Δεν είναι 4ο μνημόνιο… είναι κάτι πολύ χειρότερο

Του ΘέμηΤζήμα

Η ελληνική κυβέρνηση ετοιμάζεται να υπογράψει κάτι πολύ χειρότερο από ένα 4ο μνημόνιο: ετοιμάζεται να καταθέσει στη Βουλή το σχέδιο για ένα διαρκή στο χρόνο, μηχανισμό επιβολής οικονομικών μέτρων, αυτοματοποιημένα, δηλαδή ασχέτως πολιτικών επιλογών που τυχόν θα προκύπτουν από εκλογικές αναμετρήσεις, βάσει μάλιστα δημοσιονομικών και όχι οικονομικών κριτηρίων.

Πρόκειται για ένα μηχανισμό στη σύλληψή του και στην εν δυνάμει εφαρμογή του, υπέρ-συνταγματικής ισχύος, αφού θα πρέπει να επιβάλλει την ισχύ του έναντι των όποιων αλλαγών στη σύνθεση της Βουλής και στην κυβέρνηση. Ή αλλιώς για ένα μηχανισμό ευθέως αντισυνταγματικής λειτουργίας, δεδομένου ότι κάμπτει τη λαϊκή κυριαρχία στις βασικότερες θεσμικές λειτουργίες δια των οποίων η τελευταία υλοποιείται.

Η παγίδα του δημοσιονομισμού

Του Θέμη Τζήμα

Ας γυρίσουμε για λίγο στο όχι και τόσο μακρινό 2010: η κυβέρνηση Παπανδρέου ανακοινώνει ότι η Ελλάδα υπογράφει το πρώτο μνημόνιο με τη λεγόμενη τρόικα επειδή αποφαίνεται πως ονομαστικό επιτόκιο 6,2%- περίπου- στα 10ετή ομόλογα σημαίνει αποκλεισμό από τις διεθνείς αγορές, επειδή το δημόσιο χρέος είναι κοντά στο 120% και επειδή το έλλειμμα είναι πολύ πάνω από 10%.

Στο έδαφος μιας εγκληματικής υπερβολής- σε ό,τι είχε να κάνει με τα επιτόκια δανεισμού που σήμερα μετά από 6 χρόνια φαντάζουν ονειρικά– και μιας αυθαιρεσίας- την ίδια εποχή η Γερμανία είχε πολύ μεγαλύτερο μικτό δημόσιο και ιδιωτικό χρέος από την Ελλάδα και η Ιαπωνία πολύ μεγαλύτερο δημόσιο χρέος, ωστόσο  κανείς δεν τις θεωρούσε χρεοκοπημένες– όλη η οικονομία και κατά συνέπεια η κοινωνία και η πολιτική ζωή της χώρας ξεκίνησαν να τρέχουν πίσω από δημοσιονομικούς στόχους και μεγέθη. Από όταν μάλιστα το κοινό μυστικό της αναδιάρθρωσης του χρέους ήρθε στην επιφάνεια με το πρώτο PSI, στα 7 χρόνια που ακολούθησαν, κάθε κυβέρνηση ανεξαιρέτως, λέει με διαφορετικά λόγια το ίδιο ακριβώς πράγμα: θα εφαρμόσει μέτρα περιοριστικής πολιτικής- δηλαδή φτώχειας και ανεργίας- για να μείνει η χώρα στη ζώνη του Ευρώ και να πετύχει κάποιου είδους αναδιάρθρωση χρέους, που με κάποιο ανεξήγητο τρόπο θα αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των επενδυτών στην ελληνική οικονομία και άρα θα φέρει ανάπτυξη.

Η παγίδα του χρέους και της πολιτικής διαπραγμάτευσης

Του Θέμη Τζήμα

Οι δανειστές της χώρας γνωρίζουν πολύ καλά το παιχνίδι με το δημόσιο χρέος και το παίζουν αριστοτεχνικά, εν πολλοίς και λόγω της κάκιστης στάσης όλων των ελληνικών κυβερνήσεων μέσα στην κρίση. Το δημόσιο χρέος, όπως και το ιδιωτικό, δεν είναι παρά ένα πολιτικό μέγεθος κατά βάση, σύμφυτο με και αναγκαίο στον καπιταλισμό. Πέρα από τα δήθεν «αμείλικτα νούμερα», υπάρχει το γιγάντιο ιδιωτικό χρέος της Γερμανίας, το δημόσιο χρέος της Ιαπωνίας αλλά και το παρελθόν της ίδιας της Δυτικής Ευρώπης, που δείχνει ότι κορυφαία επιτεύγματα του κοινωνικού κράτους, όπως το μεταπολεμικό κοινωνικό κράτος της Μεγάλης Βρετανίας, θεμελιώθηκαν εν μέσω περιβάλλοντος «υπερχρέωσης», όπως οι «δημοσιονομιστές» θα έλεγαν σήμερα.

Και οι κοριοί ανενόχλητοι τη δουλειά τους…

Του Θέμη Τζήμα

Τις προηγούμενες ημέρες ξέσπασε σύγκρουση μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης γύρω από ένα δημοσίευμα του Έθνους το οποίο περιείχε απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες από παρακολουθήσεις των τηλεφωνικών συνομιλιών του εκπροσώπου τύπου της ΝΔ με έναν κατηγορούμενο για εκβίαση δημοσιογράφο.

Το σημαντικό- και ενοχλητικό για την εξουσία- με το κράτος δικαίου είναι ότι εφαρμόζεται επί όλων, είτε είναι συμπαθείς, είτε αντιπαθείς, είτε δεξιοί, είτε αριστεροί, είτε σέβονταν το κράτος δικαίου και οι ίδιοι είτε το παραβίαζαν. Η αριστερά μάλιστα- και ιδίως τμημάτων του ΣΥΡΙΖΑ-  είχε δώσει και ορθώς μάχες για την τήρηση του δικαιωματικού πλαισίου του κράτους δικαίου, για όλους, είτε ήταν εν γένει πολίτες, είτε  καταδικασθέντες για σοβαρά αδικήματα. Απολύτως ορθώς ο ΣΥΡΙΖΑ όπως και άλλες δυνάμεις- ίσως άλλες πολύ περισσότερο- απαιτούσαν να σταματήσουν οι παρακολουθήσεις, να γίνονται σεβαστές οι δικονομικές εγγυήσεις, τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών κλπ.

Το σύνδρομο της 17ωρης διαπραγμάτευσης

Του Θέμη Τζήμα

Προσφάτως αντάλλαξα κάποια μηνύματα με στέλεχος που βρίσκεται σε θέση ευθύνης σε ένα υπουργικό γραφείο της νυν κυβέρνησης. Στην κριτική μου επί της κυβερνητικής πολιτικής μου απάντησε αφενός περίπου ότι δε δέχεται κριτική σε θέματα δικαιωμάτων, αρχών κλπ και αφετέρου ότι δουλεύει εδώ και πολύ καιρό 15 ώρες ημερησίως.

Δεν πρόκειται για τη συγκεκριμένη περίπτωση μόνο: μετά το καλοκαίρι και τη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, τα στελέχη της κυβέρνησης και του κόμματος ακολουθούν μια πορεία μνημονιακού ΠΑΣΟΚ: θεωρούν αυτονόητη την ηθική και πολιτική υπεροχή τους, σαν να είναι τίτλος που απονέμεις στον εαυτό σου, εφ’ όρου ζωής και γενικής δικαίωσης το να αυτο- αποκαλείσαι αριστερός, ασχέτως του τι κάνεις και ποια πολιτική υπηρετείς. Επιπροσθέτως δε, μετά τη 17ωρη διαπραγμάτευση Τσίπρα, με τα γνωστά αποτελέσματα, οι πολλές ώρες- πραγματικής ή υποτιθέμενης και σε κάθε περίπτωση επαρκώς αμειβόμενης- δουλειάς προβάλλονται σαν να είναι ιστορικά μοναδική η πολύωρη εργασία κυβερνητικών στελεχών,  που μάλιστα θα πρέπει να αξιολογείται ως θετική και επαρκής, ασχέτως της αποτελεσματικότητάς της.

ΕΕ – Τουρκία: Μια γελοία συμφωνία

Του Θέμη Τζήμα

Η πρώτη φάση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αποκαλείται από ιστορικούς ως «ο γελοίος πόλεμος». Μετά τις πρώτες νίκες της ναζιστικής Γερμανίας, οι αντιμαχόμενοι ήταν μεν τυπικά σε πόλεμο, κανείς όμως δεν τολμούσε να επιτεθεί στον άλλο – με αποτέλεσμα η Γερμανία να ετοιμάζεται για την κατάληψη της Γαλλίας και οι υπόλοιποι να περιμένουν το αναπόφευκτο εν είδει αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Έκαναν ότι πολεμούν χωρίς στην πραγματικότητα να πολεμούν εν αναμονή της Κλιμάκωσης.

Η συμφωνία Ευρωπαϊκής Ένωσης – Τουρκίας είναι απ’ αυτή την έννοια μια γελοία συμφωνία: όλοι αντιλαμβάνονται ότι είναι μια μη λειτουργική και αντίθετη προς το διεθνές δίκαιο συμφωνία -όσοι τουλάχιστον δεν τρέφουν αυταπάτες-, ωστόσο υποκρίνονται ότι θα την εφαρμόσουν και ότι θα αντιμετωπίσει την προσφυγική κρίση αποτελεσματικά, περιμένοντας τη νέα επιδείνωση του ζητήματος.

Ο «ειδυλλιακά προοδευτικός» κος Μουζάλας

Του Θέμη Τζήμα

Στην Ελλάδα – και όχι μόνο εδώ που τα λέμε – υπάρχει μια ειδική κατηγορία “προοδευτικών” πολιτικών ή και “celebrities” ενίοτε:

βγαίνουν ωραίες φωτογραφίες, στρογγυλεύουν το λόγο τους, μιλούν μειλίχια,  είναι έτοιμοι να αφήσουν την εξουσία, που ωστόσο ποτέ δεν αφήνουν, έχουν να επικαλεστούν προοδευτικό παρελθόν, δείχνουν να δουλεύουν πολύ – και ίσως να το κάνουν- χωρίς κανείς να τους ζητά λογαριασμό για την αποτελεσματικότητά τους, χρίζονται προοδευτικοί από άλλους “προοδευτικούς”- πχ. Τύπου Μπουτάρη, Σ. Θεοδωράκη, συγκροτήματος Σκάι- Καθημερινής κλπ- και κυρίως ξέρουν να λένε πάντα κάτι “λογικό” αναλόγως της εκάστοτε εξουσίας και των επιλογών της. Αν μάλιστα έχουν ως αντιπάλους τίποτα εθνικόφρονες τύπου Καμένου, ακόμα καλύτερα.

Οι ένοχοι της Ειδομένης

Του Θέμη Τζήμα

Η Ειδομένη είναι ένας τόπος μαρτυρίου, από αυτούς που αν δεν τους δει και ζήσει έστω και λίγο κάποιος, δεν μπορεί να τους συλλάβει. Χιλιάδες άνθρωποι εγκαταλείπονται να σαπίσουν κάτω από τη βροχή, μέσα στη λάσπη, παγιδευμένοι ανάμεσα στα κλειστά σύνορα της Ευρώπης εδώ και στις βόμβες της Ευρώπης, των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, στις χώρες τους.

Άντρες, γυναίκες, παιδιά, άτομα με αναπηρία επιβιώνουν χάρη σε ΜΚΟ, που βέβαια διαχειρίζονται- τουλάχιστον αρκετές εξ αυτών- τεράστια ποσά από το εξωτερικό και στην ανιδιοτελή αλληλεγγύη χιλιάδων ανθρώπων, ενώ μια ολόκληρη καπιταλιστική οικονομία της δυστυχίας ανθεί γύρω και πάνω στη δυστυχία.

Το ελληνικό κράτος αν εξαιρέσουμε την παρουσία λίγων ταλαίπωρων αστυνομικών είναι εγκληματικά απόν, σε συνεννόηση με την ΕΕ που προτιμά να στήνει μπίζνες χρηματοδοτώντας τους αποθηκευτικούς της χώρους. Ούτε σε έναν τομέα- της οργάνωσης της βοήθειας, της πληροφόρησης, της υγειονομικής περίθαλψης, της φύλαξης, της διαμόρφωσης καταλυμάτων- υπάρχει παρουσία του κράτους.

Το πρόβλημα ήταν και παραμένουν τα μνημόνια κ. Τσίπρα

Του Θέμη Τζήμα

Όποτε ο πρωθυπουργός βρίσκεται μπροστά στα επίχειρα της πολιτικής του και της υπογραφής του ανακαλύπτει το νέο «αντίπαλο» της εβδομάδας. Η δε πολεμική του εναντίον του ΔΝΤ τείνει να καταστεί νούμερο επιθεώρησης.

Πριν λίγους μήνες «έφευγε», μετά βγήκε ο υπουργός οικονομικών και διαβεβαίωσε ότι δε θέλουμε να πάει πουθενά και τώρα που η διαπραγμάτευση «παραχώρηση κυριαρχίας στο Αιγαίο και αποδοχή του κλεισίματος των συνόρων για μείωση χρέους» αποτυγχάνει όπως ήταν αναμενόμενο, ο Αλέξης Τσίπρας θυμήθηκε και πάλι ότι το πρόβλημα είναι – όχι τα μνημόνια αλλά – το ΔΝΤ.

Πότε τελειώνει η κρίση; Επ’ αφορμής Κύπρου

του Θέμη Τζήμα

Με αφορμή την Κύπρο και τις ανακοινώσεις του υπουργού οικονομικών της, περί μεγέθυνσης φέτος της κυπριακής οικονομίας, διάφοροι σχολιαστές έχουν αρχίσει να οικοδομούν άλλο ένα success story, όπως αυτά στα οποία αρέσκονταν το προηγούμενο διάστημα, επί κυβερνήσεων Σαμαρά. Κάνοντας τη σύγκριση με την κυβέρνηση Τσίπρα και τα προφανώς απογοητευτικά έως τραγικά στοιχεία της ελληνικής οικονομίας, καταλήγουν στο βολικό για τους ίδιους συμπέρασμα, ότι μια συνεπής δεξιά πολιτική βγάζει τις χώρες από την κρίση, ενώ οι αριστερές πολιτικές και κυβερνήσεις τις βυθίζουν περαιτέρω. Οι αναλύσεις αυτές είναι και κακόπιστες και λανθασμένες. Επιπλέον όμως είναι ενδεικτικές ενός στρεβλού τρόπου σκέψης παγκοσμίως, που εν πολλοίς ευθύνεται για την επανάκαμψη της καπιταλιστικής κρίσης που φαίνεται ότι βιώνουμε.

Η κριτική είναι κακόπιστη διότι πρώτον ουδέποτε στην Ελλάδα των μνημονίων εφαρμόστηκε αντιμνημονιακή, πολλώ δε μάλλον, αριστερή πολιτική. Από το Φεβρουάριο του 2015 ξεκίνησε με ευθύνη των Τσίπρα- Βαρουφάκη μια διολίσθηση προς νέο μνημόνιο που ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι, με τη συμφωνία για το τρίτο μνημόνιο. Μέχρι τότε, ακόμα και οι πλέον μετριοπαθείς σοσιαλδημοκρατικές προτάσεις του προ του 2015, προεκλογικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ έμειναν αδρανείς και εν τέλει δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Η κάκιστη διαπραγμάτευση Τσίπρα- Βαρουφάκη σαφώς επέτεινε την κρίση, αφού κέρδισε χρόνο όχι υπέρ της χώρας αλλά υπέρ των πιστωτών. Ωστόσο, στην πραγματικότητα η τακτική αυτή δεν ήταν πολύ διαφορετική από όσα έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και σίγουρα δεν ήταν αριστερή.

Ποιον αλήθεια εκπροσωπεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης;

Του Θέμη Τζήμα

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξελίσσεται ταχύτατα σε μια ακόμη φούσκα, από αυτές που το σύστημα εξουσίας συνηθίζει τελευταία να παράγει και να καταναλώνει με ρυθμό εξαμήνου.

Πρόκειται για τον πλέον κρυπτόμενο επικεφαλής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πέραν ενός χοντροκομμένου κοινωνικού αυτοματισμού, είναι αδύνατον να εντοπίσει κανείς όση προσπάθεια και αν καταβάλλει, τι- έστω στο περίπου- λέει ο Κ. Μητσοτάκης για το ασφαλιστικό ή και εν γένει για την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, που άλλωστε ψήφισε και ο ίδιος. Αν ο Αλέξης Τσίπρας προσωποποιεί τα αδιέξοδα του τυχοδιωκτισμού και της προσχώρησης στον αντίπαλο, ο Κ. Μητσοτάκης συμπυκνώνει όλες τις αντιφάσεις και τη ρηχότητα ενός δήθεν μεταρρυθμιστικού, νεοφιλελεύθερου και αυταρχικού λόγου, που πέραν μιας θολής αντί- αριστερής ρητορείας και ενός ψευτό- κοσμοπολιτισμού, από το καλοκαίρι που μορφοποιήθηκε στο “μένουμε Ευρώπη”, έως και σήμερα δεν έχει προσφέρει το παραμικρό στη δημόσια συζήτηση αλλά αντίθετα εκτίθεται διαρκώς από τους ίδιους τους Ευρωπαίους πάτρωνές του.

Τσίπρας – Μητσοτάκης: (ενδό-) νεοφιλελεύθερη σύγκρουση και στο βάθος συνεργασία

του Θέμη Τζήμα

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης χρωστάει ευγνωμοσύνη στον Αλέξη Τσίπρα. Αν ο τελευταίος δεν είχε διακηρύξει με κάθε τρόπο ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από αυτόν του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή των μνημονίων, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και πολλοί άλλοι ιδεολογικά ή “τυχοδιωκτικά” νεοφιλελεύθεροι – Γιώργος Παπανδρέου, Λουκάς Παπαδήμος, Αντώνης Σαμαράς, Βενιζέλος, Στουρνάρας κλπ –  δε θα είχαν αναβαπτιστεί και δε θα είχαν ξεπλυθεί ποτέ.

Θα παρέμεναν μειοψηφικοί στους χώρους τους και θεωρούμενοι ως συνταγές αποτυχίας. Επιπλέον, αν ο πρωθυπουργός δεν είχε χρίσει την ακραία, λαϊκή δεξιά σταθερό σύμμαχό του, σχετικά πιο δύσκολα θα εκλεγόταν σήμερα, πρόεδρος στην αξιωματική αντιπολίτευση, με κεντρώο υποτίθεται προφίλ αλλά και με ξεκάθαρους συμμάχους από τον ακροδεξιό συρφετό της ΝΔ – χωρίς τα παραπάνω να σημαίνουν ότι και ο Ε. Μεϊμαράκης στην πράξη είναι διαφορετικός.

Ασφαλιστικό: Το μεγάλο «παζάρι» των μνημονιακών πάνω στα ερείπια

του Θέμη Τζήμα

Οι προτάσεις της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό, δηλαδή η αφετηρία της συζήτησής της με την τρόικα που μετά βεβαιότητας θα εξελιχθεί επί τα χείρω στην πορεία, δικαιώνει την πλέον νοσηρή μνημονιακή φαντασία, φέρνοντας σε αμηχανία- υποθέτει κανείς- ακόμα και τους πλέον κυνικούς ή αφελείς οπαδούς της κυβέρνησης. Ό,τι δεν τόλμησε ο Σαμαράς το υλοποιεί ο Τσίπρας. Όπου αντιστάθηκε η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ- ΝΔ- ΔΗΜΑΡ, υποχωρεί η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ.

Πέρα από τα επιμέρους καταστροφικά σημεία της πρότασης για το ασφαλιστικό πρέπει να επιμείνει κανείς στη λογική του, η οποία από τον κοινωνικό- ταξικό αυτοματισμό μας εισάγει ως κοινωνία και επισήμως στον “αυτοματισμό” των γενεών: “μην παραπονιέστε για τα ψίχουλα που θα παίρνετε οι νυν συνταξιούχοι, γιατί οι επόμενοι θα πάρουν ακόμα λιγότερα”.

Ο βαθύς νεοφιλελευθερισμός του Αλέξη Τσίπρα

του Θέμη Τζήμα

Ο Κώστας Σημίτης, ως ένας τυπικός αλλά και σημαντικός δεξιός σοσιαλδημοκράτης της δεκαετίας του ’90 σηματοδότησε τον πρόλογο εφαρμογής του νεοφιλελευθερισμού στη χώρα, επιτελώντας ταυτόχρονα ιδεολογική και υλική λειτουργία.

Δυσφημώντας όλη τη λαϊκή, αντιιμπεριαλιστική και κοινωνική παρακαταθήκη του ΠΑΣΟΚ και της μεταπολίτευσης διαμόρφωσαν μαζί με την ομάδα του αλλά και με ένα τμήμα της ανανεωτικής αριστεράς, τους ιδεολογικούς όρους της Ελλάδας του δεξιού “εκσυγχρονισμού” και της απόλυτης εξάρτησης από τον ευρωπαϊσμό και τον ατλαντισμό. Στο υλικό πεδίο πέτυχαν τη γιγάντωση της κερδοφορίας και της πολιτικής επιρροής του μεγάλου κεφαλαίου από τη μια και της ακόμα σαφέστερης οργανικής υποταγής του κράτους στις ανάγκες αναπαραγωγής των κυρίαρχων οικονομικών σχέσεων, με ταυτόχρονη υποχώρηση του αναπτυξιακού και κοινωφελούς ρόλου του. Όλα αυτά κορυφώθηκαν με την ένταξη στο σκληρό πυρήνα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, στη ζώνη του Ευρώ και σε ό,τι έχει να κάνει με συλλογικό φαντασιακό, δια των Ολυμπιακών του 2004.

Το κρεσέντο υποκρισίας της Δύσης πάνω στους νεκρούς

Του Θέμη Τζήμα

Η υποκρισία μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι και το παιχνίδι με τη διέγερση του φόβου αγγίζουν νέα ύψη, με τη χώρα μας φυσικά να μη μένει πίσω. «Σε πολιορκία η Ευρώπη», «αμυνόμενη δημοκρατία η Ευρώπη», «είμαστε όλοι Γάλλοι» και λοιπές μεγαλοστομίες που αποδεικνύουν τη βαθιά κρίση συνείδησης στη Δύση αλλά και την υποκρισία των κυβερνήσεων.

Πριν ασπαστούμε το κλίμα της Ευρώπης- οχυρού θα έπρεπε να αναρωτηθούμε αν η Ευρώπη πολιορκείται από τις κυβερνήσεις ΗΠΑ και ΕΕ, που αποφάσισαν να αλλάξουν δια της βίας και κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου τα καθεστώτα Καντάφι στη Λιβύη και Άσαντ στη Συρία, ενισχύοντας φονταμενταλιστικές ισλαμικές ομάδες, μεταξύ των οποίων και το Ισλαμικό κράτος. Μήπως πολιορκείται από τις συνέπειες όσων έπραξε η συμμαχία των προθύμων που ανέτρεψε δια της βίας και κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου το καθεστώς Σαντάμ Χουσεϊν, προωθώντας κατόπιν έναν εμφύλιο στο Ιράκ, μέσα από τον οποίο προέκυψε μια νέα γενιά τζιχαντιστών; Μήπως πολιορκείται από τους συμμάχους της Δύσης – Τουρκία, Σ. Αραβία κλπ – που εκπαιδεύουν, χρηματοδοτούν και στέλνουν πολεμιστές στο Ισλαμικό Κράτος, στο πλαίσιο προώθησης μιας σύγκρουσης μεταξύ μουσουλμάνων και της αλλαγής συνόρων στην ευρύτερη Μ. Ανατολή;

Η επικίνδυνη καρικατούρα στρατηγικής έντασης

Του Θέμη Τζήμα

Όσο οι μέρες περνούν και μετά μάλιστα την απαράδεκτη ανοχή μέρους των ποντιακών σωματείων στους ναζιστές υπερασπιστές των γενοκτονιών, που εξελίχθηκε στην άθλια επίθεση εναντίον του βουλευτή Κουμουτσάκου- την οποία ακολούθησαν εξαιρετικά προβληματικές δηλώσεις του ιδίου του θύματος- φαίνεται ότι, ακόμα και αν δεν ήταν προσχεδιασμένη, πλέον με ευχαρίστηση η κυβέρνηση, φυσικά η Χρυσή Αυγή αλλά και η αντιπολίτευση τσαλαβουτούν σε μια στρατηγική έντασης ή καλύτερα σε μια επικίνδυνη καρικατούρα αυτής, προκειμένου να αποπροσανατολίσουν από το ότι από κοινού στηρίζουν τον εφαρμοσμένο νεοφιλελευθερισμό των μνημονίων.

Ο νέος ρόλος του Τσίπρα είναι «τροχονόμος συμφερόντων»

Του Θέμη Τζήμα

Αυτήν την περίοδο διεξάγονται στην Ελλάδα τέσσερις μεγάλες ενδοσυστημικές μάχες: ξένα κράτη είτε δια κρατικών εταιρειών είτε δια ιδιωτικών που απολαμβάνουν προνομιακών σχέσεων με τις κυβερνήσεις τους διεκδικούν τα δημόσια μονοπώλια και τους στρατηγικούς κλάδους- επιχειρήσεις του ελληνικού δημοσίου, που η ελληνική κυβέρνηση έχει δεσμευτεί να τους προσφέρει.

Η εθνική μας κουρελού

Του Θέμη Τζήμα

Αν ορίζαμε την ουσία των μνημονίων σε σχέση με την εθνική οικονομία θα λέγαμε ότι συνιστούν το πλαίσιο εξαναγκασμού της προκειμένου να “δουλεύει” με τρόπο και σε ρυθμούς που τη διαλύουν ως τέτοια. Η εθνική οικονομία, ως συνολική κατάσταση- σύνθεση διαφορετικών συνιστωσών βιώνει μέσα στο μνημονιακό περιβάλλον και με διαρκώς οξύτερη ένταση, την αχρήστευση των στρατηγικού χαρακτήρα συστατικών στοιχείων της.

Ο τριπλός πόλεμος του συστήματος εξουσίας και το πότισμα των τηλεγραφόξυλων

Του Θέμη Τζήμα

Το σύστημα ή σύμπλεγμα εξουσίας επί της χώρας, που συντίθεται από το μεγάλο κεφάλαιο με κυρίαρχο το τραπεζικό και τους χρεοκοπημένους τραπεζίτες, τον ξένο παράγοντα είτε πρόκειται για κυβερνήσεις είτε για ξένο κεφάλαιο και από ένα τμήμα της εγχώριας πολιτικής ελίτ -και- με το τρίτο μνημόνιο συνεχίζει τον τριπλό πόλεμο στον οποίο βασίζεται η κυριαρχία του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού τόσο στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς- αναλογικά βεβαίως και με τις προφανείς διαφοροποιήσεις κατά περίπτωση: πόλεμο κατά της εργασίας, πόλεμο κατά της δημοκρατίας, πόλεμο κατά της δυαδικής ιδιότητας ανθρωπιστή- πολίτη.

Πίσω από τις καταρρέουσες διακηρύξεις περί ισοδυνάμων, τις οποίες μάλιστα αποδομεί τις τελευταίες μέρες το εκ των Αμερικανών “φίλων” μας ελεγχόμενο ΔΝΤ, μέσα από τη θύελλα μέτρων που έρχονται στο επίπεδο μισθών, συντάξεων, ιδιωτικού χρέους και υπερφορολόγησης των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων την ώρα που νέες τρύπες υπέρ του μεγάλου πλούτου ανοίγουν, επιτείνεται η άμεση ή έμμεση υποτίμηση της εργασίας είτε πρόκειται για μισθωτή εργασία στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα, είτε για την προσωπική εργασία του ελεύθερου επαγγελματία.

Οι Αλιέντε αυτού του κόσμου είναι το νέο, κε Τσίπρα

Του ΘΕΜΗ ΤΖΗΜΑ*

Ελάχιστα πράγματα βασίζονται σε τέτοιο βίαιο και α- πολιτικό μανιχαϊσμό όσο το να αυτό- προβάλλεσαι ως το νέο απέναντι σε οτιδήποτε άλλο, που οριοθετείς ως το παλαιό. Ο κος Τσίπρας και το επιτελείο του, αφού από το -ρηχό- αντιμνημόνιο πέρασαν στο “τί να κάναμε” προκειμένου να δικαιολογήσουν την υπογραφή του μνημονίου και πλέον στο “ευτυχώς που υπογράψαμε το μνημόνιο”- ακολουθώντας κατά πόδας τα βήματα της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου- αποπειρώνται να βρουν το νέο σημείο στήριξης της πολιτικής τους στην αντίθεση παλαιού και νέου.

Αγνοούν ότι η λατρεία του νέου για το νέο είναι γέννημα του ρεύματος του φουτουρισμού που κατόπιν υιοθετήθηκε από το φασισμό. Ακόμα χειρότερα, αγνοούν τι είναι το νέο.

Το “νέο” είναι να ανοίγεις δρόμους προς το σοσιαλισμό μέσα στο νεοφιλελευθερισμό, όχι να γίνεσαι το πλυντήριο ενός παρηκμασμένου και παρακμιακού συστήματος εξουσίας, που χάρη στη δική σου υποταγή στις εντολές του, μπορεί να δηλώνει θρασύτατα ότι δικαιώθηκε για τις μνημονιακές επιλογές του.

Η υποκρισία της πρωθυπουργικής ΤΙΝΑ

Του Θέμη Τζήμα

Η ΤΙΝΑ- There Is No Alternative- που από τη Θάτσερ ασμένως υιοθέτησαν κατά σειρά και εν μέσω κρίσης, στα καθ΄ ημάς οι Γιώργος Παπανδρέου, Λουκάς Παπαδήμος, Αντώνης Σαμαράς, Βαγγέλης Βενιζέλος, Φώτης Κουβέλης και πλέον Αλέξης Τσίπρας, προκειμένου να δικαιολογήσουν την εφαρμογή από πλευράς τους των εντολών της οικονομικής ολιγαρχίας- ξένης και ντόπιας- της καγκελαρίας του Βερολίνου και ορισμένων αντιδραστικών κύκλων της Ευρωζώνης εδράζεται σε ένα χιλιοειπωμένο επιχείρημα: φέρτε μας- λένε οι πρωθυπουργοί της χώρας- εναλλακτική πρόταση και μετά συζητάμε.

Το εν λόγω επιχείρημα απαιτεί καθαρή απάντηση, διότι βασίζεται σε ένα τριπλό υποκριτικό επιχείρημα: πρώτον, κάθε ηγέτης, κάθε συνόλου πάντοτε και ακόμα περισσότερο σε συνθήκες κρίσης οφείλει να διαθέτει όχι μόνο ένα αλλά πολλαπλά εναλλακτικά σχέδια. Για παράδειγμα και εν προκειμένω, σχέδιο για την παραμονή στο ευρώ χωρίς μνημόνιο, σχέδιο για “φιλική” έξοδο από το ευρώ, σχέδιο για έξοδο από το ευρώ με ρήξη. Τα σχέδια ως τέτοια δε γίνεται να μην είναι εφικτά ως προς τη σχεδίασή τους. Αυτό που γίνεται αντίθετα είναι συνειδητά κάποιος ηγέτης ή κάποια κυβέρνηση να αρνούνται να τα επεξεργαστούν. Όταν λοιπόν πρωθυπουργοί και κυβερνήσεις προσχωρούν στη χρήση της παθητικής φωνής- “δε γίνεται να υπάρξει άλλο σχέδιο”- είναι επειδή προσπαθούν να κρύψουν ότι αυτοί οι ίδιοι αποφάσισαν να μην επεξεργαστούν εναλλακτικά σχέδια.

Δε θα γίνουμε οι χρήσιμοι ηλίθιοι της εξουσίας

Του Θέμη Τζήμα

Κάθε σύστημα εξουσίας βασίζεται στην ύπαρξη των χρήσιμων ηλιθίων. Η ηλιθιότητα, με αυτήν την έννοια δεν έχει να κάνει με το χαμηλό δείκτη νοημοσύνης του κάθε ενός αλλά με τον τρόπο που τίθεται μέσα στα πράγματα, δηλαδή το πόσο επιφανειακά τα κατανοεί ή σε πόσο βάθος προσπαθεί να διεισδύσει. Άρα αφορά το πόσο χειραγωγήσιμος καθίσταται. Ο “ιδεώδης” λαός λοιπόν, για ένα σύστημα εξουσίας είναι ο μη- λαός, η μάζα ιδιωτών που είναι έτοιμη να πειθαρχήσει σε μια σειρά εντολών από πλευράς κάποιου τύπου ιερατείου, μιας μυθοποιημένης και ουσιαστικά ανέλεγκτης δημοκρατικά και ορθολογικά ομάδας, που κυριαρχεί στο συλλογικό φαντασιακό άλλοτε διά της προσωπολατρίας, άλλοτε διά της απειλής, του φόβου και των τύψεων. Είτε δηλαδή με ένα στρεβλό ηρωικό πρότυπο, είτε με ένα βαθιά ενοχικό σύμπλεγμα ή και με τα δύο.

Σύντροφοι, τέρμα οι αυταπάτες – ούτε μια μέρα χαμένη

Του Θέμη Τζήμα

Το σύστημα εξουσίας που κυριαρχεί επί της χώρας και το οποίο υπηρετεί πλήρως η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ- ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- Ποταμιού έχει ένα μεγάλο φόβο: την έγκαιρη συγκρότηση πολιτικού υποκειμένου, ικανού να εκφράσει το “όχι” του ελληνικού λαού της 5ης Ιουλίου, το οποίο σε λίγο καιρό, όταν θα έχει φανεί πλήρως ο όλεθρος του 3ου μνημονίου και το μέγεθος της αποστασίας Τσίπρα, θα ξεπεράσει και αυτό το 62%.

Γνωρίζουν ότι ένα κόμμα – κίνημα, με αιχμές τη ρήξη με τη νεοαποικιακή εξάρτηση της χώρας, την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης, την επαναθεμελίωση της δημοκρατίας και την κοινωνική δικαιοσύνη θα υλοποιήσει αν όχι βραχυπρόθεσμα μετά βεβαιότητας μεσοπρόθεσμα, μια πραγματική επαναστατική στρατηγική στην ελληνική κοινωνία, συνιστώντας διεθνές πρότυπο.

Η υποκρισία της πρωθυπουργικής ΤΙΝΑ

Του Θέμη Τζήμα

Η ΤΙΝΑ- There Is No Alternative- που από τη Θάτσερ ασμένως υιοθέτησαν κατά σειρά και εν μέσω κρίσης, στα καθ΄ ημάς οι Γιώργος Παπανδρέου, Λουκάς Παπαδήμος, Αντώνης Σαμαράς, Βαγγέλης Βενιζέλος, Φώτης Κουβέλης και πλέον Αλέξης Τσίπρας, προκειμένου να δικαιολογήσουν την εφαρμογή από πλευράς τους των εντολών της οικονομικής ολιγαρχίας- ξένης και ντόπιας- της καγκελαρίας του Βερολίνου και ορισμένων αντιδραστικών κύκλων της Ευρωζώνης εδράζεται σε ένα χιλιοειπωμένο επιχείρημα: φέρτε μας- λένε οι πρωθυπουργοί της χώρας- εναλλακτική πρόταση και μετά συζητάμε.

Το εν λόγω επιχείρημα απαιτεί καθαρή απάντηση, διότι βασίζεται σε ένα τριπλό υποκριτικό επιχείρημα: πρώτον, κάθε ηγέτης, κάθε συνόλου πάντοτε και ακόμα περισσότερο σε συνθήκες κρίσης οφείλει να διαθέτει όχι μόνο ένα αλλά πολλαπλά εναλλακτικά σχέδια. Για παράδειγμα και εν προκειμένω, σχέδιο για την παραμονή στο ευρώ χωρίς μνημόνιο, σχέδιο για “φιλική” έξοδο από το ευρώ, σχέδιο για έξοδο από το ευρώ με ρήξη. Τα σχέδια ως τέτοια δε γίνεται να μην είναι εφικτά ως προς τη σχεδίασή τους. Αυτό που γίνεται αντίθετα είναι συνειδητά κάποιος ηγέτης ή κάποια κυβέρνηση να αρνούνται να τα επεξεργαστούν. Όταν λοιπόν πρωθυπουργοί και κυβερνήσεις προσχωρούν στη χρήση της παθητικής φωνής- “δε γίνεται να υπάρξει άλλο σχέδιο”- είναι επειδή προσπαθούν να κρύψουν ότι αυτοί οι ίδιοι αποφάσισαν να μην επεξεργαστούν εναλλακτικά σχέδια.

Ο Παπανδρέου στον Τσίπρα κι ο Τσίπρας στο Μιχαλολιάκο;

Του Θέμη Τζήμα

Είναι σαφές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε σε κυβερνητικό κόμμα και ο Τσίπρας μπήκε στην πορεία προς την πρωθυπουργία χάρη ή εξαιτίας του Γιώργου Παπανδρέου και της πρωθυπουργίας του. Ήταν η προσχώρηση της κυβέρνησης Παπανδρέου και της τότε πλειοψηφίας της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ στην πολιτική του νεοφιλελευθερισμού και του δημοσιονομισμού, υπό το πρόσχημα ότι δεν υπήρχε εναλλακτική- η θατσερική ΤΙΝΑ με άλλα λόγια- που διέλυσε το ΠΑΣΟΚ οδηγώντας το από το 44% στο 12% και πλέον στην πλήρη ανυποληψία.

Δηλαδή, ό,τι δίκαια η κοινωνική βάση που είχε στηρίξει το ΠΑΣΟΚ βίωσε ως προδοσία προκάλεσε μια τεκτονική μετατόπιση προς τα αριστερά την οποία καρπώθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ χάρη στο ότι βρέθηκε σωστά τοποθετημένος τη σωστή χρονική στιγμή: όταν τα πρώτα μνημόνια διέλυαν την ελληνική κοινωνία και ενώ το ΚΚΕ αρνιόταν να κυβερνήσει, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας έπεισαν ότι ήθελαν να κυβερνήσουν και να ασκήσουν αντιμνημονιακή πολιτική στο άμεσο και ορατό μέλλον.