Η «ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ» (Γ. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ) ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΦΘΗΝΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΛΠΑ…

Τον Οκτώβριο του 2016, η Γιάννα Αγγελοπούλου σε συνέντευξή της στην «Καθημερινή», είπε μεταξύ άλλων για την «σχέση» της με τον μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη Τσίπρα: «Γνωριζόμαστε. Όπως είπα, ήρθε η στιγμή που αισθάνθηκα ότι έπρεπε να κάνω μια δήλωση, όπως πραγματικά προσπάθησα να τον βοηθήσω να δει το “μεγάλο” κόσμο στο εξωτερικό – ο ίδιος παραδεχόταν ότι δεν είχε την πείρα ακόμα».

Η Αγγελοπούλου, λοιπόν, καυχήθηκε λίγους μήνες πριν ότι ήταν αυτή που του άνοιξε τα «μάτια», να γνωρίσει και να καταλάβει το «μεγάλο» κόσμο στο εξωτερικό, αφού όπως και ο ίδιος ομολογούσε «δεν είχε ακόμη την πείρα».

Το φρόνημα θα βρεθεί σε Ναυαρίνο και Μεσολόγγι

Eugène Delacroix, La Grèce sur les ruines de Missolonghi. 1826. Musée des Beaux-Arts de Bordeaux

Σε αλλεπάλληλες συνομιλίες άκουσα αλλόκοτα τον εαυτό μου να αυτοσχεδιάζει γύρω από δύο μοτίβα: το φρόνημα στο παρόν, και ορόσημα του παρελθόντος.

Πρώτα, το φρόνημα. Η μακρά κρίση βιώνεται σαν χαμένος πόλεμος· αν εντοπίσουμε την πρώτη ρήξη στο 2010, από τότε ώς σήμερα το ρήγμα διαρκώς διευρύνεται, το σκάφος βουλιάζει όλο και πιο βαθιά, σε νερά ανεξερεύνητα, τέτοια που ουδέποτε είχαμε φανταστεί. Και για πολλούς είναι ήδη σαφές ότι δεν θα γυρίσουμε ποτέ στην προ ρήξης εποχή, δεν θα την πλησιάσουμε καν· απλούστατα, διότι έχει συντελεστεί ήδη μια ποιοτική μεταβολή. Ακόμη και αν ανακτηθούν εν μέρει οι ποσοτικές απώλειες ζωτικών δεικτών του κοινωνικού βίου, λ.χ. η τοξική ανεργία, η κοπιαστικά αποκτημένη νέα ισορροπία θα βρίσκεται σε εντελώς άλλη ιστορική πίστα, ο κοινωνικός σχηματισμός θα είναι διαφορετικός, είναι ήδη διαφορετικός.

Σας θυσιάσαμε για την σωτηρία της ευρωζώνης…

H τελευταία έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (IMF) για την Ελλάδα, τον Ιούνιο του 2013, επισημοποίησε την σοβούσα εδώ και καιρό, διάσταση ανάμεσα στο «υπερατλαντικό» και «ευρωπαϊκό» μπλοκ σχετικά με το ποιός κάνει κουμάντο στην Ευρωζώνη εφαρμόζοντας και τα αντίστοιχα «οικονομικά εργαλεία» θανάτου ολόκληρων κοινωνιών. Η διαμάχη αυτή φανερώνει ότι η ανασυγκρότηση της κυριαρχίας, αντίθετα με τα θρυλούμενα, δεν είναι μια γραμμική πορεία ενοποίησης των επί μέρους κομματιών της κυριαρχίας σε μια ενιαία πλανητική υπερκυριαρχία από κάποια υπερδύναμη με θεϊκές ικανότητες (ούτε υπήρχε, ούτε θα υπάρξει ποτέ τέτοια δύναμη), ούτε ακριβώς το αποτέλεσμα μιας παγκόσμιας συνωμοσίας των ισχυρότερων οικονομικών κέντρων του πλανήτη μέσω των κυβερνήσεων που ελέγχουν. Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν αδυσώπητο πόλεμο διαφόρων κέντρων και παράκεντρων, που ακροβατούν στο τεντωμένο σκοινί μιας περίπλοκης παγκόσμιας κατάστασης. Αδυσώπητος αλλά έως τώρα ελεγχόμενος, αφού η προοπτική να θαφτούν όλοι «επί των κοινών ερειπίων» φαντάζει ακόμα εφιαλτική για τους «λογικούς» παίχτες, που γνωρίζουν ότι κινούνται σε ένα σχιζοφρενικό περιβάλλον συγκρούσεων και ταυτόχρονα αλληλεξαρτήσεων.

Ο πόλεμος αυτός διεξάγεται με φανφαρόνες διακηρύξεις, αλλά και αιφνιδιασμούς, με θεσμικές αλλά ταυτόχρονα ανορθόδοξες τεχνικές, υπονομεύσεις αλλά και υπόγειες διαβουλεύσεις. Ο χτεσινός σύμμαχος είναι εν δυνάμει ο αυριανός εχθρός. Κάθε βεβαιότητα για την έκβαση και τις πιθανές συνέπειες είναι μάταιη. Από έναν «τρελό» που θα τινάξει την μπάνκα στον αέρα ως την αναβίωση των αυτοκρατορικών σχηματισμών του παρελθόντος και των παμπάλαιων ηγεμονισμών, τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί ως ενδεχόμενο σε αυτή την παρανοϊκή και αυτοκαταστροφική πορεία.