Το παραμύθι του ιδιωτικού μας χρέους

Ας συνεχίσουμε την συζήτηση πάνω στο θέμα που πιάσαμε χτες, βάζοντας μια άλλη παράμετρο, λίαν ενδιαφέρουσα. Δεν υπάρχει αντίρρηση ως προς το ότι το δημόσιο χρέος μιας χώρας συνιστά βασική πτυχή τής οικονομικής της κατάστασης. Μόνο μια πτυχή όμως. Αν θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρά για την οικονομία μιας χώρας δεν αρκεί να εξετάσουμε μόνο το δημόσιο χρέος της. Όπως είπαμε στο προηγούμενο σημείωμά μας, πρέπει να δούμε και την περιουσία της. Κι όπως θα πούμε σήμερα, πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη μας και το ιδιωτικό χρέος της.

Μια από τις αποστροφές που ακούγονται συχνά σε οικονομικές συζητήσεις καφενειακού επιπέδου είναι κι αυτή που λέει πως, παρά τις περικοπές των κρατικών δαπανών, η οικονομία της χώρας δεν βελτιώνεται. Ως παρατήρηση, αυτό είναι σωστό. Ποιά είναι, όμως, η ερμηνεία του;

Αδέρφια, συνεχίζουμε να νικάμε!

Συμπληρώνονται έξι χρόνια από το πρώτο Μνημόνιο και το αξέχαστο Καστελόριζο, και, καθώς πάμε για το τέταρτο και το πέμπτο Μνημόνιο και το δημόσιο χρέος έχει πια εκτοξευτεί, θέλω να στείλω ένα αισιόδοξο μήνυμα σε όλους τους Έλληνες, αφού τα ληξιπρόθεσμα χρέη των ιδιωτών προς το Δημόσιο έφτασαν στο επίπεδο ρεκόρ των 87,71 δισεκατομμυρίων.

Μαζί με τα χρέη των ιδιωτών από εισφορές και πρόστιμα στα ασφαλιστικά ταμεία και τα χρέη προς τις Τράπεζες, φτάνουμε σε ένα τεράστιο ποσό· δεν το γράφω το ποσό, γιατί δεν θέλω να το πάρετε πάνω σας και να σταματήσετε τον αγώνα για περισσότερα χρέη.

Νικάμε αδέρφια!

Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τις Εφορίες ξεπέρασαν τα 10 δισεκατομμύρια ευρώ από την αρχή του χρόνου, ενώ, αν προστεθούν και τα ληξιπρόθεσμα χρέη μέχρι το τέλος του 2014, τα συνολικά χρέη προς τις Εφορίες ξεπερνούν τα 82 δισεκατομμύρια ευρώ.

Αδέρφια, έχουμε κάνει στάση πληρωμών, χωρίς να το καταλάβουμε.

Βέβαια, αν είχαμε κάνει στάση πληρωμών το 2010, δεν θα είχαμε στείλει το ελάχιστο -τότε- ιδιωτικό χρέος να κάνει σήμερα παρέα με το τεράστιο δημόσιο χρέος, και θα είχαμε και πέντε φράγκα στην τσέπη μας.

Το χρέος έγινε ιδιωτικό

Η επικείμενη υπεροφορολόγηση ακίνητης περιουσίας, με κριτήριο την κατοχή και όχι την πρόσοδο, και με βάση αντικειμενικές αξίες του 2007, υπερδιπλάσιες των τρεχουσών αγοραίων τιμών, υπολογίζεται να αποφέρει έσοδα περί τα 4 δισ. ευρώ, έναντι περίπου 500 εκατ. το 2012 και άνω των 2,5 δισ. το 2013 από την ίδια πηγή. Πλήττονται οι μικροϊδιοκτήτες· οι μεγάλες περιουσίες ελαφρύνονται συγκριτικά. Για το 2014 έχουν προϋπολογιστεί συνολικά περί τα 11 δισ. ευρώ φόρων, οι περισσότεροι από μισθωτούς και συνταξιούχους. Κάπως έτσι θα προκύψει πρωτογενές πλεόνασμα.

Ιδιωτικό Χρέος: η νέα ωρολογιακή βόμβα

Του Mωυσή Λίτση

Η αδυναμία αποπληρωμής των ιδιωτικών  χρεών(νοικοκυριά, επιχειρήσεις) που συσσωρεύτηκαν κυρίως τη δεκαετία του ευρώ και του φθηνού δανεισμού στα περισσότερα κράτη μέλη της ευρωζώνης, εγκυμονεί μία ακόμη ωρολογιακή βόμβα για την ευρωπαϊκή οικονομία.

Παράλληλα η υπερχρέωση νοικοκυριών και επιχειρήσεων θέτει για μία ακόμη φορά το ζήτημα της σχέσης μεταξύ πίστης και ανάπτυξης στο σύγχρονο καπιταλισμό. Η χορήγηση πιστώσεων ήταν από τις απαρχές του καπιταλισμού, την περίοδο της ιταλικής Αναγέννησης, βασικός μοχλός ανάπτυξης και ανάληψης ρίσκου για τις δραστηριότητες της ανερχόμενης τάξης των εμπόρων που ξανοίγονταν στα πέρατα του κόσμου.

Η ΟΛΛΑΝΔΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Η κατάσταση στην χώρα θυμίζει ανησυχητικά την Ιρλανδία και την Ισπανία, αφού αντιμετωπίζει ένα εξτρεμιστικά μεγάλο ιδιωτικό χρέος, μία τρομακτική φούσκα ακινήτων και τεράστιες τραπεζικές επισφάλειες – για την καταπολέμηση των οποίων δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα

Η Ιρλανδία φαίνεται να μην έχει πλέον τη δυνατότητα λήψης νέων μέτρων λιτότητας, εάν δεν θέλει να καταστρέψει εντελώς την εσωτερική της αγορά (ζήτηση) – ενώ για την κάλυψη του στόχου μείωσης των ελλειμμάτων της το 2013, απαιτούνται επί πλέον 3,5 δις €. Ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας της, ο οποίος προβλέπεται στο 0,7% το 2012, δεν φαίνεται να αυξάνεται το 2013 – κυρίως λόγω της ασθενούς εγχώριας ζήτησης, σε συνδυασμό με τον περιορισμό των εξαγωγών της στην Ευρώπη (αιτία η κρίση χρέους).