Δύσκολοι καιροί για γερασμένες αυτοκρατορίες: Οι ΗΠΑ κινδυνεύουν να χάσουν δυο πολέμους

του Άρη Χατζηστεφάνου

Η είδηση ότι το Πεντάγωνο αναπτύσσει αντιαεροπορικά συστήματα τύπου Patriot στο Ιράκ για να αντιμετωπίσει το Ιράν, δεν είναι αυτή που περιμένεις να εμφανιστεί στα μέσα ενημέρωσης, εν μέσω της χειρότερης πανδημίας που έχει γνωρίσει ο πλανήτης τον τελευταίο αιώνα.

Πολύ περισσότερο όταν η μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη δείχνει να χάνει τον έλεγχο της κατάστασης στο εσωτερικό και αξιωματούχοι εξετάζουν ακόμη και το ενδεχόμενο να σκάψουν ομαδικούς τάφους σε κεντρικά πάρκα της Νέας Υόρκης.

Στην πραγματικότητα, ο κορονoϊός, όχι μόνο δεν κατάφερε να κάμψει την επιθετικότητα της Ουάσιγκτον, αλλά συχνά μετατρέπεται, εμμέσως, σε ένα ακόμη «όπλο» για την ολοκληρωτική εξόντωση των αντιπάλων της.

Το νυστέρι και η βαριοπούλα

Του Γιώργου Τσιάρα

Δεν (μας) μπήκε καλά η καινούργια δεκαετία. Για τον (φανταστικό και άυλο ακόμη, πλην εξαιρετικά επικίνδυνο) EastMed και τους αν-άγωγους εμπνευστές του αρχίνισα να γράφω σήμερα, αλλά στο καπάκι ήρθε χαράματα Παρασκευής ο… «commander-in-chief» του Χάους, ο Τραμπ, και μας τίναξε όλους στον αέρα, μαζί με τον Πέρση υποστράτηγο.

Είναι μια καραμπινάτη κρατική δολοφονία, μια εξόφθαλμη πρόκληση που θυμίζει ερασιτέχνη σκακιστή. Ο οποίος, επειδή χάνει την παρτίδα, ανατρέπει βίαια τη σκακιέρα και χαστουκίζει τον αντίπαλο – τόσο ακατανόητη και εν τέλει πρωτόγονη μοιάζει αυτή η ξεκάθαρη πολεμική ενέργεια των Αμερικανών. Επιβεβαιώνεται η παλιά ρήση που αποδίδεται στον Τσόρτσιλ πως, αυτά που οι «επιστήμονες» του ιμπεριαλισμού Εγγλέζοι έκαναν με το νυστέρι, οι μπρουτάλ Γιάνκηδες τα κάνουν με τη βαριο- πούλα. Αλλά και η αμερικανική έκφραση πως όταν είσαι σφυρί βλέπεις όλο τον κόσμο σαν καρφιά! Κι όταν είσαι ιμπέριουμ, νέα Ρώμη, ο κόσμος χωρίζεται σε κράτη – πελατάκια και υπηκόους λαούς, από τη μια, και σε «τρομοκράτες» από την άλλη!

Υβριδικές απόπειρες για λαϊκή εξουσία

Του Γιώργου Παυλόπουλου

Πλούσια εμπειρία από τους εξεγερμένους λαούς

Είναι, άραγε, όλα όσα έχουν συμβεί και συμβαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες σε μια σειρά χώρες ένα «πυροτέχνημα»; Αντιπροσωπεύουν μιας μορφής εκτόνωση της κοινωνικής οργής και έντασης, η οποία βρήκε «βαλβίδα» για να βγει στην επιφάνεια και σύντομα θα εξαφανιστεί; Ή, μήπως, αντιπροσωπεύουν βαθύτερες διεργασίες οι οποίες συντελούνται ταυτόχρονα σε χώρες με πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά, ανοίγοντας δρόμους για το μέλλον;

Καρπίζει το δέντρο των κοινωνικών «εκρήξεων»

Σε… δυόμιση μεγάλες και μάλλον ανεξέλεγκτες εστίες μοιάζει να έχει επικεντρωθεί τις τελευταίες ημέρες η πυρκαγιά την οποία πυροδότησε το εξεγερτικό κύμα που έχει εκδηλωθεί εδώ και αρκετές εβδομάδες σε μια σειρά χώρες του πλανήτη: Στη Χιλή και το Ιράκ, εν μέρει δε και στον Λίβανο. Στις δύο πρώτες, η ένταση της αντιπαράθεσης παραμένει αμείωτη, καθώς οι υποχωρήσεις και εξαγγελίες στις οποίες εξαναγκάστηκαν οι κυβερνήσεις και οι υποστηρικτές τους αποδεικνύεται πως δεν είναι αρκετές για να κατευνάσουν τη λαϊκή διαμαρτυρία — ενώ ούτε η συνεχιζόμενη καταστολή, η κρατική τρομοκρατία και το αίμα έχουν φοβίσει τους διαδηλωτές και έχουν περιορίσει την αποφασιστικότητά τους.

Παρά το γεγονός ότι τα μηνύματα είναι σε αρκετές περιπτώσεις αντιφατικά, ενώ τα αστικά καθεστώτα οργανώνουν μεθοδικά την αντεπίθεσή τους, οι πληροφορίες που έρχονται και οι εικόνες που τις συνοδεύουν δεν μπορούν παρά να χαρακτηριστούν ελπιδοφόρες, καθώς μοιάζουν να ανοίγουν δρόμους αγώνα και ανατροπής για την επόμενη ημέρα. Συλλογικές δράσεις, νέοι υβριδικοί θεσμοί άμεσης δημοκρατίας και αυτοδιαχείρισης, συντονισμένη απάντηση στις δυνάμεις καταστολής και τους πολιτικούς εκβιασμούς, είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία στα οποία μπορεί κανείς να σταθεί — να τα μελετήσει και να εξάγει συμπεράσματα, χωρίς πρόχειρες «αντιγραφές», τα οποία θα προστεθούν στον πλούτο της εμπειρίας που έχουν προσφέρει ήδη οι Πλατείες των Αγανακτισμένων, η Αραβική Άνοιξη, όλες οι μικρές και μεγάλες «εκρήξεις» που έχουν καταγραφεί από τον σεισμογράφο της ταξικής πάλης στη δεκαετία της κρίσης, μετά το 2008.

Σαντιάγο, Βαγδάτη, Βυρητός!

Ξεπερνούν τους 10.000 οι άνθρωποι που έχουν συμμετάσχει ενεργά, μόνο την περασμένη εβδομάδα, στις δεκάδες λαϊκές συνελεύσεις οι οποίες έχουν στηθεί στο Σαντιάγο, τα προάστιά του και άλλες πόλεις της χώρας. Ζητούμενό τους είναι να χαραχθεί ο δρόμος προς τον οποίο θέλει ο ίδιος ο λαός να βαδίσει η Χιλή μετά τις συγκλονιστικές διαδηλώσεις που έχουν πραγματοποιηθεί και συνεχίζονται, έχοντας μέχρι στιγμής αναγκάσει τον πρόεδρο να κάνει μερικές παραχωρήσεις και να αντικαταστήσει ολόκληρη την κυβέρνησή του.

Με δημοκρατία και πειθαρχία, χωρίς να «πνίγονται» οι διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις, τα αυτοσχέδια συμβούλια επιχειρούν να δώσουν βαθύτερο περιεχόμενο και προοπτική στους αγώνες — οι οποίοι, σύμφωνα με αρκετούς, σηματοδοτούν την απαρχή της κοινωνικής μεταπολίτευσης που ποτέ δεν έζησε η Χιλή μετά το τέλος της δικτατορίας Πινοσέτ. Σε αυτές τις διαδικασίες, το «εμείς» απέναντι σε «αυτούς»  διατυπώνεται με μεγαλύτερη σαφήνεια, ενώ το αίτημα για τη συγκρότηση μιας νέας συντακτικής συνέλευσης, εκλεγμένης απευθείας από τον λαό, η οποία θα ψηφίσει ένα καινούριο σύνταγμα και θα καθίσει στο σκαμνί τον Πινιέρα και την κλίκα του ακούγεται ολοένα πιο δυνατά.

Αλλά και στην απέναντι πλευρά της υφηλίου, εκεί όπου βρίσκεται η Βαγδάτη, πολλά είναι επίσης αυτά που προκαλούν εντύπωση — πέρα από την αντοχή των διαδηλωτών οι οποίοι δεν σταματούν, παρά τους 300 περίπου συντρόφους τους που έχουν πέσει νεκροί από πυροβολισμούς στο ψαχνό. Ανάμεσα σε αυτά που κινούν το ενδιαφέρον είναι και ένα ρεπορτάζ του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων αναφορικά με τη «μάχη των γεφυρών» που δίνεται καθημερινά στην πρωτεύουσα του Ιράκ, καθώς οι δυνάμεις καταστολής και οι παρακρατικοί προσπαθούν να κόψουν την «γραμμή» στήριξης και ανεφοδιασμού που έχει στηθεί, ώστε να μείνει ζωντανή η κατάληψη της πλατείας Ταχρίρ. Σε αυτό το ρεπορτάζ αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι σε πολλές περιπτώσεις διαδηλωτές και αλληλέγγυοι απομακρύνουν τα κάγκελα και τα φορτηγά που έχει τοποθετήσει η αστυνομία και ο στρατός, συνοδεύοντας τις δράσεις τους με τη φράση «άνοιξε ξανά (ο δρόμος) με εντολή του λαού».

Κάπου εκεί, μάλιστα, έχει καταληφθεί εδώ και ημέρες ένα 18όροφο κτίριο που ήταν γνωστό ως το «τουρκικό εστιατόριο», το οποίο έχει μετονομαστεί σε «βουνό της επανάστασης» και από εκεί, οι ομάδες περιφρούρησης μπορούν να ελέγχουν την κίνηση στην Ταχρίρ και τις γέφυρες που οδηγούν σε αυτήν. Την ίδια στιγμή, στην πόλη Ρουμάιθα του νοτίου (και κατά βάση σιϊτικού) Ιράκ, η οποία θεωρείται το λίκνο της εξέγερσης κατά των Βρετανών του 1920, οι ντουντούκες ανακοινώνουν συχνά-πυκνά: «Κηρύττουμε την απαγόρευση κυκλοφορίας για όλους τους υπαλλήλους και τα οχήματα της κυβέρνησης, καθώς και το κλείσιμο των γραφείων όλων των κομμάτων».

Κι όμως, κινείται!

Πρόωρη Άνοιξη στο Ιράκ

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Τα αντίθετα από τα αναμενόμενα αποτελέσματα είχε το ποτάμι αίματος που προκάλεσε η κυβέρνηση του Ιράκ και οι φιλικές προς το Ιράν ομάδες ενόπλων στις αρχές Οκτωβρίου προκειμένου να ανακόψουν τις ογκώδεις λαϊκές διαδηλώσεις. Πριν αλέκτωρ φωνήσαι… οι διαδηλωτές επανήλθαν και μάλιστα δριμύτεροι!

Το νέο κύμα διαδηλώσεων ξεκίνησε την Παρασκευή 25 Οκτωβρίου, οδηγώντας για μια ακόμη φορά το κράτος να κάνει επίδειξη βίας. Στην ιερή πόλη των Σιιτών Καρμπάλα οι νεκροί από την κρατική τρομοκρατία έφτασαν τους 14, ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό των νεκρών (μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές) στους 230. Μάλιστα, από έρευνα που διεξήχθη για το πρώτο κύμα των διαδηλώσεων και κρατικής βίας αποκαλύφθηκε ότι το 70% των νεκρών προκλήθηκε από πυροβολισμούς στο κεφάλι ή το στήθος. Με άλλα λόγια προσχεδιασμένες εκτελέσεις, που εκθέτουν ανεπανόρθωτα την κυβέρνηση του Ιράκ όχι μόνο για τα έργα και τις ημέρες των δικών της δυνάμεων ασφαλείας, αλλά και για το ελεύθερο που έχει δώσει σε ομάδες ενόπλων, που ζήλωσαν δόξα ταγμάτων θανάτου, να εκτελούν ανεμπόδιστα!

Σε 2 μέρες το Ισραήλ βομβάρδισε 3 κράτη!

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Ξεπέρασε ακόμη και τον χειρότερο εαυτό του το Ισραήλ καταφέρνοντας εντός 48 ωρών να βομβαρδίσει τρία διαφορετικά κράτη της Μέσης Ανατολής: τον Λίβανο, το Ιράκ και τη Συρία!

Στον Λίβανο στόχος των ισραηλινών επιθέσεων που υλοποιήθηκαν με τη χρήση μη επανδρωμένων αεροσκαφών ήταν το κέντρο Τύπου της Χεζμπολάχ, στα νότια προάστια της Βηρυτού, και εγκαταστάσεις της μαρξιστικής οργάνωσης Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση στην Κοιλάδα Μπεκάα του Λιβάνου. Οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί προκάλεσαν την αντίδραση ακόμη και του προέδρου της χώρας, Μισέλ Αούν, ο οποίος χαρακτήρισε τις επιθέσεις ως «κήρυξη πολέμου». Η ισραηλινή επίθεση έρχεται ως συνέχεια της ανέγερσης από το Ισραήλ το 2018 τείχους στα σύνορα των δύο χωρών, κι αποτελεί ωμή παραβίαση της απόφασης του ΟΗΕ υπ. αρ. 1701 με την οποία τερματίστηκε η εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο το 2006. Είναι δε η πρώτη φορά που βομβαρδίζεται η χώρα από το 2006, με αποτέλεσμα ο ηγέτης της Χεζμπολάχ, Χασάν Νασράλα, να υποσχεθεί απάντηση στους εισβολείς:  «Λέω στον ισραηλινό στρατό που βρίσκεται στα σύνορα ότι από απόψε να μείνουν άγρυπνοι φρουροί. Σε μία, δύο, τρεις, τέσσερις ημέρες να μας περιμένετε»! Κατά πόσο φυσικά αυτές οι απειλές θα γίνουν πράξη είναι άγνωστο….

Στον πάγο η ανεξαρτησία του Κουρδιστάν

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Συντριπτικό αποδείχθηκε το πλήγμα που επέφερε στο σχέδιο ανεξαρτητοποίησης των Κούρδων η κατάληψη του Κιρκούκ από τις ιρακινές δυνάμεις, όπως φάνηκε από την ανακοίνωση της κουρδικής περιφερειακής κυβέρνησης στις 25 Οκτωβρίου να παγώσει το αποτέλεσμα του και να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις.

Για ένα λόγο μάλιστα που δεν διακρίνεται στο χάρτη, καθώς το Κιρκούκ που πέρασε υπό κουρδικό έλεγχο το 2014 όταν εκδιώχθηκε το ISIS που το είχε καταλάβει από τον ιρακινό στρατό, απέχει 32 χιλιόμετρα από τα σύνορα του Ιρακινού Κουρδιστάν, οπότε δεν παραβιάστηκαν τα σύνορα του ιρακινού Κουρδιστάν. Ενώ, ως αναπόσπαστο, εθνολογικά τμήμα του Κουρδιστάν το αναγνωρίζουν μόνο όσοι ξέρουν τη βίαιη εθνοκάθαρση σε βάρος των Κούρδων που επέβαλε ο Σαντάμ για να φτάσει σήμερα να είναι πολυεθνικό, με τους Κούρδους να αποτελούν την ισχυρότερη μεν πληθυσμιακά εθνότητα, με το 45% των κατοίκων, αλλά μειοψηφία έναντι του συνόλου των Αράβων (38%), Τουρκομάνων (15%) ακόμη και Χριστιανών (2%).

Ουάσιγκτον 1+2+3

Ένας τρόπος να κάνει κάποιος «πλάτες» στην αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική σημέρα είναι να υποτιμάει το ζήτημα της επιθετικότητας της Ουάσιγκτον απέναντι στην Τεχεράνη. Να το θεωρεί ένα «διμερές» θέμα περιορισμένης σημασίας για τον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Δεν είναι έτσι. Στις 20 του περασμένου Μάη το ψόφιο κουνάβι, προς παγκόσμια έκπληξη, κατηγόρησε το ιρανικό κράτος σαν τον «μεγαλύτερο σπόνσορα της τρομοκρατίας», σ’ όλον τον κόσμο. Για να γίνει ακόμα πιο ωμή η αμερικανική «θέση», η κατηγορία εκτοξεύτηκε απ’ το Ριάντ, όπου το ψόφιο κουνάβι είχε πάει για δουλειές· και για υποστήριξη στον άξονα Ριάντ – Τελ Αβίβ. Απ’ την έδρα, δηλαδή, του καθεστώτος για το οποίο και οι πέτρες ξέρουν ότι είναι ο βασικός εξαγωγέας και χρηματοδότης του ουαχαβίτικου εξτρεμισμού και της σχετικής τρομοκρατίας. Όχι μόνο στη μέση Ανατολή αλλά και στην Ασία· ειδικά στη νοτιοανατολική.

Η συνέπεια με την οποία η Ουάσιγκτον έχει βαφτίσει την Τεχεράνη σαν «κέντρο της παγκόσμιας τρομοκρατίας» ξεπερνάει λοιπόν κατά πολύ τα βλακώδη που κατά καιρούς τιτιβίζει το ψόφιο κουνάβι. Πρόκειται, όντως, για επιλογή διαρκείας.

Σου σφυρίζω: η ιστορία των whistleblowers

INFOWAR

Αρης Χατζηστεφάνου

Η κυκλοφορία στις ΗΠΑ της νέας ταινίας του Ολιβερ Στόουν για τον Εντουαρντ Σνόουντεν και τις αποκαλύψεις σχετικά με το πρόγραμμα παρακολουθήσεων των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών μάς θύμισε μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: οι διασημότεροι whistleblowers δεν ήθελαν να αλλάξουν το σύστημα από μέσα. Ηταν το σύστημα.

Ούτε ο νόμος ούτε η ψήφος των δικαστών θα φέρουν αποτέλεσμα, εάν κάποιος δεν βγει να καταδικάσει τον παραβάτη

Λυκούργος Κατά Λεωκράτους

Whistleblower. Κυριολεκτικά σημαίνει αυτός που φυσάει τη σφυρίχτρα -μια σαφής αναφορά στους διαιτητές που επισημαίνουν κάποια παράβαση.

Η ελληνική απόδοση του όρου ως «πληροφοριοδότης» είναι ατυχέστατη, αφού η αγγλική λέξη δημιουργήθηκε ακριβώς για να διακρίνει ανθρώπους όπως ο Σνόουντεν από τους κοινούς καταδότες και τους ρουφιάνους (snitch).

Από τη νέα τάξη πραγμάτων στη νέα διεθνή αταξία και χάος

Του Μωυσή Λίτση

Πριν ξεκινήσουμε τη σημερινή μας συζήτηση ας δούμε εν είδει τίτλων ειδήσεων την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα σε σχέση με τις εξελίξεις στη Συρία και τον λεγόμενο πόλεμο κατά του ISIS.

Ένταση των αεροπορικών επιθέσεων με συμμετοχή της Βρετανίας και Γερμανίας(σε επικουρικό ρόλο όπως λέει), ψυχρός – οικονομικός πόλεμος Ρωσίας – Τουρκίας με επίκεντρο την πρόσφατη κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού, οικονομικός πόλεμος ο οποίος περιλαμβάνει και «ξαφνικές» αποκαλύψεις για το ρόλο της Τουρκίας στο λαθρεμπόριο πετρελαίου που κάνει ο ISIS – θα αναφερθώ παρακάτω πιο αναλυτικά στο ζήτημα αυτό – και λέω «ξαφνικές» γιατί ενώ ο διεθνής τύπος ήταν γεμάτος μέχρι πρόσφατα με σχετικά ρεπορτάζ και αποκαλύψεις, χρειάστηκε να σπάσουν οι δεσμοί Άγκυρας – Μόσχας για να αρχίσει η Ρωσία να βομβαρδίζει με αποκαλύψεις ακόμη και για προσωπική ανάμειξη της οικογένειας Ερντογάν, που φθάνουν μέχρι την τουρκική ανάμειξη στις τρομοκρατικές επιθέσεις στον Καύκασο.

Μετά το τρομοκρατικό κτύπημα στο Παρίσι, το οποίο χαρακτηρίστηκε ως η «11 Σεπτεμβρίου της Ευρώπης», έχουμε τα πρωτοφανή μέτρα ασφαλείας από τη μια, τη «στρατικοποίηση» των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων με καταστάσεις έκτακτης ανάγκης που αρχίζουν να παίρνουν σιγά – σιγά χαρακτήρα μονιμότητας – η Γαλλία μετέδωσαν προ ημερών τα διεθνή ΜΜΕ σκέφτεται να περάσει στο Σύνταγμά της την παράταση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης για έξι μήνες – και τη δρομολογούμενη αναστολή της συμφωνίας Σένγκεν από την άλλη, η οποία αφορά την ελεύθερη διακίνηση προσώπων εντός των περισσοτέρων χωρών μελών της ΕΕ συν κάποιες ακόμη.

Αν η Αννα Φρανκ ήταν πρόσφυγας από τη Συρία…

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Πώς θα αντιμετώπιζαν οι αρχές των ΗΠΑ το αίτημα ασύλου της Αννας Φρανκ και της οικογένειάς της. Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Η αίτηση απορρίφθηκε, όπως συμβαίνει σήμερα με χιλιάδες πρόσφυγες από τη Συρία και το Ιράκ.

Ζω σε μια παρανοϊκή εποχή

Αννα Φρανκ

«Προς τον καπετάνιο του St. Louis. Προσοχή. Παραβιάζετε τα χωρικά ύδατα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Μην επιχειρήσετε να προσεγγίσετε περισσότερο. Μην επιχειρήσετε ελλιμενισμό. Δεν θα σας επιτραπεί να δέσετε σε λιμάνι των ΗΠΑ. Επιβεβαιώστε ότι το μήνυμα ελήφθη και έγινε κατανοητό».

Το μήνυμα ελήφθη και έγινε κατανοητό.

Η παραπάνω στιχομυθία είναι βγαλμένη από την κινηματογραφική υπερπαραγωγή της δεκαετίας του ’70 «Το ταξίδι των καταραμένων», με τους Μαξ Φον Σίντοφ, Οσκαρ Βέρνερ και Ορσον Γουέλς. Ενα πλοίο που μεταφέρει 937 Εβραίους πρόσφυγες από τη ναζιστική Γερμανία καταφεύγει στις ΗΠΑ, αφού πρώτα του έχει απαγορευτεί να προσεγγίσει τις ακτές της Κούβας.

Η σημερινή Αμερική θα ήθελε να πιστεύει ότι το πλοίο έγινε τελικά δεκτό σε κάποιο αμερικανικό λιμάνι και οι επιβάτες του διασώθηκαν από το Ολοκαύτωμα. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι εκατοντάδες από τους Εβραίους πρόσφυγες κατέληξαν στα στρατόπεδα εξόντωσης του Χίτλερ, ενώ αρκετοί πήδηξαν απελπισμένοι στη θάλασσα και πνίγηκαν.

Η ταινία, η οποία βασίζεται στην πραγματική ιστορία των επιβατών του γερμανικού υπερωκεάνιου MS St. Louis, προχωρά ένα βήμα περισσότερο, υποστηρίζοντας ότι το ταξίδι ήταν εξαρχής ένα προπαγανδιστικό τέχνασμα του Χίτλερ που ήθελε να αποδείξει ότι οι Εβραίοι ήταν ανεπιθύμητοι σε όλο τον κόσμο. Και αυτή τη φορά ο ναζιστής ηγέτης είχε απόλυτο δίκιο.

Το 1939 το αμερικανικό περιοδικό Fortune πραγματοποίησε δημοσκόπηση, μεταξύ των αναγνωστών του, με το ερώτημα: «Πρέπει η αμερικανική κυβέρνηση να επιτρέψει σε 10.000 παιδιά προσφύγων εβραϊκής, ως επί το πλείστον, καταγωγής να έρθουν από τη Γερμανία;». Το 61% των ερωτηθέντων απάντησε αρνητικά αντικατοπτρίζοντας και το κλίμα που επικρατούσε εκείνη την εποχή στην κοινωνία των ΗΠΑ.

Η ιστορία τού MS St. Louis αλλά και η δημοσκόπηση του Fortune επανήλθαν τις τελευταίες εβδομάδες στην επικαιρότητα, όταν η Βουλή των Αντιπροσώπων ενέκρινε σχέδιο των Ρεπουμπλικάνων, το οποίο ουσιαστικά κλείνει τα αμερικανικά σύνορα σε πρόσφυγες από τη Συρία και το Ιράκ.

Συγκεκριμένα κάθε σχετικό αίτημα θα πρέπει να εξετάζεται ξεχωριστά από ανώτατους αξιωματούχους της αμερικανικής κυβέρνησης. Ο Ομπάμα προειδοποίησε ότι θα ασκήσει βέτο στην απόφαση, αλλά βρήκε απέναντί του κυβερνήτες από τουλάχιστον 31 Πολιτείες που ανακοίνωσαν ότι δεν θα δεχτούν πρόσφυγες στο έδαφός τους.

Οι ιστορικοί και οι δημοσιογράφοι που έφεραν στο προσκήνιο την ιστορία του MS St. Louis και τη δημοσκόπηση του Fοrtune αποφεύγουν προσεκτικά οποιαδήποτε ιστορική σύγκριση των Εβραίων προσφύγων, που επιχειρούσαν να διαφύγουν από τον Αδόλφο Χίτλερ, με τους Σύρους πρόσφυγες που εγκαταλείπουν τη Συρία για να γλιτώσουν από το καθεστώς του Ασαντ ή από τις δυνάμεις των τζιχαντιστών.

Τέτοιου είδους συγκρίσεις είναι εξαιρετικά επικίνδυνες και θα μπορούσαν εύκολα να προσβάλουν την ιστορική μνήμη, οδηγώντας σε λανθασμένες αναλύσεις για τη σημερινή πραγματικότητα. Ο τρόπος όμως με τον οποίο οι δυτικές κοινωνίες, τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί αντιμετωπίζουν τις ροές προσφύγων προσφέρεται για την εξαγωγή πολύτιμων συμπερασμάτων.

Οπως εξηγούσε ο συντάκτης του περιοδικού ΤΙΜΕ, Ισαάν Θάρορ, μιλώντας στο Democracy Now, τότε, όπως και τώρα, υπήρχαν θεωρίες ότι ανάμεσα στους πρόσφυγες κρύβονται ναζιστές κατάσκοποι, οι οποίοι θα επιχειρούσαν να καταλάβουν τις ΗΠΑ.

Το γεγονός ότι τότε οι ΗΠΑ και αρκετές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις συνεργάζονταν και συχνά χρηματοδοτούσαν τον Χίτλερ –όπως έκαναν πρόσφατα και με τις δυνάμεις των τζιχαντιστών– δεν φαινόταν να απασχολεί και ιδιαίτερα την κοινή γνώμη.

Απειλή δεν ήταν οι κυβερνήσεις που συνέβαλαν στην άνοδο του ναζισμού (και σήμερα του λεγόμενου ισλαμοφασισμού) αλλά οι πρόσφυγες, που θα λειτουργούσαν σαν δούρειος ίππος για την είσοδο ναζιστών στις ΗΠΑ ή στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης.

Αυτό, βέβαια, που κανένας δεν θέλει να θυμάται σήμερα είναι ότι το μίσος εναντίον των Εβραίων προσφύγων στη δεκαετία του ’30 ήταν αυτό που οδήγησε ανθρώπους όπως η Αννα Φρανκ στον θάνατο. Συγκεκριμένα ο πατέρας της, Οτο Φρανκ, προσπαθούσε από το 1938 έως το 1941 να εξασφαλίσει βίζα για τον ίδιο και την οικογένειά του ώστε να ταξιδέψουν αρχικά στην Κούβα και στη συνέχεια στις ΗΠΑ.

Οι αρχές των δύο χωρών όμως λειτουργούσαν από τότε με τον τρόπο που προτείνουν σήμερα οι Ρεπουμπλικάνοι πολιτικοί στις ΗΠΑ: εξετάζοντας κάθε αίτηση ξεχωριστά έδωσαν βίζα μόνο στον Οτο Φρανκ και σε κανένα άλλο μέλος της οικογένειάς του.

Αν και παραμένει άγνωστο εάν ο πατέρας της Αννα Φρανκ έφτασε ποτέ στην Κούβα, το βέβαιο είναι ότι και αυτή ακόμη η βίζα ακυρώθηκε όταν η ναζιστική Γερμανία και η φασιστική Ιταλία κήρυξαν τον πόλεμο στις ΗΠΑ – ακριβώς δηλαδή τη στιγμή που την είχε μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ.

Info

► Δείτε:

Το ταξίδι των καταραμένων (1976)

Η χολιγουντιανή απόδοση της αληθινής ιστορίας Εβραίων προσφύγων που επιχειρούσαν να διαφύγουν από τη ναζιστική Γερμανία

efsyn

Η Δημοκρατία δεν είναι ο πόλεμος

Βρισκόμαστε πλέον αντιμέτωποι με μια βίαιη περιστολή της δημοκρατίας που καταμαρτυρά πολύ περισσότερο μια κατάσταση πανικού απ’ ό,τι μια ψύχραιμη στάση. | AP Photo/Michael Probst

Του Edwy Plenel*

Μετάφραση: Πάνος Αγγελόπουλος

Αν καταπατήσουμε τη Δημοκρατία, είναι σαν να αφηνόμαστε να πέσουμε στην παγίδα των τρομοκρατών, σαν λαγοί τυφλωμένοι από τα φώτα. Είναι σαν να ασπαζόμαστε τη χρονικότητα που μας επιβάλλουν, αυτήν ενός τερατώδους, αποσβολωτικού και παραλυτικού παρόντος, ενός παρόντος δίχως παρελθόν και μέλλον, ενός παρόντος νεκρού, αδρανούς, χωρίς ορίζοντα ελπίδας και υπόσχεσης

Η συζήτηση για το καθεστώς έκτακτης ανάγκης άπτεται του ζητήματος της αποτελεσματικότητας: ποια είναι η ενδεδειγμένη απάντηση απέναντι στην πρόκληση του ολοκληρωτικού Ισλαμικού Κράτους;

Η πλειοδοσία των πολιτικών ασφάλειας της προεδρίας Ολάντ είναι μια μικρόπνοη απάντηση που διαπνέεται από συγκυριακά μικροπολιτικά συμφέροντα, παρά από τη μέριμνα εξεύρεσης μακρόπνοων λύσεων.

Η φιλανθρωπία ως κιτς

Της Πέπης Ρηγοπούλου

Η πρόσφατη είδηση μιλά για τη μετεγκατάσταση από την Ελλάδα, την πρώτη χώρα υποδοχής τους, τριάντα ανθρώπων με καταγωγή από τη Συρία και το Ιράκ -οικογένειες με παιδιά- στο Λουξεμβούργο.

Πρόσφυγες ή μετανάστες – τι σημασία έχει; Αυτοί, μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες ή μάλλον εκατομμύρια άλλους, έχουν φτάσει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα κυρίως και επίσης στην Ιταλία.

Μαζί με τους ακόμη πιο πολλούς που ήδη ξεριζώθηκαν, περιμένουν να περάσουν τα σύνορα της Νότιας Ευρώπης, έχουν εγκαταλείψει αυτά που είχαν και αυτά που δεν είχαν, δίνοντας αυτά που τους έμειναν ή δεν τους έμειναν στην ανθηρή δουλεμπορική επιχείρηση που παίζει με τις ζωές τους: μια αξιέπαινη κατά τα άλλα ιδιωτική πρωτοβουλία που ο νόμος και η τάξη των δυτικών κυβερνήσεων δεν μπορούν ή μάλλον δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν.

Hunger Games στα σύνορα διοργανώνει η Ε.Ε.

Σχέδιο για την αντιμετώπιση της μετανάστευσης εμπνεύστηκε και παρουσίασε ο Επίτροπος της χώρας μας Δημήτρης Αβραμόπουλος κι αντιλαλούν οι φυλακές από τη Λιβύη μέχρι την Ερυθραία. Την ίδια ώρα τα Wikileaks διαρρέουν έγγραφα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που μιλούν για παρουσία και δράση ευρωπαϊκού, κανονικού πολεμικού ναυτικού γύρω αλλά και μέσα στην Λιβύη για «τη σημαντική μείωση της ροής μεταναστών και της δραστηριότητας των διακινητών».

Το σχέδιο που αποκάλυψε το Reuters μία ημέρα πριν, έκανε λόγο για σχέδιο μετεγκατάστασης με ποσοστώσεις στις ευρωπαϊκές χώρες, μόνο για πρόσφυγες, και μόνο για όσους θα περάσουν παράνομα τα σύνορα μετά την ενεργοποίηση της πρότασης.

Η έντιμη καταστροφή

Μια μικρή λεπτομέρεια που διέφυγε από τα δυτικά ΜΜΕ. Ξέρουμε για τον αιμοσταγή δικτάτορα του Ιράκ, Σαντάμ, που προξένησε τους «ανθρωπιστικούς» πολέμους, δηλαδή την κατάκτηση ενός κυρίαρχου κράτους από τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ. Αλλά δεν ξέρουμε τίποτα για τον πολιτισμό αυτής της χώρας. Είχε το υψηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες στη Μέση Ανατολή. Το Πανεπιστήμιο της Βαγδάτης το 1980 είχε περισσότερες γυναίκες καθηγήτριες από ό,τι το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον το 2009. Υπήρχαν παντού παιδικοί σταθμοί για να μπορούν οι γυναίκες να εργάζονται.

Οι βιβλιοθήκες της Βαγδάτης και της Μοσούλης λειτουργούσαν από τον 8ο αιώνα και είχαν σπάνια χειρόγραφα, ανάμεσά τους και την αρχαιοελληνική γραμματεία. Και οι δύο βιβλιοθήκες λεηλατήθηκαν. Το ίδιο που έγινε με τα αριστουργήματα της αρχαίας Μεσοποταμίας, εκεί όπου βρίσκεται το Ιράκ σήμερα. Είδατε πουθενά καμιά αντίδραση; Μήπως τα δυτικά πανεπιστήμια και μουσεία έχουν αγοράσει από τους αρχαιοκάπηλους-ληστές αυτούς τους θησαυρούς που είναι πολιτιστική κληρονομιά της ανθρωπότητας; Κάτι μάς λένε τα Μάρμαρα της Ακρόπολης.

Ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» άφησε 1,3 εκ. νεκρούς

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Όταν τον Ιούνιο του 2009 αναλάμβανε καθήκοντα στο Αφγανιστάν ο αμερικάνος στρατηγός Στάνλεϋ Μακ Κρίσταλ κήρυξε κι έναν δεύτερο, παράλληλο πόλεμο, στον τομέα της ενημέρωσης αυτή τη φορά, λέγοντας: «Πιστεύω ότι η εντύπωση που δημιουργείται από τις απώλειες μεταξύ των αμάχων είναι ένας από τους πιο επικίνδυνους εχθρούς που αντιμετωπίζουμε». Πολύ σύντομα αποδείχτηκε πως οι Αμερικάνοι με τους συμμάχους τους κέρδιζαν και αυτό τον πόλεμο που φυσικά δεν αφορούσε την μείωση των νεκρών μεταξύ των αμάχων, αλλά τις …εντυπώσεις που δημιουργούνται από τον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό των άμαχων νεκρών. Ή, τελικά τι πιστεύει ο κόσμος για τις περίφημες παράπλευρες απώλειες. Η ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση μεταξύ των Αμερικανών, όπως καταγράφτηκε σε δημοσκόπηση, ότι οι νεκροί Ιρακινοί κυμαίνονται γύρω στους 10.000, θα μπορούσε να σκορπίσει τα πιο πλατιά χαμόγελα μεταξύ των αμερικανών αξιωματούχων, καθώς φάνηκε ότι η υπεροπλία τους αποδεικνύεται σωτήρια και σε αυτό το πεδίο μάχης.

Η Δύση κατασκευάζει μουσουλμανικά τέρατα

Του ANDRE VLTCHEK* (μετάφραση, επιμέλεια: Σύλβια, omniatv)

Ποιος θα πρέπει να κατηγορηθεί για την μουσουλμανική τρομοκρατία;

 Εκατό χρόνια πριν, θα ήταν αδιανόητο να υπάρξουν δύο Μουσουλμάνοι άντρες να μπαίνουν σε ένα καφέ ή σ’ένα δημόσιο μέσο μεταφοράς, και στη συνέχεια να ανατινάζονται σκοτώνοντας δεκάδες. Ή να δολοφονούν το προσωπικό του σατιρικού περιοδικού στο Παρίσι! Τέτοια πράγματα απλώς δεν συνέβαιναν.

Όταν διαβάζεις τα απομνημονεύματα του Edward Said, ή μιλάς σε ηλικιωμένους άνδρες και γυναίκες στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, καθίσταται σαφές ότι το μεγάλο μέρος της παλαιστινιακής κοινωνίας συνήθιζε να είναι απολύτως κοσμικό και μετριοπαθές. Νοιάζονταν για τη ζωή, τον πολιτισμό, ακόμα και για τη μόδα, περισσότερο από ό, τι για τα θρησκευτικά δόγματα.

Ετερογονία των σκοπών ― Blowback

Oι συνεχιζόμενες μάχες στο Κομπάνι, μεταξύ των Κούρδων υπερασπιστών του και των υπέρτερων δυνάμεων του Ισλαμικού Κράτους, παρακολουθούνται με κομμένη την ανάσα όχι μόνο από τους απανταχού Κούρδους αλλά και από τις μακρινές χώρες της Δύσης: είναι τόσο μεγάλη η γεωπολιτική σημασία των συρράξεων και της ρευστοποίησης της ώς τώρα γνωστής γεωγραφίας.

Ο,τι ξεκίνησε ως ανοχή και επικούρηση στο τζιχαντικό αντάρτικο για ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ, έχει εξελιχθεί στον εφιάλτη του χαλιφάτου. Είναι γνωστή πλέον η πολύμορφη υποστήριξη προς τους τζιχαντιστές του συριακού μετώπου, από τα κεφάλαια της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ, από την παροχή οδών πρόσβασης και ανεφοδιασμού εκ μέρους της Τουρκίας, από την ανοχή ή και τις πληροφορίες που πρόσφεραν δυτικές δυνάμεις ― ο καθείς για το δικό του, ξεχωριστό όφελος. Μόνο την υστάτη στιγμή, με συνεννόηση των ηγετών ΗΠΑ και Ρωσίας, απευφεύχθη η στρατιωτική επέμβαση εναντίον της Συρίας, με αφορμή τα χημικά όπλα του καθεστώτος.

Η τζιχάντ πιέζει τον ερντογανισμό

Mετά την προεδρική εκλογή και την ανάδειξη του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο ανώτατο αξίωμα, έχει γραφεί ότι ο ισχυρός άνδρας της Τουρκίας κατά τα τελευταία δώδεκα χρόνια εδραιώνεται ακόμη περισσότερο, φέρνοντας πια την πολιτειακή δομή στα μέτρα των προσωπικών φιλοδοξιών του. Η απευθείας εκλογή στο προεδρικό αξίωμα έδωσε πρωτοφανή πολιτική ισχύ και κύρος στον Ερντογάν, τέτοια που του επιτρέπουν να συνεχίσει ακάθεκτος την ιδιότυπη μεταμόρφωση του τουρκικού κράτους, με ένα μείγμα αποκεμαλοποίησης και εξισλαμισμού.

Η επιλογή του, «υποτακτικού» και πάντως μη διαθέτοντος αυτόνομη πολιτική υπόσταση, Αχμέτ Νταβούτογλου για τη θέση του πρωθυπουργού είναι ενδεικτική των μακροπρόθεσμων σχεδίων του Ερντογάν. Ο μοναδικός ηγέτης μακροπρόθεσμα θα είναι ο Πρόεδρος, κατά το αμερικανικό μοντέλο, ακόμη κι αν χρειαστεί αλλαγή του ισχύοντος Συντάγματος.

Ο κόσμος ανάποδα (Οι μέρες αφηγούνται – 20 Μαρτίου)

Του Eduardo Galeano

Στις 20 Μαρτίου του 2003 τα αεροπλάνα του Ιράκ βομβάρδισαν τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Μετά τους βομβαρδισμούς, ο στρατός του Ιράκ εισέβαλε στο αμερικανικό έδαφος.

Ιράκ 2004 – Ελλάδα 2014: Ομοιότητες δύο διαφορετικών πολέμων

Φωτογραφία: Αλέξανδρος Κατσής/FosPhotos

Του Πάνου Παναγιώτου

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την Ελλάδα, το 2014-2015 σε κάθε εργαζόμενο θα αντιστοιχούν δύο μη εργαζόμενοι, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στην ευρωζώνη αλλά και σε αναπτυγμένη χώρα. Αυτό συνεπάγεται πως κάθε ένας εργαζόμενος θα πρέπει να συντηρεί δύο άτομα από την κατηγορία των μη εργαζόμενων, η οποία περιλαμβάνει παιδιά, συνταξιούχους, ανέργους και μη απασχολούμενους ενήλικες.

Αυτός ο ένας εργαζόμενος, έχει δει τις αποδοχές του να μειώνονται τουλάχιστον κατά 25% σε σχέση με το 2008 και τη συνολική οικονομική του δύναμη να μειώνεται ακόμη περισσότερο εξαιτίας των φοροεισπρακτικών μέτρων, ενώ είναι όλο και πιθανότερο να αμείβεται με μισθό μεταξύ 586 -300 ευρώ, δηλαδή με τον κατώτατο ή της ημιαπασχόλησης (οι ημιαπασχολούμενοι ανέρχονταν στο β’ τρίμηνο του 2013 σε 214 χιλιάδες από 133 χιλιάδες το β’ τρίμηνο του 2010). Επιπλέον, δεν αποκλείεται στο μέλλον να υποστεί ακόμη μεγαλύτερη μείωση των αποδοχών ή της οικονομικής του δύναμης ή και να χάσει εντελώς τη δουλειά του.

Αραβικός κόσμος χωρίς Χριστιανούς

Η ετοιμαζόμενη πολεμική εμπλοκή των Δυτικών δυνάμεων στη φλεγόμενη Συρία θυμίζει τον τρόπο επέμβασης των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο Ιράκ: και τότε είχε χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία το χημικό οπλοστάσιο του Σαντάμ Χουσεϊν, το οποίο όμως δεν βρέθηκε ποτέ μετά την εισβολή και την ακολουθήσασα πολύχρονη κατοχή. Η εισβολή και ο διαμελισμός του Ιράκ δεν υπαγορεύθηκε ασφαλώς από ανθρωπιστικά κριτήρια, ή από συμπόνια για τους καταπιεζόμενους Ιρακινούς. Με παρόμοιο τρόπο οι Ταλιμπάν και ο τζιχαντισμός στο Αφγανιστάν τροφοδοτήθηκε επί μακρόν από τις ΗΠΑ, έως ότου υποδειχθούν ως μέρη του άξονα του Κακού.

Γενετικές ανωμαλίες σε νεογέννητα προκάλεσαν τα Νατοϊκά όπλα στο Ιράκ

Τα όπλα που χρησιμοποίησαν οι ΗΠΑ και οι Νατοϊκές δυνάμεις στον πόλεμο στο Ιράκ συνδέονται με καρδιακά προβλήματα, δυσλειτουργίες του εγκεφάλου και γενετικές ανωμαλίες, σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα ομάδας επιστημόνων του τμήματος Μαιευτικής και Γυναικολογίας του Νοσοκομείου της Βασόρα και της Ιατρικής Σχολής της Βασόρα που δημοσιεύτηκε στο Bulletin of Environmental Contamination and Toxicology.
Η έρευνα με τίτλο «Metal Contamination and the Epidemic of Congenital Birth Defects in Iraqi Cities» αποκαλύπτει τη σχέση των όπλων που χρησιμοποιήθηκαν κατά την εισβολή στο Ιράκ με γενετικές ανωμαλίες και αποβολές. Η έρευνα, όπως αναφέρει το RT, εξέτασε στοιχεία από τη Φαλούτζα, η οποία κατελήφθη από στρατεύματα των ΗΠΑ το 2004, αλλά και από τη Βασόρα στο νότιο Ιράκ, που δέχτηκε επίθεση από τις βρετανικές δυνάμεις το 2003.

Ο ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ

Ο Τέταρτος Παγκόσμιος Πόλεμος για πολλούς έχει ήδη αρχίσει.

Οι πολιτικές του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού σε παγκόσμια κλίμακα έχουν διαστάσεις πολεμικής, λένε οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ, και ο «πόλεμος» με πέτρες και ρόπαλα ενάντια σε όσους προσπαθούν να τον επιβάλλουν έχει ήδη αρχίσει. Με αφορμή τις κινητοποιήσεις στο Σιάτλ στο γύρισμα της χιλιετίας οι σκηνοθέτες ακολουθούν τα κινήματα διαμαρτυρίας ανά τον κόσμο και καταγράφουν τις στιγμές σύγκρουσης.
Για τον κύριο εμπνευστή και σκηνοθέτη της ταινίας Rick Rowley (Η.Π.Α., 2003), οι κοινωνικές συγκρούσεις στο Μεξικό, την Αργεντινή, την Παλαιστίνη, τη Νότια Αφρική και τη Νότια Κορέα, οι μάχες του «Βορρά» στο Κεμπέκ και τη Γένοβα και ο «Πόλεμος ενάντια στην Τρομοκρατία» στη Ν.Υόρκη και το Ιράκ, αποτελούν σημεία ενός ενιαίου και παγκόσμιου κύματος αντίστασης, απέναντι στη βία της καθεστηκυίας οικονομικής και πολιτικής ηγεμονίας. Μια διαμάχη χωρίς συγκεκριμένο εχθρό, πεδίο μάχης, γεωγραφικά όρια και τέλος. Χίλιες εμφύλιες διαμάχες. Ο Τέταρτος Παγκόσμιος Πόλεμος.