Ο Σαραμάγκου, ο «σεξισμός του» και οι Αντουανέτες στο κολοσσαίο της σφαγής

Όταν γύρω σου γίνεται αληθινή σφαγή αλλά εσένα σε «πληγώνουν» μόνο λέξεις

Πάντως αυτό με τις διαμαρτυρίες πολιτικής ορθότητας περί “σεξισμού” της έκφρασης «Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε. » στο πασίγνωστο κείμενο του Ζοζέ Σαραμάγκου , είναι πολύ σουσουδισμός και αντουανετισμός.

Ο σεξισμός είναι θεσμικός, έχει ιστορικότητα και βαθιές ιστορικές καταβολές και υλικές αιτίες ύπαρξης πάνω από όλα. Και από εκεί εισβάλλει και στο θεσμό της γλώσσας. Αλλά η γλώσσα είναι μαζί και ένα πολυεργαλείο για τον άνθρωπο, σχεδόν άπειρο στις χρήσεις, στις δυνατότητες που δίνει και στην εξέλιξη του. Κάθε έκφραση ασχέτως της καταγωγής της ή της προηγούμενης χρήσης της, ταυτόχρονα σημαίνει πολλά πράγματα ανάλογα με την στιγμή, το πλαίσιο, τις προθέσεις, την θέση και στάση αυτών που την εκφέρουν αλλά και αυτών στους οποίους απευθύνεται. 

Πως η ΕΕ επιβάλει και την ατζέντα της ιδιωτικοποίησης του νερού

Mετατρέπουν με νομολογίες από ΕΕ το νερό σε εμπόρευμα με πλήρως καπιταλιστικούς επιχειρηματικούς όρους, με πολλά παραθυράκια αισχροκέρδιας και αυθαιρεσίας (πχ κόστος για αποσβέσεις και συντήρηση πάγιων επενδύσεων που έχουν γίνει εδώ και πολλά χρόνια, δεν γίνονται καν ή θα υπόκεινται σε αυθαίρετες αποτιμήσεις).

Εισάγουν την παρανοική έννοια του κόστους ευκαιρίας και εύλογου κέρδους (διαφυγόντων κερδών) για ένα αγαθό σαν το νερό, λες και είναι οι λίρες που μάζεψαν οι παπούδες τους και απαιτούν την καλύτερη δυνατή απόδοση από την αγορά. Και θέτουν και τον όρο «κόστος πόρου» όπου τυχόν μόλυνση και ακαταλληλότητα υδάτινων αποθεμάτων θα την πληρώνει ο τελικός απλός καταναλωτής και όχι όσοι μόλυναν ή μολύνουν τα αποθέματα (λες και δημιουργήθηκε χθες η γη, βρήκαν το νερό και είναι δικό τους αυτοί που αποφασίζουν με «ορθολογικά κριτήρια» ) σχετιζόμενο και ξανά μανά με το «κόστος ευκαιρίας για εναλλακτικές χρήσεις». Και όλα αυτά και άλλα μαζί, θα αθροίζονται φυσικά στην τελική τιμή για τον απλό καταναλωτή, με τις κλασικές εξαιρέσεις για εκλεκτούς (δείτε πιο κάτω κείμενο στο λινκ που παρατίθεται).

Το νερό …νεράκι θα πουν οι Ιρλανδοί

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Εάν παίρναμε στα σοβαρά τον Αντώνη Σαμαρά και τον Βαγγέλη Βενιζέλο, οι Ιρλανδοί που εξήλθαν της μνημονιακής εντατικής ακριβώς πριν ένα χρόνο, αρχές Δεκεμβρίου 2013, θα έπρεπε να ζουν σε ένα ατελείωτο πάρτι. Η αλήθεια είναι πως πράγματι βρίσκονται στους δρόμους, κατά χιλιάδες μάλιστα. Όχι όμως επειδή γιορτάζουν, αλλά επειδή διαδηλώνουν εναντίον της Τρόικας!

Όχι το νερό!

Oι δύο εταιρείες ύδρευσης / αποχέτευσης της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης βρίσκονται στον πάγκο της (πλήρους) ιδιωτικοποίησής τους. Μέσα στο γενικό χαμό ενδέχεται το ζήτημα να υποτιμηθεί· ή να συγκεντρώσει μικρότερη προσοχή απ’ την μερική ιδιωτικοποίηση του κρατικού μονοπωλίου τζόγου. Υπάρχει ακόμα ο κίνδυνος οι όποιες αντιδράσεις (προερχόμενες απ’ τους μισθωτούς της ευδαπ και της ευαθ) να θεωρηθούν μια ακόμα περίπτωση συντεχνιακού καπρίτσιου “βολεμένων δημόσιων υπαλλήλων”. Ή, τα ίδια τα συνδικάτα να κινηθούν με τέτοιο μετωπικό τρόπο.

Υπάρχει όμως μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στα λιμάνια, στα αεροδρόμια, στα τραίνα, στον τζόγο και στο νερό. [1] Το νερό είναι “φυσικό μονοπώλιο”: δεν μπορεί να ζήσει κανείς χωρίς νερό, κι ούτε υπάρχει εναλλακτική “λύση” εάν η τιμή του (σαν εμπόρευμα) είναι υψηλή. Συνεπώς όποια επιχείρηση βάζει στο χέρι το νερό, είτε σαν υλικό είτε σαν δίκτυα ύδρευσης, έχει την απόλυτη και απεριόριστη δυνατότητα (τουλάχιστον σε ότι αφορά τους “κανόνες της αγοράς”) να κάνει ό,τι γουστάρει – εκτός εάν βρει μπροστά της τους “πελάτες” της. Ωστόσο η διεθνής εμπειρία από ιδιωτικοποιήσεις αστικών δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης δείχνει με μεγάλη κατηγορηματικότητα ότι επιδεινώνεται η καθημερινή ζωή των πληβείων, και μεγάλων τμημάτων της εργατικής τάξης· και ότι πριν ξεσπάσουν μαζικές αντιδράσεις (αν και όταν ξεσπάσουν) οι ιδιωτικές εταιρείες ύδρευσης έχουν φροντίσει να βγάλουν τα κέρατά τους. Σ’ ότι αφορά το ελλαδιστάν σκεφτείτε μόνο τις διακοπές παροχής για ανεξόφλητους λογαριασμούς – σαν ενδεχόμενο…

Οι Ιταλοί κέρδισαν τη μάχη της ιδιωτικοποίησης του νερού

Το νερό και οι δημόσιες υπηρεσίες πρέπει να παραμείνουν Δημόσια.

Στις 20 Ιουλίου το Συνταγματικό Δικαστήριο έδωσε πίσω τη φωνή των Ιταλών πολιτών και της Δημοκρατίας της Ιταλίας.

Αυτό επιτεύχθηκε με την ανακήρυξη του άρθρου 4 του νομοθετικού διατάγματος 138 της 13ης Αυγούστου 2011 (με το  οποίο η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι καταπάτησε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και επανεισήγαγε την ιδιωτικοποίηση των τοπικών δημόσιων υπηρεσιών) ως αντισυνταγματικού και επομένως απαράδεκτου. Η απόφαση αυτή αποκλείει επίσης όλες τις μεταγενέστερες τροποποιήσεις, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων  της κυβέρνησης Μόντι.

Η απόφαση εξηγεί  σαφώς ότι το δημοψήφισμα  θίγεται  από το άρθρο 4, και δηλώνει ότι ο νόμος που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση Μπερλουσκόνι παραβίασε το άρθρο 75 του Συντάγματος. Αυτό επιβεβαιώνει ό, τι είχαμε πει ένα  έτος πριν, ότι το μέτρο θα επαναφέρει την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών και θα καταπατηθεί η βούληση των πολιτών.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ – ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ

 

Το βίντεο αυτό είναι παλαιότερο , αλλά σήμερα με τις επικείμενες “αξιοποιήσεις” των εταιριών ύδρευσης της χώρας μας, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.

Ο κύριος που μιλάει, είναι ο γενικός διευθυντής της αθλιότερης εταιρίας του κόσμου, της Nestle, της εταιρίας που έχει καταστρέψει τις χώρες του τρίτου κόσμου με τα παιχνίδια που κάνει με το κακάο και τον καφέ.

Ο κυνισμός του κυρίου αυτού, που παρομοιάζει τους ανθρώπους με αγελάδες που θέλουν πότισμα (προφανώς για να του δώσουν γάλα), δείχνει τις απόψεις της παγκόσμιας ελίτ για το νερό.

Αν έχετε κι εσείς την “ακραία” άποψη ότι το νερό είναι δημόσιο αγαθό στο οποίο πρέπει να έχουν όλοι πρόσβαση, δέιτε το βίντεο αυτό μήπως και “συνετιστείτε”…