Αναμνήσεις από το μέλλον… της Ευρωζώνης στη γαλλική πρόταση

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Η πρωτοβουλία Μακρόν-Λεμέρ ενόψει Eurogroup για το «ισοζύγιο χρέους- ανάπτυξης» έχει αφετηρία την ελληνική ιδιαιτερότητα, αλλά τελικό στόχο μια ήπια μεταρρύθμιση στους κανόνες όλης της νομισματικής ένωσης

Ο καταιγισμός αλληλοαναιρούμενων ,αλλά και αλληλοσυμπληρούμενων σχεδίων για συμβιβασμό στο Eurogroup της Πέμπτης, παρότι όλα έχουν ως αφετηρία την ανάγκη πάση θυσία αποφυγής ενός «ελληνικού ατυχήματος» τον Ιούλιο, έχουν μάλλον περιπλέξει παρά ξεδιαλύνει τον γρίφο της δεύτερης αξιολόγησης.

Η πρόταση που κόμισε ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών Μπρούνο Λεμέρ στην Αθήνα, την επόμενη μέρα του εκλογικού θριάμβου του Μακρόν, εισάγει μια νέα παράμετρο στη συνάρτηση του ελληνικού χρέους, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο, προς το παρόν, να γίνει δεκτή από τη γερμανική ηγεσία.

Η ευρωπαϊκή τραγωδία

Του Βασίλη Βιλιάρδου

Η ήπειρος μας, με αφετηρία την Ελλάδα, θα απειληθεί με το χάος για τρίτη φορά εντός ενός αιώνα, με ευθύνη της Γερμανίας – η οποία αδυνατεί να κατανοήσει πως είναι αδύνατον να ζήσει με άνεση σε μία γειτονιά, όπου όλοι οι υπόλοιποι εξαθλιώνονται

«Τον 20′ αιώνα η Γερμανία διέλυσε δύο φορές τον εαυτό της και την ευρωπαϊκή τάξη, με εγκληματικούς και γενοκτόνους πολέμους, στην προσπάθεια της να υποδουλώσει την ήπειρο.

Θα ήταν τραγική ειρωνεία εάν τώρα, στην αρχή του 21ου αιώνα, η επανενωμένη Γερμανία, αυτή τη φορά ειρηνικά, καθώς επίσης με τις καλύτερες των προθέσεων, ανατρέψει για τρίτη φορά την ευρωπαϊκή τάξη» (J. Fischer, πρώην υπουργός εξωτερικών και αντικαγκελάριος της Γερμανίας, σε άρθρο του το 2012 στην SZ).

Το χρήμα και τα Έθνη (β)

Εάν το ευρώ εξελισσόταν στο νούμερο ένα αποθεματικό νόμισμα, με τη σταδιακή συμμετοχή της Ρωσίας και με την ένωση των δύο χριστιανικών Θρησκειών, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός θα επικρατούσε ειρηνικά σε ολόκληρο τον πλανήτη  

«Θα μπορούσε να ντραπεί κανείς, να απογοητευθεί και να χάσει την τελευταία του ελπίδα, βλέποντας τη χθεσινή συνέντευξη του θλιβερά πανικοβλημένου πρωθυπουργού, στο στούντιο ενός ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού. Πόσο μάλλον όταν προσπαθούσε απεγνωσμένα να παρουσιάσει το μαύρο ως άσπρο, τόσο όσον αφορά την οικονομική καταστροφή που προκάλεσε με τη σειρά του στη χώρα μας, όσο και τη μητροκτονία της αριστεράς – όπου δεν δίστασε καν να ισχυριστεί πως σεβάσθηκε το «ΟΧΙ» των Ελλήνων!

Πολύ εύκολα πάντως θα έλεγε κάποιος «Καληνύχτα Ελλάδα» μεταναστεύοντας, όταν αναφέρθηκε στα μελλοντικά του σχέδια – εάν δεν γνώριζε πως οι περισσότεροι πολιτικοί της χώρας, οι οποίοι αποκαλούνται συνήθως «κωμικοτραγικοί Αδώνιδες», δεν είναι τίποτε άλλο από τα φυσιολογικά υποπροϊόντα της κρίσης. Ως εκ τούτου, θα έπρεπε να αναζητούνται οι αιτίες που τους παρήγαγαν – καθώς επίσης οι λύσεις, οι οποίες δεν είναι πλέον θέμα της Ελλάδας, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης.

Εκτός εάν αποφάσιζε η Ελλάδα να αναλάβει το ρίσκο της μονομερούς αποχώρησης από τη νομισματική ένωση, αρνούμενη την εξυπηρέτηση του συνόλου των χρεών της – κάτι που δεν είναι σε καμία περίπτωση συνώνυμο με το τέλος του κόσμου, αλλά μία επώδυνη ασφαλώς διαδικασία για την πλειοψηφία των Ελλήνων, χωρίς καμία εγγύηση επιτυχίας. Στα πλαίσια αυτά κινούνται τα κείμενα μας, με την ελπίδα πως οι ηγέτες της Ευρωζώνης θα συνειδητοποιήσουν τελικά το μέγεθος του προβλήματος, καθώς επίσης τις μεγάλες προκλήσεις – αλλάζοντας πορεία στον Τιτανικό, προτού συντριβεί στα βράχια» (Ι.Ι.).

Ευρωπαϊκή Κοινοπολιτεία

Θεωρείται ορθολογικότερη η διάλυση της Ευρωζώνης, με την από κοινού επιστροφή στο ECU – κάτι που όμως δεν θα έλυνε το θέμα του υπερδανεισμού πολλών χωρών, όπου είναι απαραίτητη η συναινετική διαγραφή μέρους των χρεών τους

Του Βασίλη Βιλιάρδου

«Με εξαίρεση τις Η.Π.Α., οι οποίες έχουν άλλα σχέδια (οικονομικό ΝΑΤΟ), καθώς επίσης το προτεκτοράτο τους, τη Γερμανία, η οποία τρέφεται από το ευρώ, από την κρίση χρέους και από τα μνημόνια, καμία άλλη χώρα δεν τάσσεται υπέρ της συγκεκριμένης τριπλής παγίδας – ενώ όλες θέλουν να αποβάλουν το ζουρλομανδύα του ευρώ.

Αυτό που αναζητείται όμως δεν είναι η ατομική ή η συλλογική αυτοκτονία, αλλά η καλύτερη δυνατή λύση αντιμετώπισης του αδιεξόδου, με τις λιγότερες οδυνηρές συνέπειες για τους Ευρωπαίους Πολίτες – οι οποίοι αποτελούν αντικείμενο εκμετάλλευσης, μεταξύ άλλων του χρηματοπιστωτικού κτήνους, συμπεριλαμβανόμενων των Γερμανών.

Στα πλαίσια αυτά μία από τις λύσεις είναι η «Ευρωπαϊκή Κοινοπολιτεία», όπου ως τέτοια θεωρείται μία εκούσια, εθελοντική ένωση ανεξάρτητων κρατών μεταξύ τους, με ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά– όπως θα ήταν η σύνδεση όλων με μία νομισματική μονάδα, η οποία θα είχε συγκεκριμένα περιθώρια διακύμανσης για να μην δημιουργούνται μεγάλες ασυμμετρίες».

Ο επίλογος της τραγωδίας

Χειρότερο από το να μη γνωρίζει μία χώρα την ιστορία της και τα λάθη που έκανε, είναι η άγνοια του τι έχει ή τι θα χάσει – αποτελεί δε το άκρον άωτο της ανοησίας να καίει περιουσιακά στοιχεία άνω του 1 τρις €, έναντι δανείων 300 δις €

του Βασίλη Βιλιάρδου

«Οι πραγματικές αιτίες της οικονομικής επιτυχίας της Γερμανίας είναι το χαμηλό ποσοστό γεννήσεων, η μικρή άνοδος των τιμών των ακινήτων, καθώς επίσης η επέκταση της γερμανικής βιομηχανίας στην Ανατολική Ευρώπη. Τα δύο πρώτα κατέστησαν εφικτή τη στασιμότητα των μισθών των Γερμανών εργαζομένων μετά το 2000 – αφού μόνο για την παιδεία η Γερμανία δαπανά 1% του ΑΕΠ λιγότερα από τη Γαλλία, ενώ τα ακίνητα στη Γερμανία κοστίζουν τρεις φορές χαμηλότερα σε σχέση με τη Γαλλία.

Το τρίτο είχε σαν αποτέλεσμα την παραγωγή φθηνότερων προϊόντων, λόγω των χαμηλών μισθών στις συγκεκριμένες χώρες – αφού μέχρι πρόσφατα οι αμοιβές των εργαζομένων στην Πολωνία ήταν σχεδόν στο 10% των γαλλικών. Εάν λοιπόν κατασκευάζει κανείς προϊόντα στην Πολωνία αντί στη Γαλλία, αποκτά ένα τεράστιο πλεονέκτημα κόστους στις διεθνείς αγορές – το οποίο εκμεταλλεύθηκε η γερμανική βιομηχανία, ανταγωνιζόμενη μέσω αυτού ακόμη και την Κίνα.

Ρήξη ή αργός θάνατος

Επειδή είμαστε όλοι Έλληνες, οπότε στηρίζουμε συλλογικά τη νέα μας κυβέρνηση, θεωρούμε πως θα κληθεί να πάρει μία ιστορική, πολύ δύσκολη απόφαση για την πατρίδα μας – ελπίζοντας να μην μας απογοητεύσει, καταδικάζοντας μας σε σκλάβους χρέους

του Βασίλη Βιλιάρδου

«Δεν πρέπει ποτέ να αφήνει κανείς να συνεχίζεται μία ανωμαλία για να αποφύγει τον πόλεμο, επειδή δεν τον αποφεύγει τελικά, αλλά μόνο αλλάζουν οι συνθήκες, προς όφελος των αντιπάλων του» (N. Machiavelli).

Πριν από τη διεξαγωγή των εθνικών εκλογών, ο καθένας μπορούσε να εκφράσει ελεύθερα τις απόψεις του, όσον αφορά τη μελλοντική ηγεσία της Ελλάδας, τασσόμενος υπέρ του ενός κόμματος ή του άλλου – ανάλογα με τις επιθυμίες, με τις ανησυχίες, με τους φόβους, με τα πολιτικά πιστεύω ή/και με τις προβλέψεις του, σχετικά με το ποιός θα μπορούσε να χειριστεί καλύτερα το ελληνικό πρόβλημα.

Η εποχή όμως αυτή έχει περάσει και η Ελλάδα έχει πλέον μία επίσημα εκλεγμένη κυβέρνηση, η οποία εκπροσωπεί τη βούληση της πλειοψηφίας – γεγονός που σημαίνει ότι οφείλουμε όλοι να τη σεβαστούμε, ενισχύοντας τις προσπάθειες της όπου και όπως μπορούμε, αντιλαμβανόμενοι πως είμαστε όλοι Έλληνες, ανεξάρτητα από τις πολιτικές μας πεποιθήσεις.

Το μέλλον της αποικίας

Η Ελλάδα, μετά την εν ψυχρώ δολοφονία της από την ΕΚΤ, εναντίον της οποίας έχει κατατεθεί αγωγή, εισέρχεται στην τελική ευθεία – όπου το 2016 προβλέπεται ως το έτος της μεγάλης σφαγής, ενώ το 2017 ως η αφετηρία της ανάπτυξης

του Βασίλη Βιλιάρδου

«Κανένας δεν περίμενε ποτέ πως η αριστερά θα δολοφονούταν στην Ελλάδα, με τέτοιο αποτρόπαιο τρόπο, από έναν νεαρό άνδρα. Από έναν μητροκτόνο που θυσίασε στο βωμό των ανίερων φιλοδοξιών του, τους αγώνες εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρη την Ευρώπη, χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό. Το έγκλημα αυτό είναι μεγαλύτερο από οτιδήποτε άλλο, ενώ θα συνοδεύει τον ίδιο και την Ελλάδα για πάντα» (πηγή).

Το τρίτο μνημόνιο υπογράφηκε από την κυβέρνηση τον Ιούλιο, εγκρίθηκε από τα περισσότερα κόμματα τον Αύγουστο, ψηφίσθηκε από την πλειοψηφία των εκλογέων το Σεπτέμβρη, ενώ νομοθετείται πλέον από τη Βουλή – όσον αφορά τη διαχείριση των κόκκινων δανείων, καθώς επίσης όλες τις υπόλοιπες λεπτομέρειες του.

Έτσι εισέρχεται στην τελική ευθεία η μεταβίβαση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων, με τη μέθοδο που έχουμε ήδη αναλύσει (άρθρο) – από μία αριστερή κυβέρνηση, αφού προηγουμένως εξοντώθηκαν μεθοδικά όλα τα άλλα πολιτικά κόμματα, έτσι ώστε οι Πολίτες να μην έχουν καμία άλλη επιλογή και καμία ελπίδα.

Νεοαποικιακού τύπου απειλές του Κοστέλο προς την Αθήνα

Επιστολή με απειλές νεοαποικιακού τύπου από τον εκπρόσωπο της Κομισιόν, Ντέκλαν Κοστέλο, προς το υπουργείο Παιδείας, με αφορμή την τροπολογία σχετικά με τον τρόπο επιλογής διευθυντών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, έρχεται στο φως. Ο Κοστέλο απειλεί ότι θα διακόψει το πρόγραμμα, αν δεν αποσυρθεί η ρύθμιση

Αναλυτικά, η επιστολή του Ντέκλαν Κοστέλο προς τον υπουργό Παιδείας, Νίκο Φίλη, η οποία δημοσιεύεται στην Εφημερίδα των Συντακτών, αναφέρει: 

Το τέλος των ψευδαισθήσεων

Βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα ιστορικό δίλημμα: ή να αφήσω να συνεχιστεί ο αγώνας και να καταλήξει σε ολοκαύτωμα ή να αναλάβω της πρωτοβουλία της συνθηκολόγησης. Τόλμησα το δεύτερο και αισθάνομαι υπερήφανος

«Η ληστεία των τραπεζών θα αναγκάσει το δημόσιο να πουλήσει όλες τις επιχειρήσεις που έχει στην ιδιοκτησία του γρήγορα και σε εξευτελιστικές τιμές. Στο παράδειγμα της ΔΕΗ, το οποίο ισχύει για τις περισσότερες άλλες κρατικές εταιρίες, αρχικά δεν θα μπορεί να χρηματοδοτεί τα χρέη της από τις ξένες πια τράπεζες της χώρας.

Επομένως, θα αναγκαστεί το κράτος να την πουλήσει, σε όποια τιμή του προσφερθεί από τους διεκδικητές της – είτε διαμελίζοντας την, είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Το ίδιο θα συμβεί με τις άλλες επιχειρήσεις, καθώς επίσης με την υπόλοιπη περιουσία του δημοσίου.

Από την άλλη πλευρά η ίδια ληστεία, με την οποία εξαγοράστηκε περιουσία 400 δις € έναντι μόλις 770 εκ. €, επιβαρύνοντας επί πλέον το δημόσιο χρέος με πάνω από 40 δις €, θα οδηγήσει σε κατασχέσεις ακινήτων, σε πλειστηριασμούς σπιτιών και στο ξεπούλημα των ιδιωτικών επιχειρήσεων που χρωστούν στις τράπεζες.

Με λίγα λόγια, σε μερικά χρόνια η Ελλάδα θα είναι αγνώριστη – ενώ δεν θα ανήκει στους Έλληνες που θα δουλεύουν σαν τα άθλια υποζύγια, με μισθούς πείνας και χωρίς καμία προοπτική μίας αξιοπρεπούς σύνταξης. Θα ανήκει στους κερδοσκόπους του πλανήτη, οι οποίοι ήδη κάνουν πάρτι μετά την εξαγορά ολόκληρης της χώρας, κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί».

Ο πιστωτικός θάνατος

Όσο και αν προσπαθεί η κυβέρνηση να δημιουργήσει ελπίδες για το μέλλον, ενδεχομένως ως μέρος του βρώμικου πειράματος που διεξάγεται στην Ελλάδα, η πραγματικότητα δεν κρύβεται – οπότε η ψεύτικη ελπίδα μετατρέπεται σε μπούμερανγκ

«Η κοινωνία στην πατρίδα μας πλησιάζει επικίνδυνα σε μια κρίσιμη κατάσταση – η οποία θα «εκβάλλει» νομοτελειακά σε μια ανεξέλεγκτη έκρηξη. Κάποια στιγμή, αργά η γρήγορα, μία μικρή νιφάδα χιονιού θα προκαλέσει τη δημιουργία και τη γιγάντωση μίας χιονοστιβάδας, η οποία θα καταστρέψει τα πάντα στο πέρασμα της – ενώ, όσο πιο πολύ αργεί, τόσο πιο επικίνδυνη θα είναι.

Αν και πολλοί νομίζουν ότι θα πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό συμβάν, όπως είναι, για παράδειγμα, μία μαζική απεργία διαρκείας, η εμπειρία λέει πως η κοινωνική έκρηξη θα προέλθει πιθανότατα από το ακριβώς αντίθετο – από ένα ασήμαντο γεγονός, τότε που δεν θα το περιμένει κανείς.

Το δράμα της Ελλάδας

Του Βασίλη Βιλιάρδου

Η προσδοκία πως η πατρίδα μας θα ξεφύγει από την κρίση, οπότε δεν θα οδηγηθεί μέσα από ένα παράλληλο νόμισμα στην έξοδο από την Ευρωζώνη και στη χρεοκοπία, ισοδυναμεί με την απόλυτη συλλογική ουτοπία – η οποία ίσως πληρωθεί πολύ ακριβά

«Οι περισσότερες κρίσεις εξελίσσονται με έναν παρόμοιο τρόπο – όπως περίπου οι κλασικές τραγωδίες. Προηγείται η αρχική σπίθα, η πυροδότηση, ενώ αμέσως μετά ακολουθεί μία πολύπλοκη αλυσιδωτή αντίδραση. Τελικά, ο ήρωας δεν αποτυγχάνει λόγω μίας αντικειμενικά ανεπίλυτης κατάστασης – αλλά εξαιτίας των αποφάσεων, τις οποίες λαμβάνει, ως συνέπεια της αρχικής κρίσης».

Σε ολόκληρη τη διάρκεια της κρίσης, από το ξεκίνημα της το 2009 έως σήμερα, η Ελλάδα δεν έχει υποφέρει λόγω των ουσιαστικών προβλημάτων της οικονομίας της, καθώς επίσης των ασυμμετριών της Ευρωζώνης, χωρίς φυσικά να τα υποτιμούμε, αλλά από μία σειρά λανθασμένων αποφάσεων – αφενός μεν των εκάστοτε κυβερνήσεων της, αφετέρου των δανειστών της, συμπεριλαμβανομένης της ΕΚΤ (άρθρο).

Τραπεζικοί μύθοι

Του Άρη Οικονόμου

Όσο οι Έλληνες δεν συμμετέχουν οι ίδιοι στις βασικές αποφάσεις που αφορούν τη χώρα τους, ιδίως στον τρόπο που λειτουργεί το χρηματοπιστωτικό τους σύστημα, δεν θα υπάρξει μέλλον – αφού θα συνεχίσουν να είναι άβουλοι σκλάβοι χρέους 

«Εάν πιστεύει κανείς πως η Ελλάδα θα βρει ποτέ το δρόμο της εξόδου από την κρίση, επιστρέφοντας σε μία βιώσιμη ανάπτυξη, χωρίς να αλλάξει ριζικά η λειτουργία του τραπεζικού της συστήματος και χωρίς την ονομαστική διαγραφή μέρους των χρεών, δημοσίων και ιδιωτικών, είναι δυστυχώς εκτός τόπου και χρόνου – θύμα άκρως επικίνδυνων ψευδαισθήσεων».

Όταν ακούει κανείς οικονομολόγους και οικονομικούς συντάκτες να ισχυρίζονται ότι, οι ελληνικές τράπεζες δεν μπορούν να δανείσουν την πραγματική οικονομία, επειδή έχουν χάσει τις καταθέσεις τους ή λόγω του ότι δεν εισπράττουν τα κόκκινα δάνεια τους, οπότε δεν έχουν χρήματα, τότε κατανοεί την αιτία της παντοδυναμίας των τραπεζών – οι οποίες, αφού διογκώθηκαν με γρήγορους ρυθμούς, έτσι ώστε τυχόν χρεοκοπία τους να απειλεί το σύστημα, μπορούν πλέον χωρίς κανέναν κίνδυνο να ιδιωτικοποιούν τα κέρδη τους, κοινωνικοποιώντας τις ζημίες.

Η φτώχεια στην Ελλάδα, πλούτος για τη Γερμανία

Ο ατομικός πλούτος σε Ιρλανδία και Ελλάδα κατέγραψε μείωση σε επίπεδα ρεκόρ στην Ευρωζώνη, στη διάρκεια της κρίσης. Την ίδια χρονική περίοδο, ο κατά κεφαλήν πλούτος σε Ολλανδία και Γερμανία αυξήθηκε σημαντικά

Ονομαστική διαγραφή

«Τα παλαιά χρέη δεν καταπολεμούνται με νέα χρέη, ενώ προτάσεις όπως η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής με μειωμένα επιτόκια, τα κρυφά «κουρέματα» του χρέους δηλαδή, δεν είναι πραγματικές λύσεις – αλλά απόπειρες συγκάλυψης, οι οποίες επιτρέπουν στους πιστωτές να κρύβουν τις απώλειες στα βιβλία τους» (H.W. Sinn, πηγή).

Μία σειρά διεθνών οργανισμών, πολιτικών και επιστημόνων, συμπεριλαμβανομένου του παραπάνω Γερμανού οικονομολόγου, πολλών άλλων επίσης, επέμεναν αυθαίρετα μέχρι σήμερα στο ότι, η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων της Ελλάδας, με χαμηλότερα επιτόκια, ισοδυναμεί με τη διαγραφή χρέους – με αποτέλεσμα ορισμένοι ελάχιστοι, όπως εμείς, να τοποθετούνται στο περιθώριο, όταν ανέφεραν σταθερά πως η Ελλάδα χρειάζεται μία ονομαστική διαγραφή των χρεών της (άρθρο).

Με απλά λόγια, έχοντας χρέος της τάξης των 320 δις €, χρειάζεται να της εγκριθεί η διαγραφή του 50% – οπότε την επόμενη ημέρα το πρωί η χώρα να οφείλει 160 δις €. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί από τις αγορές, να πάψει να ευρίσκεται στον ορό της Ευρωζώνης στο διηνεκές, προκαλώντας την αντιπάθεια όλων των εταίρων της, να προσελκύσει επενδύσεις, εγχώριες και ξένες, καθώς επίσης να δρομολογήσει μία αντίστοιχη διαγραφή του ιδιωτικού χρέους – έτσι ώστε να αποκατασταθεί η πιστοληπτική ικανότητα των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, αφού θα είχε προηγηθεί αυτή του κράτους.

Η βιωσιμότητα του χρέους

Είτε συνεχίζεται η πολιτική λιτότητας, η οποία προϋποθέτει την ονομαστική διαγραφή του δημοσίου χρέους, είτε παύει να επιβάλλεται – οπότε αρκεί η ελάφρυνση του, παράλληλα με ευρωπαϊκά αναπτυξιακά μέτρα και την στήριξη της ΕΚΤ

Ενώ η Ελλάδα έχει εισέλθει ξανά σε μία προεκλογική περίοδο, ουσιαστικά για να αποφασισθεί ποιά κυβέρνηση θα υπογράφει στο μέλλον τις εντολές των δανειστών της, η Γερμανία και το ΔΝΤ «λογομαχούν», σε σχέση με το πώς θα πρέπει να αντιμετωπισθεί το δημόσιο χρέος της – όπου αρχικά το ΔΝΤ ανακοίνωσε ότι, εάν δεν μεσολαβήσει η διαγραφή ενός μέρους του, από τους Ευρωπαίους δανειστές της χώρας μας όμως και όχι από το ίδιο, δεν θα συμμετέχει στο νέο πρόγραμμα διάσωσης (86 δις €), με το ποσόν των 16 δις €.

Η κατάλυση της πολιτικής

Του Στάθη Κουβελάκη

Ψηφίζοντας ένα νέο Μνημόνιο, η κυβέρνηση και η πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής ομάδας του Σύριζα δεν αποχαιρέτησαν απλά την αριστερή πολιτική αλλά και την ίδια την πολιτική. Με αυτήν τους την επιλογήδεν απεμπολούν μόνο το πρόγραμμα του Σύριζα ή τις δεσμεύσεις που ανέλαβε η κυβέρνηση απέναντι στο λαό.

Ποδοπατούν το Οχι του ελληνικού λαού που πριν από δώδεκα μόλις απέρριψε κατηγορηματικά, όπως του είχε ζητηθεί από την ίδια την κυβέρνηση, τη λιτότητα και τις μνημονιακές πολιτικές – και μάλιστα σε μια πολύ ηπιότερη  μορφή από αυτήν που επιβάλλει η επαίσχυντη συμφωνία της 12ης Ιουλίου. Καιέχουν επιπλέον απέναντι τους την πλειοψηφία των μελών της κεντρικής επιτροπής του ίδιου του κόμματός τους, δηλαδή του μοναδικού συλλογικού οργάνου που εκλέγεται από το συνέδριο και εκπροσωπεί τη συλλογική βούληση των μελών του. Υπάρχει όμως και κάτι περισσότερα, που προϋποθέτει όλα τα προηγούμενα και ταυτόχρονα τα υπερβαίνει: ακριβώς τα κάνουν όλα, κυβέρνηση και κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι αναγκασμένοι να παραιτηθούν από την ίδια την ιδέα της πολιτικής, και πρωτ’απ’όλα από το θεμέλιό της, που είναι η ιδέα της πολιτικής ευθύνης, της ανάληψης της ευθύνης μιας πολιτικής επιλογής.

Ο εσωτερικός κίνδυνος και ο ρόλος μας

Του Κώστα Εφήμερου

Μετά το διάγγελμα του Αλέξη Τσίπρα ο πολιτικός χρόνος θα συμπυκνωθεί τις επόμενες ώρες. Τώρα είναι η ώρα να εξασφαλιστεί ότι θα διατηρηθεί το δημοκρατικό δικαίωμα της κυβέρνησης να προσφεύγει στο λαό. Και μην αμφιβάλετε ότι θα επιχειρηθεί ακριβώς το αντίθετο.

Από την πλευρά της «Τρόικας εσωτερικού» ήδη αμφισβητείται σε όλα τα επίπεδα η νομιμότητα της απόφασης του Αλέξη Τσίπρα. Η αμφισβήτηση έρχεται από τους ίδιους που περνούσαν το πολεοδομικό σχέδιο του Mall ή τις συμβάσεις για τα υποβρύχια που έγερναν ως νόμους του κράτους για να μην μπορούν να αποφανθούν τα δικαστήρια. Οι ίδιοι που πέρασαν 22 Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου.

«Έντιμη ταπείνωση»

Του Κώστα Εφήμερου

Η ελληνική κυβέρνηση πέρασε από την δήλωση «εμείς θα χτυπάμε το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν» στον «έντιμο συμβιβασμό» ενώ υπάρχουν και φωνές σαν αυτές του Παπαδημούλη και του Κούλογλου που ζητάνε ακόμα και μια «μέτρια συμφωνία». Βρισκόμαστε λίγες ημέρες πριν τις τελικές αποφάσεις και τώρα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι ακριβώς συμβαίνει.

Η κυβέρνηση μετά από 3 μήνες γνωρίζει πλέον ότι το πρόβλημα στις διαπραγματεύσεις δεν είναι ούτε ο Γιάνης Βαρουφάκης, ούτε ο δυσκίνητος κρατικός μηχανισμός. Όλες οι προσπάθειες για μια «αμοιβαία επωφελή συμφωνία», όπως την οραματίζεται ο Αλέξης Τσίπρας, τορπιλίζονται από τους ευρωπαίους «εταίρους» μας. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάμβανε με τη σημερινή του εμπειρία την διακυβέρνηση της χώρας ίσως να μην επέμενε στον όρο «Θεσμοί» για να αντικαταστήσει αυτόν της «Τρόικας».

Η Ευρώπη εκβιάζει τη ρήξη

του Κώστα Εφήμερου

Η εκτίμηση όσων παρακολούθησαν τη χθεσινή συνάντηση στο παρασκήνιο φαίνεται να συγκλίνει στην εκτίμηση ότι η Γερμανία ωθεί την κατάσταση σε ρήξη. Ο Γιάνης Βαρουφάκης προσήλθε στο Eurogroup έχοντας υψηλές ελπίδες μετά την ανταλλαγή απόψεων Μέρκελ – Τσίπρα αλλά αντί αυτού αντιμετώπισε κάτι παραπάνω από εχθρικό κλίμα: βρέθηκε σε μια συζήτηση όπου οι υπόλοιποι υπουργοί οικονομικών συζητούσαν για την επόμενη ημέρα της ευρωζώνης μετά το Grexit. Ο Σόιμπλε και ο Σλοβένος ΥΠΟΙΚ ζήτησαν από την Ελλάδα όχι απλά το mail Χαρδούβελη αλλά επιπλέον μέτρα και ο Βαρουφάκης εξερράγη. Μάλιστα σύμφωνα με κυβερνητικούς αξιωματούχους ήταν η πρώτη φορά που ο υπουργός Οικονομικών μίλησε σε αυτό τον τόνο και χαρακτήρισε τους συναδέλφους του «αντιευρωπαϊστές».

Το δεύτερο Καστελλόριζο

Το ενδεχόμενο να εμφανιστεί ακόμη ένας πρωθυπουργός στο πανέμορφο νησί της χώρας μας ή όπου αλλού, ανακοινώνοντας πως η Ελλάδα χρεοκόπησε, επιλέγοντας την έξοδο της από την Ευρωζώνη, δεν είναι δυστυχώς καθόλου αμελητέο

«Όλες οι νομισματικές ενώσεις του παρελθόντος, οι οποίες δεν εξελίχθηκαν σε πολιτικές, αποτέλεσαν χρονικά περιορισμένες συμφωνίες – με αποτέλεσμα να διαλύονται» (Th. Theurl).

Άρθρο

Όταν αναφερθήκαμε σε πρόσφατο κείμενο μας (Ο ανθελληνικός άξονας) στους φόβους ενός δεύτερου Καστελλόριζου, ορισμένοι αναγνώστες θεώρησαν πως εννοούσαμε την υπογραφή ενός επόμενου μνημονίου, το οποίο θα συνόδευε ένα τρίτο πακέτο στήριξης της ελληνικής οικονομίας, ύψους περί τα 40 δις € – χωρίς το οποίο η Ελλάδα, μόνιμα εκτός αγορών, είναι εύλογα αδύνατον να εξυπηρετήσει τα εξωτερικά χρέη της (η εσωτερική χρεοκοπία είναι ήδη δεδομένη – άρθρο).

Πτώχευση εντός ευρώ

Tου Βασίλη Βιλιάρδου

Η κυβέρνηση οφείλει να διατηρήσει την ηρεμία της, χωρίς να χάσει την αποφασιστικότητα της – επειδή μπορεί να τηρήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, διαγράφοντας ένα μέρος του χρέους, χωρίς να διακινδυνεύσει την έξοδο από την Ευρωζώνη

Οι δολοφονικοί Θεσμοί

 

Του Άρη Οικονόμου

Senior Analyst (finance & markets)

Γερμανικό ντοκιμαντέρ αποδεικνύει πως η Ελλάδα, μετά το 2010, κυβερνάται απολυταρχικά από μία ληστρική «θεσμική συμμορία», τις ενέργειες της οποίας γνωρίζει και εγκρίνει η Ευρώπη – αδιαφορώντας εντελώς για τις μεθόδους που χρησιμοποιεί

«Δεν μας άφησαν ποτέ ελεύθερους. Απλώς έβγαλαν την αλυσίδα από το λαιμό μας και την έβαλαν στους αστραγάλους μας…. Οι μεγάλες επιχειρήσεις, μας δήλωσαν ουσιαστικά ότι θα κρατήσουν τα πάντα και εμείς θα κυβερνάμε μόνο κατ’ όνομα. Μπορούσαμε δηλαδή να έχουμε την πολιτική εξουσία μετά από πολλά χρόνια αγώνων, μπορούσαμε φαινομενικά να κυβερνάμε, αλλά η πραγματική διακυβέρνηση θα βρισκόταν στα χέρια των άλλων».

Η Ιταλική βόμβα στα θεμέλια της Ευρωζώνης

Του Νίκου Κωτσικόπουλου

Η αναφορά του υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη στην Ιταλία και το πράγματι επικίνδυνο χρέος της, δεν είχε συνέχεια με το συνήθη τρόπο: Ποτέ δε λέμε κακές λέξεις στην «ευρωπαϊκή οικογένεια» κι όταν μια αλήθεια πονάει, κάνουμε σα να μην υπάρχει ελπίζοντας να αλλάξουν τα πράγματα από μόνα τους…

Αυτός είναι ο τρόπος που έχουν επιλέξει οι Ιταλοί και φυσικά η γερμανική κυβέρνηση. Η «ευρωπαϊκή οικογένεια», εδώ και χρόνια ξέρει ότι πρέπει να αποφύγει με την Ιταλία, μία μνημονιακή περιπέτεια ανάλογη της Ελλάδας, γιατί θα οδηγούσε σε καταστροφή.

Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν επέβαλε στην Ιταλία λιτότητα και φτώχεια που έχει ήδη κοστίσει σοβαρά σε ανεργία και ύφεση. Αλλά αφού τα καταφέρνει να δανείζεται ως τώρα…

Kαταστροφικές και για την Ευρωζώνη οι επιπτώσεις του Grexit

Του Γ.Μουνχαου

«Η καταστροφή του… Grexit μπορεί να αποτραπεί», επισημαίνει με άρθρο του στους Financial Times ο Βόλφγκανγκ Μούνχαου. Ο αρθρογράφος στην ανάλυσή του αναφέρει τις επιπτώσεις στην Ευρώπη από το ενδεχόμενο αποχώρησης της Ελλάδας από το ευρώ.

Ο αρθρογράφος αποδομεί την κυρίαρχη γερμανική άποψη ότι «το Grexit θα ήταν όλεθρος για την Ελλάδα, μικρό σοκ για την Ευρωζώνη και αδιάφορο για την παγκόσμια οικονομία και τονίζει ότι κάνουν μεγάλο λάθος όσοι το πιστεύουν αυτό».

Στίγκλιτς: Ανήθικη η άρνηση της Ευρώπης για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους

Ο νομπελίστας οικονομολόγος, Τζόζεφ Στίγκλιτς, δηλώνει ότι είναι «ανήθικη» η άρνηση των Ευρωπαίων να αναδιαρθρώσουν το ελληνικό χρέος.

«Όταν οι εταιρείες χρεοκοπούν, μια ανταλλαγή χρέους με μετοχικό κεφάλαιο είναι μια δίκαιη και αποτελεσματική λύση. Η ανάλογη προσέγγιση για την Ελλάδα είναι η μετατροπή των υφιστάμενων ομολόγων σε ομόλογα συνδεδεμένα με το ΑΕΠ. Αν η Ελλάδα τα πάει καλά, οι πιστωτές θα λάβουν περισσότερα από τα χρήματα τους. Αν δεν τα πάει καλά, θα πάρουν λιγότερα. Και οι δύο πλευρές θα έχουν ένα ισχυρό κίνητρο να ακολουθήσουν πολιτικές φιλικές προς την ανάπτυξη» γράφει σε άρθρο του.