Σαστισμένη Ευρώπη

του Πάνου Ζάχαρη

Tου Δημήτρη Μηλακα

Την περασμένη εβδομάδα, πρώτη φορά ακούστηκαν δημόσια οι «σκέψεις» της Γερμανίδας καγκελαρίου για μια Ευρώπη «πολλών ταχυτήτων». Μέχρι τώρα – ειδικά οι εγχώριοι ευρωλάγνοι – απαγόρευαν τη διατύπωση τέτοιων «βλάσφημων» σκέψεων από όλους όσοι «έβλεπαν» να εξελίσσεται εδώ και καιρό η διαδικασία αποδόμησης της Ε.Ε. Για τους αναγνώστες του «Ποντικιού» αυτή η βάσιμη – όπως εμφανίζεται σήμερα – πιθανότητα αποδιάρθρωσης της Ε.Ε. είναι γνωστή. Γράφουμε γι’ αυτό εδώ και έξι χρόνια…

Οι πρώτοι που «είδαν» την αδυναμία της Ε.Ε., διαπίστωσαν τα όρια της γερμανικής ηγεμονίας και εργάστηκαν συστηματικά για να χαλιναγωγήσουν τις γεωπολιτικές φιλοδοξίες του Βερολίνου ήταν οι Αμερικανοί. Το – διασυνδεδεμένο με την αμερικανική διοίκηση – ινστιτούτο στρατηγικής πρόβλεψης Stratfor είχε εδώ και μια πενταετία διατυπώσει την πρόβλεψη για διάλυση της Ε.Ε. μέσα σε μια δεκαετία. Έγραψαν λοιπόν οι του Stratfor:

Πως η ΕΕ επιβάλει και την ατζέντα της ιδιωτικοποίησης του νερού

Mετατρέπουν με νομολογίες από ΕΕ το νερό σε εμπόρευμα με πλήρως καπιταλιστικούς επιχειρηματικούς όρους, με πολλά παραθυράκια αισχροκέρδιας και αυθαιρεσίας (πχ κόστος για αποσβέσεις και συντήρηση πάγιων επενδύσεων που έχουν γίνει εδώ και πολλά χρόνια, δεν γίνονται καν ή θα υπόκεινται σε αυθαίρετες αποτιμήσεις).

Εισάγουν την παρανοική έννοια του κόστους ευκαιρίας και εύλογου κέρδους (διαφυγόντων κερδών) για ένα αγαθό σαν το νερό, λες και είναι οι λίρες που μάζεψαν οι παπούδες τους και απαιτούν την καλύτερη δυνατή απόδοση από την αγορά. Και θέτουν και τον όρο «κόστος πόρου» όπου τυχόν μόλυνση και ακαταλληλότητα υδάτινων αποθεμάτων θα την πληρώνει ο τελικός απλός καταναλωτής και όχι όσοι μόλυναν ή μολύνουν τα αποθέματα (λες και δημιουργήθηκε χθες η γη, βρήκαν το νερό και είναι δικό τους αυτοί που αποφασίζουν με «ορθολογικά κριτήρια» ) σχετιζόμενο και ξανά μανά με το «κόστος ευκαιρίας για εναλλακτικές χρήσεις». Και όλα αυτά και άλλα μαζί, θα αθροίζονται φυσικά στην τελική τιμή για τον απλό καταναλωτή, με τις κλασικές εξαιρέσεις για εκλεκτούς (δείτε πιο κάτω κείμενο στο λινκ που παρατίθεται).

ΔΝΤ: “Ενδο-προλεταριακές” διενέξεις, ιθαγενείς και ο Σύριζα ως διαφημιστής συσκευασίας

Το πρώην καλό ΔΝΤ, ξαναγίνεται κακό και έτσι με τον ίδιο απαράλλαχτο τρόπο, συνεχίζουν να μας δουλεύουν όλοι, μαζί με τη κυβέρνηση του Συριζα. Θα μας σώσουν όμως οι “φίλοι του Τσίπρα”, ο Ρέντσι, Ολάντ και οι υπόλοιποι αψβούργοι του νότου που είναι έτοιμοι για τη μεγάλη μάχη με το προτεσταντικό βορά (μιλάμε για παραμύθια για μικρά παιδιά).

Η τελευταία ανακοίνωση του ΔΝΤ, είχε διάφορες ανέξοδες ευχές περί μείωσης χρέους και δημοσιονομικών πλεονασμάτων και βοήθειας στην Ελλάδα για το προσφυγικό, για τα οποία ούτως ή άλλως το ΔΝΤ δεν έχει καμμιά απολύτως θεσμική επιρροή και είναι αποκλειστικά υποθέσεις της Ε.Ε.
Είχε όμως και προτάσεις που αποτελούν το πραγματικό σχέδιο του ΔΝΤ για τα εργασιακά, τα ασφαλιστικά ταμεία και τη φορολογία, με το οποίο στην ουσία δεν διαφωνεί και η Ε.Ε. πουθενά.

Ολοφάνερα δεν θέλουν μικρομεσαία τάξη, λίγοι πλούσιοι και πολλοί φτωχοί στη γραμμή για τα κουπόνια και τα γεμιστά της Θεανώς Φωτίου. Και αυτό φυσικά το παρουσιάζουν κάπως σαν “ενδο-προλεταριακή” διένεξη. Όπου οι προς προλεταριοποίηση μικρομεσαίοι “πνίγουν και αδικούν” την φτωχολογία, που αλλιώς θα “μπορούσε να βοηθηθεί”. Ότι λένε και τα πολυάριθμα οικόσιτα του Σύριζα και τα προβεβλημένα στελέχη του, που στην ουσία είναι πια κλητήρες και διανομείς διαφημιστικών φυλλαδίων του ΔΝΤ και της Ε.Ε. όταν μιλάνε για τις “δικές μας μεταρρυθμίσεις”, “εξορθολογισμό” και “κανόνες και νόμοι για όλους παντού”-πλην φυσικά της καπιταλιστικής ελίτ, των τραπεζών, του μεγάλου κεφαλαίου κτλ. Λειτουργώντας, σε συγχορδία με την ΝΔ και τα “φιλοευρωπαικά” λιμά όπως Λεβέντης/ΠΑΣΟΚ/Ποτάμι, ως ξεπλένηδες και διαφημιστές εξωραισμού των πολιτικών Ε.Ε. και ΔΝΤ. Και το κυριότερο ως οι πιο αποτελεσματικοί εκτελεστές αυτών των πολιτικών, φροντίζοντας απλώς για το κατάλληλο επικοινωνιακό packaging. Αυτό και για όσους μικρομεσαίους βαστάνε ακόμα με νύχια και δόντια και επιλέγουν την “ασφάλεια, σοβαρότητα και ρεαλισμό” της ΝΔ, Σύριζα και λοιπών παρακλαδιών και παραφυάδων του καθεστώτος της ΕΕ.

Οι συνειδητά τσαρλατάνοι του ΔΝΤ(εφόσον είναι γνωστές οι αποτυχίες του από όλες τις απόψεις σε όλο το κόσμο και επιμένουν στις ίδιες συνταγές, κάτι φυσικό ως υπερασπιστές κυρίως του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου) αναφέρουν κάπου και για “φοροδιαφυγή των πλουσίων και των αυτοαπασχολούμενων” (sic), λες και αυτοί ταυτίζονται, που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Ενώ φυσικά γνωρίζουν ότι από την ίδια την ΕΕ αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο έχουν γίνει ανεκτά αν δεν έχουν θεσμισθεί επίσημα, τόσα παραθυράκια και κόλπα για νόμιμη ή άτυπη ή παράνομη αλλά “άπιαστη” φοροαποφυγή ή φοροδιαφυγή, των αληθινά πλουσίων και του μεγάλου κεφαλαίου.

Η “αμόλυντη” Ευρωπαϊκή αριστερά και η ακροδεξιά ως αλεπού, στο παζάρι των exits

#‎Brexit‬ τελικά. Αν και αυτό είναι απλώς ένα μισό βήμα. Έχει μια σημασία να βγαίνεις από ένα “βόθρο” όπως η ΕΕ, αν δεν αναστρέψουν ή απαξιώσουν με κάποιο τρόπο το αποτέλεσμα, αλλά έχει σημασία βγαίνοντας και το που μπαίνεις. Γιατί σχεδόν παντού ανάλογοι “βόθροι” υπάρχουν στον παγκόσμιο καπιταλισμό σήμερα και στους υπερεθνικούς θεσμούς και στις ίδιες τις χώρες. Πάντως οφείλουμε ένα μπράβο στο θάρρος των λαϊκών τάξεων του Η.Β., ανέκαθεν εκεί λειτουργούσε η απλή κοινή λογική, ενώ και οι θεσμοί επίσης συνήθως λειτουργούν με το νόημα που δηλώνεται πως έχουν. Και ας είναι στον παραδοσιακά πιο σκληρό και ξεκάθαρα ταξικό καπιταλισμό παγκοσμίως από την γέννεση του, ίσως με την εξαίρεση των ΗΠΑ, ως προς το ιδεολογικά αδιαμφισβήτητο των καπιταλιστικών θεσμών.

Γιατί έθνος -κράτος και όχι «Ενωμένη» Ευρώπη.

Ένας ενωμένος διακρατικός ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός που στοχεύει συστηματικά και χωρίς όριο στην απαξίωση της εργασίας σε όλες τις χώρες εσωτερικά του για «διάχυση της ανταγωνιστικότητας» απέναντι στον υπόλοιπο εξωτερικό κόσμο, είναι πάντα χειρότερος από μερικούς πάντα συνδεδεμένους αλλά ανταγωνιζόμενους και μεταξύ τους εθνικούς καπιταλισμούς. Πάντα σε ότι αφορά τις τάξεις των εργαζομένων σε κάθε χώρα, που θα μπορούσαν να αρπάξουν τις ευκαιρίες για ριζικές αληθινές αλλαγές. Και αυτό γιατί θα έχουν απέναντι τους ένα εθνικό καπιταλισμό, που αν και πάντα ως ένα μεγάλο βαθμό αλληλοεξαρτώμενος από άλλους και ταυτόχρονα ανταγωνιζόμενος με αυτούς, θα είναι προτιμητέο πεδίο ταξικής πάλης, ως πιο «διακριτός» στις σχέσεις εκμετάλλευσης του, για στοχεύσεις από τους αγώνες των εργαζομένων, πιο «διάφανος» σε ερμηνείες σύγκρουσης κεφαλαίου-εργασίας εντός της κάθε χώρας, πιο ελέγξιμος από τους κατά χώρα δημοκρατικούς θεσμούς, όσο αυτοί παραμένουν με κάποιο αληθινό νόημα και με δυνατότητες ακόμα και για βαθιές ριζικές αλλαγές υπερ της ζωής και των συμφερόντων των εργαζομένων, ειδικά σε εποχές όπως οι τωρινές, μεγάλης φθοράς της καπιταλιστικής ιδεολογικής ηγεμονίας. Όπου και ΑΝ μπορούν να γίνουν αυτές, μια και υπάρχει ο αναγκαίος όρος των ταξικών μαζικών κινημάτων για αυτό.

Περιμένοντας το αναπόφευκτο της εξόδου χωρίς κατεβασμένα χέρια.

Έχει ξαναγραφτεί από πάρα πολλούς, έχουμε εγκλωβιστεί σε μια ανέξοδη πορεία που ανακυκλώνει τον εαυτό της με μέτρα επί μέτρων χωρίς τέλος, που το μόνο υπολογίσιμο και ξεκάθαρο χαρακτηριστικό της είναι ότι οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι εδώ και 7 χρόνια εντός Ελλάδας αλλά και προς μεγάλο όφελος για Ευρωπαικές και όχι μόνο μεγάλες εταιρείες. Το γνωρίζουν αυτό πια ξεκάθαρα και οι γραφειοκρατίες της νεοφιλ ΕΕ και η μεγάλη πλειοψηφία του «ικανού για κυβερνησιμότητα» πολιτικού προσωπικού που «εκπροσωπεί» τον λαό (Σύριζανελ, ΝΔ, πασοκ, λεβέντης, ποτάμι και χρυσή αυγή με ολίγες ρυθμίσεις «σοβαρότητας»).

Αυτό που δεν λέγεται αρκετά συχνά είναι ότι αντικειμενικά και εκ των πραγμάτων αυτός ο δρόμος οδηγεί σε μια «αποβολή» της Ελλάδας από το ευρώ με τους χειρότερους δυνατούς όρους πάλι επ’ωφελεία των ξένων τραπεζών, των πολυεθνικών, της ανώτερης γραφειοκρατίας της ΕΕ και του μεγάλου κεφαλαίου που την ελέγχει. Αυτό θα γίνει με όρους συνέχισης της πλήρους εξάρτησης, με ξεπουλημένη πλήρως την δημόσια περιουσία, διαλλυμένο και στοιχειωδώς (αν)υπαρκτό το κοινωνικό κράτος, πλήρως υποτιμημένη την εργασία και με τεράστια ανεργία. Ενώ η Ελλάδα θα παραμείνει συνδεδεμένη με τον ιμπεριαλιστικό οργανισμό της ΕΕ ως πιστό ακόλουθο των ΗΠΑ, με τις υποτιθέμενες πρωτοβουλιές “ανεξαρτησίας» δια ιδίας “συννεονήσεως” απευθείας της Ελλάδας με τον μεγάλο Αμερικάνο αδερφό.

Το ίδιο θα γίνει και στην οικονομία με σύνδεση του νέου νομίσματος με το ευρώ και έλεγχο του από την ΕΚΤ και συνέχιση του ασφυκτικού ελέγχου της Ελληνικής οικονομίας μέσω πια και μιας ελεγχόμενης από την ΕΚΤ ισοτιμίας μαζί με τις επιβαλλόμενες δημοσιονομικές και νομισματικές πολιτικές. Γιατί σαφώς και το χρέος που συνδέεται άμεσα με όλα αυτά δεν θα χαριστεί κατά την αποβολή της χώρας, αλλά θα αναπροσαρμοστούν τα σχέδια, οι πληρωμές δόσεων, τα μέτρα και τα προγράμματα -μνημόνια δηλαδή πάλι- με βάση  νέους όρους.

Ας αφανιστούν και οι αγρότες ως “αναγκαιότητα” των πολιτικών της ΕΕ. Γιατί τελικά “μένουμε Ευρώπη” και με Σύριζα. (updated)

Επειδή παρατηρώ συσκότιση και στρεψοδικία στο θέμα της φορολόγησης των αγροτών από διάφορα κυβερνητικά παπαγαλάκια για να αποφύγουνε τα ουσιώδη, το οποίο είναι το εξής ένα αν μπορούν να επιβιώσουν οι αγρότες με το νέο σύστημα, κάθησα και προσπάθησα να το μαθητικοποιήσω το θέμα όσο πιο απλά μπορούσα.

Ας δούμε λοιπόν τι λένε οι αριθμοί που είναι δεδομένοι σύμφωνα με το νέο σύστημα φορολόγησης λογιστικού εισοδήματος με βάση την υποχρεωτική τήρηση βιβλίων, με το οποίο όλοι οι αγρότες αντιμετωπίζονται ως ατομικοί επιχειρηματίες. Εφόσον τα φορολογικά και ασφαλιστικά rates είναι αυτά που προβλέπονται από την νομοθεσία προς ψήφιση-νομίζω χωρίς αμφισβήτηση-, τότε αν Χ τα μικτά λογιστικά κέρδη οποιουδήπουτε αγρότη (πριν τις ασφαλιστικές εισφορές, που εκπίπτουν μόνο αν πληρωθούν εμπρόθεσμα αφού έχουν πληρωθεί όλα τα άλλα κόστη) τότε ο φόρος και οι εισφορές συνολικά είναι:

Το αληθινό διακύβευμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ

Το αληθινό διακύβευμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ

Noμίζω το διακύβευμα της κυβέρνησης Σύριζα ως “πρώτη φορά αριστερά” που ξεπερνά τις ζωές μας και εμάς ως άτομα είναι ότι η θεωρία κ η πρακτική του TINA (Τhere Is No Alternative) -ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΗ ΕΝΑΛΛΑΚΤΚΗ (πλην νεοφιλελευθερισμού)- πρέπει να καμφθεί, να αποδεχθεί ως αυτό που είναι δηλ ψευδοαδιέξοδο και να χτυπηθεί….Αυτό για να το πούμε ωμά γίνεται μόνο με εφαρμογή μιας πραγματικά διαφορετικής πολιτικής από Σύριζα ή σε περίπτωση που ως μόνη επιλογή τεθεί η πλήρης ένταξη και προσαρμογή του Σύριζα στο υπάρχον πολιτικό εσωτερικό και ευρωπαϊκό σύστημα, με την ηρωική πτώση/έξοδος του Σύριζα (αλα Αλιέντε που στη θέση των τανκς θα ειναι οι τράπεζες και τα ΜΜΕ) με τρόπο που θα πάρει μαζί του στη “πτώση” ένα τεράστιο, για τα δεδομένα του προ 2012, πολιτικό κεφάλαιο και με ξεκάθαρο επικοινωνιακό μύνημα ανα τον κόσμο ότι δεν μας επετράπη μια αληθινά άλλη πολιτική από την νεφιλ (κρυπτο)φασιστική ΕΕ των “θεσμώνε και των τραπεζώνε”.  Και μιλάω για τους ανώτατους υπερκρατικούς θεσμούς της ΕΕ, που είναι απλώς διαχειριστές και στην ουσία πολιτικό προσωπικό και υπερασπιστές των συμφερόντων των ισχυρών ελιτ των τραπεζών και του μεγάλου ιδιωτικού κεφαλαίου.

Ετσι διατηρείτε το πρόταγμα ζωντανό και μπορεί να έρθει άλλος να το πραγματοποιήσει σε άλλη χώρα της ΕΕ και τελικά η επάνοδος των ηττημένων ως νικητές εδώ αργότερα.Εφόσον δεν μπορούν να απαλλαγούν αληθινά πια από τη δημοκρατία με χούντες αλλά μόνο να την υπονομεύουν το πρόταγμα θα παραμένει ανοιχτό. Αυτό θέλει θυσίες προσωπικές

Aτάκτως Ερριμμένα(;)

Του Γιώργου Τοζίδη

gtozidis.wordpress.com

Οι σκληρές διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με τους δανειστές της είναι φυσιολογικό να έχουν αποσπάσει την προσοχή και να μην σχολιάζονται γεγονότα και εξελίξεις που συμβαίνουν είτε σε παγκόσμιο είτε σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Στο πλαίσιο του σημερινού ερανίσματος παρατίθενται τρεις εξελίξεις που αφορούν άμεσα ή έμμεσα και τη χώρα μας.

1. Ελάχιστα έχουν γραφτεί σχετικά με τις εξελίξεις στην Ασιατική Τράπεζα Υποδομών και Επενδύσεων που θα διαθέτει αρχικό κεφάλαιο 50 δισ. δολαρίων. Πρόκειται για την καθοδηγούμενη και χρηματοδοτούμενη από την Κίνα προσπάθεια δημιουργίας εναλλακτικών θεσμών προς την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Περισσότερες από 40 χώρες έχουν ζητήσει να συμμετάσχουν μεταξύ των οποίων χώρες της Ευρώπης (Γαλλία, Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο) και της Ασίας (Ινδία, Βιετνάμ, Ν. Κορέα, Ταϊλάνδη, Σιγκαπούρη) και πρόσφατα η Ιαπωνία και η Αυστραλία. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή η μεγάλη συμμετοχή κρατών γίνεται παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες των ΗΠΑ να υπονομεύσουν την προσπάθεια της Κίνας.

Τ’ αστέρια ξεθωριάζουν

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Κάθε Ελληνας που ζει σε αυτήν τη χώρα μετά τη δεκαετία του ’70 είναι ευρωπαϊστής· πολύ πριν πάρει στα χέρια του βυσσινί διαβατήριο με αστέρια Ευρωπαϊκής Ενωσης, πολύ πριν βάλει στην τσέπη ευρώ. Πόσο ακόμη; Η Μεταπολίτευση σφραγίστηκε από την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ, παρά τις ρητορικές αντιρρήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος άλλωστε μόλις πήρε την εξουσία ελίχθηκε ακαριαία και άρχισε να εκμεταλλεύεται τις κοινοτικές εισροές. Η ένταξη στην ΕΟΚ ήταν στρατηγική επιλογή, σε μια χρονική στιγμή που η Ελλάδα έβγαινε λαβωμένη ηθικά από τη δικτατορία και κυρίως βρισκόταν χωρίς την αναπτυξιακή πνοή της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης και χωρίς άλλο εθνικό παραγωγικό σχέδιο. Σε περιβάλλον Ψυχρού Πολέμου και με την Ελλάδα υστερούσα ακόμη σε πολιτειακές και προνοιακές υποδομές, η ένταξη ήταν αναγκαστική επιλογή.

Αυτό το «Νόμπελ Ειρήνης» είναι ανέκδοτο

Σύμφωνα με τη διαθήκη του Σουηδού Άλφρεντ Νόμπελ, εμπνευστή των ομώνυμων βραβείων (και εφευρέτη του δυναμίτη μεταξύ άλλων), κάθε Νόμπελ Ειρήνης θα έπρεπε να απονείμεται σ’ αυτόν που «έχει κάνει την περισσότερη ή την καλύτερη δουλειά για την αδελφότητα μεταξύ των εθνών, για την κατάργηση ή τη μείωση των μόνιμων στρατών και για την προώθηση των ειρηνικών συνεδριάσεων».

Τα κριτήρια αυτά προσπάθησε -φιλότιμα, είναι η αλήθεια- να εφεύρει η Νοβηγική Επιτροπή Νόμπελ στη σημερινή της ανακοίνωση για την απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει την επιλογή της.

Η γερμανική πολιτική στην Ελλάδα και η εκχώρηση δικαιωμάτων.

Του Νίκου Κοτζιά

Για την αντιμετώπιση της Γερμανικής πολιτικής ας γνωρίζουμε ότι: πρώτον, η Γερμανία είναι παγκοσμίως μια μεσαία δύναμη. Σχετικά, δηλαδή, μικρή για την παγκόσμια πολιτική, μεγάλη για την ΕΕ. Αυτό την κάνει εν μέρει αυταρχική στο εσωτερικό της ΕΕ, αλλά, ταυτόχρονα, οριοθετεί τις δυνατότητες της στην παγκόσμια πολιτική σκηνή. Για αυτό, η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να υποχωρεί συνεχώς στις γερμανικές απαιτήσεις και υποδείξεις. Αντίθετα οφείλει σχεδιασμένα να αξιοποιεί τα όρια του Βερολίνου.

 Δεύτερον, η Γερμανία μπορεί να υπαγορεύει σε άλλα κράτη μέλη της ΕΕ, ιδιαίτερα στην εποχή της κρίσης, πολλές οικονομικές συνταγές, αλλά ταυτόχρονα, δεν μπορεί να αξιοποιήσει την ΕΕ ως όχημα παγκόσμιας πολιτικής χωρίς την συγκατάθεση από τις άλλες ευρωπαϊκές μεσαίες δυνάμεις, ιδιαίτερα τη Γαλλία, καθώς και την ανοχή μικρότερων ευρωπαϊκών κρατών. Με τις μεσαίες δυνάμεις κάνει αναγκαστικούς συμβιβασμούς. Η Ελλάδα οφείλει να διαμορφώνει τέτοιες συμμαχίες εντός της ΕΕ ώστε να αποκτά τη δυνατότητα αποκόμισης κερδών από τους συμβιβασμούς, αντί να γίνεται θύμα τους.

Περισσότερη Ευρώπη; Περισσότερος αέρας κοπανιστός!

Φτωχές λέξεις! Είναι τα πρώτα θύματα των Ευρωπαίων ηγετών, που τις κακοποιούν και τις καταχρώνται, σε βαθμό να χάνουν κάθε περιεχόμενο. Για τους Γερμανούς «αλληλεγγύη» έφτασε πλέον να σημαίνει «αυτοί οι παλιονοτιοευρωπαίοι που ζητούν όλη την ώρα λεφτά». Για τους Έλληνες «αλληλεγγύη» σημαίνει «αυτοί οι παλιογερμανοί που ζητούν όλη την ώρα θυσίες». Για ορισμένους πολιτικούς παίκτες «ομοσπονδοποίηση» είναι ένα πουκάμισο αδειανό που το φοράς για να φαίνεσαι μοντέρνος· άλλοι το θεωρούν ένα πουκάμισο αδειανό που το κραδαίνεις για να τρομάζεις τους άλλους.

«Όνειρο θερινής νυκτός» η ευρωπαϊκή ομοσπονδία;

Ο θρυλικός Ιταλός δημοσιογράφος και συγγραφέας Eουτζένιο Σκάλφαρι δημοσιεύει ένα άρθρο στην Repubblica στο οποίο θεωρεί ότι η εκδοχή μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης είναι ένα άπιαστο όνειρο, καθώς όλο και περισσότεροι ηγέτες, με επικεφαλής τη Γερμανία, εγκαταλείπουν τα ενωτικά τους οράματα. Αυτή η προοπτική, όμως, προσφέρει πολλές εναλλακτικές, όπως μια Ένωση Μεσογειακών χωρών ή μια Λατινική Ένωση.

 

«Το παιχνίδι που παίζεται στην Ευρώπη είναι πολύ σύνθετο. Γύρω από το τραπέζι, υπάρχουν μόνο τέσσερις παίκτες: ο ιταλός πρόεδρος Μάριο Μόντι, ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι, η Bundesbank, η γερμανική Κεντρική Τράπεζα και η γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ.

Ο Γερμανικός φονταμενταλισμός και το πολιτικό σχέδιο γερμανοποίησης της ευρώπης

 

Πηγή : RAMNOUSIA

του ΜΑΚΗ ΑΝΔΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ

 

Η σπουδή της γερμανίδας καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ για πολιτική ένωση της ΕΕ με βάση ένα γερμανικό «σχέδιο εργασίας» αποκαλύπτει την ύπαρξη ενός στόχου και ενός μέχρι πρότινος κρυφού πολιτικού σχεδιασμού, που οδηγεί –σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις- στην καθυπόταξη της Ευρώπης στο γερμανικό imperium.

Όσοι καλοπροαίρετοι πίστευαν μέχρι πρόσφατα, όπως ο Monde, τα περί «παιδικής χαράς», ότι δηλαδή η απειρία της κας Μέρκελ μετέτρεψε το πρόβλημα χρέους μιας μικρής χώρας σε κρίση δανεισμού της ευρωζώνης, οφείλουν να συνέλθουν και να δουν την πραγματικότητα.

ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Του ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ*

Η εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο αισιόδοξη πολιτική εξέλιξη από την αρχή της γιγαντιαίας κρίσης της Ευρωζώνης. Το δίλημμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου είναι ξεκάθαρο. Αν σχηματιστεί αριστερή κυβέρνηση που θα εφαρμόσει το ριζοσπαστικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει η δυνατότητα αφενός να βγει η Ελλάδα από την κρίση και αφετέρου να δρομολογηθεί νέα πορεία για την υπόλοιπη Ευρώπη. Αν σχηματίσει κυβέρνηση ο μετριότατος κ. Σαμαράς, η χώρα θα συνεχίσει ακάθεκτη προς την κατάρρευση, που όλα δείχνουν πως δεν θα αργήσει.

Ντε και καλά δηλαδή να κατεβάσουμε τα παντελόνια μας…

Και ο καιρός γαρ εγγύς

Το βιολί βιολάκι του  συνεχίζει ο γερμαναράς Σόιμπλε ο οποίος λέει σε όλους τους τόνους ότι  τα κράτη πρέπει να συμφωνήσουν να παραχωρήσουν περισσότερη από τη δημοσιονομική τους κυριαρχία. Ντε και καλά δηλαδή να κατεβάσουμε τα παντελόνια μας…

Ρε τι επιμονή αυτός ο άνθρωπος… Δεν καταλαβαίνει Χριστό Βέβαια ο καημένος έχει μόνο αγαθές προθέσεις για μας… Θέλει να μας κάνει ανθρώπους,  να μας κάνει καλά παιδιά και να βγάλουμε την διαφθορά που έχουμε μέσα μας και εξυγιανθούμε… Δεν πρέπει να τον παρεξηγούμε και να μην δίνουμε καμία σημασία σε άλλους ομότιτλούς του με διαφορετική άποψη όπως αυτή του Αυστριακού πρώην υπουργού Οικονομικών των κυβερνήσεων (1970-1983,) του ιστορικού καγκελάριου, Μπρούνο Κράισκι και σήμερα κορυφαίου οικονομικού παράγοντα της χώρας, Χάνες Αντρος, που λέει  ότι 170 δισεκατομμύρια ευρώ δεν έφτασαν ποτέ στην Ελλάδα, αλλά κατέληξαν στις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες.

Έλληνες ξεριζώστε τα αμπέλια σας!

Έλληνες ξεριζώστε τα αμπέλια σας!

Ενδεχομένως πολλοί δεν γνώριζαν ότι το δικαίωμα κάθε αγρότη να καλλιεργήσει εξαρτάται εδώ και αρκετά χρόνια από το διευθυντήριο των Βρυξελλών.

Δεν χρειάζεται να σημειώσουμε κάτι παραπάνω. Ήδη σε περιπέτειες έχουν μπει 500 περίπου αγρότες στην Ηλεία έπειτα από την αυστηρή εντολή- οδηγία που δόθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση στην χώρα μας ότι κάτοχοι αμπελοτεμαχίων που έχουν φυτευθεί δίχως αντίστοιχο δικαίωμα φύτευσης (!) μετά την 31η Αυγούστου 1998, δεν νομιμοποιούνται και υποχρεούνται να τα εκριζώσουν.

Η Δ/ νση Αγροτικής Οικονομία έχει ήδη ενημερώσει τους δήμους για το θέμα ζητώντας να κληθούν οι αγρότες- αμπελουργοί πριν βρεθούν προ εκπλήξεως με τα τσουχτερά πρόστιμα.

Tριγμοί στη συνθήκη Σένγκεν

Κόντρα έχει ξεσπάσει στους κύκλους της Ευρωπαϊκή Ένωσης έπειτα από την απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου να τροποποιήσει τη Συνθήκη Σένγκεν.

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των υπουργών Δικαιοσύνης και Εσωτερικών που συνεδρίασε στο Λουξεμβούργο αποφάσισε ομόφωνα την επέκταση του δικαιώματος της επαναφοράς των αυστηρών συνοριακών ελέγχων και για θέματα μετανάστευσης στο χρονικό διάστημα των έξι συν έξι μηνών.

Πρόκληση F.Times: «Η Ευρώπη χρειάζεται την Lehman της με θύμα την Ελλάδα»!

psema.gr

«Κι αν η ευρωπαϊκή ελίτ έχει πέσει εντελώς λάθος και αντί να πρέπει να φοβάται και να αποφεύγει μια στιγμή αλά Lehman, η Ευρώπη στην πραγματικότητα τη χρειάζεται για να προχωρήσει πέρα από αυτό το στάδιο της αέναης κρίσης που βρίσκεται;» είναι η μάλλον ανατρεπτική εισαγωγή άρθρου των Financial Times.

Όπως εκτιμά μάλιστα το άρθρο, «η Ελλάδα θα μπορούσε να παίξει αυτό το ρόλο και όλα συνηγορούν σαφώς στο ότι πρέπει να το κάνει».