Κλίμα και Τιμωρία

Του Δημήτρη Λένη

Ο καπιταλισμός, ένα μόνο πράγμα δεν ξέρει και δεν μπορεί να κάνει: Να αλλάξει τον εαυτό του. Στον καθρέφτη αυτό που βλέπει του φαίνεται αιώνιο…

Μεγάλο φαγοπότι για λίγους κι εκλεκτούς

Του Δημήτρη Τζιαντζή

Λίγο πριν τις καλοκαιρινές διακοπές της βουλής, σε νωχελικό κλίμα μεταξύ τυριού και αχλαδιού, ξεκίνησε την Τετάρτη η κοινή συνεδρίαση τεσσάρων επιτροπών της Βουλής για το νομοσχέδιο κύρωσης της πολυδιαφημισμένης δανειακής σύμβασης χρηματοδότησης μεταξύ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ελληνικής Δημοκρατίας και των παραρτημάτων τους.

Παρά το γεγονός ότι το «Ταμείο Ανάκαμψης» εμφανίζεται από τα κυβερνητικά παπαγαλάκια ως το νέο σχέδιο… Μάρσαλ, που θα βγάλει την ελληνική οικονομία από τη μαύρη τρύπα της ύφεσης, η συζήτηση στη βουλή προγραμματίστηκε να είναι τυπική με διαδικασίες εξπρές και συζήτηση-ψήφιση στην Ολομέλεια την Παρασκευή. Ο ΣΥΡΙΖΑ επεσήμανε πως η Βουλή ενημερώθηκε για το περιεχόμενο της δανειακής σύμβασης μόλις τα μεσάνυχτα της περασμένης Δευτέρας και ότι σε αυτή περιλαμβάνεται το Σχέδιο «Ελλάδα 2.0», το οποίο η Βουλή δεν έχει λάβει επισήμως. Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει έμφαση ωστόσο στο «πώς θα διατεθούν οι ευρωπαϊκοί πόροι» και όχι στους όρους και τις ρήτρες για προαπαιτούμενα και μεταρρυθμίσεις μνημονιακού τύπου που τους συνοδεύουν.

Οι εργάτες της εφοδιαστικής κινούν τον παγκόσμιο καπιταλισμό – και μπορούν να τον σταματήσουν

Tις τελευταίες δεκαετίες, ο καπιταλισμός έχει διαχωρίσει τη διαδικασία παραγωγής σε μεμονωμένα βήματα που πραγματοποιούνται σε ξεχωριστούς χώρους εργασίας διάσπαρτα σε όλο τον κόσμο. Ως αποτέλεσμα, η εφοδιαστική(logistics), τα συστήματα που οργανώνουν τη φυσική κίνηση αγαθών μέσω του χώρου και του χρόνου, έχουν γίνει από ποτέ πιο κεντρικά στον παγκόσμιο καπιταλισμό, και αυτό δίνει στους εργαζόμενους στον τομέα της εφοδιαστικής, συμπεριλαμβανομένων λιμένων, σιδηροδρόμων, φορτηγών και άλλων βιομηχανιών, τεράστια εν δυνάμει πλεονάκτημα επί της καπιταλιστικής τάξης. Κάθε προσπάθεια στρατηγικής σκέψης για την ενίσχυση της ισχύος της εργατικής τάξης πρέπει, επομένως, να καταπιαστεί με τον κλάδο και τον τρόπο λειτουργίας του.

Ο Fabian Vugrin και ο Alexander Brentler από τη γερμανική έκδοση του Jacobin μίλησαν με την Katy Fox-Hodess, κοινωνιολόγο και συνιδρύτρια του Διεθνούς Δικτύου Έρευνας Εργασίας και Εφοδιαστικής, για να συζητήσουν τις δυνατότητες.

500 Κροίσοι με περιουσία 8,4 τρις αύξησαν κατά 40% τον πλούτο τους εν μέσω πανδημίας…

Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο της πανδημίας ο πλούτος των κροίσων παγκοσμίως εκτοξεύθηκε σε δυσθεώρητα επίπεδα. Τη στιγμή δηλαδή που εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη δέχτηκαν τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό πλήγμα λόγω της κρίσης του κορωνοϊού, ενώ εκατομμύρια εξ αυτών βρέθηκαν σε κατάσταση βαθύτατης φτώχειας, οι δισεκατομμυριούχοι αντίστοιχα ευνοήθηκαν από συνθήκες όπως η ανάπτυξη της τηλεργασίας και η «έκρηξη» των διαδικτυακών αγορών.

Είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία, οι περιουσίες των 500 πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο αυξήθηκαν κατά 40% από την αρχή της πανδημίας έως σήμερα και ανέρχονται πλέον στο αστρονομικό ποσό των 8,4 τρισ. δολαρίων.

Παρ’ όλα αυτά, εκμεταλλευόμενοι τα φορολογικά συστήματα, που είναι σήμερα δομημένα κυριολεκτικά στα μέτρα τους, με δεκάδες υποσημειώσεις και «παραθυράκια», δεν καταβάλλουν παρά ελάχιστους φόρους, ίσως και μηδενικούς, παρά τα αμέτρητα πλούτη τους.

Μερικοί από αυτούς είναι παγκοσμίως διάσημοι επιχειρηματίες όπως ο Τζεφ Μπέζος της Amazon, ο Έλον Μασκ της αυτοκινητοβιομηχανίας Tesla, οι μεγαλοεπενδυτές Γουόρεν Μπάφετ και Τζορτζ Σόρος και πολλοί άλλοι, λιγότερο ή και καθόλου γνωστοί στην παγκόσμια κοινή γνώμη.

Νομικά παράθυρα

Οι μεγιστάνες συνήθως επιτυγχάνουν τη φοροαποφυγή με νομιμοφανείς τρόπους, τους οποίους οι φορολογικές αρχές δεν μπορούν εύκολα να ανιχνεύσουν, καθώς θα έπρεπε να απασχολούν τεράστιο όγκο ανθρώπινων και κεφαλαιουχικών πόρων για να το πετύχουν, πράγμα που για τα περισσότερα κράτη δεν είναι εφικτό.

Σύμφωνα με σχετική μελέτη των αμερικανικών φορολογικών αρχών που δόθηκε στη δημοσιότητα στα τέλη Μαρτίου, το πλουσιότερο 1% των αμερικανικών νοικοκυριών αποκρύπτει περίπου το 21% των εσόδων του κατά μέσον όρο με τακτικές που «περνάνε κάτω από τα ραντάρ» ενός συνήθους ελέγχου. Το αντίστοιχο ποσοστό είναι διπλάσιο όταν πρόκειται για το πλουσιότερο 0,1% των αμερικανικών νοικοκυριών.

Επίσης, σύμφωνα με έκθεση ομάδας δημοσιογράφων, της ProPublica, οι 25 πλουσιότεροι Αμερικανοί φέρονται να έχουν καταβάλει αθροιστικά μόλις 13,6 δισ. δολάρια φόρους στη διάρκεια της πενταετίας 2014 έως και 2018, ενώ το ίδιο χρονικό διάστημα ο αθροιστικός τους πλούτος αυξήθηκε κατά 401 δισ. δολάρια. Πρόκειται δηλαδή για έναν πολύ χαμηλό συντελεστή φορολόγησης, μόλις 3,4%.

Αντιθέτως το μέσο νοικοκυριό στις ΗΠΑ, με ετήσιο εισόδημα 70.000 δολάρια, είχε συντελεστή φορολογίας 14%, ενώ στα εισοδήματα άνω των 628.300 η φορολογία ανεβαίνει δραματικά στο 37%.
Οι πλούσιοι λοιπόν σε όλο τον κόσμο καταφέρνουν να ελαχιστοποιούν τους φορολογικούς συντελεστές εκμεταλλευόμενοι κάθε «παραθυράκι» που τους προσφέρει ο νόμος. Μία τακτική πολλαπλασιασμού της περιουσίας τους είναι να δανείζονται τεράστια ποσά με ενέχυρο μετοχές. Τα δάνεια αυτά δεν φορολογούνται, ενώ οι τόκοι για την αποπληρωμή τους εκπίπτουν από την εφορία.

Μόνο στην Αμερική οι αρχές υπολογίζουν ότι το συνολικό κόστος της φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής για το αμερικανικό κράτος έφτασε την τελευταία δεκαετία πάνω από 3 τρισ. δολάρια. Για να γίνει αντιληπτό το πόσο χαμηλούς φόρους πληρώνουν οι πλούσιοι, σύμφωνα με την ProPublica ο πλούτος του Μπέζος αυξήθηκε κατά 120 δισ. δολάρια στο διάστημα από το 2006 έως το 2018 και οι φόροι που κατέβαλε στο ομοσπονδιακό κράτος το ίδιο χρονικό διάστημα δεν αντιπροσωπεύουν παρά μόλις το 1,09% του πρόσθετου αυτού πλούτου.
Η κατάσταση για τον μέσο όρο στα νοικοκυριά ήταν ριζικά διαφορετική, καθώς κατέβαλαν φόρους ισοδύναμους με περισσότερο από το 100% της όποιας αύξησης σημείωσε ο πλούτος τους.

Ο μη παραχθείς πλούτος

Πολλά φορολογικά συστήματα, μεταξύ αυτών και το αμερικανικό, δίνουν τη δυνατότητα στους πλούσιους να φοροδιαφεύγουν καθώς φορολογούν μόνο τον παραχθέντα πλούτο. Δηλαδή φορολογούν μισθούς, κέρδη από πωλήσεις μετοχών, ενοίκια κ.λπ. Οι πλούσιοι, όμως, συχνά ζουν με τον μη παραχθέντα πλούτο τους, όπως με την αύξηση της αξίας των μετοχών τους ή άλλων περιουσιακών στοιχείων όπως ακίνητα, έργα τέχνης, κοσμήματα και πολλά άλλα.

Οι πλούσιοι δανείζονται με ενέχυρο αυτά τα περιουσιακά στοιχεία για να πληρώνουν τις κατοικίες τους, τα ιδιόκτητα νησιά τους και τα ιδιωτικά αεροσκάφη και στη συνέχεια μετέρχονται μια μεγάλη ποικιλία από στρατηγικές για να αποφύγουν την καταβολή φόρων ή την αποπληρωμή των χρεών τους.
Μία από αυτές τις στρατηγικές είναι να αναβάλλουν την αποπληρωμή των δανείων τους για μετά τον θάνατο, μια στρατηγική την οποία ο Έντουαρντ ΜακΚάφρεϊ, ειδικός επί φορολογικών θεμάτων στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας, έχει ονομάσει «αγοράζω, δανείζομαι, πεθαίνω».

Στο μεταξύ οι πλούσιοι έχουν συχνά τη δυνατότητα να διατηρούν σε χαμηλά επίπεδα το φορολογητέο εισόδημά τους. Το 2011, για παράδειγμα, ο Μπέζος δήλωσε εισοδήματα τόσο χαμηλά ώστε νομιμοποιούσαν το αίτημά του, το οποίο υπέβαλε, για επιστροφή φόρου ύψους 4.000 δολαρίων λόγω τέκνων. Τόσο το 2016 όσο και το 2017 ο Καρλ Ικάν, ο δισεκατομμυριούχος ιδρυτής και προεδρεύων στην ομώνυμη επιχείρηση, δεν κατέβαλε καθόλου φόρους στο αμερικανικό κράτος.

Πρώτα απ’ όλα έχει διευρυνθεί η ανισότητα και αυτό σημαίνει πως οι πλούσιοι έχουν περισσότερο πλούτο να προστατεύσουν. Επιπλέον έχουν μειωθεί σημαντικά οι φορολογικοί συντελεστές. Από το 1997 έχουν μειωθεί οι φόροι σε μερίσματα, ακίνητη περιουσία, αποδόσεις κεφαλαίου και σε πολλές άλλες πηγές εισοδήματος, που αφορούν κυρίως τους πλούσιους.

Όπως επισημαίνουν οικονομικοί αναλυτές, στη διάρκεια των δεκαετιών 1950 και 1960 οι πλουσιότεροι Αμερικανοί κατέβαλαν φόρους πάνω από το 50% του εισοδήματός τους. Σήμερα το αντίστοιχο ποσοστό είναι σαφώς κάτω του 30%.  (…)

Ημεροδρόμος

Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα τεράστιο βήμα για τον καπιταλισμό

infowar

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Η ανακοίνωση του ιδιοκτήτη της Amazon, Τζεφ Μπέζος, ότι στις 20 Ιουλίου θα πραγματοποιήσει το πρώτο τουριστικό ταξίδι στο Διάστημα παρουσιάζεται ως μια νέα σελίδα στην εξερεύνηση του Σύμπαντος. To όραμά του δεν είναι το… κομμουνιστικό «Star Treck», αλλά η φρίκη τού «Blade Runner».

«Θα μπορούσαμε να στείλουμε ένα τρισεκατομμύριο ανθρώπους να κατοικούν στο ηλιακό μας σύστημα, το οποίο σημαίνει ότι θα είχαμε χιλιάδες Μότσαρτ και χιλιάδες Αϊνστάιν» έλεγε πριν από τρία χρόνια ο Τζεφ Μπέζος, παρουσιάζοντας τα σχέδιά του για τον εποικισμό του Διαστήματος.

Ο καπιταλισμός πεθαίνει στο ποδόσφαιρο

του Θάνου Καμήλαλη

Στη θεωρία, ο καπιταλισμός έχει στον πυρήνα του την «ελευθερία», το ότι αν κάνεις τις σωστές επιλογές θα κερδίσεις σε χρήμα, δόξα και κοινωνική ανέλιξη και το ότι η οικονομική ανάπτυξη χρηματοδοτείται από την επένδυση κεφαλαίου, με το απαιτούμενο επιχειρηματικό ρίσκο. Στο ποδόσφαιρο, όταν οι ολιγάρχες δεν αγοράζουν ομάδες για να τις χρησιμοποιούν ως διαφήμιση και εξυπηρέτηση των συμφερόντων παράλληλων δραστηριοτήτων τους, το μοντέλο λέει ότι ένας ιδιοκτήτης ρίχνει χρήματα στην ομάδα του, σκοπεύοντας να λάβει πίσω πολλαπλάσια από αγοραπωλησίες παικτών, εισιτήρια, τηλεοπτικά δικαιώματα και εγχώριες ή διεθνείς διακρίσεις (που συνοδεύονται από μπόνους εκατομμυρίων).

Λόγω της φύσης της επιχείρησης βέβαια, υπάρχουν επιπλέον παράγοντες που επηρεάζουν την επιτυχία ή την αποτυχία. Από τη μία είναι η φήμη για έναν οικονομικό παράγοντας που ξαφνικά φιγουράρει ως Πρόεδρος στη δημόσια σφαίρα, από την άλλη, το γεγονός ότι το ποδόσφαιρο παραμένει ένα παιχνίδι. Μία κακή σεζόν, για μια σειρά από λόγους (από τραυματισμούς μέχρι γκίνια και κακές διαπροσωπικές σχέσεις στον σύλλογο) μπορεί να φέρει κατευθείαν μεγάλα χρέη. Η νίκη με την ήττα έχουν συχνά διαφορά μερικών στιγμών, λίγων εκατοστών αλλά και ορισμένες φορές δεκάδων εκατομμυρίων.

Μπάιντεν μπλουζ

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Ομολογώ ότι όσα διαδραματίζονται από την αρχή του χρόνου ανάμεσα στις δυο όχθες του Ατλαντικού αποσταθεροποιούν τις βεβαιότητες και τα βολικά κλισέ μου. Ενώ η βαπτισμένη στα νάματα της σοσιαλδημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους μεταπολεμική Ευρώπη παραμένει φριχτά κολλημένη στις νεοφιλελεύθερες μεταλλάξεις των τελευταίων δεκαετιών, στην κοιτίδα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού-καζίνο και της τέλειας απορρύθμισης που αποδείχθηκε τέλεια καταιγίδα, συντελείται μια θεαματική μεταστροφή, μια καλοδεχούμενη κωλοτούμπα που εκ του αποτελέσματος θα αποδειχθεί αν είναι ή όχι ιστορικών διαστάσεων.

Αυτός ο εκ πρώτης όψεως αδιάφορος, συντηρητικός, αντικομμουνιστής, μισο-Ρώσος, κινεζό-φοβος τύπος που έγινε ξυστά πρόεδρος, αυτός ο άνθρωπος του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος και του χρηματοπιστωτικού κατεστημένου της Wall Street, ο ασφυκτικά περιστοιχισμένος από τα επιχειρηματικά λόμπι του άγριου αμερικανικού καπιταλισμού, ο χαροκαμένος πλην όρθιος υπερήλικας Τζο Μπάιντεν, μοιάζει να επιχειρεί να επιφέρει στη μετα-πανδημική παγκοσμιοποίηση το πλήγμα που ο βρυχώμενος Τραμπ απειλούσε να προκαλέσει, πλην πέρασε και δεν κόλλησε.

Αρχηγοί οικογενείας

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Ο εγχώριος καπιταλισμός υπήρξε από καταβολής του οικογενειακή υπόθεση. Τόσο αυστηρά οικογενειακή, στα όρια της αιμομιξίας, ώστε κάθε παρείσακτος που έμπαινε ακόμη και με νόμιμο τρόπο -ως γαμπρός ή νύφη, π.χ.- στη φαμίλια αντιμετωπιζόταν με εχθρότητα για πολύ καιρό, έως και για πάντα, αν δεν έδινε στον πατριάρχη τεκμήρια αφοσίωσης στην οικογενειακή περιουσία, τον μοναδικό αληθινό δεσμό αίματος που κρατά τη φαμίλια σε συνοχή και εξασφαλίζει την αύξηση και τη διαιώνισή της από γενιά σε γενιά.

Ο ελληνικός καπιταλισμός, τόσο στην αρπακτική, κλεπτοκρατική εκδοχή του όσο και στη λαμπερή, λαϊφσταϊλάδικη βερσιόν του, ήταν και παραμένει κατά βάση οικογενειακός καπιταλισμός. Το ιδρύματα πολιτισμού, κοινωφελούς προσφοράς και φιλανθρωπίας που κραυγάζουν την αγωνία υστεροφημίας των πατριαρχών του -Νιάρχου, Λάτση, Ωνάση, Βαρδινογιάννη, τα πιο ονομαστά-, με μια φιλοδοξία να ανταγωνιστούν ακόμη και τον Παρθενώνα, είναι απλώς τα πιο γνωστά τοπόσημα και μνημεία του. Στα θεμέλιά τους είναι καλά θαμμένες σεξπιρικών διαστάσεων οικογενειακές τραγωδίες και αιματηρά μυστικά, αλλά η απόλαυση ή η κοινωφέλεια που μας προσφέρουν ως αντιπαροχή έχουν σβήσει κάθε ανεπιθύμητη σκιά.

Το Κανάλι του Σουέζ, το παγκόσμιο εμπόριο και ο Γιούρι Γκέλερ

Του Βαγγέλη Μαρινάκη

Η παρούσα κατάσταση ήρθε να αναδείξει μια σειρά από δομικές αδυναμίες που διέπουν τις παγκόσμιες εφοδιαστικές αλυσίδες εν μέσω πανδημίας και όχι μόνο.

Τις ώρες που γράφονταν αυτές οι γραμμές το πλοίο μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων Ever Given απελευθερωνόταν και άρχιζε να κινείται ξανά, σηματοδοτώντας την αρχή της λύσης των προβλημάτων που προκάλεσε την περασμένη Τετάρτη, όταν και «κόλλησε» στη Διώρυγα του Σουέζ, προκαλώντας συμφόρηση.

Πέρα από το ατυχές περιστατικό αυτό καθαυτό, το οποίο σύμφωνα με την Αρχή της Διώρυγας του Σουέζ οφείλεται σε αμμοθύελλα που οδήγησε σε απώλεια του ελέγχου από τον καπετάνιο, η παρούσα κατάσταση ήρθε να αναδείξει μια σειρά από δομικές αδυναμίες που διέπουν τις παγκόσμιες εφοδιαστικές αλυσίδες εν μέσω πανδημίας και όχι μόνο.

Τα «βαμπίρ» του κεφαλαίου «ρουφούν» κέρδη μέσα στην πανδημία

Οι 2.200 δισεκατομμυριούχοι του πλανήτη, σύμφωνα με τη λίστα του «Forbes» μέσα στο 2020 αύξησαν τις περιουσίες τους κατά 20%!!!

Την ώρα που εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων σε όλο τον κόσμο ζουν με τον φόβο της επόμενης μέρας. Μετρούν εκατόμβες νεκρών, θύματα του κορωνοϊού. Δίνουν καθημερινή μάχη για την επιβίωση μέσα στην καπιταλιστική κρίση που ξέσπασε εν μέσω πανδημίας μια χούφτα παράσιτα συνεχίζουν να αυγατίζουν τα πλούτη τους.

Μια δράκα ολιγαρχών που καρπώνεται την υπεραξία των εργατών μετρά κέρδη. Οι 2.200 δισεκατομμυριούχοι του πλανήτη, σύμφωνα με τη χρονιάτικη λίστα του «Forbes» μέσα στο 2020 αύξησαν τις περιουσίες τους κατά 20% ή κατά 1,9 τρισ. δολάρια!!!

Καπιταλισμός

του Νίκου Μπογιόπουλου

Στον πλανήτη Γη, αυτόν που μαστίζεται από την πανδημία, μέσα στο 2019 οι 25 μεγαλύτερες πολυεθνικές όπλων πούλησαν πραμάτεια αξίας 361 δισ. δολαρίων. Την ίδια ώρα, στον ίδιο πλανήτη, αυτόν που μαστίζεται από την πανδημία και εν μέσω πανδημίας,

– το 1 στα 4 νοσοκομεία παγκοσμίως δεν διαθέτει τρεχούμενο νερό και

– το 1 στα 3 νοσοκομεία παγκοσμίως δεν μπορεί να διασφαλίσει ούτε την υγιεινή των χεριών στους χώρους παροχής φροντίδας.

Ρέπουν οι νέοι μας προς τον κομμουνισμό;

Του Κώστα Κολοκυθά

Στις αρχές Νοέμβρη το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών (ΚΕΦΙΜ) δημοσίευσε μια έρευνα του αναφορικά με τις αντιλήψεις των νέων της Ελλάδας για τον κομμουνισμό, 31 χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Το ΚΕΦΙΜ είναι ένα think tank που στόχο έχει τη διάδοση των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων απόψεων. Στο ΚΕΦΙΜ συμμετέχουν η Μιράντα Ξαφά, ο Πέτρος Δούκας κ.α. ενώ πρόεδρος είναι ο κ. Σκούρας με ισχυρές σχέσεις με το Ρεπουμπλικανικό κόμμα στις ΗΠΑ.

Τα αποτελέσματα της έρευνας, που μεταξύ άλλων φρίκαραν το ακραία φιλελεύθερο think tank, έδειξαν ότι περίπου το 60% των νέων της χώρας εκτιμά σήμερα ότι η πορεία της Ελλάδας θα ήταν καλύτερη αν βρισκόταν στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης.

Σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν

του Λάμπρου Τόκα

Όταν οι κυβερνώντες κλείνουν τα μάτια τους, για να μην βλέπουν την πραγματικότητα, φτάνει κάποια στιγμή η ώρα του λογαριασμού. Είναι η ώρα, που οι απλοί πολίτες καλούνται να πληρώσουν- συχνά με την ίδια τους τη ζωή- τις εγκληματικές πολιτικές που εφαρμόζουν οι κυβερνώντες για να προστατέψουν τα συμφέροντα μιας χούφτας μεγαλοεπιχειρηματιών. Τα παραδείγματα που βεβαιώνουν του λόγου το αληθές, είναι πολλά. Θα περιοριστούμε μόνο σε ένα. Στις καταστροφικές συνέπειες της πανδημίας του κορονοϊού, που βιώνει ολόκληρη η ανθρωπότητα (και η χώρα μας) από τις αρχές του 2020 και για την ώρα δεν φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ.

Η ανευθυνότητα για την αντιμετώπιση (;) του κορονοϊού που έδειξαν οι κυβερνώντες στις καπιταλιστικές χώρες (από τις μεγαλύτερες και  πλουσιότερες μέχρι τις μικρότερες και φτωχότερες) , εκδηλώθηκε με διάφορους  τρόπους, με χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις: 1) Την απροθυμία των ηγετών μεγάλων χωρών (με πρωταγωνιστές την Αμερική, την Αγγλία, την Σουηδία,  την Βραζιλία κλπ) που επέλεξαν αρχικά την «ανοσία της Αγέλης», αφήνοντας απροστάτευτο το λαό τους και 2) την αδιαφορία των κυβερνητών μικρότερων χωρών (μεταξύ αυτών και η Ελλάδα), που αρνήθηκαν  πεισματικά να πάρουν ουσιαστικά μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Και στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση, μιλάμε για εγκληματικές πολιτικές, στις οποίες διαφέρει μόνο ο βαθμός εγκληματικότητας.

Συγκλονιστικά στοιχεία για τον “ιό” του καπιταλισμού και των αντιλαικών πολιτικών σε Ευρώπη και Ελλάδα! (ηχητικό)

Συγκλονιστικά στοιχεία παρουσίασε ο καθηγητής Εφαρμοσμένων Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο στη Νάπολη, Κώστας Σιέττος,  στην εκπομπή του Νίκου Μπογιόπουλου (Real fm – 12/11/2020), για την πανδημία αλλά και τη διαχείριση της σε Ελλάδα και Ιταλία αλλά και σε μια σειρά ευρωπαικές χώρες.

Ο Κ. Σιέττος αναφέρθηκε στην υποχρηματοδότηση των συστημάτων δημόσιας Υγείας στο σύνολο της ΕΕ. Χαρακτηριστικό – σημείωσε – είναι πως στην Ιταλία την τελευταία 10ετία έγιναν περικοπές 37 δισεκατομμυρίων στον τομέα της Υγείας, ενισχύοντας παράλληλα τις κερδοφόρες, για τους επιχειρηματίες της Υγείας, συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Αποτέλεσμα ήταν να κλείσουν 111 νοσοκομεία, να μειωθούν κατά 33.000 οι κλίνες στα δημόσια νοσοκομεία και να μειωθεί ο αριθμός των γιατρών κατά 10.000. Επίσης, όσον αφορά την Ιταλία, αποκάλυψε ότι ακόμα και την περίοδο του λοκ ντάουν, τον Μάρτιο και τον Απρίλιο, το 33% επιχειρήσεων και μεγάλων βιομηχανικών μονάδων ήταν ανοιχτές, χωρίς κανέναν ουσιαστικό έλεγχο για τη προστασία της υγείας των εργαζομένων.

Πώς να καταβροχθίσετε μια χώρα

Του Κώστα Λουλουδάκη (Ιουλιανού)

Η πτώση του Τείχους ήταν ένα καταλυτικό γεγονός, που επέτρεψε στην Γερμανία να ανασάνει τον καθαρό, από κομμουνιστικούς βάκιλους, αέρα της επανένωσης και όλο τον πλανήτη να ανακουφίζεται από το «τέλος της Ιστορίας» με την έννοια της εξελικτικής διαδικασίας και τον θρίαμβο της «ορθότητας της φιλελεύθερης δημοκρατίας». Αυτά τα έγραψε το 1989, αμέσως μετά την πτώση του Τείχους  σε ένα άρθρο του στο περιοδικό National Interest  και τα επανέλαβε το 1992 στο βιβλίο του με τίτλο «The End of History and the Last Man»,  ο νεοφιλελεύθερος στοχαστής Francis Fukuyama.

Ούτως ή άλλως, όλες οι «πληροφορίες» παρουσιάζουν τα κράτη της «άλλης» μεριάς του «σιδηρούν παραπετάσματος» ως ολοκληρωτικά, απολυταρχικά υπερ-κράτη, που δρούσαν αρνητικά σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα: δεν επιτρεπόταν αυτό, απαγορευόταν εκείνο, δεν είχαν το άλλο, τρώγανε στα συσσίτια, τους παρακολουθούσαν νυχθημερόν ανελέητοι επόπτες και μοχθηροί κατάσκοποι.

Το εσκεμμένο έλλειμμα ενημέρωσης, η ακροδεξιά και οι αρνητές του κορoνοϊού

Του Γιάννη Νικολόπουλου

Η τελευταία δεκαετία υπήρξε περίοδος τριών, μείζονος σημασίας, κρίσεων του καπιταλισμού. Πρώτα, της οικονομικής-χρηματιστηριακής-τραπεζικής κρίσης που τσάκισε οριστικά τις φαντασιώσεις του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού για τον “διάχυτο” πλούτο στην κοινωνία. Μετά, της έντασης της κλιματικής κρίσης που εξαφανίζει τα ευάλωτα οικοσυστήματα και τους πάγους στους δύο πόλους, καταποντίζει νησιά και ακτές, διαλύει τις ονειρώξεις της βιομηχανικής ανάπτυξης με βάση τα ορυκτά καύσιμα και τα κέρδη των πετρελαϊκών εταιρειών. Τέλος, τους τελευταίους μήνες, προστέθηκε και η υγειονομική κρίση του κορονοϊού που ενταφιάζει τις εσφαλμένες πεποιθήσεις για την υπεροχή του ανθρώπου πάνω στη φύση και σαρώνει τα εντελώς αποσαθρωμένα λόγω επικυρίαρχης αγοράς και παραδομένης πολιτικής, συστήματα υγείας και πρόνοιας της υφηλίου, σπέρνοντας εκατομμύρια ασθενείς και εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς.

Οι αρνητές όλων των κρίσεων είναι ταγμένοι στην υπηρεσία του κεφαλαίου

Και στις τρεις κρίσεις, οι αστικές ηγεσίες, οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ του πλανήτη, τα συστημικά μέσα ενημέρωσης έχουν δώσει, μέχρι στιγμής, τις εντελώς λάθος απαντήσεις για το “τις πταίει”.

Τα «αρπακτικά» του χρέους και η συσσώρευση

Tης Καταρίνα Πίστορ​*

Tι κοινό έχουν η εγκληματική οργάνωση της Καλαβρίας Ντραγκέτα, η Hertz, το Sichuan Trust της Κίνας και η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ; Όλοι είναι βαθιά μπλεγμένοι σε ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα που έχει μετατρέψει την πιστωτική διαμεσολάβηση σε μια συσσώρευση χρέους (mint debt) που παράγει περιουσιακά στοιχεία για να εμπλουτίσει τους επενδυτές,

όμως αφήνει νοικοκυριά, επιχειρήσεις και κυβερνήσεις να αγωνίζονται με μη βιώσιμες υποχρεώσεις. Οι επενδυτές πάντα αναζητούν την ασφάλεια και τις αποδόσεις. Η λογική υποδηλώνει ότι δεν μπορούν να έχουν και τα δύο, όμως αυτό ίσχυε πριν από την εποχή της δομημένης χρηματοδότησης και της σκιώδους τραπεζικής. Με τη σωστή νομική κωδικοποιημένη στρατηγική, οι απλές υποχρεώσεις πληρωμής μπορούν να μετατραπούν σε ρευστά περιουσιακά στοιχεία για τους επενδυτές.

Το κράτος λάφυρο – Πώς κάποιοι με τη φιλανθρωπία θεσμοθετούν τις ανισότητες

Του Γιώργου Αλοίμονου

Δεν είναι μόνο η πανδημία, ούτε οι συνέπειες του άκρατου ωφελιμισμού που έχουν φτάσει την ανθρωπότητα στο χείλος της καταστροφής. Η απληστία που βαφτίζεται βολικά οικονομία της αγοράς καταδεικνύει ότι σήμερα ο άνθρωπος και τα ταπεινά του ένστικτα είναι συγχρόνως και δύναμη για το καλό, αλλά υπό συνθήκες μπορούν να γίνουν το μεγαλύτερο όπλο εναντίον της συνολικής κοινωνικής προόδου. Σήμερα, βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν, όπου σε μια προσπάθεια αναδίπλωσης η δημοκρατία γίνεται «συμφωνία μετόχων», το κράτος λάφυρο και έρμαιο της ανεξέλεγκτης φιλανθρωπίας και η καθημερινότητα «αιχμάλωτος» πολιτικών πρακτικών ατομικής πυγμής και όχι αποτέλεσμα αξιών, θεσμών και νόμων για το κοινό καλό.

Η πανδημία επιστρέφει. Ο καπιταλισμός παρατηρεί. Εμείς;

Του Βασίλη Λιόση

Όταν ενέσκηψε η πανδημία είναι σαφές ότι οι κυβερνήσεις βρέθηκαν μπροστά σε ένα δίλημμα: ανοσία της αγέλης ή καραντίνα; Πίσω και από τα δυο ερωτήματα βρισκόταν η οικονομία και η πολιτική. Στην πρώτη περίπτωση η οικονομία έπρεπε να λειτουργήσει απρόσκοπτα με οποιοδήποτε τίμημα (εν προκειμένω χιλιάδες ανθρώπινες ζωές), στη δεύτερη περίπτωση εκτιμήθηκε πως θα αποφεύγονταν φαινόμενα κατάρρευσης του δημόσιου τομέα υγείας κάτι που θα έφερνε γενικευμένη κοινωνική δυσαρέσκεια ενώ μεσομακροπρόθεσμα θα σήμαινε επανεκκίνηση της οικονομίας σε καλύτερη βάση.

Η πανδημία επανέρχεται παρά τις προβλέψεις για ύφεσή της τους θερινούς μήνες. Η πολιτική της ανοσίας της αγέλης απέτυχε πλήρως. Αρκεί κάποιος να δει τι συμβαίνει στις ΗΠΑ και τη Βραζιλία. Με αποτυχία στέφθηκε και η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης που τόσο πολύ εκθειάστηκε από τα μπουκωμένα με ευρώ ΜΜΕ. Και στέφθηκε με αποτυχία όχι όσον αφορά τον αριθμό των κρουσμάτων και των νεκρών, αλλά τις οικονομικές επιπτώσεις στα λαϊκά στρώματα.

Ο κορωνοϊός σκοτώνει, ο καπιταλισμός δολοφονεί!

Του Διονύση Μαλαπέτσα

Η πανδημία του κορωνοϊού που πλήττει τον πλανήτη είναι η μία όψη του νομίσματος, η οποία περιγράφεται καθημερινά από ενημερωτικά δελτία που εκδίδουν οι οργανισμοί υγείας σε όλο τον κόσμο. Οι αριθμοί έχουν την τάση να λένε την αλήθεια με έναν ψυχρό και ξεκάθαρο τρόπο. Ο ιός έχει ως τώρα προσβάλλει περίπου 8,5 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως και έχει κοστίζει τη ζωή σε περίπου 450.000 συνανθρώπους μας.

Το νόμισμα όμως έχει και άλλη όψη, την οικονομική κρίση που συνοδεύει την υγειονομική και είναι εξίσου σκληρή με την πρώτη. Οι αριθμοί και εδώ μιλούν από μόνοι τους. Πάνω από 1,5 εκατομμύριο απολύσεις έχουν ήδη ή πρόκειται να λάβουν χώρα παγκοσμίως εξ’ αιτίας, ή εξ’ αφορμής της πανδημίας του κορωνοϊού και του lockdown που κόστισε στα κέρδη των κεφαλαιοκρατών, κόστος που τώρα (και ως συνήθως) μετακυλούν στους λαούς, στους ανθρώπους του μόχθου που πλήρωσαν τα κέρδη τους, κατόπιν την κρίση τους, στη συνέχεια την ανάκαμψή τους και τώρα ξανά τις απώλειές τους από την πανδημία.

Λογαριασμός νοσοκομείου ύψους 1.122.501 για ασθενή με κορονοϊό στις ΗΠΑ Η “αγορά” υγείας θανατηφόρα επικερδής

Ανάρρωσε μετά από 62 μέρες νοσηλείας αλλά η καρδιά του λίγο έλειψε να σταματήσει όταν είδε τον λογαριασμό.

Ένας 70χρονος Αμερικανός που προσβλήθηκε από τον νέο κορονοϊό  και νοσηλεύθηκε για δύο μήνες στο Σιάτλ έλαβε αναλυτικό λογαριασμό 181 σελίδων από το νοσοκομείο με χρεώσεις που ξεπερνούν το 1εκατ. δολάρια.

Ο Μάικλ Φλορ εισήχθη στο ιατρικό κέντρο Swedish Issaquah του Σιάτλ στις 4 Μαρτίου. Νοσηλεύτηκε για 62 ημέρες και κινδύνεψε να πεθάνει. Μάλιστα  οι νοσηλευτές ένα βράδυ πήραν τηλέφωνο τη γυναίκα του και του επέτρεψαν να μιλήσει για αποχαιρετίσει το ίδια όσο και τα παιδιά του.

Ο δικός μας χορός

Του Μανόλη Βριθιά

Έλα δώσ΄ μου το χέρι σου κι ακολούθα  το χορό μου, αυτά τα όμορφα μάτια που κρύβονται πίσω απ την πράσινη μάσκα τα τόσο αποφασιστικά, το σώμα τούτο που λικνίζεται  νευρικά και με τόλμη κάτω από την πράσινη μπλούζα, τα αγέρωχα μαλλιά και το γλυκό σου πρόσωπο, τα έχω ξαναδεί, σε κάποιο νοσοκομείο, επισκέπτης ή ασθενής. πριν από τούτο το μακελειό που μας βρήκε, πριν αντικρύσουμε το θάνατο, κατάματα κι εσύ κι εγώ,

Ίσως σε μια βιτρίνα κοιτάζοντας όμορφα ρούχα, ή, στο δρόμο περπατώντας, για διαφορετική κατεύθυνση ο καθ ένας. Ή στο ίδιο σουπερ μάρκετ της γειτονιάς προσπαθώντας με χαμόγελο να με εξυπηρετήσεις, μπορεί πίσω από  κάποιον κισσέ δημόσιας υπηρεσίας, ή τράπεζας, ή ίσως πάνω σε κάποιο μηχανάκι, κρύο – ζέστη, μέρα – νύχτα — δεν έχει σημασία — «μεταπτυχιακός»  ντιλιβεράς.  Στο εργοστάσιο και στην παραγωγή, της διατροφικής αλυσίδας, για να χουνε  φαΐ οι άνθρωποι, ή κάτω από την υψικάμινο, με τις άθλιες συνθήκες δουλειάς. Μπορεί ή μάλλον είμαι σίγουρος στη μεγάλη διαδήλωση για καλύτερη ζωή, μόνιμη δουλειά, παιδεία και υγεία.

Το μεγάλο άλμα του κατασκοπευτικού καπιταλισμού

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Το τελευταίο μου βιβλίο Άνθρωποι και Ρομπότ: Οι προκλήσεις της τεχνητής νοημοσύνης (Λιβάνης, 2020) είχε την ατυχία να κυκλοφορήσει μόλις τρεις εβδομάδες πριν από το lockdown. Θέλω να πιστεύω, όμως, ότι τα θέματα που θίγει (τηλεργασία, αυτοματοποίηση, καπιταλισμός της πλατφόρμας, τεχνητή νοημοσύνη στην Ιατρική, γενικευμένη παρακολούθηση, σύγκρουση ΗΠΑ-Κίνας στο πεδίο των νέων τεχνολογιών κ.α.) είναι ακόμη περισσότερο επίκαιρα σήμερα από την προ-κορωνοϊού εποχή. Όπως συνέβη σε άλλους τομείς της οικονομίας, της γεωπολιτικής και του πολιτισμού, η πανδημία δεν δημιούργησε μια νέα πραγματικότητα εκ του μηδενός, αλλά έδρασε ως ισχυρός επιταχυντής τάσεων ιστορικών διαστάσεων, οι οποίες ήδη βρίσκονταν σε εξέλιξη.

Καθώς τα περιοριστικά μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας βύθιζαν την παγκόσμια οικονομία σε μια τρομερή ύφεση, με απότομη εκτίναξη της ανεργίας και της φτώχειας, οι γίγαντες του κυβερνοχώρου όχι μόνο δεν υφίσταντο ζημιές, αλλά αποκόμιζαν εντυπωσιακά οφέλη, σε χρήμα και ισχύ. Ο Τζεφ Μπέζος, αφεντικό της Amazon και πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο ήδη προ κορωνοϊού, είδε την προσωπική του περιουσία να αυξάνεται κατά 24 δισ. (δισ!) δολάρια στους δύο πρώτους μήνες του lockdown. Κυρίαρχη στο διαδικτυακό εμπόριο (μαζί με την κινεζική Alibaba), η Amazon διόγκωσε θεαματικά τον τζίρο της στις συνθήκες του Μεγάλου Εγκλεισμού, σε σημείο που, για να καλύψει την αυξημένη ζήτηση, προσέλαβε 178.000 εργάτες τη στιγμή που στην Αμερική και σε διεθνή κλίμακα οι θέσεις εργασίας αποδεκατίζονταν κατά δεκάδες εκατομμυρίων[1].

Η Πανδημία και η Παγκόσμια Οικονομία

by Jayati Ghosh

Οι αναπτυσσόμενες χώρες αντιμετωπίζουν κατάρρευση του διεθνούς εμπορίου, πτώση εμβασμάτων, απότομες αντιστροφές ροών κεφαλαίων και υποτίμηση νομισμάτων. Μόνο οι τολμηρές πολιτικές – ελάφρυνση του χρέους, διεθνής χρηματοδότηση, προγραμματισμός και πολλά άλλα – θα αποτρέψουν περαιτέρω καταστροφή.

Υπάρχει ακόμη πολλή αβεβαιότητα σχετικά με την πανδημία COVID-19: όσον αφορά στην έκταση της εξάπλωσής της, τη σοβαρότητά της σε διάφορες χώρες, τη διάρκεια της έξαρσης και το αν μια αρχική βελτίωση της κατάστασης θα δώσει τη θέση της σε μια επανεμφάνιση. Αλλά ορισμένα πράγματα είναι ήδη σίγουρα: γνωρίζουμε ότι ο οικονομικός αντίκτυπος αυτής της πανδημίας είναι ήδη τεράστιος, με αποτέλεσμα οτιδήποτε έχουμε βιώσει στη ζωή μας μέχρι σήμερα να μοιάζει ασήμαντο. Το τρέχον σοκ στην παγκόσμια οικονομία είναι σίγουρα πολύ μεγαλύτερο από εκείνο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2008 και είναι πιθανό να είναι πιο έντονο από τη Μεγάλη Ύφεση του 1929. Ακόμη και οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι του εικοστού αιώνα, ενώ διέκοψαν τις αλυσίδες εφοδιασμού και κατέστρεψαν φυσική υποδομή και πληθυσμούς, δεν περιελάμβαναν τους περιορισμούς στην κινητικότητα και την οικονομική δραστηριότητα που ισχύουν σήμερα στην πλειονότητα των χωρών. Πρόκειται, επομένως, για μια πρωτοφανή παγκόσμια πρόκληση και απαιτεί πρωτοφανείς απαντήσεις.

Το στίγμα που αφήνει η πανδημία στην οικονομία

by Michael Roberts

Η αισιοδοξία κυριαρχεί στις παγκόσμιες χρηματιστηριακές αγορές, ιδιαίτερα σε αυτές των ΗΠΑ. Μετά την πτώση τους κατά 30% περίπου όταν επιβλήθηκαν τα μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας για να περιοριστεί η μετάδοση του κορωνοϊού, τα αμερικανικά χρηματιστήρια ανέβηκαν απότομα κατά 30% τον Απρίλιο. Γιατί; Για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι η Αμερικανική Ομοσπονδιακή Τράπεζα παρενέβη με τεράστιες ενέσεις ρευστότητας μέσω της εξαγοράς ομολόγων και της αξιοποίησης ποικίλων χρηματοοικονομικών εργαλείων. Και οι υπόλοιπες κεντρικές τράπεζες έχουν αντιδράσει με παρόμοιο τρόπο παρέχοντας ενέσεις ρευστότητας, όμως καμία από αυτές τις κινήσεις δεν μπορεί να συγκριθεί με την νομισματική ώθηση της Ομοσπονδιακής Τράπεζας.