Πώς γράφεται η ιστορία

του Περικλή Κοροβέση

Εχω πλήρη επίγνωση πως τα τελευταία μου σημειώματα σχετικά με τη Ρωσική Επανάσταση ενόχλησαν μια μερίδα αναγνωστών αυτής της στήλης. Το βρίσκω απολύτως λογικό. Η προπαγάνδα της σταλινικής ΕΣΣΔ συμπεριφέρθηκε σαν θρησκεία μαζί με την ιεραρχία της και το τελετουργικό της. Υπήρχε μία και μοναδική αλήθεια: οι αδήριτοι νόμοι της Ιστορίας που εσχατολογικά οδηγούν στον σοσιαλισμό.

Αποκλειστικός και μόνος ερμηνευτής αυτής της αλήθειας ήταν το κόμμα και ο γραμματέας, που ως εγκόσμιος πάπας είχε και αυτός το αλάθητο. Μπορούσε να ερμηνεύσει το παρελθόν και να προβλέψει το μέλλον. Οποιαδήποτε αμφιβολία ή υποψία αμφιβολίας αυτής της ορθότητας γινόταν αυτομάτως αίρεση και επέφερε κολασμό σε στρατόπεδα ή εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες.1 Ολα αυτά κρύβονταν επιμελώς. Και όποιος στη Δύση μιλούσε γι’ αυτά κέρδιζε τον τίτλο του αντικομμουνιστή, του αντισοβιετικού ή του πράκτορα. Αυτό ισχύει ακόμα και σήμερα, παρά τα ντοκουμέντα που έχουμε από τα επίσημα αρχεία της ΕΣΣΔ και των μυστικών υπηρεσιών.

ΑΠ’ ΑΚΡΟ Σ’ ΑΚΡΟ: ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Αυτό που στη χώρα μας έχει παρουσιαστεί ως «θεωρία των δύο άκρων» από το περιβάλλον της κυβέρνησης Σαμαρά και από τους διανοουμένους του ακραίου Κέντρου είναι ένα συνονθύλευμα δύο συγγενών αλλά διακριτών πολιτικών αναλύσεων: Η μία είναι η παράλληλη εξέταση των δύο μεγάλων ευρωπαϊκών ολοκληρωτικών κρατών του 20ού αιώνα, του χιτλερικού και του σταλινικού. Η άλλη είναι η λεγόμενη «θεωρία του πετάλου», που θέλει την ακροδεξιά και την ακροαριστερά να αποτελούν όχι τους δύο αντίθετους πόλους ενός ευθύγραμμου πολιτικού φάσματος αλλά τα δύο ακραία σημεία που αγγίζουν σχεδόν το ένα το άλλο σε ένα πολιτικό φάσμα που έχει το σχήμα ενός πετάλου αλόγου.