Ποινές κάθειρξης 9-13 ετών σε Καταλανούς ηγέτες του αγώνα για την ανεξαρτησία της

Το Ανώτατο Δικαστήριο της Ισπανίας καταδίκασε σήμερα εννέα Καταλανούς, αυτονομιστές ηγέτες, σε ποινές κάθειρξης από 9 έως 13 χρόνια για στάση σχετικά με τον ρόλο τους στην αποτυχημένη απόπειρα της περιφέρειας το 2017 να αποκτήσει την ανεξαρτησία της.

Η μεγαλύτερη περίοδος φυλάκισης – 13 χρόνια – στον πρώην αντιπρόεδρο της περιφερειακής κυβέρνησης της Καταλανίας, Oriol Junqueras και οι άλλοι οκτώ μεταξύ 9-13 χρόνια. Μετά την καταδίκη του, ο Junqueras δήλωσε ότι η ανεξαρτησία της Καταλονίας από την Ισπανία ήταν “πιο κοντά από ποτέ”. “Εμείς οι Καταλανοί δεν έχουμε άλλη εναλλακτική λύση”, είπε.

Παράνοια, κατασταλτική μανία και νεκρανάσταση του Φράνκο στη Μαδρίτη!

Του Γιώργου Μητραλιά

Ενώ ο φετινός χειμώνας υπόσχεται μια άνοιξη από τα παλιά

Καταιγισμός σημαδιακών πολιτικών εξελίξεων που μπορούν να αλλάξουν την ιστορία, μεταμόρφωση του πολιτικού τοπίου, χιονοστιβάδα γεγονότων που εγκυμονούν τους μεγαλύτερους κινδύνους, αλλά ταυτόχρονα και άλλων διαμετρικά αντίθετων, ο φετινός ισπανικός χειμώνας φοβίζει καθώς υπόσχεται μια συνέχεια που μοιάζει να έρχεται από το πιο τραγικό παρελθόν!

Δυο είναι τα (αλληλένδετα) γεγονότα που σφραγίζουν την ακραία επικινδυνότητα αυτού του ισπανικού χειμώνα: Η ελεύθερη πτώση, ουσιαστική διάσπαση και οριστική (;) χρεοκοπία του Podemos στα αριστερά και η εκτόξευση στα ύψη του Vox στα δεξιά μιας ήδη ακραίας ισπανικής δεξιάς! Και πριν απ’όλα, αυτό το νέο κόμμα από τα παλιά, το Vox που προκάλεσε σοκ με το εκλογικό του αποτέλεσμα στις πρόσφατες εκλογές της Ανδαλουσίας, αλλά που προκαλεί τώρα ακόμα μεγαλύτερο σοκ με τα ποσοστά σε εθνικό επίπεδο που του δίνουν όλες οι δημοσκοπήσεις. Ποιά ποσοστά; Αρκετά για να βρίσκεται πια σε απόσταση αναπνοής από το Podemos και να μεταβάλλεται σε απόλυτο ρυθμιστή των αυριανών κυβερνητικών ισορροπιών στη Μαδρίτη.

Εμείς, οι επίγονοι του Φράνκο και το καταλανικό εργαστήρι του ευρωπαϊκού ακραίου αυταρχισμού…

του Γιώργου Μητραλιά

Την ώρα που ο αιμοσταγής Νετανιάχου τελετουργεί στη σφαγή των Παλαιστινίων και ο πυρομανής ρατσιστής Τραμπ κάνει όχι βήματα αλλά άλματα προς την κατεύθυνση μιας γενικής πολεμικής (πυρηνικής;) σύρραξης, τι νόημα έχει άραγε ο περί Καταλονίας λόγος μας; Εύλογο το ερώτημα αλλά και εύλογη η απάντηση: Έχει και παραέχει καθώς οι καταλανικές εξελίξεις συμπληρώνουν τις μεσανατολικές διαγράφοντας από κοινού το εφιαλτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κρίνεται και θα σφραγιστεί το μέλλον όλων μας…

“Τρομοκράτες” αποκαλεί λοιπόν ο Νετανιάχου και οι απανταχού γης θαυμαστές του τους Παλαιστίνιους εφήβους με τις σφεντόνες πάνω στους οποίους κάνουν σκοποβολή οι “ελεύθεροι σκοπευτές” της Τσαχάλ. Και επίσης ως “τρομοκράτες” διώκει και φυλακίζει ο Ραχόϊ και οι δικαστές του τους χιλιάδες φιλειρηνικούς Καταλανούς αγωνιστές των Επιτροπών Υπεράσπισης της Δημοκρατίας (CDR) που επιμένουν να δηλώνουν θιασώτες της μη-βιας ενός Γκάντι! Και για να μην υπάρχει ίσως καμιά αμφιβολία για τις εκλεκτικές συγγένειες του μεν με τον δε, μόλις προχτές η νέα Ιερά Εξέταση της Μαδρίτης που είναι η Γενική Εισαγγελία του κ. Ραχόϊ κατηγόρησε τις CDR ότι “ασκούν τρομοκρατία κατά το πρότυπο των…Τζιχαντιστών”! Και αλίμονο, εξέχοντες εκπρόσωποι των ΜΜΕ της Μαδρίτης έσπευσαν να βγάλουν το απολύτως λογικό συμπέρασμα ότι το «άντρο» των Καταλανών «τζιχαντιστών» που είναι η Βαρκελώνη θα πρέπει να τύχει της ίδιας αεροπορικής «περιποίησης» που επιφυλάσσει ο Νετανιάχου στη Λωρίδα της Γάζας. Δεν είναι λοιπόν κανείς να απορεί πώς μεγαλοδημοσιογράφος της Μαδρίτης έφτασε την περασμένη Κυριακή να αναρωτηθεί δημοσίως… τι τα έχει ο Ραχόϊ τα αεροπλάνα «και δεν τα στέλνει να ξαναβομβαρδίσουν την Βαρκελώνη;»…

Να μην έχει ο Πουτσντεμόντ την τύχη του Κουμπάνις!

Tου Γιώργου Μητραλιά

Οι καιροί έχουν γυρίσματα και να λοιπόν που η αδάμαστη Καταλωνία και ο ατρόμητος λαός της ξαναβρίσκονται, μετά από 80 ολάκερα χρόνια (!), στο επίκεντρο μιας διαρκώς επαναλαμβανόμενης ευρωπαϊκής τραγωδίας!

Όπως λοιπόν τότε έτσι και τώρα οι πρωταγωνιστές του δράματος, που απειλεί να τινάξει -και πάλι- στον αέρα την Γηραιά μας ήπειρο, είναι ακριβώς οι ίδιοι: Από τη μια, οι κυνηγημένοι αν και δημοκρατικά εκλεγμένοι πρόεδροι της (εξεγερμένης) Δημοκρατίας της Καταλωνίας που ζητούν άσυλο στις ευρωπαϊκές “δημοκρατίες”, και από την άλλη η Γερμανία που τους φυλακίζει για να τους παραδώσει στους αδίστακτους δημίους τους της Μαδρίτης που υπερασπίζονται, με κάθε μέσο, την “ενότητα” του Κράτους των Βουρβόνων και των επιγόνων του Φράνκο!…

Τώρα, δηλαδή στο σωτήριο έτος 2018, ο καταργημένος και καταζητούμενος από τη Μαδρίτη, αν και δημοκρατικότατα εκλεγμένος πρόεδρος της Καταλωνίας, είναι ο Κάρλες Πουτσντεμόντ, που βρίσκεται σήμερα φυλακισμένος κάπου στη βόρεια Γερμανία αναμένοντας την έκδοσή του στο Ισπανικό Κράτος. Τότε, δηλαδή το 1940, ήταν ο επίσης λαοφιλής και δημοκρατικά εκλεγμένος το 1934 πρόεδρος της Δημοκρατίας της Καταλωνίας Λουίς Κουμπάνις, που στο τέλος του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, αυτοεξορίζεται -και αυτός- στη Γαλλία. Το 1940, η μυστική αστυνομία της ναζιστικής Γερμανίας, που έχει πια καταλάβει τη Γαλλία, συλλαμβάνει τον σοσιαλιστή Κουμπάνις και τον παραδίδει στην Γκεστάπο. Και αυτή, ανταποκρινόμενη στο αίτημα του δικτάτορα Φράνκο, παραδίδει δέσμιο στους Ισπανούς δημίους του τον άτυχο Καταλανό πρόεδρο.

Το φάντασμα του Φράνκο…

Το φάντασμα του Φράνκο εξακολουθεί να πλανιέται πάνω από το ισπανικό κράτος.

Μέσα σε ένα μόλις 24ωρο:

Πρώτον, ο ράπερ Βαλτόνικ (στο κέντρο της φωτογραφίας) καταδικάστηκε σε 3,5 χρόνια φυλάκισης για ένα τραγούδι που «προσβάλλει τον Βασιλέα» και «εκθειάζει την τρομοκρατία».

Αβεβαιότητα στην Καταλονία

του Γιώργου Χάμψα

Όπως έχουμε γράψει και πρόσφατα, το αποτέλεσμα των επιβεβλημένων από τη Μαδρίτη καταλανικών εκλογών συνιστούσε ράπισμα για τον δεξιό Ισπανό πρωθυπουργό Ραχόι. Οι ελπίδες του ότι η απογοήτευση των Καταλανών για το βίαιο μπλοκάρισμα της διαδικασίας προς την Ανεξαρτησία θα προκαλέσει την εκλογική ήττα των κομμάτων που τη στηρίζουν, διαψεύστηκαν με τον χειρότερο γι’ αυτόν τρόπο. Επιδεικνύοντας εντυπωσιακή αντοχή, το μπλοκ της Ανεξαρτησίας διατήρησε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία αποσπώντας το 47,6% του εκλογικού σώματος (και μάλιστα με πρωτοφανώς υψηλή συμμετοχή), ενώ τα «ισπανικά» κόμματα περιορίστηκαν στο 43,5% και οι «ενδιάμεσοι» Podemos στο 7,4%. Οπότε το αδιέξοδο παρατείνεται, και το χάσμα που βάθυνε η βίαιη επέμβαση της Μαδρίτης ήρθε για να μείνει.

Με έναν κοινοβουλευτικό συσχετισμό σχεδόν ίδιο με αυτόν της προηγούμενης καταλανικής βουλής –που καταργήθηκε από τον Ραχόι όταν ανακήρυξε την Ανεξαρτησία– επιχειρείται να σχηματιστεί και πάλι κυβέρνηση από το κόμμα του παυθέντος προέδρου Πουτζδεμόν (JxCAT) και τη Ρεπουμπλικανική Αριστερά της Καταλονίας (ERC). Τα δύο κόμματα έχουν ήδη δηλώσει ότι επικεφαλής και της νέας καταλανικής κυβέρνησης θα είναι εκ νέου αυτοί που παύθηκαν από τη Μαδρίτη: πρόεδρος  ο Πουτζδεμόν, αντιπρόεδρος ο Γιούνκερας (ERC). Αλλά πώς θα υλοποιηθεί αυτό, τη στιγμή που ο Πουτζδεμόν έχει καταφύγει στις Βρυξέλλες, και θα συλληφθεί ως «στασιαστής» εάν επιστρέψει στην Καταλονία, και ενώ ο επικεφαλής της Ρεπουμπλικανικής Αριστεράς Οριόλ Γιούνκερας παραμένει φυλακισμένος στη Μαδρίτη;

Καταλονία: Πολλαπλές εκπλήξεις

του Γιώργου Χάμψα

Η ισπανική δημόσια τηλεόραση αναλαμβάνει πάντα, σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις που διεξάγονται στο ισπανικό κράτος, την πραγματοποίηση των exit polls. Για πρώτη φορά, αυτό δεν συνέβη στις προχθεσινές καταλανικές εκλογές. Ήταν μια σοφή απόφαση, δεδομένου ότι τα exit polls του 2015 είχαν πέσει έξω σε εξωφρενικό βαθμό, ενώ το ίδιο συνέβη τώρα και με τις περισσότερες δημοσκοπήσεις. Οι προγνώσεις, τόσο για την έκβαση της αναμέτρησης μεταξύ των δύο μεγάλων μπλοκ (υπέρ ή κατά της Ανεξαρτησίας), όσο και για τους εσωτερικούς συσχετισμούς σε κάθε μπλοκ, διαψεύστηκαν πάλι σε μεγάλο βαθμό.

Μια πρώτη γενική επισκόπηση του αποτελέσματος οδηγεί σε τρία βασικά συμπεράσματα. Πρώτον, είναι εντυπωσιακή η ανθεκτικότητα του μπλοκ της Ανεξαρτησίας. Οι δυνάμεις που την υποστηρίζουν απέσπασαν συνολικά το ίδιο ακριβώς ποσοστό με το 2015, διατηρώντας την πλειοψηφία τους στη νέα βουλή. Κι αυτό παρά την εντυπωσιακή αύξηση της συμμετοχής (που όλοι οι αναλυτές έλεγαν ότι θα ενισχύσει καθοριστικά το φιλοϊσπανικό στρατόπεδο), τη γενικευμένη απογοήτευση λόγω της παταγώδους κατάρρευσης των σχεδιασμών για μια «ανώδυνη» πορεία προς την Ανεξαρτησία, αλλά και αυτό καθαυτό το γεγονός της διεξαγωγής των εκλογών υπό ισπανική επιτροπεία και με τους επικεφαλής των φιλοανεξαρτησιακών κομμάτων φυλακισμένους ή αυτοεξόριστους.

Κάλπες στην Καταλονία πίσω από …155 σίδερα

του Βαγγέλη Μόσχου

Το ισπανικό κράτος γνωρίζει πολύ καλά ότι το ρήγμα που προκλήθηκε στις κοινωνικές συνειδήσεις μετά τα γεγονότα του δημοψηφίσματος, ο αγώνας για αυτοδιάθεση που μετετράπηκε σε ένα ιδιόμορφο λαϊκό ρεύμα υπέρ της δημοκρατίας και των κοινωνικών δικαιωμάτων, μπορεί να προβεί άκρως επικίνδυνο αν ριζοσπαστικοποιηθεί περαιτέρω.

Στη σκιά της εφαρμογής του άρθρου 155 του ισπανικού συντάγματος από την κυβέρνηση Ραχόι διεξάγονται οι εκλογές της 21ης Δεκεμβρίου στην Καταλονία, αφού μέσω αυτού ανετράπη η προηγούμενη κυβέρνηση και ο πρόεδρός της Κάρλες Πουτζδεμόντ, ο οποίος βρίσκεται «αυτοεξόριστος» στο Βέλγιο. Και ενώ το ήρεμο κοινοβουλευτικό κλίμα έχει επιστρέψει για τα καλά τον τελευταίο μήνα, τίποτα δεν λέει να σβήσει τη μνήμη όσων προηγήθηκαν. Στο φόντο του δημοψηφίσματος και της άγριας καταστολής και αυταρχικότητας που επέδειξε το ισπανικό κράτος, η Μαδρίτη έχει εφαρμόσει και αυτή, όπως συμβαίνει το τελευταίο διάστημα με πολλά κράτη της ΕΕ, μια δική της μόνιμη κατάσταση «εκτάκτου ανάγκης».

Η μαύρη τρύπα του ισπανικού εθνικισμού

Πάνω από ένα μήνα μετρούν φυλακισμένοι στο ισπανικό κράτος οι Τζόρδι Σάντσες και Τζόρδι Κουσάρτ, προέδροι δύο μαζικών καταλανικών οργανώσεων το έγκλημα των οποίων ήταν ότι οργάνωσαν διαδηλώσεις υπέρ της Ανεξαρτησίας. Και για τρίτη εβδομάδα παραμένουν έγκλειστοι οι 8 Καταλανοί υπουργοί που κατηγορούνται για «εξέγερση και στάση». Αυτά είναι τα πιο γνωστά θύματα της ισπανικής καταστολής. Όχι τα μοναδικά. Δικογραφίες εμπλουτίζονται για εκατοντάδες Καταλανούς, είτε εκλεγμένους είτε «απλούς» πολίτες, ενώ ταυτόχρονα προετοιμάζονται εκλογές για την αντικατάσταση της καταλανικής βουλής και κυβέρνησης που παύθηκε από τη Μαδρίτη. Την ίδια στιγμή, η άγνωστη στο ευρύ κοινό κρεατομηχανή της ισπανικής «δικαιοσύνης» εξακολουθεί –όπως πάντα– να αλέθει ανώνυμα θύματα, ιδίως στις… ανήσυχες επαρχίες του Βασιλείου της Ισπανίας.

Μονάχα μέσα στην τελευταία εβδομάδα το λεγόμενο «Εθνικό Δικαστήριο» της Μαδρίτης, που ασχολείται με την ποινικοποίηση όχι μόνο της πολιτικής δράσης αλλά και της ελευθερίας του λόγου, καταδίκασε σε πολύμηνες ποινές φυλάκισης επτά πολίτες (σχεδόν όλους Βάσκους) για «εξύμνηση της τρομοκρατίας» σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του 33χρονου Αντέκα Γιουράδο, ο οποίος τιμωρήθηκε με φυλάκιση 20 μηνών επειδή απλά κοινοποίησε στο τουίτερ δημοσίευση τρίτου με τη φωτογραφία ενός Βάσκου πολιτικού κρατούμενου που πέθανε, συνοδευόμενη από την επιγραφή «Αντίο, η αξιοπρέπειά σου ήταν υποδειγματική». Ή η δίωξη κατά του Καταλανού κωμικού Εντουάρντ Μπιόσκα επειδή «πρόσβαλε την Guardia Civil» στη διάρκεια ενός τηλεοπτικού σκετς.

Επαναπροσδιορίζοντας την κυριαρχία στην Καταλονία και την Ισπανία: Ένα καθήκον της Αριστεράς

Του Κώστα Λαπαβίτσα

Τα γεγονότα της Καταλονίας αποτελούν πρόκληση για την κυριαρχία του ισπανικού κράτους και ρίχνουν φως στο ζήτημα της κυριαρχίας στην ΕΕ. Αυτό που διακυβεύεται είναι ο επαναπροσδιορισμός της έννοιας και της πρακτικής της κυριαρχίας στην Ευρώπη και μεγάλο μέρος της ευθύνης γι’ αυτό πέφτει τόσο στην καταλανική όσο και στην ισπανική ριζοσπαστική Αριστερά.

Η πρόκληση για την ισπανική κυριαρχία

Ο αγώνας των Καταλανών για ανεξαρτησία μετατράπηκε σε μαζικό κίνημα κατά τη δεκαετία του 2010, εν μέρει ως αντίδραση στην εχθρότητα του ισπανικού κράτους. Η τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα στην Ισπανία βασίζεται στον μετα-φρανκικό συνταγματικό συμβιβασμό του 1978, ο οποίος αναγνώρισε και χορήγησε σημαντική αυτονομία στους λαούς της Καταλονίας, της περιοχής των Βάσκων και της Γαλικίας. Το 2006, το Καταλανικό Καταστατικό Αυτονομίας ψηφίστηκε από το Κοινοβούλιο της Καταλονίας, επικυρώθηκε στη συνέχεια με μεγάλη πλειοψηφία σε ένα νόμιμο δημοψήφισμα, ενώ μια τροποποιημένη του μορφή έγινε επίσημα δεκτή από το ισπανικό κοινοβούλιο.

Αμέσως μετά τη ψήφιση του Καταστατικού, το δεξιό Λαϊκό Κόμμα (PP) προσέφυγε στο Συνταγματικό Δικαστήριο, το οποίο αποφάσισε, το 2010, ότι τα σημαντικά μέρη του ήταν αντισυνταγματικά, ειδικά εκείνα που αφορούσαν στην εθνική ταυτότητα και τα δικαιώματα της Καταλονίας. Το 2011 εξελέγη η κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος του Μαριάνο Ραχόι, η οποία συνέχισε πεισματικά να υπονομεύει την καταλανική αυτονομία. Οι ενέργειές της προκάλεσαν περαιτέρω ταπείνωση στην Καταλονία, ενισχύοντας το κίνημα για ανεξαρτησία.

Καταλονία: Πέτρινα Χρόνια… και Αξιοπρέπεια

Του Ερρίκου Φινάλη

Όλα τα δυναμικά συστημικά κέντρα στηρίζουν τη σκληρή γραμμή Ραχόι

Οχτώ Καταλανοί υπουργοί (συν δύο πρόεδροι μαζικών οργανώσεων που υποστηρίζουν την Ανεξαρτησία) στη φυλακή. Στο κατώφλι της κι άλλα στελέχη της καταλανικής κυβέρνησης, διοικητές δημόσιων οργανισμών, βουλευτές, δήμαρχοι και εκατοντάδες «απλοί» Καταλανοί. Όλοι τους πολίτες Β΄ κατηγορίας, αφού «βάσει του Συντάγματος» απαγορεύεται να διεκδικήσουν με ειρηνικό και δημοκρατικό τρόπο είτε την αυτοδιάθεσή τους, είτε μια αβασίλευτη δημοκρατία. Καταλανοί, Βάσκοι, αντιμοναρχικοί Ρεπουμπλικάνοι, με το που θα μιλήσουν, είναι «εκτός νομιμότητας». Κι αυτή η νομιμότητα, κληρονομημένη από τον Φράνκο, εφαρμόζει δίχως δισταγμό, δίχως να υπολογίζει κόστος, το μονοπώλιο της βίας. Έχει διδαχθεί μία μόνο γλώσσα: την καταστολή. Και, συνειδητά, εδώ και δεκαετίες, επιδιώκει όχι μόνο τη συνθηκολόγηση αλλά και την ταπείνωση όσων τόλμησαν να την αμφισβητήσουν. Έχει ισχυρές πλάτες: τη μοναρχία, το στρατό, την ολιγαρχία, την τραπεζοκρατία, τους μαφιόζους «επιχειρηματίες», και φυσικά την ευρωκρατία. Έχει κερδίσει τη νομιμοφροσύνη ακόμη κι αυτών που μέχρι πριν 2-3 χρόνια φώναζαν ότι ήρθαν για να αλλάξουν αυτό το αβίωτο, διεφθαρμένο, καταπιεστικό κράτος.

Πολιτικοί κρατούμενοι οι ηγέτες της Καταλονίας

του Γιώργου Παυλόπουλου

Λυσσαλέα συνεχίζει να επιτίθεται το κράτος της Μαδρίτης στους Καταλανούς, που τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι και να αμφισβητήσουν την εξουσία του. Εκμεταλλευόμενο δε τις ρωγμές που υπάρχουν στο απέναντι στρατόπεδο και τις διαρκείς ταλαντεύσεις στις τάξεις των πρωταγωνιστών του, χτυπά στο ψαχνό, με πρόθεση να το «αποκεφαλίσει» και να το αφήσει χωρίς «στρατηγούς» ενόψει των εκλογών της 21ης Δεκεμβρίου — οι οποίες, αντικειμενικά, αποκτούν χαρακτήρα ενός δεύτερου δημοψηφίσματος.

Έτσι, όχι απλώς κήρυξε έκπτωτους τον Πουτζδεμόντ και την κυβέρνησή του, αλλά έσπευσε να βάλει φυλακή τα 8 από τα 9 μέλη της που παρέμειναν στην Ισπανία. Όσο για το ένατο, που είχε παραιτηθεί πριν την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας εκφράζοντας διαφωνίες, αναγκάστηκε να πληρώσει εγγύηση 50.000 ευρώ για να αφεθεί ελεύθερο, καθώς η δήλωση μετάνοιας φαίνεται πως δεν θεωρήθηκε επαρκής για να αθωωθεί πλήρως. Παράλληλα, φρόντισε ώστε να εκδοθεί πανευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης για τον εκλεγμένο πρόεδρο της Καταλονίας και τους τέσσερις υπουργούς του που παραμένουν στις Βρυξέλλες όπου κατέφυγαν μετά την ενεργοποίηση του Άρθρου 155 — για να ανακαλύψουν, όμως, ότι έφυγαν από το στόμα του λύκου και έπεσαν σε εκείνο της ύαινας, καθώς η ΕΕ στηρίζει χωρίς δεύτερη κουβέντα τον Ραχόι. Το ίδιο κάνουν φυσικά Βερολίνο και Παρίσι, συνεχίζοντας να τηρούν απαρέγκλιτα τη γραμμή ότι το Καταλανικό είναι ένα εσωτερικό ζήτημα της Ισπανίας και η καταστολή είναι αποδεκτή εφόσον παραβιάζεται το σύνταγμά της.

Καταλωνία update

Σε ότι αφορά την «ποιότητα» των πολιτικών βιτρινών της Καταλωνίας (αλλά, επίσης, δυστυχώς, και μεγάλου, του μεγαλύτερου; μέρους των υποστηρικτών τους) τα πράγματα είναι χειρότερα απ’ ότι νομίζαμε. Λες και είναι έλληνες! Σε ότι αφορά την καθημερινή ζωή τους επόμενους σχεδόν δύο μήνες δεν ξέρουμε.

Απ’ τις μακρινές Βρυξέλλες, όπου ο Puigdemont τελικά δεν ζήτησε “πολιτικό άσυλο” απ’ την βελγική κυβέρνηση αλλά “εγγυήσεις” απ’ την ισπανική (;), ο πρώην πρόεδρος αποδέχθηκε την εφαρμογή του περιβόητου άρθρου 155 και τις εκλογές στις 21 Δεκέμβρη… Σαν “ευκαιρία για την δημοκρατία”, αν έχουμε καταλάβει καλά. Ώστε η δημοκρατία στην Καταλωνία αναδύεται απ’ τον πάγκο που την στρίμωξε η Μαδρίτη… Δημοψήφισμα; Ποιο δημοψήφισμα;

Μια διαφορετική οπτική για την κατανόηση της Καταλανικής διαμάχης

Του Θοδωρή Καρυώτη

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η τοπική κυβέρνηση της Καταλονίας μόλις έχει διακηρύξει την ανεξαρτησία της, ή όπως λένε οι ίδιοι οι καταλανιστές, την «ρεπούμπλικα». Από την πλευρά της η κεντρική κυβέρνηση της Μαδρίτης έχει ενεργοποιήσει το άρθρο 155 του Συντάγματος, καταλύοντας την αυτοκυβέρνηση της περιοχής, καθαιρώντας όλους τους τοπικούς άρχοντες και αναλαμβάνοντας κεντρική διαχείριση όλων των θεσμών μέχρι τις εκλογές που προκηρύχτηκαν για τις 21 Δεκεμβρίου.

Η κατάσταση δείχνει να οδηγείται στην κλιμάκωση: από τη μία, η κεντρική κυβέρνηση έχει αρχίσει ήδη να αναπτύσσει τα σώματα ασφαλείας και να χρησιμοποιεί το ποινικό σύστημα για να επιβάλει το άρθρο 155 – στους 1000 τραυματίες της 1^ης Οκτωβρίου έχουν προστεθεί ήδη μια πενηντάδα δικογραφίες με εκατοντάδες κατηγορούμενους, και δύο πολίτες προφυλακισμένοι με την κατηγορία της «ενθάρρυνσης της κινητοποίησης»· από την άλλη, η καταλανική κυβέρνηση φαίνεται αποφασισμένη να προχωρήσει στην «ίδρυση» του ανεξάρτητου κράτους, παρόλο που τυπικά δεν έχει πια καμία εξουσία και το μόνο μέσο που έχει στην διάθεση της είναι η λαϊκή κινητοποίηση.

Καταλωνία

Τελικά «πέρασαν το ποτάμι»: το καταλανικό κοινοβούλιο κήρυξε την ανεξαρτησία (ή, πιο σωστά: την εκκίνησή της), με 70 ψήφους υπέρ σε σύνολο 135. Μια ώρα μετά το ισπανικό καθεστώς, όπως ήταν αναμενόμενο, άλλαξε την κοίτη: ενεργοποίησε τις δυνατότητες του περιβόητου άρθρου 155· και ο Rajoy διέλυσε το κοινοβούλιο (της Καταλωνίας) και προκήρυξε εκλογές για τις 21 Δεκέμβρη. Έτσι το σύνολο της καταλανικής κοινωνίας μπαίνει σε μια δίμηνη (ίσως και μεγαλύτερης διάρκειας…) διανοητική, συναισθηματική και πολιτική πρέσσα: απ’ την μια μεριά η υπεράσπιση της κρατικής ανεξαρτησίας· και απ’ την άλλη οι προκηρυγμένες απ’ τη Μαδρίτη εκλογές. Αυτό έχει ένα τουλάχιστον κρίσιμο αποτέλεσμα: συμπιέζει δραματικά εκείνη την καταλανική στάση που ήταν όντως πλειοψηφική και δημιουργούσε προβλήματα στο ισπανικό καθεστώς: την απαίτηση για αυξημένη αυτονομία, όπως είχε συμφωνηθεί το 2006…

Τις προηγούμενες ημέρες, και ειδικά την περασμένη Πέμπτη, ο σκληρός πυρήνας των εθνικιστικών καταλανικών κομμάτων έδειξε ότι φοβάται τις εκλογές… Το ακροαριστερό cup κατήγγειλε ένα τέτοιο ενδεχόμενο σαν «ταφόπλακα της ανεξαρτησίας» προσπαθώντας να εμποδίσει τον Puigdemont να τις κηρύξει, πράγμα που εμφανιζόταν αρκετά πιθανό (εξαιτίας «πιέσεων» απ’ το ίδιο του το κόμμα…). Ο Puigdemont είχε ανακοινώσει ότι θα κάνει διάγγελμα στις 1.30 το μεσημέρι της Πέμπτης και όλοι πιθανολογούσαν ότι θα αφορά την προκήρυξη εκλογών· ύστερα το ανέβαλε για τις 2.30· μετά για τις 3.30· και στο τέλος το ακύρωσε. (Κάποιο «σπρωξίδι» συνέβαινε πίσω του…)

Επειδή η ανεξάρτητη Καταλονία είναι μαχαιριά στη καρδιά της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης τους!

του Γιώργου Μητραλιά

Να λοιπόν που φτάσαμε αισίως στο προβλέψιμο και αναπόφευκτο: Η κυβέρνηση της Μαδρίτης καταργεί την αυτονομία της Καταλονίας, πράγμα που σημαίνει ότι την επαναφέρει στο καθεστώς που ίσχυε επί της δικτατορίας του φίλου, συμμάχου και συμπολεμιστή του Αδόλφου Χίτλερ, του πραξικοπηματία στρατηγού Φράνκο! Έτσι, η Καταλονία δεν θα έχει πια ούτε δημοκρατικά εκλεγμένη δική της κυβέρνηση, ούτε δικά της όργανα διακυβέρνησης, αλλά θα διαχειρίζονται τις υποθέσεις της -και τη ζωή των πολιτών της- τα μακρινά υπουργεία της Μαδρίτης και οι διάφοροι καταλανοί “εκπρόσωποι” τους σε ρόλο σύγχρονων… γκαουλάιτερ…

Γνωρίζουμε προκαταβολικά τον αντίλογο καθώς μας βομβαρδίζουν με αυτόν εδώ και εβδομάδες, τα καλά μας ΜΜΕ και οι ποικίλοι “αναλυτές” τους: Μα, θα πουν, όλα αυτά που κάνει η κυβέρνηση της Μαδρίτης είναι απολύτως “συνταγματικά” και “νόμιμα”. Συμφωνούμε απόλυτα. Είναι τόσο νόμιμα και τόσο συνταγματικά όσο ήταν και η άνοδος του Χίτλερ και του Μουσολίνι στην εξουσία! Ή ακόμα η πρόσφατη εγκατάσταση του Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ. Ή επίσης ο πολύ πιο γνωστός σε εμάς, “νόμιμος” ζουρλομανδύας των Μνημονίων που “νόμιμα” φόρεσαν στη χώρα μας. Αλίμονο, η νομιμότητα είναι κάτι πολύ σχετικό ειδικά όταν αυτή αλλάζει ανάλογα με τις ανάγκες των υπερμάχων της, που εξάλλου -πρώτοι αυτοί- δεν έχουν κανένα συνειδησιακό πρόβλημα να την παραβιάσουν άνετα και ωραία όταν τους συμφέρει.

Ημέρες Φράνκο στην Καταλονία

Toυ Αρη Χατζηστεφάνου

Τις τελευταίες πινελιές ενός τοπικού «πραξικοπήματος», με την απόλυτη στήριξη της ΕΕ και ανερυθρίαστες πλέον αναφορές στη δικτατορία του Φράνκο, σχεδίαζε το Σάββατο ο Ισπανός πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι.

Καθώς γράφονταν αυτές οι γραμμές συγκαλούσε έκτακτο υπουργικό συμβούλιο, με τη συμμετοχή του Σοσιαλιστικού Κόμματος, στο οποίο θα συζητούνταν η εφαρμογή του άρθρου 155 του συντάγματος, που προβλέπει αναστολή της αυτονομίας στην Καταλονία και επιβολή νέας κυβέρνησης από τη Μαδρίτη.

Οι σοσιαλιστές είχαν ήδη συμφωνήσει από την Παρασκευή για τη διεξαγωγή τοπικών εκλογών στην Καταλονία τον Ιανουάριο ενώ ο Ραχόι παρουσίαζε τα σχέδιά του στην σύνοδο των ηγετών της ΕΕ. Παρά το γεγονός ότι το ζήτημα δεν βρισκόταν στην επίσημη ατζέντα των συνομιλιών, οι ευρωπαίοι ηγέτες έδωσαν στον Ραχόι την ευκαιρία να αναπτύξει τα επιχειρήματά του για την εφαρμογή του άρθρου 155. Ήταν μια συμβολική κίνηση που ισοδυναμεί με ομόφωνη στήριξη της Μαδρίτης. «Στηρίζουμε απόλυτα τις θέσεις της ισπανικής κυβέρνησης» είχε δηλώσει η Άνγκελα Μέρκελ προσερχόμενη στη σύνοδο και συμπλήρωσε ότι η ΕΕ «στέλνει ένα μήνυμα ενότητας για την Ισπανία».

Καταλωνία

Το καθεστώς του Rajoy θεωρεί ότι η Βαρκελώνη έχει κηρύξει ανεξαρτησία και, κατά συνέπεια θα αρχίσει την εφαρμογή του άρθρου 155 σε βάρος της… Το καθεστώς του Puigdemont απαντάει ότι αν υπάρξει τέτοια εφαρμογή θα κηρύξει την ανεξαρτησία… Πώς λέγεται αυτό; Διαγωνισμός πολιτικής επιβίωσης με βασικό κανόνα: ο θάνατός σου η ζωή μου.

Όμως ο Puigdemont και αυτό που αντιπροσωπεύει (τουλάχιστον στη δεξιά εκδοχή του) μας φαίνεται αληθινά στριμωγμένος. Μετά από όσα έγιναν πριν και στη διάρκεια του δημοψηφίσματος της 1^ης Οκτώβρη, έχει φτάσει να χρησιμοποιεί την «ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Καταλωνίας» σαν αντίποινο στην εφαρμογή του άρθρου 155!!

Απ’ την άποψη της πολιτικής σαν τεχνικής της εξουσίας έχασε πολύ γρήγορα (στον δικό μας προλεταριακό τρόπο σκέψης) το «πλεονέκτημα έδρας», δηλαδή το πλεονέκτημα που είχε η καταστολή του δημοψηφίσματος. Το βράδυ της 1^ης Οκτώβρη υποσχόταν ότι θα ανακηρύξει την ανεξαρτησία την επόμενη ημέρα· ενώ αυτό ήταν το τελευταίο που έπρεπε να κάνει!!! (Τελικά δεν το έκανε ούτε μετά από 8 ημέρες: άφησε χρόνο στο καθεστώς του Rajoy να ανασυνταχτεί).

Εθνική «αποσύνθεση» στο φόντο της καπιταλιστικής κρίσης

του Παναγιώτη Μαυροειδή

Ναι» ή «Όχι» λοιπόν στην ανε­ξαρτησία της Καταλονίας από την Ισπανία; Με το αί­τημα εθνικής αυτοδιάθεσης της Καταλονίας ή με τον επι­θετικό εθνικισμό της Μαδρίτης;

Φαίνεται σαν ειδικό θέμα, καθώς οι Κατα­λανοί αποτελούν ένα αρχαίο έθνος με ξεχω­ριστή κουλτούρα και γλώσσα, ενώ και η δια­μάχη έχει και διαχρονικό χαρακτήρα.

Εντελώς πρόσφατα, όμως, η Μεγάλη Βρετανία, μια ιμπεριαλιστική δύναμη, με τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στη ΕΕ, απο­φάσισε με δημοψήφισμα την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Την ίδια στιγμή η Σκο­τία διεκδικεί την αποχώρηση από τη Βρετα­νία! Ο πλούσιος Ιταλι­κός Βορράς ζητάει αυ­τονομία. Στο Βέλγιο, οι αντιθέσεις Βαλόνων και Φλαμανδών οδη­γούν συχνά σε αδυνα­μία σχηματισμού κυ­βέρνησης.

«Α, ώστε οι Καταλανοί είναι παρτάκηδες»…

Του Διονύση Ελευθεράτου

Μια πρακτική δεκαετιών, που τώρα φθάνει σε απόγειο αυθαιρεσίας και παραλογισμού

Άντε, πάλι τα ίδια… Κάθε φορά που μια ευρωπαϊκή κοινωνία δείχνει να προσανατολίζεται σε ατραπούς ενοχλητικές για το διευθυντήριο της ΕΕ και λοιπές «πολιτικώς ορ­θές», «φιλελέδικες» δυνάμεις, ε, τότε γίνεται το σύνηθες: Ένας δυσφημιστικός, προπαγανδιστι­κός χείμαρρος αναλαμβάνει να ενοχοποιήσει το ίδιο το …DNA των «απροσάρμοστων». Η Κα­ταλονία δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαί­ρεση. Εν προκειμένω, μάλιστα, η «πεπατημέ­νη» αυτή είναι –ειδικά εδώ στην Ελλάδα– τόσο υστερική και ασυνάρτητη, ώστε μάλλον χρειά­ζεται για χάρη της κάποια τροποποίηση η γνω­στή ρήση: Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια λω­λο-Στεφανή μου…

Προτού ακόμη καταφθάσει η Κυριακή του ματωμένου –λόγω κατασταλτικού οργίου– δη­μοψηφίσματος, σε διάφορα εγχώρια sites έβλε­πες ορισμένα ιστορικά στοιχεία για τους Κατα­λανούς. Μόνο τα δημοσιεύματα αυτά παραήταν …πρεσβυωπικά: Εστίαζαν στα πολύ, πολύ μακρι­νά. Πήγαιναν στις αρχές του …14ου αιώνα. Για­τί; Για να …ξεστραβωθούν οι αναγνώστες. Να μάθουν πόσο βίαια φέρθηκαν οι Καταλανοί μι­σθοφόροι στη Βόρεια Ελλάδα, προτού κυριαρ­χήσουν στην Κεντρική, καθώς και στην Αθήνα. Κατά τις ημέρες εκείνες, προ του δημοψηφίσμα­τος, περισσότερα διάβαζες για τη σύγκρουση των Καταλανών με τους …Φράγκους, το 1311 μ.Χ. στη μάχη της Κωπαΐδας, παρά για την πε­ρίοδο του Φράνκο και τη μεταχείριση την οποία η άθλια δικτατορία του επεφύλαξε σε Καταλα­νούς και Βάσκους.

Όταν ο ευρω-φαρισαϊσμός καλύπτει τον ημι-φρανκισμό…

Tου Διονύση Ελευθεράτου

Πλαστικές σφαίρες. Κτηνώδης αστυνομική βία. Αιμόφυρτες, ξυλοκοπημένες ηλικιωμένες γυναίκες. Αστυνομικοί που πηδούσαν πάνω σε πεσμένα κορμιά Καταλανών, σαν πρωταγωνιστές κινηματογραφικών σκηνών κατς. Εισβολές σε εκλογικά κέντρα και αρπαγές καλπών. Αλλά, ας μην υπερβάλλουμε… Όλα αυτά δεν ήταν παρά ένα «εσωτερικό θέμα της Ισπανίας», η κυβέρνηση της οποίας, έστω κι αν το… παράκανε λιγάκι (όσο πατάει η γάτα ή, έστω, όσο ποδοπατάνε οι Ισπανοί αστυνομικοί), απλώς αντέδρασε στη διενέργεια ενός «παράνομου δημοψηφίσματος». Τάδε έφη Κομισιόν. Το αηδιαστικό διευθυντήριο του εμετικού «θεσμικού» τέρατος, που ακούει στο όνομα «Ευρωπαϊκή Ένωση».

Στο κλασσικό δίλημμα «να γελάσεις ή να εξοργιστείς», την τελική απάντηση συνήθως την καθορίζουν τα ακριβή έργα ή λόγια εκείνων, εναντίον των οποίων θα στραφεί είτε ο σαρκασμός είτε ο θυμός. Όχι όμως μόνα τους, αλλά σε συνάρτηση με τη δυναμική και τη τραχύτητα των γεγονότων. Κάπως έτσι, πριν από την αιμόφυρτη Κυριακή της Καταλονίας είχες περιθώρια να αφήσεις το χειλάκι σου να «σκάσει», όταν διαπίστωνες πχ ότι «έσκαγαν» οι αξιωματούχοι της ΕΕ από την αγωνία τους για το αν θα επιβαλλόταν το ισπανικό σύνταγμα «καθ’ άπασα» την ισπανική επικράτεια. Να καγχάσεις σκεπτόμενος, ας πούμε, πόσες φορές στραπατσαρίστηκαν ανά την Ευρώπη – την «ενωμένη», βεβαίως, βεβαίως- συντάγματα για την επιβολή άγριας λιτότητας. Αλλά έπειτα από τα κλέη του αφιονισμένου ημι-φρανκισμού στην Καταλονία, μόνον οργή μπορεί να προκαλεί ο απύθμενος ευρω- φαρισαϊσμός.

Καταλωνία: Ηθική και (πολιτικές) σκοπιμότητες

  Του Δημήτρη Μηλάκα

ΤΟ (ΔΙΕΘΝΕΣ) Δίκαιο – για όσους δεν πέφτουν από τα σύννεφα – δεν είναι τίποτε περισσότερο από την κωδικοποίηση του συσχετισμού της δύναμης, με ένα χορταστικό πασπάλισμα ωραίων λέξεων και φράσεων για αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα που θα πρέπει να τηρούνται και να προστατεύονται.

Ακρογωνιαίος λίθος των εν λόγω πασπαλισμάτων είναι τα βασικά ατομικά δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένου και του αυτοπροσδιορισμού. Αφαιρώντας, ωστόσο, τη «σάλτσα», αυτό που μένει στο Δίκαιο είναι ο συσχετισμός της δύναμης. Με πιο απλά λόγια, δίκαιο είναι ο τρόπος με τον οποίο οι ισχυροί ερμηνεύουν αυτό που έ-χουν γράψει…

ΑΚΡΙΒΩΣ αυτός ο συσχετισμός που ίσχυε πριν από μερικά χρόνια αποφάνθηκε υπέρ του δίκαιου αγώνα των κατοίκων του Κοσσυφοπεδίου – αυτόνομης επαρχίας της Σερβίας – να διεκδικήσουν την ανεξαρτησία τους και με βάση αυτήν την απόφαση τα δυτικά όπλα πολέμησαν υπέρ αυτής της υπόθεσης.

Καταλωνία, όχι πριν έναν αιώνα!

Επειδή αυτό που κάποτε λεγόταν μνήμη εξατμίζεται (εκτός αν αφορά την «μνήμη των μηχανών»…), αφού αυτοσυγκρατηθήκαμε μερικές ημέρες περιμένοντας μήπως γίνει κάπου η σχετική αναφορά (σιγά μην γινόταν!) οφείλουμε να το θυμίσουμε: η επίθεση στην Καταλωνία, με ιδιαίτερη έμφαση στην Βαρκελώνη, ήταν η δεύτερη μέσα σε 2 μήνες, και όχι η πρώτη…

Ο Ραχόι στέλνει στρατιωτικές ενισχύσεις στην Καταλονία

Την αποστολή δυνάμεων του ισπανικού στρατού για την επιμελητειακή (προς το παρόν) υποστήριξη της αστυνομίας και της εθνοφρουράς στη Βαρκελώνη, αποφάσισε η Μαδρίτη σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες.

Όπως αναφέρει η ψηφιακή έκδοση El Confidencial, την Τρίτη το απόγευμα, λίγα λεπτά μετά το διάγγελμα του βασιλιά ο οποίος καταδίκασε τη διενέργεια του δημοψηφίσματος στην Καταλονία, μονάδες του ισπανικού στρατού έλαβαν εντολές να κινηθούν προς τη Βαρκελώνη με τουλάχιστον 20 φορτηγά.

Η υποχρέωση του ΣΥΡΙΖΑ προς την Καταλωνία

του Κώστα Λαπαβίτσα

Τα γεγονότα στην Καταλωνία προκαλούν οργή και αγανάκτηση σε κάθε δημοκρατικά σκεπτόμενο άνθρωπο. Οι σκηνές άγριας αστυνομικής βίας απέναντι σε πολίτες που προσήλθαν ειρηνικά να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα είναι απαράδεκτες και δε μπορούν να δικαιολογηθούν με το πρόσχημα της αντισυνταγματικότητας του δημοψηφίσματος.

 

Καμία δικαστική απόφαση δε νομιμοποιεί τις ισπανικές αρχές να καταλύουν με τη βία την συνταγματικά κατοχυρωμένη αυτόνομη δημοκρατική τάξη της Καταλωνίας, ούτε φυσικά να καταπατούν τα ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών της. 

Το δικαίωμα των Καταλανών στην αυτοδιάθεση είναι αναφαίρετο και έχουν χρησιμοποιήσει κάθε δημοκρατικό μέσο ώστε να τους επιτραπεί να αποφασίσουν ελεύθερα για το μέλλον τους.  Το 2014 ένα ακόμη δημοψήφισμα κρίθηκε αντισυνταγματικό. Η δεξιά κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι, η οποία σήμερα κυβερνά με την ανοχή του Σοσιαλιστικού Κόμματος, αρνήθηκε το διάλογο για πολιτική λύση και επέλεξε το δρόμο της βίαιης καταστολής.