Ενα «βαθύ λαρύγγι» και μια οφειλόμενη απάντηση

INFOWAR

Του Αρη Χατζηστεφάνου

Τριάντα ένα χρόνια πέρασαν από τη στιγμή που το «βαθύ λαρύγγι» αποκάλυψε το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ μέχρι την ώρα που θέλησε να γίνει γνωστό το όνομά του.

Τριάντα ένα χρόνια στα οποία ο Μπομπ Γούντγουορντ και ο Καρλ Μπερνστάιν της Washington Post διαφύλαξαν όχι μόνο την ανωνυμία της πηγής τους αλλά και το κύρος της –ειδικά τους πρώτους μήνες όταν βάλλονταν από τον Λευκό Οίκο. Ηταν μια σχέση «ιερή».

Προφανώς οποιαδήποτε σύγκριση με τα ιερά τέρατα της αμερικανικής δημοσιογραφίας αποτελεί τουλάχιστον ύβριν. Υπάρχουν όμως κάποια στοιχεία αυτής της ιερής σχέσης δημοσιογράφου-πηγής από τα οποία μπορούμε κάτι να διδαχτούμε.

Βοήθεια από το μέλλον

Του Περικλή Κοροβέση

Οι κυκλοφορίες των εφημερίδων και των περιοδικών, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά διεθνώς, βρίσκονται σε κατακόρυφη πτώση που θέτει σε κίνδυνο τη βιωσιμότητά τους. Μερικές εφημερίδες εγκατέλειψαν την έντυπη μορφή τους και περιορίστηκαν στον ηλεκτρονικό Τύπο που απαιτεί λιγότερα έξοδα.

Αλλες πετσόκοψαν το προσωπικό τους, με αποτέλεσμα η ανεργία στους δημοσιογράφους να καλπάζει. Το κάποτε γκλαμουράτο επάγγελμα του δημοσιογράφου σήμερα είναι από τα πιο επισφαλή και η μονιμότητα στην εργασία τείνει να εξαφανιστεί. Οι προσλήψεις γίνονται με το σταγονόμετρο και έχει καθιερωθεί η εργασία με το κομμάτι. Τα περίφημα «μπλοκάκια» (εργασία για το μηδέν) δεν εξασφαλίζουν ούτε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ούτε σύνταξη. Εργασία χωρίς δικαιώματα και τα εργάσιμα χρόνια πάνε στον βρόντο.

Τα σύκα σύκα και η σκάφη σκάφη

Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

Καλά – θα σκεφτείτε διαβάζοντας το παρακάτω κείμενο για τα πρώτα επεισόδια του οργανωμένου πολέμου που μόλις ξεκινά κατά του ΣΥΡΙΖΑ- κι εσείς στο UNFOLLOW  αντιπολίτευση δεν κάνατε; Η απάντηση είναι, προφανώς, ναι! Κάναμε και θα συνεχίσουμε να κάνουμε και τώρα. Η δημοσιογραφία, όπως εμείς την αντιλαμβανόμαστε, είναι αξιακά στην αντιπολίτευση όποια κι αν είναι η κυβέρνηση. Αλλά έχει μεγάλη διαφορά να στοιχειοθετείς την κριτική και τον έλεγχο προς την εξουσία με έγγραφα και διασταυρωμένες ειδήσεις, από τις άναρθρες κραυγές πολιτικών που βρέθηκαν στην αντιπολίτευση και πίστεψαν ότι αίφνης βούτηξαν στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ και ότι όλοι εμείς λησμονήσαμε το ποιόν και το παρελθόν τους -το ίδιο ισχύει και για τα γνωστά παπαγαλάκια που τους σιγοντάρουν στα ΜΜΕ.

Φιλαράκι, έχεις ένα 500άρικο;

Του Συντρόφου Κέιν

Ξεκίνησε η προεκλογική περίοδος και έχεις ήδη 500 ευρώ στην τσέπη. Δεν τα έχεις, δηλαδή, ακριβώς. Στα έβαλε ο Αρχηγός Σαμαράς για να βγάλει φωτογραφίες και μετά το πέρας της τελετής να στα ξαναπάρει. Τουλάχιστον, χθες μάθαμε ποια είναι η διαφορά μεταξύ καραμανλικής ανεύθυνης δεκshάς και σαμαρικής ακροδεξιάς της ευθύνης. Μετά από την καταστροφή, η πρώτη μοιράζει τριχίλιαρα, η δεύτερη πεντακοσάρικα.

ΤΟ ΜΕΡΙΣΜΑ, ΤΟ ΜΟΙΡΑΣΜΑ ΚΑΙ Η ΜΟΙΡΑΣΙΑ

Σε κάθε περίπτωση το μνημονιακό παρακράτος είχε από καιρό έτοιμες τις νεκρολογίες για τον θάνατο της ελληνικής οικονομίας. Οι θυσίες και οι κόποι που αποδίδουν και η στροφή στην ανάκαμψη που ήρθε μετά την επιτυχή διαπραγμάτευση και που μπλα μπλα μπλα, όλα επαναλαμβάνονται στο γνωστό μονότονο μοτίβο από τρισευτυχισμένους παπαγάλους που έχουν τρελαθεί να τρέχουν πέρα δώθε στο κλουβί της ενημέρωσης που σε έχουν φυλακίσει.

Το Ποτάμι του Κιέβου και οι πασοκόψυχοι των Αθηνών

Tου Συντρόφου Κέιν

Υπάρχει ένα αρχαίο ποτάμι που ενώνει υπόγεια το Κίεβο με την Αθήνα. Είναι αυτό που τόσα χρόνια ακούμε να λένε φως στο τούνελ. Η προφητεία λέει ότι εκεί μέσα στα τρίσβαθα της Γης κρύβεται η μαρμαρωμένη ανάπτυξη με τη μορφή υδρογονανθράκων. Με €ντολή Σαμαρά η ανάπτυξη θα βγει στην επιφάνεια σαν ορμητικό ποτάμι που θα συμπαρασύρει στο διάβα του όλους τους κακούς που φτύνουν τσίχλες στους δρόμους, αφήνουν μούσια και προπηλακίζουν με την ψήφο τους, τους ευγενείς δημάρχους του υπουργείου Δημόσιας Τάξης και Eldorado του Πολίτη. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω που να σκάσεις. Δεν μπορεί οι Ουκρανοί να γίνονται Ευρώπη μέσα σε ένα μήνα και εμείς να έχουμε ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς από το 1974. Ήρθε η ώρα να κλείσουν.

Τα έντυπα της ακροδεξιάς και η σχέση τους με τον πρωθυπουργό

Τα κρυφά όπλα του Αντώνη Σαμαρά

Γράφει ο Ιός

Η εμφανής στροφή του κ. Σαμαρά προς το ακροδεξιό ακροατήριο δεν έχει μείνει χωρίς ανταπόκριση. Ηδη έχει επισημανθεί το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή και το ΛΑΟΣ ήταν τα μόνα πολιτικά κόμματα που εμφανίστηκαν να επιχαίρουν με την πραξικοπηματική κατάργηση της ΕΡΤ.

Είχε προηγηθεί η απόσυρση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου και -ακόμη παλαιότερα- η κατάργηση του νόμου περί ιθαγένειας, πρωτοβουλίες που χειροκροτήθηκαν και πάλι από τους ίδιους.

Ορισμένοι παρασύρονται από την ισοπεδωτική ρητορεία της Χρυσής Αυγής «εναντίον όλων» ή δίνουν μεγάλο βάρος στις αντιναζιστικές κορόνες κυβερνητικών στελεχών. Ετσι παραβλέπουν την ιδεολογική συγγένεια που αισθάνεται εξαρχής η ακροδεξιά με τον πρωθυπουργό και ορισμένους στενούς του συνεργάτες.

H παγκάλεια λίστα Λαγκάρντ

Η φράση από το γραφείο Τύπου του ΚΚΕ για την περιβόητη λίστα Λαγκάρντ τα λέει όλα: «Για να σταματήσει η κοροϊδία γύρω από τις λίστες Λαγκάρντ, να δοθούν στη δημοσιότητα αμέσως τα ονόματα που περιλαμβάνουν και η παλιά και η νέα λίστα, ώστε να διαπιστώσει ο λαός περί τίνος πρόκειται».

Οντως είναι κοροϊδία και οφείλει πάραυτα να σταματήσει, να λάμψει η αλήθεια, να αποδοθούν τυχόν ευθύνες προσωπικές. Να επισπευσθεί η δικαστική έρευνα. Οχι ότι θα επέλθει η ειρήνη στο ταραγμένο πολιτικό σύστημα, αυτό από μόνο του είναι ανίκανο να ισορροπήσει και να βρει ικανοποιητική λύση στις ανισότητες που έχει δημιουργήσει.

Στεϊνγκρίμουρ Σίγκφουσον: Πώς η Ισλανδία βγήκε από την κρίση χωρίς Μνημόνια…

Συνέντευξη στον Μιχάλη Ψύλο

Πηγή : Εφημερίδα των Συντακτών

Ξαφνικά, όλοι μιλούν με θαυμασμό για την Ισλανδία. Τη μικρή νησιωτική χώρα των Βίκινγκς, που πριν ακριβώς από τέσσερα χρόνια έφτασε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Ηταν φθινόπωρο του 2008, όταν μέσα σε μία εβδομάδα η Ισλανδία επλήγη πολύ σοβαρά από τη διεθνή οικονομική κρίση, με τις τρεις σημαντικότερες τράπεζές της να χρεοκοπούν. Το δημόσιο χρέος ανήλθε στο 900% του ΑΕΠ.

Η χώρα βυθίστηκε σε μια βαθιά ύφεση, με μείωση του ΑΕΠ κατά 11% μέσα σε δύο χρόνια. Η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση προσπάθησε με νόμο να αναγκάσει όλους τους Ισλανδούς να πληρώσουν για να εξοφλήσουν ένα χρέος ύψους 3,5 δισ. ευρώ (40% του ΑΕΠ) –δηλαδή κάπου 9.000 ευρώ ανά κάτοικο– για περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια. Μόνο που οι Ισλανδοί αντιστάθηκαν και με δύο δημοψηφίσματα απέρριψαν κάθε τέτοια σκέψη.