Μπορούμε ή δεν μπορούμε;

του Περικλή Κοροβέση

Αν κάποιος θελήσει να συντάξει μια εγκυκλοπαίδεια χρωμάτων που να συμπεριλαμβάνει όλα τα χρώματα και τις αποχρώσεις και να αφιερώσει τη ζωή του σε αυτό, στο τέλος θα αυτοκτονήσει. Τα χρώματα συγγενεύουν με το σύμπαν. Είναι άπειρα, τουλάχιστον όπως όλοι μας έχουμε διαπιστώσει είτε κοιτώντας τη φύση ή τους πίνακες ζωγραφικής. Και μερικές φορές για το ίδιο χρώμα υπάρχουν πολλά ονόματα. Στην Αρκτική, που κυριαρχεί το χιόνι, το άσπρο έχει είκοσι ονόματα. Και στην Κεντρική Αφρική, που κυριαρχεί το πράσινο, ονοματίζεται με παραπάνω από τριάντα λέξεις. Αλλά, αν βρισκόταν κάποιος σοβαρός δεξιός, που αγαπάει τον νόμο και την τάξη και αναζητεί την ακρίβεια και το ορθό, θα μας αντέτεινε: «Ολα αυτά είναι αριστερισμοί. Ούτε το άσπρο είναι χρώμα ούτε το μαύρο. Μόνο τρία χρώματα υπάρχουν. Το μπλε, το κίτρινο και το κόκκινο». Και θα είχε δίκιο. Οντως αυτά είναι τα χρώματα. Αλλά αυτή η αποσαφήνιση είναι εντελώς άχρηστη. Τα χρώματα υπάρχουν και εκτός του ορισμού τους. Συνδυάζονται και αναμειγνύονται και δημιουργούν ένα χρωματικό σύμπαν. (Μερικά χρώματα κάποιων ζωγράφων δεν ξέρουμε πώς δημιουργήθηκαν. Και το ίδιο χρώμα δεν είναι ίδιο για κάθε ζωγράφο).

ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΠΗΧΗ…

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

Όταν αυτά που ζούμε δεν συμβαίνουν κάθε μέρα, αν μη τι άλλο χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή στην εκτίμησή τους, μη υποκύπτοντας στον πειρασμό των αμήχανων ευκολιών και των ασυλλόγιστων προχειροτήτων.

Η εικόνα της αποκαθήλωσης του παλιού αστικού κυβερνητικού και ευρύτερου κομματικού πλαισίου από ένα κόμμα με (ακόμη και σήμερα) μικρή οργανωμένη βάση δεν είναι συνηθισμένη για μια χώρα  με σχετικά συνεκτικό αστικό πολιτικό σύστημα ως τα σήμερα.

Ωστόσο, πρέπει να δούμε τα παραπάνω, μαζί με αυτά που έχουν πίσω τους. Ας θυμηθούμε την άγρια εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Τα εκατομμύρια πολιτών στις πλατείες όπου δοκίμασαν να αλλάξουν ταυτότητα και πολιτικούς δεσμούς μετά το 2009. Τις ογκώδεις και εξαιρετικά μαχητικές  εργατικές διαδηλώσεις του 2010-2012, παρά την ανυπαρξία σοβαρού απεργιακού σχεδιασμού.

Ντ. Τόρες: Να ιδιωτικοποιήσουμε τον Πλάτωνα

Του Νταβίντ Τόρες*

Μετάφραση – Απόδοση: Αργ. Παναγόπουλος

Τιμώντας το επίθετό του, που μοιάζει περισσότερο με τον τζίτζικα παρά με το μέρμηγκα, ο Ούλριχ Γκρίλο, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γερμανικής Βιομηχανίας, πρότεινε η Ελλάδα να μεταβιβάσει ένα μεγάλο μέρος της ιστορικής και καλλιτεχνικής της κληρονομιάς στο Ταμείο της ευρωπαϊκής διάσωσης. Παρόλο που η πρόταση του Ούλριχ Γκρίλο μπορεί να φανεί αρκετά καινούργια, ήρθε με τρεις χιλιετίες καθυστέρηση, γιατί αυτό το κάνει η Ελλάδα από τα χρόνια του Ομήρου. Σχεδόν όλα τα μεγάλα πολιτιστικά έργα που απολαμβάνουμε στη Δύση, τα μαθηματικά, η φιλοσοφία, το θέατρο, η δημοκρατία, η μουσική, η φυσική, ο αθλητισμός, η λυρική και τα έπη, είναι ελληνικής προέλευσης. Ο Γκρίλο δεν τα έβαλε στο λογαριασμό, γιατί αυτός είναι κάτι παραπάνω από ένα γερμανικό ξυνολάχανο.

δυστυχώς είστε αθώοι

Δημοσιεύω το κείμενο-ανταπόκριση από τη Θεσσαλονίκη που έστειλε καλός φίλος και σύντροφος:

Δυστυχώς είστε αθώοι – δυστυχώς είστε και ζωντανοί ακόμα.

Μία δίκη – μία ιδεολογία 

«Δυστυχώς υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας». Με αυτή τη φράση ξεκίνησε την αγόρευσή της η εισαγγελέας στη δίκη των 13 που είχαν συλληφθεί γιατί έγραψαν ένα σύνθημα σε κουβούκλιο του ΟΑΣΘ την επόμενη μέρα του θανάτου του 19χρονου από το Περιστέρι από έναν ελεγκτή για 1,40 ευρώ. Ήταν 14 Αυγούστου, όλοι έλειπαν σε διακοπές και οι λίγοι κοινωνικά ευαίσθητοι αλλά και οικονομικά αδύναμοι γιατί δεν είχαν χρήματα να πάνε διακοπές, σκέφτηκαν εκείνη τη μέρα να απευθυνθούν σε όσους ήταν στην ίδια οικονομική μοίρα και είχαν απομείνει στην πόλη. Σκέφτηκαν ότι αυτοί τουλάχιστον θα τους καταλάβαιναν. Κάποιοι από αυτούς έγραψαν το σύνθημα «19χρονος νεκρός για ένα εισιτήριο» σε ένα κουβούκλιο του ΟΑΣΘ.

Η συστημική αποδόμηση της λειτουργίας των ιδεών

Της Ιωάννας Μουτσοπούλου *

Τα πράγματα συνήθως εξελίσσονται σε μήκος χρόνου και έτσι δεν γίνονται έγκαιρα αντιληπτά, αν κανείς κρίνει μόνον από τα αποτελέσματα παραγνωρίζοντας τα αίτια και εν τέλει τη σχέση αιτίου – αποτελέσματος που υπάρχει σε όλο το γίγνεσθαι. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι άνθρωποι να αιφνιδιάζονται από τα αποτελέσματα της αδράνειάς τους σχετικά με την κατανόηση των αιτίων. Ποια είναι αυτή η αποδόμηση των Ιδεών στην ανθρώπινη ζωή; Εκφράζεται με πλήθος τρόπων, όπως ενδεικτικά:

1) Το ότι συνήθως ο πολίτης (κάθε χώρας) δεν κατανοεί ότι πίσω από κάθε ελευθερία του και δικαίωμά του βρίσκεται μια μεγάλη Ιδέα, σαν θεμελιώδης παρόρμηση της ανθρώπινης φύσης, πέραν του ότι η καθιέρωση της λειτουργίας των μεγάλων ιδεών υπήρξε αποτέλεσμα συγκρούσεων από την αρχαία εποχή, που δείχνουν την μείζονα διαπάλη της οποίας αντικείμενο ήταν η εφαρμογή κάποιων προτύπων-ιδεών, ακόμη και αν δεν αναγνωριζόταν ως τέτοια. Οι ιδέες εκλαμβάνονται μόνον ως εργαλεία  για την ικανοποίηση επιθυμιών που τα καταργεί κανείς όποτε θέλει έχοντας απόλυτη εξουσία επάνω τους.