Το Παρελθόν του Παρόντος μας και ο Λουκάς Παπαδήμος

Του Κώστα Λουλουδάκη

Η λαϊκή κυριαρχία που επιτάσσει το Σύνταγμα είναι στην πραγματικότητα κυριαρχία μιας οικονομικής ολιγαρχίας επί του λαού. Όπως χαρακτηριστικά εκφραζόταν ο Αλ. Σβώλος, η λαϊκή κυριαρχία αποτελεί «ένα των μύθων του νεωτέρου δημοσίου βίου, απλάς προλήψεις[…]πλάσματα χωρίς περιεχόμενον». Πίσω από την τυπική ισότητα και τη δημοκρατία υπάρχουν σχέσεις ανισότητας, σχέσεις εκμετάλλευσης, οι οποίες φαλκιδεύουν τη δημοκρατία, την καθιστούν μορφή κυριαρχίας μιας οικονομικής ολιγαρχίας. Οι σχετικές επισημάνσεις του Αλ. Σβώλου αποκτούν επικαιρότητα: «Όχι μόνον, άλλως τε, δεν υπάρχει Λαός ως «σύνολον» ή «ενότης», αλλά τουναντίον σχηματίζονται και διακρίνονται βαθμηδόν και σαφέστερον μόνον ομάδες, τάξεις και στρώματα κοινωνικά, αντιτεταγμένα προς άλληλα, απορροφώντα εντός εαυτών τα άτομα» (Α. Σβώλος: Προβλήματα του έθνους και της δημοκρατίας, τ. Α’, Αθήνα, εκδ. Στοχαστής, 1972, σελ. 95 επ. και του ίδιου, Νομικαί Μελέται, Αθήνα, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλου, σελ. 317. Δες και http://kaltsonis.blogspot.gr/2011/11/blog-post_4351.html).

Η ευρωπαϊκή τραγωδία

Του Βασίλη Βιλιάρδου

Η ήπειρος μας, με αφετηρία την Ελλάδα, θα απειληθεί με το χάος για τρίτη φορά εντός ενός αιώνα, με ευθύνη της Γερμανίας – η οποία αδυνατεί να κατανοήσει πως είναι αδύνατον να ζήσει με άνεση σε μία γειτονιά, όπου όλοι οι υπόλοιποι εξαθλιώνονται

«Τον 20′ αιώνα η Γερμανία διέλυσε δύο φορές τον εαυτό της και την ευρωπαϊκή τάξη, με εγκληματικούς και γενοκτόνους πολέμους, στην προσπάθεια της να υποδουλώσει την ήπειρο.

Θα ήταν τραγική ειρωνεία εάν τώρα, στην αρχή του 21ου αιώνα, η επανενωμένη Γερμανία, αυτή τη φορά ειρηνικά, καθώς επίσης με τις καλύτερες των προθέσεων, ανατρέψει για τρίτη φορά την ευρωπαϊκή τάξη» (J. Fischer, πρώην υπουργός εξωτερικών και αντικαγκελάριος της Γερμανίας, σε άρθρο του το 2012 στην SZ).

Το χρήμα και τα Έθνη (β)

Εάν το ευρώ εξελισσόταν στο νούμερο ένα αποθεματικό νόμισμα, με τη σταδιακή συμμετοχή της Ρωσίας και με την ένωση των δύο χριστιανικών Θρησκειών, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός θα επικρατούσε ειρηνικά σε ολόκληρο τον πλανήτη  

«Θα μπορούσε να ντραπεί κανείς, να απογοητευθεί και να χάσει την τελευταία του ελπίδα, βλέποντας τη χθεσινή συνέντευξη του θλιβερά πανικοβλημένου πρωθυπουργού, στο στούντιο ενός ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού. Πόσο μάλλον όταν προσπαθούσε απεγνωσμένα να παρουσιάσει το μαύρο ως άσπρο, τόσο όσον αφορά την οικονομική καταστροφή που προκάλεσε με τη σειρά του στη χώρα μας, όσο και τη μητροκτονία της αριστεράς – όπου δεν δίστασε καν να ισχυριστεί πως σεβάσθηκε το «ΟΧΙ» των Ελλήνων!

Πολύ εύκολα πάντως θα έλεγε κάποιος «Καληνύχτα Ελλάδα» μεταναστεύοντας, όταν αναφέρθηκε στα μελλοντικά του σχέδια – εάν δεν γνώριζε πως οι περισσότεροι πολιτικοί της χώρας, οι οποίοι αποκαλούνται συνήθως «κωμικοτραγικοί Αδώνιδες», δεν είναι τίποτε άλλο από τα φυσιολογικά υποπροϊόντα της κρίσης. Ως εκ τούτου, θα έπρεπε να αναζητούνται οι αιτίες που τους παρήγαγαν – καθώς επίσης οι λύσεις, οι οποίες δεν είναι πλέον θέμα της Ελλάδας, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης.

Εκτός εάν αποφάσιζε η Ελλάδα να αναλάβει το ρίσκο της μονομερούς αποχώρησης από τη νομισματική ένωση, αρνούμενη την εξυπηρέτηση του συνόλου των χρεών της – κάτι που δεν είναι σε καμία περίπτωση συνώνυμο με το τέλος του κόσμου, αλλά μία επώδυνη ασφαλώς διαδικασία για την πλειοψηφία των Ελλήνων, χωρίς καμία εγγύηση επιτυχίας. Στα πλαίσια αυτά κινούνται τα κείμενα μας, με την ελπίδα πως οι ηγέτες της Ευρωζώνης θα συνειδητοποιήσουν τελικά το μέγεθος του προβλήματος, καθώς επίσης τις μεγάλες προκλήσεις – αλλάζοντας πορεία στον Τιτανικό, προτού συντριβεί στα βράχια» (Ι.Ι.).

Ο επίλογος της τραγωδίας

Χειρότερο από το να μη γνωρίζει μία χώρα την ιστορία της και τα λάθη που έκανε, είναι η άγνοια του τι έχει ή τι θα χάσει – αποτελεί δε το άκρον άωτο της ανοησίας να καίει περιουσιακά στοιχεία άνω του 1 τρις €, έναντι δανείων 300 δις €

του Βασίλη Βιλιάρδου

«Οι πραγματικές αιτίες της οικονομικής επιτυχίας της Γερμανίας είναι το χαμηλό ποσοστό γεννήσεων, η μικρή άνοδος των τιμών των ακινήτων, καθώς επίσης η επέκταση της γερμανικής βιομηχανίας στην Ανατολική Ευρώπη. Τα δύο πρώτα κατέστησαν εφικτή τη στασιμότητα των μισθών των Γερμανών εργαζομένων μετά το 2000 – αφού μόνο για την παιδεία η Γερμανία δαπανά 1% του ΑΕΠ λιγότερα από τη Γαλλία, ενώ τα ακίνητα στη Γερμανία κοστίζουν τρεις φορές χαμηλότερα σε σχέση με τη Γαλλία.

Το τρίτο είχε σαν αποτέλεσμα την παραγωγή φθηνότερων προϊόντων, λόγω των χαμηλών μισθών στις συγκεκριμένες χώρες – αφού μέχρι πρόσφατα οι αμοιβές των εργαζομένων στην Πολωνία ήταν σχεδόν στο 10% των γαλλικών. Εάν λοιπόν κατασκευάζει κανείς προϊόντα στην Πολωνία αντί στη Γαλλία, αποκτά ένα τεράστιο πλεονέκτημα κόστους στις διεθνείς αγορές – το οποίο εκμεταλλεύθηκε η γερμανική βιομηχανία, ανταγωνιζόμενη μέσω αυτού ακόμη και την Κίνα.

Ο τραγικός μας επίλογος μετά το ευρώ

Του Θάνου Δημάδη

Εδώ και πέντε χρόνια, ή για την ακρίβεια εδώ και τρία μνημόνια (γιατί πλέον την ζωή μας έχουμε αρχίσει και την αριθμούμε όχι με το πόσα χρόνια, αλλά με το πόσα μνημόνια έχουν περάσει από πάνω μας) δύο αλληλένδετα τινά συμβαίνουν:

Αφενός οι πολιτικές ελίτ που προκρίνουν την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ δεν λένε όλη την αλήθεια για το κόστος που συνεπάγεται αυτή η επιλογή. Μιλούν γενικά κι αόριστα για την σημασία της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας ταυτίζοντας αυθαιρέτως την Ευρώπη με το ευρώ και ταυτοχρόνως δαιμονοποιώντας με γενικολογίες την προοπτική επιστροφής στο εθνικό νόμισμα.

Ναι ρε, θέλω μια «Ελλάδα απομονωμένη» (και όσους την κατοικούν ελεύθερους)

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Το να «απομονωθούμε» από την Ευρωπαϊκή Ένωση των σιδερένιων κανόνων της φτώχειας και να αρχίσουμε να «κάνουμε παρέα» με τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων, που ζουν και δουλεύουν σε αυτή την χώρα, είναι τελικά μια πολύ καλή ιδέα.

Θα τα γράψω με όσο πιο απλά λόγια και όσο πιο συμπυκνωμένα γίνεται. Καθότι εκλογές έρχονται και καλό είναι ορισμένα πράγματα να είναι ξεκάθαρα. Ξέρετε πια τι συμβαίνει όταν «μασάμε τα λόγια μας» …

Ναι μπορεί να συμβεί και όσα έγιναν τελευταία αποδεικνύουν ότι πρέπει να συμβεί: Η Ελλάδα να πάψει να έχει σαν νόμισμά της Ευρώ και ΚΥΡΙΩΣ να βγει εκτός Ευρωζώνης και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το «ΚΥΡΙΩΣ» κολλάει στο ότι οι βασικές Ευρωπαϊκές Συνθήκες του Μάαστριχτ, της Λισαβόνας, της Νίκαιας και του Άμστερνταμ είναι που αποτελούν το «πακέτο» των κανόνων που μας φτωχοποιούν όλο και πιο πολύ και μας κάνουν να δουλεύουμε «χωρίς αύριο» για το τίποτε.

Δημήτρη, εγώ έχω δει το σχέδιο Β

Του Κώστα Εφήμερου

Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ένα άρθρο του Δημήτρη Ψαρρά στην Εφημερίδα των Συντακτών, κυρίως επειδή σέβομαι τον συντάκτη και το έργο του. Ο Δημήτρης πάνω-κάτω υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει κανένα σοβαρό σχέδιο εξόδου από το ευρώ και ότι στην καλύτερη περίπτωση το σχέδιο αυτό περιλαμβάνει κάποιες ιδέες και γενικές διατυπώσεις, ότι σίγουρα δεν είναι αρκετά αριστερό (αφού κάποιος που έχει βοηθήσει είχε έναν βοηθό που προσχώρησε στη Λεπέν) και, τέλος πάντων, ότι αν υπήρχε κάτι σοβαρό δεν θα ντρέπονταν να το βγάλουν. Αυτή η νέα γραμμή «Τσίπρα» δεν έχει μεγάλες διαφορές τελικά από αυτή που παρουσιάζει ο Μπάμπης.

Στα πλαίσια του ρεπορτάζ από την ορκομωσία της νέας κυβέρνησης μέχρι σήμερα είχα την ευκαιρία να μιλήσω με πολλούς υπουργούς, κυβερνητικούς και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αποκομίζοντας άλλες φορές καλές εντυπώσεις και άλλες όχι και τόσο καλές. Αυτό που μου κάνει εντύπωση όμως είναι ότι παρόλο που δεν είμαι κάποιος διάσημος δημοσιογράφος με εντυπωσιακές προσβάσεις γνώριζα από καιρό την ύπαρξη ενός σχεδίου ανάγκης από την πλευρά Βαρουφάκη αλλά και την ύπαρξη του Σχεδίου Β του Κώστα Λαπαβίτσα. Αυτό δεν ήταν ποτέ κάποιο φοβερό κρατικό μυστικό άλλωστε αφού το πρόγραμμα του βουλευτή Ημαθίας είναι στην πραγματικότητα σε μεγάλο βαθμό ήδη δημοσιευμένο.

#GREXIT

Του Κώστα Εφήμερου

Φτάσαμε λοιπόν στο απόγευμα της Κυριακής 12 Ιουλίου του 2015 και ακόμα το μόνο κράτος που δεν μπορεί να διανοηθεί το GREXIT είναι η Ελλάδα. Πάντως στις δηλώσεις των «ηγετών» της «Ευρώπης» πριν ξεκινήσει η Σύνοδος Κορυφής της Ευρωζώνης όλοι οι άλλοι μίλησαν ξεκάθαρα για την έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ. Και για να μην έχει κανείς αμφιβολία το έβαλαν και σε ένα χαρτί ώστε να μπορούμε να το διαβάσουμε και να το χωνέψουμε.

Μια εβδομάδα πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου πήρα τηλεοπτική συνέντευξη στον Γιάνη Βαρουφάκη και τον ρώτησα αν υπάρχει περίπτωση οι Ευρωπαίοι να μας πετάξουν έξω από το Ευρώ. Μου απάντησε ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση και ότι ακόμα και αν θέλουν «εμείς θα τους πούμε “ισοπεδώστε μας”». Ε, λοιπόν μάλλον αυτό δεν τους φάνηκε κακή ιδέα.

Το οικονομικό ΝΑΤΟ

Η ΤΤΙΡ δεν είναι απλά μία εμπορική συμφωνία των δύο ηπείρων, αλλά η προσπάθεια της απόλυτης κυριαρχίας της Δύσης στον πλανήτη – πίσω της δε ευρίσκεται η «ελίτ των ελίτ», στην οποία ανήκουν τα πολυεθνικά μεγαθήρια και οι ισχυρότερες τράπεζες.

Η διατλαντική συμφωνία TTIP, στην εγκληματικότητα της οποίας έχουμε αναφερθεί πολλές φορές (άρθρο), έδειξε για μία ακόμη φορά το «πρόσωπο» της – όταν μεταφέρθηκαν τα έγγραφα στο Βερολίνο, με την προϋπόθεση να έχουν ελάχιστοι πρόσβαση στην ανάγνωση τους, καθώς επίσης με την απαγόρευση να (μη) γίνουν γνωστά στους Γερμανούς βουλευτές! Στα πλαίσια αυτά, το παράδειγμα της Ουρουγουάης που ακολουθεί, ίσως βοηθήσει καλύτερα στην κατανόηση των κινδύνων που εμπεριέχει:

Οι αντισυμβατικές φωνές στον ΣΥΡΙΖΑ δυναμώνουν

του Paul Mason

Το έγγραφο του ΔΝΤ που διέρρευσε το Channel 4 και το ThePressProject την προηγούμενη εβδο-μάδα αποδεικνύει εμπράκτως ότι το δράμα της ελληνικής κρίσης θα ολοκληρωθεί εντός των επόμε-νων τριών εβδομάδων. Το Ταμείο θεωρεί ότι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα η Ελλάδα να αποπλη-ρώσει τις δόσεις 11 δις μεταξύ Ιουνίου και Αυγούστου. Η κυβέρνηση ξεμένει από μετρητά.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης το βράδυ της Τετάρτης είπε στις ειδήσεις του Channel 4 ότι αν βρεθεί στο δίλλημα να διαλέξει στις 5 Ιουνίου μεταξύ της αποπληρωμής της δόσης του ΔΝΤ και της καταβολής των συντάξεων και των μισθών του δημοσίου θα επιλέξει το δεύτερο.

Το δεύτερο Καστελλόριζο

Το ενδεχόμενο να εμφανιστεί ακόμη ένας πρωθυπουργός στο πανέμορφο νησί της χώρας μας ή όπου αλλού, ανακοινώνοντας πως η Ελλάδα χρεοκόπησε, επιλέγοντας την έξοδο της από την Ευρωζώνη, δεν είναι δυστυχώς καθόλου αμελητέο

«Όλες οι νομισματικές ενώσεις του παρελθόντος, οι οποίες δεν εξελίχθηκαν σε πολιτικές, αποτέλεσαν χρονικά περιορισμένες συμφωνίες – με αποτέλεσμα να διαλύονται» (Th. Theurl).

Άρθρο

Όταν αναφερθήκαμε σε πρόσφατο κείμενο μας (Ο ανθελληνικός άξονας) στους φόβους ενός δεύτερου Καστελλόριζου, ορισμένοι αναγνώστες θεώρησαν πως εννοούσαμε την υπογραφή ενός επόμενου μνημονίου, το οποίο θα συνόδευε ένα τρίτο πακέτο στήριξης της ελληνικής οικονομίας, ύψους περί τα 40 δις € – χωρίς το οποίο η Ελλάδα, μόνιμα εκτός αγορών, είναι εύλογα αδύνατον να εξυπηρετήσει τα εξωτερικά χρέη της (η εσωτερική χρεοκοπία είναι ήδη δεδομένη – άρθρο).

Πτώχευση εντός ευρώ

Tου Βασίλη Βιλιάρδου

Η κυβέρνηση οφείλει να διατηρήσει την ηρεμία της, χωρίς να χάσει την αποφασιστικότητα της – επειδή μπορεί να τηρήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, διαγράφοντας ένα μέρος του χρέους, χωρίς να διακινδυνεύσει την έξοδο από την Ευρωζώνη

Kαταστροφικές και για την Ευρωζώνη οι επιπτώσεις του Grexit

Του Γ.Μουνχαου

«Η καταστροφή του… Grexit μπορεί να αποτραπεί», επισημαίνει με άρθρο του στους Financial Times ο Βόλφγκανγκ Μούνχαου. Ο αρθρογράφος στην ανάλυσή του αναφέρει τις επιπτώσεις στην Ευρώπη από το ενδεχόμενο αποχώρησης της Ελλάδας από το ευρώ.

Ο αρθρογράφος αποδομεί την κυρίαρχη γερμανική άποψη ότι «το Grexit θα ήταν όλεθρος για την Ελλάδα, μικρό σοκ για την Ευρωζώνη και αδιάφορο για την παγκόσμια οικονομία και τονίζει ότι κάνουν μεγάλο λάθος όσοι το πιστεύουν αυτό».

Το ευρώ, ο Νότος και η Ελλάδα

Τζόρτζιο ντε Κίρικο, “Ο τροβαδούρος”

συνέντευξη της Μαριάννας Τόλια

η Μαριάννα Τόλια τη γνωρίζω από τις παλιές καλές μέρες της εφημερίδας «Η Εποχή», όταν και οι δυο μετείχαμε σε αυτό το σπουδαίο εργαστήρι, εργαστήρι γραφής, πολιτικής και σκέψης, που ήταν και συνεχίζει να είναι η «Εποχή». Δεν είναι όμως αυτός ο λόγος που της ζητήσαμε να μας μιλήσει για το βιβλίο της «Το ευρώ, ο Νότος και η Ελλάδα», το οποίο κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό από τις Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις. Αλλά το ότι πρόκειται για ένα βιβλίο τεκμηριωμένο και παρεμβατικό μαζί, που παρακινεί όποιον θέλει να σκεφτεί κριτικά για την κρίση, την οικονομία και την πολιτική. Πέρα από τα στοιχεία που μας προσφέρει για την κρίση της Ελλάδας (που την εντάσσει στη γενικότερη κρίση του Ευρωπαϊκού Νότου, διακρίνοντας όμως την περίπτωση της Ελλάδας και της Πορτογαλίας από τις αντίστοιχες της Ιταλίας και της Ισπανίας) προτείνει προοπτικές για το αύριο ή μάλλον το «μεθαύριο», όπως λέει και η ίδια. Ο αναγνώστης –και ο τόμος έχει το προσόν ότι δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να τον προσπελάσεις– θα βρει στοιχεία, ιδέες και σκέψεις για τη χάραξη ενός σχεδίου ανασυγκρότησης, πάνω από τα χαλάσματα της κρίσης. Δεν θα μιλήσω εδώ για το περιεχόμενο, το εξηγεί η ίδια η Μαριάννα Τόλια, στη συνέντευξη που ακολουθεί. Θα σταθώ μόνο σε δυο σημεία από τον Πρόλογό της, χαρακτηριστικά της οπτικής της. Πρώτον, μας λέει, «αυτή η αφήγηση δεν προτείνεται μόνο για λόγους θεωρητικού ενδιαφέροντος· προτείνεται κυρίως για να εμπνεύσει την πολιτική πράξη». Και, έπειτα, ότι «η ψυχολογική πηγή για τη συγγραφή του βιβλίου ήταν η αγωνία· η ίδια αγωνία που διακατέχει μεγάλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας». Θα πω μόνο ότι, στις σελίδες του τόμου, καταφέρνει να μετατρέψει την αγωνία σε προβληματισμό και σκέψη, με τρόπο γόνιμο και χρήσιμο.

Στρ. Μπ.

Ο οικονομικός δολοφόνος που ονομάζεται ΕΥΡΩ και η ευθύνη των δυνάμεων που τον εγκατέστησαν και στη χώρα μας

Του Ταξιάρχη Κωστογιάννη

Αυτοί οι οποίοι υπέγραψαν τις νομισματικές συνθήκες της ΕΕ και τα Μάαστριχ πρέπει να λογοδοτήσουν απέναντι στους εργαζόμενους και τον λαό για την τραγική κατάσταση στην οποία τον οδήγησαν.

Η απώλεια της νομισματικής ανεξαρτησίας αποτέλεσε το σπουδαιότερο ίσως όπλο για να καταφέρει να επιβάλει η ΕΕ τις συνολικότερες πολιτικές της επιδιώξεις της αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης των εργαζομένων και της φύσης σε όφελος των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων δημιουργώντας ανασφάλεια, φτώχεια και δυστυχία στα λαϊκά στρώματα.

Η δημιουργία του ευρώ ως «ασύμμετρο σοκ» για τον ευρωπαϊκό Νότο

Της Μαριάννας Τόλια

Η άνοδος του μοναδιαίου κόστους εργασίας δεν ήταν η αιτία της απώλειας ανταγωνιστικότητας του ευρωπαϊκού Νότου. Ήταν δευτερογενές σύμπτωμα ενός  σοκ εγχώριας ζήτησης που έλαβε χώρα στο Νότο και προήλθε από τις αυξημένες κεφαλαιακές ροές από  Βορρά προς Νότο ως συνέπεια της δημιουργίας του ευρώ. Ο Νότος έχει ανταγωνιστικές εξαγωγές, γι’ αυτό δεν χρειάζεται εσωτερική υποτίμηση αλλά αύξηση των μισθών και της ζήτησης στο Βορρά.

Τα γραπτά των Felipe και Kumar για τα προβλήματα του ευρωγερμανικού επιχειρήματος «για όλα φταίνε οι ψηλοί μισθοί του Νότου» άνοιξαν νέους δρόμους στην οικονομική έρευνα. Στην προσπάθειά τους να εξηγήσουν την αύξηση της μερίδας του κεφαλαίου σε βάρος της εργασίας στις χώρες της Ευρωζώνης, οι Felipe και Kumar διατύπωσαν την υπόθεση ότι θα μπορούσε να οφείλεται σε αύξηση κερδών των μη εμπορεύσιμων κλάδων της οικονομίας. (ΣΣ: οι κλάδοι των μη εμπορεύσιμων αφορούν ό,τι καταναλώνεται εγχωρίως, κατά κανόνα τις υπηρεσίες αλλά και τις κατασκευές. Αντίθετα, εμπορεύσιμα είναι τα προϊόντα της πρωτογενούς παραγωγής και της βιομηχανίας που έχουν υλική υπόσταση, μεταφέρονται και μπορούν να εξαχθούν. Βασικοί κλάδοι μη εμπορεύσιμων είναι οι τράπεζες και ασφάλειες, οι κατασκευές, οι κοινωνικές και προσωπικές υπηρεσίες, το χονδρικό και λιανικό εμπόριο κλπ. Στα μη εμπορεύσιμα εμπίπτει και ο τουρισμός αν και για πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, αποτελεί το κύριο εξαγωγικό τους προϊόν).

PSI & αποθεματικά Ασφαλιστικών Ταμείων και Δημόσιων Υπηρεσιών

Του Γιώργου  Πάσογλου

Δικηγόρου

Σχετικά με την ανταλλαγή των ομολόγων των ασφαλιστικών  ταμείων και των άλλων δημόσιων υπηρεσιών  με νέα ελληνικά ομόλογα είναι αναγκαίο να ληφθούν υπόψη μερικά γεγονότα, τα οποία αποσιωπούνταν  από τους  τραπεζίτες, το κράτος  και τους  συνδικαλιστές.

Καταρχήν πρέπει να διαχωρίσουμε τα ομόλογα των ασφαλιστικών ταμείων και των δημόσιων υπηρεσιών (π.χ. νοσοκομεία, πανεπιστήμια κτλ.) από τα ομόλογα των επενδυτών και κοινώς των κερδοσκόπων. Σύμφωνα με τους κανόνες του δημοσιονομικού δικαίου τα δημόσια δάνεια διαχωρίζονται σε αναγκαστικά και εκούσια. Αναγκαστικό είναι ένα δάνειο, όταν το κράτος επιβάλλει με νόμο στο εσωτερικό του την αγορά ομολόγων. Εκούσιο είναι ένα δάνειο όταν ένας επενδυτής αγοράζει με ελεύθερη θέληση σύμφωνα με το συμφέρον του ομόλογα από ένα  κράτος – δανειολήπτη.

Ευρώ vs Δραχμή. Τι νόμισμα θέλουμε αλλά και χρειαζόμαστε;

Του Στρατή Μαζίδη

Το ερώτημα ευρώ ή δραχμή έχει κάνει την εμφάνισή του πάρα πολλές φορές. Πρώτον γιατί οι σοβαροί υποστηρικτές της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα άρθρωσαν λόγο με επιχειρήματα και δεύτερον γιατί το ευρωκατεστημένο ξέροντας πως θα αποτύχει με ένα πρόγραμμα που δε βγαίνει αφού μας βυθίζει σε μεγαλύτερη ύφεση, επιθυμεί να αφήνει να υπάρχει έστω στο ράφι το σενάριο “Δραχμή”.

Κατά την ταπεινή μου άποψη το ζήτημα του νομίσματος δεν μπορεί να το αποφασίσει είτε η μια είτε η άλλη ομάδα. Θα πρέπει επιτέλους να εφαρμόσουμε τη δημοκρατία στην πράξη προχωρώντας σε δημοψήφισμα δίνοντας ίσες δυνατότητες στο να ακουστούν όλες οι απόψεις.