Αναραταχή σε όλη την Ε.Ε μετά τις ευρωεκλογές

Του Γιώργου Δελαστίκ

Είναι εντυπωσιακό το εξώφυλλο του τελευταίου τεύχους του βρετανικού περιοδικού The Economist. Ένας ταύρος με κακό, εκδικητικό βλέμμα και μια αιωρούμενη, κακάσχημη γεροντοκόρη, η Ευρώπη, λίγο πριν προσγειωθεί ανώμαλα στο έδαφος. «Την πέταξε από τη ράχη του!» είναι ο επεξηγηματικός κεντρικός τίτλος. «Παρόλο που αναμενόταν μεγάλη αντιευρωπαϊκή ψήφος, το μέγεθος της προκάλεσε σοκ» γράφει το αγγλικό περιοδικό στο κύριο άρθρο του, το οποίο κλείνει με τη διαπίστωση ότι «η επιβίωση της EE είναι πραγματικά υπό συζήτηση τώρα».

H ΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΣΚΕΠΤΙΚΙΣΜΟΥ

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΕΛΑΝΤΗ

Οι αριθμοί μιλάνε σχεδόν από μόνοι τους. Το 25 % του Εθνικού Μετώπου της Μαρί Λεπέν στην Γαλλία, το 27 % του Φάρατζ στην Βρετανία, τα υψηλά ποσοστά των Ολλανδών ευρωσκεπτικιστών, το 15 % του Jobic και η συνολικά πολύ καλή επίδοση της Ακροδεξιάς στην Ουγγαρία, το 20 % του κόμματος της Ελευθερίας (το πρώην κόμμα του Χάιντερ) στην Αυστρία, το 6,5 % της Εναλλακτικής για την Γερμανία στην Ο.Δ. Γερμανίας, το 9,5 % της Χρυσής Αυγής και το 2,7 % του ΛΑΟΣ στην Ελλάδα, το ποσοστό πάνω από 20 % του Μπέπε Γκρίλλο αλλά και ο ευρωσκεπτικισμός του Μπερλουσκόνι στην Ιταλία κατά του «γερμανικού ευρώ», όλα αυτά δεν είναι ταυτόσημα φαινόμενα, έχουν ισχυρές διαφοροποιήσεις μεταξύ τους. Παρ’όλα αυτά, έχουν και μια ισχυρή κοινή συνισταμένη.

Ψήφος καχυποψίας

by To Skouliki Tom

Τώρα που οι ευρωεκλογές τελείωσαν για τα καλά, ήρθε η ώρα να κάνουμε έναν μίνι απολογισμό και να δούμε τί ψήφισε η Ευρώπη συνολικά.

Σε αυτό θα βοηθήσει η διπλανή φωτογραφία και μια άποψη ενός φίλου που διάβασα στο facebook, στην οποία έχω προσθέσει και μερικές δικές μου σκέψεις.

Διαβάζοντας λοιπόν προσεκτικά τη φωτογραφία, βλέπουμε ότι υπάρχουν 14 χώρες που δεν εξέλεξαν ούτε έναν ευρωσκεπτικιστή βουλευτή. Οι χώρες αυτές είναι: Ισπανία, Ρουμανία, Τσεχία, Πορτογαλία, Βουλγαρία, Σλοβακία, Ιρλανδία, Κροατία, Λετονία, Σλοβενία, Κύπρος, Εσθονία, Μάλτακαι Λουξεμβούργο.

Ευρώπη και Ρωσία στη νέα εποχή

Eπανερχόμαστε. Ποιες σκέψεις, αναλύσεις και προβληματισμοί αναπτύσσονται σήμερα στα ευρωπαϊκά κέντρα διαμόρφωσης πολιτικής; Αφορμή, ο 155ος Κύκλος Bergerdorf που διοργάνωσε στην Αθήνα το Ιδρυμα Koerber την περασμένη εβδομάδα, με τη συμμετοχή πολιτικών, ακαδημαϊκών, αξιωματούχων της E.E., αναλυτών think tanks και δημοσιογράφων.

Το κορυφαίο θέμα της διεθνούς επικαιρότητας και απαρχή μιας νέας θερμότερης εποχής, η Ουκρανία, απασχόλησε έντονα τον κύκλο συνομιλητών. Πώς απασχολούν την Ευρώπη ο Ατλαντικός και η Ευρασία; Σύμφωνα με μια προσέγγιση, η Ε.Ε. οφείλει να θέσει τρεις προτεραιότητες: να στραφεί προς την Ανατολή, που «διψά» για Ευρώπη, και να βάλει σε δεύτερη μοίρα τον ευρωσκεπτικιστικό Νότο· να διευρύνει τη σχέση της με τη στρατηγικής σημασίας νεοϊσλαμική Τουρκία· να εμβαθύνει την διατλαντική συμμαχία. Οπως ειπώθηκε, η ισχυρή οικονομικά Γερμανία διαθέτει μόνο soft power, την Ευρώπη προστατεύει η οπλική ομπρέλα των ΗΠΑ. Το προωθούμενο Σύμφωνο Ελευθέρου Εμπορίου ΗΠΑ-Ε.Ε. είναι η άλλη μείζων πτυχή της διατλαντικής συμμαχίας.

«Ευρωσκεπτικισμός» και πολιτική ηγεμονία

Του ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ*

Ανάμεσα στις πολλές καινοτομίες, μέσω των οποίων η ονομαζόμενη «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» κατεδαφίζει το κεκτημένο των αστικοδημοκρατικών επαναστάσεων των 17ου και 18ου αιώνων, ξεχωριστή θέση καταλαμβάνει το ευρωπαϊκό «κοινοβούλιο». Στην ιστορία της νεοτερικότητας είναι πράγματι η πρώτη φορά που ονομάζεται «κοινοβούλιο» ένα εκλεγμένο σώμα που στερείται κυριαρχίας και της ίδιας της νομοθετικής πρωτοβουλίας.

Τα ψίχουλα αρμοδιοτήτων που του έχουν παραχωρηθεί περιορίζονται στην ψήφιση του σκέλους των δαπανών (ούτε καν των εσόδων) του προϋπολογισμού της Ε.Ε., που αντιπροσωπεύει γύρω στο 1% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, και την ονομαζόμενη «συναπόφαση» επί των οδηγιών που προτείνει η Κομισιόν, μια μακρόσυρτη και εξαιρετικά αδιαφανής διαδικασία, που στην ουσία καταλήγει σχεδόν πάντα στην επικύρωση των προτεινόμενων κειμένων (418 στα 420 για την περίοδο 1999-2004).

Πόσο Ευρωπαίοι είναι οι Ελληνες;

Το ερώτημα ετίθετο και παλαιότερα, αλλά η κρίση το παρόξυνε: Η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη; Ετσι διατυπωμένο το ερώτημα προκαλεί σύγχυση, ενίοτε σκόπιμη: Ταυτίζει την Ευρώπη με την ευρωζώνη. Φυσικά δεν είναι έτσι. Στην Ευρωπαϊκή Ενωση ανήκουν πολλά κράτη που δεν έχουν υιοθετήσει το ευρώ. Πολύ περισσότερο, στη γεωγραφικά και πολιτισμικά οριζόμενη Ευρώπη περιέχονται κράτη που δεν ανήκουν καν στην Ε.Ε.

Το παραπάνω ερώτημα τίθεται συνήθως εκτός ελληνικής επικράτειας. Στο εσωτερικό της χώρας το ερώτημα τίθεται διαφορετικά, περισσότερο με ανθρωπολογικούς, πολιτισμικούς και ψυχολογικούς όρους: Είναι οι Ελληνες Ευρωπαίοι; Στο πολύ πρόσφατο παρελθόν αδρά και κάποτε χοντροκομμένα σχήματα φιλοευρωπαϊσμού, ευρωσκεπτικισμού και αντιευρωπαϊσμού, χρησιμοποιήθηκαν σε έναν ιδιότυπο διχασμό ή τριχασμό της λαϊκής βούλησης και εθνικής αυτοαναγνώρισης, σχεδόν με οπαδικούς όρους· συχνά και για να συγκαλυφθεί η απουσία ουσιαστικής πολιτικής σκέψης και πράξης. Προφανώς: Ποιος Ελληνας δεν θα αυτοοριζόταν Ευρωπαίος; Μόνο οι καθυστερημένοι και οι νοσταλγοί του οθωμανισμού.

LE MONDE: ΤΡΟΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΛΕΝΕ «ΟΧΙ» ΣΤΟ ΕΥΡΩ

Από την Ανγκελα Μέρκελ ως τον Φρανσουά Ολάντ περνώντας από τον Κάμερον και τον Λέττα, οι ευρωπαίοι ηγέτες ανησυχούν για το κύμα ευρωσκεπτικισμού και ευρωφοβίας που καλπάζει στην ήπειρο, ενόψει των ευρωεκλογών που θα γίνουν από τις 22 ως τις 25 Μαίου 2014.

Οι 27 της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα επιβάλλουν έναν μόνο γύρο στις ευρωεκλογές για να περιορίσουν τυχόν απώλειες, σύμφωνα με την Le Monde. Ωστόσο η προοπτική που ανησυχεί τους ηγέτες είναι η θορυβώδης είσοδος εκλεγμένων ευρωβουλευτών που θα σαμποτάρουν το ευρώ και τις δράσεις στην ευρωζώνη.

Ο χρόνος είναι ακόμη πολύς ως τότε, η προεκλογική εκστρατεία δεν έχει ξεκινήσει αλλά οι ευρωεκλογές δεν δείχνουν ευοίωνες για τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις, σημειώνει η Le Monde. Από τον Νότο ως τον Βορρά της Ενωσης τα κόμματα του ευρωσκεπτικισμού τα οποία κινούνται στα πολιτικά άκρα σκοπεύουν να επωφεληθούν από την υπαρξιακή κρίση που δυναμιτίζει τα θεμέλια της ευρωπαϊκής ιδέας.

Οι δημοσκοπήσεις δίνουν ήδη έναν μέσο όρο πάνω από 20% για τα κόμματα του ευρωσκεπτικισμού. Ο Μάρτιν Σουλτς, ο πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου, χτύπησε το κόκκινο καμπανάκι την Τετάρτη, 22 Μαίου, ενώπιον των ευρωπαίων ηγετών αλλά όλα δείχνουν ότι μίλησε σε ώτα μη ακουόντων, καταλήγει η έγκυρη εφημερίδα.

πηγή: iefimerida.gr

Aναδημοσίευση : kartesios.com

Ο Ευρωσκεπτικισμός ως αντίδραση στα αποκαλυπτήρια ευρώ, ΕΕ

Tου Λεωνίδα Βατικιώτη

Εφ. Των Συντακτών, 6-7.4.13

Διαστάσεις θύελλας έχουν προσλάβει σε όλη την Ευρώπη οι αντιδράσεις απέναντι στην πολιτική κανιβαλικής λιτότητας που προωθούν Βρυξέλλες και Φρανκφούρτη. Στην Ιταλία το 55% των πολιτών ψηφίζουν δύο κόμματα που αμφισβητούν το ευρώ παίρνοντας την εκδίκησή τους από την Μέρκελ για το συνταγματικό πραξικόπημα με το οποίο ανατράπηκε ο  Μπερλουσκόνι, το Νοέμβριο του 2011. Στην Κύπρο το 67% των ερωτηθέντων τάσσεται κατά του ευρώ κι η πολιτική ηγεσία της χώρας – πλην Λακεδαιμονίων – εξετάζει την αποχώρηση από το ευρώ και προετοιμάζεται γι’ αυτήν. Στην Πολωνία το 62% όσων συμμετείχαν σε δημοσκόπηση διαφωνεί με την ένταξη στο ευρώ, όταν δέκα χρόνια πριν, το 2003, το 78% δήλωνε υπέρμαχος του ενιαίου νομίσματος. Αντίστοιχη είναι και η φθορά που καταγράφουν όσοι πολιτικοί αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας την κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας και την αφαίρεση των εργατικών κατακτήσεων με τα σκήπτρα να ανήκουν στον γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ, που μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο κατοικίας στα Ηλύσια Πεδία χαρακτηρίζεται «κακός πρόεδρος» για το 51% των Γάλλων.

Απίστευτο: Η Ευρώπη χρηματοδοτεί μια στρατιά από ανώνυμα «trolls»…

Της Μαρίας Δεναξά

Για τους Ευρωπαίους ηγέτες, αυτοσκοπός – κι έτσι πρέπει να είναι εδώ που φθάσαμε – δεν είναι άλλος από την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, που θα επιτευχθεί με την πολιτική και οικονομική ένωση.  Στον δρόμο, όμως, προς αυτή την ολοκλήρωση φαίνεται ότι δεν χωρούν όσα  πραγματικά σκέφτονται οι λαοί -οι οποίοι, άλλοτε επωφελούνται, και άλλοτε υπομένουν τις ευρωπαϊκές πολιτικές.

Τις τελευταίες ημέρες ειπώθηκε επανειλημμένως πως, στην εποχή των ισχνών αγελάδων και της δημοσιονομικής πειθαρχίας,  το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών ήταν ένα ακόμη αντιευρωπαϊκό μήνυμα των πολιτών της γηραιάς Ηπείρου. Μήνυμα ότι οι κοινωνίες δεν αντέχουν άλλο με τις ακραίες μορφές λιτότητας.