Το ευρώ πεθαίνει από Κορωνοϊό…

Η πανδημία που μαστίζει πλέον τον πλανήτη και στης οποίας την κορύφωση ακόμη δεν έχουμε φτάσει, σαρώνει οτιδήποτε βρεθεί στο διάβα της, ανθρώπινες ζωές, συστήματα υγείας, καθημερινές συνήθειες, οικονομίες χωρών αλλά και απλών νοικοκυριών και ότι άλλο έστεκε ως τα χθες μετά δυσκολίας ορθό, πάνω στο σαθρό έδαφος της καπιταλιστικής αμμουδιάς. Είναι πλέον αυτονόητο για τον καθένα μας πως η καθημερινότητα, η όποια κανονικότητα, η ζωή μας γενικότερα έχει αλλάξει αστραπιαία και ότι ως τώρα θεωρούσαμε δεδομένο, πλέον αποτελεί τον απαγορευμένο καρπό μιας μελλοντικής Εδέμ που βρίσκεται στο απροσδιόριστο αύριο της πανδημίας. Ένα αύριο που ελάχιστα θα θυμίζει το θαμπό πια στις μνήμες μας χθες της πανδημίας. Μπορεί τη δεδομένη στιγμή στο επίκεντρο της προσοχής να βρίσκεται η παγκόσμια δημόσια υγεία, ωστόσο στο μάτι του κυκλώνα δεν είναι μόνη της. Μαζί της κλυδωνίζεται, όπως πάντα άλλωστε και η οικονομία, η οποία έχει δεχθεί ήδη και θα συνεχίσει να δέχεται ένα πλήγμα που θα τη βυθίσει σε ύφεση ανάλογη ενός παγκοσμίου πολέμου και μεγαλύτερη από αυτές των πρόσφατων οικονομικών κρίσεων. Όταν οι προβολείς πάψουν να φωτίζουν γιατρούς και λαοδαμαστές, τότε θα στραφούν στους οικονομολόγους, οι οποίοι θα έχουν το βαρύ έργο να μας πουν τι απέμεινε όρθιο από το πέρασμα του κορωνοκυκλώνα.

«Βόμβα» από κορυφαίο οικονομολόγο: Το τέλος του ευρώ είναι κοντά

«Το τέλος του ευρώ είναι πλησιέστερα από ό,τι πιστεύουμε», υποστηρίζει o Άβι Τιόμκιν, σύμβουλος αρκετών hedge funds και ειδικός στην παγκόσμια μακροοικονομική ανάλυση, σε άρθρο του στην Wall Street Journal.

Σύμφωνα με τον Τιόμκιν, είναι προφανές ότι στην Ευρώπη με τόσες εθνικές, πολιτιστικές, γλωσσικές, πολιτικές και οικονομικές διαφορές, το ευρώ ήταν καταδικασμένο να αποτύχει από την αρχή. Η μέρα της κρίσης για το ευρώ είχε έρθει από το 2012, όταν η ΕΚΤ δήλωσε ότι «θα καταβάλει κάθε προσπάθεια» για τη διάσωση του κοινού νομίσματος, υιοθετώντας ένα πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης. Πριν από την κρίση του 2011-12, που δημιουργήθηκε από την ανικανότητα ορισμένων χωρών να αποπληρώσουν τα χρέη τους και να διασώσουν τις τράπεζές τους, κανείς δεν πίστευε ότι η ΕΕ θα θυσίαζε όλες τις αρχές της νομισματικής της πολιτικής, υιοθετώντας δρακόντειες δημοσιονομικές πολιτικές λιτότητας, που προκάλεσαν ανεπανόρθωτες ζημιές σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της περιοχής.

Focus: Με το ευρώ η Ελλάδα θα χρωστάει για πάντα

Ιδιαίτερα επιθετικό, κάτι που άλλωστε συνηθίζει όταν ασχολείται με την Ελλάδα, είναι το γερμανικό περιοδικό Focus, σε εκτενές του δημοσίευμα για την έξοδο από το τρίτο πρόγραμμα στήριξης.

«Η Ελλάδα είναι χρεοκοπημένη και χωρίς ελπίδα. Ο μύθος ότι η διάσωσή της ήταν μία καλή συμφωνία για τη Γερμανία, καθώς κέρδισε το ποσό των 2,9 δισ. ευρώ, είναι εντελώς λάθος. Το ευρώ είναι και θα παραμείνει ένα πολύ ισχυρό νόμισμα για την Ελλάδα.

Όσο η Ελλάδα χρησιμοποιεί το ευρώ δεν θα κατορθώσει ποτέ να ξεπεράσει την κρίση αλλά θα συνεχίζει να στηρίζεται στην ”καλή διάθεση” των Ευρωπαίων εταίρων της. Μόλις ο ρυθμός ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας χαλαρώσει, η χώρα θα χρειαστεί νέα κεφάλαια.

Κ.Λαπαβίτσας: «Το ευρώ βλάπτει την Δημοκρατία»

Παρότι βραχυχρόνια πολιτικά, το πρόβλημα σε Ισπανία και Ιταλία μπορεί να λυθεί κυβερνητικά και για την Ευρωζώνη, μακροπρόθεσμα ο πυρήνας της Ε.Ε. με ραχοκοκαλιά πλέον το ευρώ, πλήττεται για τους λαούς που αντιλαμβάνονται ότι η βασική αρχή της ευρωζώνης είναι τα πλεονάσματα της Γερμανίας.

Τα πλεονάσματα αυτά μόνο η συνέχιση της αυστηρής δημοσιονομικής λιτότητας τα διατηρεί, λέει ο καθηγητής οικονομικών Κώστας Λαπαβίτσας, μιλώντας στον 98.4.

Με το ευρώ στο χέρι, ξανά ρυθμιστής ο Μπερλουσκόνι!

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Το γεγονός ότι ο ίδιος ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι απαγορεύεται να διεκδικήσει την πρωθυπουργία, λόγω του σκανδάλου φοροκλοπής του 2013, δεν κάνει τα πράγματα λιγότερα τραγικά. Μάλλον το αντίθετο!

Η γειτονική μας χώρα οδεύει σε λιγότερο από δύο μήνες σε εκλογές όπου η σωτηρία του πολιτικού συστήματος έχει ανατεθεί στον άνθρωπο (μάλλον από …σίδερο) που το Νοέμβριο του 2011 κι ενώ η κρίση του ευρώ ήταν στο απόγειό της ανατράπηκε με ένα πραξικόπημα από το αλήστου μνήμης δίδυμο των Μερκοζύ, το οποίο θα ζήλευαν κι οι πιο ένδοξοι αυτοκράτορες της Ρώμης. Κι έξι χρόνια μετά επιστρέφει ως σωτήρας, ενώ είναι σε όλους γνωστό ότι ο ρόλος του την επομένη μέρα των εκλογών θα είναι μόνο παρασκηνιακός…

Τα παραπάνω δεν αποτελούν ένδειξη φαιδρότητας. Μάλλον τεκμήρια απελπισίας και απόγνωσης ενός πολιτικού σκηνικού που τρώει τις σάρκες του είναι. Ο «καβαλιέρε» ανασύρεται από το περιθώριο της πολιτικής ζωής μόνο και μόνο επειδή μπορεί να καταφέρει ένα διπλό άθλο: Πρώτο, να ενώσει την κατακερματισμένη ιταλική Δεξιά, δηλαδή την ακροδεξιά Λίγκα του Βορρά και τους ακόμη πιο ακροδεξιούς Αδελφούς της Ιταλίας, με άξονα το δικό του κόμμα, Φόρτσα Ιτάλια.

Ζημιωθήκαμε από την ένταξη στο ευρώ, πιστεύουν οι περισσότεροι!

Του Γιώργου Λαουτάρη

Δεν είναι «ευρωεσκεπτικισμός». Είναι απόρριψη του θεσμού της ΕΕ και του ευρώ ως κοινού νομίσματος που καταγράφεται πλέον όλο και πιο καθαρά, όλο και πιο μαζικά ως τάση στην ελληνική κοινωνία.

Αυτό έδειξε πέρα από κάθε αμφιβολία πρόσφατη (Σεπτέμβριος 2017) δημοσκόπηση που πραγματοποίησε η Κάπα Research και παρουσιάστηκε στις 9 Δεκεμβρίου στο πλαίσιο του τακτικού συνεδρίου της Ένωσης Περιφερειών Ελλάδος.

Στην ερώτηση για την εικόνα που οι συμμετέχοντες στην έρευνα έχουν σχηματίσει για την ΕΕ, «θετική» και «μάλλον θετική» απαντούν μόλις 55% και «αρνητική» και «μάλλον αρνητική» το 44,5%.

Ελλείψει Χαλάρωσης ας κουρέψουμε τα ομόλογα της ΕΚΤ

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Με ψυχρολουσία ισοδυναμούσε η συνέντευξη Τύπου του επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριο Ντράγκι, την Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, καθώς επιβεβαιώθηκε ακόμη πιο έντονα ο κίνδυνος να μην ενταχθεί ποτέ η Ελλάδα στο πρόγραμμα Ποσοτικής Χαλάρωσης (ή QE στην καθομιλουμένη, εκ του Quantitative Easing) της ΕΚΤ.

Να θυμίσουμε ότι τουλάχιστον εδώ κι ένα χρόνο ο ίδιος ο πρωθυπουργός χρύσωνε το χάπι των μέτρων  της δεύτερης αξιολόγησης  υποσχόμενος Ποσοτική Χαλάρωση, την αγορά δηλαδή εκ μέρους της Φρανκφούρτης ελληνικών κρατικών ομολόγων που κρατούν οι τράπεζες. Ένα μέτρο που υποτίθεται ότι θα έδειχνε την εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων στην ελληνική οικονομία.

Οι Ευρωπαίοι ωστόσο άλλα διαμήνυαν, και μάλιστα κατηγορηματικά. Συγκεκριμένα, ο ίδιος ο πρόεδρος της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, μιλώντας στην Επιτροπή Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου στις 6 Φεβρουαρίου 2017 είχε δηλώσει ότι υπάρχουν δύο προϋποθέσεις για την ένταξη της Ελλάδας στο Πρόγραμμα: Η ολοκλήρωση της αξιολόγησης και η βιωσιμότητα του χρέους!

Παράλληλο νόμισμα συζητά η Ιταλία

Toυ Λεωνίδα Βατικιώτη

Δεν έχει τέλος η κρίση του ευρώ!

Τυπικά, η κρίση του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος που ξέσπασε το 2010 και κορυφώθηκε το 2012 αποτελεί παρελθόν. Κάτι τα μέτρα νομισματικής χαλάρωσης του εφάρμοσε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αρχής γενομένης του Μαρτίου του 2015 ύψους 60 δισ. ευρώ μηνιαίως (και 80 δισ. μηνιαίως από τον Μάρτιο του 2016 όταν συμπεριελήφθησαν στο καλάθι των αγορών και εταιρικά ομόλογα), κάτι η πλήρης παράδοση στους πιστωτές κι η στροφή 180 μοιρών του ΣΥΡΙΖΑ με αποτέλεσμα την εξαφάνιση του πολιτικού κινδύνου (από τα αριστερά), κάτι η ανάπτυξη που ακολούθησε (παρότι ήταν και είναι αναιμική) ο κύκλος της κρίσης φαίνεται να έκλεισε.

Και κάπου εδώ, ενώ το Brexit μπήκε σε μια τροχιά, που δεν αντιπροσωπεύει και το χειρότερο σενάριο για το Βερολίνο κι ο κίνδυνος της Λεπέν αποσοβήθηκε – προς μεγάλη χαρά της Γερμανίας, εμφανίζεται η μόνιμα θορυβώδης και πολιτικά απρόβλεπτη Ιταλία, με πρωταγωνιστή όπως πάντα τις τελευταίες δεκαετίες τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Αυτή τη φορά προκάλεσε πονοκεφάλους αποκαλύπτοντας μια φιλόδοξη πρωτοβουλία του που ως τελικό ζητούμενο έχει να ενώσει την ιταλική Δεξιά, εν όψει των βουλευτικών εκλογών που θα διεξαχθούν μέχρι τον Μάιο του 2018.

Έξοδος στις Αγορές, όπως το νερό του Καματερού που «θεράπευε» τον καρκίνο και το ραντεβού στα γουναράδικα

Του Κώστα Παπουλή

Κάποτε, αν δεν κάνω λάθος στα τέλη της δεκαετίας του 70, κυκλοφορούσαν βυτία στις γειτονιές και μοίραζαν, ένα «θαυματουργό» νερό που «θεράπευε» τον καρκίνο. Πλήθος κόσμου συνέρρεε, για να πάρει ένα μαγικό μπουκαλάκι. Όλη η υπόθεση- παρόλη την γελοιότητά της- κατάφερε να πάρει μορφή μαζικής υστερίας. Δεν θυμάμαι τελικά, αν ο Καματερός κατέληξε στα δικαστήρια.

Όμως ένα ανάλογο παραμύθι ζούμε σήμερα, η έξοδος στις αγορές λένε θα μας βγάλει από την κρίση και τα μνημόνια. Αυτή η διαπίστωση της κυβέρνησης, επιφανών στελεχών της, αλλά και του συνόλου σχεδόν της παρασιτικής, πολιτικής και οικονομικής ημί-ελίτ που κυβερνάει και ρημάζει τον τόπο, κάτω από την στυγνή μπότα του ξένου παράγοντα, έχει τόσο βάση, όσο και το ότι εκείνο το νεράκι του Καματερού, «θεράπευε» τον καρκίνο.

Δεν χρειάζεται για να ανασκευαστεί το «μύθευμα» αυτό, δηλαδή ότι στον πραγματικό κόσμο, δεν πρόκειται να βγούμε ούτε από την κρίση, ούτε από τα μνημόνια από το να ειπωθούν τρεις απλές αλήθειες:

Η ΕΚΤ χρηματοδοτεί εταιρείες, όχι όμως κράτη

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Μια έκπληξη περίμενε όσους διάβασαν τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στις 8 Ιουνίου (εδώ η σχετική ανακοίνωση) με αφορμή την συμπλήρωση του πρώτου χρόνου από την εφαρμογή του προγράμματος αγοράς εταιρικών ομολόγων (CSPP).

Το πρόγραμμα κατά την υιοθέτησή του χαρακτηρίστηκε επέκταση του προγράμματος αγοράς στοιχείων ενεργητικού (ΑΡΡ), που αφορούσε αποκλειστικά και μόνο κρατικά ομόλογα. Το σκεπτικό δε της Φρανκφούρτης εστιάστηκε στη διευκόλυνση των χρηματοδοτικών συνθηκών της πραγματικής οικονομίας. Με άλλα λόγια, να ευνοηθεί στο μέτρο του δυνατού από τη γενναιοδωρία της ΕΚΤ κι ο ιδιωτικός τομέας, όχι μόνο τα κράτη. Τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά!

Το αγκάθι

Πήραμε αυτό που θέλαμε ήταν η δήλωση του εξοχότατου για την σχετική με την «μικρή ασθενή» απόφαση του προχθεσινού eurogroup. Δεν ξέρουμε αν έχει κάποια προτερήματα αυτός και η ηγετική ομάδα (των συμβούλων περιλαμβανόμενων) της φαιορόζ κυβέρνησης, και ποια είναι αυτά· η προσοχή και η ικανότητα δεύτερων και τρίτων σκέψεων πριν ανοίξει (ανοίξουν) το στόμα του(ς) δεν είναι πάντως ανάμεσά τους. Ποτέ δεν ήταν.

Όταν «πάρει αυτά που ήθελε» ας το γιορτάσει. Προς το παρόν υπάρχουν μερικές εκκρεμότητες. Την μία θα μπορούσε κανείς να ονομάσει «αγκάθι». Είναι η δικαστική «τύχη» 3 στελεχών του συμβουλίου εμπειρογνωμόνων του ταιπεδ· πρόκειται για έναν τεχνοκράτη ισπανικής εθνικής καταγωγής, έναν ιταλικής και έναν σλοβενικής, που είχαν προσληφθεί (μαζί με άλλα 6 άτομα) σαν σύμβουλοι του ταιπεδ σε ζητήματα «αποκρατικοποιήσεων». Αυτοί οι 6 + 3 σύμβουλοι παραπέμπονται (με πολύ πρόσφατη απόφαση) για «απιστία κατά του δημοσίου», κατηγορούμενοι ότι «άργησαν να αποδώσουν στο δημόσιο τα έσοδα απ’ την πώληση 28 ακινήτων». Μαζί τους παραπέμπονται και τα 3 μέλη του δ.σ., αυτοί με την κατηγορία της «υπεξαίρεσης».

Το κεντρί

Υπάρχει άλλο ένα θέμα, που στα γενικά του χαρακτηριστικά είναι πολύ σοβαρότερο απ’ το προηγούμενο: η στάση του δντ και ειδικά η άποψη της Ουάσιγκτον γι’ αυτήν· σε σχέση με την «μικρή ασθενή». Μιλώντας ψυχρά και ιστορικά δεν ανήκει στις αρμοδιότητες του δντ το να διαπραγματεύεται με διάφορους συν-πιστωτές τις αναγκαιότητες των εκλογικών τους κύκλων και να παίρνει «δημιουργικά ασαφείς» αποφάσεις με βάση αυτούς τους κύκλους. Ωστόσο αυτό κάνει πλέον, μέσω της επικεφαλής του Christine Lagarde: “ναι, μεν, το ελληνικό χρέος δεν είναι διαχειρίσιμο, οπότε το δντ θα έπρεπε να αποκλείσει την χρηματοδοτική συμμετοχή του στο πρόγραμμα διάσωσης· αλλά μπορεί κάποια στιγμή να γίνει διαχειρίσμο, οπότε συνεχίζει να συμμετέχει (χωρίς λεφτά, σε αναμονή), εντός, εκτός και επί τα αυτά”.

Αυτή η ερμαφρόδιτη κατάσταση δημιουργεί όντως προβλήματα σε έναν καπιταλιστικό οργανισμό που φτιάχτηκε για να έχει παγκόσμια εμβέλεια, αλλά χάνει σταθερά την κεντρικότητά του εδώ και χρόνια: μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν “προηγούμενο”. Διαφωνίες (και απόψεις υπέρ της αποχώρησης απ’ το “ελληνικό πρόγραμμα” μετά το 2012) υπήρχαν και πριν· αλλά ο “μεγαλύτερος μέτοχος”, η Ουάσιγκτον, επί διοίκησης Ομπάμα, έριχνε το βάρος του υπέρ της παραμονής, μ’ όλο αυτό το ασαφές καθεστώς.

Πιστεύω εις ένα ευρώ…

Του Χάρη Ζάβαλου

Ξεκίνησαν επιτέλους τα άρθρα τα οποία αναγάγουν τον ευρώ στην μεταφυσική διάσταση της πίστης, ελπίζοντας να συναντήσει στην πνευματική πλατφόρμα την περιβόητη «ανάπτυξη» του Προβόπουλου την οποία μας είχε υποσχεθεί από το 2010.

Έτσι το μόνο που έπρεπε να κάνουμε είναι λίγη υπομονή και κυρίως να έχουμε πίστη, όσο θα πέρναγαν το ένα μέτρο πάνω στο άλλο, τα οποία θα διέλυαν ντε φάκτο ολόκληρο το κοινωνικό ιστό.

Αλλά η υπομονή για να χαλκευτεί, χρειάζεται πίστη στο εγχείρημα, έτσι ώστε να έχει και ένα σκοπό πέρα από την αδιόρατη ανάπτυξη που θα ερχόταν σε μια χώρα που όλα θα ξεπουλιόντουσαν κοψοχρονιά.

Ευρώ, το νόμισμα των σκλάβων

Κάποια στιγμή η Γερμανία θα εγκατελείψει το πλοίο που βυθίζεται, την Ευρωζώνη, έχοντας απομυζήσει τους πάντες και επιθυμώντας να διαφοροποιήσει το δικό της νόμισμα, από το νόμισμα των σκλάβων – παραμένοντας όμως ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης και κατακτητής της ηπείρου μας.

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, το 42% του πληθυσμού της Ιταλίας είναι πλέον εναντίον του ευρώ, ενώ μόλις το 32% έχει εμπιστοσύνη στην Ευρωζώνη – κυρίως λόγω του ότι έχουν συνδέσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η οικονομία τους (μεγάλο δημόσιο χρέος, πολύ υψηλά κόκκινα δάνεια, κίνδυνοι κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος, μεγάλη μείωση της βιομηχανικής παραγωγής), με το κοινό νόμισμα. Η αυξανόμενη αρνητική τοποθέτηση εναντίον του ευρώ και της νομισματικής ένωσης δεν αφορά μόνο τις ακροδεξιές παρατάξεις, αλλά διευρύνεται σε όλα τα κόμματα – ενώ συνοψίζεται στην εξής έκφραση:

Να σέβεστε…το ΚΚΕ!

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

«Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας , οφείλει να το σέβεται για την ιστορία του, τους κοινωνικούς και δημοκρατικούς αγώνες του, για τη σαφήνεια του λόγου του, για το ρεαλισμό του», έγραφε την Τετάρτη  5 Απριλίου η στήλη «Η άποψη» της Εφημερίδας των Συντακτών, που εκφράζει πάντα τη γραμμή της εφημερίδας. (Εδώ ολόκληρο το άρθρο).

Και συνέχιζε: «Χαρακτηριστικό δείγμα ρεαλισμού του ΚΚΕ είναι όσα είπε ο γενικός γραμματέας, Δημήτρης Κουτσούμπας, παρουσιάζοντας την εισήγηση της Κεντρικής Επιτροπής στο 20^ο συνέδριο του κόμματος, για το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας από το ευρώ».

Για να μην αφήσουμε μάλιστα σε άλλους την μεταφορά της άποψης του ΚΚΕ, αξίζει να την παραθέσουμε αυτούσια. Έχει δε ως εξής:

Οκτώ κόμματα μια πολιτική για το ευρώ στη βουλή

του Άρη Χατζηστεφάνου

Με την εισήγηση της ΚΕ του ΚΚΕ για το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη ανοίγει μια νέα σελίδα στην ιστορία του ελληνικού κοινοβουλευτισμού.

Το ΚΚΕ υιοθετώντας τις πιο τρομολαγνικές προπαγανδιστικές τεχνικές των νεοφιλελευθερων κομμάτων αναφέρει μεταξύ άλλων και τα εξής για το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή:

«Στην περίπτωση αλλαγής νομίσματος στη χώρα μας, το λαϊκό εισόδημα θα εξανεμιστεί μέσω της υποτίμησης του νέου νομίσματος, της αισχροκέρδειας, της ραγδαίας πτώσης της αγοραστικής δύναμης, καθώς και μέσω της μεγάλης ανατίμησης των εισαγόμενων εμπορευμάτων, στα οποία στηρίζεται όχι μόνο η κατανάλωση αλλά και η βιομηχανία. Επίσης, θα χτυπηθεί και ένα μεγάλο μέρος αυτοαπασχολούμενων, φτωχών αγροτών, δανειοληπτών. Το μεγάλο κεφάλαιο είναι αυτό που θα βγει και σε αυτήν την περίπτωση κερδισμένο. Ιδιαίτερα μάλιστα ορισμένα τμήματα του κεφαλαίου θα βγουν ωφελημένα, γι’ αυτό και στήριξαν και στηρίζουν άμεσα ή έμμεσα την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη»

Γερμανικό υπερ-όπλο το ευρώ!

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Φόρα παρτίδα έβγαλε ο σύμβουλος του Τραμπ και νέος επικεφαλής του Συμβουλίου Εθνικού Εμπορίου των ΗΠΑ, Πίτερ Ναβάρο, το πιο καλά κρυμμένο μυστικό της διεθνούς εμπορικής επιτυχίας της Γερμανίας: το φθηνό ευρώ! Η Γερμανία χρησιμοποιεί ένα σε γενικές γραμμές υποτιμημένο ευρώ για να εκμεταλλεύεται τις ΗΠΑ και τους εταίρους της στην Ευρώπη, ήταν η απάντηση που έδωσε ο Π. Ναβάρο σε γραπτή ερώτηση της βρετανικής εφημερίδας Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, οδηγώντας σε νέα επίπεδα τη διαμάχη με τη Γερμανία, που έκανε την επίσημη πρώτη της όταν ο νέος αμερικάνος πρόεδρος απείλησε τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία με επιπλέον φόρους ύψους 35% για τα αυτοκίνητα που παράγει σε χώρες χαμηλού εργατικού κόστους και εισάγει στις ΗΠΑ. Ο σύμβουλος του Τραμπ χαρακτήρισε επίσης το ευρώ ως συγκαλυμμένο γερμανικό μάρκο, η χαμηλή αξία του οποίου της έδωσε το συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των κυριότερων εμπορικών της εταίρων.

Μεταξύ της νεοφιλελεύθερης Σκύλλας και της φασιστικής Χάρυβδης η Γαλλία

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Με την ελπίδα τα πιο απρόβλεπτα σενάρια να μείνουν στα χαρτιά οδεύουν στις κρίσιμες γαλλικές προεδρικές εκλογές της 23^ης Απριλίου τα επιτελεία των βασικών υποψηφίων, με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν νίκη στη δεύτερη Κυριακή του νεοφιλελεύθερου Εμανουέλ Μακρόν, που εργαζόταν στην τράπεζα Ρότσιλντ και διετέλεσε σύμβουλος και στη συνέχεια υπουργός Οικονομικών του Φρανσουά Ολάντ.

Μέχρι τότε ωστόσο κανείς δεν θα κοιμάται ήσυχος. Οι δημοσκοπήσεις (αν εξακολουθούν να έχουν κάποια σημασία οι μετρήσεις τους) βγάζουν πρώτη την επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου, φασίστρια Μαρίν Λεπέν, στις εκλογές της πρώτης Κυριακής με 26%, ενώ για τη δεύτερη Κυριακή τη δείχνουν σταθερά δεύτερη με το ανώτερο ποσοστό στο 45%. Υπό τον όρο φυσικά ότι η συμμετοχή θα κινηθεί σε φυσιολογικά επίπεδα, γύρω στο 65%, οπότε θεωρείται αδύνατο η Λε Πεν να φτάσει τα 15 εκ. ψήφων που χρειάζεται όταν ποτέ στο παρελθόν δεν έχει ξεπεράσει τα 6 εκ.

Τι θα συμβεί αν η Ελλάδα βγει από το ευρώ

Το θέμα του Grexit επιστρέφει στην επικαιρότητα και αυτό είναι λογικό, αφού, εφτά χρόνια μετά την χρεοκοπία της, η Ελλάδα δεν έχει επιστρέψει στις αγορές και δεν προβλέπεται να επιστρέψει σύντομα.

 Στο πλαίσιο της ψύχραιμης και έγκυρης ενημέρωσης των πολιτών, θέλω να σας ενημερώσω για το τι θα συμβεί στην Ελλάδα, αν η χώρα βγει από την ευρωζώνη και επιστρέψει στην δραχμή.

Αν η Ελλάδα επιστρέψει στην δραχμή, θα κυριαρχήσει η φτώχεια, η εξαθλίωση μεγάλου μέρους του πληθυσμού, η μείωση μισθών και συντάξεων, θα χαθεί σημαντικό μέρος των αποταμιεύσεων, οι πολίτες δεν θα μπορούν να ξεπληρώσουν τα δάνειά τους, θα υπάρχει τεράστια ανεργία, υπογεννητικότητα και μετανάστευση των Ελλήνων στο εξωτερικό.

Μπροστά στην Δραχμή ως μια νέα ΤΙΝΑ της αστικής τάξης.

Η τελική χειρότερη κατάληξη θα είναι η δραχμή με τους όρους Σόιμπλε/Ε.Ε./Eurogroup από ένα “απελπισμένο” συμβιβασμό από την αστική τάξη που θα κοιτάξει να αρπάξει και τότε μαζί με τους λακέδες της ότι μπορεί -όχι με τόσο κέφι βέβαια και με αρκετό αληθινό κλαψούρισμα μια και με Ε.Ε. σαφώς είναι better off που λένε οι Αμερικάνοι φιλελέδες.

Αλλά όταν η μόνη αναγκαστική “διέξοδος” θα είναι αυτή, τότε θα γίνει το νέο σχέδιο “σωτηρίας” της αστικής τάξης και θα την διαλαλούν οι κάθε Κούλης και Τσίπρας μαζί με τα κάθε λογής πολιτικάντικα λιμά, που απλώς έτυχε να περνάνε και είδαν φως, ΕΣΠΑ και βουλευτικά μισθά και μπήκαν. Πάρα πολλοί τέτοιοι τελευταίοι υπάρχουν σε συριζονουδούλα, απλώς υποταγμένοι και προσαρμοσμένοι στην “διαφορετική” ιδεολογία-ζόμπι που εκφράζει το κάθε κόμμα εξουσίας.

Για ποιον δουλεύει το ”κοινό” νόμισμα…

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Δεν περίμεναν τις γιορτές να ανοίξουν σαμπάνιες στην Φρανκφούρτη. Τα χαρμόσυνα νέα ήρθαν στις 20 Δεκεμβρίου, με αφορμή την ανακοίνωση για το νέο ύψος ρεκόρ που έφθασε το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών τον Οκτώβριο, αγγίζοντας τα 28,4 δισ. ευρώ. Τη μεγαλύτερη ώθηση σε αυτή την αύξηση έδωσαν οι επενδύσεις χαρτοφυλακίου που συνεχίζουν να ξεπερνούν σημαντικά  τις άμεσε εσωτερικές επενδύσεις. Ή εικόνα ωστόσο της ”πλεονασματικής ευρωζώνης” πιο πολλά αποκρύπτει παρά αποκαλύπτει, καθώς στο εσωτερικό της οι διαφορές δεν είναι μόνο σημαντικότατες, με τις χώρες της περιφέρειας να καταγράφουν σταθερά έλλειμμα κι αυτές του κέντρου , αλλά και του βορρά πλεόνασμα εντεινόμενες . Δηλαδή, ελλείμματα και πλεονάσματα σταθερά δεν ακολουθούν μια συγκλίνουσα πορεία αλλά μόνιμα αυξάνονται! Κι αυτό κάθε άλλο παρά τυχαία συμβαίνει.

ΕΚΤ: Υπηρέτρια των αγορών, τιμωρός των Ιταλών

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Με χαρές και πανηγύρια έγινε δεκτή από τις αγορές η απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στις 8 Δεκεμβρίου (εδώ η σχετική ανακοίνωση) να επεκτείνει μέχρι το τέλος του επόμενου έτους το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων, έστω κι αν η αξία των μηναίων αγορών από τον Απρίλιο θα μειωθεί στα 60 από τα 80 δισ. ευρώ.

Ο δείκτης του χρηματιστηρίου της Φρανκφούρτης DAX κατέγραψε ετήσιο ρεκόρ (κι ας καταψήφισε στην κλειστή συνεδρίαση της ΕΚΤ την πρόταση παράτασης του προγράμματος Ποσοτικής Χαλάρωσης ο επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας της Γερμανίας, Γιενς Βάιντμαν) ξεπερνώντας τις 11.000 μονάδες για πρώτη φορά από τον Δεκέμβριο του 2015, για να ακολουθήσει και ο γαλλικός δείκτης CAC, καταγράφοντας κι αυτός ετήσιο ρεκόρ. Ο ενθουσιασμός έφτασε μέχρι την άλλη όχθη του Ατλαντικού όπου τα σημαντικότερα χρηματιστήρια άνοιξαν καταγράφοντας ιστορικά ρεκόρ.

Μερκαντιλισμός 21ου αιώνα

Στο παρόν άρθρο θα υποστηριχθεί η θέση πως το τρέχον οικονομικό σύστημα της Ευρωζώνης είναι ο μερκαντιλισμός.

Καταρχάς ας πούμε λίγα λόγια για το εν λόγω οικονομικό μοντέλο. Ο μερκαντιλισμός κυριάρχησε στην Ευρώπη τον 18ο αιώνα. Στον πυρήνα του βρίσκεται το πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών, δηλαδή πουλάω περισσότερα απο όσα αγοράζω στο διεθνές εμπόριο. Σκοπός αυτής της τακτικής τότε ήταν η συγκέντρωση ολοένα και αυξημένων αποθεμάτων πολύτιμου μετάλλου, κυρίως χρυσού, μιας και πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών σήμαινε περισσότερο χρυσάφι.

Προς όφελος των τραπεζών τα μέτρα Ντράγκι

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

«Αν προσπαθούσα να εξηγήσω την απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας της 10^ης Μαρτίου σε ένα παιδί θα το έκανα κάπως έτσι: Φαντάσου ότι περιμένεις ένα ταξίδι κατά τη διάρκεια των σχολικών διακοπών που θα κάνεις το γύρο της χώρας κι αντί γι’ αυτό χάνεις δύο εβδομάδες από το σχολείο, πετάς με αεροπλάνο πρώτη θέση για τη Ντίσνεϋλαντ, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μπαίνεις στο πιλοτήριο, μετά μένεις σε ένα σοκολατένιο ξενοδοχείο, είσαι σε θέση να δοκιμάζεις κάθε παιχνίδι κάθε μέρα χωρίς να περιμένεις στη σειρά και στο τέλος πριν κοιμηθείς παίζεις μόνος σου με τον πραγματικό Μίκυ Μάους». Με αυτά τα λόγια περιέγραψε τις ανακοινώσεις του Μάριο Ντράγκι στους Financial Times στέλεχος της Ντόιτσε Μπανκ. Ναι, της γερμανικής τράπεζας που για το 2015 ανακοίνωσε ζημιές ύψους 6,7 δισ. ευρώ (για πρώτη φορά μετά το 20108) και για το πρώτο τρίμηνο του 2016 επιπλέον ζημιές ύψους 2,1 δις. ευρώ, χωρίς ακόμη κανείς να γνωρίζει αν θα καταφέρει να απασφαλίσει την ωρολογιακή βόμβα ύψους 75 τρις δολ. που έχει ενεργοποιήσει στα θεμέλια του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος με τοποθετήσεις σε παράγωγα υψηλού κινδύνου.

Ευρώ, το νόμισμα των σκλάβων: Οι Ιταλοί εξεγείρονται εναντίον της Ευρωζώνης

Το 42% του πληθυσμού της Ιταλίας είναι πλέον εναντίον του ευρώ, ενώ μόλις το 32% έχει εμπιστοσύνη στην Ευρωζώνη, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση της Win Gallup. Η αυξανόμενη αρνητική τοποθέτηση εναντίον του ευρώ και της νομισματικής ένωσης δεν αφορά πια μόνο τις ακροδεξιές παρατάξεις, αλλά διευρύνεται σε όλα τα κόμματα – ενώ συνοψίζεται στην εξής έκφραση:

“Το ευρώ δεν είναι ένα νόμισμα, αλλά μία μορφή διακυβέρνησης, με στόχο την κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας των χωρών που το έχουν υιοθετήσει – καθώς επίσης την καταστροφή των κοινωνικών επιτευγμάτων. Αυτό που δεν κατάφερε η Γερμανία με τα τανκ πριν από 70 χρόνια, προσπαθεί να το επιτύχει σήμερα μέσω των δεσμών του ευρώ” (πηγή).