Το τραγούδι της τελευταίας φάλαινας

Είμαι φάλαινα. Οι άλλοι είναι κολιοί, τσιπούρες, δελφίνια. Υπάρχουν κι οι καρχαρίες. Αλλά οι περισσότεροι είναι σαρδέλες.

Ο πατέρας μου το είχε καταλάβει ότι είμαι φάλαινα.
«Είσαι βραδυκίνητο καράβι», μου έλεγε κάθε τόσο.

Η μητέρα μου σταμάτησε να μου λέει πράγματα νωρίς. Τη θυμάμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι, να μην με αναγνωρίζει, να μην μιλάει. Πήγαινα κι έμπαινα στην αγκαλιά της, αλλά δεν μ’ άγγιζε. Πρώιμο Αλτσχάιμερ. Πέθανε πριν να μιλήσω –κι άργησα να μιλήσω. Στο τέλος είχε γίνει σπόγγος. Κοιτούσε την οθόνη: «Ποιος ζει μες στη θάλασσα σε ανανά;»

Δύο αστείοι άνθρωποι

Μακρόνησος. Θεατράκι 2^ου Τάγματος. Μια ανάσα από τη θάλασσα. Είναι καλοκαίρι, δειλινό και φυσά ένα απαλό αεράκι.  Όλα είναι ασπρόμαυρα.

Μια μεγάλη οθόνη βρίσκεται στη σκηνή και απέναντί της στο πρώτο πεζούλι ο Τσάρλι Τσάπλιν και ο Θανάσης Βέγγος. Έχει σκόνη, χώματα παντού και ο Θανάσης Βέγγος ξεσκονίζει με μια αυτοσχέδια σκούπα από χαρτί που βρήκε πεταμένο.

Εκκενώστε!

112 Πολιτική προστασία: ΕΚΚΕΝΩΣΤΕ!

Πυροσβέστες και οχήματα, αεροσκάφη κι ελικόπτερα, δεν υπάρχουν αρκετά.
ΕΚΚΕΝΩΣΤΕ!

Προσλάβαμε αρκετούς αστυνομικούς, κι ακόμα περισσότερους, που θα σας βοηθήσουν να εκκενώσετε.
ΕΚΚΕΝΩΣΤΕ!

Έχουμε αγοράσει κι αυτή την υπέροχη εφαρμογή που σας λέει πότε πρέπει να εκκενώσετε.
ΕΚΚΕΝΩΣΤΕ!

Στάχτες στη θάλασσα

Ένα διήγημα της Νικολέτας Κριαράς Λάμπρου, που γράφτηκε στο πλαίσιο του Εργαστηρίου Μυθοπλασίας.

1

Έχεις σκεφτεί ποτέ να περάσεις εκείνη τη γραμμή που ορίζει την κανονικότητα σου; Εγώ την πέρασα. Όχι μια, αλλά αρκετές φορές. Αν αυτό με κάνει τρελή; Φαντάζομαι όσο και εσένα λογικό το ότι δεν την έχεις περάσει. Προσπάθησα αρκετές φορές να διατηρήσω το μυαλό μου στα φυσιολογικά σου επίπεδα κρατώντας μια ρουτίνα που φαινομενικά θα με βοηθήσει να μην ξεφύγω. Τις περισσότερες φορές αυτή η ρουτίνα γίνεται με τέτοιο ψυχαναγκασμό που τελικά αρχίζω να πιστεύω πως όντως τρελάθηκα.

Όσοι δεν με ξέρουν με θεωρούν περίεργη. Συνήθως κυκλοφορώ ατημέλητη, τα μάτια μου είναι μονίμως υγρά έτοιμα να ξεσπάσουν και η καρδιά μου χτυπάει σε ρυθμούς που οι υπόλοιποι δεν μπορούν να πιάσουν. Τις περισσότερες φορές καταφέρνω να τους αγνοώ όμως εκείνοι συνεχίζουν και με παρακολουθούν.

Όσα μου έμαθε ο γάτος της αυλής

Ξύπνησα το πρωί σ’ ένα χωριό του Πηλίου. Η καμπάνα χτυπούσε πένθιμα.

“Ποιος πέθανε;” αναρωτήθηκε ο Νίκος που είναι αυτόχθονας Πηλιορείτης.

Πήγε στο καφενείο του χωριού να μάθει. Ήταν ο Μαύρος που είχε πεθάνει, γι’ αυτόν χτυπούσε η καμπάνα.

Ο Νίκος μας είπε τα πάντα για τον Μαύρο -επαγγελματικά, οικονομικά και ερωτικά. Ένιωσα σαν να τον ήξερα προσωπικά. Λιγότερα ξέρω για την οικογένεια που ζει στο διπλανό διαμέρισμα στην πόλη.

Η μεταφυσική της απώλειας

Το κλειδί της την ίδια ώρα κάθε μέρα, άνοιγε την αυλαία. Το ηλεκτρικό φως ξεχυνόταν στο σκηνικό λυσσαλέο και εκτυφλωτικό. Το δερμάτινο μπουφάν ήταν πάνω στην κρεμάστρα. Το ρολόι χτυπούσε οκτώ. Στο σαλόνι ακουγόταν μουσική. Η γάτα τριβόταν στα πόδια της. Ακουμπούσε τα κλειδιά στο τραπεζάκι, κρέμαγε την τσάντα και το σακάκι της δίπλα στο μπουφάν και ακολουθούσε την γάτα που την οδηγούσε στις όμορφες μυρωδιές της κουζίνας.

Αρκετοί άνθρωποι είναι συνεχώς κοντά μου και για λίγη ώρα κάθε τόσο μπορώ να είμαι μόνος. Θέλω την συντροφιά τους, αλλά αποζητώ και την μοναξιά μου. Είμαι εκεί, μαζί τους, αλλά ξέρω ότι σε λίγο δεν θα είναι εδώ. Είναι μέρα; Είναι νύχτα; Aν δεν μπορούσα να το καταλάβω, αν ήμουν τυφλός φερειπείν, θα συντονιζόμουν στην συχνότητα των πηγαινέλα. Ευκολάκι. Τυφλός μπορεί να μην είμαι, αλλά κάποιες φορές, νομίζω ότι περιτριγυρίζομαι από οπτασίες. Ζωντανές, με σάρκα και οστά. Έρχονται, άλλοτε σαν αερικά να κάνουν αυτό που τους προστάζει η φύση τους και άλλοτε σαν σίφουνες που στο πέρασμα τους γράφονται τραγωδίες.

Τρεις μονόλογοι για μια αβίωτη ζωή

– Σήκω! 7 η ώρα! Πάει και η σημερινή!
– Τι λες ρε μάνα; Πες μια καλημέρα! Τώρα ξημέρωσε!
– Καλημέρα να πω; Άλλη μια χαμένη μέρα να πω καλύτερα! Ο ένας σου ξινίζει, ο άλλος σου βρωμάει!
– Ναι μου βρωμάει! Ας μην παντρευτώ και καθόλου! Σκοτίστηκα!
– Έτσι όπως το πας αυτό θα γίνει!
˷ ˷

Με περιμένω μάταια

«Εγώ ο ίδιος στην υπόλοιπη πραγματικότητα που αγνοώ, με περιμένω μάταια.»
Χούλιο Κορτάσαρ,  To Κουτσό

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Σημείωση: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου δεν δέχεται απαντήσεις. Για να διορθώσετε ένα πρόβλημα ή να μάθετε περισσότερα σχετικά με τον λογαριασμό σας, επισκεφθείτε το κέντρο βοήθειας

Αυτό το γράμμα μπορεί να μην το λάβω ποτέ. Πάλι καλά που ακόμα δε σε ξέρω, γιατί αν σε ήξερα μπορεί να σε περίμενα κιόλας.

Κι αυτό τώρα, ίσως είναι μια απόπειρα γνωριμίας; Ίσως.

Εκείνο με τη διακοπή ρεύματος

Χτυπάει το τηλέφωνο. Η Βαλέρια.

“Έλα βρε Λένα. Πού είσαι; Είμαι μέσα και σε περιμένω! Θα μπεις να παίξουμε;”
“Τώρα βρε παιδί μου! Να φάω τα μακαρόνια μου και μπαίνω! Φιλιά!”

Η Βαλέρια. Η κολλητή μου. Μαζί στο θρανίο. Μαζί στο pc. Τετάρτη τάξη. Πολύχρωμα στιλό, μοδάτα μπλουζάκια, να’ ναι καλά οι ιν μαμάδες μας που συχνά πυκνά πήγαιναν για σόπινγκ.

Εκείνη με μαύρο ίσιο μαλλί πρόκα και χαριτωμένες αφέλειες, αδύνατη, κοντούλα. Αγαπημένο χρώμα το λιλά. (Πώς να μην το αγαπάς αυτό το χρώμα;) Αγαπημένο αξεσουάρ οι στέκες των μαλλιών. Κι όχι όποιες κι όποιες. Με αυτάκια, με αστεράκια, ζωάκια, ό,τι μπορείς να φανταστείς.

Ο θάνατος του τελευταίου πλάτανου

Κάποτε θα διαπραχθεί ένας πολύ μεγάλος φόνος. Θα είναι ο τελευταίος στην ιστορία της ανθρωπότητας. Γιατί μετά η ανθρωπότητα δεν θα υπάρχει πια. Και ο τελευταίος αυτός μεγάλος φόνος δεν θα είναι άνθρωπος. Αλλά ένας πλάτανος.

Μα για να θεωρηθεί κάτι φόνος δεν θα πρέπει να μιλάμε για ανθρώπους, κυρία;

Κάποτε όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί και τα οικοσυστήματα θα θεωρούνται ζωντανά και με τα ίδια δικαιώματα στην ζωή και την επιβίωση, όπως ο άνθρωπος.

Και θα υπάρχουν και δικηγόροι για όλα αυτά τα πλάσματα;

Ο φιλεύσπλαχνος χασάπης

«Μα πρέπει να υπάρχει κάποιου είδους μαζοχισμός στους χειρουργούς. Μάλλον με βεβήλωση μοιάζει παρά με σωτήρια η δουλειά μας» σκεφτόταν ο Ευφρόσυνος. Είχε ξοδέψει τη μισή του ζωή σώζοντας ζωές, κάνοντας επεμβάσεις στο γαστρεντερικό σύστημα.

«Αχ, κύριε Ευφρόσυνε, πονάω και δεν μπορώ να κοιμηθώ», τον πήρε τα μεσάνυκτα η κυρία Αγλαΐα.

«Μπορώ όμως εγώ», σκέφτηκε εκείνος, αλλά με αυτοσυγκράτηση κατάφερε να ξεστομίσει: «Όλα θα πάνε καλά, κυρία Αγλαΐα μου. Πάρτε την αγωγή σας και σύντομα θα περάσει».

Τεχνική διαλογισμού

Ο Σάββας ήταν μετρημένος. Γεννήθηκε Σάββατο, την ημέρα εκείνη του χρόνου που η νύχτα ήταν ατελείωτη. Το τέλος της δημιουργίας, η απουσία φωτός, ήταν το ξεκίνημα της δικής του πορείας προς τη ζωή.

Όλα αυτά δεν τα ήξερε σαν παιδί. Αφού σπούδασε και διάβασε, έμαθε για τα σημάδια που φυσικά εξηγούσαν την οικειότητά του με τον θάνατο. Σαν ενήλικας, είχε δουλειά γραφείου. Κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς έκανε. Όλοι τον ήξεραν σαν τον ειδικό στις κηδείες. Δεν ήταν νεκροθάφτης αλλά όποτε πέθαινε κανείς, οι πενθούντες γύρευαν τον Σάββα τον οργανωτή. Ήξερε εκείνος τους νεκροθάφτες, τα φέρετρα, τους παπάδες, τα νεκροταφεία, όλα τα ταφικά έθιμα και συναφή χρηματικά κόστη. Όπως εξηγήθηκε νωρίτερα, όλη αυτή η γνώση κι ενασχόληση ήταν φυσική: δεν προσέφερε στον Σάββα κάποια ιδιαίτερη ικανοποίηση ή χαρά, ούτε λύπη κι ούτε λεφτά.

Το κλουβί και το όνειρο

Θα πρέπει να ήταν περίπου 10 χρόνων όταν είδε για πρώτη φορά το όνειρο: Το αυτοκίνητο να έχει πέσει σε γκρεμό και το μικρό παιδί, το μόνο που επέζησε, να προσπαθεί έρποντας να βγει από τα συντρίμμια για να ανέβει, μπουσουλώντας, το γκρεμό. Δεν είχε πληγές, δεν είχε κακώσεις. Μόνο μια δυνατή θέληση για ζωή. Όταν βγήκε στο μεγάλο δρόμο, το παιδί το περιμάζεψε διερχόμενο αυτοκίνητο με τριμελή οικογένεια.

~~

Έζησε σε μια φυσιολογική οικογένεια. Για τα δεδομένα της επαρχίας το οικογενειακό περιβάλλον δεν είχε καμιά ιδιαιτερότητα. Για τα δεδομένα της ψυχολογίας όμως ήταν ένα αρρωστημένο, συντηρητικό και ψυχοφθόρο πλαίσιο.

Τεχνική διαλογισμού

Ο Σάββας ήταν μετρημένος. Γεννήθηκε Σάββατο, την ημέρα εκείνη του χρόνου που η νύχτα ήταν ατελείωτη. Το τέλος της δημιουργίας, η απουσία φωτός, ήταν το ξεκίνημα της δικής του πορείας προς τη ζωή.

Όλα αυτά δεν τα ήξερε σαν παιδί. Αφού σπούδασε και διάβασε, έμαθε για τα σημάδια που φυσικά εξηγούσαν την οικειότητά του με τον θάνατο. Σαν ενήλικας, είχε δουλειά γραφείου. Κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς έκανε. Όλοι τον ήξεραν σαν τον ειδικό στις κηδείες. Δεν ήταν νεκροθάφτης αλλά όποτε πέθαινε κανείς, οι πενθούντες γύρευαν τον Σάββα τον οργανωτή. Ήξερε εκείνος τους νεκροθάφτες, τα φέρετρα, τους παπάδες, τα νεκροταφεία, όλα τα ταφικά έθιμα και συναφή χρηματικά κόστη. Όπως εξηγήθηκε νωρίτερα, όλη αυτή η γνώση κι ενασχόληση ήταν φυσική: δεν προσέφερε στον Σάββα κάποια ιδιαίτερη ικανοποίηση ή χαρά, ούτε λύπη κι ούτε λεφτά.

Ο φιλόστοργος κορσές

Στη ντουλάπα κρέμονταν όλα τα ρούχα της. Φούστες, πουκάμισα, φορέματα, παντελόνια. Όλα τα έξοδά της, χρόνια τώρα εκεί πήγαιναν, στις κρεμάστρες και στα συρτάρια. Τα υπόλοιπα έξοδα είχε αναλάβει ο άντρας της. Αγόραζε ό,τι επιθυμούσε. Ό,τι της άρεσε και ό,τι της πήγαινε στο μάτι. Συνήθως δεν έπαιρνε δεύτερη γνώμη. Ούτε ήθελε να ψωνίζει με παρέα. Διάλεγε τα χρώματα ,τα υφάσματα, το στυλ του ραψίματος με μεγάλη φροντίδα.

Μεγάλωσε με τη μαμά της, που ήταν μοδίστρα. Της έμαθε να χαϊδεύει το ύφασμα, να το ακουμπάει στο μάγουλο για να νιώσει την υφή του. Άλλη για φόρεμα, άλλη για πουκάμισο, άλλη για φούστα. Η δεύτερη ματιά ήταν για τις ραφές ,τα κουμπιά και τα κοψίματα. Αγάπησε από νωρίς να φροντίζει την εμφάνισή της με ένα σπάνιο ρούχο. Με μια πολυτέλεια που θα περιέβαλλε το σώμα της .Της άρεσαν τα αέρινα.  Ένιωθε σαν αερικό μέσα σε κλος φούστες και ριχτά μεταξωτά φορέματα. Ποτέ της δεν είχε επισκεφτεί μεγάλους οίκους μόδας. Δεν την ένοιαζε η γνώμη κανενός μόδιστρου. Εμπιστεύονταν τις δικές της αισθήσεις το προσωπικό της γούστο.

Ανάσα

1)Μια ανάσα και ξεκινούν όλα. Ξεκινά η ζωή. Μια ανάσα που σηματοδοτεί την αρχή της ύπαρξής σου. Την πρώτη σου νίκη, τον ερχομό σου στον κόσμο.

2)Εισπνοή, εκπνοή. Οξυγόνο, διοξείδιο. Η είσοδος του οξυγόνου αναγκαία. Η έξοδος του διοξειδίου συνεχής. Συστολή, διαστολή μυών. Η αυθόρμητη, η ζωογόνα διεργασία του οργανισμού. Το θαύμα της ζωής.

3)Όταν ακούσεις κάτι αναπάντεχο, πριν βουτήξεις στο νερό, για να φουσκώσεις ένα μπαλόνι, για να σβήσεις τα κεράκια των γενεθλίων σου, για να φουσκώσεις τα μάγουλα σου και να γελάσεις σαν παιδί, για να βγάλεις το σκουπιδάκι από το μάτι κάποιου, για να κρυώσει το φαγητό μην τυχόν καείς, όταν χασμουριέσαι, όταν κουράζεσαι, όταν φτερνίζεσαι, όταν παίζεις μουσικό όργανο, όταν θες να στεγνώσει η ζωγραφιά σου ή το μανό, παρέα με το τσιγάρο σου, όταν εκπλήσσεσαι, όταν σφυρίζεις, όταν τραγουδάς.

Μια ζωή με happy end

Βγήκα για λίγο στο μπαλκόνι, άρχισε πάλι ο γκιόνης να φωνάζει τον νεκρό αδελφό του: Γιάννη, Γιάννη, Γκιάν, Γκιόν.

Το ερωτικό κάλεσμα αυτού του πτηνού το άκουγαν οι παλιότεροι ως πένθιμο. Ίσως να ήξεραν κάτι παραπάνω. Ο έρωτας έχει κάτι πένθιμο. Γιατί ξεκινάει σαν μια τρέλα, αλλά δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι τρέλα. Κανείς έρωτας δεν είναι τόσο δυνατός όσο τη στιγμή του πρώτου φιλιού.

Ξεριζωμένος Ουρανός

“Θέλεις κάτι;” άκουσε τη φωνή πίσω του.
“Να γίνω λουλούδι”, αποκρίθηκε.

Ο Ίαν είναι ένας ευαίσθητος νέος, με ρευστή σεξουαλική ταυτότητα.

“Ξέρεις, Ιωάννη, κάποια στιγμή τα αγόρια πάνε φαντάροι, χρόνια τώρα”, του λέει η μητέρα του όταν έρχεται το «χαρτί».

Ο Ίαν μετά την εκπαίδευση παρουσιάζεται στη Χίο. Εκεί, μια νύχτα χωρίς ουρανό, τον βιάζουν ομαδικά τέσσερις φαντάροι. Δεν λέει τίποτα, περνάει την υπόλοιπη θητεία χωρίς να σηκώσει το πρόσωπο του.

Η ηρωίδα που κάποτε είχε υπάρξει

Ο καθένας ξέρει πως σε μια σειρά συνηθισμένων, κανονικών ετών μερικές φορές ο χρόνος που έχει αποσπαστεί γεννάει μέσα από τον κόρφο του άλλα έτη, έτη ιδιαίτερα, έτη εκτρώματα που αναπτύσσουν -σαν εκείνο το έκτο, μικρό δαχτυλάκι στο χέρι- έναν δέκατο τρίτο, ψεύτικο μήνα.

Γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μνήμες, που θέριεψαν κι άτακτα εξαπλώθηκαν μέχρι που χάθηκε η μορφή τους. Χάθηκε μαζί τους και το φως, και το σκοτάδι τότε έδωσε μια ψευδαίσθηση λύτρωσης. Στην άγρια τούτη φύση βρήκε καταφύγιο η ευτυχία και ο πόνος της πρόσφερε μαξιλάρι για να παραδοθεί στην αγκαλιά του χρόνου.  

Μάστιγα – ένα μεταποκαλυπτικό παραμύθι

Πώς ξεκίνησαν όλα

Στην πόλη της Αθηνάς οι άνθρωποι γερνούν απότομα, χάνουν τη νεότητά τους και τη ζωτική τους δύναμη. Μαζί με τη νεότητα χάνεται  η ευτυχία και η χαρά. Δεν ακούγονται φωνές και γέλια παιδιών, δεν ακούγονται λόγια ερωτευμένων, ούτε τραγούδια και όνειρα πλανιόνταν στον αέρα.

Υπεύθυνος γι΄αυτή τη δυστυχία είναι ένα πλάσμα μια μάστιγα: Η Νικουλόνια.

Μια δύναμη μαγείας που παίρνει τη μορφή Μέγαιρας με απανθρακωμένο σώμα, μεγάλα στήθη που ρέουν πύον από τις θηλές τους, στην κοιλιά γυρίζει ασταμάτητα μια δίνη που ρουφάει τη νεότητα από τα θύματά της.

Η Νικουλόνια τρέφεται με την ζωτική δύναμη των νέων ανθρώπων και  τη μετατρέπει σε μαγεία κι έτσι εξουσιάζει απόλυτα την πόλη της Αθηνάς. Οι άνθρωποι υποταγμένοι γίνονται συντηρητικοί, αγέλαστοι, δεν ανέχονται τίποτα το διαφορετικό , τίποτα το χαρούμενο , τίποτα το χρωματιστό. Γίνονται αυταρχικοί κι έχουν δυσανεξία σε οτιδήποτε καινούργιο και πρωτοποριακό.

Ερωτικοί μετανάστες

Πατρίδα λένε είναι ο τόπος εκείνου που αγαπάς. Αυτό έχω και εγώ κατά νου για πατρίδα. Παράγκες ασυνάρτητες και εργατικές πολυκατοικίες ήταν, φίλε, ο τόπος του. Βρώμικη κωμόπολη, βρώμικη θάλασσα και ψαροταβέρνες. Μυρωδιά από σάπιο φύκι ο τόπος του. Μητρόπολη για εμένα. Μόνο εκεί ήθελα να ζω. Αυτό το βρωμοχώρι ήταν τα Ηλύσια Πεδία μου. Γιατί ήταν στην μέση ο έρωτας.

Βέβαια δεν φταίει αυτός μόνο που έβλεπα εγώ τον τόπο τόσο μαγικό. Ο Πειραιάς βλέπεις, φίλε, μπορεί να σε πλανέψει. Δίνει την ψευδαίσθηση ότι κάπου εκεί σε όλες αυτές τις χαμένες γειτονιές γύρω από το λιμάνι, φωλιάζει ακόμη κάτι από την παλιά ζωή, αυτή που μου περιέγραφε ο παππούς μου.

Τότε που τα πράγματα ήταν ακόμη πολύ πιο αθώα πολύ πιο ρομαντικά. Τότε που ο έρωτας πονούσε αλλά με έναν τρόπο γλυκό για να ακούσεις ένα ρεμπέτικο, να πιεις το τσίπουρο σου στον καφενέ και κάπως καρτερικά να φιλοσοφήσεις για την ζωή, την ύπαρξη, τον θάνατο και μαζεύοντας όλη την σοφία που κουβαλούν οι πονεμένοι να γίνεις μια γραφική φιγούρα σε κάποιο απόμακρο χωριό.

Πέφτουμε για να πάρουμε φόρα

Όσοι από εσάς δεν είναι τέλειοι άνθρωποι κι έχουν θέματα ψυχολογικά, υπαρξιακά και οικονομικά να επιλύσουν, θα συμφωνήσουν μαζί μου αν γράψω ότι η ζωή είναι γεμάτη μεταπτώσεις.

Καλύτερα να πω πτώσεις. Αποτυχίες. Απογοητεύσεις.

Ιδανική ζωή χωρίς αποτυχίες δεν υπάρχει. Άνθρωποι ατσαλάκωτοι δεν υπάρχουν. Ακόμα κι αυτοί που εμφανίζονται χαμογελαστοί πάντα, κρύβουν πολλή φουρτούνα μέσα τους. Σε κάποιους αρέσει να το δείχνουν, κάποιοι άλλοι υποφέρουν μόνοι τους, σιωπηλά. Θέμα χαρακτήρα είναι, κι ο χαρακτήρας κάθε ανθρώπου είναι το πεπρωμένο του, έτσι έλεγε ο Δημόκριτος.

Ερωτεύσου ερωτεύσου ερωτεύσου

Εν αρχή ο έρως.
Απροσδιόριστα αναγκαίος, σαδιστικά απρόσωπος, εκδικητικά φευγαλέος.

Η ερμηνεία του ανήκει στον καθένα, κι ο καθένας μας φτερουγίζει παράλογα μέχρι να έρπει φυσιολογικά.

Ερωτεύσου ερωτεύσου ερωτεύσου!

Ερωτεύσου έναν άντρα μια γυναίκα ένα δέντρο ένα τραγούδι ένα ποίημα τον ήλιο τη βροχή μια γάτα ένα χαμόγελο μην αργείς ερωτεύσου ερωτεύσου ερωτεύσου.

Μια μικρή άσπρη γομολάστιχα

Δεν έχει χωριό για τα καλοκαίρια. Γεννήθηκε στην μεγάλη πόλη, στην πρωτεύουσα, σε μια απόμερη συνοικία της, μέσα σε κακομοιριές και δυστυχίες δύσκολων εποχών. Εξ ου και αργότερα ψήφιζε χρόνια στην Β’ εκλογική περιφέρεια και ας μετακόμισε όταν μεγάλωσε και όριζε την ζωή μόνη της, σε πιο ψηλά στρώματα ή πατώματα. Όπως και να ‘χει το ισοζύγιο βγαίνει τελικά το ίδιο. Δεν έχει χωριό.

Δεν έχει ιδιαίτερες παιδικές μνήμες, πέρα από τα πρώτα χρόνια στο Δημοτικό κι αυτές απροσδιόριστες. Μόνο μακρινές φωνές παιδιών, σιωπηλά καλοκαίρια, μοναχικά απογεύματα κάτω από τον στύλο της ΔΕΗ που δέσποζε στην γωνιά του χαμηλού σπιτιού. Μια – μια να μετράει τις μέρες πότε θα γυρίσουν όλοι επί τέλους από τα χωριά τους. Πότε θα γυρίσουν όλα αυτά τα παιδιά, που χώθηκαν σε κρυφές γωνιές του μυαλού της και χάθηκαν στην πορεία των χρόνων.

Ραχήλ

Υπηρετούσα τη θητεία μου σ’ ένα φυλάκιο κοντά στα σύνορα με τη Βουλγαρία. Δύσκολο μέρος, καταραμένο απ’ το Θεό. Κρύο, υγρασία και σκοτάδι. Πολλές απ’ τις σκοπιές σε μέρη απομονωμένα, που μ’ έκαναν να πετάγομαι σε κάθε ήχο που άκουγα.

Οι φαντάροι λέγαν ιστορίες για την σκοπιά Σ6, όπου περνούσε κάποιες νύχτες μια γριά έξω απ’ τα σύρματα και κοντοστεκόταν κοιτάζοντας το φαντάρο επίμονα. Αν έκανες να της μιλήσεις σ’ έπιανε αυτό που το λένε Μόρα και σου κοβόταν η φωνή και η ανάσα.

Κάποιοι ντόπιοι μας έλεγαν ότι στην Σ2 έβγαινε ένα μικρό παιδάκι μέσα απ’ τις πυκνές φυλλωσιές κι έσκουζε με βρυχηθμό λιονταριού.