Η “αντικειμενικότητα” της επιστήμης και η “επιστημονικότητα” της πολιτικής

Του Πάσχου Λαζαρίδη

Την Παρασκευή 7/5 δημοσιεύθηκε στους New York Times ένα άρθρο με τίτλο “Γιατί μας πήρε τόσο καιρό να παραδεχτούμε τα δεδομένα για τον Covid?” της Zeynep Tufekci. Η Tufekci επιχειρεί μια ανασκόπηση των επιστημονικών ευρημάτων για τον τρόπο μετάδοσης του Covid αναδεικνύοντας το βασικό εύρημα των ερευνών που είναι ότι ο κύριος τρόπος μετάδοσης είναι κυρίως τα αερολύματα (aerosols) και όχι τα σταγονίδια (droplets). Η διαφορά μπορεί να είναι μικρή, και ίσως αδιάφορη στους μη ειδικούς, ωστόσο η πρακτική και κοινωνική πλευρά της συγκεκριμένης διαπίστωσης είναι τεράστια. Θέτει σε ισχυρή αμφισβήτηση τις επί έναν ολόκληρο χρόνο προτάσεις των επιστημονικών επιτροπών, των διεθνών οργανισμών και των εθνικών κυβερνήσεων.

Η καταδιωκόμενη επιστήμη και οι «ακαταδίωκτοι»

Του Στέργιου Σπύρου

Ένα από τα χειρότερα «κατορθώματα» της κυβέρνησης Μητσοτάκη την περίοδο της πανδημίας είναι η συστηματική και χωρίς ενδοιασμούς προσπάθεια απαξίωσης της ιατρικής επιστήμης. Συμπτώματα αυτού του έργου είναι, μεταξύ άλλων, η εργαλειοποίηση των επιστημονικών επιτροπών για την εξαγωγή συγκυριακού μικροκομματικού οφέλους και την εξυπηρέτηση ημέτερων οικονομικών συμφερόντων^. η χρήση των επιστημόνων ως απολογητές του κυβερνητικού έργου και ως επικοινωνιακούς «μαϊντανούς»^. η μετατροπή των επιστημονικών επιτευγμάτων (ΜΕΘ, εμβόλια, φάρμακα, τεστ) σε αντικείμενα που η προληπτική ή η θεραπευτική τους αξία καθορίζεται με εξω-επιστημονικά κριτήρια^. και βέβαια, η μη πρόσληψη γιατρών και νοσηλευτών στα νοσοκομεία παρά τις διαπιστωμένες και καταγεγραμμένες ελλείψεις στο Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Η κούραση να γίνει οργή και η οργή να αναμετρηθεί με την κυβέρνηση και την Ε.Ε.

Είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι και μέσα στην πανδημία. Ενάντια σε μια χρεοκοπημένη κυβέρνηση που ένα χρόνο μετά, το μόνο που κάνει είναι διαρκές λοκντάουν και παράλογες απαγορεύσεις. Ενάντια σε μια αποτυχημένη Ε.Ε. που έδειξε ότι δεν προστατεύει, ούτε την οικονομία (μνημόνια), ούτε τα εθνικά (ελληνοτουρκικά), ούτε την υγεία (εμβολιασμοί) των κρατών μελών της. Είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι ενάντια σε μια οικτρά αποτυχημένη πολιτική που εμφανίζεται έτοιμη να απαγορεύσει στους πολίτες να μετακινηθούν το Πάσχα, αλλά επιτρέπει στους τουρίστες να πάνε όπου θέλουν.

Οι αντιεμβολιαστές, οι σκοταδιστές, οι «φωτισμένοι» και η μάχη που πρέπει να δώσουμε

Του Δημήτρη Μητρόπουλου

Το εμβόλιο για την αντιμετώπιση του Covid 19 έρχεται, έστω και με βανάκι, έστω και αργά, έστω και με σόου πολιτικής σκοπιμότητας, έστω και χωρίς στρατηγική και σοβαρό σχέδιο εμβολιαστικής κάλυψης του πληθυσμού.

Μέσα σε 10 μήνες η επιστήμη –ναι και οι πολυεθνικές την επιστήμη χρησιμοποιούν-  κατόρθωσε αυτό που παλαιότερα απαιτούσε 5-10 χρόνια. Κι αυτό είναι επίτευγμα της ανθρωπότητας, όχι της Pfizer.

Κι όμως, στο επίτευγμα αυτό, φαίνεται να υπάρχουν ισχυρές αμφιβολίες και το λεγόμενο αντιεμβολιαστικό «κίνημα» βρίσκει νέο έδαφος να αναπτυχθεί. Όταν ο Economist έχει ως κεντρικό του άρθρο ότι ο σκεπτικισμός των αντι-εμβολιαστών μπορεί να βάλει εμπόδια στην αντιμετώπιση του Covid 19, τότε το πρόβλημα είναι σαφές ότι δεν είναι μικρό και δεν είναι μόνο ελληνικό.

Το σόου με τα εμβόλια δεν μπορεί να κρύψει τις ευθύνες για ό,τι έγινε και για ό,τι θα ακολουθήσει

Εμβολιάστηκε σήμερα σε ζωντανή μετάδοση και συνεχόμενα έκτακτα δελτία η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία, επιχειρώντας να δώσει το μήνυμα της «αρχής του τέλους» για την πανδημία. Δυστυχώς, πρόκειται στην καλύτερη περίπτωση για το τέλος της αρχής. Ο δρόμος είναι μακρύς και η μέχρι σήμερα εφαρμοζόμενη πολιτική προδιαθέτει για τα χειρότερα. Η νέα επικοινωνιακή επιχείρηση της κυβέρνησης με το βαρύγδουπο όνομα «Ελευθερία» δεν πρόκειται να δημιουργήσει άμεσα το δίχτυ υγειονομικής ασφάλειας που απαιτείται. Επιπλέον, ούτε μπορεί, ούτε και πρέπει να αποσείσει τις ευθύνες για όσα έγιναν και όσα πρόκειται να γίνουν μέχρις ότου η πανδημία γίνει παρελθόν.

Οι ευθύνες της κυβέρνησης Μητσοτάκη για το φόρο αίματος που πλήρωσε, και εξακολουθεί να πληρώνει, η ελληνική κοινωνία κατά το δεύτερο κύμα της πανδημίας είναι εγκληματικές. Η Ελλάδα κατέγραψε τη χειρότερη δυνατή αύξηση σε ανθρώπινες απώλειες εξανεμίζοντας τα πλεονεκτήματα που κερδήθηκαν πέρυσι την άνοιξη. Όπως ακριβώς η κυβέρνηση ζήτησε να πιστωθεί τα θετικά αποτελέσματα κατά το πρώτο κύμα της πανδημίας, έστω και αν αυτά ήταν αποτέλεσμα συγκυρίας και τύχης, έτσι ακριβώς πρέπει να πιστωθεί τα τραγικά αποτελέσματα της δεύτερης φάσης, γιατί αυτά δεν ήταν τυχαία: ήρθαν ως αποτέλεσμα τριών κυρίως πολιτικών αποφάσεων:

Μήπως η Όλγα να διατάξει ΕΔΕ και για την Ευαγγελία;

Tου Antapoκριτη

Η Ευαγγελία ήταν βοηθός ακτινολόγου στο Νοσοκομείο της Νάουσας. Ήταν, και δεν είναι πια, γιατί δύο μέρες πριν, έχασε τη μάχη με τον κορωνοϊό. Σπούδασε ακτινολογία και εργαζόταν με τον λειψό μισθό και με τον αυξημένο κίνδυνο που αντιμετωπίζει κάθε εργαζόμενος στο ΕΣΥ.

Η Όλγα είναι διοικήτρια του νοσοκομείου Άγιος Σάββας. Ήταν διοικήτρια νοσοκομείων και στον παρελθόν (Αγία Όλγα, Παμμακάριστος) και θα είναι και στο μέλλον, μην έχετε καμιά αμφιβολία για αυτό. Έχει σπουδάσει νηπιαγωγός αλλά εδώ και μια ολόκληρη δεκαετία το επάγγελμά της είναι «διοικήτρια νοσοκομείου». Νωρίτερα, το επάγγελμά της ήταν «αποσπασμένη σε βουλευτικό γραφείο».

Ένα Μάτι την ημέρα. Θα πληρώσει κανείς;

του antapoΚΡΙΤΗ

Έκλεισαν σήμερα δύο εβδομάδες από τότε που οι απώλειες από κορωνοϊό στην Ελλάδα φτάνουν σχεδόν καθημερινά σε τριψήφιο νούμερο. Η χώρα πληρώνει κάθε μέρα ένα Μάτι σε φόρο θανάτου. Μόνο που κανείς δεν δίνει λόγο για την εξέλιξη του δεύτερου κύματος της τραγωδίας. Ουδείς αναλαμβάνει ευθύνη. Και ουδείς αναζητά ευθύνη.

Το Μάτι και οι νεκροί του έγιναν σημαία της προεκλογικής αντιπαράθεσης της σημερινής κυβέρνησης. Αλλά τα καθημερινά τριψήφια νούμερα θανάτων επί πανδημίας, που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί με άλλες πολιτικές και κυβερνητικές αποφάσεις, δεν συσχετίζονται με την παραμικρή πολιτική ευθύνη. Πράγμα πρωτοφανές.

Αναζητώντας στην Πάρνηθα τη χαμένη ατομική ευθύνη του Μητσοτάκη

Του Antapoκριτή

Οι φωτογραφίες του περιχαρούς Μητσοτάκη στην Πάρνηθα εν μέσω πανδημίας και εθνικής υγειονομικής καταστροφής, εκ πρώτης όψεως, ρίχνουν νερό στο μύλο μιας ήσσονος σημασίας δικομματικής αντιπαράθεσης. Ωστόσο μια δεύτερη ανάγνωση φανερώνει τρία πράγματα:

Οι νεκροί έχουν ονοματεπώνυμο. Οι ευθύνες το ίδιο.

Του Αποστόλη Παπαποστόλου

Κάθε απόγευμα παρατίθεται το ενημερωτικό δελτίο του ΕΟΔΥ με κρούσματα, νεκρούς, διασωληνωμένους. Και όλοι περιμένουμε να ακούσουμε. Περιμένουμε με την ελπίδα να πέσουν τα νούμερα. Να σταματήσουν να αυξάνουν κατά δεκάδες ή εκατοντάδες πλέον οι νεκροί. Και όλα είναι νούμερα. Τόσα κρούσματα, τόσοι νεκροί, τόσοι διασωληνωμένοι. Και έχουμε μπει όλοι σ’ αυτή την διαδικασία. Κινδυνεύοντας να ξεχάσουμε ότι τα κρούσματα, οι νεκροί, οι διασωληνωμένοι είναι άνθρωποι. Ήταν και είναι άνθρωποι. Συμπολίτες μας με ονοματεπώνυμο, ζωή, οικογένεια, δουλειά. Σαν των υπολοίπων. Που κόπηκαν απότομα από την ‘’ατυχία’’ να κολλήσουν κορωνοιό. Από την “ατυχία” να στοιβάζονται σε ένα λεωφορείο για να πάνε στην δουλειά τους, από την “ατυχία” να δουλεύουν σε μια δουλειά χωρίς μέτρα, από την “ατυχία” να μην μπορούν να κάνουν εγκαίρως το test, από την “ατυχία” να μην μπορεί να τους αντιμετωπίσει ικανοποιητικά το ΕΣΥ λόγω υπερπληθώρας ασθενών και έλλειψης εξοπλισμού και προσωπικού.