Ευρωβουλή χωρίς πυξίδα

του Ερρίκου Φινάλη

Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά χάνουν τον απόλυτο έλεγχο

Η σύνθεση της ευρωβουλής αποτελεί έναν μάλλον παραμορφωμένο καθρέφτη της βούλησης των πολιτών των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μερικές από τις αιτίες γι’ αυτό πρέπει να αναζητηθούν στο εκάστοτε ύψος της συμμετοχής, αλλά και στην επιβολή ενός ελάχιστου ποσοστού στα περισσότερα κράτη μέλη για την είσοδο στην ευρωβουλή. Έτσι ένα σημαντικό τμήμα των εκλογέων δεν εκπροσωπείται. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, το 21% (1,2 εκατομμύρια πολίτες) ψήφισε κόμματα που έμειναν εκτός ευρωβουλής λόγω του ορίου του 3% – με πιο ακραίο παράδειγμα αυτό του ΜέΡΑ25, που δεν εξέλεξε ευρωβουλευτή για λίγες εκατοντάδες ψήφων. Το ίδιο και στη Γαλλία, όπου το όριο εισόδου στην ευρωβουλή είναι 5%, με αποτέλεσμα να μην εκπροσωπείται το 20% των ψηφοφόρων (4,5 εκατομμύρια πολίτες), κ.ο.κ.

Παρ’ όλα αυτά, η σύνθεση της νέας ευρωβουλής επιβεβαιώνει σε γενικές γραμμές τις τάσεις της μεγάλης αναστάτωσης που διαπερνά τα τελευταία χρόνια το ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα – πόσο μάλλον που η συμμετοχή σημείωσε φέτος σημαντική άνοδο: 50,9% έναντι 42,6% το 2014. Κύρια θύματα ήταν οι παραδοσιακές «μεγάλες δυνάμεις» του: το κεντροδεξιό Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και οι κεντροαριστεροί Σοσιαλδημοκράτες. Αυτές οι δύο οικογένειες χάνουν 80 έδρες σε σχέση με το 2014, και μαζί την απόλυτη πλειοψηφία που από κοινού διέθεταν μέχρι σήμερα. Αυτό σημαίνει ότι θα αναγκαστούν να αλλάξουν συνήθειες και να παζαρεύουν πλέον κρίσιμα πόστα και αποφάσεις και με άλλες δυνάμεις.

Πού πας Ευρώπη;

Του Ερρίκου Φινάλη

Μια ολόκληρη ήπειρος μοιάζει να παραπατά, αποσυντονισμένη και αποπροσανατολισμένη, με το πολιτικό προσωπικό της να εφαρμόζει πολιτικές οι οποίες επιτείνουν, αντί να μειώνουν, την πολύπλευρη κρίση που την ταλανίζει και τους κινδύνους στους οποίους είναι εκτεθειμένη. Την ίδια στιγμή, ούτε λόγος για κοινά σχέδια διεξόδου και ανεξάρτητης ευρωπαϊκής πορείας στην παγκόσμια τρικυμία: ο σώζων εαυτόν σωθήτω και βλέπουμε… Η Ευρωπαϊκή Ένωση ως υπερκρατική ολοκλήρωση δεν πρέπει να ταυτίζεται βέβαια με την Ευρώπη, καθώς οι πάτρωνες της Ε.Ε., με πρώτους τους υπερατλαντικούς, έχουν φροντίσει να κρατούν ένα μεγάλο τμήμα της (τη Ρωσία, και όχι μόνο) εκτός «συνόρων». Είναι όμως σαφές ότι το υπαρκτό οικοδόμημα της ευρωκρατίας τρίζει, ανήμπορο πια να χειραγωγεί και να συγκροτεί τις ευρύτατες κοινωνικές συναινέσεις του παρελθόντος.

Ψευδαισθήσεις δημοκρατίας

του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Χαρακτηριστικό της ψευδαίσθησης δημοκρατίας την οποία καλλιεργούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης:

Γράψε πριν ακόμα σκεφτείς, βρίσε, τσαμπουκαλέψου, χυδαιολόγησε…

Στον άσκεφτο χρήστη φτάνει και περισσεύει η δυνατότητα να εκφράσει τα πιο ανεπεξέργαστα ορμέμφυτά του μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Του δημιουργεί γαρ την αίσθηση ότι έτσι «συμμετέχει»! Και το μαστούρωμα αυτό το επιδεινώνει το γεγονός ότι οι λέξεις έχουν από καιρό λεηλατηθεί. Δεν έχει κόστος η άρθρωσή τους. Όλοι μπορούν να χρησιμοποιούν όλες, δίχως να τους χρεώνει κάτι η χρήση τους. Αν συλλεγούν τα συνθήματα των δημοτικών κινήσεων από όλη τη χώρα, θα διαπιστωθεί πόσο εύκολα διάφορες μοδάτες μεγαλοστομίες σε μια περιοχή βρίσκονται στο στόμα δεξιών και σε άλλη περιοχή οι ίδιες βρίσκονται στο στόμα αριστερών. Είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις όπου ο λόγος ζυγίζεται όπως κάθε τι πολύτιμο, και πληρώνεται με στάση ζωής.

Πόσο ανόητος πρέπει να είναι κανείς για να ενθουσιάζεται με την ψευδοϊσότητα της αρένας; Μία ψήφο έχει ο μάρτυρας, μία και το λιοντάρι

Ανάπηρη Ευρώπη, ανήμπορη Ελλάδα

Του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Αυτές οι ευρωεκλογές δεν έχουν δράμα. Θα ακούσουμε θεατρικούς στεναγμούς ανακούφισης ότι γλιτώσαμε από τον ακροδεξιό κίνδυνο, θα δούμε χαμόγελα για την αναγέννηση των εθνών. Παραμύθια της Χαλιμάς. Οι μαρξιστές πίστευαν ότι η Ιστορία θα πήγαινε πιο γρήγορα μετά την επανάσταση και αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος τους. Ο αστικός κόσμος κινείται στο ίδιο μήκος αλλά από την ανάποδη. Νόμιζε ότι είχε ήδη φτάσει στο «Τέλος της Ιστορίας». Με τις ΗΠΑ αιώνιο παντοκράτορα. Ο Χίτλερ, μετριοπαθέστερος, ήθελε την αυτοκρατορία του χιλιόχρονη. Μια επιπόλαιη ματιά στην Ιστορία βλέπει ότι τα καθεστώτα είναι εφήμερα, ο ρυθμός της αλλαγής είναι αργός. Η Γαλλική Επανάσταση είναι η μόνη τα τελευταία εξακόσια χρόνια που δεν ανάτρεψε απλώς κυβέρνηση, αλλά άλλαξε το καθεστώς.

Όνειρα (μετεκλογικά) θερινής νυκτός

Του Γερασιμου Λιβιτσάνου

Η εκλογική αναμέτρηση της 7ης Ιουλίου έχει πολλές «παραξενιές» και ιδιαιτερότητες. Μία από αυτές είναι πως πριν καν αρχίσει η προεκλογική περίοδος ήδη στον δημόσιο διάλογο περίοπτη θέση έχουν τα μετεκλογικά σενάρια για τον σχηματισμό κυβέρνησης.

Εκλογική αριθμητική

Μία από τις κυριότερες αιτίες είναι πως πρόκειται για τις τελευταίες εκλογές που θα γίνουν με βάση τις ρυθμίσεις του νόμου 3626/2008, γνωστό ως «Νόμο Παυλόπουλου» που ορίζει την παροχή μπόνους 50 εδρών στο πρώτο κόμμα. Επίσης προβλέπεται η αναλογική μοιρασιά των υπόλοιπων 250 εδρών στα κόμματα που θα περάσουν το όριο του 3% και θα έχουν κοινοβουλευτική παρουσία.

Οκτώ σημεία για την Ευρώπη

Του Ερρίκου Φινάλη

Τάσεις πολιτικής αναμόρφωσης και προοπτικές διεξόδου 

1 Η Ευρωπαϊκή Ένωση υπηρετεί τους ισχυρούς κύκλους του παγκοσμιοποιητικού στρατοπέδου στη Γηραιά Ήπειρο. Όντας η ευρωπαϊκή έκφραση της παγκοσμιοποίησης, έχει εξελιχθεί σε μια υπερεθνική κρατικότητα, όλο και πιο αυτονομημένη από τα κράτη μέλη που την αποτελούν. Αυτά είναι υποχρεωμένα να υιοθετούν τη νομοθεσία της: οι εθνικές κυβερνήσεις και, ακόμη περισσότερο, τα εθνικά κοινοβούλια έχουν από ελάχιστο ως κανένα λόγο για τις βασικές πολιτικές που αποφασίζονται στο επίπεδο της Ε.Ε.

Ευρωεκλογές: Η άκρα δεξιά να ευχαριστήσει την «αριστερά της σαμπάνιας»

Του Άρη Χατζητεφάνου

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών στη Μεγάλη Βρετανία, όπου ο ακροδεξιός Νάιτζελ Φάρατζ σάρωσε τις παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις με το κόμμα του Brexit, συμβολίζει το έγκλημα που πραγματοποίησε η φιλο-ΕΕ σε αρκετές χώρες της Ευρώπης.

Τα πρώτα αποτελέσματα δείχνουν ότι το Brexit του Φάρατζ θα συγκεντρώσει τα υψηλότερα ποσοστά που έχει γνωρίζει βρετανικός πολιτικός σχηματισμός σε ευρωεκλογές από το 1994.

Με το δημοψήφισμα οι Βρετανοί ζήτησαν με σαφήνεια την αποχώρηση της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Παρά τα εθνικιστικά στοιχεία που έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε αυτό το αποτέλεσμα, η ψήφος ήταν στη βάση της ταξική. Η πλειονότητα του πληθυσμού, σε μια χώρα που γνωρίζει καθημερινά σημάδια ακραίας φτώχειας,  καταδίκασε τα νεοφιλελεύθερα χαρακτηριστικά που εκπροσωπεί η ΕΕ.

«Είσαι στην ΕΟΚ – μάθε για την ΕΟΚ»

του Νίκου Μπογιόπουλου

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η ένωση των καπιταλιστών, είναι η ένωση των ιμπεριαλιστών ενάντια στους λαούς της Ευρώπης. Στο εσωτερικό της βασιλεύει ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης, βασιλεύει το δίκαιο του ισχυρού. Οι άρχουσες τάξεις των κρατών – μελών που την απαρτίζουν, οι πολυεθνικές, οι τραπεζίτες, οι κεφαλαιοκράτες, οι πλουτοκράτες, ακόμα κι όταν τσακώνονται μεταξύ τους για την μοιρασιά, συμφωνούν και διατηρούν αδιατάρακτο το νήμα που τους ενώνει: Την εκμετάλλευση των λαών.

    Η αληθινή Ευρώπη των λαών μπορεί να οικοδομηθεί μόνο όταν αρχίσει ένας – ένας λαός και περισσότεροι λαοί μαζί να ανατρέψουν αυτή τη βαρβαρότητα μέσα στην ίδια τους τη χώρα.

Σχέδιο αναστύλωσης του κύρους της ΕΕ

Του Δημήτρη Γρηγορόπουλου

Στο εγχείρημα εξωραϊσμού του ευρωπαϊκού καπιταλιστικού οικοδομήματος, που αποκτά μάλλον χαρακτήρα επιτακτικής ανάγκης, συμμετέχουν ενεργά και με τον τρόπο τους όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις. Πρωταγωνιστεί, όμως, η σοσιαλδημοκρατία με το «νέο κοινωνικό συμβόλαιο» που παρουσιάζει ως μοντέλο για το μέλλον, επιρρίπτοντας την ευθύνη για όσα συνέβησαν στους συντηρητικούς – ξεχνώντας τα κυβερνητικά της επιτεύγματα.

Οι βασικοί άξονες του σοσιαλδημοκρατικού προγράμματος, παρά το προοδευτικό επίχρισμα, ικανοποιούν την ανάγκη του κεφαλαίου για αυξημένη κερδοφορία και εμπέδωση της κυριαρχίας του εν μέσω οξυνόμενων αντιθέσεων.

1848 ή 1914;

Τα Πρασσεινάλογα του Στάθη

Ευρώπη. Η ανοιχτομάτα κόρη. Όπου ο κ. Μακρόν για να μη νικήσει η κυρία Λεπέν, σπάει κεφάλια διαδηλωτών και κόβει πρόστιμα σε όσους δεν διαμαρτύρονται ευπρεπώς. Η Ευρώπη με το Ευρωκοινοβούλιο της πλάκας, που δεν έχει καμιά αρμοδιότητα, με δικαίωμα λόγου ενός λεπτού ο κάθε ευρωβουλευτής. Για μια ερώτηση. Χωρίς απάντηση. Ποτέ άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία μια τέτοια κατά συνθήκην φάρσα!

Στο Καρλομάγνειο αυτό μόρφωμα οι άρχοντες της Εκτελεστικής Εξουσίας δεν εκλέγονται, ενώ οι ηγέτες των κρατών – μελών είναι μια πλειάδα ντήλερς, ένα υπηρετικό προσωπικό της οικονομικής τυραννίας.

     Κι όμως, εκατοντάδες τόνοι χαρτί, αμέτρητη ηλεκτρονική ύλη περιστρέφονται γύρω απ’ αυτό το τίποτα, του δίνουν υπόσταση. Μιλάμε κι ακούμε, διαλεγόμαστε και διαφωνούμε για ένα φάντασμα – αν θα μπορούσε να υπάρξει αλλιώς, αν θα μπορούσε να μετεξελιχθεί, αν πάει πίσω ή μπρος, αν το σύστημα έχει να χωρίσει τίποτα απ’ το αντισύστημα, μια ομηρική πολυλογία. Για να λέγονται πολλά, τζόγος να γίνεται – για να γίνεται τζίρος.

«Ο Γιούνκερ είναι γιος μεταλλεργάτη»…

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

…και άλλες ιστορίες συγκάλυψης του ρόλου της Ευρωπαϊκής Ένωσης – Τα δομικά χαρακτηριστικά της Ε.Ε και τα ποσοστά συμμετοχής στις ευρωεκλογές που διαρκώς μειώνονται.

Νέο ρεκόρ αποχής αναμένεται να καταγραφεί στις φετινές ευρωεκλογές. Παράλληλα, τα ποσοστά αυτών που ψηφίζουν στις ευρωεκλογές, τα τελευταία χρόνια, στα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης βαίνουν συνεχώς μειούμενα.

Το ποσοστό αποχής από 38,01% το 1979 στις πρώτες ευρωεκλογές, έφτασε στο 57,39% το 2014 με μόνιμη καθοδική πορεία. Αυτό παρά το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση υποτίθεται πως αποτελεί πόλο έλξης για τους λαούς και συνεχώς διευρύνεται.

Ο οργανισμός της Ε.Ε, όπως πιστοποιούν οι συνθήκες που διαμόρφωσαν τα δομικά χαρακτηριστικά του (ιδρυτική διακήρυξη, συνθήκη Μάαστριχτ, Λισαβόνας, Νίκαιας, Άμστερνταμ), αποτελεί το βασικό εργαλείο προώθησης και επιβολής των ζητουμένων του κεφαλαίου στους εργαζόμενους και στα λαϊκά στρώματα της Ευρώπης και διαχρονικά αποτυγχάνει να γειωθεί κοινωνικά.

Το πραγματικό «δωράκι στο σύστημα»

Ο Παν. Λαφαζάνης στις 12 Μαΐου, περιοδεύοντας στο Πέραμα και τη Σαλαμίνα, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Η αποχή από τις εκλογές, το λευκό και το άκυρο, είναι ένα πολύ μεγάλο δώρο στο σύστημα και πρώτα απ’ όλα ένα πολύ μεγάλο δώρο στον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ και στην ακραία νεοφιλελεύθερη Ν.Δ.».

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης αντιλαμβάνεται ότι μεγάλο μέρος των πολιτών έχει αηδιάσει με τα καμώματα του πολιτικού συστήματος και δεν έλκεται από κανένα ψηφοδέλτιο, ότι δεν υπάρχει κανένα ρεύμα υπέρ κάποιου σχηματισμού σε αυτές τις εκλογές. Γιατί όμως τόση απολυτότητα πως η στάση της αποχής, του άκυρου ή λευκού, αποτελεί «πολύ μεγάλο δώρο» για το σύστημα, τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ.; Από πού εκκινεί αυτή η αντίληψη; Τι δείχνει;

Ευρωεκλογές: Ο αιχμάλωτος της Ουάσιγκτον

Του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Απέχουμε λίγες μέρες από τις ευρωεκλογές αλλά καμία πολιτική δύναμη δεν είπε και δεν έχει κάτι να προτείνει για τα δυο πραγματικά προβλήματα της Ε.Ε: Τη μετατροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε υπηρέτη της Γερμανίας και την απεξάρτηση της Ευρώπης από τις ΗΠΑ. Δυο προβλήματα σε ένα πακέτο με μονολεκτικό τίτλο: Ανεξαρτησία. Ο Μπρζεζίνσκι στη μνημειώδη «Μεγάλη Σκακιέρα» θεωρεί την Ευρώπη (Ε.Ε.) προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Απαράβατος όρος για την πλανητική κυριαρχία των ΗΠΑ είναι η απόλυτη επιβολή τους στην Ε.Ε. Γι’ αυτό διατηρήθηκε το ΝΑΤΟ μετά την πτώση της ΕΣΣΔ ώστε «να μείνουν οι ΗΠΑ εντός (Ευρώπης), η Ρωσία εκτός και η Γερμανία πατημένη χάμω» (λόρδος Ισμέι, πρώτος γ.γ. ΝΑΤΟ).

***

Το τοπίο είναι θολό όχι επειδή θα βγουν πιο ισχυρά τα λεγόμενα ακροδεξιά κόμματα, θα αποδυναμωθούν οι δυνάμεις του «δημοκρατικού τόξου» και άλλες τέτοιες φλυαρίες. Αλλά επειδή ούτε οι μεν ούτε οι δε έχουν στοιχειώδες σχέδιο για την Ευρωπαϊκή Ένωση ούτε για σήμερα ούτε για αύριο. Τώρα το αδιέξοδο είναι πασιφανές, η γερμανική αλαζονεία απεχθής, οι χρεωκοπίες επί θύραις, αλλά ταυτόχρονα είναι αδιανόητη η επιστροφή στα μικρά ευρωπαϊκά έθνη-κράτη, ασυντόνιστα, οικονομικώς ευάλωτα, αμυντικώς ανυπεράσπιστα, με συσσωρευμένα προαιώνια μίση. Το μεγαλύτερο και πιο ισχυρό κράτος της Ε.Ε., η Γερμανία, είναι νάνος στο πλανητικό πεδίο με Κίνα, Ινδία, ΗΠΑ, Ρωσία κ.λπ.

Η παλιά Ευρώπη αποσυντίθεται

Του Ερρίκου Φινάλη

Το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα σε αποδρομή, χωρίς να έχει βρεθεί ακόμη αντικαταστάτης

Παλιά (όχι και τόσο παλιά στην πραγματικότητα, αλλά μοιάζει να ήταν εντελώς άλλη εποχή) τα πολιτικά πράγματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν σαφή και προκαθορισμένα: σχεδόν σε κάθε χώρα της υπήρχε ένας δικομματισμός που λειτουργούσε ρολόι, μία ο ένας, μία ο άλλος, και κάποιες συμπληρωματικές δυνάμεις που έδιναν την εντύπωση του πλουραλισμού – και, όποτε χρειαζόταν, λειτουργούσαν ως δεκανίκι των μεγάλων κομμάτων. Εξίσου σαφή και προκαθορισμένα ήταν τα όρια και οι ιεραρχίες, με τον περίφημο γαλλογερμανικό άξονα να σχεδιάζει και να υλοποιεί την «ολοκλήρωση» και να συμμετέχει στη λεηλασία του υπόλοιπου κόσμου, και τα υπόλοιπα κράτη μέλη να ικανοποιούνται σε ρόλους είτε δευτεραγωνιστή είτε κομπάρσου. Η δε κοινή γνώμη στην πλειοψηφία της δεν αμφισβητούσε την ουσία του ευρωπαϊσμού, ποντάροντας στις υποσχέσεις για σύγκλιση και ευημερία, κι έχοντας ήδη ζήσει την κατάρρευση του «αντίπαλου δέους». Και μετά… ήρθαν τα αποτελέσματα της πολιτικής που επιβλήθηκε, και μάλιστα σε ένα διεθνές περιβάλλον αγνώριστο, χαοτικό και επικίνδυνο.

Οι δύο όψεις της αντίδρασης στην Ευρώπη

Σαν γλυπτό στο Μάτι: Το καμένο πολιτικό μας σύστημα (φωτό Στ. Ελληνιάδης)

Του Στέλιου Ελληνιάδη

Υπάρχει, σύμφωνα με τις μετρήσεις λένε οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι, αισθητή άνοδος των «λαϊκιστών» στην Ευρώπη, θέτοντας κάτω από την ετικέτα αυτή ομοιογενή αλλά όχι ταυτόσημα πολιτικά κινήματα, που έχουν τουλάχιστον σε επίπεδο ρητορείας θέσεις φιλολαϊκές, εθνικιστικές, φυλετικές, αντιμεταναστευτικές, χριστιανοκεντρικές και αντιμουσουλμανικές, προστατευτικές, σε διάφορους βαθμούς αντιευρωπαϊκές και σε αρκετές περιπτώσεις εμφανώς αντικομμουνιστικές και μάλλον συγκαλυμμένα αντιαραβικές και αντιεβραϊκές.

Αυτή, όμως, είναι η μία όψη της πραγματικότητας. Με την άλλη δεν ασχολούνται διεξοδικά οι σχολιαστές για προφανείς λόγους. Οι «λαϊκιστές» απειλούν τα παραδοσιακά κόμματα, αλλά δεν απειλούν το σύστημα. Αντιθέτως, το στηρίζουν στην πιο ακραία παραδοσιακά μορφή του. Οπότε ανησυχούν μόνο οι γραφειοκράτες. Το βαθύ κράτος, η οικονομική ελίτ, ο στρατός και η αστυνομία δεν ανησυχούν. Γι’ αυτό και οι αντιδράσεις είναι μετριοπαθείς έως συγκαταβατικές.

Ευρώπη: έξι αιώνες ρατσισμού

Του Περικλή Κοροβέση

Τα ρατσιστικά φαινόμενα, σε όλη τους την γκάμα, παρουσιάζονται όλο και συχνότερα. Από δολοφονίες ή βιαιοπραγίες εναντίον μεταναστών μέχρι προσπάθειες γονιών να αποκλείσουν παιδιά μεταναστών από το σχολειό των παιδιών τους. Να μη μιλήσουμε για τη γενικευμένη δυσαρέσκεια των γηγενών που βλέπουν τη γειτονιά τους να γίνεται πολυεθνική και ακούνε γλώσσες που δεν ξέρουν τι είναι. Και αισθάνονται πως ζουν σε υποβαθμισμένη περιοχή. Σε ένα γκέτο.

Να μη μιλήσουμε για την πλειονότητα των ΜΜΕ, ηλεκτρονικών ή εντύπων, που υπηρετούν την ξενοφοβία με ποικίλους τρόπους. Η Ακροδεξιά έχει κάνει τον ρατσισμό ραχοκοκαλιά του προγράμματός της και κερδίζει έδαφος. Η γενική άνοδος της Ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη οφείλεται, εκτός των άλλων παραγόντων -κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών-, και σε μια ρητορική μίσους για έναν άλλο άνθρωπο, που ήρθε από μια άλλη χώρα, για να αποφύγει φυλακές και βασανιστήρια ή ακόμα και τον ίδιο τον θάνατο.

Ευρω-αποικιοκρατικές εκλογές

Του Περικλή Κοροβέση

Τον Μάη θα κληθούμε όλοι να ψηφίσουμε τους ευρωβουλευτές μας. Η μικρή Ελλάδα θα στείλει τους εκπροσώπους της στο Ευρωκοινοβούλιο και δίπλα με τους Γάλλους και Γερμανούς συναδέλφους τους θα αποφασίζουν για την τύχη των λαών της Ευρώπης.

Φυσικά όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν έναν ευγενικό σκοπό, ασχέτως σε ποιο κόμμα ανήκουν. Και εκεί υπάρχουν «διεθνή» κόμματα: της Αριστεράς, του Κέντρου, της Δεξιάς, που το καθένα από τη σκοπιά του επιδιώκει την ευημερία και την ευτυχία μας. Και αυτό δηλώνουν στις προεκλογικές τoυς διακηρύξεις. Αλλά φυσικά ο καθένας με διαφορετική μέθοδο.

Περιττό να πούμε πως οι ευρωβουλευτές μας έχουν κάνει λαμπρές σπουδές στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, συχνά έχουν περισσότερα προσόντα από αυτά των Ευρωπαίων συναδέλφων τους. Και γι’ αυτό διαπρέπουν. Ο,τι πει Ελληνας ευρωβουλευτής, όχι σπάνια, γίνεται τσιτάτο. Και υπάρχουν περιπτώσεις που τους συγκρίνουν με τους αρχαίους κλασικούς.

Ευρωβουλή : Μια κιβωτός του Νώε με λεφτά

Της Βασιλικής Σιούτη

Το κλίμα που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ αυτή την περίοδο θα μπορούσε να περιγραφεί με τη φράση «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», καθώς όλοι έχουν πειστεί ότι έρχεται σερί με εκλογικές ήττες και αναζητούν την κιβωτό που θα τους διασώσει τα επόμενα χρόνια, όσο θα βρίσκονται εκτός εξουσίας.

Πρώτη στη λίστα των περιζήτητων θέσεων, για την οποία γίνεται σφαγή εδώ και καιρό, είναι αυτή του ευρωβουλευτή. Και είναι ερμηνεύσιμο, αφού έχει πάρα πολλά χρήματα (περισσότερα απ’ όσα παίρνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στην Ελλάδα), δεν απαιτούνται καν τυπικά προσόντα (πολλοί από τους σημερινούς ευρωβουλευτές δεν ξέρουν καμία ξένη γλώσσα) και η δουλειά είναι πολύ εύκολη και χωρίς ευθύνες.

Γιατί είναι περιζήτητο ξαφνικά το ΚΙΝ.ΑΛ.

Της Βασιλικής Σιούτη

Κάπου εκεί στις Ειδούς του Μαρτίου ή λίγο μετά λέγεται ότι θα πάρει ο Αλέξης Τσίπρας την πολυαναμενόμενη απόφαση για τον χρόνο διεξαγωγής των βουλευτικών εκλογών, την οποία δεν βιάζεται καθόλου να ανακοινώσει.

Ωστόσο, η χώρα έχει μπει ήδη σε προεκλογικό κλίμα, αφού τον Μάιο θα έχουμε έτσι κι αλλιώς αυτοδιοικητικές εκλογές και Ευρωεκλογές, αλλά η πλέον κρίσιμη αναμέτρηση είναι πάντα αυτή από την οποία προκύπτουν ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση. Οι επόμενοι μήνες Θα είναι μια έντονη και πυκνή πολιτική περίοδος, κατά την οποία θα συμβούν πολλά.

Ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε να κυβερνήσει τη χώρα για τέσσερα αδιατάρακτα ‒χωρίς να απειλείται η εξουσία του‒ χρόνια, μετερχόμενος διάφορες μεθόδους. Αυτό πιστώνεται στις προσωπικές του επιτυχίες, όπως και το ότι κατάφερε να καθιερώσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως το αντίπαλο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, εκτοπίζοντας οριστικά το πρώην ΠΑΣΟΚ και νυν ΚΙΝΑΛ από τη θέση αυτή.

Ο αγώνας για επιβίωση των πολιτικών δυνάμεων, οι ευρωεκλογές και η νομή της εξουσίας

Της Βασιλικής Σιούτη

Εμείς οι αστοιχείωτοι καταφέρνουμε και ξεπερνάμε, πολλές φορές, ακόμα και θεσμικά εμπόδια, αυτών που έχουν ιδιαίτερη στοιχείωση» είχε πει –όχι σε άψογα ελληνικά– ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας προς τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας, Παύλο Πολάκη, πριν από περίπου δύο χρόνια.

Η φράση αυτή είχε προκαλέσει έντονη κριτική τότε, όχι τόσο για τα ελληνικά του κ. Τσίπρα όσο για την περιφρόνηση των θεσμών.

Ο κ. Πολάκης αυτές τις μέρες πρωταγωνίστησε για άλλη μια φορά, καθώς, μετά την αποκάλυψη ότι έτυχε ευνοϊκής μεταχείρισης από την Attica Bank, η οποία του χορήγησε δάνειο 100.000 ευρώ, τηλεφώνησε στον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος για να του πει να ψάξει τη νομιμότητα των δανείων άλλων πολιτικών, αλλιώς σε τρεις μέρες θα πήγαινε από κει.

Ευρωεκλογές: Η ακροδεξιά «βεντάλια» ανοίγει διάπλατα στην ΕΕ

Του Γιώργου Παυλόπουλου

Η εκκολαπτόμενη συμμαχία Σαλβίνι-Κατσίνσκι, την οποία χαιρέτισε ο Όρμπαν, θα ενταχθεί στο ίδιο σχήμα με την Λεπέν και άλλες όμορες δυνάμεις, διεκδικώντας ακόμη και τη δεύτερη θέση. Την ίδια στιγμή, το νεοφρανκικό Vox στηρίζει την κυβέρνηση της Ανδαλουσίας…

Οι μαχόμενες λαϊκές δυνάμεις και η αντικαπιταλιστική Αριστερά δεν πρέπει να υποκύψουν στις ερινύες του «δημοκρατικού τόξου»

Διάπλατα ανοίγει, μέρα με την ημέρα και όσο πλησιάζουν οι ευρωεκλογές του ερχόμενου Μαΐου, η ακροδεξιά «βεντάλια» σε ολόκληρη την Ευρώπη. Από την Ισπανία μέχρι την Ουγγαρία και από την Ιταλία μέχρι την Πολωνία, το τελευταίο διάστημα καταγράφεται έντονη κινητικότητα, με τα αποτελέσματα να είναι ήδη ορατά και να προδιαγράφουν σημαντικές αλλαγές στον πολιτικό χάρτη της Ευρωβουλής και της ΕΕ. Πρόκειται για αλλαγές οι οποίες αντανακλούν τις διεργασίες που συντελούνται τόσο στο επίπεδο των αστικών τάξεων όσο και στις κοινωνίες. Η δε αιτία τους βρίσκεται μόνο φαινομενικά στο μεταναστευτικό – που αποτελεί πρακτικά τη συγκολλητική ουσία ανάμεσα στα διάφορα μορφώματα του χώρου – και πρέπει να αναζητηθεί στην αναμόρφωση (συχνά βίαιη) του πολιτικού σκηνικού και των ισορροπιών, σε διεθνικό-πανευρωπαϊκό, αλλά και σε εθνικό επίπεδο.

Το θαύμα των ευρωεκλογών

του Ερρίκου Φινάλη

Πρόσφατα δημοσιεύθηκε σε πολλά ηλεκτρονικά ΜΜΕ της Ευρώπης ένα άρθρο με τον τίτλο «Ενάντια στον Μακρόν και τον Σαλβίνι, μια Ευρώπη για τους ανθρώπους». Το υπέγραφαν οι Ζαν-Λικ Μελανσόν (Ανυπότακτη Γαλλία), Πάμπλο Ιγκλέσιας (Podemos), Καταρίνα Μάρτινς (πορτογαλικό Μπλοκ της Αριστεράς) και Σόρεν Σόντεργκαρντ (δανέζικη Κοκκινοπράσινη Συμμαχία). Το άρθρο αυτό εγγράφεται στη συνέχεια των συναντήσεων της πρωτοβουλίας «Τώρα ο λαός», οι πρωταγωνιστές της οποίας διαβεβαιώνουν ότι οι φιλοδοξίες της πάνε πολύ πέρα από τις ευρωεκλογές. Η εν λόγω πρωτοβουλία επιχειρεί να εμφανιστεί ως μια δύναμη φρέσκια και διαφορετική, η οποία θέλει να αποτελέσει τον τρίτο πόλο μεταξύ από τη μια του «ακραίου κέντρου» και, από την άλλη, της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς.

Οι συντελεστές της δεν κρύβουν ότι ευελπιστούν στην κατοχύρωσή τους ως τρίτου πόλου προσεγγίζοντας δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και υποβοηθώντας τις να κάνουν «αριστερή στροφή» όπως, κατά τη γνώμη τους, ήδη συνέβη στην Πορτογαλία και, πιο πρόσφατα, στην Ισπανία… Και φυσικά σιωπηρά αποστασιοποιούνται από το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς – αυτό κι αν αγωνιά για την επιβίωσή του! Οι ευρωεκλογές θα επιβεβαιώσουν τη μοιραία πρόσκρουση των «παραδοσιακών», κομμουνιστικής προέλευσης κομμάτων στον ύφαλο της λαϊκής αδιαφορίας για τις προτάσεις τους. Δικαίως, αφού δεν πρόκειται για προτάσεις αλλά για ευχολόγιο, βαρετά επαναλαμβανόμενο επί δεκαετίες. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το Γαλλικό Κ.Κ., που επιχειρεί απελπισμένα να προσκολληθεί κάπου για να μην γνωρίσει την πιο ταπεινωτική εκλογική πανωλεθρία στην ιστορία του.

Τριπλές εκλογές τον Μάιο;

Της Βασιλικής Σιούτη

Παρότι η απόφαση για τον χρόνο των βουλευτικών εκλογών δεν έχει ληφθεί από το Μέγαρο Μαξίμου (ο Μάιος με τις τριπλές εκλογές είναι το επικρατέστερο σενάριο αυτήν τη στιγμή), όλοι σε κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με το πώς θα τις κερδίσουν.

Στο Μαξίμου, παρά τις δημοσκοπήσεις που τους φέρνουν δεύτερους με διαφορά, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι μπορούν να ανατρέψουν αυτό το αποτέλεσμα. Οι συνεργάτες του Αλέξη Τσίπρα του λένε ότι δεν μπορεί να χάσει από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Εκτιμούν ότι η αναβολή της περικοπής των συντάξεων θα βελτιώσει πολύ το κλίμα και σκοπεύουν να εξαγγείλουν μείωση του ΕΝΦΙΑ και ίσως και κάποιων φόρων, ώστε να αφαιρέσουν κάθε προεκλογικό «όπλο» από τη ΝΔ.

Η ανάλυση του Μαξίμου επιμένει ότι δεν θα βρεθούν πλειοψηφικά κοινωνικά στρώματα να στηρίξουν τη ΝΔ, γιατί στο τέλος «θα προτιμήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ», φέρνοντας ως παράδειγμα τους δημόσιους υπαλλήλους, τους οποίους θεωρούν δική τους εκλογική πελατεία. Αυτό αποτελεί περίπου πολιτικό στερεότυπο, παρότι οι δημοσκοπήσεις καταδεικνύουν ότι είναι αρκετά αβάσιμο, αφού στους δημόσιους υπαλλήλους τα ποσοστά των δύο κομμάτων είναι αρκετά κοντά.

Ευρωπαϊκό Game of thrones

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Ένα θα έπρεπε να είναι το ζήτημα που να απασχολεί τους αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το ταραχώδες δωδεκάμηνο που ξεκινάει σύντομα, εντός του οποίου προβλέπεται να αλλάξουν οι επικεφαλής στις τέσσερις σημαντικότερες θέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να διεξαχθούν κι οι ευρωεκλογές. Το θέμα που όφειλε να βρίσκεται στο επίκεντρο κάθε συζήτησης σχετίζεται με το ενδιαφέρον των Ευρωπαίων πολιτών για τις ευρωεκλογές. Πώς συγκεκριμένα θα αυξηθεί η συμμετοχή των ψηφοφόρων στις ευρωεκλογές του 2019 και θα γίνει κατορθωτό να αντιστραφεί η αποχή που κερδίζει συνεχώς έδαφος!

Η συμμετοχή των ευρωπαίων πολιτών στις ευρωεκλογές βαίνει σταθερά μειούμενη από το 1979 όταν διεξήχθησαν οι πρώτες εκλογές (κι όχι μάλιστα σε όλα τα κράτη μέλη της Ένωσης) αντανακλώντας το ενδιαφέρον των ψηφοφόρων για τα τεκταινόμενα στους διαδρόμους των Βρυξελλών ή την άποψη που έχουν για το κατά πόσο βαραίνει ο λόγος κι η ψήφος τους. Τα στοιχεία είναι συντριπτικά: Από 62% το 1979 η συμμετοχή μειώνεται σταθερά κάθε χρόνο για να φτάσει το 2014 στο 43%. Κανένα μεγάλο γεγονός δε φάνηκε να κινεί το ενδιαφέρον των πολιτών: ούτε οι απανωτές διευρύνσεις, ούτε η δημιουργία συντάγματος, ούτε το ενιαίο νόμισμα, …τίποτε!

Ας τους μισούμε, αρκεί να μας φοβούνται

by To Skouliki Tom

Έντονο προβληματισμό έχει προκαλέσει στο πρωθυπουργικό γραφείο η δημοσκόπηση της Gallup που λέει ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι η 3η πιο μισητή στον κόσμο.

Συγκεκριμένα, το ποσοστό αποδοχής της ελληνικής κυβέρνησης κυμαίνεται στο 14%, ενώ το 91% των πολιτών τη θεωρούν διεφθαρμένη, οπότε καταλαβαίνουμε ότι ένα μεγάλο μέρος όσων ψήφισαν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες ευρωεκλογές, δεν αποδέχονται τη συγκυβέρνηση και τη θεωρούν διεφθαρμένη αλλά παρόλα αυτά την ψήφισαν. Πολύ λογικό αυτό.