Ο καθρεφτης και ο κλοουν ..

Το παραδέχομαι. Δεν μπορώ να συνηθίσω την καθημερινή βία που ασκείται συνεχώς πάνω μου. Βία από την σπιτονυκοκοιρά που ζητά επιμόνως το ενοίκιο κάθε πρώτη του μηνός, βία από τον βενζινοπώλη που ζητά μια μικρή περιουσία για να ζεστάνω τα λιγοστά δωμάτια του σπιτιού μου, βία από τον περιπτερά που μου αδειάζει την τσέπη για μια χούφτα καπνό, βία από τον εισπράκτορα που ελέγχει εξονυχιστικά το τσαλακωμένο εισιτήριο αστικού λεωφορείου. Φυσικά, δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν τους. Όλοι τους μπλεγμένοι, κι εγώ ακόμα, σ΄ αυτό το παιχνίδι με την αλυσίδα της βίας. Μια αλυσίδα που αν τραβήξω εγώ, θα πρέπει να τραβήξει κι ο διπλανός μου για να μην πέσει, κι ο παραδίπλα το ίδιο κι ούτω καθεξής.

Και φυσικά, αρχηγός κι εμπνευστής του παιχνιδιού της βίας, με το οποίο λίγοι μόνο διασκεδάζουν, το Κράτος, οι καπιταλιστικοί θεσμοί και τα παιδιά τους, ο πελώριος αυτός κλόουν που δεσπόζει τρομακτικά πάνω απ’ τα κεφάλια ολονών μας και περπατά ανέμελος, άλλες φορές φορώντας την αποκριάτικη στολή της Πρόνοιας, άλλες δείχνοντας το πραγματικό του πρόσωπο, αυτό της Τρομοκρατίας και της καταστολής.

ΘΡΥΨΑΛΑΑΑ!

Στεκόμασταν καμιά δεκαριά άνθρωποι μέσα στην κάψα του μεσημεριού χθές στην πλατεία Χαλανδρίου και περιμέναμε να ανάψει το πράσινο για τους πεζούς.

Πίσω μας ήταν ένα από κείνα τα τεράστια περίπτερα που είναι σαν μινι μάρκετ πια, όπου μερικοί εξίσου ταλαιπωρημένοι συντοπίτες μου διάβαζαν τους τίτλους των αναρτημένων εφημερίδων – πολιτικών και αθλητικών.

Ο ήλιος αληθινά έψηνε την άσφαλτο.
Όπως περίμενα λοιπόν να ανάψει το πράσινο, ακούω ανάμεσα από τον θόρυβο των διαφόρων οχημάτων, μια βραχνή φωνή που ερχόταν από πίσω μου να λέει με μια έντονη πίκρα:
«Έτσι όπως μας κατάντησαν, ντρέπομαι να κοιτάξω τα μούτρα μου καθρέφτη!»