Δημιουργία vs κατάθλιψη

Του Περικλή Κοροβέση

Ο ελληνικός Τύπος, σχεδόν στο σύνολό του, υποφέρει από έναν ενδημικό επαρχιωτισμό. Και εννοώ βέβαια τον Τύπο πανελλαδικής εμβέλειας. Αν και η Ελλάδα είναι επισήμως ευρωπαϊκή χώρα, μέλος σαφώς του ΟΗΕ, και ως εκ τούτου αναπόσπαστο τμήμα της παγκόσμιας κοινότητας. Και παρά το γεγονός ότι η χώρα μας έχει ελάχιστα περιθώρια ανεξαρτησίας, βρίσκεται, ένεκα χρέους, υπό οικονομική κατοχή -που δεν διαφέρει ουσιαστικά από την ένοπλη κατοχή- και αποτελεί οργανικό τμήμα του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ.

Είναι μέλος του ΝΑΤΟ. (Και προσφάτως αρωγός του Ισραήλ για την εξόντωση των Παλαιστινίων). Ο Τύπος δεν ασχολείται με όλα αυτά που αφορούν άμεσα την τύχη μας και περιορίζεται ασφυκτικά σε αυτό που λέμε εσωτερική πολιτική. Σπάνια μια εθνοκάθαρση ή ένας λιμός κάπου στην Αφρική, συχνά με δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, θα γίνει πρωτοσέλιδο. Στην καλύτερη περίπτωση, θα μπουν αυτά τα θέματα στις μέσα σελίδες, όσο και αν το ρεπορτάζ υπογράφεται από κάποιον βαθύ γνώστη του προβλήματος.

Περνάμε τέλεια!

Αρνητικά συναισθήματα εξαιτίας της οικονομικής κρίσης νιώθει το 44% των Ελλήνων, σύμφωνα με έρευνα του Εθνικού Ινστιτούτου Αισθημάτων, αλλά το 56% νιώθει θετικά συναισθήματα, οπότε εμείς οι ευτυχισμένοι είμαστε περισσότεροι και να μας κοιτάνε οι άλλοι αφενός για να μαθαίνουν και αφετέρου για να νιώθουν ακόμα χειρότερα που μας βλέπουν σκασμένους στα γέλια να λάμπουμε από ευτυχία, ενώ αυτοί σέρνονται μέσα στη μαυρίλα και κολυμπάνε στην φτώχεια, στην αρρώστια και στην δυστυχία.

Το 25% των Ελλήνων δεν μπορεί να πληρώσει για να θεραπεύσει την υγεία του, οπότε άντε να τα τινάξουν, γιατί, αν τα κακαρώσουν 2,5 εκατομμύρια Έλληνες, θα μείνουμε 7,5 εκατομμύρια και θα εξαφανιστεί η ανεργία, ενώ θα υπάρχουν και πολλές ελεύθερες θέσεις για πάρκινγκ.

Σύμφωνα με την έρευνα, η υγεία των Ελλήνων χειροτερεύει διαρκώς αλλά αυτό είναι λογικό, αφού οι φτωχοί άρρωστοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας και σέρνουν ένα σωρό αρρώστιες, οπότε θα πρέπει να τους βάλουμε σε καραντίνα, για να μην κολλήσουν κι εμάς τους υπόλοιπους.

Προ πάντων, ξεπαγώνουμε

Το μέλλον της χώρας προεικονίζεται τούτη τη στιγμή στον τρόπο λειτουργίας του δημόσιου συστήματος υγείας και παιδείας, δηλαδή στον τρόπο που αποδιαρθρώνονται: από μια προηγούμενη σχετικά ημισταθερή κατάσταση, με δομικές αδυναμίες, αλλά ευρισκόμενα σε αδιάφορη ισορροπία, σε μια κατάσταση επιταχυμένης εντροπίας, σε μια ισορροπία ασταθή, όπου όλα τα επιμέρους δομικά στοιχεία ωθούνται σε όλο και χαμηλότερη διαφοροποίηση, όλο και χαλαρότερη οργάνωση και συναρμογή, με όσο το δυνατόν μικρότερη δαπάνη ενέργειας, εντέλει σε διάλυση.

Το ελληνικό πρόβλημα

ζωγραφική: Γιώργος Μανουσάκης, Πλάκα, ακουαρέλα, 1963.

Ελληνικό πρόβλημα υπάρχει, αν και δεν είναι μοναδικό· ως προς τους δείκτες ύφεσης και ανεργίας, απελπισίας και κατάθλιψης, σύγχυσης και μετανάστευσης, μοιάζει με το πορτογαλικό πρόβλημα, το ιρλανδικό, το ισπανικό. Υπό αυτή την έννοια, το ελληνικό πρόβλημα είναι απεικόνιση και προοικονόμηση του ευρωπαϊκού προβλήματος: ανοιχτά, επώδυνα ερωτήματα για τη διατήρηση της ευημερίας, τους δρόμους ανάπτυξης, την προστασία της δημοκρατίας, την εύρεση μιας λειτουργικής κοινής ταυτότητας.

Το ελληνικό πρόβλημα έχει φυσικά και ιδιαίτερους χαρακτήρες, πηγάζοντες από γεωπολιτικά, ιστορικά, εθνικά δεδομένα. Και φανερώνεται διαφορετικά εντός και εκτός Ελλάδος. Αλλιώς το αντιλαμβάνονται οι ξένοι αναλυτές ή απλοί παρατηρητές, και διαφορετικά οι ζώντες εντός συνόρων, πολύ περισσότερο όσοι, πολλοί δυστυχώς, βιώνουν το πρόβλημα ως αλυσίδα καταστροφών.