Δύσκολοι καιροί για γερασμένες αυτοκρατορίες: Οι ΗΠΑ κινδυνεύουν να χάσουν δυο πολέμους

του Άρη Χατζηστεφάνου

Η είδηση ότι το Πεντάγωνο αναπτύσσει αντιαεροπορικά συστήματα τύπου Patriot στο Ιράκ για να αντιμετωπίσει το Ιράν, δεν είναι αυτή που περιμένεις να εμφανιστεί στα μέσα ενημέρωσης, εν μέσω της χειρότερης πανδημίας που έχει γνωρίσει ο πλανήτης τον τελευταίο αιώνα.

Πολύ περισσότερο όταν η μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη δείχνει να χάνει τον έλεγχο της κατάστασης στο εσωτερικό και αξιωματούχοι εξετάζουν ακόμη και το ενδεχόμενο να σκάψουν ομαδικούς τάφους σε κεντρικά πάρκα της Νέας Υόρκης.

Στην πραγματικότητα, ο κορονoϊός, όχι μόνο δεν κατάφερε να κάμψει την επιθετικότητα της Ουάσιγκτον, αλλά συχνά μετατρέπεται, εμμέσως, σε ένα ακόμη «όπλο» για την ολοκληρωτική εξόντωση των αντιπάλων της.

Ελλάδα: Ο «καλός στρατιώτης Σβέικ» σε νέες περιπέτειες

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Υπάρχει ένας εύκολος τρόπος να διακρίνεις έναν στρατηγό ή έναν μεγάλο διπλωμάτη από έναν φαντάρο: Οι πρώτοι συμμετέχουν στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων ενώ ο τελευταίος βλέπει μόνο το πεδίο της μάχης, στο οποίο συνήθως αφήνει την τελευταία του πνοή.

Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς την ελληνική κυβέρνηση, η οποία δεν προσκλήθηκε καν στις διαπραγματεύσεις για το μέλλον της Λιβύης, στη θέση του στρατηγού. Από τη στιγμή, όμως, που υποσχέθηκε την αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή, μπορεί εύκολα να την φανταστεί κανείς στη θέση του στρατιώτη.

Τα «δακτυλικά αποτυπώματα» του Ισραήλ στη δολοφονία Σολεϊμανί

Του Αρη Χατζηστεφάνου

Λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση της δολοφονίας του Ιρανού στρατηγού Σολεϊμανί από αμερικανικό drone, μπορούσες να αισθανθείς την αμηχανία στα κείμενα αρκετών αναλυτών που παρακολουθούν εδώ και δεκαετίες τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή.

Η επίθεση είχε πάνω της τα δακτυλικά αποτυπώματα του Ισραήλ, κανένας, όμως, δεν είχε ακόμη επαρκή στοιχεία να αποδείξει την εμπλοκή του Τελ Αβίβ.

Οι επιθέσεις από απόσταση με πυραύλους και εκρηκτικούς μηχανισμούς απέναντι σε ηγετικά στελέχη εχθρικών χωρών αποτελούν σήμα κατατεθέν των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών. Αντίθετα, οι ΗΠΑ προτιμούν συνήθως την αποστολή ειδικών δυνάμεων (όπως συνέβη με την εκτέλεση του Οσάμα μπιν Λάντεν) και, πολύ σπάνια, στοχεύουν τον ηγετικό πυρήνα του αντιπάλου. Η επιλογή τους δεν στηρίζεται αναγκαστικά σε κάποιου είδους «ηθικής» του πολέμου, αλλά στο γεγονός, ότι προτιμούν να αναθέτουν τέτοιου είδους εκτελέσεις σε τοπικούς συνεργάτες και πραξικοπηματίες.

Αντίπαλο δέος σε ανταγωνισμούς, εθνικισμό, πόλεμο: Η μεγάλη ιδέα της ειρήνης των λαών

Του Γιώργου Παυλόπουλου

Επικαλούμενοι το «διεθνές δίκαιο», το οποίο ερμηνεύουν κατά το δοκούν, οι «παίκτες» στη Μέση Ανατολή και το Μαγκρέμπ προετοιμάζουν τις επόμενες επιθετικές κινήσεις τους. Βραχύβιες και αναποτελεσματικές οι διπλωματικές πρωτοβουλίες, καθώς δεν απαντούν στα βασικά προβλήματα που βρίσκονται στη ρίζα των συγκρούσεων — τα οποία ο καπιταλισμός και τα αστικά κράτη αποδείχθηκαν διαχρονικά ανίκανοι και απρόθυμοι να λύσουν.

Ο πόλεμος των «πάνω», το δίλημμα των «κάτω»

Ένα το κρατούμενο: Η γειτονιά της Ελλάδας είναι, αυτή την περίοδο, η πιο επικίνδυνη σε ολόκληρο τον πλανήτη — κι αυτό αποτελεί μια απολύτως αντικειμενική και σε καμία περίπτωση υποκειμενική διαπίστωση. Από το Ιράν και τη Συρία μέχρι την Υεμένη και τη Λιβύη, από τον Περσικό  Κόλπο και τα Στενά του Ορμούζ μέχρι την Ερυθρά Θάλασσα και τη Μεσόγειο, οι πύραυλοι και τα κανόνια διεκδικούν τον πρώτο λόγο από την πολιτική και τη διπλωματία. Αποδεικνύοντας, έτσι, για μια ακόμη φορά, ότι ο πόλεμος δεν είναι παρά η άσκηση πολιτικής με άλλα μέσα, όταν τα συμβατικά αποδεικνύονται ανεπαρκή για να δώσουν λύσεις στις συγκρούσεις ανάμεσα σε ανταγωνιστικά συμφέροντα και να καθορίσουν τους όρους της «μοιρασιάς».

Το Χόλιγουντ βομβαρδίζει το Ιράν

INFOWAR

του Άρη Χατζηστεφάνου

Καθώς η ανθρωπότητα αναμένει με αγωνία εάν οι ΗΠΑ θα κλιμακώσουν τις επιθέσεις τους εναντίον του Ιράν, υπάρχει ένας τομέας της λεγόμενης ήπιας ισχύος (soft power) των ΗΠΑ, o οποίος φέτος συμπληρώνει τέσσερις δεκαετίες συνεχούς «πολέμου» με την Τεχεράνη: η βιομηχανία του θεάματος

«Το Χόλιγουντ κήρυξε τον πόλεμο στο Ιράν» έγραφαν αρκετές ιρανικές εφημερίδες μετά την κυκλοφορία της ταινίας «300» (2006) για τη Μάχη των Θερμοπυλών. Στην πραγματικότητα ο συγκεκριμένος πόλεμος είχε ξεκινήσει ένα τέταρτο του αιώνα νωρίτερα, όταν η ισλαμική επανάσταση στέρησε από την Ουάσινγκτον έναν από τους βασικότερους πυλώνες της για τον έλεγχο της ευρύτερης Μέσης Ανατολής.

Το νυστέρι και η βαριοπούλα

Του Γιώργου Τσιάρα

Δεν (μας) μπήκε καλά η καινούργια δεκαετία. Για τον (φανταστικό και άυλο ακόμη, πλην εξαιρετικά επικίνδυνο) EastMed και τους αν-άγωγους εμπνευστές του αρχίνισα να γράφω σήμερα, αλλά στο καπάκι ήρθε χαράματα Παρασκευής ο… «commander-in-chief» του Χάους, ο Τραμπ, και μας τίναξε όλους στον αέρα, μαζί με τον Πέρση υποστράτηγο.

Είναι μια καραμπινάτη κρατική δολοφονία, μια εξόφθαλμη πρόκληση που θυμίζει ερασιτέχνη σκακιστή. Ο οποίος, επειδή χάνει την παρτίδα, ανατρέπει βίαια τη σκακιέρα και χαστουκίζει τον αντίπαλο – τόσο ακατανόητη και εν τέλει πρωτόγονη μοιάζει αυτή η ξεκάθαρη πολεμική ενέργεια των Αμερικανών. Επιβεβαιώνεται η παλιά ρήση που αποδίδεται στον Τσόρτσιλ πως, αυτά που οι «επιστήμονες» του ιμπεριαλισμού Εγγλέζοι έκαναν με το νυστέρι, οι μπρουτάλ Γιάνκηδες τα κάνουν με τη βαριο- πούλα. Αλλά και η αμερικανική έκφραση πως όταν είσαι σφυρί βλέπεις όλο τον κόσμο σαν καρφιά! Κι όταν είσαι ιμπέριουμ, νέα Ρώμη, ο κόσμος χωρίζεται σε κράτη – πελατάκια και υπηκόους λαούς, από τη μια, και σε «τρομοκράτες» από την άλλη!

Τραμπ και ΗΠΑ – Larger than Life Murderers

Toυ Βαγγέλη Μαρινάκη

Εδώ πού είμαστε κρύβουν μαχαίρια των ανθρώπων τα χαμόγελα.

Γουίλιαμ Σαίξπηρ (Μάκβεθ)

Διαβάζοντας πως ο Τζο Μπάιντεν κριτικάρει την προεδρική εντολή για τον θάνατο του Κ. Σολεϊμανί επειδή μπορεί να φέρει τις ΗΠΑ στο χείλος μιας μεγάλης σύγκρουσης στη Μ. Ανατολή¹ ή πως η Ν. Πελόζι βρίσκει την επίθεση «προκλητική» και ζητάει τα ρέστα από τον Τραμπ επειδή δεν συμβουλεύτηκε το Κογκρέσο² με πιάνουν γέλια.

Η Τεχεράνη αποδεσμεύεται από την πυρηνική συμφωνία

Νέα βήματα για την αποδέσμευσή του από την πυρηνική συμφωνία του 2015 (JPCOA) ανακοίνωσε απόψε το Ιράν. Σύμφωνα με την κρατική τηλεόραση και το πρακτορείο IRNA, δεν θα υπάρχει πλέον κανένας περιορισμός στον εμπλουτισμό ουρανίου, αλλά η Τεχεράνη θα εμπλουτίζει ουράνιο «ανάλογα με τις τεχνικές ανάγκες της».

Χαμός με το «Grace 1» στο Ιράν – «Δεν δεσμευτήκαμε τίποτα για την απελευθέρωση του από το Γιβραλτάρ»

Το Ιράν δεν έχει αναλάβει οποιαδήποτε δέσμευση προκειμένου να εξασφαλίσει την απελευθέρωση του δεξαμενόπλοιου του από το Γιβραλτάρ, δήλωσε εκπρόσωπος της ιρανικής κυβέρνησης, επαναλαμβάνοντας πως το Grace 1 δεν είχε ποτέ προορισμό τη Συρία, όπως υποστηρίζουν αυτοί που το συνέλαβαν.

Στην αντεπίθεση το Ιράν

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Όχι πάντα, αλλά συχνά η αποκλιμάκωση μιας έντασης μπορεί κάλλιστα να επιτευχθεί μέσα από τη διαδοχική αναίρεση όλων των τελευταίων κινήσεων που οδήγησαν στην κρίση. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η κρίση στο Ιράν.

Το τελευταίο επεισόδιο με την κατάληψη του βρετανικού δεξαμενόπλοιου Stena Impero, στα Στενά του Χορμούζ,  δεν ήταν παρά τίποτε άλλο παρά η απάντηση της Τεχεράνης στην κατάληψη ιρανικού δεξαμενόπλοιου από το βρετανικό βασιλικό ναυτικό στο Γιβραλτάρ στις 4 Ιουλίου (δες εδώ), που προκάλεσε μάλιστα την αντίδραση της Μαδρίτης η οποία αμφισβητεί τη βρετανική κατοχή στο νοτιότερο άκρο της, όπου σύμφωνα με την αρχαία μυθολογία βρίσκονταν οι Ηράκλειες Στήλες. Ακόμη κι αν οι ομοιότητες μεταξύ των δύο στρατιωτικών επιχειρήσεων, με τους άνδρες των βρετανικών αρχικά και ιρανικών στη συνέχεια ειδικών δυνάμεων να κατεβαίνουν με σκοινιά από ελικόπτερο στα δεξαμενόπλοια, δεν πείθουν ότι το Ιράν πλήρωσε την Αγγλία με το ίδιο νόμισμα, ήταν η ομιλία του προέδρου της ιρανικής Βουλής, Αλί Λαριγιάνι, που τόνισε ενώπιον των βουλευτών ότι «η Επαναστατική Φρουρά απάντησε στη βρετανική πειρατεία επί του ιρανικού δεξαμενόπλοιου». Επίσημα το Ιράν για να δικαιολογήσει την κατάληψη του βρετανικού δεξαμενόπλοιου, που πλέον όπως έδειξε το Reuters βρίσκεται αγκυροβολημένο σε ιρανικό λιμάνι με ιρανική σημαία, επικαλέστηκε την παραβίαση των κανόνων ασφαλείας τα Στενά του Χορμούζ.

Απειλές ενάντια στο Ιράν

του Γιώργου Αναστασίου

Επικίνδυνοι τυχοδιωκτισμοί των ΗΠΑ – Η πολιτική των κανονιοφόρων επιστρέφει

Το αεροπλανοφόρο Λίνκολν, ναυαρχίδα της Ομάδας Κρούσης 12 του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού, κατευθύνεται προς τις ακτές του Ιράν. Συνοδεύεται από δύο καταδρομικά σκάφη εξοπλισμένα με πυραύλους και πέντε αντιτορπιλικά, ενώ έχει στα καταστρώματά του 4 σμήνη βομβαρδιστικών αεροσκαφών. Το έμψυχο δυναμικό της Ομάδας Κρούσης 12, η οποία μπορεί να ελέγξει αέρα και θάλασσα σε έκταση εκατοντάδων χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων και να στήσει προγεφυρώματα στην ξηρά, αποτελείται  7.000 ναύτες και πεζοναύτες. Τι θα κάνει αυτή η αρμάδα στις ακτές του Ιράν; Θα είναι έτοιμη να απαντήσει σε… επιθετικές κινήσεις της Τεχεράνης και των συμμάχων της, είπε με θράσος ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο!

Η Ελλάδα στον σκληρό πυρήνα της αντίδρασης

του Γιώργου Παυλόπουλου

Στις αρχές της προηγούμενης εβδομάδας, ο υπουργός Πετρελαίου του Ιράν στράφηκε ευθέως κατά της Ελλάδας. Όπως κατήγγειλε, η κυβέρνησή της (όπως και της Ιταλίας) έχει σταματήσει τις αγορές πετρελαίου, παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ την έχουν εξαιρέσει για κάποιους μήνες από τον νέο γύρο κυρώσεων που έχουν επιβάλλει κατά της Τεχεράνης. Με δεδομένο ότι το πετρέλαιο του Ιράν διατίθεται σε εξαιρετικά συμφέροντες όρους (για ευνόητους λόγους), δεν μπορεί να υπάρχει άλλη εξήγηση πέρα από την εξής: Ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί κατά πόδας τους εταίρους του στην ΕΕ, ενώ φροντίζει να δείξει στους Αμερικανούς πως είναι ο καλύτερος μαθητής, ακόμη κι εκεί που δεν του το ζητούν.

Ντόμινο εξελίξεων από τις κυρώσεις στο Ιράν

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Παιχνίδι με τη φωτιά αποδεικνύονται οι κυρώσεις που επέβαλε ο Τραμπ στο Ιράν στις 5 Νοεμβρίου καθώς είναι ορατός ο κίνδυνος να πυροδοτήσουν μια απότομη αύξηση στις τιμές του πετρελαίου, οδηγώντας τις ακόμη και πάνω από 100 δολάρια, από το επίπεδο των 55 περίπου δολαρίων που πουλιέται σήμερα το βαρέλι (με βάση το δείκτη West Texas Intermediate).

Οι ΗΠΑ για να αποφύγουν ένα σοκ στην τροφοδοσία της αγοράς επέτρεψαν ή εμφανίστηκαν να επιτρέπουν σε 8 χώρες να συνεχίσουν να αγοράζουν πετρέλαιο από το Ιράν για 6 μήνες ακόμη. Με αυτό τον τρόπο, που το πιθανότερο είναι να έκανε την ανάγκη φιλοτιμία, η Ουάσιγκτον ήθελε να αποφύγει να επαναληφθεί ότι συνέβη το 2011 και 2012 όταν  ο Ομπάμα επέβαλε διεθνείς κυρώσεις στο Ιράν για να αναγκαστεί να προσέλθει στις διαπραγματεύσεις και να υπογράψει τη συμφωνία∙ αυτήν ακριβώς τη συμφωνία που τον Μάιο κατήγγειλε ο Τραμπ! Συγκεκριμένα, να οδηγηθούν οι τιμές του βαρελιού σε τριψήφια νούμερα, λόγω του κενού που άφησε πίσω του το ιρανικό πετρέλαιο. 

Πού πάνε τα χρήματα όταν «παγώνουν»;

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Δημοσιογράφος: Μισό εκατομμύριο παιδιά πέθαναν στο Ιράκ από τις κυρώσεις. Αξιζε αυτό το κόστος;

Μάντλιν Ολμπράιτ: Νομίζουμε ότι άξιζε

Πώς θα αντιδρούσατε εάν ένα πρωί η τράπεζά σας σας απαγόρευε οποιαδήποτε ανάληψη αν δεν της εξηγούσατε τι θα κάνετε τα λεφτά; Αυτό φαίνεται πως έπαθε η Βενεζουέλα. Σύμφωνα με δημοσίευμα των «Τάιμς», η Τράπεζα του Λονδίνου αρνείται να επιστρέψει 14 τόνους χρυσού αν δεν λάβει διευκρινίσεις από την κυβέρνηση του Καράκας για το πώς προτίθεται να τους διαχειριστεί!

Αν και οι λεπτομέρειες της υπόθεσης παρέμεναν συγκεχυμένες όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, το περιστατικό φέρνει στο προσκήνιο το κολοσσιαίο παιχνίδι που παίζεται στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα με άξονα τις κυρώσεις που επιβάλλουν δυτικές χώρες σε κυβερνήσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Ο σταυροφόρος Τραμπ

Του Ερρίκου Φινάλη

Συνεχίζει, ενάντια στον υπόλοιπο κόσμο, τη στοχοποίηση του Ιράν

Η κυβέρνηση Τραμπ αποφασίζει την καταγγελία της επικυρωμένης από τον ΟΗΕ πολυμερούς συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, αγνοώντας τις περί του αντιθέτου εκκλήσεις στενών συμμάχων της, όπως η βρετανική κυβέρνηση – και όχι μόνο: στην ανατίναξη της συμφωνίας αντιτίθεται το σύνολο των ισχυρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πράγματι, η προχθεσινή συνάντηση μεταξύ του Ιρανού ΥΠΕΞ Μοχαμάντ Ζαρίφ και των Ευρωπαίων ομολόγων του στις Βρυξέλλες έστειλε σαφές –αλλά προφανώς μάταιο– μήνυμα στην Ουάσιγκτον, ότι «η συμφωνία με το Ιράν λειτουργεί και κάνει τον κόσμο ασφαλέστερο». Είχε προηγηθεί επίσκεψη του Ζαρίφ, και ανάλογες δηλώσεις, στη Μόσχα. Αλλά προφανώς ένας ασφαλέστερος κόσμος, στον οποίο όμως δεν θα λύνουν και δένουν οι ΗΠΑ, δεν αποτελεί ακριβώς προτεραιότητα του Τραμπ…

Ο Τραμπ εντείνει τις προσπάθειες δαιμονοποίησης του Ιράν και ανατροπής του καθεστώτος του, κόντρα στην επιθυμία της Ε.Ε. (και φυσικά των Ρώσων, Κινέζων κ.ά.) για «ειρηνική συνύπαρξη» με την Τεχεράνη

Έτσι, η πρώτη αντίδρασή του στις κριτικές των συμμάχων του, όχι τυχαία, δεν στόχευσε τη Γαλλία ή τη Γερμανία, αλλά τον παραδοσιακά μεγαλύτερο φίλο των ΗΠΑ: τη Βρετανία. Προχθές τα μεσάνυχτα, με ένα από τα «κλασικά» τουίτ του, ο Αμερικανός πρόεδρος δήλωσε ότι δεν σκοπεύει να επισκεφθεί το Λονδίνο για να εγκαινιάσει το νέο κτίριο της εκεί πρεσβείας των ΗΠΑ, όπως αναμενόταν. Η βολή δεν ήταν βέβαια ευθεία (το αιτιολόγησε γράφοντας ότι… δεν του αρέσει το νέο κτίριο), αλλά όλοι έλαβαν το μήνυμα. Έπαιξε βέβαια ρόλο και η βεβαιότητα ότι οι Λονδρέζοι θα υποδέχονταν τον Τραμπ με μαζικές διαδηλώσεις…

Η απειλή της Συρίας και της Λιβύης τερμάτισε τις διαδηλώσεις στο Ιράν

Tου Λεωνίδα Βατικιώτη

Ως ιδανική ευκαιρία για να καταφέρουν ένα νέο πλήγμα στο καθεστώς του Ιράν αντιμετώπισαν οι Αμερικανοί τις διαδηλώσεις που ξέσπασαν στο εσωτερικό της χώρας από τις 28 Δεκεμβρίου.

Ωστόσο, το αίτημα της αντιπροσώπου των ΗΠΑ, Νίκι Χάλεϋ, για έκτακτη συνάντηση των Ηνωμένων Εθνών με σκοπό να καταδικαστεί η χρήση βίας εκ μέρους της Τεχεράνης σε βάρος των διαδηλωτών που οδήγησε στο θάνατο τουλάχιστον 20 άτομα, από κοινού με τα εμπρηστικά tweet του αμερικανού προέδρου έδωσαν υπόσταση, εμφάνισαν ως βάσιμες και δικαιολογημένες τις κατηγορίες του ανώτατου θρησκευτικού ηγέτη, Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, ότι οι αντιδράσεις υποκινούνται από ξένες δυνάμεις.

Σε κλοιό θανάτου το Ιράν

του Δημήτρη Μηλάκα

Πριν επιχειρήσει κάποιος να συλλέξει και να αναλύσει πληροφορίες για την τρέχουσα εσωτερική εκρηκτική κατάσταση στο Ιράν θα πρέπει να ρίξει μια ματιά σε έναν ιδιαίτερο χάρτη: Στον χάρτη που αποτυπώνει την αμερικανική στρατιωτική παρουσία στην περιοχή με την πρώτη ματιά αντιλαμβάνεται κανείς ότι το Ιράν είναι περικυκλωμένο από 24 αμερικανικές βάσεις, που το «σφίγγουν» σαν τανάλια τοποθετημένες σ’ όλο το εύρος των τεράστιων συνόρων του. Η ισχύς της πίεσης αυτής της τανάλιας πολλαπλασιάζεται, αν συνυπολογιστούν και οι αμερικανικές κυρώσεις κατά της χώρας.

Είναι προφανές ότι οι εσωτερικές οικονομικές / κοινωνικές πολιτικές εξελίξεις στο Ιράν επηρεάζονται βαθιά αν δεν διαμορφώνονται απολύτως από το βάρος των ασφυκτικών δυτικών πιέσεων και την ανοιχτή και μόνιμη αμερικανική στρατιωτική απειλή.

Περικυκλωμένο στρατιωτικά και εξουθενωμένο από τις μακρόχρονες οικονομικές κυρώσεις που του απαγορεύουν να εκμεταλλευτεί όπως θα μπορούσε το πλούσιο δυναμικό του, το ιρανικό καθεστώς παλεύει με τις αντιφάσεις του και την προφανή του αδυναμία να ανανεωθεί και, το κυριότερο, να εξασφαλίσει ασφάλεια και οικονομική ευημερία στο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας.

«Η Αμερική είναι στο παιχνίδι, η Αμερική θα κερδίσει»

Του Σπύρου Παναγιώτου

Το νέο δόγμα Τραμπ αποτελεί συγκερασμό προεκλογικών εξαγγελιών και υποχωρήσεων έναντι των νέο-συντηριτικών

Η νέα Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας των Ηνωμένων Πολιτειών, που δόθηκε στη δημοσιότητα από τη διοίκηση Τραμπ την περασμένη Δευτέρα (18/12), αντικατοπτρίζει πλήρως την επίγνωση των αδυναμιών των ΗΠΑ σε έναν ραγδαία μεταβαλλόμενο κόσμο αλλά και την προσπάθεια ανάκτησης της παγκόσμιας κυριαρχίας τους τόσο στο οικονομικό πεδίο όσο και στο στρατιωτικό. Οι δηλώσεις Τραμπ αποτελούν έναν συγκερασμό των προεκλογικών του εξαγγελιών που θέτουν ως προτεραιότητα την ενδυνάμωση της αμερικανικής οικονομίας (America first) και παράλληλα υποχωρήσεις και συγκερασμούς με το βαθύ αμερικάνικο κράτος και τους νεο-συντηρητικούς συμβούλους του που αντιλαμβάνονται αυτήν τη διαδικασία ως αναπόσπαστο τμήμα της επιβολής, μέσω της στρατιωτικής ισχύος, των γεωπολιτικών συμφερόντων των ΗΠΑ έναντι των αντιπάλων τους.

Ο Αμερικανός πρόεδρος δηλώνει από την αρχή ότι το νέο δόγμα της αμερικάνικης πολιτικής θεμελιώνεται σε έναν «ρεαλισμό αρχών, καθοδηγείται από το ζωτικής σημασίας εθνικό συμφέρον και έχει τις ρίζες του στις διαχρονικές αξίες μας». Κόβοντας τις γέφυρες με το παρελθόν της διοίκησης Ομπάμα σημειώνει ότι «Έθνος χωρίς σύνορα δεν είναι έθνος». «Έθνος το οποίο δεν μπορεί να προστατεύσει την ευημερία στο εσωτερικό του, δεν μπορεί να προστατεύσει τα συμφέροντά του στο εξωτερικό». «Έθνος το οποίο δεν είναι έτοιμο να κερδίσει έναν πόλεμο, είναι έθνος που δεν μπορεί να αποτρέψει έναν πόλεμο». Αναγνωρίζοντας αδυναμίες, ξεκαθαρίζει «είτε μας αρέσει είτε όχι, έχουμε εμπλακεί σε μια νέα εποχή ανταγωνισμού. Αποδεχόμαστε ότι ένας σθεναρός στρατιωτικός, οικονομικός και πολιτικός ανταγωνισμός, βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη σε όλον τον κόσμο» για να καταλήξει στην ανάγκη ενίσχυσης της πυρηνικής δύναμης των ΗΠΑ ως «τη βάση της στρατηγικής μας για διατήρηση της ειρήνης και της σταθερότητας, αποτρέποντας την επιθετικότητα εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών» και ως προϋπόθεση για την «προώθηση της ειρήνης μέσω της δύναμης και της ενίσχυσης της αμερικανικής επιρροής».

Ιερουσαλήμ: Σαράντα χρόνια διαπραγμάτευση

Του Σωτήρη Ρούσσου

Πέρασαν σαράντα χρόνια από την επίσκεψη του τότε Προέδρου της Αιγύπτου Ανουάρ Σαντάτ στη Δυτική Ιερουσαλήμ, οπότε ξεκίνησε η πρώτη διμερής διαπραγμάτευση του Ισραήλ με μια αραβική χώρα. Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά που το Ισραήλ ή το σιωνιστικό κίνημα διαπραγματευόταν με μια αραβική χώρα. Η Ιορδανία ήταν κατεξοχήν συνομιλητής του σιωνιστικού κινήματος ήδη πριν τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ. Ήταν όμως η πρώτη φορά που αυτές οι συνομιλίες διακρίνονταν από τρία στοιχεία.

Πρώτον, ήταν οι πρώτες επίσημες διμερείς διαπραγματεύσεις ειρήνης. Μέχρι τότε οι πόλεμοι και οι διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ διεξάγονταν σε μια συνολική βάση για τους Άραβες: από τη μια το Ισραήλ, και από την άλλη τα αραβικά κράτη. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε κατά κάποιον τρόπο να εξισορροπηθεί η διαφορά ισχύος μεταξύ του Ισραήλ και καθενός από τα αραβικά κράτη. Η Αίγυπτος, για μια σειρά από λόγους που αφορούν την καταρρέουσα οικονομία της και την άνοδο της αμερικανικής επιρροής στην περιοχή, αποφασίζει να αποσπαστεί από τη συνολική προσέγγιση και να ακολουθήσει μια διμερή διαπραγμάτευση με διαμεσολαβητή και εγγυητή τις ΗΠΑ.

Στόχος του Τραμπ οι συμφωνίες μαμούθ που υπογράφει το Ιράν

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Όποιος απορεί γιατί ο Ντόναλντ Τραμπ θέλει να ακυρώσει τη συμφωνία του 2015 με το Ιράν και να επαναφέρει τις κυρώσεις, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στις πρόσφατες και τις μελλούμενες εξελίξεις γύρω από τον ενεργειακό τομέα της Τεχεράνης.

Μιλώντας για το παρελθόν, το 2016 το Ιράν διπλασίασε τις εξαγωγές του σε σχέση με το 2013, 2014 και 2015, προσεγγίζοντας τα επίπεδα του 2012, πριν δηλαδή επιβληθούν οι κυρώσεις, με αφορμή το πυρηνικό του πρόγραμμα. Κι όσο για το μέλλον αυτή η τάση θα ενισχυθεί περαιτέρω δεδομένου ότι το 2018 θα υπογράψει συμβόλαια αξίας άνω των 20 δισ. δολ., σύμφωνα με ρεπορτάζ των Financial Times. Συγκεκριμένα, με βάση τον αναπληρωτή υπουργό Πετρελαίου της χώρας, υπεύθυνο για διεθνή θέματα, τον οποίο επικαλείται η βρετανική εφημερίδα, αυτή τη στιγμή είναι σε διαπραγμάτευση 28 προσωρινές συμφωνίες με ξένες εταιρείες όλου του κόσμου, πλην …Λακεδαιμονίων, δηλαδή των ΗΠΑ!

Στον πάγο η ανεξαρτησία του Κουρδιστάν

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Συντριπτικό αποδείχθηκε το πλήγμα που επέφερε στο σχέδιο ανεξαρτητοποίησης των Κούρδων η κατάληψη του Κιρκούκ από τις ιρακινές δυνάμεις, όπως φάνηκε από την ανακοίνωση της κουρδικής περιφερειακής κυβέρνησης στις 25 Οκτωβρίου να παγώσει το αποτέλεσμα του και να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις.

Για ένα λόγο μάλιστα που δεν διακρίνεται στο χάρτη, καθώς το Κιρκούκ που πέρασε υπό κουρδικό έλεγχο το 2014 όταν εκδιώχθηκε το ISIS που το είχε καταλάβει από τον ιρακινό στρατό, απέχει 32 χιλιόμετρα από τα σύνορα του Ιρακινού Κουρδιστάν, οπότε δεν παραβιάστηκαν τα σύνορα του ιρακινού Κουρδιστάν. Ενώ, ως αναπόσπαστο, εθνολογικά τμήμα του Κουρδιστάν το αναγνωρίζουν μόνο όσοι ξέρουν τη βίαιη εθνοκάθαρση σε βάρος των Κούρδων που επέβαλε ο Σαντάμ για να φτάσει σήμερα να είναι πολυεθνικό, με τους Κούρδους να αποτελούν την ισχυρότερη μεν πληθυσμιακά εθνότητα, με το 45% των κατοίκων, αλλά μειοψηφία έναντι του συνόλου των Αράβων (38%), Τουρκομάνων (15%) ακόμη και Χριστιανών (2%).

Ο φίλος στην Ουάσιγκτον

Είναι μια συμφωνία που σταμάτησε μια κούρσα πυρηνικών εξοπλισμών στη Μέση Ανατολή, δίπλα μας. Αυτό έφερε ασφάλεια στην περιοχή και στους νέους στη χώρα. Αυτός ήταν ο ευρωπαϊκός δρόμος και ήταν χάρη σε εμάς επειδή είμαστε ο διαμεσολαβητής…

Αυτά είπε, ανάμεσα σε άλλα, η (ας πούμε) “υπ.εξ. της ε.ε.” Μογκερίνι, μιλώντας πριν δυο μέρες σε εκδήλωση των σοσιαλδημοκρατών στο ευρωκοινοβούλιο. Αναφερόταν στη συμφωνία 5+1 για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, ρίχνοντας διάφορες μπηχτές προς την μεριά της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.

Τα κοινωνικά ζητήματα

Η εντατικοποίηση της αμερικανικής επιθετικότητας κατά του ιράν θα ενισχύσει στο εσωτερικό του τα πιο συντηρητικά στοιχεία, όχι μόνο στις δομές εξουσίας αλλά στην κοινωνία. Είναι η αξιοποίηση του «η πατρίς κινδυνεύει» που απ’ το 1980 και μέχρι πρόσφατα κρατούσε παγωμένη την όποια κοινωνική εξέλιξη.

Οι απειλές ήταν απόλυτα πραγματικές. Απ’ τον πόλεμο που εξαπέλυσε ο τότε σύμμαχος της δύσης Σαντάμ Χουσεΐν την δεκαετία του ’80, με την πλήρη υποστηρίξη ηπα, ευρώπης και (τότε) σοβιετικής ένωσης, μέχρι το πολεμόκαβλο «όλοι πάνε στη Βαγδάτη, οι αληθινοί άντρες πάνε στην Τεχεράνη» του αμερικανικού στρατού μετά την εισβολή στο ιράκ το 2003, το ιρανικό καθεστώς ήταν πράγματι σε πολιορκία. Η Ουάσιγκτον έκανε ένα σπουδαίο δώρο στις υπερσυντηρητικές φράξιες της ιρανικής εξουσίας: τους προσέφερε εδώ και δεκαετίες έναν σημαντικό «λόγο ύπαρξης» – και κυριαρχίας.

Ουάσιγκτον 1+2+3

Ένας τρόπος να κάνει κάποιος «πλάτες» στην αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική σημέρα είναι να υποτιμάει το ζήτημα της επιθετικότητας της Ουάσιγκτον απέναντι στην Τεχεράνη. Να το θεωρεί ένα «διμερές» θέμα περιορισμένης σημασίας για τον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Δεν είναι έτσι. Στις 20 του περασμένου Μάη το ψόφιο κουνάβι, προς παγκόσμια έκπληξη, κατηγόρησε το ιρανικό κράτος σαν τον «μεγαλύτερο σπόνσορα της τρομοκρατίας», σ’ όλον τον κόσμο. Για να γίνει ακόμα πιο ωμή η αμερικανική «θέση», η κατηγορία εκτοξεύτηκε απ’ το Ριάντ, όπου το ψόφιο κουνάβι είχε πάει για δουλειές· και για υποστήριξη στον άξονα Ριάντ – Τελ Αβίβ. Απ’ την έδρα, δηλαδή, του καθεστώτος για το οποίο και οι πέτρες ξέρουν ότι είναι ο βασικός εξαγωγέας και χρηματοδότης του ουαχαβίτικου εξτρεμισμού και της σχετικής τρομοκρατίας. Όχι μόνο στη μέση Ανατολή αλλά και στην Ασία· ειδικά στη νοτιοανατολική.

Η συνέπεια με την οποία η Ουάσιγκτον έχει βαφτίσει την Τεχεράνη σαν «κέντρο της παγκόσμιας τρομοκρατίας» ξεπερνάει λοιπόν κατά πολύ τα βλακώδη που κατά καιρούς τιτιβίζει το ψόφιο κουνάβι. Πρόκειται, όντως, για επιλογή διαρκείας.

ΗΠΑ-Ισραήλ: τα πυρηνικά του Ιράν ήταν μόνο η αφορμή…

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Η ευθεία αμφισβήτηση από τον Αμερικανό πρόεδρο της συμφωνίας για τα πυρηνικά του Ιράν με την ομιλία του την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου υπογράμμισε πόσο κοντά είναι ένας νέος πόλεμος.

ΗΠΑ και Ισραήλ προετοιμάζονται εντατικά για ένα νέο αιματοκύλισμα, ακόμη πιο οδυνηρό για τους λαούς από την εισβολή σε Αφγανιστάν, Ιράκ και Συρία, που ως στόχο θα έχει οικονομικά κέρδη και την ιμπεριαλιστική επέκταση.

Οι βολές του Τραμπ εναντίον της συμφωνίας του 2015 δε σηματοδοτούν τον άμεσο ή επίσημο τερματισμό της καθώς δεν είναι διμερής και καμία από τις άλλες πέντε χώρες που την υπέγραψαν (Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία, Ρωσία και Κίνα) δεν είναι διατεθειμένη να ακολουθήσει τον Λευκό Οίκο. Επίσης, δε διαθέτουν οι Ρεπουμπλικανοί στη Γερουσία την απαραίτητη πλειοψηφία για να την ανατρέψουν. Έχουν μόνο 52 αντιπροσώπους (έναντι 48 των Δημοκρατικών) ενώ χρειάζονται 60. Όλα αυτά όμως και πολλά ακόμη είναι ασήμαντες λεπτομέρειες μπροστά στη θεαματική στροφή των ΗΠΑ προς τα δεξιά, αν και εξαιρετικά πολύτιμες για έναν απλό λόγο: Επειδή δείχνουν ότι τα πυρηνικά ήταν μόνο η αφορμή.