Ευρωπαίοι, άρρωστοι και μόνοι…

Του Δημήτρη Μηλάκα

Το ξέσπασμα της πανδημίας έρχεται να επιβεβαιώσει με τρόπο σαφή και αδιαμφισβήτητο το πασιφανές εδώ και χρόνια: Η Ευρωπαική Ενωση είναι ένας συνεταιρισμός ο οποίος λειτουργεί στο βαθμό που είναι επωφελής για τους ισχυρούς εταίρους. Σε κάθε άλλη περίπτωση οι «συνέταιροι» λειτουργούν ως «μαφία», εκβιάζοντας όποιον από τα μέλη του συνεταιρισμού μπορεί να εκβιαστεί και εγκαταλείποντας στα προβλήματά του όποιον δεν μπορεί μόνος του να τα επιλύσει.

Στην προκειμένη περίπτωση με το χτύπημα της πανδημίας του κορωνοιού είναι περισσότερο από σαφές ότι οι Ευρωπαίοι λειτουργούν όπως ακριβώς το συνηθίζουν. Η πρώτη τους αντίδραση ήταν το κλείσιμο των (ανοιχτών) μεταξύ τους συνόρων. Τα σύνορα, ας το σημειώσουμε, οι Ευρωπαίοι Εταίροι τα θέλουν ανοιχτά όταν εξυπηρετούνται τα κεφάλαιά τους που αναζητούν φτηνά χέρια και υπερ απόδώσεις. Τα κλείνουν ωστόσο ερμητικά όταν αισθανθούν την παραμικρή απειλή , όπως με το προσφυγικό ή τώρα με τον κορωνοιό.

Σε αυτές τις ευρωπαϊκές χώρες «κρύβει» πυρηνικά το ΝΑΤΟ (χάρτης)

Σχέδιο έκθεσης της ευρωατλαντικής συμμαχίας αποκαλύπτει τον αριθμό και την τοποθεσία των πυρηνικών όπλων των ΗΠΑ στην Ευρώπη

Περίπου 150 πυρηνικές βόμβες τύπου B61 «κρύβει» το ΝΑΤΟ στα οπλοστάσιά του ανά την Ευρώπη, σύμφωνα με έκθεση η οποία δημοσιεύτηκε, ωστόσο αργότερα τροποποιήθηκε και την οποία επικαλείται το Russia Today.

Το τροποποιημένο σχέδιο έκθεσης, το οποίο καταρτίστηκε από ένα μέλος σώματος που συνδέεται με το ΝΑΤΟ,  εμπεριέχει επιπλέον λεπτομέρειες από προηγούμενο,  σχετικά με το δόγμα πυρηνικής αποτροπής του ΝΑΤΟ. Ωστόσο η νέα έκδοση της έκθεσης δεν προσδιορίζει πλέον τις θέσεις στις οποίες βρίσκονται τα πυρηνικά.

«Νέα εποχή για πυρηνική αποτροπή; Ο εκσυγχρονισμός, ο έλεγχος των εξοπλισμών και οι συμμαχικές πυρηνικές δυνάμεις », αναφέρει το έγγραφο που συντάχθηκε από τον Καναδό γερουσιαστή Joseph Day.

Όλο και πιο λίγο Ευρώπη, όλο και πιο πολύ Βαλκάνια

Της Βασιλικής Σιούτη

Από τη στιγμή που το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων αποχώρησε, έστω αποδεκατισμένο, από την κυβέρνηση, ο Τσίπρας ήταν υποχρεωμένος να αναζητήσει νέο σύμμαχο, προκειμένου η κυβέρνησή του να διαθέτει κοινοβουλευτική πλειοψηφία και πολιτική νομιμοποίηση.

Στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες αυτό γίνεται με θεσμικό τρόπο. Καλείς, δηλαδή, τον πρόεδρο του κόμματος με τον οποίο εκτιμάς ότι μπορεί να υπάρξει σύγκλιση και συζητάς επί των αρχών, ώστε να προκύψει μια πολιτική συμφωνία με συγκεκριμένο περιεχόμενο. Αν δεν υπάρξει συμφωνία, προχωράς στον επόμενο.

Δεν πάει πολύς καιρός που παρακολουθήσαμε τη διαδικασία συγκρότησης κυβέρνησης στη Γερμανία, όταν μετά τις εκλογές δεν προέκυψε αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος. Η συζήτηση εκεί διεξήχθη θεσμικά στο προσκήνιο, με μόνο ζητούμενο την πολιτική σύγκλιση πάνω σε ένα πολιτικό πρόγραμμα για τη διακυβέρνηση της χώρας.

Στήνουν μηχανισμό για την ενίσχυση της ακροδεξιάς στην Ευρώπη

Του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου

Ο ακροδεξιός, Στίβ Μπάνον, πρώην στενός συνεργάτης του Ντ. Τραμπ σκοπεύει να δημιουργήσει ένα «ίδρυμα» στην Ευρώπη, με στόχο να προκαλέσει μια «ακροδεξιά λαϊκιστική εξέγερση» που θα εξαπλωθεί στην ήπειρο, αναφέρει ο αμερικανικός ιστότοπος Daily Beast που φιλοξενεί δηλώσεις του.

Η άνοδος ακροδεξιών και φασιστικών κομμάτων στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο, δεν αφήνει «αδιάφορα» τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Δυνάμεις των ΗΠΑ, επιδιώκουν να αναπτύξουν σχέσεις με ακροδεξιά στελέχη που δρουν στην Ευρώπη και να παίξουν «καθοδηγητικό ρόλο» στις τακτικές και στην ανάπτυξη τους.  

Προς μετωπική σύγκρουση ΗΠΑ και Γερμανίας

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Όσο κι αν κανείς δεν πρόκειται να διαφωνήσει με τη διαπίστωση του πρώην βέλγου πρωθυπουργού και επικεφαλής των Φιλελεύθερων στην Ευρωβουλή Γκι Βέρχοφσταντ[1] ότι οι πολιτικές του Τραμπ αντιπροσωπεύουν μια «επιστροφή στον ωμό εθνικισμό και προστατευτισμό μιας περασμένης εποχής», το συμπέρασμά του ότι το σύνθημα «Η Αμερική πρώτα» σημαίνει «Ευρώπη ενωμένη» είναι εξαιρετικά αμφισβητήσιμο… Αν δεν έρχεται να συγκαλύψει μια εντελώς διαφορετική αλλά εξ ίσου ωμή πραγματικότητα.

Μέχρι στιγμής οι επιλογές του Τραμπ επιφέρουν πρωτοφανή και αδιανόητα πλήγματα στα μεγαλύτερα γερμανικά μεγαθήρια, ακόμη και στην ίδια τη γερμανική ασφάλεια!

Η ευχή του Τραμπ, που παραπέμπει σε πολεμική περίοδο, να μην ξαναδεί γερμανικό αυτοκίνητο στην 5^η Λεωφόρο συμπληρώνεται από τα 20 δισ. δολάρια που συμφώνησε να πληρώσει η Volkswagen για το σκάνδαλο με το μαϊμού λογισμικό στα ντιζελοκίνητα αυτοκίνητά της.

Κάτω η Ενωμένη Ευρώπη

του Ηλία Πετρόπουλου

Τον Άυγουστο του 1989 ο δημοσιογράφος Πολυδεύκης Παπαδόπουλος παρουσιάσε στην εφημερίδα Τα Νέα μίαν έρευνα (σε συνέχειες), όπου αρεκτοί επιστήμονες, λογοτέχνες και καλλιτέχνες απάντησαν στο ερώτημα:

Με δεδομένη πλεον τη μεγαλύτερη κοινωνικοοικονομική σύγκλιση των χωρών της Ευρωπαϊκής Κοινότητας το ’92, αλλά και γενικότερα της Ευρώπης, κατά τη γνώμη σας ποιος ρόλος επιφυλάσσεται στο εξής για το ελληνικό πολιτισμικό-πολιτιστικό μοντέλο; Ποια είναι η ανάπτυξη, ή, η κρίση του ελληνικού πολιτισμού, τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα, ή μειονεκτήματα, στη νέα συνάντηση με την Ευρώπη;

Σχεδόν όλοι οι απαντήσαντες μίλησαν θετικά (ή με ενθουσιασμό) για την αναμενόμενη ένταξη της Ελλάδας στην Ενωμένη Ευρώπη. Όσο για μένα, έστειλα την παρακάτω αρνητική απάντηση:

Ποια είναι η σωστή απάντηση σε ένα λάθος δίλημμα;

Του Άρη Τόλιου

Επί της αρχής

Όσο ανιστόρητα και φτωχά είναι τα σχήματα τα οποία προσπαθούν να επιβάλλουν τον γενικά ευρωπαϊκό άξονα «Αριστεράς – Δεξιάς» σε πραγματικότητες εκτός Ευρώπης (π.χ. Τουρκία, ΗΠΑ, Λατινική Αμερική) ή να βρουν ευθείες ευθυγραμμίσεις ανάμεσα σε διαφορετικές οικονομίες, τόσο εκνευριστικά είναι τα δήθεν «ψαγμένα» και «υπερ-αναλυτικά» σχήματα που αρνούνται να βγάλουν οποιαδήποτε κοινά συμπεράσματα ανάμεσα σε ανόμοιους κοινωνικούς σχηματισμούς (κράτη) – προφανώς επειδή έτσι τους βολεύει.

Λες και ο καπιταλισμός ή η κρίση του, ακόμα και σε πολιτικό επίπεδο, εκδηλώνεται με άπειρους τρόπους, τους οποίους θα ήταν πολύ κουραστικό να τους παραθέσουμε, οπότε ας μην κουραζόμαστε βρε αδερφέ.

Λες και για να εκφραστεί μια άποψη για μια άλλη χώρα, χρειάζεται να μένεις εκεί χρόνια, να έχεις ακαδημαϊκή μόρφωση, να έχεις κοινωνική δράση, να μιλάς και με τους «απλούς ανθρώπους», να είσαι και ανοιχτός και όχι «κολλημένος» και και και…

Λες και ένα κείμενο που επιχειρεί να πει κάτι είναι κάτι άλλο από μια παράθεση επιχειρημάτων, με χρήση διάφορων αναλυτικών εργαλείων και ένα συμπέρασμα, το οποίο κρίνεται στο μέλλον αν ήταν πράγματι οξυδερκές, συνεκτικό και συμπαγές και μπαίνει υπό κρίση άπαξ και δημοσιευτεί.

60 χρόνια μετά: Ευρώπη πολλών ταχυτήτων

Του Σπύρου Παναγιώτου

Φυγή προς τα εμπρός ή απαρχή της διάλυσης;

 «Η ενότητα δεν σημαίνει ομοιομορφία…. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τάσσομαι υπέρ της ύπαρξης νέων μορφών συνεργασίας, υπέρ αυτού που αποκαλούμε “διαφοροποιημένες συνεργασίες”»
Φρανσουά Ολάντ

«Οι Ευρωπαίοι θα πρέπει “να έχουν το θάρρος να αποδεχτούν ότι ορισμένες χώρες προχωρούν πιο γρήγορα από τις άλλες” χωρίς ωστόσο να κλείνει ο δρόμος “για εκείνες που έχουν καθυστερήσει”»
Άνγκελα Μέρκελ

 

Μερικές ημέρες πριν γιορταστούν στη Ρώμη τα 60 χρόνια από την ίδρυσή της, η Ε.Ε «ανακαλύπτει» επίσημα την επιλογή των πολλαπλών ταχυτήτων μέσω των διαφοροποιημένων συνεργασιών.

Στην πραγματικότητα οι πολλαπλές ταχύτητες είναι τόσο παλιές όσο και η ίδια η Ε.Ε. Πίσω από τη φαντασμαγορία των πολιτικών της «σύγκλισης» και των μέτρων «κοινωνικής συνοχής», ξεδιπλώνονταν πολιτικές που επέτρεπαν στις χώρες της πρώτης ταχύτητας, και κυρίως στην ίδια τη Γερμανία, να καρπώνονται τεράστια κέρδη από τις χώρες της περιφέρειας, τις χώρες των χαμηλών ταχυτήτων. Όλα όσα φανερώθηκαν με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο στα χρόνια της τελευταίας κρίσης, αύξηση χρέους, αποβιομηχάνιση και αποδιάρθρωση του παραγωγικού ιστού, πλεονάσματα των χωρών του Βορρά έναντι εκείνων του Νότου, σχεδιάστηκαν και εφαρμόστηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα.

Η αντισυστημική ψήφος

Το editorial του Νόστιμον Ήμαρ που κυκλοφορεί

Tου Κώστα Βλαχόπουλου

Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ο μεγάλος θριαμβευτής των εκλογών της περασμένης Τρίτης στις ΗΠΑ. Τραμπ και Κλίντον, δύο εξαιρετικά προβληματικές υποψηφιότητες για διαφορετικούς λόγους η καθεμία, έδωσαν μια μάχη τους προηγούμενους μήνες η οποία δεν έμοιαζε με καμία προηγούμενη. Η ποιότητα των επιχειρημάτων που ακούστηκαν και από τις δύο πλευρές, ο τρόπος διεξαγωγής της πολιτικής αντιπαράθεσης με συνεχείς προσωπικές επιθέσεις και χτυπήματα κάτω από την ζώνη, αλλά κυρίως το προφίλ και η διαδρομή των δύο μονομάχων σφράγισαν την πιο βρώμικη προεκλογική εκστρατεία στην ιστορία των ΗΠΑ.

Γιανναράς: «Να ξαναβρούμε τον τρόπο της ελληνικότητας. Όχι γιατί πρέπει, αλλά για να δούμε εάν μας δίνει πραγματική χαρά ζωής»

O Χρήστος Γιανναράς μιλά για την ελληνική ταυτότητα, τη σχέση του Έλληνα με το παρελθόν και τον τόπο, αλλά και τις παθογένειες που εξακολουθούν να τον κρατούν καθηλωμένο.

Εδώ και χρόνια γράφετε στα άρθρα σας αλλά και στα βιβλία σας για την ελληνική ταυτότητα, την κρίση που διέρχεται, την ανικανότητα να βρούμε τον εαυτό μας και να εκτιμήσουμε το παρελθόν μας. Είναι μάλιστα τόσο έντονη η αντίδραση, κυρίως από προοδευτικούς και ακαδημαϊκούς κύκλους, όταν κάνεις μιλάει για ιστορική συνέχεια, Βυζάντιο κτλ, με κίνδυνο μάλιστα να κινδυνεύει να χαρακτηριστεί εθνικιστής και ακροδεξιός.

Υπάρχει μια φοβερή παρανόηση, είναι σύμπτωμα της παρακμής, με τις ίδιες λέξεις καταλαβαίνουμε τελείως άλλα πράγματα σήμερα. Αυτό τώρα εάν έχει γίνει μεθοδικά ή έχει γίνει συμπτωματικά, κανείς δεν μπορεί να το ξέρει. Πάντως υπάρχει η παρουσία μίας κοινωνικής ομάδας ανθρώπων, οι οποίοι δείχνουν, δεν μπορεί να το βεβαιώσει κανείς, ότι δουλεύουν μεθοδικά σε αυτόν τον τομέα. Έχουν διαστρέψει τα νοήματα: λένε Βυζάντιο και εννοούν σκοταδισμό, αυτό που εννοούσε ο 19ος αιώνας με τον Βολταίρο, τον Μοντεσκιέ και τους άλλους, λένε ελληνισμός και εννοούν εθνικισμός, περίπου Χρυσή Αυγή. Έχουν κάνει τέτοιες παραποιήσεις, οι οποίες δυστυχώς απλώνονται, πήραν την ετικέτα του προοδευτικού και εξαπλώνονται σαν αρρώστια, σαν έκζεμα.

Η ευρωπαϊκή τραγωδία

Του Βασίλη Βιλιάρδου

Η ήπειρος μας, με αφετηρία την Ελλάδα, θα απειληθεί με το χάος για τρίτη φορά εντός ενός αιώνα, με ευθύνη της Γερμανίας – η οποία αδυνατεί να κατανοήσει πως είναι αδύνατον να ζήσει με άνεση σε μία γειτονιά, όπου όλοι οι υπόλοιποι εξαθλιώνονται

«Τον 20′ αιώνα η Γερμανία διέλυσε δύο φορές τον εαυτό της και την ευρωπαϊκή τάξη, με εγκληματικούς και γενοκτόνους πολέμους, στην προσπάθεια της να υποδουλώσει την ήπειρο.

Θα ήταν τραγική ειρωνεία εάν τώρα, στην αρχή του 21ου αιώνα, η επανενωμένη Γερμανία, αυτή τη φορά ειρηνικά, καθώς επίσης με τις καλύτερες των προθέσεων, ανατρέψει για τρίτη φορά την ευρωπαϊκή τάξη» (J. Fischer, πρώην υπουργός εξωτερικών και αντικαγκελάριος της Γερμανίας, σε άρθρο του το 2012 στην SZ).

Το χρήμα και τα Έθνη (β)

Εάν το ευρώ εξελισσόταν στο νούμερο ένα αποθεματικό νόμισμα, με τη σταδιακή συμμετοχή της Ρωσίας και με την ένωση των δύο χριστιανικών Θρησκειών, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός θα επικρατούσε ειρηνικά σε ολόκληρο τον πλανήτη  

«Θα μπορούσε να ντραπεί κανείς, να απογοητευθεί και να χάσει την τελευταία του ελπίδα, βλέποντας τη χθεσινή συνέντευξη του θλιβερά πανικοβλημένου πρωθυπουργού, στο στούντιο ενός ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού. Πόσο μάλλον όταν προσπαθούσε απεγνωσμένα να παρουσιάσει το μαύρο ως άσπρο, τόσο όσον αφορά την οικονομική καταστροφή που προκάλεσε με τη σειρά του στη χώρα μας, όσο και τη μητροκτονία της αριστεράς – όπου δεν δίστασε καν να ισχυριστεί πως σεβάσθηκε το «ΟΧΙ» των Ελλήνων!

Πολύ εύκολα πάντως θα έλεγε κάποιος «Καληνύχτα Ελλάδα» μεταναστεύοντας, όταν αναφέρθηκε στα μελλοντικά του σχέδια – εάν δεν γνώριζε πως οι περισσότεροι πολιτικοί της χώρας, οι οποίοι αποκαλούνται συνήθως «κωμικοτραγικοί Αδώνιδες», δεν είναι τίποτε άλλο από τα φυσιολογικά υποπροϊόντα της κρίσης. Ως εκ τούτου, θα έπρεπε να αναζητούνται οι αιτίες που τους παρήγαγαν – καθώς επίσης οι λύσεις, οι οποίες δεν είναι πλέον θέμα της Ελλάδας, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης.

Εκτός εάν αποφάσιζε η Ελλάδα να αναλάβει το ρίσκο της μονομερούς αποχώρησης από τη νομισματική ένωση, αρνούμενη την εξυπηρέτηση του συνόλου των χρεών της – κάτι που δεν είναι σε καμία περίπτωση συνώνυμο με το τέλος του κόσμου, αλλά μία επώδυνη ασφαλώς διαδικασία για την πλειοψηφία των Ελλήνων, χωρίς καμία εγγύηση επιτυχίας. Στα πλαίσια αυτά κινούνται τα κείμενα μας, με την ελπίδα πως οι ηγέτες της Ευρωζώνης θα συνειδητοποιήσουν τελικά το μέγεθος του προβλήματος, καθώς επίσης τις μεγάλες προκλήσεις – αλλάζοντας πορεία στον Τιτανικό, προτού συντριβεί στα βράχια» (Ι.Ι.).

Τα γεράκια και η αρκούδα

του Αλέξη Ζακυνθινού

Η παγκόσμια ηγεμονία των Η.Π.Α. συρρικνώνεται, αφού όλο και περισσότερες χώρες απομακρύνονται από τη σφαίρα επιρροής τους – κυρίως επειδή η επίθεση στη Ρωσία, με τα «οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής», δεν απέδωσε τα αναμενόμενα

Σημείωση: Η πρόσφατη ανάπτυξη νέων δυνάμεων του ΝΑΤΟ στις βαλτικές χώρες, στην Ουγγαρία, στην Πολωνία και στη Ρουμανία, είναι μία πολύ σοβαρή εξέλιξη (πηγή) – αφού σκληραίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό το παιχνίδι ισχύος στην περιοχή, επί πλέον σε αυτά που διαδραματίζονται στη Συρία ή/και σχεδιάζονται για το Αιγαίο. Ίσως λοιπόν το παλαιότερο άρθρο μας να είναι αρκετά επίκαιρο.

«Όποιος θέλει να κυριαρχήσει στον πλανήτη, θα πρέπει να κυριαρχήσει στην Ευρασία. Όποιος θέλει να κυριαρχήσει στην Ευρασία, θα πρέπει να κυριαρχήσει στην καρδιά της – στη Ρωσία.
Όποιος θέλει να κυριαρχήσει στη Ρωσία, θα πρέπει προηγουμένως να αποσπάσει την Ουκρανία από τη ρωσική σφαίρα επιρροής. Χωρίς την Ουκρανία, η Ρωσία δεν μπορεί να θεωρηθεί ως η αυτοκρατορία της Ευρασίας» (Brzezinski).

Ευρωπαϊκή Κοινοπολιτεία

Θεωρείται ορθολογικότερη η διάλυση της Ευρωζώνης, με την από κοινού επιστροφή στο ECU – κάτι που όμως δεν θα έλυνε το θέμα του υπερδανεισμού πολλών χωρών, όπου είναι απαραίτητη η συναινετική διαγραφή μέρους των χρεών τους

Του Βασίλη Βιλιάρδου

«Με εξαίρεση τις Η.Π.Α., οι οποίες έχουν άλλα σχέδια (οικονομικό ΝΑΤΟ), καθώς επίσης το προτεκτοράτο τους, τη Γερμανία, η οποία τρέφεται από το ευρώ, από την κρίση χρέους και από τα μνημόνια, καμία άλλη χώρα δεν τάσσεται υπέρ της συγκεκριμένης τριπλής παγίδας – ενώ όλες θέλουν να αποβάλουν το ζουρλομανδύα του ευρώ.

Αυτό που αναζητείται όμως δεν είναι η ατομική ή η συλλογική αυτοκτονία, αλλά η καλύτερη δυνατή λύση αντιμετώπισης του αδιεξόδου, με τις λιγότερες οδυνηρές συνέπειες για τους Ευρωπαίους Πολίτες – οι οποίοι αποτελούν αντικείμενο εκμετάλλευσης, μεταξύ άλλων του χρηματοπιστωτικού κτήνους, συμπεριλαμβανόμενων των Γερμανών.

Στα πλαίσια αυτά μία από τις λύσεις είναι η «Ευρωπαϊκή Κοινοπολιτεία», όπου ως τέτοια θεωρείται μία εκούσια, εθελοντική ένωση ανεξάρτητων κρατών μεταξύ τους, με ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά– όπως θα ήταν η σύνδεση όλων με μία νομισματική μονάδα, η οποία θα είχε συγκεκριμένα περιθώρια διακύμανσης για να μην δημιουργούνται μεγάλες ασυμμετρίες».

Ο επίλογος της τραγωδίας

Χειρότερο από το να μη γνωρίζει μία χώρα την ιστορία της και τα λάθη που έκανε, είναι η άγνοια του τι έχει ή τι θα χάσει – αποτελεί δε το άκρον άωτο της ανοησίας να καίει περιουσιακά στοιχεία άνω του 1 τρις €, έναντι δανείων 300 δις €

του Βασίλη Βιλιάρδου

«Οι πραγματικές αιτίες της οικονομικής επιτυχίας της Γερμανίας είναι το χαμηλό ποσοστό γεννήσεων, η μικρή άνοδος των τιμών των ακινήτων, καθώς επίσης η επέκταση της γερμανικής βιομηχανίας στην Ανατολική Ευρώπη. Τα δύο πρώτα κατέστησαν εφικτή τη στασιμότητα των μισθών των Γερμανών εργαζομένων μετά το 2000 – αφού μόνο για την παιδεία η Γερμανία δαπανά 1% του ΑΕΠ λιγότερα από τη Γαλλία, ενώ τα ακίνητα στη Γερμανία κοστίζουν τρεις φορές χαμηλότερα σε σχέση με τη Γαλλία.

Το τρίτο είχε σαν αποτέλεσμα την παραγωγή φθηνότερων προϊόντων, λόγω των χαμηλών μισθών στις συγκεκριμένες χώρες – αφού μέχρι πρόσφατα οι αμοιβές των εργαζομένων στην Πολωνία ήταν σχεδόν στο 10% των γαλλικών. Εάν λοιπόν κατασκευάζει κανείς προϊόντα στην Πολωνία αντί στη Γαλλία, αποκτά ένα τεράστιο πλεονέκτημα κόστους στις διεθνείς αγορές – το οποίο εκμεταλλεύθηκε η γερμανική βιομηχανία, ανταγωνιζόμενη μέσω αυτού ακόμη και την Κίνα.

Το «μίσος» που βαραίνει την Ευρώπη

Της Νεφέλης Τσιάπου

Μέσα σε ένα γενικότερο κλίμα ξενοφοβίας, λόγω της προσφυγικής κρίσης που αντιμετωπίζει η Ευρώπη, η ακροδεξιά απλώνει ολοένα και περισσότερο τα «κλαδιά» της, εδραιώνοντας τη θέση της.

Χιλιάδες διαδηλώσεις κατά των προσφύγων, βίαιες πράξεις εναντίων τους, αλλά και τακτικές πιέσεων για την ανέγερση φραχτών στα σύνορα χωρών πραγματοποιήθηκαν από κόμματα της ακροδεξιάς, με μία μεγάλη μερίδα του κόσμου να τα υποστηρίζει.

Γερμανία: AFD, ο πολιτικός βραχίονας του Pegida

To AFD, ένα κόμμα 2 χρόνων, με ευρωσκεπτικιστικό – λαϊκό χαρακτήρα, αλλά στη πραγματικότητα με σκληρά ξενοφοβικές και ακροδεξιές απόψεις, φαίνεται πως τραβάει τον συντηρητικό λαό της Γερμανίας όλο και περισσότερο.

Ρήξη ή αργός θάνατος

Επειδή είμαστε όλοι Έλληνες, οπότε στηρίζουμε συλλογικά τη νέα μας κυβέρνηση, θεωρούμε πως θα κληθεί να πάρει μία ιστορική, πολύ δύσκολη απόφαση για την πατρίδα μας – ελπίζοντας να μην μας απογοητεύσει, καταδικάζοντας μας σε σκλάβους χρέους

του Βασίλη Βιλιάρδου

«Δεν πρέπει ποτέ να αφήνει κανείς να συνεχίζεται μία ανωμαλία για να αποφύγει τον πόλεμο, επειδή δεν τον αποφεύγει τελικά, αλλά μόνο αλλάζουν οι συνθήκες, προς όφελος των αντιπάλων του» (N. Machiavelli).

Πριν από τη διεξαγωγή των εθνικών εκλογών, ο καθένας μπορούσε να εκφράσει ελεύθερα τις απόψεις του, όσον αφορά τη μελλοντική ηγεσία της Ελλάδας, τασσόμενος υπέρ του ενός κόμματος ή του άλλου – ανάλογα με τις επιθυμίες, με τις ανησυχίες, με τους φόβους, με τα πολιτικά πιστεύω ή/και με τις προβλέψεις του, σχετικά με το ποιός θα μπορούσε να χειριστεί καλύτερα το ελληνικό πρόβλημα.

Η εποχή όμως αυτή έχει περάσει και η Ελλάδα έχει πλέον μία επίσημα εκλεγμένη κυβέρνηση, η οποία εκπροσωπεί τη βούληση της πλειοψηφίας – γεγονός που σημαίνει ότι οφείλουμε όλοι να τη σεβαστούμε, ενισχύοντας τις προσπάθειες της όπου και όπως μπορούμε, αντιλαμβανόμενοι πως είμαστε όλοι Έλληνες, ανεξάρτητα από τις πολιτικές μας πεποιθήσεις.

Η χώρα της Lidl

Tου Αλέξη Ζακυνθινού

Το ξεπούλημα της Πορτογαλίας άφησε πίσω του Πολίτες ερείπια, καθώς επίσης μία χώρα υπό την κατοχή των βιομηχανικών και λοιπών γερμανικών επιχειρήσεων – η κατάργηση των λαών και η αντικατάσταση τους, από τη δικτατορία των εκλεκτών    

«Ο νεοφιλελευθερισμός καθορίζει σταδιακά όλες τις δυτικές κοινωνίες – ενώ είναι κάτι περισσότερο από μία απλή οικονομική πολιτική. Πρόκειται ουσιαστικά για μία ιδεολογία, η οποία ρυθμίζει εκ νέου τις σχέσεις του κράτους και της οικονομίας – με στόχο τον επανακαθορισμό της συνολικής σκέψης, η οποία αλλάζει ριζικά όλους τους τομείς της ζωής, καθώς επίσης τους ανθρώπους, με μοιραίες συνέπειες για τη Δημοκρατία.

Όλες οι σφαίρες και οι πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης, εξετάζονται από την πλευρά της νεοφιλελεύθερης οικονομικής άποψης, μετρούμενες από αυτήν: η πολιτική, το Δίκαιο, η κουλτούρα, η παιδεία, η οικογένεια και οι ρόλοι των δύο φύλων.

Ευρώπη χωρίς παραισθήσεις

του Γιάνη Βαρουφάκη

Η κρίση στην Ευρώπη πρόκειται να εισέλθει στην πιο επικίνδυνη της φάση. Μετά την αποφασιστικό ξυλοφόρτωμα μιας Ελληνικής κυβέρνησης, που επί πέντε μακρούς μήνες δεν δεχόταν να δεχθεί ακόμα μια συμφωνία του «επιμηκείνειν και υποκρινεσθαι», οι Ευρωπαίοι ηγέτες τώρα καταπιάνονται πυρετωδώς με τον σχηματισμό καινούριων πολεμικών μετώπων στην Ευρωζώνη.

Καθώς το προσφυγικό θέμα εκθέτει την ζημιά που προκαλούν οι αποκλίνουσες οικονομικές προοπτικές και τα καταθλιπτικά επίπεδα της ανεργίας των νέων στην Ευρωπαϊκή περιφέρεια, οι συνέπειες αυτών των καινούριων εντάσεων είναι ανησυχητικές.

Τρείς Ευρωπαίοι πολιτικοί έχουν πρόσφατα κάνει δημόσιες τοποθετήσεις που εκφράζουν επαρκώς τις επικείμενες δυσκολίες της Ευρώπης και το υποβόσκων μακροοικονομικό πρόβλημα που τις προκαλεί: ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντζι, ο Γάλλος υπουργός οικονομικών Εμανουέλ Μακρόν και ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανκ Σόιμπλε.

Ένας στους τέσσερις Ευρωπαίους αντιμέτωπος με τη φτώχεια

Σχεδόν το ένα τέταρτο του συνολικού πληθυσμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της φτώχειας, την ίδια στιγμή που η ήπειρος φιλοξενεί 342 δισεκατομμυριούχους

Μεταξύ του 2009 και του 2013, ο αριθμός των Ευρωπαίων που ζουν σε συνθήκες σοβαρής υλικής στέρησης, δηλαδή χωρίς επαρκή χρήματα για να θερμάνουν τα σπίτια τους ή να αντιμετωπίσουν απρόβλεπτες δαπάνες, αυξήθηκε από 7.500.000 μέχρι 50.000.000 άτομα.

Η δικτατορία των κεντρικών τραπεζών

Το χρηματοπιστωτικό όργιο που παρατηρείται σε πολλές χώρες, λόγω της συνεχούς αύξησης της ποσότητας χρήματος δεν θα έχει αίσιο τέλος, ακόμη και αν τυπωθούν ωκεανοί ρευστότητας – οπότε το παγκόσμιο κραχ είναι νομοτελειακό

«Οι δικτατορίες εμφανίζονται ξανά, από έναν δρόμο που στην κυριολεξία εκπλήσσει – αφού δεν είναι το αποτέλεσμα στρατιωτικών πραξικοπημάτων, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, αλλά της ελεύθερης βούλησης των λαών» (πηγή).

Πρόσφατα, προκάλεσε μεγάλη εντύπωση η ανακοίνωση της Κίνας (πηγή), σχετικά με την αγορά άνω των 600 τόνων χρυσού, η οποία όμως δεν εμπόδισε την τιμή του κίτρινου μετάλλου να καταρρεύσει – επίσης, η μείωση των συνολικών συναλλαγματικών αποθεμάτων της κατά 17,1 δις $ στα 3,694 τρις $, η οποία συνοδεύθηκε από τη μαζική πώληση ομολόγων του αμερικανικού δημοσίου, συνολικού ύψους 143 δις $ μέσα σε τρεις μόνο μήνες (πηγή).

Η κατάλυση της πολιτικής

Του Στάθη Κουβελάκη

Ψηφίζοντας ένα νέο Μνημόνιο, η κυβέρνηση και η πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής ομάδας του Σύριζα δεν αποχαιρέτησαν απλά την αριστερή πολιτική αλλά και την ίδια την πολιτική. Με αυτήν τους την επιλογήδεν απεμπολούν μόνο το πρόγραμμα του Σύριζα ή τις δεσμεύσεις που ανέλαβε η κυβέρνηση απέναντι στο λαό.

Ποδοπατούν το Οχι του ελληνικού λαού που πριν από δώδεκα μόλις απέρριψε κατηγορηματικά, όπως του είχε ζητηθεί από την ίδια την κυβέρνηση, τη λιτότητα και τις μνημονιακές πολιτικές – και μάλιστα σε μια πολύ ηπιότερη  μορφή από αυτήν που επιβάλλει η επαίσχυντη συμφωνία της 12ης Ιουλίου. Καιέχουν επιπλέον απέναντι τους την πλειοψηφία των μελών της κεντρικής επιτροπής του ίδιου του κόμματός τους, δηλαδή του μοναδικού συλλογικού οργάνου που εκλέγεται από το συνέδριο και εκπροσωπεί τη συλλογική βούληση των μελών του. Υπάρχει όμως και κάτι περισσότερα, που προϋποθέτει όλα τα προηγούμενα και ταυτόχρονα τα υπερβαίνει: ακριβώς τα κάνουν όλα, κυβέρνηση και κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι αναγκασμένοι να παραιτηθούν από την ίδια την ιδέα της πολιτικής, και πρωτ’απ’όλα από το θεμέλιό της, που είναι η ιδέα της πολιτικής ευθύνης, της ανάληψης της ευθύνης μιας πολιτικής επιλογής.

Τα δίκια του βάλτου

Του Γιάννη Μακριδάκη

Έχει κι ο Τσίπρας τα δίκια του. Εγκλωβισμένος είναι. Ένας επόμενης γενιάς Σαμαράς – Βενιζέλος. Όχι μόνον ως πολιτικός αλλά κύρια ως άνθρωπος. Γεννημένος στο κλουβάκι του συστήματος προοριζόταν να γίνει κι αυτός ένα σπουδαγμένο γραναζάκι κυκλοφορίας του χρήματος, να τρέφεται μέσα από συσκευασίες και να πορεύεται καθημερινά προς τη φθορά νομίζοντας ότι πορεύεται προς τη ζωή, που ανοίγεται ως γνωστόν απλόχωρη σε κάθε γρανάζι μόλις φτάσει σε ηλικία σύνταξης…

Τι να έκανε λοιπόν ο πρωθυπουργός μας; Ό,τι ήταν ικανός να κάνει έκανε. Ό,τι είχε μετουσιώσει στα τόσα χρόνια ζωής εντός του συστήματος, το έκανε απόφαση την κρίσιμη στιγμή. Ό,τι τρως, ό,τι αναπνέεις, ό,τι προσλαμβάνεις από το περιβάλλον όπου ζεις, αυτό νιώθεις, αυτό σκέφτεσαι, αυτό  τελικά είσαι.

#GREXIT

Του Κώστα Εφήμερου

Φτάσαμε λοιπόν στο απόγευμα της Κυριακής 12 Ιουλίου του 2015 και ακόμα το μόνο κράτος που δεν μπορεί να διανοηθεί το GREXIT είναι η Ελλάδα. Πάντως στις δηλώσεις των «ηγετών» της «Ευρώπης» πριν ξεκινήσει η Σύνοδος Κορυφής της Ευρωζώνης όλοι οι άλλοι μίλησαν ξεκάθαρα για την έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ. Και για να μην έχει κανείς αμφιβολία το έβαλαν και σε ένα χαρτί ώστε να μπορούμε να το διαβάσουμε και να το χωνέψουμε.

Μια εβδομάδα πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου πήρα τηλεοπτική συνέντευξη στον Γιάνη Βαρουφάκη και τον ρώτησα αν υπάρχει περίπτωση οι Ευρωπαίοι να μας πετάξουν έξω από το Ευρώ. Μου απάντησε ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση και ότι ακόμα και αν θέλουν «εμείς θα τους πούμε “ισοπεδώστε μας”». Ε, λοιπόν μάλλον αυτό δεν τους φάνηκε κακή ιδέα.

Πραξικόπημα 2.0

του Κώστα Εφήμερου

Από το πρωί του Σαββάτου παρακολουθούμε τις δηλώσεις των «εταίρων» περί ανάγκης εγγυήσεων για την έγκριση οποιουδήποτε προγράμματος και πολύ φοβάμαι ότι θα επιχειρηθεί για δεύτερη φορά ανατροπή της κυβέρνησης. Η πρώτη προσπάθεια έγινε την προηγούμενη Τρίτη.

Κατά την είσοδο του στο Eurogroup, ο Γ. Ντάισελμπλουμ δήλωσε ότι ακόμα και αν το πρόγραμμα συμφωνηθεί υπάρχει μεγάλη ανησυχία για το αν θα εφαρμοστεί γιατί έχει χαθεί η εμπιστοσύνη της Ευρώπης στη κυβέρνηση Τσίπρα. Αν όμως αμφισβητείται η ίδια η κυβέρνηση τότε το πιθανότερο είναι ότι θα προσπαθήσουν να την αλλάξουν. Σας ακούγεται σαν πραξικόπημα;