Τους ονειρεύομαι συχνά, μα πιο πολύ τις μέρες τις γιορτινές. Πρώτους απ’ όλους τους παιδικούς και ξαναζωγραφίζω το τότε, όταν με τα αυτοσχέδια τρίγωνα από λαμαρίνα και οργανέτο με χορδές από μεσινέζα και ηχείο από φλασκί κομμένο στη μέση ξεφαντώναμε στα κάλαντα. Τους ονειρεύομαι όταν είμαι μόνος στην άδεια κάμαρα πίσω από μια σελίδα προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσω το μέλλον καθώς περπατάω στο παρελθόν.
Τους νιώθω πλάι μου όταν η ανομβρία απειλεί να στεγνώσει τη σκέψη μου και η ανυπόφορη καθημερινότητα να δέσει τα πόδια μου.
Τους βλέπω όταν κρατώ το σφυρί και τον κασμά, όταν σκάβω τη γη, εκεί που κοπιάζω να δαμάσω την άνυδρη πέτρα καθώς με παροτρύνουν χλευάζοντας εγκάρδια τις αδόκιμες δυνάμεις μου. More
Κάποιοι ειρωνεύτηκαν τον πάπα γιατί μίλησε κατά τού καταναλωτισμού, του πάθους δηλαδή να αγοράζουμε όχι μόνο πράγματα που έχουμε υλική ή πνευματική ανάγκη, αλλά κι από τεχνητό ψυχαναγκασμό. Αυτοί οι κάποιοι που τον σάρκασαν είναι λογικό να ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που ορκίζονται στον καπιταλισμό, αν και δεν είναι διατεθειμένοι να πεθάνουν γι’ αυτόν. Για την ακρίβεια, κανένας δεν είναι διατεθειμένος να θυσιάσει τη ζωή του για να μπορούν οι υπόλοιποι να αγοράζουν προϊόντα και υπηρεσίες, να παίζουν στο χρηματιστήριο ή να ανοίγουν τραπεζικούς λογαριασμούς. More
Η Σχολή της Φρανκφούρτης (Χορκχάιμερ, Αντόρνο, Χάμπερμας και Άπελ), θεωρεί ότι κατά τις τελευταίες δεκαετίες ο δυτικός “πολιτισμένος” κόσμος, ο κόσμος της υλικής αφθονίας, χαρακτηρίζεται από την εμφάνιση της μαζικής κουλτούρας. Η μαζική κουλτούρα, που συμβαδίζει με την εξάλειψη του λαϊκού πολιτισμού της υπαίθρου και των παραδοσιακών πόλεων και έβαλε στο περιθώριο τη γνήσια, αυθεντική τέχνη, κατασκευάστηκε για να γεμίσει τον ελεύθερο χρόνο του σύγχρονου ανθρώπου. Ποιο ρόλο παίζει η μαζική κουλτούρα στη σημερινή κοινωνική οργάνωση και με ποιο τρόπο επιδρά στα άτομα-δέκτες; Ποια η διαφορά της από την αυθεντική τέχνη; Σ’ αυτά και σε άλλα ερωτήματα προσπαθεί να απαντήσει η Σχολή της Φρανκφούρτης, η οποία άνοιξε με την εμφάνισή της μια νέα περίοδο στη ριζοσπαστική σκέψη και στην κοινωνική κριτική του καιρού μας. More
Μια που το Σύμφωνο Συμβίωσης επεκτάθηκε και στα ομόφυλα ζευγάρια -και αυτό είναι το σωστό για κάθε αστικό δικαίωμα που πρέπει να ισχύει για όλους- μπόρεσα να γράψω ελεύθερα πια την άποψή μου για το θέμα, και να πω πως θεωρώ το σύμφωνο συμβίωσης και τον γάμο γελοίους θεσμούς, τόσο για τα ετερόφυλα ζευγάρια, όσο και για τα ομόφυλα ζευγάρια, και πως θεωρώ ότι το Κράτος και η Εκκλησία δεν έχουν καμία δουλειά να ανακατεύονται στις προσωπικές σχέσεις των ανθρώπων, ενώ και οι άνθρωποι θα έπρεπε να μην αποζητούν την επέμβαση του Κράτους και της Εκκλησίας στις προσωπικές τους ζωές.
Έλαβα πολλά μέιλ, μηνύματα και σχόλια στο Facebook για το συγκεκριμένο κείμενο.
Άλλοι με λένε ρομαντικό, άλλοι αφελή, άλλοι φασίστα και διάφορά άλλα, αλλά πάρα πολλοί -μα πάρα πολλοί, εντυπωσιακά πολλοί- αναφέρθηκαν στον θάνατο, στην κηδεία και στη σύνταξη. More
Από εκεί που πριν λίγους μήνες η μάχη δινόταν για να αφεθεί η χώρα να αποφασίσει από μόνη της τι και από ποιους θα πάρει σε αυτή την κρίση, σήμερα η αγωνία μας εξαντλείται στα κόκκινα δάνεια και την διάσωση των συντάξεων. Κι αυτά όχι για όλους, παρά μόνο για μερικούς. Ο μονόδρομος, η TINA στενεύει όλο και περισσότερο, και για όσους προσπαθούν να μείνουν έξω από αυτήν υπάρχουν μόνο μπάζα, σκουπίδια και λάσπη. Ο μονόδρομος θριαμβεύει, σε μία χώρα που απ’ όπου περνάει από πάνω η ενισχυμένη άσφαλτός του, τριγύρω μετράς μόνο ερείπια.
Πριν από λίγες ημέρες βρέθηκα στην Πελοπόννησο. Ο αγαπημένος θείος των παιδικών μου χρόνων έχασε μέσα σε ελάχιστους μήνες τη μάχη με τον καρκίνο στο πάγκρεας, και όλη η οικογένεια βρέθηκε στο νησί του για να τον αποχαιρετήσει. Όσοι έχετε εμπειρία από κάποιον δικό σας γνωρίζεται για πόσο ραγδαίο θάνατο μιλάμε. Οι υπόλοιποι, σας εύχομαι να μην μάθετε. More
Σήμερα το πρωί κατάλαβα πως το χειρότερο πράγμα, πολύ λίγες θέσεις μετά από το να μην ξυπνήσεις καθόλου, και τότε να μην μπορείς να γράψεις γι’αυτό, είναι να ξυπνήσεις και να δεις τον Σόιμπλε στην τηλεόραση της χώρας σου να μιλάει για την χώρα σου σαν να μιλάει για πράγμα, για αντικείμενο, για κάτι που εναπόκειται στην κρίση άλλων με ποιούς όρους και προϋποθέσεις θα συνεχίσει να υπάρχει.
Μπορώ να αραδιάσω μια σειρά συναισθημάτων, μαζί τους όμως λέω να αραδιάσω μερικές από τις σκέψεις συσσωρεύονται τις τελευταίες μέρες στο κεφάλι μου και, ακόμα μια φορά, με δυσκολεύουν να εκφραστώ.
Μοιάζουν με ένα σύννεφο από το οποίο πρέπει να απομονώσεις αρκετές σταγόνες νερού για να ξεδιψάσεις, για να ποτίσεις ή για να πλυθείς -mission impossible. More
Δεν νομίζω να ανήκουμε στην Ευρώπη της Λιτότητας και του Εκβιασμού των Δανειστών που εκπροσωπούν τύποι σαν αυτούς που παρελαύνουν καθημερινά από τα δελτία ειδήσεων.
Αυτή η Ευρώπη δεν μας ενδιαφέρει! Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ψυχή. Δεν έχει τίποτε άλλο, παρά βαρβαρικά σύμφωνα, πανάκριβα νομίσματα και εθελουσία υποδούλωση.
Την παρουσιάζουν ως «φυσιολογική» μετεξέλιξη της παλιάς ΕΟΚ (Συνθήκη Ρώμης του ’57) και της παλαιότερης Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (1951). More
Tα κυπαρίσσια έγερναν κουρασμένα, κι έσκεπαν τον αποχαιρετισμό, μακρύ, αργόσυρτο, βαθιά σιωπηλό, μες στην κάψα του Ιούλη· μόνο στην αρχή, τη σιωπή διέκοψε δειλά μια μουσική από κινητό, που κράτησε όσο η κάθοδος, πριν τα άνθη και τις χοές: «Τe quiero puta!», ξεχώριζες το τεξ-μεξ μέταλ των Rammstein, ένα υβρίδιο, μια κραυγή ζωής. Ηταν το σήμα μορς του Πάνου που μας άφηνε: «Δύο χιλιάδες διακόσιες εικοσιδύο μέρες πόνου. Δεν του αρκούν. Βρήκε ωραίο χουζούρι στο κορμί μου. Θα μείνει, λέει. Κι άλλο. Μόνο που, όσο θρονιάζεται, τόσο δυναμώνω τα ηχεία και του φωνάζω στο αυτί: ‘Σ’ αγαπάω, πουτάνα ζωή (ακόμη κι έτσι)’. Με αυτήν τη μελωδία. Πάντα.» More
«Τίποτα δεν εκβάλλει κάποιον πιο ριζικά από τον κόσμο όσο η αποκλειστική συγκέντρωση στην ζωή του σώματος, μια συγκέντρωση επιβαλλόμενη στον άνθρωπο που βρίσκεται εν δουλεία ή σε μια οριακή κατάσταση αφόρητου πόνου. Όποιος θέλει, για οποιοδήποτε λόγο, να καταστήσει την ανθρώπινη ύπαρξη παντελώς «ιδιωτική», ανεξάρτητη από τον κόσμο και ενήμερη μόνο για τη δική της ζωντάνια, οφείλει να στηρίξει τα επιχειρήματά του πάνω σε αυτές τις εμπειρίες»
Είναι τρομακτική μες στη βουβαμάρα της η ταινία από τις φυλακές Νιγρίτας, που ανήρτησε η Καθημερινή. Πολύ πιο τρομακτική από την ομιλούσα ταινία των Μπαλτάκου-Κασιδιάρη.
Πίσω από τη σιωπή και τα βουβά πλην εύγλωττα σούρτα-φέρτα, πίσω από την πόρτα του μεταβατικού χώρου, του κελιού-«ψυγείου», εκεί που δεν υπάρχει ούτε εικόνα ούτε ήχος, εκεί εκτυλίσσεται το δράμα. Από πολλές απόψεις, το δράμα μας, ένα δράμα που μας αφορά: η θανάτωση ενός ήδη τραυματισμένου ανθρώπου, ενός κατάδικου και φονιά, από κρατικούς λειτουργούς, ανθρώπους του νόμου. More
Μας λένε ότι θα μας κάνουν χάρη και θα μας ορίσουν – και αργότερα θα μπορούν να επανορίσουν – ποιο είναι το αξιοπρεπές όριο που κάνει τη ζωή αξιοπρεπή και ποιο είναι το κατώφλι κάτω από το οποίο η ζωή μας δεν θεωρείται αξιοπρεπής. Μας μιλούν με όρους της πιο απαίσιας γλώσσας, αυτής της αγοράς. Έτσι ορίζουν τη ζωή οι χασάπηδες. Και την αξιοπρέπεια. Πόσα μπορείς να αγοράζεις, πόσα σου επιτρέπεται να αγοράζεις, με πόσα τη ζωή σου εξαγοράζεις, με πόσα την αξιοπρέπεια ξεπουλάς.
Μας λένε ότι θα μας κάνουν χάρη και ότι θα μας χαρακτηρίσουν καλά παιδιά και συνεργάσιμα, αν με ευγνωμοσύνη δεχτούμε το δώρο τους να ζούμε αξιοπρεπώς όπως ακριβώς μας όρισαν και αποπληρώνουμε το δάνειο με όσα δεν μας είναι χρήσιμα για να ζούμε αξιοπρεπώς όπως ακριβώς μας όρισαν. Ίσως να μην μας χώσουνε στη φυλακή, αν με προθυμία δηλώνουμε κάθε σεντ που παίρνουμε από τη δουλειά μας, απαντάμε αμέσως σε κάθε κλήση του δανειστή μας, ειλικρινώς και αμελλητί παραιτηθούμε από κάθε αμαρτωλή επιθυμία μας για ένα σαββατοκύριακο στην εξοχή με τα παιδιά μας. More
Έχει η ενστάλαξη κοινωνικού αυτοματισμού στο κοινωνικό σώμα όρια; Σταματά μπροστά σε κάποιο φραγμό αυτή η κυβέρνηση; Η πολιτική του θανάτου του κοινωνικού ιστού και του όποιου δημόσιου χαρακτήρα είχαν μέχρι πρόσφατα αγαθά όπως η υγεία είναι προαπαιτούμενα της εγκαθίδρυσης του πιο στυγερού καθεστώτος. Ύπουλα και μεθοδικά τα πολιτικά καρκινικά κύτταρα πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα. Ο κοινωνικός ιστός διαρρηγνύεται αποφασιστικά σαν χαθεί η αλληλεγγύη, η πίστη στον άνθρωπο και στη συλλογική δράση. Σαν νιώσεις εχθρό σου κι αντιπαλέψεις τον ίδιο τον εαυτό σου. More
Δεν υπάρχει καμία χώρα στον πλανήτη που η ραγδαία και βίαιη οικονομική της υποβάθμιση δεν ακολουθήθηκε από άμεση απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Καμία.
Είτε μιλάμε για τη Νότια ή Κεντρική Αμερική, την Ανατολική Ευρώπη μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, την κεντρική και ανατολική Ασία, την υποσαχάρια και υπερσαχάρια Αφρική, είτε δεκάδες περιπτώσεις στην καρδιά των ΗΠΑ (πχ Ντιτρόιτ) ή την περιφέρεια της νέα Ευρώπης της ανταγωνιστικότητας· σε κάθε μια από αυτές τις περιπτώσεις η αξία της ζωής χάθηκε μαζί με τα εξαφανισμένα ΑΕΠ. More
Η απεριόριστη ανάπτυξη είναι το όνειρο των επιχειρήσεων, των οικονομολόγων και των πολιτικών. Θεωρείται ως ένα μέτρο προόδου. Ως αποτέλεσμα, το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ), το οποίο υποτίθεται ότι μετρά τον πλούτο των εθνών, έχει αναδειχθεί ως ο πιο ισχυρός αριθμός και η κυρίαρχη αντίληψη στην εποχή μας. Ωστόσο, η οικονομική ανάπτυξη κρύβει τη φτώχεια που δημιουργεί μέσα από την καταστροφή της φύσης, η οποία με τη σειρά της οδηγεί σε κοινότητες που στερούνται την ικανότητα να ικανοποιούν τις ανάγκες τους. More
Από τη στήλη “Λοξή πορεία” τουΓιάννη Μακριδάκηστο thepressproject
Ξεκίνησε η ανθρωπότητα ως σύνολο ανθρώπων, φυσικών όντων ενταγμένων αρμονικά στο οικοσύστημα, και κατάντησε εσμός παραπλανημένων από τον εαυτόν τους καταναλωτών, αποξενωμένων και αχόρταγων, που κατατρώει καθημερινά τον εαυτό της. More
Δημοσιεύω το κείμενο-ανταπόκριση από τη Θεσσαλονίκη που έστειλε καλός φίλος και σύντροφος:
Δυστυχώς είστε αθώοι – δυστυχώς είστε και ζωντανοί ακόμα.
Μία δίκη – μία ιδεολογία
«Δυστυχώς υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας». Με αυτή τη φράση ξεκίνησε την αγόρευσή της η εισαγγελέας στη δίκη των 13 που είχαν συλληφθεί γιατί έγραψαν ένα σύνθημα σε κουβούκλιο του ΟΑΣΘ την επόμενη μέρα του θανάτου του 19χρονου από το Περιστέρι από έναν ελεγκτή για 1,40 ευρώ. Ήταν 14 Αυγούστου, όλοι έλειπαν σε διακοπές και οι λίγοι κοινωνικά ευαίσθητοι αλλά και οικονομικά αδύναμοι γιατί δεν είχαν χρήματα να πάνε διακοπές, σκέφτηκαν εκείνη τη μέρα να απευθυνθούν σε όσους ήταν στην ίδια οικονομική μοίρα και είχαν απομείνει στην πόλη. Σκέφτηκαν ότι αυτοί τουλάχιστον θα τους καταλάβαιναν. Κάποιοι από αυτούς έγραψαν το σύνθημα «19χρονος νεκρός για ένα εισιτήριο» σε ένα κουβούκλιο του ΟΑΣΘ. More
Είναι η Ελλάδα του success story. Είναι η Ελλάδα που όπου νάναι θα παρουσιάσει πλέονασμα και ανάπτυξη. Είναι η Ελλάδα που περικυκλωμένη από τις φλόγες του πολέμου, θα γίνει το προπύργιο ασφαλείας, ο επίγειος Παράδεισος.
Ενα μικρό σημείο στο χάρτη, όπου μέσα κατοικεί ένας λαός που περιμένει στην ουρά να περάσει από το κρεβάτι του Προκρούστη, να τον τραβήξουν αν είναι πολύ κοντός, να τον πετσοκόψουν αν περισσεύει από τα νούμερα των απανταχού συμμοριών, ντόπιων και ξένων, ένας λαός που κινείται ανάμεσα στη κατάθλιψη και τη παράνοια, με μια Πολιτεία που ταξιδεύει σε άλλους γαλαξίες….
Γύρω από αυτό το τοπίο κινούμενης άμμου, έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για το μεγάλο μακελειό. Μια Ευρώπη γερασμένη, υποταγμένη στα παιχνίδια των κερδοσκόπων, μια ανατολή που φλέγεται, ένας χωροφύλακας που χρωστάει της Μιχαλούς σε όλο το πλανήτη και ζητάει και τα ρέστα. Μια σήψη παντού. Η ανθρωπότητα πρωταγωνιστής σε ένα ριάλιτυ τρόμου. Κι εμείς οι τρεις στο καφενέ… More
Η ζωή σα ρόλος κατάντησε, που μας μαθαίνουνε τα λόγια μας και τις πράξεις μας, κάνοντας μας πλύση εγκεφάλου.
Και έτσι πολλές φορές οι ρόλοι μας δεν είναι καθόλου επιλογή μας.
Και μπορεί ήδη να παίζεις ένα λάθος ή κακό ρόλο και να μην το έχεις καν συνειδητοποιήσει.
Δεν είναι ότι δεν είσαι έξυπνος ή μορφωμένος ή δεν ξέρω εγώ τι. Η υποβολή του ρόλου γίνεται σταδιακά και λαθραία θα έλεγα, και πολλές φορές δεν υποπίπτει στην αντίληψη σου. More
Ο τίτλος του παρόντος είναι εσκεμμένως προκλητικός και αποσκοπεί στην ενεργοποίηση της ενστικτώδους αντίδρασης που έχει ενσταλάξει μέσα μας η εξουσία. Παντού γύρω μου ακούω ανθρώπους να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους επιμένοντας πως το κίνημα διεκδίκησης πραγματικής δημοκρατίας ή το οποιοδήποτε κίνημα, είναι και πρέπει να παραμείνει ειρηνικό. Συμφωνώ απολύτως με την τακτική αυτή όμως πρέπει να γνωρίζουμε να θέτουμε τις δικές μας στρατηγικές και όρια με βάση τις ανθρωπιστικές αξίες κι όχι με βάση τις ανάγκες και τις θεωρήσεις των καταπιεστών μας. More
Δε χρειάζονται αναλύσεις. Δείτε τη στιγμή της ορκομωσίας: η υπέρτατη επίδειξη δύναμης!
Στριμωξίδι και παράταξη μπροστά από το Ευαγγέλιο: ποιός το ακούμπησε πρώτος στη μέση, ποιός πήγε δίπλα πρώτος από δεξιά και ποιός βγήκε από αριστερά. Ποιός μετατράπηκε σε “φτωχοσυγγενή” της παρέας. Ποιοί επιβραβεύτηκαν επειδή τριγυρνούσαν στα κανάλια (ναι, τα ιδιωτικά εννοώ/ τα Κρατικά/ όχι την Πειρατική). More
Στις αρχές του προηγούμενου μήνα, μια τριπλή αυτοκτονία στην παραθαλάσσια πόλη Civitanova Μarche της Ιταλίας έγινε είδηση. Ένα παντρεμένο ζευγάρι, η Anna Mria Sopranzi, 68 χρονών, και ο Romeo Dionisi, 62, πάλευαν για να ζήσουν με μόνο εισόδημα την σύνταξή της, δηλαδή περίπου 500€ το μήνα (γύρω στα 650$), και χρωστούσαν πια το ενοίκιό τους.
Επειδή ο προϋπολογισμός λιτότητας της Ιταλικής κυβέρνησης αύξησε τα όρια συνταξιοδότησης, ο κ. Dionisi, πρώην εργάτης στις κατασκευές, έγινε ένας από τους “esodati” (εξώριστους) της Ιταλίας – τους μεγαλύτερους σε ηλικία εργαζόμενους που καταλήγουν στην φτώχεια χωρίς κανένα κοινωνικό δίχτυ προστασίας. Στις 5 Απριλίου, αυτός και η γυναίκα του άφησαν ένα σημείωμα στο αυτοκίνητο ενός γείτονά τους ζητώντας συγχώρεση και στη συνέχεια κρεμάστηκαν στην αποθήκη του σπιτιού τους. Όταν ο αδερφός της κυρίας Sopranzi, Giuseppe Sopranzi, 73 χρονών, έμαθε τα νέα, πνίγηκε στην Αδριατική. More
Στις 21 Ιανουαρίου, πριν από 61 χρόνια, σε ηλικία 47 χρόνων, πέθανε ο μεγάλος συγγραφέας και δημοσιογράφος Eric Arthur Blair, γνωστός ως George Orwell. Τα δύο όψιμα και γνωστότερα έργα του, η πολιτική σάτιρα «Φάρμα των Ζώων» και το «1984», έχουν προκαλέσει πολλές και επίμονες συζητήσεις γύρω από τα πολιτικά πιστεύω του Βρετανού συγγραφέα, αδικώντας συχνά την ευρύτερη σημασία του έργου του.
Ο Eric Arthur Blair, γεννήθηκε το 1903, στην τότε αποικιακή κτήση της Βρετανίας, Βεγγάλη της Ινδίας, όπου δεν έμεινε πολύ καθώς η μητέρα του τον πήγε στην Αγγλία σε ηλικία ενός έτους. Από το 1917 έως το 1921, παίρνοντας υποτροφία, φοιτά το κολέγιο του Ήτον. Μετά το τέλος των σπουδών του, ο Eric υπηρέτησε ως μέλος της Αυτοκρατορικής Αστυνομίας Ινδιών στη Βιρμανία όπου εμπνεύστηκε το πρώτο του μυθιστόρημα «Burmese days» (1934) και δοκίμια όπως τα «A Hanging» και «Shooting an Elephant». More
ΤΑΙΠΕΔ ..Το μεγαλο ξεπουλημα - Καντε κλικ και ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ
Iδιωτικοποιήσεις – Στρώνοντας το δρόμο με Μύθους
Iδιωτικοποιήσεις : Στρώνοντας το δρόμο με Μύθους - ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ
ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΜΕΙ ΞΑΣΤΕΡΙΑ
Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΕΛΛΑΔΑ ! ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ
Ελληνικό: επένδυση ή κάτι άλλο;
Μικρός Οδηγός Δικαιωμάτων Ανέργων
Χρήσιμος μικρός οδηγός δικαιωμάτων ανέργων - Κάντε κλικ στην εικόνα
Τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη και άλλα κείμενα
Αντιγράψτε τον σύνδεσμο για να διαβάσετε τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη από το Σπουδαστήριο του Νέου Ελληνισμού.
http://www.snhell.gr/testimonies/writer.asp?id=102
