Επάγγελμα Μακεδονομάχος: Χτίζοντας καριέρες πάνω σε πατριωτικά αντανακλαστικά

Του Θέμη Καίσαρη

Οι εθνικιστές Αθήνας και Σκοπίων έχουν τελικά κάτι κοινό

Το Μακεδονικό ως ζήτημα δεν ξεκίνησε προφανώς με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Δεν ξεκίνησε καν τη δεκαετία του 1990 με τα μεγάλα συλλαλητήρια, την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, τον Σαμάρα και φυσικά την ανεξαρτητοποίηση του κράτους της ΠΓΔΜ. Το Μακεδονικό Ζήτημα έχει τις ρίζες του πολύ πίσω, στον 19ο αιώνα. Και δεν είναι καθόλου πρωτότυπο, καθόλου μοναδικό. Αποτελεί μια κλασική διαμάχη ανάμεσα σε εθνότητες που ζούσαν σε ένα κομμάτι μιας ετοιμόρροπης αυτοκρατορίας (εν προκειμένω της Οθωμανικής) να κυριαρχήσουν, να καλύψουν το κενό. Πραγματικά, τίποτα το ξεχωριστό για τον συγκεκριμένο αιώνα. Και αυτό πρέπει να το έχουμε στο μυαλό μας. Η Μακεδονία υπήρξε για αιώνες ένας γεωγραφικός χώρος όπου ζούσαν άνθρωποι διαφορετικών πολιτισμικών καταβολών (Έλληνες, Τούρκοι, Σλάβοι, Εβραίοι, κτλ), πράγμα που εν μέρει δημιούργησε όλον αυτόν τον εντυπωσιακό λαογραφικό πλούτο της περιοχής, καθώς τη μεγάλη δύναμη της Θεσσαλονικής των αρχών του 20ού αιώνα, μιας πολιτιστικής μητρόπολης της εποχής.

Πριν την προσάρτηση της Μακεδονίας στο ελληνικό κράτος, υπολογίζεται ότι στη Μακεδονία διέμεναν εκατοντάδες χιλιάδες σλαβόφωνοι κάτοικοι. Ο αριθμός τους άρχισε να μειώνεται, μετά την προσάρτηση της Μακεδονίας στην Ελλάδα, και με τη συγκροτημένη προσπάθεια εξελληνισμού που έγινε εκ μέρους του ελληνικού κράτους. Ακόμα και τότε όμως το σύνθημα ‘η Μακεδονία είναι μια’ δεν είχε κανένα νόημα και κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο. Με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου η Μακεδονία χωρίστηκε σε τρία μέρη: το μεγαλύτερο μέρος προσαρτήθηκε στην ελληνική επικράτεια, ένα δεύτερο στη Βουλγαρία και ένα τελευταίο σε αυτό που που στη συνέχεια αποτέλεσε την ομόσπονδη Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Ο γεωγραφικός χώρος της Μακεδονίας, λοιπόν, είτε το θέλουμε είτε όχι, δεν ανήκει εξολοκλήρου στην ελληνική επικράτεια.

Πετώντας γαλοπούλες τη μέρα των Ευχαριστιών

Του Θέμη Καίσαρη*

Στη μάχη ΧΑ-οργανωμένων ( για το θέμα Κάτσε) θα πάρω το μέρος της Χρυσής Αυγής ;

Η απέχθειά μου για τη Χρυσή Αυγή δεν (πρέπει να) με αναγκάζει να συμπράξω με τον αντίπαλό τους, αδιαφορώντας για το ποιος είναι.

Γιατί; Γιατί αν μπω στην λογική του “έχουμε κοινό εχθρό, άρα είμαστε σύμμαχοι” τότε υποπίπτω στο ίδιο ακριβώς σφάλμα των χιλιάδων απαίδευτων κι αμόρφωτων που έσπευσαν να ψηφίσουν τη ΧΑ ή σκοπεύουν να το κάνουν στις επόμενες φορές που θα τους δοθεί η ευκαιρία. Γιατί η επιφανειακή επιδοκιμασία σε κάτι μεμονωμένο δεν πρέπει να αντικαθιστά τη συνολική ματιά.