Ξεπουλάνε και το νερό! Θα τους αφήσεις;

του Νίκου Μπογιόπουλου

Τα πράγματα είναι απλά: Αποφάσισαν, μεθοδεύουν και προωθούν ακόμα και το ξεπούλημα του νερού! Για την ακρίβεια, επιστρέφουν στην ολοκλήρωση του ιταμού σχεδίου που ξεκίνησε πριν από 20 χρόνια όταν επί Σημίτη μετοχοποίησαν την ΕΥΔΑΠ. Ενα σχέδιο που επί τρόικας και Μνημονίων επιταχύνθηκε και που πλέον το προωθούν και το υπηρετούν από κοινού, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλες οι κυβερνήσεις και τα κόμματα των καπιταληστών.

Ως προς τις επιλογές τους και την τακτική που θα ακολουθήσουν, οι μεθοδεύσεις τους δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνειών: Παραδίδουν σε ιδιώτες τη διαχείριση του δικτύου νερού της Αθήνας με κατάπτυστη τροπολογία της τελευταίας στιγμής που πέρασε στις 29 Ιούνη η κυβέρνηση σαν τον κλέφτη στην Ολομέλεια της Βουλής, ενταγμένη σε παντελώς άσχετο νομοσχέδιο του υπουργείου Υγείας (!) σύμφωνα με την οποία παραδίδεται τη διαχείριση του Εξωτερικού Υδροδοτικού Συστήματος (ΕΥΣ) της πρωτεύουσας στους ιδιώτες!

Στο σκοτάδι το Πουέρτο Ρίκο μετά την ιδιωτικοποίηση της ηλεκτροδότησης

Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι αντιμετωπίζουν συνεχείς διακοπές ηλεκτροδότησης στο Πουέρτο Ρίκο εδώ και πάνω από μία εβδομάδα, λίγες ημέρες αφότου η Αρχή Ηλεκτροδότησης του νησιού παραδόθηκε και επίσημα σε ιδιωτική εταιρεία.

Όπως εξηγούσε στο δίκτυο Democracy Now ο Αρτούρο Μασόλ-Ντεγιά, εκτελεστικός διευθυντής της περιβαλλοντικής οργάνωσης Casa Pueblo και διδάσκων στο Πανεπιστήμιο του Πουέρτο Ρίκο, η υπόθεση με την ηλεκτροδότηση του νησιού είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του «Καπιταλισμού της Καταστροφής», όπως τον έχει περιγράψει και η Ναόμι Κλάιν στο βιβλίο της «Δόγμα του Σοκ».

«Λιγότεροι γιατροί, περισσότερα κέρδη» Θύματα η υγεία των πολιτών και τα κρατικά ταμεία

Μονάδα εντατικής θεραπείας σε κλινική της Helios στην πόλη Σβερίν

Τους κινδύνους που εγκυμονεί η άκρατη ιδιωτικοποίηση της υγείας επισημαίνει η γερμανική εφημερίδα Die Zeit. Εύσημα σε ελληνική ταινία από την TAZ.

Σε καιρούς πανδημίας οι Γερμανοί αισθάνονται ευγνώμονες που διαθέτουν πολλά νοσοκομεία και χιλιάδες κλίνες εντατικής θεραπείας, σε αντίθεση με ό,τι συνέβη, κατά καιρούς, σε άλλες χώρες. Αλλά δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που πολιτικοί συζητούσαν για τον εξορθολογισμό του συστήματος υγείας, προτάσσοντας το επιχείρημα της εξοικονόμησης πόρων. Σε άρθρο με τίτλο «Λιγότεροι γιατροί, περισσότερα κέρδη» η εβδομαδιαία εφημερίδα DIE ZEIT θίγει το ζήτημα αυτό με αφορμή την περίπτωση της Helios, της μεγαλύτερης αλυσίδας ιδιωτικών θεραπευτηρίων στη Γερμανία, που ανήκει στην Fresenius, εταιρεία εισηγμένη στο Χρηματιστήριο της Φρανκφούρτης. Η εφημερίδα εστιάζει στην κλινική της Helios στο Μόναχο, η οποία, όπως υποστηρίζει, σε μία προφανή προσπάθεια να αυξήσει τα κέρδη, μειώνει τον αριθμό των απασχολούμενων ιατρών.

Η κυβέρνηση επιταχύνει τις ιδιωτικοποιήσεις και την κατάργηση του δημόσιου ελέγχου – οι εργαζόμενοι αντιδρούν

του Δημήτρη Πετρόπουλου

Ο συντονισμός μεγάλων και σημαντικών Ομοσπονδιών του Δημοσίου μέσω κοινής ανακοίνωσης (7 Ομοσπονδίες) και κοινής Απεργίας – Αποχής των μελών τους (6 Ομοσπονδίες), είναι μια σημαντική εξέλιξη που δείχνει ένα διαφορετικό δρόμο που μπορεί να ακολουθήσει το κίνημα των εργαζομένων κόντρα στις κυρίαρχες λογικές της απόσυρσης και της συνδιαλλαγής.

Απέναντι στην με κάθε τρόπο εκφρασμένη από την κυβέρνηση της ΝΔ, πρόθεση εκχώρησης αρμοδιοτήτων σε ιδιώτες προς εξυπηρέτηση συμφερόντων του κεφαλαίου, άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτες αντιδράσεις. Επτά μεγάλες Ομοσπονδίες (ΠΟΕ ΟΤΑ-εργαζόμενοι στους Δήμους, ΟΣΥΑΠΕ-εργαζόμενοι στις Περιφέρειες, ΟΣΕΑΔΕ-εργαζόμενοι στις Αποκεντρωμένες Διοικήσεις, ΠΟΜΗΤΕΔΥ-Τεχνολόγοι Μηχανικοί, ΠΟ ΕΜΔΥΔΑΣ-Διπλωματούχοι Μηχανικοί, ΠΟΣΕ ΥΠΕΧΩΔΕ-εργαζόμενοι σε Υπ. Υποδομών και Ενέργειας, Περιβάλλοντος, ΠΟΓΕΔΥ-Γεωτεχνικοί) ξεπερνώντας συντεχνιακές και άλλες διαφορές κάθησαν δια των εκπροσώπων τους στο ίδιο τραπέζι και συντονίστηκαν. Η επίθεση εξάλλου είναι κοινή και πολλαπλή. Το σύνολο των Υπηρεσιών στενάζει από την υποστελέχωση (8.000 εν ενεργεία μηχανικοί το 2020 σε σχέση με τους 11.500 του 2011), το προσωπικό γερνάει (το 42% είναι άνω των 50 ετών, μόλις το 9% είναι κάτω των 40 ετών), τα καθήκοντα αυξάνουν με πειθαρχικές και νομικές απειλές, οι ιδιώτες εισβάλλουν παντού για να υποκαταστήσουν τις Δημόσιες Υπηρεσίες και να κάνουν τη δουλειά τους ευκολότερα. Όπως γράφει και η κοινή μας ανακοίνωση:

Τροπολογίες-δώρα σε ιδιώτες και επενδυτές

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Νομοθετείται η διανομή ακινήτων στο Ελληνικό, κατά παρέκκλιση της ισχύουσας νομοθεσίας • Διευκολύνσεις, με επενδυτική αλλά και γεωπολιτική «υπεραξία», για τους διεκδικητές του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης και της ΕΛΒΟ. Νέο ισχυρό πλήγμα στον αιγιαλό.

Kαλοκαιρινή μπόρα τροπολογιών έπεσε την Παρασκευή το βράδυ, με πρώτη: άλλη μια διευκόλυνση στον «εθνικό επενδυτή» στο Ελληνικό. Το νομοσχέδιο για την εταιρική διακυβέρνηση των ανώνυμων εταιρειών, που εισάγεται αύριο προς ψήφιση στην Ολομέλεια της Βουλής, «εμπλουτίστηκε» με πλήθος διατάξεων που αφορούν κυρίως αποκρατικοποιήσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη, αλλά και με μια διάταξη που επιφέρει νέο πλήγμα στον αιγιαλό.

Ιδιωτικοποίηση Νερού. Από τον Πλανήτη Γη στην Ελλάδα

Του Γεωργίου Κ. Στουρνάρα*

Γενικά

Η ιδιωτικοποίηση του νερού είναι ένα σύγχρονο θέμα, που αναπτύσσεται παράλληλα με το γνωστό σε όλους «ο επόμενος πόλεμος θα γίνει για το νερό», ένας πόλεμος που έχει, ήδη, αρχίσει. Πριν προχωρήσουμε, καλό θα ήταν να γίνουν κάποιες διευκρινίσεις για την καλύτερη κατανόηση αυτών που θα ακολουθήσουν.

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο, στην οποία το νερό, παγκοσμίως, δείχνει, με τη σειρά του, μια άλλη όψη, την ίδια που δείχνει και το περιβάλλον. Μια όψη που έχει να κάνει με τα αποτελέσματα της κακής ποσοτικής διαχείρισής του και της κακής ποιοτικής προστασίας του. Με απλοϊκό ή απλοποιητικό (;) τρόπο λέγεται ότι οι επόμενοι πόλεμοι θα γίνουν για το νερό, όμως οι πόλεμοι αυτοί, κάθε είδους, έχουν, ήδη, ξεκινήσει και οι διεθνείς υδατικές διασυνδέσεις, αλληλεξαρτήσεις και αντιθέσεις εμφανίζουν ένα τεράστιο εύρος και βάθος [Stournaras, 2006]. Προς το παρόν, είναι ορατοί μόνο οι πόλεμοι, αντιθέσεις και διεκδικήσεις μεταξύ κρατών, όμως, και σε εθνικό επίπεδο, υποβόσκουν οι ίδιες αντιπαλότητες και εκείνο που δεν έχει προσδιοριστεί είναι ο χρόνος που όλα αυτά θα βγουν στην επιφάνεια, στην επικράτεια κάθε συγκεκριμένου κράτους. Δεν υπάρχει όμως καμιά αμφιβολία ότι θα εμφανιστούν. Όλα αυτά σε ένα πλαίσιο αύξησης της παγκόσμιας κατανάλωσης και σε ένα συνεχή αγώνα για τα δικαιώματα στο νερό [Δακορώνια, 2010].

Η Aegean και οι «ηθικές» κρατικές ενισχύσεις

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Στις ανακοινώσεις που θα κάνει σήμερα ο πρωθυπουργός για τα επόμενα μέτρα στήριξης της οικονομίας, του τουρισμού και της απασχόλησης (το «στήριξης» θα κριθεί εκ του αποτελέσματος) ενδέχεται να περιληφθούν και μέτρα για την Aegean. Ο πρόεδρος της εταιρείας κ. Βασιλάκης («Αγαπητέ Ευτύχη…» ήταν η προσφώνηση ιδιαίτερης οικειότητας με την οποία του απευθύνθηκε προ τριών μηνών ο πρωθυπουργός στη λαμπερή εκδήλωση παραλαβής τριών από τα 46 νέα Airbus που έχει παραγγείλει η εταιρεία) διόλου τυχαία φρόντισε από προχθές να προκαταλάβει τα όρια των όποιων κυβερνητικών ανακοινώσεων: «Θέλουμε κρατική ενίσχυση, αλλά όχι κρατικοποίηση, αλλιώς…» είπε ο κ. Ευτ. Βασιλάκης.

Μια ιδέα που μπορεί να μολύνει

by Kathleen Wallace

Η πανδημία COVID-19 έχει κατεδαφίσει την αντίληψη περί της αμερικάνικης εξαιρετικότητας (εκτός ίσως από ένα… εξαιρετικό επίπεδο της ίδιας της νόσου στις ΗΠΑ). Έχει κατεδαφίσει επίσης και την έξω από την λογική που κυριαρχεί τις τελευταίες δεκαετίες, ότι δηλαδή η πραγματικότητα είναι ουσιαστικά αυτό που θέλουμε εμείς να είναι. Είναι η μαγική σκέψη ότι εάν πετύχουμε ένα ελάχιστο επίπεδο συναίνεσης, θα μπορέσει να χωρέσει η κάμηλος από την βελόνα.

Το πρόβλημα είναι ότι ο κορωνοϊός δεν ενδιαφέρεται να υπακούει σε τίποτα τέτοιο, παρά μονάχα στη λογική του αίτιου και του αιτιατού.

Ο Ron Suskind ανέφερε, κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Τζ. Μπους, ότι ένας από τους αξιωματούχους του προσωπικού του προέδρου, του είπε ότι «τύποι σαν κι αυτόν, ανήκουν σε αυτό που ονομάζουμε άνθρωποι που βασίζονται στην κοινή λογική», δηλαδή άνθρωποι που «πιστεύουν ότι οι λύσεις προκύπτουν από συνετή μελέτη και ορθή διάγνωση της πραγματικότητας». «Αυτός δεν είναι ο τρόπος με τον οποίο ο κόσμος λειτουργεί πια», συνέχισε ο αξιωματούχος. «Είμαστε μια αυτοκρατορία τώρα, και όταν ενεργούμε, δημιουργούμε τη δική μας πραγματικότητα. Και ενώ εσείς μελετάτε αυτή την πραγματικότητα – με σύνεση, όπως κάνετε πάντα- θα δράσουμε και πάλι, δημιουργώντας και άλλες νέες πραγματικότητες, τις οποίες θα πρέπει και πάλι να μελετήσετε και έτσι θα εξελίσσονται τα πράγματα. Εμείς είμαστε τα υποκείμενα της ιστορίας και εσείς, όλοι εσείς, απλώς θα μείνετε για να μελετήσετε τι κάνουμε».

Η επική αποτυχία ιδιωτικοποίησης των νερών στην Αγγλία

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Οι μετοχές των ιδιωτικών εταιρειών ύδρευσης να αγοραστούν από το κράτος σε τιμές κτήσης ή τρέχουσες τιμές αγοράς; Αυτό είναι το ερώτημα που απασχολεί ένα όλο και μεγαλύτερο κύκλο ενδιαφερομένων στην Μεγάλη Βρετανία μετά την απόφαση των Εργατικών να επανεθνικοποιήσουν την ύδρευση και την αποχέτευση, όταν θα εκλεγούν στην κυβέρνηση. Η οργή των Βρετανών εναντίον των ιδιωτικών εταιρειών ύδρευσης και αποχέτευσης έφτασε πρόσφατα στα ύψη με αφορμή την δημοσιοποίηση των σχεδίων τους για την περίοδο 2020 – 2025. Απ’ όποια οπτική γωνία και να τα δει κανείς, τιμές καταναλωτή, επενδύσεις στις υποδομές, διαρροές του δικτύου, υπερχείλιση φρεατίων και μόλυνση ποταμιών, αβίαστα προκύπτει ότι η ιδιωτικοποίηση του νερού που επέβαλε η Θάτσερ το 1989 έχει εξελιχθεί σε μια παταγώδη, επική αποτυχία. Σε τέτοιο βαθμό ώστε η συζήτηση για την κρατικοποίηση των εταιρειών ύδρευσης και αποχέτευσης δεν σχετίζεται με το αν, αλλά το πώς: υπό ποιους όρους, πότε, με ποια τιμή, κοκ.

Μοναδική εξαίρεση σε αυτή την γενικευμένης εικόνα παρακμής και κατάπτωσης είναι ό,τι σχετίζεται με τη χρηματική οικονομία: μετοχές και χρέη! Εδώ πράγματι οι 15 ιδιωτικές εταιρείες ύδρευσης (3 εκ των οποίων είναι εισηγμένες) εκπλήσσουν όλους με την επινοητικότητά τους καθώς έχουν αποδειχθεί ένα τεράστιο πλυντήριο. Το κατόρθωμά τους συμπυκνώνεται σε δύο αριθμούς: Στα 56 δισ. βρετανικές λίρες που έχουν διανείμει ως μερίσματα στους μετόχους από το 1989 και στα 51 δισ. λίρες χρέους που έχουν φορτώσει τους ισολογισμούς τους! Να ληφθεί δε υπ’ όψη ότι η Θάτσερ παρέδωσε στους ιδιώτες τις εταιρείες ύδρευσης – αποχέτευσης χωρίς να έχουν ούτε μία πένα χρέους. Τι έκαναν έκτοτε οι ιδιώτες; Για να είναι ελκυστική η μετοχή στην αγορά και το χρηματιστήριο διένειμαν κάθε χρόνο υψηλά μερίσματα τα οποία προέκυπταν από νέο δανεισμό. Στην πραγματικότητα η χρηματοοικονομική θέση των εταιρειών επιδεινώνεται όλα αυτά τα χρόνια, καθώς φορτώνονται με μελλοντικές υποχρεώσεις. Η επιβάρυνση δεν είναι ορατή αυτή τη στιγμή λόγω των χαμηλών επιτοκίων. Μέχρι πότε όμως τα επιτόκια θα είναι αρνητικά ή στη ζώνη του μηδενός; Εν συντομία, το κατόρθωμα των ιδιωτών είναι ότι χρησιμοποίησαν τις εταιρείες ύδρευσης ως κέλυφος των δραστηριοτήτων τους για να δανείζονται χρήμα από την αγορά και να το διανέμουν ως μέρισμα στους μετόχους, ενώ οι υπηρεσίες που είναι υποχρεωμένοι να παραδίδουν πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.

Οι ιδιώτες «έκαψαν» τη ΔΕΗ

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Η ραγδαία επιδείνωση των οικονομικών στοιχείων της ΔΕΗ, όπως αποτυπώνεται στις οικονομικές καταστάσεις του πρώτου τριμήνου του 2019 (εδώ), επιβεβαιώνουν τα δραματικά αποτελέσματα που είχαν για την εταιρεία τα πειράματα ήπιας έστω ιδιωτικοποίησης της εταιρείας που εφαρμόστηκαν από το 2015 μέχρι πρόσφατα. Ήταν μια περίοδος που ναι μεν μπήκαν στο συρτάρι και πάγωσαν προσωρινά σχέδια βίαιος ξεπουλήματος, όπως ήταν το σχέδιο της «μικρής ΔΕΗ», οι λύσεις ωστόσο που δρομολογήθηκαν και εφαρμόστηκαν με κορυφαία τις δημοπρασίες αποδείχτηκαν οικονομικά καταστροφικές καθώς επιδείνωσαν τη θέση της ΔΕΗ κι έφεραν έτσι πιο κοντά τις συζητούμενες «θεραπείες σοκ».

Προς επίρρωση, αρκεί μια ματιά στα οικονομικά αποτελέσματα του πρώτου τριμήνου για να φανεί ότι η αιτία των οικονομικών δεινών της ΔΕΗ βρίσκεται στην επιχειρούμενη ιδιωτικοποίησή της κι ευρύτερα στη νεοφιλελεύθερη διαχείριση κι όχι στον περιβόητο «κρατισμό». Ο «κρατισμός» πιθανά να οφείλεται στο βαθμό που, αντίθετα με ό,τι του καταλογίζεται, έγινε μέσο επιβολής μέτρων και πολιτικών προς όφελος της αγοράς. Το πρώτο τρίμηνο του 2019 η επιχείρηση εμφάνισε καθαρές ζημιές (προ φόρων) ύψους 233,5 εκ. ευρώ όταν την αντίστοιχη χρονική περίοδο του προηγούμενου έτους είχε εμφανίσει οριακές ζημιές μόλις 18,7 εκ. ευρώ. Αξίζει ωστόσο να δούμε πώς διαμορφώθηκε αυτό το αρνητικό αποτέλεσμα.

Νέες αποκρατικοποιήσεις του δημόσιου πλούτου

Του Παύλου Δερμενάκη

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να υποθηκεύει το μέλλον της χώρας

Στις 15/2 το αρμόδιο κυβερνητικό συμβούλιο για τα θέματα οικονομίας (ΚΥΣΟΙΠ) ενέκρινε με συνοπτικές διαδικασίες το πρόγραμμα «αξιοποίησης» της δημόσιας περιουσίας που κατέχει το ΤΑΙΠΕΔ. Την ίδια μέρα δημοσιεύθηκε το ΦΕΚ για να ξεκινήσουν άμεσα οι διαδικασίες ξεπουλήματος ενός ακόμα τμήματος της δημόσιας περιουσίας. Η κυβέρνηση μπορεί να χρησιμοποιεί εύηχους τίτλους για να θολώσει τα νερά, «αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας» η πραγματικότητα όμως είναι γνωστή, ξεπούλημα με συνοπτικές διαδικασίες με έναν ή δύο υποψήφιους ως συνήθως και τίμημα ευτελές, «έναντι πινακίου φακής». Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό στο επιχειρησιακό πρόγραμμα του ΤΑΙΠΕΔ όπου περιγράφεται, στο σύνολο σχεδόν των περιπτώσεων, ως «μέθοδος αξιοποίησης» ωμά η πώληση ή η ισοδύναμη ουσιαστικά με πώληση, μακροχρόνια παραχώρηση (π.χ. για 99 χρόνια). Σε ορισμένες περιπτώσεις παρουσιάζονται αναλύσεις με «περικοκλάδες» εκεί που δεν θέλουν να εκτεθούν άμεσα πολιτικά, όπως π.χ. στη ΔΕΗ και τη ΔΕΠΑ, αλλά θα προχωρήσουν τελικά στην πώληση μέσω της «αξιολόγησης εναλλακτικών λύσεων αξιοποίησης».

Η ιδιωτικοποίηση της λιγνιτικής παραγωγής της ΔΕΗ θα στείλει τα τιμολόγια στα ύψη

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Σημείο τομής στα ενεργειακή πολιτική της Ελλάδας αποτελεί πλέον ο νόμος για την ιδιωτικοποίηση της λιγνιτικής παραγωγής, που ψηφίστηκε στη Βουλή στις 25 Απριλίου από μια οριακή πλειοψηφία 151 βουλευτών, με τον ανεξάρτητο από το Ποτάμι, αλλά σταθερά στρατευμένο στον νεοφιλελευθερισμό,  βουλευτή Χάρη Θεοχάρη, να προσφέρει στην κυβέρνηση  την κρίσιμη ψήφο.

Η μετεγγραφή της τελευταίας στιγμής, που απαιτήθηκε για να περάσει ο νόμος που ιδιωτικοποιεί τη ΔΕΗ, δεν είναι μόνο σύμβολο καιροσκοπισμού, αλλά και επιστέγασμα της πολιτικής εξαπάτησης εκ μέρους των στελεχών της σημερινής κυβέρνησης, τα οποία έχτισαν το πολιτικό τους κεφάλαιο, αντιδρώντας στο ξεπούλημα της μεγαλύτερης βιομηχανίας της χώρας για να αποδειχθούν ιδανικοί νεκροθάφτες της. Οι δηλώσεις του ίδιου του Αλ. Τσίπρα στον Ατμοηλεκτρικό Σταθμό του Αμυνταίου το 2014, «η ΔΕΗ θα είναι το κύκνειο άσμα μιας κυβέρνησης που ήδη ψυχορραγεί και σε λίγους μήνες δεν θα είναι παρούσα», θα αποτελούν κορυφαίο παράδειγμα πολιτικής κοροϊδίας, με στόχο την υφαρπαγή της ψήφου!

ΔΝΤ: Γραφείο εκποίησης δημόσιας περιουσίας

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Ιανουάριος 2000. Ένα εξαγριωμένο πλήθος ανέργων, φοιτητών, αγροτών αλλά ακόμη και άστεγων παιδιών κατεβαίνει την κεντρική λεωφόρο της πόλης Κοτσαμπάμπα στην καρδιά της Βολιβίας. Διαμαρτύρονται για την ιδιωτικοποίηση του συστήματος ύδρευσης αλλά και των υδάτινων πόρων της χώρας που έχει επιβάλλει το ΔΝΤ και η παγκόσμια τράπεζα.

Οι διαμαρτυρίες εξελίσσονται σε ολομέτωπη σύγκρουση με την κυβέρνηση που κυρρήσει τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης. Δεκάδες άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους ενώ η κυβέρνηση συνειδητοποιεί ότι κινδυνεύει να χάσει τον έλεγχο όταν δυνάμεις της αστυνομίας αρνούνται να εκτελέσουν διαταγές για να απομακρύνουν τους διαδηλωτές από κεντρικές πλατείες. Εικόνες από το παρελθόν της Λατινικής Αμερικής ή από το μέλλον της Ευρώπης;

ΟΗΕ: Περαιτέρω φτώχεια φέρνουν οι ιδιωτικοποιήσεις!

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Τέτοιο τεκμηριωμένο δημόσιο κατηγορώ στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τέτοιο σχολαστικό εγκώμιο στα κοινά αγαθά ελάχιστες φορές έχει δει το φως της δημοσιότητας.

Πολύ περισσότερο με την υπογραφή του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ, όπως η έκθεση (δες εδώ), με ημερομηνία 26 Σεπτεμβρίου 2018, του ειδικού εισηγητή για την ακραία φτώχεια και τα ανθρώπινα δικαιώματα Φίλιπ Άλστον που διαβιβάστηκε εκ μέρους του Αντόνιο Γκουτιέρες στη Γενική Συνέλευση του οργανισμού (Α/73/396).

Στα τρένα των Πέντε Αστέρων

Πήραμε κι εμείς το τρένο να πάμε άνετα στη Θεσσαλονίκη χαζεύοντας τα βουνά και τις πεδιάδες που διασχίζουν οι σιδηροδρομικές γραμμές και μας το έβγαλαν ξινό. Ήτανε δυο μέρες χαλασμένη η γραμμή σε κάποιο σημείο, κι ενώ το ήξεραν οι αρμόδιοι, κανένας δεν ενημέρωνε κανένα επιβάτη ούτε κατά την έκδοση των εισιτηρίων, την ίδια μέρα, ούτε κατά την είσοδο στο τρένο.

Μνημεία στο σφυρί

Της Ρούλας Μουτσέλου

Και ο Λευκός Πύργος στο Υπερταμείο

Λίγο πριν ξεκινήσουν οι πανηγυρισμοί για την «έξοδο από τα μνημόνια», η διοίκηση του Υπερταμείου, που βρίσκεται κάτω από τον απόλυτο έλεγχο των δανειστών, μη αρκούμενη στην τεράστια περιουσία που της έχει ήδη εκχωρηθεί (71.459 ακίνητα), ζήτησε να μεταβιβαστούν στην θυγατρική της Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου Α.Ε. (ΕΤΑΔ Α.Ε.), ακόμα 10.119 ακίνητα του Ελληνικού Δημοσίου.

Η κυβέρνηση έσπευσε να πράξει αναλόγως των «εντολών» και μέσα σε 5 ημέρες, στις 19 Ιουνίου, μεταβίβασε στο Υπερταμείο τα ζητούμενα ακίνητα, συνολικού εμβαδού γης 511.357.451 τ.μ. χωρίς να ενημερώσει φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και χωρίς να ενδιαφερθεί για το αν στα μεταβιβαζόμενα συμπεριλαμβάνονται, όπως όλα δείχνουν, αρχαιολογικοί χώροι, ιστορικά μνημεία και άλλα ακίνητα που αφορούν την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου. Στην προσπάθεια, μάλιστα, να αποφευχθούν οι αντιδράσεις, στην σχετική υπουργική απόφαση δεν αναγράφονται τα χαρακτηριστικά των ακινήτων που εκχωρούνται, αλλά μόνο οι κωδικοί Κτηματολογίου, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η ακριβής αναγνώρισή τους. Στα Χανιά, για παράδειγμα, σύμφωνα με πληροφορίες, στα εκχωρούμενα περιλαμβάνονται σημαντικά μνημεία, όπως τα Νεώρια, τμήμα των ενετικών τειχών, το Αρχαιολογικό Μουσείο, το Ιστορικό Αρχείο Κρήτης, αλλά και το ΤΕΙ και το κτήριο της Εφορίας, ενώ στην Θεσσαλονίκη ένα εκ των 1.953 εκχωρούμενων ακινήτων στεγάζει σήμερα την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας (!).

«Πουλάτε το νερό, πουλάτε τα λιμάνια, πουλήστε και τη μάνα σας και φύγετε τσογλάνια»

Της Μαρίας Ατσελέ

Πριν μερικά χρόνια, ακουγόταν σε διαδηλώσεις αυτό το σύνθημα απέναντι στις «ορίτζιναλ» μνημονιακές κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ. – ΛΑΟΣ – ΔΗΜΑΡ) για να αποσυρθεί από την κυκλοφορία όταν ήρθαν οι «σκίστες» των μνημονίων. Ναι, οι «με 1 άρθρο ακύρωση όλων των εφαρμοστικών νόμων», αυτοί που σε 6 μήνες έφεραν και το τρίτο μνημόνιο.

Τώρα, έκπληκτοι τάχα, μαθαίνουν πως από το 2016 είχαν παραχωρηθεί αρχαιολογικοί χώροι στη λίστα του ΤΑΙΠΕΔ. Τις πταίει; Η Κονιόρδου! Έτσι μας λέει η νέα υπουργός «Πολιτισμού». Αφού πρώτα διέψευσε, μετά τα φορτώνει στην Κονιόρδου (η οποία πήρε πρόσφατα μια τιμητική προαγωγούλα, αφού διορίστηκε διευθύντρια στο Ίδρυμα Νιάρχος, για να μην ξεχνιόμαστε).

Σε έναν κόσμο όπου κυριαρχούν τα εμπορεύματα και όλα μετατρέπονται σε εμπόρευμα, πως θα μπορούσαν να ξεφύγουν από την «λίστα» των εμπορευμάτων οι αρχαιολογικοί χώροι, τα μνημεία, η πολιτιστική κληρονομιά; Όλα θα τα μαζέψουν οι δανειστές. Υποθηκεύονται τα πάντα. Ακόμα και ο λαός, ακόμα και η ψυχή των ανθρώπων. Όλα εκποιούνται από το χρηματιστήριο αξιών του καπιταλισμού. Και δη στην χρηματιστική του απογείωση, στην εποχή της «βιομηχανίας» παραγώγων και τζόγου στις πλάτες, και με το αίμα, δισεκατομμυρίων ανθρώπων στο πλανήτη.

Το Ευρωπαικό Μάτριξ / La Matrix Europea

Από τη Γεωργία Γκαρδαλινού

Ας το πάρουμε από την αρχή. Γιατί μια στρατηγική εταιρεία για τους Ιταλούς, με ετήσιο τζίρο άνω των 6 δισεκατομμυρίων ευρώ και εξασφαλισμένα σίγουρα έσοδα – τα οποία και ιλιγγιωδώς αυξάνονται κατά τη διάρκεια των ετών όπως ήταν αναμενόμενο – να πρέπει να παραχωρηθεί σε ιδιώτες επιχειρηματίες;

Ας κάνουμε ένα βήμα πίσω: πάμε στο 1992, τότε το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Καρτέλ σηκώνει τα μάτια και τα χέρια του στην Ιταλία με τη συνενοχή και την υποταγή μιας νέας πολιτικής τάξης που επέβαλε το ίδιο το Καρτέλ. Το “καθήκον” τους είναι να πωλούν ιταλικές κρατικές τράπεζες και τα ασημικά του κράτους στις διεθνείς οικονομικές δυνάμεις μέσω του φιλτραρίσματος των τοπικών επιχειρηματιών.

Μια τραγωδία στα χρώματα της Benetton

Ραγδαία μείωση των επενδύσεων στα έργα υποδομών μετά την ιδιωτικοποίηση των εθνικών δικτύων, καταγγέλλει ο διασημος Ιταλός αρχιτέκτονας Robin Monotti Graziadei.

Τα εθνικά δίκτυα της Ιταλίας ιδιωτικοποιήθηκαν το 1999, την ίδια χρονιά που η χώρα μπήκε και στην Ευρωζώνη σημειώνει ο Graziadeiκα συμπληρώνει ότι το 2007 πέρασαν στην ιδιοκτησία της Atlantia, το 30% της οποίας ανήκει στην Benetton Group. Ανάμεσα στους ιδιοκτήτες βρίσκονται επίσης και η HSBC και η BlackRock.

Μια χώρα για πούλημα ως «τουριστικό προϊόν»

Της Ελένης Τριανταφυλλοπούλου

Λεηλασία

Η περίοδος της κρίσης στην Ελλάδα έχει σημαδευτεί από την προώθηση νομοθετημάτων και πολιτικών που τείνουν να αλλάξουν ριζικά το αναπτυξιακό τοπίο της χώρας. Η λεηλασία των δημόσιων αγαθών, των κοινωνικών υποδομών, της γης, αλλά και των φυσικών στοιχείων που συνδέονται μαζί της, όπως το νερό, τα δάση, το υπέδαφος, η βιοποικιλότητα, εμπεδώνουν σήμερα μία ιστορικής σημασίας μεταλλαγή στο αναπτυξιακό μοντέλο με κύριο στόχο την ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου και της επιχειρηματικής κερδοφορίας μέσα από τη διασφάλιση νέων επενδύσεων, αλλά και την αναδιάρθρωση του τουριστικού κλάδου.

Οι ιδιωτικοποιήσεις βλάπτουν σοβαρά εργαζόμενους και δημόσια αγαθά

Του Δημήτρη Σταμούλη

Ξεπούλημα

Ένα από τα πλέον κλασικά και χιλιοειπωμένα νεοφιλελεύθερα «αφηγήματα» που αφορούν τις πρώην δημόσιες εταιρείες όπως π.χ. ο ΟΤΕ, ο ΟΣΕ και οι άλλες ΔΕΚΟ, είναι ότι με την ιδιωτικοποίησή τους, θα «απελευθερωθούν» από την «γραφειοκρατία του Δημοσίου», θα φέρουν «επενδύσεις» και «ανάπτυξη», θα βελτιώσουν τις υπηρεσίες προς τους πολίτες-πελάτες τους και θα κάνουν τους εργαζόμενους πιο «αποδοτικούς». Βέβαια, η ιστορία στην Ελλάδα με την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ και του ΟΣΕ, που εστιάζει το παρόν φύλλο του Πριν, καταρρίπτει όλους αυτούς τους μύθους και αποδεικνύει το ποιους εξυπηρετεί η πολιτική της ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας  που ακολουθούν πιστά τόσο οι πρότερες κυβερνήσεις όσο και η νυν των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, υπό τις ευλογίες του εγχώριου και πολυεθνικού κεφαλαίου που νέμονται τα «ασημικά» της χώρας, αλλά και των ΕΕ-ΔΝΤ, που πρωτοστατούν σε αυτή την πολιτική.

Στον μεν ΟΤΕ, οι υπηρεσίες πωλούνται πανάκριβα, πολλές θυγατρικές στα Βαλκάνια ξεπουλήθηκαν αλλού, η ελαστική εργασία γενικεύεται, με τις εργολαβικές εταιρείες να κάνουν πάρτι. Στον ΟΣΕ, η ιδιωτικοποίηση, μόλις ένα χρόνο μετά, έχει δημιουργήσει ένα περιβάλλον υποβαθμισμένων υπηρεσιών, άγρια εκμεταλλευτικών εργασιακών σχέσεων και μια παρασιτική κερδοφορία του νέου ιδιοκτήτη, που δε θα επηρεάσει απλά τις μεταφορές και τις μετακινήσεις της κοινωνικής πλειοψηφίας, αλλά ένα σύνολο κοινωνικών συνηθειών και αναγκών.

Πούλα, πούλα, τίποτα να μη μείνει!

Ο πρώην Δήμαρχος Χρήστος Κορτζίδης θορύβησε τα δημοτικά συμβούλια Ελληνικού – Αργυρούπολης, Ηλιούπολης και Αλίμου, στην κοινή τους συνεδρίαση, επισημαίνοντας ότι η κυβέρνηση σχεδιάζει να παραδώσει τη γη που αυτοί οι τρεις δήμοι διεκδικούσαν επί 40 χρόνια από τους καταπατητές της οικογένειας Νάστου στο Υπερταμείο για εκποίηση! Δεν πρόλαβαν να χαρούν οι δήμαρχοι, οι σύμβουλοι και οι δημότες με την απόφαση του Αρείου Πάγου που αποφάνθηκε οριστικά και αμετάκλητα ότι πρόκειται για δημόσια γη, και οι εκποιητές Τσακαλώτος, Πιτσιόρλας και Σια που δουλεύουν για τους ξένους «επενδυτές» κινούνται να υφαρπάξουν κι αυτά τα εκατοντάδες στρέμματα που αφορούν πλατείες, πάρκα και πλαγιές για «αξιοποίηση».

Πλήρωσε 8.000 δολάρια για μεταφορά με ασθενοφόρο

Οχτώ χιλιάδες δολάρια χρειάστηκε να πληρώσει ένας ασθενής στις ΗΠΑ μόνο για τη μεταφορά του με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο, όπως περιγράφει σε ένα video του attn:.

Το κόστος της μεταφοράς με ασθενοφόρο καθορίζεται από την τοποθεσία από την οποία θα πρέπει να διακομιστεί ο ασθενής στο νοσοκομείο, από τις υπηρεσίες που θα χρειαστεί και από το τι ορίζει η σύμβασή του με την ασφαλιστική εταιρεία.

Τo πλιάτσικο στα ΕΛΠΕ

του Γιώργου Παπακωνσταντίνου*

Τα ΕΛΠΕ αποτελούν ένα κολοσσό για τα δεδομένα της ελληνικής παραγωγικής, βιομηχανικής πραγματικότητας. Και αποτελεί έναν από τους δύο σημαντικούς τομείς στον τομέα της ενέργειας. Γιατί εμείς λέμε και δεν πείθουμε από ό,τι φαίνεται αρκετά, ότι η ενέργεια είναι κοινωνικό αγαθό.

Το ξεπούλημα, λοιπόν, ξεκίνησε με τη δημιουργία της εταιρίας, γιατί με το που φτιάξανε τα Ελληνικά Πετρέλαια, είπαν ότι θα τα μετοχοποιήσουν. Δεσμεύτηκαν οι κυβερνήσεις τότε, του ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα της ΝΔ, ότι «το πολύ-πολύ το 25%», το κάνανε και νόμο! Μετά από λίγο τον κάνανε μέχρι 50%. Στην πορεία τον ξαναλλάξανε και τον κάνανε μέχρι 35%, τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Οι όροι με τους οποίους τα αλλάξανε αυτά τα ποσοστά ήταν για φυλακή. Αλλάξανε νομικά πλαίσια για να χαρίσουν στην ουσία χωρίς λεφτά, αυτή την εταιρία στο Λάτση. Και φτάσαμε από τότε, σήμερα, τα Ελληνικά Πετρέλαια να έχει το 46% περίπου των μετοχών ο Λάτσης, ξοδεύοντας ελάχιστα έως καθόλου λεφτά, διότι με την κρίση που υπάρχει οι μετοχές είναι τζάμπα. Γιατί σήμερα η χρηματιστηριακή αξία των ΕΛΠΕ είναι περίπου στα 1,5 με 1,7 δισ. Αυτήν τη στιγμή τα ΕΛΠΕ έχουν τρία διυλιστήρια, ένα στον Ασπρόπυργο, ένα στην Ελευσίνα από τα πιο σύγχρονα του κόσμου και ένα στη Θεσσαλονίκη που με τις αναβαθμίσεις που έγιναν είναι το ίδιο σημαντικό και σύγχρονο. Για να μη μιλήσουμε για τη γεωπολιτική σημασία του κάθε εργοστασίου, ιδιαίτερα αυτού της Θεσσαλονίκης.

Το μεγάλο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου

Του Μάκη Βάσιλα

Η νέα πολιτική πραγματικότητα που διαμορφώνει η απόλυτη προσήλωση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ σε μια πολιτική πλήρους ιδιωτικοποίησης-ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου, απαιτεί να ντυθεί αυτή η πραγματικότητα προκειμένου να παρουσιαστεί καλύτερα, με περίτεχνες εκφράσεις που αντικαθιστούν την «ξύλινη γλώσσα» των παλαιολιθικών κομμουνιστών αλλά και όλων όσων επιμένουν ακόμα να λένε τα πράγματα με το όνομά τους.

Έτσι λοιπόν η δημόσια περιουσία λέγεται πλέον «assets», τα οποία περιλαμβάνονται στο υπό εκμετάλλευση χαρτοφυλάκιο. Η μεταφορά όλων των φορέων που διαχειρίζονται και διαθέτουν δημόσια περιουσία στο νέο υπερταμείο (Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας – ΕΕΣΥΠ είναι η επίσημη ονομασία) λέγεται δυνατότητα εκμετάλλευσης νέων χρηματοδοτικών εργαλείων, που μάλιστα θα τους επιτρέψει να βελτιώσουν τις υπηρεσίες που παρέχουν στους πολίτες-πελάτες. Ενώ η πολύχρονη παραχώρηση -συνήθως πάνω από τριάντα χρόνια- έναντι πινακίου φακής σε ιδιώτες δεν είναι πώληση, αλλά κατά περίπτωση μακροχρόνια μίσθωση ή προγράμματα και projects που συνδυάζουν τη συνεργασία με ιδιωτικούς φορείς και την τοπική κοινωνία.