Ντοκουμέντο: Ένας διάλογος Γκορμπατσόφ-Θάτσερ για το ΝΑΤΟ και το Αφγανιστάν

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Το 1987 η “Σιδηρά Κυρία” επισκέπτεται τη Μόσχα και συναντάται με τον Γενικό Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης.

1944: Το Μπλόκο της Κοκκινιάς

17 Αυγούστου 1944. Γράφτηκε με το αίμα 315 πατριωτών η ιστορία της «Μάντρας». Ηταν χαράματα Παρασκευής. Πριν ακόμα διαλυθεί το σκοτάδι η Κοκκινιά βρέθηκε κυκλωμένη απ’ όλες τις μεριές. Γερμανοί και γερμανοτσολιάδες ρίχνονται με λύσσα να εκδικηθούν την προλεταριακή συνοικία που στάθηκε πρωτοπόρα στον αγώνα για τη ματαίωση της επιστράτευσης και τον εξανδραποδισμό των Ελλήνων.

Μέσα σε μια ατμόσφαιρα τρόμου που επιτείνονταν από τους αναρίθμητους πυροβολισμούς και τις εκρήξεις χειροβομβίδων και την απειλή της «επιτόπου επέλασης» μάζεψαν όλους τους άνδρες δεκατεσσάρων ως εξήντα ετών. Σύνολο 20 χιλιάδες περίπου στην Πλατεία Οσίας Ξένης. Κι ύστερα άρχισαν τα ομαδικά βασανιστήρια, οι ταπεινώσεις και οι εκτελέσεις. Από τους συγκεντρωμένους στην Πλατεία οι μασκοφόροι διάλεξαν πολλές δεκάδες παλικάρια που εκτελέστηκαν από τους ταγματασφαλίτες στη ματωμένη μάντρα, μπροστά στα μάτια των δικών τους.

13 Αυγούστου 1968: Η απόπειρα δολοφονίας κατά του Παπαδόπουλου από τον Α. Παναγούλη!

Είναι Τρίτη και 13 Αυγούστου 1968. Ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος επιβιβάζεται, στις 7.30 το πρωί, στο τεθωρακισμένο αυτοκίνητό του και αναχωρεί από την εξοχική του κατοικία στο Λαγονήσι για την Αθήνα.

Μεγάλη η πομπή. Μοτοσικλετιστές και αυτοκίνητα με αστυνομικούς μπρος και πίσω. Στις 7.40 η πομπή φθάνει στο 31ο χιλιόμετρο και οι πάντες αιφνιδιάζονται- τρομακτική έκρηξη προκαλεί, κατά το πόρισμα, δύο «μικρούς κρατήρες διαμέτρου 1.10-1.20 μ. και βάθους 0,60 μ.». Θύματα ουδέν. Ούτε οι προπομποί του δικτάτορα δεν είχαν φθάσει στο σημείο της έκρηξης…

Ο Βίαιος Αύγουστος 1918: Η νύχτα που το Τορόντο κυνηγούσε Ελληνες

Του Ανδρέα Δενεζάκη

Τον Αύγουστο του 1918, για τέσσερις μέρες, από τις 2 ως τις 5 Αυγούστου,10.000 Καναδοί βετεράνοι του  Α΄  Παγκόσμιου Πολέμου μαζί με ένα πλήθος 40.000 «πατριωτών» Καναδών, εξαπέλυσαν ένα ανελέητο πογκρόμ σε βάρος των Ελλήνων μεταναστών του Τορόντο. Το αποτέλεσμα αυτού του ρατσιστικού πογκρόμ ήταν ο θάνατος αρκετών μεταναστών, μεταξύ των οποίων 29 γυναίκες και 6 ανήλικα παιδιά καθώς και υλικές ζημιές πάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια.

Καναδάς, Τορόντο 1918

Οι Ελληνες μετανάστες, ήταν κυρίως ιδιοκτήτες εστιατορίων ή δούλευαν σαν μάγειροι, ψήστες, σερβιτόροι ή υπάλληλοι εμπορικών καταστημάτων. Στο Τορόντο, στις αρχές του 20ου αιώνα, αν και οι Ελληνες αποτελούσαν μόνο το 0,5% του πληθυσμού της πόλης, είχαν στην ιδιοκτησία τους πάνω από το  35% από τα εστιατόρια και τις καφετέριες. Οι ξενοφοβικοί και ρατσιστές Καναδοί τους αποκαλούσαν υποτιμητικά Slackers (τεμπέληδες), επειδή ασχολούνταν με τον επισιτισμό και κατά τους ρατσιστές απέφευγαν τις βαριές δουλειές του φορτοεκφορτωτή, του ξυλοκόπου ή του βιομηχανικού εργάτη.

Κομμουνιστές στα χρόνια της χολέρας

Του Άρη Χατζηστεφάνου

infowar

Τον Αύγουστο του 1973, το κομμουνιστικό κόμμα της Ιταλίας έριξε όλες τις δυνάμεις του για να σώσει τους κατοίκους της Νάπολης από την επιδημία χολέρας. Πώς θα έκριναν εκείνοι οι κομμουνιστές τη στάση της σύγχρονης Αριστεράς και της αναρχίας απέναντι στην πανδημία του κορονοϊού;

Μια μικρή κόκκινη σημαία με ένα σφυροδρέπανο κυμάτιζε σε μια από τις πιο εξαθλιωμένες γειτονιές της Νάπολης. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι από ένα ηχείο, της κακιάς ώρας, θα ακουγόταν και κάποιο από τα ιστορικά τραγούδια του ιταλικού κομμουνιστικού κόμματος –ίσως το «Bella Ciao».

Μέρες του ‘36: Από την Δημοκρατία στην Δικτατορία

Του Παύλου Μούλιου,

Ιστορικος

Η δικτατορία της 4ης Αυγούστου έρχεται να «παγώσει» κάθε πνευματική ζύμωση και να μπολιάσει το δικό της ιδιαίτερο πνευματικό πλαίσιο. Αν και το καθεστώς του Μεταξά δεν ήταν ένα ολοκληρωμένο φασιστικό καθεστώς, κατά τα αντίστοιχα της Γερμανίας και της Ιταλίας, δεν έπαυε να είναι ολοκληρωτικό και δικτατορικό.

Στην ιστορία του 20ου αιώνα, η περίοδος του Μεσοπολέμου αναφέρεται στο διάστημα ανάμεσα στον πρώτο και τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918 και 1939-1945 αντίστοιχα). Το 1919 μετά  την καταστροφή της μακροχρόνιας ειρήνης του 19ου αιώνα και την σχετική ηθική αυτοσυγκράτηση που τον χαρακτήριζε, ο κόσμος μπαίνει σε μια νέα εποχή υιοθετώντας ένα εντελώς καινούργιο πολιτικό λεξιλόγιο και ζώντας παράλληλα στιγμές «αδιανόητες» μέχρι τότε. Έτσι, αν κάποιος γεννιόταν το 1920 στην Ευρώπη, πολύ πιθανόν να ήταν πολίτης μιας από τις πολλές δημοκρατίες που εμφανίστηκαν μετά το τέλος του Μεγάλου Πολέμου (όπως έχει μείνει να λέγεται ο Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος). Τα πρώτα χρόνια της ζωής του θα άκουγε σίγουρα  για τα επιτεύγματα  των εργατών και αγροτών της μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917. Το 1930, σε κάποιον κινηματογράφο της πόλης του, στα διεθνή επίκαιρα, θα συγκλονιζόταν από τις εικόνες των ουρών ανέργων από την Μεγάλη Ύφεση στις Η.Π.Α. , εικόνες που σύντομα θα διέσχιζαν τον Ατλαντικό για να πλήξουν ως πραγματικότητα και την χώρα του. Κατόπιν, στην εφηβεία του θα ζούσε την πολιτική αστάθεια της χώρας του, ενώ το 1936 σίγουρα θα του πέρναγε από το μυαλό να πολεμήσει  ως εθελοντής στο πλευρό της νόμιμης  κυβέρνησης  στον Ισπανικό Εμφύλιο, αν και εφόσον δεν είχε ήδη  εγγραφεί στην νεολαία κάποιας φασιστικής οργάνωσης. Η ζωή του φανταστικού αυτού προσώπου είναι η πραγματική ιστορία της Ευρώπης του Μεσοπολέμου που ο  Eric Hobsbawm  ονόμασε  Εποχή της Καταστροφής[i].

Η δικτατορία της 4ης Αυγούστου και η γέννηση του ελληνικού φασισμού

Toυ Σπύρου Μαρκέτου

Κοινοβούλιο και δικτατορία

Η μεγάλη καμπή

Το 1930 η κυβέρνηση Βενιζέλου μεσουρανούσε. Ο χαρισματικός ηγέτης των Φιλελευθέρων, ανατρέποντας τις πολιτικές ισορροπίες, είχε επιστρέψει από την αυτοεξορία του σαν σωτήρας, και φαινόταν να έχει εδραιωθεί. Το αντίπαλο καπιταλιστικό στρατόπεδο, οι αντιβενιζελικοί, που δεν ήταν πάντοτε και μοναρχικοί, παρέπαιε διασπασμένο και αδύναμο. Διώχνοντας από την κυβέρνηση την προηγούμενη ηγεσία του κόμματος των Φιλελευθέρων, που ο ίδιος είχε ιδρύσει παλιότερα, ο Βενιζέλος είχε κερδίσει πρωτοφανή πλειοψηφία στις εκλογές του 1928. Έμοιαζε να ελέγχει τις πολιτικές εξελίξεις και να είναι νομιμοποιημένος στη συνείδηση των περισσοτέρων. Όπως και σύγχρονοί μας πολιτικοί, επαγγελλόταν την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων που θα βελτίωναν τη θέση των φτωχότερων όχι με ανακατανομή του πλούτου, αλλά μέσα από την αύξηση της παραγωγικότητας κι επομένως της εθνικής παραγωγής.

Η μοναρχία είχε διωχτεί, ενώ οι οπαδοί της είχαν απομακρυνθεί από τη διοίκηση του στρατού. Ο εξωτερικος δανεισμός παρουσιαζόταν σαν λύση για την ανάκαμψη της οικονομίας μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο, ενώ η ίδρυση της Τράπεζας της Ελλάδος υποσχόταν να ενσωματώσει την Ελλάδα στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές ροές. Οι παραγωγοί της υπαίθρου δεν ζούσαν καλύτερα από πριν, αλλά είχαν κατευναστεί με την αγροτική μεταρρύθμιση που τους υποσχόταν πως θα γίνονταν ιδιοκτήτες της γης τους. Οι εργαζόμενοι καταστέλλονταν μαζικά με το Ιδιώνυμο νομοθέτημα, που θεσμοποιούσε τη δίωξη των αριστερών ιδεών και ακόμη και της συνδικαλιστικής δράσης. Η πολιτική σταθερότητα έμοιαζε εξασφαλισμένη.

Γιατί ο Μεταξάς ΗΤΑΝ φασίστας!

Του Γιώργου Μαργαρίτη

Το μακρινό 2012 στο Πρόταγκον δημοσιεύτηκε ένα αρθράκι που επιχειρούσε να πει ότι ο Μεταξάς δεν ήταν φασίστας. Να η απάντηση.

Στα πρώτα χρόνια της «μεταπολίτευσης» το αστικό πολιτικό σύστημα που διαδέχθηκε τη χούντα είχε μερικές «κόκκινες γραμμές», τις οποίες και σεβόταν υποδειγματικά. Οι πνευματικές ελίτ του συστήματος καταδίκαζαν μετά βδελυγμίας κάθε «εκτροπή» (δικός τους όρος) του αστικού συστήματος στο παρελθόν προς καταστάσεις δικτατορικές ή φασιστικές. Ας μην ξεχνάμε ότι η νομιμοποιητική και εξωραϊστική βάση του νέου συστήματος ήταν η αντιδικτατορική αντίσταση των αστικών δυνάμεων έστω και αν αυτή συνοψιζόταν στην έκρηξη βομβών ικανών να προκαλέσουν την επέμβαση των Ευρωπαίων κηδεμόνων του Συμβουλίου της Ευρώπης, αποφεύγοντας την «εκτροπή» της λαϊκής εξέγερσης.

Σε αυτό το πλαίσιο οι ίδιες αυτές ελίτ δεν παρέλειπαν κάθε Αύγουστο να καταδικάζουν το καθεστώς της «4ης Αυγούστου», τη δικτατορία δηλαδή του Μεταξά – για ειδικούς λόγους (ο Μεταξάς πέθανε το 1941, ο Γεώργιος επέστρεψε στη χώρα το 1946 για να τη σώσει από τον κομμουνισμό…) ξεχνούσαν τον Γεώργιο Β’ Γλύξμπουργκ, καθόλα συνεταίρο του Μεταξά στη δικτατορία.

Ελλάδα – ΗΠΑ: Μια «πελατειακή σχέση»…

Ήταν 1985. Το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, με ανακοίνωσή του, επιχειρεί να μετριάσει τις αντιδράσεις που σημειώθηκαν μετά από μια δήλωση – «βόμβα» του νέου Αμερικανού πρεσβευτή, Ρόμπερτ Κίλι.

Ο Ρ. Κίλι είχε οριστεί από την κυβέρνηση των ΗΠΑ ως πρεσβευτής στην Αθήνα, στη θέση που κατείχε ο Μόντιγκλ Στερνς. Στις 26 Ιουλίου, ο Ρ. Κίλι κατά τη διάρκεια της καθιερωμένης εξέτασής του από την αρμόδια επιτροπή της Γερουσίας, ρωτήθηκε από κάποιον γερουσιαστή σχετικά με την πορεία των ελληνοαμερικανικών σχέσεων. Στην απάντησή του, τόνισε:

ΗΠΑ: Εκλιπαρούν να εμβολιαστούν όταν είναι πλέον πολύ αργά

Τουλάχιστον το 99% όσων πέθαναν στις ΗΠΑ λόγω του κορονοϊού τους τελευταίους έξι μήνες δεν είχε εμβολιαστεί, σύμφωνα με την δρ. Ροσέλ Βαλένσκι, διευθύντρια του Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών (Centers for Disease Control and Prevention – CDC).

Την ίδια ώρα που επικρατεί αυτή η «πανδημία των ανεμβολίαστων», όπως την ονομάζουν πλέον στις ΗΠΑ, οι ρυθμοί εμβολιασμού πέφτουν σε όλη τη χώρα και ειδικά στις πιο συντηρητικές, νότιες περιοχές της, παρά το γεγονός πως περισσότεροι από 610.000 Αμερικανοί έχουν χάσει τη ζωή τους από την αρχή της πανδημίας.

«Ιδιώνυμο» Βενιζέλου: Όταν θεσμοθετήθηκε η ποινικοποίηση της σκέψης

του Ανδρέα Δενεζάκη

Στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης, στο ΦΕΚ της 25 Ιούλη 1929, δημοσιεύεται ο αντικομμουνιστικός νόμος 4229, «Περί των μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών» και γίνεται νόμος του κράτους. Πρόκειται για το γνωστό φασιστικό «Ιδιώνυμο», ένας νέος νόμος που καθιέρωνε ένα καινούργιο αδίκημα με «ίδιον χαρακτήρα», το αδίκημα να σκέπτεσαι «κομμουνιστικά». Ο νόμος αυτός που χαρακτήριζε την κομμουνιστική δράση και ιδεολογία «ιδιώνυμο αδίκημα» στρεφόταν κατά κύριο λόγο ενάντια στο ΚΚΕ και τη δράση του, αλλά απαγόρευε, επίσης, τη δράση σειράς συνδικαλιστικών οργανώσεων, που καθοδηγούνταν από την αρχή της ταξικής πάλης. Είχε γενικότερα στόχο τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα του λαού.

20 Ιουλίου 1974 – ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

Η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο με την κωδική ονομασία «Αττίλας» ξεκίνησε την αυγή της 20ης Ιουλίου 1974, με αποβατικές και αεροπορικές επιχειρήσεις. Συμμετείχαν συνολικά γύρω στους 40.000 άνδρες υπό τη διοίκηση του αντιστρατήγου Νουρετίν Ερσίν. Η ελληνική πλευρά πιάστηκε στον ύπνο και η αντίδρασή της εκδηλώθηκε με μεγάλη καθυστέρηση. Η Τουρκία υποστήριξε ότι δεν επρόκειτο για εισβολή, αλλά για «ειρηνική επέμβαση», με σκοπό την επαναφορά της συνταγματικής τάξης στην Κύπρο, που είχε καταλυθεί από το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου (15 Ιουλίου 1974).

Τα τουρκικά αποβατικά σκάφη άρχισαν να αποβιβάζουν δυνάμεις ανενόχλητα στην περιοχή Πέντε Μίλι, οκτώ χιλιόμετρα δυτικά της Κερύνειας, λίγο μετά τις 5 το πρωί της 20ης Ιουλίου. Σχεδόν ταυτόχρονα, σμήνη τουρκικών αεροπλάνων άρχισαν τις επιθέσεις, συνεχώς και κατά κύματα κατά της ευρύτερης περιοχής της Κερύνειας και της Λευκωσίας, ενώ άλλα αεροσκάφη και ελικόπτερα επιχειρούσαν ρίψεις αλεξιπτωτιστών σε επίκαιρα σημεία. Οι κάτοικοι βρέθηκαν στο έλεος των εισβολέων. Άοπλοι πολίτες δολοφονήθηκαν, γυναίκες βιάστηκαν και αιχμάλωτοι στρατιώτες εκτελέστηκαν.

Άρης Βελουχιώτης: «Εγώ, παιδί του Ελληνικού Λαού…»

Του Νίκου Μπογιόπουλου

«Πριν κάμποσο καιρό, πάνου στη Λιάκουρα, στο αετοχώρι το Δαδί, ρώτησα ένα παιδί ως οχτώ χρονώ:

– Τον ξέρεις τον Άρη;

– Ναι, μου λέει. Τον ξέρω.

– Τον είδες ποτέ σου;

– Όχι. Μα τόνε ξέρω.

– Πώς είναι;

Ρήγας: Η επανάσταση είναι δικαίωμα και χρέος

Απόσπασμα από το επαναστατικό κείμενο του Ρήγα Φεραίου «Δίκαια του Ανθρώπου», που περιλαμβάνεται στο κείμενο που εκδόθηκε στη Βιέννη στα 1797 με τίτλο «Νέα Πολιτική Διοίκηση των κατοίκων της Ρούμελης, της Μικράς Ασίας, των Μεσογείων Νήσων και της Βλαχομπογδανίας». Η επιμέλεια και η γλωσσική προσαρμογή έγινε από τον Γιώργο Πρίμπα.

 (Ο Ρήγας Φεραίος συνελήφθη στις 8 Δεκεμβρίου του 1797 από τους Αυστριακούς στην Τεργέστη και παραδόθηκε στους Τούρκους, οι οποίοι τον σκότωσαν δια στραγγαλισμού, σαν σήμερα, στις 12 Ιουνίου του 1798 στο Βελιγράδι)

Η μεγάλη σφαγή από τους ναζί και η «διαγραφή από το χάρτη» του χωριού Lidice της Τσεχίας

Του Λαμπρου Τόκα

Η 10η Ιούνη, είναι μια μέρα που προσφέρεται για «να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι», τι σημαίνει στην πράξη ο ναζισμός/φασισμός, που — δυστυχώς — τα τελευταία χρόνια έχει ξαναρχίσει να σηκώνει κεφάλι. Περιγράφοντας με απλά λόγια τον τρόπο σκέψης και δράσης, όσων πιστεύουν και υπηρετούν τη φασιστική ιδεολογία, ο υπαρξιστής φιλόσοφος Ζαν-Πωλ Σαρτρ  έλεγε πως «Ο φασισμός δεν ορίζεται από τον αριθμό των θυμάτων, αλλά από τον τρόπο που τα σκοτώνει». Μια αρκετά καθαρή εικόνα, σχετικά με την επινοητικότητα των Ναζί στις μεθόδους φρίκης και αρρωστημένης επιβολής της ναζιστικής ιδεολογίας στον άμαχο πληθυσμό, μας προσφέρουν και τα εκατοντάδες μικρά ολοκαυτώματα που διενεργήθηκαν στο διάστημα από την έναρξη (1939) μέχρι το τέλος (Μάης 1945) του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σε αρκετές χώρες του κόσμου, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.

Δίστομο: «Εις το πέρασμα των αιώνων ουδέποτε η ανθρωπότης εδοκίμασε τοσαύτην θηριωδίαν”

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Το ολοκαύτωμα, τα ανθρωπόμορφα κτήνη και τα ντόπια ναζιστόμουτρα

10 Ιουνίου 1944: Οι Γερμανοί ναζί μπαίνουν στην κωμόπολη του Διστόμου. Αποκλείουν τις εισόδους και αρχίζουν τις έρευνες στα σπίτια, αναζητώντας μαχητές του ΕΛΑΣ, χωρίς αποτέλεσμα. Οι κατοχικές δυνάμεις συγκεντρώνουν όλους τους κατοίκους, άντρες και γυναίκες, αρκετές μαζί με τα μωρά τους. Η σφαγή είναι ολοκληρωτική. Στη συνέχεια πυρπολούν τα σπίτια. Το Δίστομο ξεκληρίζεται. Στα πτώματα, πάνω στα άψυχα κατακρεουργημένα κορμιά, έχει απομείνει αποτυπωμένη η ανείπωτη φρίκη. Το ολοκαύτωμα του πυρπολημένου Διστόμου αποτελεί κορυφαίο τεκμήριο της κτηνωδίας του ναζισμού: 218 εκτελεσμένοι. Ανάμεσά τους 114 γυναίκες, 45 παιδιά και έφηβοι, 20 βρέφη…

Σαν σήμερα κατέβασαν τη σβάστικα !

Στα τέλη Μαΐου του 1941 είχε συμπληρωθεί ένας μήνας από την παράδοση της Αθήνας στους Γερμανούς, που ολοκλήρωναν τις επιχειρήσεις τους στην Ελλάδα με την κατάληψη της Κρήτης. Ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας ήταν τότε δύο νεαροί φοιτητές. Το παράτολμο σχέδιο για υποστολή της σβάστικας γεννήθηκε στο μυαλό τους στο Ζάππειο, καθώς αντίκριζαν την Ακρόπολη.

Πήγαν στην Εθνική Βιβλιοθήκη και διάβασαν ό,τι σχετικό με τον Ιερό Βράχο. Στη Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια ανακάλυψαν όλες τις σπηλιές και τις τρύπες της Ακρόπολης. Γρήγορα, αντιλήφθηκαν ότι η μόνη διαδρομή που έπρεπε να ακολουθήσουν για να μην γίνουν αντιληπτοί από τους Γερμανούς φρουρούς ήταν μέσω του Πανδρόσειου Άντρου.

29 Μαίου 1453 – Ένας Τούρκος γράφει για την Άλωση της Πόλης

Με ένα άρθρο, που δημοσιεύτηκε στην έγκυρη εφημερίδα SABAH, από τον Engin Ardic, γνωστό συγγραφέα και δημοσιογράφο στην Τουρκία στηλιτεύεται ο Τουρκικός τρόπος εορτασμού της πτώσης της Κωνσταντινούπολης στις 29 Μαίου.

Στο εν λόγω άρθρο ο συγγραφέας παρουσιάζει αλήθειες για τις οποίες το Κεµαλικό καθεστώς εδώ και δεκαετίες προσπαθεί να καταπνίξει. Αξίζει να παρατεθεί μεταφρασμένο μέρος του κειμένου, από την συγκεκριμένη διεύθυνση της Τουρκικής εφημερίδας Sabah το οποίο έχει ως εξής:

80 χρόνια από την Μάχη της Κρήτης

του Ανδρέα Δενεζάκη

Λίγο πριν μπουν οι Γερμανοί στην Αθήνα, η Κρήτη μπήκε στο στόχαστρο και στις άμεσες προτεραιότητες των ναζιστικών στρατευμάτων, εξαιτίας της εξαιρετικής στρατηγικής θέσης της στην Ανατολική Μεσόγειο, μπροστά στην επικείμενη εισβολή στην Σοβιετική Ενωση και σε άμεση σχέση με την προώθηση των θέσεων του Αξονα, στην Εγγύς Ανατολή, την κατάληψη της διώρυγας του Σουέζ και τις επιχειρήσεις στη Β. Αφρική.

Στις 21 Απρίλη 1941, σε ειδική στρατιωτική σύσκεψη, που συγκάλεσε ο Χίτλερ στο Βερολίνο, συζητήθηκε και αποφασίστηκε η κατάληψη της Κρήτης. Από τις 23 Απρίλη, η γερμανική αεροπορία ξεκινά το καθημερινό, σχεδόν, σφυροκόπημα της μεγαλονήσου. Στις 25 Απρίλη ο Χίτλερ ενέκρινε την «Επιχείρηση ΕΡΜΗΣ», την αεραποβατική κατάληψη της Κρήτης, του τελευταίου ελεύθερου ελληνικού εδάφους. Στις 16 Μάη, είχε ολοκληρωθεί η μεταφορά στην  Αθήνα, των αλεξιπτωτιστών και όλων των άλλων στρατιωτικών μονάδων, που προορίζονταν για την κατάληψη της μεγαλονήσου.

Η αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων

Του Νίκου Λυγερού

Στην εφήμερη ζωή μας σπάνια ξέρουμε αν ένας αγώνας αξίζει. Παλεύουμε από ανάγκη δίχως να γνωρίζουμε αν υπάρχει ένα αξιολογικό στοιχείο που αποδεικνύει με έναν αντικειμενικό τρόπο την ορθολογία της στάσης μας. Η αναγνώριση της γενοκτονίας ανήκει σε αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις όπου η ανθρωπιά αγγίζει άμεσα την ανθρωπότητα.

 Ο αγώνας αυτός έχει αξία ανεξάρτητα από τους αγωνιστές του. Όταν ένας ολόκληρος λαός έπεσε θύμα της απανθρωπιάς, είναι η ίδια η ανθρωπότητα που πληγώθηκε. Το ίδιο ισχύει και για τη γενοκτονία των Ποντίων. Δεν είναι μόνο ένα τοπικό πρόβλημα που αφορά μια μειονότητα. Ο Πόντος ως ελληνικό στοιχείο και ως ακριτική οντότητα του πολιτισμού μας είναι μια από τις ιδιομορφίες που χαρακτηρίζει την πολλαπλότητά μας. Συνεπώς δεν πρέπει να απομονώσουμε το Ποντιακό ούτε ως ιστορικό γεγονός ούτε ως στρατηγικό στόχο. Αντιθέτως πρέπει να ενσωματώσουμε την τεχνογνωσία που έχουμε στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η ανακήρυξη του Αυτοκέφαλου — Από την υποταγή στο πατριαρχείο στην απόλυτη εξάρτηση από την Πολιτεία!

Με την Επανάσταση του 1821 οι δεσμοί του πατριαρχείου με την Ελλάδα και το κράτος που προέκυψε μετά τον ξεσηκωμό των ελλήνων είχαν ουσιαστικά διακοπεί.

Όπως είδαμε και στο προηγούμενο σημείωμα, η προσπάθεια του πατριάρχη Αγαθάγγελου, που λειτουργούσε ως ενεργούμενο του σουλτάνου, να στείλει το 1828 αντιπροσωπεία (από τους μητροπολίτες Νικαίας, Χαλκηδόνος, Λαρίσης και Ιωαννίνων) στον Καποδίστρια για να συστήσουν στους έλληνες να εγκαταλείψουν τα όπλα και να υποταχθούν στους οθωμανούς, απέτυχε.

Πώς δημιουργήθηκε το Ισραήλ και πώς η Παλαιστινιακή Αρχή μετατράπηκε σε εργολάβο της κατοχής

Του Νικόλα Κοσματόπουλου

Κ. Κοσματόπουλε, σας ευχαριστώ που δεχθήκατε να κάνουμε αυτήν την κουβέντα. Θα ήθελα να ξεκινήσουμε από την ιστορική αναδρομή του παλαιστινιακού ζητήματος, διότι πολύς κόσμος δεν γνωρίζει τις λεπτομέρειες οι οποίες, ωστόσο, έχουν μεγάλη σημασία…

Καταρχάς να πούμε ότι μια σύντομη αναδρομή που θα επιχειρήσω εδώ σίγουρα δεν καλύπτει πολλές πλευρές ενός ιδιαίτερα πολύπλοκου ζητήματος. Βασικό είναι ότι το ζήτημα ξεκινάει πολύ πριν την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ και της Παλαιστινιακής Νάκμπα – Καταστροφής – το 1948. Με μια έννοια, ξεκινάει με την Ναπολεόντεια κατοχή της Αιγύπτου και της Συρίας το 1798, όταν πρωτοδιατυπώνεται από τον Γάλλο αποικιοκράτη η ιδέα για ένα κράτος των Ευρωπαίων Εβραίων εκτός Ευρώπης. Το συγκεκριμένο πλάνο πρέπει να το κατανοήσουμε στο πλαίσιο τόσο της εξάπλωσης της αποικιοκρατίας στον πλανήτη, όσο και του αντισημιτισμού στη χριστιανική Ευρώπη. Απέναντι σε αυτό το ζήτημα και την ανάδειξη ομογενοποιημένων εθνικών κρατών, οι Εβραίοι θεωρήθηκαν από εθνικές ελίτ ως παρίες, απέναντι στους οποίους τα ευρωπαϊκά κράτη ακολούθησαν διαφορετικές πολιτικές, όπως έχει δείξει ο ιστορικός Έντσο Τραβέρσο στο συγκλονιστικό βιβλίο του για την εβραϊκή νεωτερικότητα.

Μέρα Μαγιού μου μίσεψες…

Θεσσαλονίκη 1936. Οι καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης, του Βόλου, της Ξάνθης, της Δράμας και της Καβάλας κατεβαίνουν σε απεργία ζητώντας την εφαρμογή της συλλογικής σύμβασης. Στην απεργία πήραν μέρος 40.000 καπνεργάτες. Τις επόμενες μέρες ακολουθούν συγκρούσεις.

  Στις 9 του Μάη οι χωροφύλακες αρχίζουν επιθέσεις στις συγκεντρώσεις των απεργών. Οι αυτοκινητιστές είχαν κατέβει σε απεργία αλληλεγγύης στην Εγνατία.

Για να αμυνθούν στήνουν οδοφράγματα. Οι χωροφύλακες χτυπάνε «στο ψαχνό».

Πρώτος νεκρός ο Τάσος Τούσης. 

«Ανοιχτοί λογαριασμοί» με τις μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα

Αναλυτικό ρεπορτάζ του Ημεροδρόμου και του Δημήτρη Κούλαλη για τις μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα, τις γερμανικές οφειλές, τις μεθοδεύσεις της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας και το Πρόγραμμα MOG. Παρεμβαίνουν επί του θέματος οι: Γιώργος Μαργαρίτης, καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο ΑΠΘ, Νικόλαος Αποστολόπουλος, διευθυντής του Προγράμματος “Μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα” και επίτιμος καθηγητής στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Βερολίνου, Αριστομένης Συγγελάκης, διδάκτορας Οδοντιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, συγγραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και Μέλος της Ένωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου.

Αίσθηση προκάλεσε η αποκάλυψη ότι το γερμανικό υπουργείο των Εξωτερικών χρηματοδοτεί μέρος του προγράμματος «Μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα».

«…Μάνα μη λυπάσαι. Χαίρε μάνα» – Οι 200 της Καισαριανής

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Η διαταγή των Γερμανών ναζί κατακτητών δημοσιεύτηκε στις 30 Απρίλη 1944:

«…Την 27.4.44 κομμουνιστικαί συμμορίαι παρά τους Μολάους κατόπιν μιας ενέδρας επιθέσεως εδολοφόνησαν ανάνδρως έναν Γερμανόν στρατηγόν και τρεις συνοδούς του (…) Ως αντίποινα θα εκτελεστούν: 1) Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1.5.1944. 2) Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην…».

«Ανανδρία» – στη γλώσσα των κατακτητών (και των συνεργατών τους) – ήταν ο ηρωικός αγώνας ενάντια στην Κατοχή.