Οι τράπεζες «χτυπάνε» και Πρωτοχρονιά

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Η τράπεζα είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Καλύτερος ακόμη και από τον τυφλά αφοσιωμένο σκύλο του – αν έχει. Χθες, πρώτη μέρα του 2020, πρωί πρωί χιλιάδες ανυποψίαστοι πολίτες που διαθέτουν τραπεζικούς λογαριασμούς και χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες web banking, βρήκαν στο ηλεκτρονικό τους ταχυδρομείο το πρώτο μήνυμα της χρονιάς από τον πιο αφοσιωμένο φίλο τους: την τράπεζά τους ή τις τράπεζές τους, αν διαθέτουν λογαριασμούς σε περισσότερες τράπεζες, όχι απαραίτητα γιατί έχουν παχυλές αποταμιεύσεις, αλλά γιατί υποχρεούνται να διαθέτουν λογαριασμό μισθοδοσίας, λογαριασμό σύνταξης και σε κάθε περίπτωση υποχρεωτικά ένα IBAN για οποιαδήποτε συναλλαγή τους με την Εφορία και άλλες δημόσιες υπηρεσίες.

Προσωπικώς έλαβα το πρώτο πρωτοχρονιάτικο ηλεκτρονικό μήνυμα από την Πειραιώς. Δεν περιείχε «χρόνια πολλά» και «καλή χρονιά»- μεταξύ πιστών και αφοσιωμένων φίλων δεν χωρούν τυπικότητες-, αλλά έμπαινε κατευθείαν στο ψαχνό: «Ενημέρωση εγχρήματης συναλλαγής», έλεγε ο τίτλος του μηνύματος και στη συνέχεια: «winbank: Προμήθεια εγγραφής, Επιτυχής εκτέλεση, Ημερομηνία υποβολής και εκτέλεσης 1/1/2020, Ποσό συναλλαγής 5 ευρώ, Κωδικός συναλλαγής κ.λπ.».

Το 2019 φεύγει, αλλά τι είναι αυτό που έρχεται;

Του Τάσου Τσακίρογλου

Σε λίγες μέρες κλείνει το 2019, τριάντα χρόνια μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ίσως της σημαντικότερης και πιο εμβληματικής «στιγμής» της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας, η οποία σηματοδότησε συμβολικά και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Κάποιοι ιστορικοί ονόμασαν αυτή τη στιγμή «διάσελο της Ιστορίας», δηλαδή το σχετικά ομαλό εκείνο κομμάτι που ενώνει δύο κορυφές, τον «αυχένα» του βουνού. Ξέρουμε ότι η κορυφή που αφήσαμε πίσω μας διαμόρφωσε τον κόσμο όπου ζούμε σήμερα, αλλά παραμένει το ερώτημα ποια είναι η κορυφή προς την οποία σκαρφαλώνουμε τώρα.

Αναμφίβολα ο κόσμος που ανατέλλει μαζί με το 2020 φέρει το στίγμα της κλιματικής αλλαγής και θέτει ως πρόκληση την αντίδραση της ανθρωπότητας σ’ αυτήν.

Η κατανάλωση ως υποταγή

Του Περικλή Κοροβέση

Η ιστορία της εξουσίας είναι και η ιστορία της υποταγής των ανθρώπων. Το ανθρώπινο είδος, όταν εγκατέλειψε την οικογένειά του και άφησε πίσω του τα ξαδέρφια του τους χιμπατζήδες, για να εξελιχθεί στον Homo Sapiens, μαζί με τον πολιτισμό που δημιούργησε, έχτισε παράλληλα και τη βαρβαρότητα. Εννοια άγνωστη στο ζωικό βασίλειο.

Οι άνθρωποι κάνουν πόλεμο μεταξύ τους. Ενας άνθρωπος μπορεί να έχει έναν άλλο άνθρωπο σκλάβο του. Μπορεί να τον εκμεταλλεύεται, να τον βασανίζει ή ακόμα να τον σφάξει σαν πρόβατο, δικαιώματα που αποκτά λόγω ιδιοκτησίας. Και η ιδιοκτησία είναι ιερή και προστατεύεται.

Ο καθένας την κάνει ό,τι θέλει. (Εκτός βέβαια από το να τη χάσει.) Ο άνθρωπος μπορεί να καταστρέψει το φυσικό του σπίτι, τον χώρο που γεννήθηκε και μεγάλωσε -και είναι εξαρτημένος από αυτόν-, τη χλωρίδα και την πανίδα του πλανήτη μας. Και ακόμα να δηλητηριάσει τον αέρα που αναπνέει. Ολα αυτά στα ζώα είναι άγνωστα.

Ενας αλγόριθμος φαλλοκράτης

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Η αποκάλυψη ότι ένας αλγόριθμος της Amazon, που χρησιμοποιούνταν για τις προσλήψεις προσωπικού, δεν «χώνευε» τις γυναίκες ρίχνει φως σε μία από τις πιο σκοτεινές γωνιές της σύγχρονης τεχνολογίας. Εκεί όπου οι τεχνοκράτες συναντούν τους τσαρλατάνους του Μεσαίωνα.

Η ανάλυση Μεγάλων Δεδομένων (Big Data) κωδικοποιεί το παρελθόν, δεν δημιουργεί το μέλλον

Κάθι Ονίλ, Καθηγήτρια

Πριν από μερικά χρόνια η εταιρεία λιανικών πωλήσεων Amazon ανέθεσε σε μια ομάδα προγραμματιστών στο Εδιμβούργο να δημιουργήσει έναν αλγόριθμο που θα της επέτρεπε να επιλέγει με μεγαλύτερη ταχύτητα ανάμεσα στα χιλιάδες βιογραφικά που λαμβάνει κάθε χρόνο.

Η σιωπή των αμνών

Της Νόρας Ράλλη

Σίγουρα θα ήταν πολύ πιο εύκολο. Και επικερδές. Και για τους δύο – επιχειρήσεις και καταναλωτές. Γιατί δηλαδή να είναι σχεδόν άδειο το ντεπόζιτο, να έχω περάσει από καμιά δεκαριά BP, ωστόσο να μη σταματάω, καθώς η εν λόγω εταιρεία ήταν υπεύθυνη για το «ατύχημα» στον Κόλπο του Μεξικού και τη διαρροή πετρελαίου στη θάλασσα τεράστιας ποσότητας «μαύρου χρυσού», που βρομάει και ζέχνει; Εφτά χρόνια έχουν περάσει από τότε. Δέκα χρειάστηκαν στην περίπτωση της πετρελαιoκηλίδας που «δημιούργησε» τάνκερ της Exxon στην Αλάσκα, για να συνέλθουν μόνο 2 είδη άγριας ζωής από τις επιπτώσεις της (συνολικά πέθαναν γύρω στα 675.000 θαλασσοπούλια, αλλά ποιος μετράει;).

Γιατί δηλαδή να μην ανήκω σε εταιρεία-πάροχο κινητής τηλεφωνίας, που έχει μπλεχτεί σε σκανδαλάρα με υποκλοπές και έναν θάνατο (αυτοκτονία είπαν); Γιατί να μην αγοράζω ρούχα από γνωστή αλυσίδα καταστημάτων που μοσχοπουλάνε, καθώς καταθέτει εκεί το χαρτζιλίκι της όλη η πιτσιρικαρία, επειδή χρησιμοποιεί ανήλικους πρόσφυγες για να ράβουν τα τσίτια της; Γιατί να μη γεύομαι τις νιφάδες δημητριακών με σοκολάτα πασίγνωστης βιομηχανίας, που αποδεδειγμένα χρησιμοποιεί μαύρους σκλάβους (σκλάβους κανονικούς, από τους παλιούς, που τους κάνουν ταινία στο Χόλιγουντ και παίρνει Οσκαρ) στις φυτείες της στην Αφρική;

Προγραμματισμένη Βραχυβιότητα: Το Πραγματικό Πρόσωπο της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης

Στην οροφή ενός πυροσβεστικού σταθμού, στο Λάιβερμορ της Καλιφόρνιας των ΗΠΑ, ανάβει μια λάμπα συνεχώς από το 1901 μέχρι σήμερα

Του Χάρη Ναξάκη*

Ενα προϊόν που αρνείται να πεθάνει είναι καταστροφή για την επιχειρηματική τάξη

Στο θαυμάσιο ντοκιμαντέρ «Οι πυραμίδες της σπατάλης», τρία παραδείγματα προγραμματισμένου θανάτου των προϊόντων προκαλούν εντύπωση. Ο εκτυπωτής του Μάρκου, ο λαμπτήρας του Λάιβερμορ και οι γυναικείες κάλτσες.

Ο Μάρκος από τη Βαρκελώνη, που δεν έχει πολύ καιρό από τότε που αγόρασε τον εκτυπωτή του και αυτός χάλασε, απευθυνόμενος στο κατάστημα από τον οποίο τον αγόρασε παίρνει την απάντηση ότι δεν υπάρχουν ανταλλακτικά, η δε επιδιόρθωσή του θα κοστίσει 120 ευρώ, όταν ένας καινούργιος κάνει μόλις 39 ευρώ.

Ο Μάρκος, ξεφυλλίζοντας το εγχειρίδιο του εκτυπωτή, παρατηρεί έκπληκτος ότι η διάρκεια ζωής του είναι για 18.000 αντίτυπα, μόλις 5 χρόνια, ενώ στη συνέχεια, αποσυναρμολογώντας τον, διαπιστώνει ότι διαθέτει ένα τσιπάκι που μετρά τον αριθμό των σελίδων και δίνει εντολή για μπλοκάρισμα του εκτυπωτή όταν αυτές υπερβούν τις 18.000.

Malls: ο θάνατος του (μεγαλο)εμποράκου

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Γιγαντιαία malls, που συνόδευσαν για μισό αιώνα τον αμερικανικό καταναλωτισμό, οδηγούνται σε αργό και επώδυνο θάνατο, όπως και η μεσαία τάξη των ΗΠΑ. Μαζί τους εξαφανίζονται όμως και αρκετές από τις αυταπάτες και τους αστικούς μύθους που τα περιέβαλλαν.

Παλιά οικοδομούσαμε πολιτισμούς. Μετά χτίζαμε malls

Μπιλ Μπράισον, συγγραφέας

Σε μία από τις θρυλικές σκηνές της ταινίας «The Blues Brothers» (ατυχώς μεταφρασμένη στα ελληνικά σαν «Οι ατσίδες με τα μπλε») διεξάγεται μια καταδίωξη με αυτοκίνητα μέσα σε ένα mall. Γυρισμένη το 1980 η ταινία αποτυπώνει το αποκορύφωμα της δόξας του βορειοαμερικανικού εμπορικού κέντρου, μέσα στο οποίο μπορούσαν να συμβούν τα πάντα.

Το Dixie Square Mall, βέβαια, όπου έγιναν τα γυρίσματα της ταινίας, κατεδαφίστηκε το 2012 αφού παρέμεινε εγκαταλελειμμένο για τρεις δεκαετίες, στη διάρκεια των οποίων είχε μετατραπεί σε μια τσιμεντένια ζούγκλα που σημειώνονταν βιασμοί και δολοφονίες ενώ έβρισκαν καταφύγιο άστεγοι και τοξικοεξαρτημένοι.

Το Πεντάγωνο σκηνοθετεί το πραγματικό Blade Runner

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Η κυκλοφορία, αυτή την εβδομάδα, του πρώτου τρέιλερ από την κινηματογραφική συνέχεια της ταινίας Blade Runner μάς θύμισε μια ταινία που έχει συναρπάσει κοινό αλλά και δεκάδες πανεπιστημιακούς. Αυτή τη φορά όμως οι δημιουργοί της ταινίας έρχονται δεύτεροι και καταϊδρωμένοι. Το αμερικανικό Πεντάγωνο προετοιμάζεται ήδη για τις μάχες στις δυστοπικές μεγαλουπόλεις του μέλλοντος.

Ο περισσότερος κόσμος δεν θα ζει σε πόλεις του φωτός αλλά σε μια αθλιότητα ρύπανσης και περιττωμάτων

Μάικ Ντέιβις

Το Blade Runner 2049 αναμένεται να κυκλοφορήσει σε δέκα μήνες και, όπως μαρτυρά ο τίτλος του, η υπόθεση διαδραματίζεται στο μακρινό έτος 2049 μ.X. (11 χρόνια πριν από την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, όπως διαβάσαμε στο Facebook).

Παρά το γεγονός ότι οι παραγωγοί δίνουν με το σταγονόμετρο πληροφορίες για το σενάριο, είναι σχεδόν βέβαιο ότι η πλοκή διαδραματίζεται και πάλι σε μια δυστοπική κοινωνία όπου οι άνθρωποι ζουν διαχωρισμένοι με απόλυτα ταξικά κριτήρια.

Φοβού τους καταναλωτές

Μία προφητική φανταστική ιστορία ίσως όχι και με τόση… φαντασία

Ελλάδα. σωτήριο έτος 20… στο κατώφλι του 20… Οι κλασσικές μικροαστικές οικογένειες (σεβόμενες εαυτόν πάντα) ψάχνουν απεγνωσμένα ΝΕΑ τράπεζα για να πάρουν (και αυτό το χρόνο – κάτι σαν παράδοση) κάποιο δάνειο να… εορτάσουν. Νέα ως προς την ίδρυσή της, γιατί στις παλαιότερες έχουν εξαντλήσει όλους τους πιθανούς συνδυασμούς δανείων.

Οι καταστηματάρχες είναι σε αναμονή μα και σε απόγνωση. Μαύρες σκέψεις κυριεύουν το μυαλό τους.

«Λες να μη πάρουν δάνεια;»

«Ωχ καταστραφήκαμε»

«τόσο εμπόρευμα τι θα γίνει;»

«πως θα πληρώσουμε τα χρέη;»

Οι ημέρες των Χριστουγέννων πλησιάζουν απειλητικά. Τα παιδιά πιέζουν.

«Παιχνίδια, Δώρα – τώρα»

Καταναλωτικές συνήθειες

Τα Lidl έφαγαν ακόμα ένα πρόστιμο. Σιγά την είδηση. Κι όμως είναι! Φάγανε πρόστιμο για μία από τις πρακτικές που τα καθιστά τόσο προτιμητέα και μέσα στις συνήθειες των καταναλωτών. Για τον τρόπο με τον οποίο πείθουν τους καταναλωτές να τα προτιμήσουν. Μέχρι που θα φτάσει η ιστορία με τις καταναλωτικές μας συνήθειες;

Είναι στη φύση της αγοράς να ψάχνει κανείς να βρει το φθηνότερο. Και είναι μέσα στο πλαίσιο της κρίσης να είναι διατεθειμένος να αγοράσει το φθηνότερο, όποιο κι αν είναι αυτό.

Δεν ξέρω σε ποιες άλλες χώρες πωλούνται τα β’ διαλογής τρόφιμα.

Δήλωση καταναλωτικών φρονημάτων ζητά απ’ τους τουρίστες η κυβέρνηση

Για όποιον δεν το έχει καταλάβει, φέτος θα φτάσουμε τα είκοσι εκατομμύρια τουρίστες. Βέβαια, είναι κομματάκι δύσκολο να μην το έχει καταλάβει όποιος μιλά και διαβάζει ελληνικά, διότι όποτε κι αν ανοίξεις την εφημερίδα, την τηλεόραση ή τον υπολογιστή μόνο αυτήν την είδηση διαβάζεις κι ακούς.

Άλλωστε, όλα τα άλλα στην Ελλάδα πάνε γαμάτα, και το μόνο που απέμεινε για να ολοκληρώσουμε την ευτυχία μας είναι να ξεπεράσουμε τα 20 εκατομμύρια τουρίστες.

Δυστυχώς, όμως, για την ελληνική κυβέρνηση και τα κανάλια, οι τουρίστες δεν είναι αιγοπρόβατα ή κατσίκια για να τα μετράς με το κεφάλι παρότι μοναδικός σκοπός μας είναι να τους αρμέξουμε – κυριολεκτικά και μεταφορικά, ανάλογα με τα γούστα του καθενός.

Οι μάγκες δεν καταναλώνουν ούτε κατ..αναλώνονται

Του Γιάννη Μακριδάκη

Από καιρού εις καιρό με πιάνει μια νοσταλγία να ακούω κάποια τραγούδια. Έβαλα λοιπόν το “πέντε μάγκες στον Περαία” και όσην ώρα έπαιζε αυτό το μοναδικό ρεμπέτικο, είπα να ξαναδιαβάσω τον σύντομο βίο του καλλιτέχνη που το έγραψε, του Γιοβάν Τσαούς του ανεπανάληπτου, που ήξερε όλους τους μουσικούς δρόμους και είχε στο μπουζούκι του ταστιέρα από κανονάκι, έτσι που κανείς, ούτε ο Μάρκος δεν μπορούσε να παίξει με αυτό.

ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Μια έρευνα του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών αποδεικνύει ότι ένας στους τρεις Ελληνες καταναλωτές άρχισε να αγοράζει ελληνικά προιόντα τον τελευταίο χρόνο, επειδή είναι ελληνικά και όχι εισαγόμενα.

Η συντριπτική πλειοψηφία όσων συμμετέχουν στην έρευνα δηλώνει ότι θα συνεχίσει να το κάνει για να στηρίξει την ελληνική οικονομία, παρότι τα ελληνικά προιόντα είναι ακριβότερα από τα εισαγόμενα.

Η πανελλαδική έρευνα διαπανεπιστημιακής εμβέλειας για τα ελληνικά προιόντα πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 1.317 ατόμων και στόχο είχε την ανίχνευση της αγοραστικής συμπεριφοράς και των αντιλήψεων των καταναλωτών για τα ελληνικά προιόντα.