Η ληστεία ως επένδυση

Του Περικλή Κοροβέση

Αν κάποιος προσεκτικός αναγνώστης με γερή μνήμη ανακαλέσει τις κατά καιρούς δηλώσεις των πολιτικών, θα βρει πολλές αντιφάσεις και αντινομίες. Αλλά δεν μπορούν πάντα να έχουν ακρίβεια. Αυτή είναι δουλειά επαγγελματιών του κλάδου μας που κρατούν αρχεία και τα χρησιμοποιούν κατά το δοκούν. Αλλοτε χρησιμοποιούν τα αρχεία τους και άλλοτε τα αποσιωπούν, ανάλογα με ποια πολιτική παράταξη υποστηρίζουν.

Ενας από τους άσους αυτών των επαγγελματιών είναι ο δικός μας Τάσος Παππάς, όπως βέβαια θα το έχουν διαπιστώσει και οι αναγνώστες μας. Μια φορά τού έριξα μια ιδέα για να βγάλουμε ένα βιβλίο ως «Εφ.Συν.» με τις μεταγραφές των πολιτικών και τις αντιφάσεις τους.

Το θαύμα των ευρωεκλογών

του Ερρίκου Φινάλη

Πρόσφατα δημοσιεύθηκε σε πολλά ηλεκτρονικά ΜΜΕ της Ευρώπης ένα άρθρο με τον τίτλο «Ενάντια στον Μακρόν και τον Σαλβίνι, μια Ευρώπη για τους ανθρώπους». Το υπέγραφαν οι Ζαν-Λικ Μελανσόν (Ανυπότακτη Γαλλία), Πάμπλο Ιγκλέσιας (Podemos), Καταρίνα Μάρτινς (πορτογαλικό Μπλοκ της Αριστεράς) και Σόρεν Σόντεργκαρντ (δανέζικη Κοκκινοπράσινη Συμμαχία). Το άρθρο αυτό εγγράφεται στη συνέχεια των συναντήσεων της πρωτοβουλίας «Τώρα ο λαός», οι πρωταγωνιστές της οποίας διαβεβαιώνουν ότι οι φιλοδοξίες της πάνε πολύ πέρα από τις ευρωεκλογές. Η εν λόγω πρωτοβουλία επιχειρεί να εμφανιστεί ως μια δύναμη φρέσκια και διαφορετική, η οποία θέλει να αποτελέσει τον τρίτο πόλο μεταξύ από τη μια του «ακραίου κέντρου» και, από την άλλη, της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς.

Οι συντελεστές της δεν κρύβουν ότι ευελπιστούν στην κατοχύρωσή τους ως τρίτου πόλου προσεγγίζοντας δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και υποβοηθώντας τις να κάνουν «αριστερή στροφή» όπως, κατά τη γνώμη τους, ήδη συνέβη στην Πορτογαλία και, πιο πρόσφατα, στην Ισπανία… Και φυσικά σιωπηρά αποστασιοποιούνται από το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς – αυτό κι αν αγωνιά για την επιβίωσή του! Οι ευρωεκλογές θα επιβεβαιώσουν τη μοιραία πρόσκρουση των «παραδοσιακών», κομμουνιστικής προέλευσης κομμάτων στον ύφαλο της λαϊκής αδιαφορίας για τις προτάσεις τους. Δικαίως, αφού δεν πρόκειται για προτάσεις αλλά για ευχολόγιο, βαρετά επαναλαμβανόμενο επί δεκαετίες. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το Γαλλικό Κ.Κ., που επιχειρεί απελπισμένα να προσκολληθεί κάπου για να μην γνωρίσει την πιο ταπεινωτική εκλογική πανωλεθρία στην ιστορία του.

Η “αμόλυντη” Ευρωπαϊκή αριστερά και η ακροδεξιά ως αλεπού, στο παζάρι των exits

#‎Brexit‬ τελικά. Αν και αυτό είναι απλώς ένα μισό βήμα. Έχει μια σημασία να βγαίνεις από ένα “βόθρο” όπως η ΕΕ, αν δεν αναστρέψουν ή απαξιώσουν με κάποιο τρόπο το αποτέλεσμα, αλλά έχει σημασία βγαίνοντας και το που μπαίνεις. Γιατί σχεδόν παντού ανάλογοι “βόθροι” υπάρχουν στον παγκόσμιο καπιταλισμό σήμερα και στους υπερεθνικούς θεσμούς και στις ίδιες τις χώρες. Πάντως οφείλουμε ένα μπράβο στο θάρρος των λαϊκών τάξεων του Η.Β., ανέκαθεν εκεί λειτουργούσε η απλή κοινή λογική, ενώ και οι θεσμοί επίσης συνήθως λειτουργούν με το νόημα που δηλώνεται πως έχουν. Και ας είναι στον παραδοσιακά πιο σκληρό και ξεκάθαρα ταξικό καπιταλισμό παγκοσμίως από την γέννεση του, ίσως με την εξαίρεση των ΗΠΑ, ως προς το ιδεολογικά αδιαμφισβήτητο των καπιταλιστικών θεσμών.

Γιατί έθνος -κράτος και όχι «Ενωμένη» Ευρώπη.

Ένας ενωμένος διακρατικός ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός που στοχεύει συστηματικά και χωρίς όριο στην απαξίωση της εργασίας σε όλες τις χώρες εσωτερικά του για «διάχυση της ανταγωνιστικότητας» απέναντι στον υπόλοιπο εξωτερικό κόσμο, είναι πάντα χειρότερος από μερικούς πάντα συνδεδεμένους αλλά ανταγωνιζόμενους και μεταξύ τους εθνικούς καπιταλισμούς. Πάντα σε ότι αφορά τις τάξεις των εργαζομένων σε κάθε χώρα, που θα μπορούσαν να αρπάξουν τις ευκαιρίες για ριζικές αληθινές αλλαγές. Και αυτό γιατί θα έχουν απέναντι τους ένα εθνικό καπιταλισμό, που αν και πάντα ως ένα μεγάλο βαθμό αλληλοεξαρτώμενος από άλλους και ταυτόχρονα ανταγωνιζόμενος με αυτούς, θα είναι προτιμητέο πεδίο ταξικής πάλης, ως πιο «διακριτός» στις σχέσεις εκμετάλλευσης του, για στοχεύσεις από τους αγώνες των εργαζομένων, πιο «διάφανος» σε ερμηνείες σύγκρουσης κεφαλαίου-εργασίας εντός της κάθε χώρας, πιο ελέγξιμος από τους κατά χώρα δημοκρατικούς θεσμούς, όσο αυτοί παραμένουν με κάποιο αληθινό νόημα και με δυνατότητες ακόμα και για βαθιές ριζικές αλλαγές υπερ της ζωής και των συμφερόντων των εργαζομένων, ειδικά σε εποχές όπως οι τωρινές, μεγάλης φθοράς της καπιταλιστικής ιδεολογικής ηγεμονίας. Όπου και ΑΝ μπορούν να γίνουν αυτές, μια και υπάρχει ο αναγκαίος όρος των ταξικών μαζικών κινημάτων για αυτό.

Αριστερός ευρωπαϊσμός; Να τελειώνουμε με τη διαστροφή και την καθυστέρηση

 

Του Πάσχου Λαζαρίδη

Η υπερψήφιση του μνημονίου από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε νέα δεδομένα στο στρατόπεδο των υποστηρικτών του ΝΑΙ. Η πιο σεμνή οπτική είναι αυτή που με έναν –μάλλον ακαταλαβίστικο – τρόπο απορρίπτει τόσο την κατεύθυνση της ρήξης με την ΕΕ, όσο και την ωμή και μέχρι τέλους υπεράσπιση του τρίτου μνημονίου. Καλεί λοιπόν σε ήπια εφαρμογή του μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονα προετοιμασία από το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ για ένα κάποιο νεφελώδες σχέδιο ρήξης.

Η ηγεσία ωστόσο έχει κάνει τις επιλογές της και προκρίνει το πέρασμα και την εφαρμογή της συμφωνίας, αντικαθιστώντας πλέον το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και τις προγραμματικές δεσμεύσεις από το μνημόνιο Τσίπρα – Σόιμπλε. Το προκλητικό στοιχείο που συνοδεύει αυτή την επιλογή είναι ένα απολίτικο, εξωπραγματικό και θεολογικό αναμάσημα της θεωρίας ότι η ΕΕ παραμένει πεδίο ταξικής πάλης και η μάχη πρέπει να δίνεται εντός της. Η Αριστερά που υπερασπίζει μια τέτοια θέση είναι καθυστερημένη και διαστροφική και πρέπει επειγόντως να τελειώνει.