Γιατί δεν είναι δυνατή μια «αριστερή» κεϋνσιανή οικονομική πολιτική;

 Του Γιώργου Σταμάτη

Σχόλιο Αγκάρρα:

Στόχος αυτής της αναδημοσίευσης είναι να δώσει μια γεύση του τι σημαίνει κεϋνσιανή οικονομική πολιτική σε περιόδους οι οποίες χαρακτηρίζονται από υψηλό δημόσιο χρέος (κοντά στο 100%), όπως στην περίπτωση της Κύπρου σήμερα. Το παρόν άρθρο βέβαια δεν μπορεί να λαμβάνεται αυτούσια ορθό για την περίπτωση της Κύπρου αφού συντάχθηκε για άλλη οικονομία (Ελλάδα) σε μια άλλη περίοδο (2001). Παρ όλα αυτά είναι ίσως σημαντικό ότι καταδεικνύει και θέλει να προβληματίσει σχετικά με το ασύμβατο της ελευθερίας της πολιτικής βούλησης του πολιτικού προσωπικού στα θέματα οικονομίας, ότι δηλαδή σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης η εκάστοτε κυβέρνηση πρέπει να κρίνεται με βάση τον τρόπο διαχείρισης της οικονομίας. Στην πραγματικότητα, το αδιέξοδο της λιτότητας φαίνεται να είναι κάτι περισσότερο από απλή εμμονή για τις κυβερνήσεις οι οποίες υιοθετούν αυτή τη μέθοδο για ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας. Λέγοντας αυτό δεν εννοούμε ότι αποποιούνται τις όποιες ευθύνες, είτε ατομικές είτε συλλογικές, αλλά να καταδείξουμε τις αντικειμενικές συνθήκες μέσα από τις οποίες το καπιταλιστικό οικονομικό μοντέλο καθορίζει και επιβάλλει τις οικονομικές επιλογές σε μεγάλο βαθμό. Συνεπώς, η χαλαρότητα με την οποία η Αριστερά, είτε εξωθεσμική, είτε κοινοβουλευτική χρησιμοποιεί αυτές τις θέσεις πρέπει να τύχει καλύτερης και ποιο εξονυχιστικής εξέτασης. Οι αντικειμενικές συνθήκες και οι μονόδρομοι που δημιουργεί ο καπιταλισμός καταδεικνύουν την αδυναμία  μεταρρύθμισης του. Ο μόνος τρόπος είναι η ανατροπή, και αυτή δεν είναι η εμμονή αθεράπευτων και ρομαντικών επαναστατών αλλά ο εξαναγκασμός του συστήματος.

Μετά τη ρύθμιση, η ρευστότητα

Παρότι η τρέχουσα ειδησεογραφία μονοπωλείται από την επίσκεψη της τρόικας και την, όπως πάντα, επώδυνη υπενθύμιση για τις μνημονιακές υποχρεώσεις, τα προαπαιτούμενα και τα ισοδύναμα, η πιο ενδιαφέρουσα συζήτηση έχει αρχίσει να διεξάγεται γύρω από δύο άλλα θέματα, μετατροϊκανά και μεταμνημονιακά: τη ρύθμιση του χρέους και την οικονομική ανασυγκρότηση.

Για τη ρύθμιση του χρέους ακούγονται ήδη πολλές προτάσεις, και όλες συγκλίνουν σε έναν σκοπό: πώς θα διαμορφωθεί ένα ρεαλιστικό τοκοχρεωλύσιο, τέτοιο που θα καταφέρει να το εξυπηρετεί η ελληνική οικονομία, η βαριά πληγωμένη από την εξαετή ύφεση και την φονική ανεργία. Τέτοιο που να μη στερεί από την κοινωνία τους απαραίτητους πόρους για την αναπαραγωγή της και βέβαια για την κατεπείγουσα πια ανασυγκρότηση.

Όποιος λοιδορεί τον Μαρξ και σνομπάρει τον Κέινς μισεί την ζωή

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου*

“ Ένα γρανάζι σε αυτή την μηχανή της εξολόθρευσης της ανθρωπότητας είναι και το μνημόνιο της Τρόικας με την Συγκυβέρνηση στην Ελλάδα. Ένα μικρό αλλά σαφές γρανάζι μιας ανθρωποφάγου μηχανής που κινεί τον κόσμο προς την άβυσσο του πολέμου. ”

Θα έχετε ακουστά την περίφημη 11η θέση για τον Feurbach του Καρλ Μαρξ: «οι φιλόσοφοι έχουν απλά ερμηνεύσει τον κόσμο με διάφορους τρόπους. Το θέμα είναι να τον αλλάξουμε». Καλό, δεν λέω, αλλά πώς να τον αλλάξεις αν δεν τον κατανοήσεις; Και πώς να τον κατανοήσεις στο βαθμό που στοχάζεσαι εσχατολογικά; Έτσι την πάτησαν πολλοί δεξιοί και αριστεροί και όχι ο Μαρξ. Διότι ο Μαρξ δεν σκεφτόταν εσχατολογικά – δεν ήταν καν μαρξιστής – αλλά διαλεκτικά και συγκυριακά, καταλήγοντας όμως σε συμπεράσματα εσχατολογικού χαρακτήρα για να προκαλέσει κοινωνική, μαζική δράση για αλλαγή του κόσμου της αποξένωσης του ανθρώπου από την εργασία του και κατακερματισμού του εαυτού του.