“Μην υπογράψεις, κερατά, μην υπογράψεις…” | Επίκαιρος όσο ποτέ ο διάλογος του Μάνου Κατράκη με τη μάνα του

του Δημήτρη Παππά

Είναι αλήθεια ότι στην εποχή του ίντερνετ δύσκολα διαβάζουμε. Κι αν το κάνουμε, όταν έχουμε χρόνο, γίνεται αποσπασματικά και πολλές φορές επιγραμματικά.

Σήμερα, Κυριακή γαρ, έπεσαν στα χέρια μου δύο έντυπα απ΄όπου διάβασα με προσοχή:

1ον. Την συνέντευξη του αναπληρωτή υπουργού Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων και συντονιστή της διαπραγμάτευσης Ευκλείδη Τσακαλώτου, στην εφημερίδα “Αγορά” όπου μεταξύ άλλων είπε ότι, “Συμφωνία να ‘ναι και ό,τι να ‘ναι, εμείς δεν θα υπογράψουμε”.

Aντιπροσωπεία περιορισμένης αντιπροσωπευτικότητας

Ρενέ Μαγκρίτ, “Πανικός τον Μεσαίωνα”, 1927

του Δημοσθενη Παπαδατου-Αναγνωστοπουλου

Ακόμα κι αν έβγαλε ειδήσεις (την αναβάθμιση Βορίδη, τα σενάρια για νέο ανασχηματισμό, την επιστροφή Νικ. Κακλαμάνη και τις προτάσεις Λυκούδη-Ανεξάρτητων για κυβέρνηση «εθνικής συνεννόησης»), η τριήμερη συζήτηση στη Εθνική Αντιπροσωπεία δεν μας έκανε σοφότερους. Περισσότερο επιβεβαίωσε δύο πράγματα: Πρώτον, ότι το πολιτικό κεφάλαιο της συγκυβέρνησης έχει εξανεμιστεί: η ίδια δεν διαθέτει δυναμική για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ενώ το πολιτικό της προσωπικό, ακόμα και σε επίπεδο κορυφής πλέον, αποδεικνύεται αναλώσιμο. Δεύτερον, ότι όπως συνέβη ξανά και ξανά τα τελευταία χρόνια, οι αποτυχίες των κυβερνώντων και η ισχυροποίηση των αντιπάλων τους, αντί να σημάνουν αλλαγή πλεύσης, οδηγούν στην αναζήτηση ακόμα πιο αυταρχικών εναλλακτικών για τη συνέχεια στην ίδια ρότα. Αυτό σήμαιναν, το 2011, η αναβάθμιση Βενιζέλου και η τρικομματική Παπαδήμου με τη συμμετοχή του ΛΑΟΣ. Και στην ίδια λογική κινείται η άτυπη πρωθυπουργοποίηση Βορίδη — που όχι, δεν δηλώνει την έμφαση της κυβέρνησης στην υγεία, όπως υποστήριξε η υφυπουργός υγείας Κ. Παπακώστα, αφήνοντας άφωνους και τους πιο επινοητικούς σκιτσογράφους.