Κρατούμενος ονόματι Ιησούς

Του Περικλή Κοροβέση

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα. Και όλοι οι χριστιανοί του κόσμου θα πάνε σε μια κηδεία που διαφέρει από τις άλλες. Τους ανθρώπους που χάνουμε εμείς οι κοινοί θνητοί δεν πρόκειται να τους ξαναδούμε. (Ισως καμιά φορά φευγαλέα στα όνειρά μας). Το φέρετρο έχει μέσα ένα σώμα που έχει βάρος.

Λένε κατά τι ελαφρύτερο από το ζωντανό σώμα που περπατούσε. Εικάζεται πως είναι το βάρος της ψυχής που πέταξε. Το αγαπημένο πρόσωπο που μας άφησε δεν έχει καμιά σχέση με το νεκρό του ομοίωμα. Γίνεται ξένο και διαφορετικό, όσο και αν έχει κρατήσει τα ίδια χαρακτηριστικά. Και ζούμε τον πόνο του απόλυτου και οριστικού χωρισμού. Στη σημερινή κηδεία του Χριστού δεν υπάρχει κανένα σώμα.

Περιφέρουμε ένα κενό με κάθε δυνατή μεγαλoπρέπεια και υπέροχες ψαλμωδίες. Κρατάμε και ένα κεράκι. Συνήθως πιάνουμε και ψιλοκουβεντούλα με τον διπλανό μας για τα τρέχοντα προβλήματα που μας απασχολούν. Και κανείς δεν είναι θλιμμένος. Ούτε καν οι παπάδες, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Πιο μπροστά και από τους πολιτικούς, που χρησιμοποιούν την επιτάφια τελετή όπως και την Ανάσταση σαν τηλεοπτικό παράθυρο.

Νέα δολοφονία ΣΥΡΙΖΑ : Τραγικός θάνατος στη ΔΕΗ Λάρισας

Άφησε την τελευταία του πνοή στριμωγμένος στην ουρά προτεραιότητας

Ένα τραγικό περαστικό έλαβε χώρα το πρωί της Τρίτης στη ΔΕΗ στη Λάρισα, με τον ξαφνικό θάνατο ενός άνδρα στη Λάρισα, ο οποίος μέσα στον συνωστισμό της αναμονής για την σειρά του, υπέστη ανακοπή και έχασε την ζωή του στα 77 του χρόνια.

Σύμφωνα με πληροφορίες του onlarissa.gr ο άτυχος άνδρας στον προθάλαμο της ΔΕΗ και ενώ περίμενε την σειρά του μαζί με άλλους συμπολίτες που είχαν σχηματίσει ουρές, στις 7.30 το πρωί, προκειμένου να εξασφαλίσουν το περιβόητο χαρτάκι προτεραιότητας, με το που άνοιξαν οι πόρτες …στριμώχθηκε στην ουρά και στην τζαμαρία που βρισκόταν δίπλα του. Αισθάνθηκε αδιαθεσία, κατέρρευσε και λίγο αργότερα δυστυχώς, κατέληξε.

«Respect»: η πολιτική μεταμόρφωση ενός τραγουδιού

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Οταν δεν έχεις ειρήνη πρέπει να μπορείς να τη διαταράξεις
Αρίθα Φράνκλιν

«Ο,τι θες, γλυκιά μου, θα το έχεις / και ό,τι χρειάζεσαι, μωρό μου, θα το έχεις / Το μόνο που ζητάω είναι λίγο σεβασμό όταν γυρίζω σπίτι».

Ο Οτις Ρέντινγκ παρουσιάζει το 1965 ένα τραγούδι, που σήμερα θα βαφτιζόταν επιεικώς πατερναλιστικό, αν όχι σοβινιστικό. Ο άντρας επιστρέφει στο σπίτι από τη σκληρή δουλειά και ζητά τον σεβασμό της γυναίκας του, τον οποίο είναι έτοιμος να εξαγοράσει με τα χρήματα που κέρδισε.

Θα χρειαστεί να περάσουν δύο χρόνια έως ότου η Αρίθα Φράνκλιν «πειράξει» τους στίχους του τραγουδιού αντιστρέφοντας τους ρόλους του παιχνιδιού. Τον σεβασμό τον ζητά τώρα η ίδια και αυτό που αποτελούσε παράκληση του ανδρός μετατρέπεται σε απαίτηση και αναφαίρετο δικαίωμα της γυναίκας. Και αν δεν το κατάλαβες, να σου το συλλαβίσω: R-E-S-P-E-C-T.

Εισαγγελέας και για δεύτερο θάνατο εργάτη στις Σκουριές

Του Νίκου Φωτόπουλου

Χρυσές δουλειές κι άσε τους άλλους να πεθαίνουν… Δεν έχει περάσει καλά καλά ένας μήνας από την εκδίκαση υπόθεσης θανατηφόρου εργατικού ατυχήματος της εταιρείας χρυσού στη Χαλκιδική, με θύμα 52χρονο γομωτή-πυροδότη, που κατά την επιχείρηση έφταιγε κατά 90% ο ίδιος για την απώλεια της ζωής του, κι άλλη μία υπόθεση εργατικού ατυχήματος, με νεκρό έναν 46χρονο υλοτόμο αυτή τη φορά -οικογενειάρχη και πατέρα δύο ανήλικων παιδιών– έρχεται να απασχολήσει την ελληνική Δικαιοσύνη.

Στο μικροσκόπιο της Εισαγγελίας Πολυγύρου βρίσκεται αυτεπάγγελτα ο θάνατος στις 28 Αυγούστου 2017, εν ώρα εργασίας, ενός υπαλλήλου εργολαβικής εταιρείας (MP Energy Μονοπρόσωπη ΕΠΕ) που είχε αναλάβει την αποξήλωση δασικής έκτασης στην τοποθεσία Λάκκος Καρατζά για λογαριασμό της Ελληνικός Χρυσός.

Για τον Γιο του Σαούλ, του Λάζλο Νέμες

του Σπύρου Σούρλα

Αουσβιτς-Μπιρκενάου. Ο Σαούλ είναι Εβραίος. Ο Σαούλ είναι κρατούμενος, που ανήκει στην ομάδα Sonderkommando, δηλαδή σε εκείνους του ‘επίλεκτους’ Εβραίους, που ζουν σε θεωρητικά, καλύτερες συνθήκες, από τους λοιπούς κρατούμενους ,μιας και αναλαμβάνουν να υποδέχονται τους νέους κρατούμενους και να τους καθησυχάζουν, δείχνοντάς τους, που θα πάνε για ντους γυμνοί, υποσχόμενοι πως μετά τους περιμένει μια ζεστή σούπα.

Είναι εκείνοι δηλαδή ,που ασφαλίζουν τις βαριές πόρτες των θαλάμων αερίων, που στοιβάζουν, στην συνέχεια τα πτώματα, τα καίνε, και πετούν τις στάχτες στο ποτάμι, που συγκεντρώνουν τα λάφυρα, από τα κενά σωμάτων ρούχα, που βουρτσίζουν τους θαλάμους αερίων για να μην μείνει καν ίχνος ύπαρξης και να συνεχιστεί ο στακάτος ρυθμός εξόντωσης.

Ο Σαούλ και οι ‘σύντροφοί’ του, σημαδεμένοι με ένα κόκκινο Χ στην πλάτη της στολής τους (μιας και αυτοί πρέπει να είναι αναγνωρίσιμοι από τους Ναζί ‘ιδιοκτήτες’ του στρατοπέδου ως επίσης κατώτερα όντα) είναι τα ανθρώπινα εκείνα ράκη,που για να ζήσουν μερικούς μήνες παραπάνω (αφού θα εξοντωθούν και αυτοί κάποια στιγμή), γίνονται θύτες, αλλά και ταυτόχρονα θύματα της κτηνώδους ‘τελικής λύσης’, καθώς η ανατριχιαστική Ναζιστική πρακτική, δεν επιθυμεί απλά να εξοντώσει τον ‘άλλο’, αλλά να τον μετατρέψει σε συνένοχο, σε δολοφόνο της ίδιας του της σάρκας..Είναι ο υπόδουλος ‘άλλος’, που εξοντώνει τον ‘δικό’ του, τον ομόθρησκό του, τον ομοϊδεάτη του, για να γίνει μέτοχος και κοινωνός,της συντριβής του ανθρώπινου είδους ..Η ναζιστική αυτή σύλληψη,σε συνδυασμό με την θεριστική μηχανή της  διαφορετικότητας, είναι τρομακτικά  μοναδική σε ακρίβεια και ‘τάξη’ στην Ιστορία.

H τύφλωση του σταλινισμού

Του Περικλή Κοροβέση

Ολες οι επαναστάσεις που έχει γνωρίσει η ιστορία της ανθρωπότητας είναι η πραγμάτωση μιας ουτοπίας ή μιας φαντασίωσης που ενσαρκώνεται στα γήινα. Κατά κανόνα η ουτοπία-φαντασία που ενθουσιάζει τα μεγάλα πλήθη είναι μία υπέρβαση των ανθρωπίνων δυνατοτήτων και ο θάνατος για τους εξεγερθέντες δεν έχει καμία σημασία. Επαναστατώντας ορίζουν όχι μόνον τη ζωή τους αλλά και τον θάνατό τους.

Δηλαδή, έχουμε να κάνουμε με ελεύθερους ανθρώπους εν δράσει, που δεν είναι και το πιο συχνό που συμβαίνει στην ιστορία του ανθρώπινου είδους. Αλλά η ουτοπία-φαντασία πραγματώνεται;

‘Η διαμορφώνει μια νέα δυστοπία; Υπάρχουν πολλοί στοχαστές, κυρίως από τη Δεξιά, που στην καλύτερη περίπτωση υποστηρίζουν πως οι επαναστάσεις είναι άχρηστες, γιατί τα αιτήματα των εξεγερθέντων, με την πάροδο των χρόνων, θα είχαν ικανοποιηθεί από το υπάρχον σύστημα, μιας που αυτό είναι το μόνο δυνατόν.

Η προχρονολογημένη αντίσταση

Του Περικλή Κοροβέση

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή του ανθρώπου που ποτέ δεν μπορούν να γίνουν παρελθόν. Και αυτό συμβαίνει όταν ο άνθρωπος περάσει εμπειρίες που ξεπερνούν τα ανθρώπινα όρια και έχουν φυσική κατάληξη τον θάνατο, και εντούτοις επιζεί.

Αλλά κουβαλά πάντοτε την εμπειρία του θανάτου. Μιλάω για Νταχάου, Γκουλάγκ, βασανιστήρια, φυλακίσεις και στρατόπεδα εξόντωσης, όπου όλοι -εξ αντικειμένου- είναι μελλοθάνατοι. Οσοι επέζησαν έχουν δύο επιλογές: Η μία είναι να θάψουν βαθιά στην ψυχή τους τη φρικιαστική εμπειρία τους, να κοιτάξουν να την ξεχάσουν και να μη μιλήσουν ποτέ γι’ αυτήν.

Ακόμα και στα πιο προσφιλή τους πρόσωπα. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Εβραίοι που επέζησαν του Ολοκαυτώματος και έχουν εγκατασταθεί στο Ισραήλ περνούν από ειδική εκπαίδευση για να μπορέσουν να μιλήσουν για την ιστορία τους. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν απλοί άνθρωποι που βρέθηκαν στον προθάλαμο του θανάτου, χωρίς να ξέρουν γιατί. Και προτίμησαν τη σιωπή.

Η τεχνική του να σκοτώνεις…

Η χρήση τόσο εξειδικευμένων όσο και «αόρατων» όπλων είναι κομμάτι της επίσημα καταγεγραμμένης ιστορίας, της επιβολής και του θανάτου. Ενάντια σε «αντίπαλα» στρατεύματα ή απέναντι σε μεγάλα πληθυσμιακά κομμάτια, αποτελούν από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, μια φρικιαστική πραγματικότητα.

Εδώ, θα πρέπει να σημειωθεί, πως η χρήση τέτοιων όπλων γίνεται συνήθως από «ειδικά τμήματα» του εκάστοτε στρατεύματος, με τις ευλογίες και την καθοδήγηση φυσικά της ηγεσίας. Αυτό βέβαια δεν «δικαιολογεί» τους στρατιώτες που δεν συμμετέχουν σε αυτά τα «ειδικά» τμήματα, επαγγελματίες ή μή, οι οποίοι έχουν τις δικές τους ευθύνες, πάντα αντιμέτωποι με τις επιλογές τους και που σε πολλές περιπτώσεις έχουν πραγματοποιήσει σφαγές, με πιο μη εξειδικευμένα και «ορατά» όπλα…

Το 701 (Παλαιά Χρονολογία) ο Ασσυριακός στρατός αποσύρεται από την πολιορκία της Ιερουσαλήμ, όταν ο στρατός τους «μολύνεται από μια επιδημία που αποδεκάτισε γύρω στις 185.000 στρατιώτες». Τον 6ο και τον 7ο αιώνα, οι ίδιοι συνήθιζαν να μολύνουν «συστηματικά» τα πηγάδια των αντιπάλων.

Το 2016 ήταν κακή χρονιά. Και φταις εσύ

Σκίτσο του περιοδικού New Yorker με λεζάντα: «Μήπως να χαλαρώσεις λίγο με τις αγαπημένες διασημότητες;»

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Πέθαναν τελικά περισσότεροι διάσημοι το 2016 σε σχέση με προηγούμενες χρονιές; Η απάντηση… εξαρτάται από το ποιους θεωρούμε διάσημους. Το πρόβλημα είναι ότι κανένας δεν ασχολείται με τους χιλιάδες «άσημους» που έφυγαν από τη ζωή με δική μας υπαιτιότητα.

Εγώ έγινα ο θάνατος. Ο καταστροφέας των κόσμων

Ρόμπερτ Οπενχάιμερ

Στα μεγάλα μέσα ενημέρωσης του εξωτερικού υπάρχουν ομάδες δημοσιογράφων που θα αποχαιρετήσουν με φρίκη το 2016. Είναι οι περίφημοι συντάκτες των νεκρολογιών, οι οποίοι καλούνται να προβλέψουν ποιες προσωπικότητες θα πεθάνουν τους επόμενους μήνες και να ετοιμάσουν τα σχετικά αφιερώματα.

Αν δεν τα καταφέρουν, έχουν κάθε φορά ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή τους να ετοιμάσουν μακροσκελή κείμενα, τα οποία οι αρχισυντάκτες θα «χτυπήσουν» στην πρώτη σελίδα. Παλαιότερα ήταν μια άχαρη δουλειά για νέους συντάκτες ή για παλαίμαχους της δημοσιογραφίας, που εμπλούτιζαν τα κείμενα με προσωπικές αφηγήσεις για τους εκλιπόντες.

Ο δρόμος σπάει φράχτες

Του Περικλή Κοροβέση

Αν κάποιος αρχάγγελος έβγαινε από έναν πίνακα του Ραφαήλ, ζωντάνευε και άκουγα το γλυκό του φτερούγισμα πίσω από τις πλάτες μου, θα του ζητούσα, χωρίς δισταγμό, μία και μόνο χάρη: να μου δοθεί το χάρισμα να μην πεθάνω ηλίθιος.

Και ξέρω τι θα μου απαντούσε: «Αυτό είναι δικιά σου δουλειά. Οχι δικιά μου. Εγώ βρίσκομαι στο επέκεινα». Και φυσικά ο αρχάγγελος θα ξαναγύριζε απογοητευμένος στο καναβάτσο του. Και εγώ θα αισθανόμουν φοβερά αμήχανα. Να έχω δει για πρώτη φορά στη ζωή μου ζωντανό αρχάγγελο και αντί να κάτσω να χαρώ το πέταγμά του, να του ζητάω ρουσφέτι.

Σαν να ήμουν για πρώτη φορά αριστερός, δηλαδή πρωτάρης, και όχι πεπαλαιωμένος που μετράει αρκετές δεκαετίες. Αλλά, όπως φαίνεται, η ζωή από μόνη της δεν μας διδάσκει τίποτα αν οι ίδιοι δεν θελήσουμε να διδαχτούμε.

Θανάτω θάνατον… εξευτελίσας!

Αν για κάθε πνευματικό φελλό, που πλέει εν τρικυμία σε πελάγη κοινωνικής αποσύνθεσης, τσεπώναμε δυο μπακιρένια κέρματα, όχι μόνον τους διεθνείς τοκογλύφους θα ξοφλάγαμε, αλλά, θα βάζαμε κάβα και για διακοπές στο ηλιόλουστο Ακαπούλκο. Αυτό είναι μια μαύρη αλήθεια.

Κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους και στο θάνατο

Έχω απηυδήσει. Κυριολεκτικά.

Καταλαβαίνω τα κανάλια με τους πομπώδεις τίτλους, την μουσική υπόκρουση και τους ευφημισμούς. Αλλά εμείς οι υπόλοιποι δηλαδή πως το δεχόμαστε και το αναπαράγουμε με τον ίδιο τρόπο, υποβιβάζοντας τους ίδιους τους εαυτούς μας.

Γιατί μιλάω; Μα για τον τρόπο που παρουσίασαν τα κανάλια τον θάνατο των τριών ανθρώπων στο ελικόπτερο.

(Για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, δεν μιλάω για αυτούς τους τρεις. Δεν τους ήξερα τους ανθρώπους και θεωρώ ότι η ζωή, εν γένει, είναι ιερή). Όμως…

Αδέσποτοι στην εθνική οδό

Από εκεί που πριν λίγους μήνες η μάχη δινόταν για να αφεθεί η χώρα να αποφασίσει από μόνη της τι και από ποιους θα πάρει σε αυτή την κρίση, σήμερα η αγωνία μας εξαντλείται στα κόκκινα δάνεια και την διάσωση των συντάξεων. Κι αυτά όχι για όλους, παρά μόνο για μερικούς. Ο μονόδρομος, η TINA στενεύει όλο και περισσότερο, και για όσους προσπαθούν να μείνουν έξω από αυτήν υπάρχουν μόνο μπάζα, σκουπίδια και λάσπη. Ο μονόδρομος θριαμβεύει, σε μία χώρα που απ’ όπου περνάει από πάνω η ενισχυμένη άσφαλτός του, τριγύρω μετράς μόνο ερείπια.

Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκα στην Πελοπόννησο. Ο αγαπημένος θείος των παιδικών μου χρόνων έχασε μέσα σε ελάχιστους μήνες τη μάχη με τον καρκίνο στο πάγκρεας, και όλη η οικογένεια βρέθηκε στο νησί του για να τον αποχαιρετήσει. Όσοι έχετε εμπειρία από κάποιον δικό σας γνωρίζεται για πόσο ραγδαίο θάνατο μιλάμε. Οι υπόλοιποι, σας εύχομαι να μην μάθετε.

Η γενοκτονία της εποχής των μνημονίων

Οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, η αύξηση της ανεργίας και όλα τα παρελκόμενα που οδήγησαν στην απότομη χειροτέρευση της ζωής της συντριπτικής πλειονότητας του πληθυσμού έχουν γίνει βίωμα. Είναι γεγονός αναμφισβήτητο.

Ομως η ελληνική κρίση και ο τρόπος αντιμετώπισης που επέβαλαν οι δανειστές έχoυν ορισμένες πιο μακροπρόθεσμες συνέπειες -ενδεχομένως πιο οδυνηρές- που το βαθύ αποτύπωμά τους φτάνει στις επόμενες γενιές.

Η «γενοκτονία» της εργατικής τάξης

Κάθε 15 λεπτά πεθαίνει ένας εργαζόμενος λόγω ατυχήματος στη δουλειά του ή αρρώστιας η οποία οφείλεται στις συνθήκες εργασίας

Του Μπάμπη Μιχάλη

Κάθε χρόνο συμβαίνουν παγκοσμίως περί τα 270 εκατομμύρια εργατικά ατυχήματα, ενώ ακόμη 160 εκατομμύρια εργαζόμενοι πέφτουν θύματα ασθενειών οι οποίες οφείλονται στις συνθήκες εργασίας τους. Κάθε χρόνο περισσότεροι από δύο εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν σε όλο τον πλανήτη εξαιτίας των ατυχημάτων στους χώρους εργασίας ή ασθενειών οι οποίες σχετίζονται με την εργασία τους.

Κάθε 15 λεπτά πεθαίνει ένας εργάτης, κάθε ημέρα πεθαίνουν συνολικά 6.000 εργαζόμενοι. Ο αριθμός των ανθρώπων που πεθαίνουν εξαιτίας της εργασίας τους ξεπερνά τον αντίστοιχο αυτών που σκοτώνονται στους πολέμους, και η βασική αιτία γι’ αυτό δεν είναι βέβαια κάποιες «μυστηριώδεις» νόσοι ή τα τραγικά «ατυχήματα», όπως αρκετοί θέλουν να πιστεύουμε, αλλά η εγκληματική αδιαφορία των εργοδοτών για την ασφάλεια των υπαλλήλων τους.

Αμφίπολη: θανάτῳ θάνατον πωλήσας

Ίσως θα μπορούσε να διαπιστώσει κάποιος ότι σήμερα η εποχή μας δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το θάνατο. Ενώ τον φοβάται, προσπαθεί να τον αγνοήσει, δεν τον λογαριάζει και ίσως επιδιώκει να τον ξεπεράσει με την αυθάδεια των «αθάνατων» μηχανών της και τη γελοιότητα των «αισθητικών επεμβάσεων» σε γερασμένα πρόσωπα-προσωπεία. Σήμερα, που δίνεται πιο πολύ σημασία στην ανθρώπινη δράση και στις υλικές της αξίες, η ζωή μοιάζει μετρήσιμο μέγεθος. Διανύει συγκεκριμένες οδούς προς την επιτυχία, έχει συνταγές ευτυχίας, καλά κρυμμένα απωθημένα κλπ. Η λατρεία της ύλης πλέκει μια άλλη σχέση με τη λατρεία των νεκρών στην αρχαιότητα, που πήρε μνημειακές διαστάσεις στους πλούσιους και εντυπωσιακούς τάφους της, αναζητώντας ένα μονοπάτι για την υστεροφημία.

Το δικό μου όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης

Μας λένε ότι θα μας κάνουν χάρη και θα μας ορίσουν – και αργότερα θα μπορούν να επανορίσουν – ποιο είναι το αξιοπρεπές όριο που κάνει τη ζωή αξιοπρεπή και ποιο είναι το κατώφλι κάτω από το οποίο η ζωή μας δεν θεωρείται αξιοπρεπής. Μας μιλούν με όρους της πιο απαίσιας γλώσσας, αυτής της αγοράς. Έτσι ορίζουν τη ζωή οι χασάπηδες. Και την αξιοπρέπεια. Πόσα μπορείς να αγοράζεις, πόσα σου επιτρέπεται να αγοράζεις, με πόσα τη ζωή σου εξαγοράζεις, με πόσα την αξιοπρέπεια ξεπουλάς.

Μας λένε ότι θα μας κάνουν χάρη και ότι θα μας χαρακτηρίσουν καλά παιδιά και συνεργάσιμα, αν με ευγνωμοσύνη δεχτούμε το δώρο τους να ζούμε αξιοπρεπώς όπως ακριβώς μας όρισαν και αποπληρώνουμε το δάνειο με όσα δεν μας είναι χρήσιμα για να ζούμε αξιοπρεπώς όπως ακριβώς μας όρισαν. Ίσως να μην μας χώσουνε στη φυλακή, αν με προθυμία δηλώνουμε κάθε σεντ που παίρνουμε από τη δουλειά μας, απαντάμε αμέσως σε κάθε κλήση του δανειστή μας, ειλικρινώς και αμελλητί παραιτηθούμε από κάθε αμαρτωλή επιθυμία μας για ένα σαββατοκύριακο στην εξοχή με τα παιδιά μας.

Καρκίνος. Επιθετικός και μεταστατικός.

Έχει η ενστάλαξη κοινωνικού αυτοματισμού στο κοινωνικό σώμα όρια; Σταματά μπροστά σε κάποιο φραγμό αυτή η κυβέρνηση; Η πολιτική του θανάτου του κοινωνικού ιστού και του όποιου δημόσιου χαρακτήρα είχαν μέχρι πρόσφατα αγαθά όπως η υγεία είναι προαπαιτούμενα της εγκαθίδρυσης του πιο στυγερού καθεστώτος. Ύπουλα και μεθοδικά τα πολιτικά καρκινικά κύτταρα πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα. Ο κοινωνικός ιστός διαρρηγνύεται αποφασιστικά σαν χαθεί η αλληλεγγύη, η πίστη στον άνθρωπο και στη συλλογική δράση. Σαν νιώσεις εχθρό σου κι αντιπαλέψεις τον ίδιο τον εαυτό σου.

Σκέφτομαι τους γονείς

Ο τραγικός θάνατος του 19χρονου στο τρόλεϊ πυροδότησε μια αντιπαράθεση, η οποία δείχνει πολλά πράγματα και αποκρύπτει άλλα τόσα. Η απώλεια μιας ζωής, πολύ περισσότερο ενός παιδιού και υπό τέτοιες συνθήκες, είναι ικανή να παγώσει το αίμα κάθε ανθρώπου, ιδίως κάθε ανθρώπου που έχει παιδιά. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν η μάνα και ο πατέρας, που έχασαν το παλικάρι τους για 1 ευρώ και 40 λεπτά. Αναλογίστηκα τη φρίκη και τον πόνο τους, και πάγωσα· ένιωσα τυχερός και ένοχος μαζί, που τα δικά μου παιδιά ζουν πλάι μου.

Βουβή οργή

Να πληρώνεις διόδια για ένα δρόμο-θάνατο, όπως ο δρόμος Κορίνθου-Πατρών, είναι κλοπή. Κλοπή της ίδιας της ζωής. Το ίδιο κλεψιά είναι και η μείωση της ελάχιστης σύνταξης της ηλικιωμένης αγρότισσας, που δεν έφταιξε σε τίποτα για τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας.Ακόμη πιο πολύ κλοπή και βαρβαρότητα είναι όταν με το αίμα αθώων αναζωογονούνται τα βαμπίρ της διαπλοκής, οι τραπεζίτες, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι μιντιάρχες.

Περιδιαβαίνεις την Ελλάδα απ’ άκρη σ’ άκρη και συναντάς παντού υπόκωφη σιωπή. Εκείνη τη φοβιστική απόλυτη ηρεμία πριν από τη θύελλα. Όλα μοιάζουν να κρέμονται σε μια κλωστή. Οι ανθρώπινες αντοχές στην κόψη του ξυραφιού, η κοινωνική ισορροπία επί ξυρού ακμής. Όλοι κι όλα σχοινοβατούν πάνω από το κενό.

Ο άνθρωπος πέθανε… Σςςςςς…

Η Ελλάδα είναι ένα γιγάντιο στρατόπεδο εξόντωσης!

Υπάρχουν κάποιοι (υπάρχουν;) αφελείς που συνεχίζουν να πιστεύουν πως όσα συμβαίνουν είναι απόρροια μιας περαστικής οικονομικής κρίσης. Κάτι σαν εποχιακή γρίπη, που θα κάνει τον κύκλο της και θα φύγει.

Υπάρχουν και οι άλλοι, οι πιο κυνικοί, που πιστεύουν ότι όλα αποσκοπούν στην αρπαγή του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου. Πόσο γελασμένοι είναι κι αυτοί…>

Το κίνητρο των λίγων που μετατρέπουν τον κόσμο ολόκληρο σε αποικία τους δεν είναι ο πλούτος ούτε η απληστία. Έχουν περισσότερο χρήμα απ’ όσο θα μπορούσαν να ξοδέψουν σε δέκα ζωές, αυτοί και οι απόγονοι τους.

Το κίνητρο τους είναι ίδιο με εκείνο των σίριαλ-κίλερ και των βιαστών: Έλεγχος, κυριαρχία, χειριστικότητα…

Δε θέλουν να αυξήσουν τα κέρδη τους, θέλουν να οριστικοποιήσουν την κυριαρχία τους.