό» αλλά όταν το αποκόβεις από τις εκάστοτε και συγκεκριμένες συσχετίσεις και στοχεύσεις του. Τώρα που έκλεισε ο κύκλος του φύλου, η κυβέρνηση προχωρά στο τρίφυλλο. Πιθανά να ξεκινήσει ξανά μια ολόκληρη συζήτηση με επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα. Με στρατοπεδεύσεις «προόδου» και «συντήρησης». Όπου πάλι θα διαφημιστεί το «αριστερό αποτύπωμα» μιας κατά τα άλλα απολύτως μνημονιακής κυβέρνησης.

Δε γνωρίζουμε τι ακριβώς προβλέπεται να περάσει η κυβέρνηση για το θέμα της κάνναβης αλλά σίγουρα ο Γιωργάκης θα είχε ακόμα πιο προωθημένες απόψεις περί του ζητήματος. Τέτοιο ανατρεπτικό αποτύπωμα. Κανείς βέβαια εξ’ αριστερών δε θα τολμούσε να γράψει «επιτέλους» ή «μπράβο» αν αντίστοιχα μέτρα νομοθετούνταν από την κυβέρνηση ΓΑΠ. Παρομοίως και για το θέμα του περιβόητου μερίσματος που παρουσιάζεται ως δείγμα πολιτικής υπέρ των αδυνάτων. Καμιά αντίστοιχη ενίσχυση δεν χειροκροτήθηκε όταν ο Σαμαράς δοκίμαζε να πολιτευτεί με επιδόματα.

Τέσσερις σκέψεις για τις κεντροαριστερές αξίες…

του Τάσου Βαρούνη

Τσίπρας, Κοτσακάς, Σπουρδαλάκης, Τζανακόπουλος

1 Ο (ψεύτης βεβαίως) Αλέξης Τσίπρας σημειώνει στο περιβόητο άρθρο του για τον Αντρέα ότι είναι ρηχή μια ματιά που ερμηνεύει τις εξελίξεις στη βάση της εξαπάτησης του λαού. Αναφέρεται στην εκτόξευση του ΠΑΣΟΚ τις δεκαετίες ’70 και ’80 και τις κατηγορίες ενάντια στον Παπανδρέου. Προφανώς ενδιαφέρεται και για τις αντιστοιχίες με τα δικά του. Καλά τα λέει ο πρωθυπουργός. Αλλά δεν μιλάει σε κάποιο συνέδριο πολιτικής επιστήμης. Λες και δεν έχει στηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ ένας προπαγανδιστικός μηχανισμός εξαπάτησης. Το γεγονός ότι οι ερμηνείες περί προδοσίας, κωλοτούμπας και κοροϊδίας είναι περιοριστικές στην εξήγηση των εξελίξεων είναι η αρχή για να αναζητηθούν οι βαθύτερες απαιτήσεις του «αγώνα» και όχι ο τρόπος για να βγουν λάδι οι τωρινοί ψεύτες. Ο πραγματισμός, ο κυνισμός, ο εξοβελισμός της ηθικής από την πολιτική είναι σε αντιπαράθεση με μια πολιτική που θα ήθελε –και θα μπορούσε- όντως να αλλάξει τα πράγματα. Οι ιδεολογικοί πυλώνες της κεντροαριστεράς όμως είναι εντελώς εντός «αστικού πνεύματος».

Ο Τσίπρας φοβάται την Κεντροαριστερά

του Απόστολου Αποστολόπουλου

Από όταν ξεκίνησε την κεραυνοβόλο πορεία του προς την εξουσία, το 2012, είναι η πρώτη φορά που ο κ. Τσίπρας έδειξε ένα δείγμα φόβου για την επόμενη μέρα, τις εκλογές, όποτε και αν γίνουν. Η αναφορά του στον Ανδρέα και η αναφανδόν διεκδίκηση της κληρονομιάς του ΠΑΣΟΚ, έδειξαν ότι ο πρωθυπουργός φοβάται πως από δω και πέρα τελείωσε ο περίπατος και άρχισε η κατηφόρα χωρίς επιστροφή. Ο κόσμος αποφασίζει τι θα ψηφίσει πολύ πριν στηθούν οι κάλπες. Ο κ. Τσίπρας π.χ. είχε ενημερωθεί από τον Γενάρη του 2012 ότι στις επερχόμενες εκλογές (του Μαΐου, πέντε μήνες αργότερα) ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπαιρνε 16%, αν και δεν το πίστεψε όταν του το είπαν. Τώρα, λοιπόν, ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές, τον έχει εγκαταλείψει. Ο κ. Τσίπρας, όμως, και το περιβάλλον του διατηρούσαν την ελπίδα ότι οι ψηφοφόροι στο δίλημμα «Μητσοτάκης ή Τσίπρας» θα γύριζαν στο μαντρί από φόβο για τα χειρότερα.

Ν.Δ. και «κεντροαριστερός χώρος»

Η ελπίδα αυτή δεν ήταν αδικαιολόγητη. Η Ν.Δ., για παράδειγμα, έπεσε πολύ εύκολα στην παγίδα να βγάλει από τη ναφθαλίνη τη σημαία του αντικομμουνισμού, απομακρύνοντας έτσι δημοκρατικούς ψηφοφόρους που έχουν μεν μπουχτίσει από τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, την αμετροέπεια στελεχών του, την ασχετοσύνη ή την αλαζονεία άλλων, αλλά με τίποτα δεν θέλουν να ξαναγυρίσουμε στις παλιές έχθρες και διώξεις, ξεπερασμένες πια από τα πράγματα. Επιπρόσθετα ο ίδιος ο αρχηγός της Ν.Δ. επιδεικνύει έναν τυφλό νεοφιλελευθερισμό μιλώντας για μαζικές απολύσεις στο Δημόσιο εν ονόματι υποτίθεται της εξυγίανσης του Κράτους. Ο φόβος ότι μπορεί να χάσεις τη θέση σου για να «εξυγιανθεί το Δημόσιο» και ότι αν γλιτώσεις απ’ αυτό ίσως σε φάνε για φρονήματα (!) μπορεί να τρελάνει και τον πιο ψύχραιμο. Ο κ. Τσίπρας είχε λόγους να ελπίζει.

Χωρίς κόμμα, χωρίς πρόγραμμα σε αναζήτηση προέδρου

του Γιώργου Λαουτάρη

10 υποψηφιοι αναζητούν καρέκλα και πολιτική επιβίωση

Δέκα υποψηφιότητες για έναν ακαθόριστο πολιτικό χώρο, χωρίς τίτλο και πρόγραμμα κατατέθηκαν τελικά για τον υπό συγκρότηση ακόμα φορέα της κεντροαριστεράς.

Στην πραγματικότητα, ούτε καν ο όρος «κεντροαριστερά» είναι αποδεκτός από όλους τους υποψηφίους, με έναν από τα φαβορί, τον επικεφαλής του Ποταμιού, Σταύρο Θεοδωράκη, να προτείνει το νεολογισμό «ανοιχτό κέντρο» για να δηλώσει ότι η δική πολιτική αρχών και συμμαχιών δεν θα περιοριστεί στο αριστερό φάσμα. Οι δέκα υποψήφιοι επί της ουσίας διεκδικούν έναν δημοσκοπικό και όχι έναν πολιτικό χώρο, ως τρίτη εκλογική επιλογή μετά τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία. Με τόσο ετερογενείς και ασύμβατες υποψηφιότητες για τη θέση του επικεφαλής, επόμενο ήταν το περιεχόμενο της πολιτικής πρότασης να μείνει ακαθόριστο και μόνος πραγματικός στόχος η εκλογική επιβίωση και οι επιδίωξη προσωπικών στρατηγικών.

Το θολό εγχείρημα της Κεντροαριστεράς

του Νίκου Γεωργιάδη

Αμφίβολη ανασύσταση, φιλοδοξίες, πλασαρίσματα και φυγόκεντρες τάσεις

Με δεδομένη την αδυναμία της κυβέρνησης να σταματήσει την διαρκή φθορά της, αλλά και την ανικανότητα της ΝΔ να χαράξει και να υλοποιήσει μια σθεναρή αντιπολιτευτική γραμμή, ο πάλαι ποτέ χώρος του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί και να παίξει, όσο το δυνατόν περισσότερο, ρόλο στο ρευστό πολιτικό τοπίο.

Η ΔΗ.ΣΥ. κάνει μια πολύπλευρη προσπάθεια να αποδείξει πως μπορεί να σταθεί μόνη και να έχει ανεξάρτητο ρόλο στο πολιτικό σκηνικό, αποτάσσοντας τη ρετσινιά του δεκανικιού, αφενός της συγκυβέρνησης με τη Ν.Δ. κατά τα πρώτα μνημονιακά χρόνια, αφετέρου τον εν δυνάμει ρόλο της υποστηρικτικής προς τον ΣΥΡΙΖΑ δύναμης. Στην πραγματικότητα, προσπαθεί να φανεί ως μια δύναμη χρήσιμη και αναγκαία για τον τόπο, με στόχο ένα διψήφιο ποσοστό που θα της δώσει τη δυνατότητα να μείνει εντός του πολιτικού παιχνιδιού.

Κεντροαριστερός : Η πολιτική αποβολή του καπιταλισμού

Του  Χρήστου Μιάμη

Είσαι ημιμαθής, σχετικά αφελής, οργανικά ανίκανος να κατανοήσεις το επίδικο της εποχής ;

Τότε είσαι κεντροαριστερός. Δηλαδή τοποθετείσαι αριστερά της δεξιάς και δεξιά της αριστεράς. Είσαι αυταπόδεικτα ένα περίεργο κράμα, που προσπαθεί να χωρέσει την ερμαφρόδιτη ύπαρξη του στην ωμή, πραγματικότητα. Η πραγματικότητα λοιπόν. Αυτό το άοσμο, άχρωμο, απρόσιτο για τα διανοητικά σου όρια, κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό φαινόμενο, που θεωρείς ότι μπορείς να το κόψεις στα μέτρα σου. Έλα όμως που δεν προχωρά η ανθρώπινη ιστορία όπως εγκεφαλικά την έχεις κατασκευάσει.

Καθώς η πραγματικότητα αποτελεί ένα ιστορικό απόσταγμα κοινωνικών και οικονομικών συγκρούσεων, που εσύ ως γητευτής-κεντροαριστερός εκτιμάς ότι είσαι σε θέση να την δαμάσεις. Έτσι φαντάζεσαι μια ονειρικά δομημένη ΕΕ, όπου οι λαοί θα ζουν αδελφωμένοι, μετέχοντας ισότιμα στην πράσινη οικονομία, στην ηλεκτρονική διακυβέρνηση, στην τεχνολογική καινοτομία και φυσικά στην υγιή επιχειρηματικότητα.

Ενημέρωση : Η ΕΕ, είναι η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία, που εξωθούν τους εργαζόμενους τους στην πείνα , την εξαθλίωση και τον θάνατο. Είναι επίσης η δολοφονία μεταναστών ως αποκρυστάλλωση του ευρωπαϊκού ιδεώδους, που τόσο πολύ σε εξιτάρει. Είσαι γεννημένος Ευρωπαίος βλέπεις και σε κουράζει αφόρητα η βαλκανική μιζέρια.

Τι άλλο ονειρεύεσαι ; Φυσικά οραματίζεσαι ένα ελληνικό κράτος απαλλαγμένο από την γραφειοκρατία στην υπηρεσία του πολίτη, που τον φαντασιώνεσαι χαρωπό να απολαμβάνει το ανθρώπινο πρόσωπο της κρατικής εξουσίας, που στο διεσταλμένο νου σου, φαντάζει ως ο υπερασπιστής των ατομικών δικαιωμάτων.

Ενημέρωση : Το ελληνικό κράτος και κάθε κράτος, αλλά ας εστιάσουμε στο ελληνικό, είναι εκφραστής των οικονομικών συμφερόντων που ιστορικά το έχουν γεννήσει.  Τι άλλο κάνει το ελληνικό κράτος, που το φαντάζεσαι άσπιλο και αμόλυντο ; Διαλύει, υποβαθμίζει και ελεεινολογεί για καθετί δημόσιο, ώστε απαξιωμένο να το δωρίσει στα καραδοκούντα κοράκια της υγιούς επιχειρηματικότητας. Ναι της επιχειρηματικότητας που στην μικρόνοια σου την φαντασιώνεσαι, ως την επιτομή της ανθρώπινης ελευθερίας.

Λοιπόν ερμαφρόδιτε κεντροαριστερούλη, προτείνονται τρία απλά βήματα :

1. Κατανόησε που ζεις. Καπιταλισμός λέγεται, και δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για τις ρομαντικές ονειρώξεις σου, περί σταδιακής βελτίωσης της ζωής των ταπεινών και καταφρονεμένων. Τους τελευταίους τους χρειάζεται (ο καπιταλισμός ντε !) για να επιβιώσει και να συνεχίσει να ηγεμονεύει στηριζόμενος πολιτικά και ιδεολογικά σε τύπους σαν και σένα, που πίνοντας dry martini συγκινούνται με την δυστυχία που βασιλεύει γύρω τους, και παραγγέλνουν άλλο ένα …

 

2. Η πολιτική αποτελεί, πεδίο κοινωνικών και οικονομικών συγκρούσεων. Δηλαδή έχει ως διακύβευμα της, την αντιπαράθεση των συμφερόντων αυτών που δεν έχουν τίποτα και αυτών που τα έχουν όλα. Η δική σου μισθοδοσία βγαίνει από τους δεύτερους, όσο και αν οδύρεσαι για τον πόνο των απόκληρων.

 

3. Για αυτό προχώρα στο τρίτο βήμα : μάζεψε την σκιά σου από τον ορίζοντα της ιστορίας!

Παραποιώντας μια φράση, του “ιστορικά χρεοκοπημένου” 19ου αιώνα κατά κάποιους νεόκοπους “θεωρητικούς” της κεντροαριστεράς θα μπορούσε να ειπωθεί ως κάλεσμα και ως προτροπή :

Κεντροαριστερούληδες όλου του κόσμου, εξαϋλωθείτε !

theradicalmarxismproject

Κεντροαριστερά: Το Game of Thrones … της 3ης Σεπτέμβρη

του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

«Κεντροαριστερά». Ένας όρος που κυριάρχησε στην πολιτική ζωή την περίοδο της διακυβέρνησης του Κώστα Σημίτη επανέρχεται δυναμικά στο πολιτικό προσκήνιο με τον υπο διαμόρφωση νέο φορέα της. Μάλλον πιο «δυναμικά» από όσο αξίζει στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Αν και τέλειωσε τον Αύγουστο η φετινή έκδοση της δημοφιλούς σειράς Game of Thrones, (που έχει ως βασικό στοιχείο της την διαμάχη ηγετίσκων και φατριών) έως το τέλος Νοέμβρη θα έχουμε το …πολιτικό αντίστοιχό της.

Οι υποψήφιοι για την ηγεσία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης μπορεί και να φτάσουν τους 8. . Κάποια μέσα ενημέρωσης παρουσιάζουν το φαινόμενο ως δείγμα πολιτικής υγείας. Περισσότερο όμως αποτελεί μια αρρωστημένη εκδοχή της αστικής διαχείρισης. Ο χώρος που συνδέθηκε με την έλευση και υπεράσπιση των μνημονιακών πολιτικών όσο κανείς άλλος, θα είναι το πολιτικό εκκρεμές στο άμεσο μέλλον που λόγω εκλογικού νόμου μπορεί να καθορίσει εξελίξεις. ‘Αλλωστε στο εσωτερικό του συνδυάζονται θαυμάσια αναφορές στον …σοσιαλισμό με ακραίες φιλελεύθερες αντιλήψεις. Ξεκάθαρος  δηλαδή ο πολιτικός ρόλος του χώρου και τα όρια του. Όμως εκείνοι που απαρτίζουν την κεντροραστερά, «μυρίστηκαν» την πιθανότητα εξουσίας στο πλάϊ του ΣΥΡΙΖΑ ή της Νέας Δημοκρατίας και …σπεύδουν διψασμένοι. Αυτά ενώ έχουν …νεκραναστηθεί πολιτικά ακόμη και περιπτώσεις όπως αυτή του Γ.Παπανδρέου.

Η κεντροαριστερά στις συμπληγάδες του νέου δικομματισμού ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ

του Σπύρου Αλεξίου

Αν κανείς ξεφύλλιζε τις κυριακάτικες εφημερίδες στις 19 Αυγούστου θα είχε την αίσθηση πως ο μόνος πολιτικός χώρος στον οποίον υπάρχει κινητικότητα και γίνονται ζυμώσεις είναι ο χώρος που κάλυπτε το ΠΑΣΟΚ, αυτός που ο αστικός Τύπος αρέσκεται να αποκαλεί «κεντροαριστερά»!

Άλλος για την αρχηγία;

Μπροστά στην εκλογή ηγεσίας που θα πραγματοποιηθεί σε λίγους (;) μήνες, δεδομένη είναι η υποψηφιότητα της προέδρου του ΠΑΣΟΚ Φώφης Γεννηματά και η πρόσφατα ανακοινωθείσα του δημάρχου Αθηναίων Γιώργου Καμίνη. Ως πιθανοί υποψήφιοι αρχηγοί εμφανίζονται επίσης μεταξύ άλλων ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Θανάσης Θεοχαρόπουλος, ο ευρωβουλευτής Νίκος Ανδρουλάκης, ο βουλευτής Αργολίδας Γιάννης Μανιάτης και ο βουλευτής Αρκαδίας Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος.

Την ίδια στιγμή, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Τα Νέα, ο Μ. Χρυσοχοΐδης δηλώνει: «Σκέφτομαι πώς μπορώ να είμαι αποτελεσματικός και ωφέλιμος και να δώσω ελπίδα σε όσους αργοσβήνει η πίστη για το μέλλον και παραδίδονται στην απόγνωση», ενώ ο Γ. Ραγκούσης την Τετάρτη 23 Αυγούστου στην ΕΣΗΕΑ θα ανακοινώσει τις αποφάσεις και τις θέσεις του για τη «νέα ενωμένη Προοδευτική Παράταξη» μετά τη ρήξη του με την Α. Διαμαντοπούλου. Άγνωστο παραμένει για την ώρα αν τελικά ο Σταύρος Θεοδωράκης και το Ποτάμι θα συμμετάσχουν στις διαδικασίες ενώ στάση αναμονής φαίνεται να τηρεί ακόμη η πλευρά του ΚΙΔΗΣΟ και του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου. Αποστασιοποιημένος εμφανίζεται και ο τέως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλης Βενιζέλος.

Παροξυσμός ψευδολογίας και εξαπάτησης

Του Μιχάλη Σιάχου

Αν σε κάτι ήταν, και είναι, ικανός ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση του είναι η λεγόμενη επικοινωνιακή πολιτική. Η μετάλλαξη, η μετατροπή του σε μνημονιακό ακολούθημα, σε συστημική και συντηρητική δύναμη, αντί να επιδράσει περιοριστικά, συνέβαλε στην εκτόξευση αυτής της ικανότητας ως καταφυγή και παράλληλα άμυνα.

Ο κεντροαριστερός λόγος και οι «αριστεροδεξιές» κορώνες αποτελούν την κυρίαρχη μορφή έκφρασης όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και υπουργών της και του κομματικού μηχανισμού και των στελεχών του.

Τα «δρώμενα» στην κεντροαριστερά «ανατινάζουν» το πολιτικό σκηνικό: Ο πρόεδρος Σταύρος προσπαθεί να συναντηθεί με τον λαό «του» και η πρόεδρος Φώφη καρατομεί τον Ξεκαλάκη…

Συνεντεύξεις δεν δίνει μόνο ο Τσίπρας, αλλά και ο πρόεδρος Σταύρος. Ο αναμφισβήτητος ηγέτης (λέμε τώρα…) του Ποταμιού Σταύρος Θεοδωράκης έβγαλε την μουτσούνα του στην κρατική τηλεόραση για να δώσει συνέντευξη, την οποία όσοι είχαν την μεγαλοφυή ιδέα (λέμε τώρα…) να την δουν αποζημιώθηκαν, για τον απλό λόγο ότι διασκέδασαν ανέλπιστα. Ο πρόεδρος Σταύρος αφού εξήγησε την πολιτική σχέση συγγένειας, που έχει με τον Μακρόν, τον πρώην γάλλο τραπεζίτη, που εμφανίζεται φαβορί για την γαλλική προεδρία με αντίπαλο την Λεπέν, ρωτήθηκε από την δημοσιογραφική διάνοια τον Χαρίτο για τους λόγους, που ο ίδιος και το κόμμα του δεν μπόρεσαν να έχουν την ίδια επιτυχία. Τότε ο πρόεδρος Σταύρος μειδιώντας ειρωνικά με τον τρόπο, που μόνο αυτός ξέρει από τότε που έκανε εκπομπές κουβαλώντας ένα σακίδιο, τού απάντησε πάνω κάτω ότι ποτέ δεν ξέρεις πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να συναντήσεις τον λαό σου!!!

Ο πρόεδρος Σταύρος έχασε τον δρόμο, επειδή έτρεχε γρήγορα πάνω στον καλάμι που έχει καβαλήσει και δεν λέει να κατέβει, και ο λαός του τον έχασε; Εξήγηση δεν δόθηκε… Ο πρόεδρος Σταύρος στην συνέχεια με ύφος χιλίων και βάλε ξεπεσμένων αριστοκρατών εκμυστηρεύθηκε ότι συναντήθηκε με πολλούς παλαιούς ευρωπαίους ηγέτες και μοιράστηκε με όσους από τον λαό «του» παρακολουθούσαν την συνέντευξη προφανώς κρατώντας την κοιλιά τους από τα γέλια τι αποκόμισε από τις «σημαντικές» αυτές συναντήσεις.

Η κεντροαριστερή κοροϊδία σε νέα επεισόδια

 του Ρούντι Ρινάλντι

Προφάσεις και πλασαρίσματα στο φόντο της «αξιολόγησης»

Αυτό που ζούμε, ως φαρσοκωμωδία αλλά με τραγικά αποτελέσματα, είναι δυστυχώς πραγματικό. Η «κεντροαριστερή διαχείριση» αποκτά διαστάσεις παραποίησης της πραγματικότητας με κυρίαρχο το διαρκές ψέμα και τη συστηματική προσπάθεια να λειανθεί το έδαφος για να επιβληθούν τα πιο επώδυνα μέτρα που έχουν υιοθετηθεί από το 2010 μέχρι σήμερα.

Η παράταση μιας δήθεν σκληρής «διαπραγμάτευσης», το κέρδισμα χρόνου δηλαδή, αποτελεί το μοναδικό εργαλείο για την κυβέρνηση, η οποία βολεύεται έτσι μια χαρά (σαν τους πρώτους μήνες του ΓΑΠ), ενώ και οι δανειστές δεν φαίνεται να βιάζονται τόσο. Η γραμμή με λίγα λόγια είναι «κερδίζουμε χρόνο όσο μπορούμε, κι ας βουλιάζει το καράβι», αδιαφορούμε αν κρίσιμες αποφάσεις και επιλογές μετατίθενται στο προσεχές μέλλον, υποθηκεύοντάς το.

Ο «αριστερός λόγος» της κυβέρνησης είναι απλά «φερετζές» της μνημονιακής δουλοπρέπειας, της εμμονικής εξουσιομανίας κεντροαριστερών (κι όχι μόνο) αιλουροειδών. Φερετζές και όχι πρόσωπο καθαρό και τίμιο, αφού το μυαλό και η καρδιά έχουν εθιστεί στο να υπηρετούν αφεντάδες και να παραπλανούν το «πόπολο».

Κεντροαριστεροί πονοκέφαλοι στη δίνη του «ορντοφιλελευθερισμού»

Εξαντλούνται τα χαρτιά και οι δυνατότητες ελιγμών της κυβέρνησης

Η γερμανική Ευρώπη δεν παρεκκλίνει από τους στόχους και τα μέσα που έχει υιοθετήσει για να τους πετύχει. Η ευρωπαϊκή εκδοχή της παγκοσμιοποίησης περνά όχι γενικά μέσα από τον νεοφιλελευθερισμό, αλλά μέσα από τα δόγματα και τις εφαρμογές του ορντοφιλευθερισμού. Αυτός συνίσταται στην ευλαβική εφαρμογή όλων των κανόνων και αποφάσεων που έχουν παρθεί από τα θεσμοθετημένα όργανα και τις ρητές υποδείξεις προς όλους του «πιστούς», ενώ απαγορεύεται κατά οποιονδήποτε τρόπο η έστω και μικρή απόκλιση από αυτές.

Δεν πρόκειται για δικό μας νεολογισμό. Ο όρος Ordo προέρχεται από εκκλησιαστικούς κανόνες και είχε καθιερωθεί από μια γερμανική οικονομική σχολή της δεκαετίας του 1930 για να δώσει έμφαση στην ενεργό παρέμβαση θεσμών και κράτους για την προστασία του φιλελευθερισμού.

Εξελίξεις και εμφύλιος στην Κεντροαριστερά

του Νίκου Γεωργιάδη

Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στην έντονη ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού και την αδυναμία του να σταθεροποιηθεί. Παραδοσιακά στη χώρα μας, η σταθερότητά του εξαρτιόταν από τη δυναμική που εξέφραζε ο χώρος της κεντροαριστεράς. Από το 2015 και έπειτα – και κυρίως μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου – ο χώρος αυτός εκφράστηκε από τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ. Η συνεχής φθορά της κυβέρνησης, που ενδεχομένως να οδηγήσει και σε εκκωφαντική πτώση, τροφοδοτεί πλέον εξελίξεις στην Κεντροαριστερά.

Η Δημοκρατική Συμπαράταξη προχωρά σε συνεδριακές διαδικασίες, με ανοιχτό το σενάριο της δημιουργίας ενιαίου κόμματος, τη στιγμή που στο ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και τις Κινήσεις Πολιτών προστίθεται και το ΚΙΔΗΣΟ του Γ. Παπανδρέου, ως αυτόνομος σχηματισμός. Μάλιστα, η Φ. Γενηματά καλεί το Σάββατο σε ανοιχτό διάλογο για την ανασυγκρότηση της «Δημοκρατικής Παράταξης» με μόνη παράμετρο τη μη συμμετοχή σε επιτελεία και ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα από αυτή τη διαδικασία ανασυγκρότησης θεωρούν ότι μπορεί να προκύψει ο «νέος φορέας της Κεντροαριστεράς».

Υπηρετικές κυβερνήσεις

Του Περικλή Κοροβέση

Ας υποθέσουμε πως ένα από τα πιο έγκυρα πανεπιστήμια των ΗΠΑ ήθελε να μελετήσει τη Δεξιά Σοσιαλδημοκρατία ή το Ακραίο Κέντρο -όπως λέει ο Ταρίκ Αλί- και έστελνε μια ομάδα ερευνητών στην Ευρώπη. Σίγουρα θα διάλεγε την Ελλάδα για πρώτο σταθμό.

Η Σοσιαλδημοκρατία του κ. Τσίπρα εκφυλίστηκε σχεδόν σε χρόνο μηδέν, ενώ οι αντίστοιχες της Ευρώπης χρειάστηκαν αρκετές δεκαετίες. Και θα έβλεπαν τα πράγματα ουδέτερα, χωρίς το μίσος και τα πάθη τα δικά μας που δεν βοηθούν την αντικειμενικότητα. Και σίγουρα θα διαπίστωναν πολλά παράξενα πράγματα που θα τους ήταν ακατανόητα.

Το πρώτο παράδοξο που θα τους εντυπωσίαζε και θα τράβαγαν τα μαλλιά της κεφαλής τους (εκτός από τους φαλακρούς βέβαια) θα ήταν: Πώς είναι δυνατόν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να κάνει αντιπολίτευση στο πολιτικό της παρελθόν και η Ν.Δ. στο πολιτικό της μέλλον;