Θεωρία των άκρων, πολιτική διολίσθηση, και σύγχρονος αστισμός

Του Ανδρέα Βελισσάριου

Οι “πολεμικού τύπου παρεμβάσεις” του Ρουβίκωνα, το γιαούρτωμα πολιτικών προσώπων, η ανυπακοή και οι κάθε τύπου εργατικές παρεμβάσεις, οι αιματηρές επιθέσεις και δολοφονίες με μαχαίρια φασιστών, αναμιγνύονται σε ένα πολιτικό μίξερ του σύγχρονου αστικού κράτους με το “προϊόν” να είναι η αναπαραγωγή για πολλοστή φορά της θεωρίας των δύο άκρων. Μια θεωρία που αναμασάται εντόνως από το ευρύτερο σύστημα, αλλά και τα πολιτικά κόμματα που ξεκινούν από τις πατροπαράδοτες δυνάμεις των ΠΑΣΟΚ/Ν.Δ και φτάνουν μέχρι το Τζήμερο και τον Καρατζαφέρη. Η θεωρία των δύο άκρων υποστηρίζει ότι η άκρα Αριστερά και η άκρα Δεξιά πλευρά του πολιτικού φάσματος ταυτίζονται, καθώς αποτελούν πανομοιότυπα βίαιες εκφράσεις του ολοκληρωτισμού, με διαφορετικό πρόσημο. Πρόκειται για ένα χονδροκομμένο σόφισμα, κατά το οποίο ο ναζισμός και ο μαρξισμός αποτελούν ένα αλληλοτροφοδοτούμενο σύστημα που αντιμάχεται τον κοινοβουλευτισμό και επιβουλεύεται τη δημοκρατία (κόκκινος και μαύρος φασισμός).

Μια θεωρία που αμαυρώνει και απαξιώνει έντονα τόσο τους αγώνες του εργατικού κινήματος παγκοσμίως όσο και την ίδια την κομμουνιστική ιδεολογία που αποτελεί την αιχμή του δόρατος για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος με τα τόσα δεινά του. Πολλές φορές ακούμε να εξισώνονται με τεράστια ευκολία φυσιογνωμίες τύπου Στάλιν και Χίτλερ για να καταλήξουν οι εκφραστές αυτών των απόψεων στο ιδιοφυές συμπέρασμα ότι είχαν τα ίδια θύματα, διέπραξαν τα ίδια εγκλήματα, άρα ταυτίζονται.

Η Θεωρία των Δύο Άκρων του ΜΚΛ

by To Skouliki Tom

Στα κάγκελα έχει βγει το Μέτωπο Κοινής Λογικής της χώρας, εξαιτίας της δίωξης του Γερμανού ιστορικού Χάινς Ρίχτερ που δικάζεται στο Ρέθυμνο με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο.

Προφανώς και είναι απαράδεκτο να διώκεται κάποιος για τις απόψεις του – όσο για τον πούτσο και να είναι αυτές – αλλά το πρόβλημα των φιλελέδων δεν είναι αυτό.

Το πρόβλημά τους είναι ότι συμφωνούν με αυτές τις απόψεις που λένε ότι στη Μάχη της Κρήτης οι μακελάρηδες ήταν οι Κρητικοί  αγρότες που λιάνιζαν τους ανυπεράσπιστους Ναζί αλεξιπτωτιστές-τουρίστες, οι οποίοι επισκέπτονταν το νησί για να χαρούν τις χρυσαφένιες παραλίες και να διδάξουν χιτλερικό διαφωτισμό.

Η πλατεία Συντάγματος δεν είχε δράκο

Εκείνο το απόγευμα της Τετάρτης 25^ης Μαΐου του ‘11, στο τρίτο κάλεσμα για συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα, χωρίς κομματικό ή συνδικαλιστικό καπέλο, βρέθηκα κι εγώ παρασυρμένος περισσότερο από την περιέργεια, παρά από κάποιο αγωνιστικό εφαλτήριο. Αν κρίνω από τα πρόσωπα των δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που περιφέρονταν στην πλατεία τις πρώτες ώρες, μάλλον οι περισσότεροι ήταν παρακινημένοι από την ίδια περιέργεια. Λίγες ώρες μετά και ενώ έπρεπε να αποχωρήσω «δια προσωπικούς λόγους», έκανα μία παρατήρηση σε ένα φίλο:

«Αν μέχρι το βράδυ όλοι αυτοί αρχίσουν να μιλάνε μεταξύ τους και στηθεί συνέλευση, φίλε μου θα έχουμε κερδίσει».

Κρίση ηγεμονίας και πατροκτονία

Η παρόξυνση της δράσης της Χρυσής Αυγής τις περασμένες εβδομάδες, και η επιχείρηση εξάρθρωσης του εγκληματικού της πυρήνα, είναι το δεύτερο «ατύχημα» που δοκιμάζει τις αντοχές του πολιτικού συστήματος, μετά το καλοκαιρινό «ατύχημα» της ΕΡΤ. Είναι γενετικά διαφορετικά γεγονότα, αλλά και τα δύο ήταν απρόβλεπτα και έδρασαν, δρουν ακόμη, σαν παράδοξοι ελκυστές επί ενός συστήματος εξόχως ασταθούς και εύθραυστου.