Η διακαής επιθυμία της θρησκείας να πεθάνουμε όλοι

Η πανδημία του κορονοϊού έφερε (ή θα έπρεπε να φέρει) για άλλη μία φορά στο προσκήνιο τη φαινομενικά άσβεστη επιθυμία της θρησκείας είτε να αδιαφορεί για τον κίνδυνο προς την ανθρωπότητα, είτε χειρότερα να προκαλεί και να προσκαλεί τους πιστούς της να εκθέσουν τους εαυτούς τους και τους υπόλοιπους ανθρώπους σε αυτόν τον κίνδυνο.

Επ’ ουδενί δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μοναδική αιτία (δεν υπάρχουν άλλωστε σε γεγονότα τέτοιου επιπέδου μοναδικές αιτίες), αλλά έχει σίγουρα κάποια σημασία το γεγονός ότι ορισμένες από τις χώρες με τη χειρότερη αντιμετώπιση της πανδημίας έχουν ανοικτά θεοκρατικά καθεστώτα ή ισχυρή την επιρροή της θρησκείας στο κράτος, την κυβέρνηση ή/και την κοινωνία.

Κανονική θεοκρατία

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Αν η Ελλάδα ήταν μια κανονική χώρα κι αν κάποιοι δικαστικοί λειτουργοί δεν λοξοκοίταζαν προς τον παραθρησκευτικό σκοταδισμό, η Δικαιοσύνη θα είχε διατάξει προκαταρκτική εξέταση για την περί μετάληψης απόφαση της Ιεράς Συνόδου.

Αν ήμασταν κανονική χώρα, ένας εισαγγελέας θα εγκαλούσε για παράλειψη καθήκοντος τις κρατικές αρχές που δεν έχουν ήδη προβεί σε απαγόρευση κάθε τελετουργικού που αυξάνει τον κίνδυνο μετάδοσης του ιού.

Αν ήμασταν κανονική χώρα, η Δικαιοσύνη θα είχε αυτεπαγγέλτως ασκήσει διώξεις εναντίον των απατεώνων πολιτικών- τηλεπωλητών θαυματουργών μαντζουνιών και των απατεώνων ιερέων που συστήνουν αγιασμό Θεοφανίων κατά του Covid-19.

Για την έξοδό μας από τον αντιεξελικτικό σκοταδισμό

του Σπύρου Μανουσέλη

Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι είναι πεπεισμένοι ότι ο Δημιουργισμός και οι αντιεξελικτικές δοξασίες που τον συνοδεύουν είναι ένα θρησκευτικό-πολιτισμικό φαινόμενο που περιορίζεται στις ΗΠΑ ή στις «υπανάπτυκτες» χώρες. Ομως, δεν είναι έτσι. Σύμφωνα με τις νέες στατιστικές μελέτες, σχετικά μικρές αλλά δραστήριες κοινότητες Ευρωπαίων δημιουργιστών εμφανίζονται, όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια, σε Σκανδιναβία, Κάτω Χώρες, Ρωσία, Πολωνία, Βουλγαρία, αλλά και στην Ελλάδα. Πώς αντιδρά, λοιπόν, η ελληνική επιστημονική κοινότητα στις νέες προσπάθειες απαξίωσης και υποβάθμισης στην παιδεία της εξελικτικής θεωρίας και έρευνας;

Αν και έχουν περάσει 161 χρόνια από την πρώτη έκδοση του περίφημου βιβλίου του Δαρβίνου η «Καταγωγή των Ειδών», οι ριζοσπαστικές ιδέες του εξακολουθούν να προκαλούν σφοδρές επιστημονικές, φιλοσοφικές και πολιτικές αντιπαραθέσεις. Με αφορμή τους διεθνείς και τοπικούς εορτασμούς για την ημέρα γέννησης του Δαρβίνου (12-2-1809), την επόμενη εβδομάδα ξεκινά σειρά εκδηλώσεων που, πρώτη φορά, οργανώνονται από την Ελληνική Εξελικτική Εταιρεία (ΕλΕξΕ), τη νεοσύστατη επιστημονική εταιρεία που στόχος της είναι όχι μόνο η προώθηση της εξελικτικής σκέψης στις επιστήμες, αλλά και η ευρύτερη δυνατή διάδοση της εξελικτικής παιδείας στον τόπο μας.

Παγανιστικά Χριστούγεννα ή επιστροφή στις ρίζες;

Του Περικλή Κοροβέση

Στη φυλακή, για να περάσουν οι ατέλειωτες ώρες, ακούγαμε και λέγαμε ιστορίες από τις ζωές μας. Είχαμε έναν παπά μαζί μας που δεν ξέραμε γιατί τον είχαν φέρει. Και ήρθε η σειρά του να μιλήσει για κάποιον κρατούμενο από τα παλιά. Μας άρεσαν αυτές οι ιστορίες.

Ηταν το δικό μας μέλλον. Δέκα μέρες χωρίς νερό και φαγητό στο σκοτάδι, χωρίς μιλιά ανθρώπου. Και όταν η πόρτα άνοιξε, πόνεσαν τα μάτια του από το φως. Εβλεπε μόνο σκιές. Δύο φύλακες τον υποβάσταζαν για να μη σωριαστεί. Και τον πήγαν στον διοικητή. Θα σταυρωθείς, του είπε.

Υφέρπων φασισμός

Του Γιώργου Ν. Οικονόμου*

Από τη δεκαετία του 1990, σε ένα τμήμα της κοινωνίας παρατηρείται άνοδος του εθνικισμού, της θρησκευτικής ρητορείας και του αντιδυτικισμού. Οι συνθήκες που επέτρεψαν αυτά τα φαινόμενα ήταν κατ’ αρχάς η αποτυχία του ελληνικού πολιτικού συστήματος και η διαφθορά του που φάνηκε ήδη το 1989 (σκάνδαλο Κοσκωτά, δίκη Α. Παπανδρέου). Μετά, ο φανατισμός με το «μακεδονικό» ζήτημα εναντίον της γείτονος χώρας και της σύνθετης ονομασίας της με το όνομα «Μακεδονία».

Στη συνέχεια, η υστερία υπέρ των Σέρβων ορθοδόξων χριστιανών και σφαγιαστών των Βαλκανίων (Μιλόσεβιτς, Μλάντιτς, Κάρατζις). Επίσης, οι κινητοποιήσεις υπέρ της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Τέλος, οι επιθέσεις και τα υβρεολόγια κατά του Βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού. Σε αυτές τις εκδηλώσεις εθνικιστικής υστερίας, πρωτεύοντα ρόλο έπαιξε η Χριστιανική Εκκλησία και οι νεοορθόδοξοι θεολογίζοντες.

Ο Αναρχος Θεός των Εξαρχείων

του Περικλή Κοροβέση

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ο Θεός είναι Αναρχος. Ως εκ τούτου το βασίλειό του θα έπρεπε να ονομάζεται Αναρχία. Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει στο ουράνιο βασίλειο. Αυτό που γνωρίζω από πρώτο χέρι είναι: Οταν κάποιος δηλώνει επισήμως πως είναι αναρχικός, δηλαδή θεωρεί την αναρχία βασίλειό του, κινδυνεύει να πάει φυλακή, ακόμα και όταν δεν έχει εκτελέσει καμία αξιόποινη πράξη.

Οι διωκτικές αρχές θα φροντίσουν να αποκτήσει κάποια της αρεσκείας τους (ας θυμηθούμε πόσοι αναρχικοί φυλακίστηκαν για το τίποτα και τελικά αθωώθηκαν). Και εδώ μπορούμε να κάνουμε διάφορες υποθέσεις για να εξηγήσουμε αυτό το φαινόμενο.

Η βλακεία ως αντιπολίτευση

«Η Μακεδονία είναι Ελληνική». Αυτό το σύνθημα συσπείρωσε δεκάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας που έκαναν εντυπωσιακές εκδηλώσεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.

Επιπλέον είχε την ευλογία πολλών ιεραρχών, στο πλαίσιο της μακρόχρονης παράδοσης «Πατρίδα-Θρησκεία και Κράτος-Εκκλησία» που είναι ομοούσια και αδιαίρετα, κάτι σαν την Αγία Τριάδα επί της Γης (της ελληνικής γης βέβαια, εννοείται) που παίρνει τη μορφή της Αγίας Δυάδας. Και ως μιας αλήθειας εξ αποκαλύψεως, ουδείς πιστός έχει το δικαίωμα να την αμφισβητήσει.

Αν όμως αυτή η «αλήθεια» εφαρμοστεί και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, π.χ. «τα Τζουμέρκα είναι Ελληνικά», θα προκαλέσει θυμηδία. Αρα, εδώ κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Ας τον δούμε.

Η θρησκεία της αγοράς και του αποκλεισμού

Του Περικλή Κοροβέση

Από τις αρχές του έτους περίπου δύο χιλιάδες άτομα έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να βρουν μια δουλειά και να ζήσουν τίμια, σύμφωνα με την ηθική της αστικής κοινωνίας. Εκαναν τα πάντα για να μπουν στην επίσημη αγορά εργασίας, να ακολουθήσουν τους νόμους της και να αποφύγουν την παράνομη, που σίγουρα θα τους έδινε δουλειά. Αυτή η παράλληλη αγορά εργασίας δεν γνωρίζει ανεργία και δίνει όλες τις δυνατότητες για αυτοαπασχόληση.

Είναι η μόνη αγορά εργασίας που δεν γνωρίζει κρίση. Χρόνο με τον χρόνο οι δουλειές πάνε καλύτερα. Μιλάμε για κείνα τα επαγγέλματα που εμπίπτουν στην αρμοδιότητα του Ποινικού Κώδικα. Ολα τα εγκλήματα -εκτός από αυτά που χαρακτηρίζονται εγκλήματα τιμής ή βεντέτες- είναι εμπορικές πράξεις με αντικειμενικό σκοπό το κέρδος, που δεν καλύπτονται νομικά. Εντούτοις, ο στόχος είναι «ηθικός», σύμφωνα με το κυρίαρχο παγκόσμιο οικονομικό μοντέλο, αυτό του παγκόσμιου νεοφιλελεύθερου, αρπακτικού καπιταλισμού.

Το μουνί με τη βεντάλια

Toυ Περικλή Κοροβέση

Αυτός ο Αύγουστος έλιωνε την άσφαλτο. Στο δώμα της καλλίπυγου Αντιγόνης η θερμοκρασία είχε ανέβει ψηλά και το θερμόμετρο κινδύνευε να σπάσει. Η νεαρή Αντιγόνη δεν είχε λεφτά για διακοπές και έμεινε στην Αθήνα που έβραζε μαζί με το κορμί της που βρισκόταν σε έξαψη. Πήρε μια μεγάλη βεντάλια που είχε αγοράσει από έναν πλανόδιο Κινέζο, έτσι, για διακόσμηση, και να που τώρα φάνηκε χρήσιμη. Και άρχισε να κάνει αέρα σε όλο της το σώμα και έφτασε στο μουνί της που άχνιζε.

»Είδε πως άρχισε να δροσίζεται. Και όσο επιτάχυνε την κίνηση του ριπιδίου ο αέρας γινόταν μπάτης πάνω από το Αιγαίο. Και έφτασε σε έναν τέτοιο οργασμό που έτριξαν τα τζάμια

Οι σκλάβοι-εκατομμυριούχοι ποδοσφαιριστές

Toυ Περικλή Κοροβέση

Το Μουντιάλ, από άποψη επικοινωνίας, είναι το μεγαλύτερο γεγονός της χρονιάς. Την περίοδο των αγώνων, ό,τι και να συμβεί, πόλεμοι, εθνοκαθάρσεις, λιμοκτονίες ή οποιαδήποτε άλλη συμφορά, μοιάζει ασήμαντο μπροστά σε ένα γκολ κάποιου αστέρα.

Στο Μουντιάλ του 1994, δύο δισ. άνθρωποι καρφώθηκαν μπροστά στις οθόνες τους και παρήγαγαν, τουλάχιστον οι πιο φανατικοί, τεστοστερόνη στο ίδιο επίπεδο με τους αθλητές του γηπέδου, χωρίς να κουνηθούν από τον καναπέ τους. Ετσι, η πλήρης αδράνεια βιώνεται σαν πρωταθλητισμός. Αλλά υπάρχουν και θεατές που είναι πιο ενεργητικοί.

Είναι αυτοί που καθοδηγούν τον τηλεοπτικό αγώνα, συμβουλεύοντας τους παίκτες πού να δώσουν την μπάλα, ποιον αντίπαλο πρέπει να αποφύγουν και ανάλογα επαινούν ή βρίζουν. Αλλά η αίσθηση της συμμετοχής είναι δεδομένη. Και εδώ ας βάλουμε ένα ερώτημα: Οι τηλεθεατές συμμετέχουν σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα ή βλέπουν απλώς ένα τηλεοπτικό παιχνίδι;

Είναι οι Εβραίοι η ρίζα του κακού;*

Του Περικλή Κοροβέση

Οι Εβραίοι διοικούν τον κόσμο; Εχουν ένα τόσο ισχυρό παγκόσμιο συνωμοτικό δίκτυο και βρίσκονται πίσω από κάθε κυβέρνηση ώστε στα χέρια τους οι πολιτικοί γίνονται ανδρείκελα; Το παγκόσμιο αρπαχτικό κεφάλαιο που σήμερα κυριαρχεί στον κόσμο είναι στα χέρια των Εβραίων;

Είναι όντως μια γάγγραινα για την ανθρωπότητα, που θέλει να διαβρώσει τον χριστιανισμό και να φέρει το βασίλειο του Σατανά; (Εμείς δεν καίμε τον Εβραίο στην Ανάσταση;) Είναι αλήθεια πως σκοτώνουν μικρά παιδιά μέσα σε ένα βαρέλι με καρφιά; Μήπως είχαν δίκιο φωτεινά μυαλά της ανθρωπότητας, όπως Βολτέρος, Βάγκνερ, Νίτσε και πάρα πολλοί άλλοι, που ήταν φανατικά αντισημίτες; Πώς είναι δυνατόν να συμπέσουν οι αντιλήψεις του Χίτλερ και του Στάλιν σχετικά με τους Εβραίους;

Ο πρώτος με την τελική λύση, δηλαδή την εξόντωση όλων των Εβραίων, και ο δεύτερος με τη συνωμοσία των Εβραίων γιατρών που ήθελαν να ανατρέψουν την ΕΣΣΔ. (Ευτυχώς αυτοί δεν κατέληξαν στην τελική λύση, γιατί πέθανε ο Στάλιν. Αλλά φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν απάνθρωπα.) Η λίστα των «εγκλημάτων» των Εβραίων είναι ατελείωτη.

Μητροπολίτες, σταρ του μίσους

Του Περικλή Κοροβέση

Ο κ. Αμβρόσιος, μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας (με αυτόν τον τίτλο ευγενείας είναι γνωστός), είναι ένας άνθρωπος με φασιστικές ιδέες που ουδέποτε τις έκρυψε. Ανήκει σε μια ομάδα τεσσάρων-πέντε μητροπολιτών που εκφράζουν τις απόψεις της Χρυσής Αυγής από άμβωνος.

Κάθε τόσο κάνουν και ένα κήρυγμα μίσους και αποκτούν πανελλήνιο ακροατήριο και γίνονται σταρ του μίσους. Αυτή η Ανώτατη Εκκλησιαστική Ιεραρχία δεν είναι ούτε η ηγεσία της Εκκλησίας ούτε εκφράζει τις απόψεις της. Εχει όμως την ανοχή της Ιεράς Συνόδου, υπάρχει ένα είδος «ομερτά», πράγμα σύνηθες στους μεγάλους οργανισμούς (Στρατός, Αστυνομία, κόμματα) για να κρατήσουν τη συνοχή τους προς τα έξω. Μόνο όταν γίνει κάποια διάσπαση σε κόμμα ή θρησκευτικό δόγμα καταλαβαίνουμε το αβυσσαλέο μίσος που τους χώριζε. Στον Στρατό και την Αστυνομία δεν γίνονται διασπάσεις, αλλά εκκαθαρίσεις.

Η θεολογία της Απελευθέρωσης

Tου Περικλή Κοροβέση

Μπορεί κανείς να φανταστεί κάποιον μητροπολίτη που με εγκύκλιό του να απαγορεύει τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου και ακόμα κάθε επιμνημόσυνη δέηση για τους ήρωες της Επανάστασης του 1821; Και ακόμα να εξορίζει κληρικούς που τόλμησαν να μνημονεύσουν στην εκκλησία τον Κολοκοτρώνη ή τον Καραϊσκάκη;

Μοιάζει λιγάκι με σκηνή επιστημονικής φαντασίας αν πούμε πως η περιφορά του Επιταφίου έπρεπε να σταματήσει και να αποδώσει φόρο τιμής στον κυβερνήτη; Επιπλέον να συνεργάζεται στενά με την αστυνομία και να χαφιεδώνει ιερείς και να τους οδηγεί σε εξορία, φυλακή ή θάνατο; Ενας από τους εκτελεσμένους ιερείς ήταν ο Γρηγόριος Νοδάρος, που αφού τον κούρεψαν και τον ξύρισαν, αποσχηματισμένος πια, προχωρούσε προς την αγχόνη χωρίς παπά.

Και έψαλλε ο ίδιος τη νεκρώσιμη ακολουθία του. Και δεν είναι ο μόνος κληρικός που απαγχονίστηκε. Ποιο ήταν το έγκλημά τους; Τρεις λέξεις: Ελευθερία, Ορθοδοξία, Ελλάδα. Ολα αυτά στη διάρκεια της Αγγλικής Κατοχής της Επτανήσου. Το όνομα του μητροπολίτη ήταν Σπ. Κοντομίχαλος, που τον είχαν χρίσει οι αγγλικές αρχές.

Η θρησκεία ως κρατική υπηρεσία

Του Περικλή Κοροβέση

Ολα τα παιδιά, σε κάποιο στάδιο της ανάπτυξής τους, θέτουν στους γονείς τους αλλεπάλληλα ερωτήματα. Αλλα μπορούν να απαντηθούν και άλλα όχι. Και σε κάποια στιγμή μπαίνει το ερώτημα, συνήθως στον μπαμπά -παραδοσιακά αυτός είναι ο σοφός αρχηγός-, για το ποιος έφτιαξε τον κόσμο. Και η πιο συνηθισμένη απάντηση είναι: ο Θεός.

Μετά ακολουθεί ένα ακόμα πιο σύνθετο ερώτημα: «Και τον Θεό ποιος τον έκανε;». Η σίγουρη απάντηση είναι πως τον Θεό δεν τον έφτιαξε κανείς. Υπήρχε πάντα από μόνος του. Αλλά αυτή η απάντηση δεν μοιάζει να ικανοποιεί το παιδί. Και συνεχίζει να ταλαιπωρεί τον μπαμπά του, μέχρι να επέμβει κατασταλτικά η μαμά νουθετώντας το βλαστάρι της, πως αυτά δεν είναι πράγματα για την ηλικία του.

Σε τι πιστεύει όποιος δεν πιστεύει;

Η φωτογραφία είναι του σπουδαίου Alex Webb

“Υπάρχει περισσότερη πίστη στην τίμια αμφιβολία, πιστέψτε με, απ’ ό,τι σε όλα τα πιστεύω”.
Άλφρεντ Τένισον, In memorium

“Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις;”
Πράξεις Αποστόλων, 22,7

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Όσο μεγαλώνουμε χάνουμε την ικανότητα να θαυμάζουμε. Τα περισσότερα πράγματα μας είναι γνωστά, τα έχουμε ζήσει ή έχουμε ζήσει κάτι παρόμοιο.

Κατά κάποιο τρόπο δεσμευόμαστε από τις εμπειρίες μας και τις πεποιθήσεις μας, παγιώνουμε αντιλήψεις και γινόμαστε μονολιθικοί, βέβαιοι για όσα ξέρουμε.

Χάνουμε την ύψιστη αρετή της αμφιβολίας, η οποία έχει αξία κυρίως όταν στρέφεται προς τον εαυτό μας, όταν καταφέρνουμε να αμφιβάλλουμε και να στοχαζόμαστε για κάθε μας βεβαιότητα.

Η πνευματική αρτηριοσκλήρωση προηγείται της κυριολεκτικής.

Διευρύνεται το κίνημα κατά των εμβολιασμών

ΙΝFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Κινήματα κατά του εμβολιασμού, που ξεκινούν από το Πακιστάν και φτάνουν μέχρι τις ΗΠΑ, κατηγορούνται για τον θάνατο εκατοντάδων παιδιών σε ολόκληρο τον κόσμο.

Είναι όμως αυτή η βασική αιτία λόγω της οποίας επανεμφανίζονται ασθένειες που είχαν εξαφανιστεί από τα χρόνια της βικτοριανής Αγγλίας;

Σκηνή πρώτη: Μια vegan μητέρα στο Λονδίνο εκλιπαρούσε τους δικαστές να της επιτρέψουν να μην εμβολιάσει τα δύο αγόρια της.

Η υπόθεση έφτασε στο ανώτατο δικαστήριο το οποίο αποφάσισε, πριν από μία εβδομάδα, ότι τα παιδιά θα έπρεπε να εμβολιαστούν ακόμη και χωρίς τη συγκατάθεση των γονιών τους.

Μύθοι, θρησκείες και Εκκλησία

Η έλευση της άνοιξης συνδυάζεται θρησκευτικά με την μεγάλη περίοδο θρησκευτικής νηστείας και το Πάσχα των χριστιανών. Είναι γνωστό, ότι πάρα πολλά στοιχεία, γιορτές, τελετές, σύμβολα, νηστείες, μυστήρια και συμβολισμούς ο χριστιανισμός τα άντλησε από προηγούμενες θρησκείες. Αυτό μπορεί να ερμηνευθεί τόσο ως μια λογική συνέχεια της θρησκευτικότητας, αλλά ταυτόχρονα και ως μια κίνηση αποτελεσματικότερης διείσδυσης σε πληθυσμούς που ορίζονταν από το θρησκευτικό στοιχείο. Πρέπει, όμως, να επισημάνουμε εξ αρχής ότι μια από τις ουσιαστικές διαφορές του χριστιανισμού με προγενέστερες θρησκείες (π.χ. παγανιστικού χαρακτήρα) είναι ο τρόπος που ορίζει τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση και το θείο, αφού αποδέχεται ένα υπερβατικό θεό που παρεμβαίνει αδιάκοπα στα ανθρώπινα και η αναζήτηση του δεν γίνεται στο απτό φυσικό περιβάλλον αλλά σε υπερβατικούς κόσμους.

Όμως οι ανθρώπινες κοινότητες ήταν ανέκαθεν θρησκευόμενες, άθρησκες ή άθεες; Οφείλουμε να πούμε ότι πολλές μελέτες και απόψεις αποτυπώνουν αντιθετικές καταστάσεις ως προς την ύπαρξη και την παρουσία της θρησκευτικότητας των ανθρώπων στις κοινότητες. Για παράδειγμα, ο Lubbock (1871), που είχε μελετήσει πρωτόγονες φυλές σε Αυστραλία και Γη του Πυρός, ισχυρίζεται ότι αρχικά η ανθρωπότητα ήταν άθεη. Και διακρίνει τα στάδια εξέλιξης της θρησκείας στα στάδια του φετιχισμού, τοτεμισμού, σαμανισμού και της ανθρωπόμορφης ειδωλολατρίας. Δηλώνει συγχρόνως την ύπαρξη λαών παντελώς άθεων, όπως οι Μελανήσιοι, οι Γιαγκάνοι της Γης του Πυρός, οι Κάφροι και οι Αρούντα της Αυστραλίας.

Οι ταριχευτές του σοσιαλισμού

Του Περικλή Κοροβέση

Στις 22 Ιουνίου του 1941 τα ναζιστικά στρατεύματα εισβάλλουν στη Σοβιετική Ενωση χωρίς να κηρύξουν πόλεμο. Το σύμφωνο φιλίας που είχε υπογραφεί μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας και της ΕΣΣΔ βρισκόταν σε ισχύ και δεν είχε καταγγελθεί από καμιά πλευρά.

Προηγουμένως, ο ναζιστικός στρατός είχε καταλάβει αστραπιαία το Βέλγιο, τη Γαλλία, την Ολλανδία, τη Δανία και τη Νορβηγία. Ολη η ανθρωπότητα αγωνιούσε για τον νέο παγκόσμιο πόλεμο που είχε ήδη αρχίσει, αλλά κανείς δεν ήξερε μέχρι πού θα φτάσει. Και ανάλογα με το καθεστώς που επικρατούσε σε κάθε χώρα επέλεγαν στρατόπεδο.

Οι χώρες που δεν ενεπλάκησαν στον πόλεμο ήταν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Και τα λεγόμενα ουδέτερα κράτη που δεν μπήκαν άμεσα στον πόλεμο είχαν σαφή ανάμειξη σε αυτόν. Αλλά υπήρξε και μια χώρα που δεν συμμετείχε σε αυτήν την αγωνία. Αυτή ήταν η ΕΣΣΔ.

Eθνικός αυτο-ανασκολοπισμός

Του Περικλή Κοροβέση

Ενας πανέμορφος νέος με βαθιά καλλιέργεια, που είχε σπουδάσει μουσική, μαθηματικά, φιλοσοφία και είχε μελετήσει σε βάθος όλες τις θρησκείες, αποφασίζει να γίνει μοναχός. Η διαρκής και συμπαγής βλακεία του κόσμου τον είχε κουράσει αφόρητα. Καταφεύγει σε ένα μοναστήρι που ήταν ξακουστό για τη σοφία των καλογέρων του. Ηγούμενος ήταν ένας άγιος γέροντας.

Ο νεαρός ενθουσιάζεται από την όμορφη γαλήνη που επικρατούσε στον χώρο, καταμεσής ενός παραδεισένιου τοπίου. Στην ερώτηση του ηγούμενου για ποιο λόγο θέλει να κλειστεί σε μοναστήρι, ο νέος απαντά με ένα αφοπλιστικό χαμόγελο: «Γιατί, άγιε πάτερ μου, θέλω να εγκαταλείψω τα εγκόσμια, με πληγώνουν».

Ο ηγούμενος ταράχτηκε λίγο, αλλά το έκρυψε. Και του απάντησε ήρεμα, σαν Βούδας: «Αγόρι μου, δεν κάνεις για μοναστήρι. Πρέπει πρώτα να εγκαταλείψεις τα εγκόσμια έξω και μετά να έρθεις εδώ. Αλλιώτικα θα φέρεις τα εγκόσμια στη μοναχική ζωή και θα καταστρέψεις και μας».

H μοιχαλίς ως ελευθερία

Του Περικλή Κοροβέση

Υπάρχει ένα τραγούδι του μεγάλου Γάλλου τροβαδούρου, Ζορζ Μπρασένς, για τη μοιχαλίδα. Και εκεί λέει: «Μη λιθοβολείτε τη μοιχαλίδα γυναίκα, εγώ βρίσκομαι από πίσω της».

Πρέπει να το άκουσα για πρώτη φορά από το Δεύτερο Πρόγραμμα, ίσως πριν από μισό αιώνα, και το έγραψα σε ένα μπομπινοφόρο μαγνητόφωνο της Φίλιπς. Τότε έτσι μαζεύαμε τις μουσικές μας. Δεν υπήρχαν λεφτά ούτε για γραμμόφωνο ούτε για δίσκους.

Αυτά ήρθαν αργότερα. Και φυσικά μας έδωσαν ευτυχία. Να έχεις πια όλους σχεδόν τους δίσκους που αγαπάς και όλοι αυτοί οι μεγάλοι μουσικοί να παίζουν για σένα όποτε το θελήσεις δεν είναι λίγο πράγμα. Αν και είμαι ηλεκτρονικά αγράμματος, δεν παύω να θαυμάζω τη σύγχρονη τεχνολογία, χάρη στην οποία με ένα χτύπημα μπορείς να κατεβάσεις όποια μουσική θέλεις.

Αυτοεκπληρούμενη προφητεία

Tου Τάσου Κωστόπουλου

Oταν το μακρινό εκείνο καλοκαίρι του 1993 ο υπερσυντηρητικός Αμερικανός πανεπιστημιακός Σάμιουελ Χάντινγκτον λάνσαρε στο περιοδικό Foreign Affairs τη θεωρία της «σύγκρουσης πολιτισμών», σύμφωνα με την οποία «τα πολεμικά μέτωπα του μέλλοντος θα είναι οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ πολιτισμών» (ακριβέστερα: θρησκειών), μια σύγκρουση Ισλάμ-Δύσης ανήκε ακόμη στο πεδίο της επιστημονικής φαντασίας.

Το πολιτικό Ισλάμ αποτελούσε μέχρι πρότινος έναν συντηρητικό στρατηγικό σύμμαχο της Δύσης στην αντιπαράθεσή της με το σοσιαλιστικό μπλοκ και τα ριζοσπαστικά κινήματα των μουσουλμανικών χωρών, οι όποιες δε αποκλίσεις απ’ αυτόν τον κανόνα (Χαμάς, αλγερινό Μέτωπο Ισλαμικής Σωτηρίας) παρέμεναν εντοπισμένες σε καθαρά τοπικά πλαίσια, δίχως να εντάσσουν τον εαυτό τους σε κάποια πλανητική αναμέτρηση.

Ο θεός αγαπάει τους πλούσιους

του Στέλιου Ελληνιάδη

Πρωί-πρωί, στην καρδιά της Αθήνας, στο κέντρο, ακούς καθαρά τη λειτουργία της  Κυριακής εξ αποστάσεως. Βρίσκομαι σε απόσταση μισού περίπου χιλιομέτρου, σε ευθεία γραμμή, από τον Άγιο Νικόλαο Νεαπόλεως, κι όμως η φωνή του ιερωμένου που ψάλλει φτάνει καθαρή μέχρι το διαμέρισμά μου. Που σημαίνει ότι όσο πιο κοντά τόσο πιο δυνατά, θες δεν θες εκκλησιάζεσαι.

Σε μια πυκνοκατοικημένη περιοχή της πόλης, από τις πιο πυκνοκατοικημένες η εκκλησία δεν αρκείται στους  πιστούς που προσέρχονται στο ναό, οικειοθελώς αλλά με ισχυρά ηχεία στο προαύλιο, η λειτουργία δεν είναι ορατή αλλά είναι ακουστή, υποχρεωτικά, σε μεγάλη έκταση.

Ένας στο σταυρό, χιλιάδες στο Ναό

by To Skouliki Tom

Αυθόρμητη πορεία διαμαρτυρίας οργανώθηκε το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής ύστερα από την είδηση της σύλληψης και θανάτωσης με σταύρωση ενός 33χρονου ονόματι Ιησούς Χριστός που, σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία, προερχόταν από τον αντιεξουσιαστικό χώρο.
Η είδηση έγινε αρχικά γνωστή μέσω του διαδικτυακού τόπου Athens Indymedia κι είχε ως εξής: «Με γελοία στοιχεία ο σύντροφος Ιησούς Χριστός από τη Ναζαρέτ προφυλακίστηκε και στη συνέχεια – παλεύοντας μόνος απέναντι σε ένα σαθρό και στημένο κατηγορητήριο – καταδικάστηκε σε θάνατο από το τσιράκι της εξουσίας Πόντιο Πιλάτο. Ας μπαίνει εδώ ενημέρωση από τις πορείες για να ξέρουν κι όσοι δουλεύουν τι γίνεται κάτω. Το μετρό πλησίον του Ναού είναι ακόμα ανοιχτό. Πλήθος κόσμου είναι ήδη συγκεντρωμένο έξω από τη Βουλή με κεντρικό σύνθημα Πιλάτε-Καμίνη, η Ανάσταση θα γίνει!»

Ο σκοταδισμός ως εξουσιαστική ιδεολογία

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

(Θρησκείες και ιερατεία στην εξουσία και στην υπηρεσία της εξουσίας)

«Να καταστρέψουμε τους μύθους που,περισσότερο από το χρήμα και τα όπλα

συνιστούν το τρομακτικότερο εμπόδιο στο δρόμο μιας ανασυγκρότησης της ανθρώπινης κοινωνίας»

Κορνήλιος Καστοριάδης[1]

Το τέλειο σκηνικό του Φόβου, χτισμένο με μαεστρία πάνω στη άγνοια ή στις όποιες μεταφυσικές ανησυχίες των ανθρώπων, τις οποίες από δύναμη αναζήτησης, έρευνας, αυτογνωσίας, αυτοπεποίθησης, έμπνευσης, δημιουργίας και απελευθέρωσης από το «Φόβο του Αγνώστου», τις υποβάθμισαν  σε «Φόβο του Θεού», σε  “Φόβο του θανάτου”, και σε «Εξουσιαστικό Φόβο»[2] δηλαδή σε μοιρολατρία και συνεπώς σε υποταγή στην εκάστοτε εξουσία. Συνειδητή υποταγή στις ανοησίες, στις ουσίες και στις εξουσίες, για μια χούφτα Δολάρια οι εξουσιαστές και για μια άδεια ζωή γεμάτη ψευδαισθήσεις οι εξουσιαζόμενοι.